Bron: FAIR
Deze maand is het 35 jaar geleden dat ik mijn geliefde Venetië, Californië, verliet om naar New York City te verhuizen om FAIR te lanceren. Niet veel vooruitstrevende non-profitorganisaties houden het 35 jaar vol, maar FAIR heeft het overleefd en bloeide.
Ik wilde FAIR lanceren vanuit Venetië, maar vrienden en adviseurs hielden terecht vol dat een nationale mediagroep niet geloofwaardig zou zijn als deze niet in New York of DC gevestigd zou zijn. Gezien de Reaganiet-stank die de hoofdstad van ons land doordringt, was NYC de voor de hand liggende keuze.
Welkom in NYC
Het is gemakkelijk om te vergeten dat de liberale bedrijfsmedia destijds net zo zacht waren tegenover de in verval rakende Reagan – en zijn glimlachend venijnige politiek en terreuroorlogen in Midden-Amerika – als nu tegenover Joe Biden. Dat respect van de media voor het reaganisme was een belangrijke reden dat ik FAIR lanceerde; mijn aankomst in New York werd begroet door Tijd het onironische Noord-Korea-achtige van het tijdschrift dekking van Reagan, omgeven door kleurrijk vuurwerk.
In het begin konden we het ons niet veroorloven een kantoor te huren, dus lanceerden we FAIR vanuit het krappe Upper West Side-appartement van FAIR-medeoprichter/auteur Martin Lee en advocaat Pia Gallegos. Omdat elke halfwakkere journalist zou weten dat ons adres aan West End Avenue geen kantoorgebouw was, dachten we dat het plaatsen van 'Suite 7C' met dat adres op het briefpapier van FAIR eerder een openlijke grap dan een leugen was. ‘Nauwkeurigheid’ was tenslotte letterlijk onze tweede naam.
Later verhuisden we naar ons eerste kantoor aan Broadway 666 – een gebouw dat we met trots deelden met organisaties als het Center for Constitutional Rights, Harper's tijdschrift en Lambda Legal. Daar lanceerden we onze nieuwsbrief, Extra!, in juni 1987, met Martin Lee als redacteur. Gelukkig voor FAIR was Martin net klaar Zure dromen, zijn opus over LSD, de CIA en de jaren zestig.
Amerika het mooie
Zonder geluk zal een werkelijk progressieve en anti-corporate groep niet ver na de geboorte overleven. We kregen op belangrijke momenten belangrijke subsidies (dankzij wijlen David Hunter), belangrijke vrijwilligers (zoals komedieschrijver Dennis Perrin; Steve Rendall, die later onderzoeksdirecteur van FAIR werd; en de ‘twee Lindas’: Linda Valentino en Linda Mitchell) en belangrijke domheid van de ABC-tv netwerk.
Ondanks Reagan's gezeur over een 'kwaad imperium', liep de Sovjet-Unie in 1986-87 op haar laatste benen. Maar in de koortsachtige voorstellingen van de Koude Oorlog in Hollywood kwamen de Russen nog steeds, vastbesloten om ons te veroveren en te regeren. ABC nam de eer in de paranoia-verkiezing mee Amerika, een dramatische miniserie van 14 uur voorgesteld ABC door een rechtse columnist (New York, 1-26-87). Het beeldde de VS af onder de duim van een wrede Sovjetbezetting, in bondgenootschap met een stel samenzweerders: de Verenigde Naties, interne verraders, Cubanen, enz.
FAIR leerde al vroeg dat we reguliere media-bondgenoten nodig hadden om te overleven. Tijdens het filmen van Amerika, een klokkenluider binnen ABC heeft ons het hele opnamescript gelekt. We hebben het gedeeld met de VN. Elke reguliere journalist die verslag deed van de uitbarsting Amerika controverse nodigde ons uit om het script te bekijken. De miniserie zette FAIR op de kaart als critici van conservatieve mediapropaganda of mediapropaganda uit de Koude Oorlog. Ik werd in de pers geciteerd waarnaar verwezen werd Amerika als een “14-uur durende commercial voor Reagans Star Wars-plan.”
Tijdens deze periode van Red Dawn/Rambo/Amerika, ik debatteerde over ultrarechts “Nauwkeurigheid in de media'journalistiek-basher Reed Irvine. Irvine sloot zich aan bij de Reaganieten en viel iedereen aan die het door de VS gesteunde rechtse ‘autoritarisme’ (ook wel fascisme genoemd) met het communisme vergeleek. Dat was de gevreesde “morele gelijkwaardigheid.” In tegenstelling tot rechtse dictators die omvergeworpen konden worden, zo benadrukte Irvine, waren communistische staten eeuwig. Binnen een paar jaar waren de Sovjet-Unie en een zestal andere communistische regimes verdwenen.
Van marge naar mainstream
Een van de belangrijkste doelstellingen van FAIR was het nemen van wat een gemarginaliseerde progressieve mediakritiek was geweest (te vinden in de toen nog ondergecirculeerde boeken van Noam Chomsky en Ed hermanOf in Alex Cockburn's columns) en druk die kritiek in de gezichten van reguliere journalisten. Amerika heeft ons geholpen bekend te worden. Al snel verscheen ik in nationale tv-debatten.
Toen we begonnen Extra!, plaatsten onze vrienden die voor nationale nieuwsmedia werkten tientallen exemplaren in badkamers. We stuurden gratis exemplaren naar honderden reguliere journalisten, of ze zich nu hadden geabonneerd of niet (wat tegenwoordig spam zou kunnen worden genoemd).
Voor PR-heft hebben we snel een ‘adviesraad’ samengesteld met daarin prominente journalisten, mediacritici en activisten zoals Chomsky, Ben Bagdikian, Jessica Mitford, Studs Terkel, Adam Hochschild, Allen Ginsberg, Dolores Huerta, Frances Moore Lappé en ds. Joseph Lowery.
In de jaren negentig kreeg FAIR veel lof Rush Limbaugh en Fox News, maar de rechtse media waren halverwege de jaren tachtig veel minder machtig. Onze focus in de beginjaren lag op ‘prestige’ nieuwsuitzendingen – die gezien werden als toevluchtsoorden van objectieve, op feiten gebaseerde journalistiek.
Het beschamen van elitemedia
In oktober 1987 wijdden we een speciale uitgave van 16 pagina's aan elitemedia Reagan-vriendelijke vervormingen over de Sandinistische revolutie, een paar maanden later gevolgd door een verwoestende 18 punten tellende “Vragenlijst voor de New York Times over de dekking in Midden-Amerika” (Extra!, 1 - 2 / 88). Het hoofdstuk-en-vers-document, dat speciaal werd afgeleverd bij Times redacteuren legden systemische vooroordelen bloot en vroegen zich af waarom bijvoorbeeld de moorden op progressieve leiders in El Salvador of Honduras veel minder prominente aandacht kregen dan de korte detentie van rechtse oppositionisten in Nicaragua.
In een schriftelijke reactie en in een openbaar debat aan de Columbia University, Times De redactie noemde onze vragenlijst een ‘aanklacht’. Dat was er één Times beoordeling waarvan we de nauwkeurigheid niet konden betwisten.
In onze pogingen om de reguliere nieuwsuitzendingen een stap verder te brengen, werd het ons al snel duidelijk dat het beschamen ervan (vooral op andere reguliere forums) vaak een effectievere tactiek was dan overreding. Toen FAIR werd gelanceerd, was de meest prestigieuze Amerikaanse tv-nieuwsshow die van Ted Koppel Nightline on ABC. In de eerste van vele systematische en impactvolle onderzoeken publiceerde FAIR een analyse van 40 maanden Nightline's gastenlijst (Extra!, 1 - 2 / 89), waarin flagrante pro-conservatieve en pro-militaristische vooroordelen en de uitsluiting van vrouwelijke gasten en gekleurde mensen aan het licht kwamen.
Onze studie kreeg veel aandacht in honderden dagbladen. Een reguliere Afro-Amerikaanse columnist verwees naar Nightline als "Witte lijn.” Een dagblad uit Pennsylvania publiceerde een foto van Koppel die Kermit de Kikker interviewde, met het sarcastische onderschrift: “Ted Koppel verschijnt zeldzaam met een lid van een minderheidsgroep op Nightline. '
Na al die jaren nog steeds kritiek
Het is ruim twintig jaar geleden dat ik het personeel van FAIR verliet. Elke dag straal ik als een trotse papa naar het briljante werk dat FAIR voortbrengt – online, in Extra!, On TegenSpin. Als ik onderweg ben om lezingen te geven, kom ik nog steeds activisten tegen die er prat op gaan dat ze 'elke kwestie van.' Extra! vanaf het begin."
Tot op de dag van vandaag bedanken mensen mij nog steeds ten onrechte voor de laatste eersteklas kritiek van FAIR. Soms corrigeer ik hun misvatting dat ik 35 jaar later een hand heb in het geweldige werk van FAIR. Soms niet. Maar de hele tijd zeg ik tegen de vele fans van FAIR dat ze drie dingen moeten doen: verspreid het woord, doe mee aan de strijd en doneer.
Jeff Cohen is de oprichter van FAIR. Hij was de oprichter en directeur van het Park Center for Independent Media aan het Ithaca College.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren