Foto door Michael Tubi/Shutterstock.com
Samen met miljoenen andere Zuid-Californiërs hebben mijn familie en ik tijdens ons leven leren leven met de waarschijnlijkheid van een megabeving, een enorme aardbeving die niet alleen wordt veroorzaakt door plotselinge bewegingen in de zuidelijke sector van de 800 kilometer lange San Francisco-regio. Andreasbreuk, maar mogelijk ook veroorzaakt en vergroot door de talloze andere breuklijnen die onze regio doorkruisen.
In veel opzichten is de pandemie van het coronavirus een megabeving geweest die over de hele wereld rimpelt, tienduizenden mensen heeft verzwakt en gedood, onnoemelijke schade heeft toegebracht aan het economische leven en de sociale structuur van landen, en diepe kloven van ongelijkheid en onrecht in heel Amerika en overal in de wereld heeft blootgelegd. de wereld. In de VS heeft de pandemie de alomtegenwoordigheid van racisme in onze samenleving onderstreept, waarbij het zich op talloze manieren manifesteert als triggerfouten en enorme barrières opwerpt voor herstel en voor de verwezenlijking van enige schijn van democratisch leven en cultuur. Alle maatregelen die nodig zijn om het virus in te dammen en te beheersen moeten doorgaan, maar ze moeten geleid worden door inzicht in de raciale breuklijnen die een voortdurend gevaar vormen voor de democratie en het sociale welzijn. Als dit niet gebeurt, zal het volledige herstel nog vele jaren belemmerd worden.
Met bijna 2.3 miljoen mensen achter de tralies heeft de VS nog steeds het hoogste aantal gevangenen ter wereld, een erfenis van tientallen jaren van racistisch gedreven beleid van harde straffen en snelle gevangenisbouw. We sluiten deze populatie op in wat een gevangenisfunctionaris “petrischalen” noemde voor incubatie en infectie: locaties waar adequate sanitaire voorzieningen, gezondheidszorg en middelen om sociale afstand te bewaren ontbreken. Het is dan ook geen verrassing dat gevangenissen te maken krijgen met snel toenemende besmettingscijfers. Terwijl ik dit artikel aan het schrijven was, waren er ruim 14,000 gevallen en 218 sterfgevallen gemeld onder personen die vastzaten in staats- en federale gevangenissen, en de aantallen zijn sindsdien ongetwijfeld snel gegroeid. En in die bevolkingsgroepen bevinden zich onevenredige aantallen gekleurde mensen (Afro-Amerikanen worden bijvoorbeeld vijf keer zo vaak opgesloten in staatsgevangenissen als blanken).
Soortgelijke problemen worden geconfronteerd met detentiecentra voor immigratie, waar de overgrote meerderheid van de gedetineerden afkomstig is uit Mexico en Midden-Amerika. Als we deze ontwikkelingen in gevangenissen en detentiecentra in ogenschouw nemen, valt het inzicht op dat wordt gedeeld door historicus Kelly Lytle Hernandez: “immigratiecontrole en massale opsluiting kwamen naar voren als de systemen van sociale controle die vervreemde burgers en gecriminaliseerde immigranten framen als een raciale kaste van buitenstaanders in de Verenigde Staten. Vandaag." Terwijl de pandemie blijft woeden, accentueren deze systemen van sociale controle de kwetsbaarheden van de miljoenen individuen die zo worden gedefinieerd en ingekaderd.
Hernandez en andere wetenschappers hebben commentaar geleverd op de impact van deze systemen, niet alleen op gedetineerde individuen, maar ook op tientallen miljoenen andere mensen (reclasseringsambtenaren, voorwaardelijk vrijgelatenen, familieleden, correctionele werknemers en bewoners die in de buurt van gevangenissen wonen), en racisme is een belangrijkste aanjager van deze gevolgen. De geleerde Ruth Wilson Gilmore schreef meer dan tien jaar geleden over gevangenissen en definieerde racisme als “de door de staat gesanctioneerde en/of buitenlegale productie en exploitatie van door groepen gedifferentieerde kwetsbaarheid voor vroegtijdige dood.”
Tegenwoordig spreekt de definitie van Gilmore ook feilloos over de catastrofale en onevenredige gevolgen van het coronavirus. Volgens gegevens die op 13 april actueel zijn, vormen Afrikanen 6 procent van de bevolking in Wisconsin, maar zijn ze verantwoordelijk voor 39 procent van de sterfgevallen als gevolg van het coronavirus. Zij vormen 32 procent van de bevolking in Louisiana, maar bijna 60 procent van de sterfgevallen als gevolg van de ziekte. Soortgelijke verschillen bestaan in veel andere staten.
Conservatieve commentatoren, waaronder Surgeon General Jerome Adams, hebben geprobeerd de verantwoordelijkheid bij de Afro-Amerikanen zelf te leggen (de Surgeon General adviseerde zwarte mensen onlangs om zich te onthouden van alcohol, tabak en drugs), waarbij de nadruk werd gelegd op individuele verantwoordelijkheid in plaats van op het complex van sociale en omgevingsfactoren die gekleurde gemeenschappen beïnvloeden. Daarentegen onderstreept een substantiële hoeveelheid gezaghebbend medisch en volksgezondheidsonderzoek niet alleen de disproportionele effecten van milieuonrechtvaardigheid (bijvoorbeeld een grotere blootstelling aan vervuiling) op deze gemeenschappen, maar ook de nadelige gevolgen voor de gezondheid van gedocumenteerde raciale vooroordelen. In een rapport van de National Academy of Sciences uit 2003, ‘Unequal Treatment: Confronting Racial and Ethnic Disparities in Health Care’, wordt geconstateerd dat racistisch vooringenomen behandelingen alomtegenwoordig zijn in het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem. Latere onderzoeken blijven de aanwezigheid van dit vooroordeel bevestigen en documenteren de negatieve medische effecten ervan, waaronder wat een onderzoeker de ‘versnelde veroudering’ noemde die gepaard gaat met spanningen die door racisme worden veroorzaakt.
Foto door Frank 2012/Shutterstock.com
Afgelopen januari, voordat de pandemie een groot deel van Amerika stillegde, publiceerde geleerde Michelle Alexander een opiniestuk in de New York Times waarin onder andere raciale onrechtvaardigheid werd onderzocht sinds de publicatie tien jaar geleden van haar baanbrekende boek, The New Jim Crow: Massa. Opsluiting in het tijdperk van kleurenblindheid. Alexander bekritiseerde het voortdurende patroon van hervormingen, bezuinigingen en hervormingen van raciale kasten dat de sociale en politieke veranderingen sinds de emancipatie bijna 160 jaar geleden heeft gekenmerkt. En ze viel de diepgaande ontkenning aan die echte raciale vooruitgang in Amerika blijft dwarsbomen. Haar titel? “Het onrecht van dit moment is geen ‘afwijking’.”
Enkele maanden later, nu er een pandemie woedt en de nationale verkiezingen nog maar zes maanden voor de boeg zijn, is de urgentie van het uitwerpen van het blanke nationalistische regime dat aan de macht is urgenter dan ooit. Maar als een dergelijke overwinning zich voordoet, zal deze hol zijn als deze niet gepaard gaat met een diepgaande, aanhoudende worsteling met onrechtvaardigheden die veel te lang hun schaduw over dit land hebben geworpen. Z
Andrew Moss, syndicated by PeaceVoice, is emeritus hoogleraar (Engels, Nonviolence Studies) aan de California State Polytechnic University, Pomona.