Toen ik onlangs herstellende was van een kleine operatie, klaagde ik bij een vriend dat ik me misselijk voelde en dat ik niets wilde eten.
"Nou, ik wed dat je aan het afvallen bent!" reageerde ze enthousiast.
Dwaas van mij omdat ik de ingebouwde dieetvoordelen van mijn recente medische problemen niet heb opgemerkt.
Ik had inderdaad bewuster moeten zijn. Als vrouw kun je niet ontsnappen aan de constante opdracht om op dieet te gaan – of, zoals ik erover ben gaan denken, jezelf een beetje hier en een beetje daar laten verdwijnen. Elke keer dat ik mijn Yahoo-mail open, word ik begroet door close-ups van vrouwenkonten en de smeekbede om een crème te kopen die mijn cellulitis zal uitwrijven. Soms bestudeer ik deze peuken. Ze zien er niet echt uit. De enige mensen met zulke konten zijn twaalfjarige meisjes en uitgemergelde modellen. Over twaalfjarige meisjes gesproken: de mijne vindt ze dik omdat haar dijen een graad minder strak zijn. ‘Er bestaat niet zoiets als een dij die 12% strak staat,’ zeg ik tegen haar. ‘Nog steeds…’ zegt ze.
Wat moet ze denken? Hier probeert ze volwassen te worden en de volwassen vrouwen die via de reguliere media op haar afkomen lijken allemaal op haar te willen lijken. Behalve wat decolleté betreft. Dat is een deel van ons lichaam dat we voortdurend moeten verbeteren. Til hem op, beugel hem, duw hem omhoog en omlijst hem met kant. Serveer het zoals je een gehaktbrood zou doen. Presenteer jezelf aan de wereld via je decolleté. “Zelfs engelen hebben verheffing nodig”, zegt Victoria’s Secrets, voortbouwend op de klassieke hoer/maagd-look die vrouwen zouden moeten beheersen.
In deze nieuwste ondergoedlijn van Victoria's Secret ligt een model, uitgedost in een 'opbeurende' bh (waardoor veel decolleté zichtbaar is) en slipje (potloodvormige dijen, platte buikspieren, geen billen) achterover, met haar benen gespreid en een van haar witte engelenvleugels zweefden suggestief boven haar kruis.
Jammer van de 12-jarigen! Ze moeten niet alleen onderhandelen over de kwestie van wiebelen/strakken (voorheen oké voor borsten; niet oké voor billen; vice versa voor laatstgenoemde), maar ze moeten ook bedenken hoe ze zich moeten gedragen als ‘kom-hier’-engelen die onschuldig, passief pulseer elke minuut van seksualiteit.
Van vrouwen wordt verwacht dat ze de ultieme multitaskers zijn, en misschien komt dat deels doordat we gedwongen zijn om met onmogelijke eisen te jongleren en miljoenen minutieuze richtlijnen over elke vierkante centimeter van ons lichaam op te volgen. We worden ertoe aangezet slipjes te kopen die onze buik ‘controleren’ en ‘One Cup’-beha’s die onze borsten een maat groter maken. Denk ook eens aan de ‘Miracle Bra’, bekleed met ‘Gel-Curve-siliconen’ voor een ‘zachter, natuurlijker effect’.
Terwijl we ons hier uitstrekken en onszelf daar inkorten, leren we ook dat onder het decoratieve ondergoed onze lichamen en hun functies uiterste discretie vereisen. Kotex verkoopt nu wikkels voor zijn producten voor vrouwelijke hygiëne die niet dat kreukelende geluid maken als je ze uitpakt.
Nou, godzijdank! Was je het godvergeten kabaal dat het maakte als je een maandverband uit de plastic verpakking moest halen, niet zo beu? Nu kunnen we er allemaal zeker van zijn, met de nieuwe “Quietest Pouch”-technologie van Kotex, dat maar weinigen zullen kunnen raden wat we in de badkamer uitspoken. We kunnen doen alsof we daar iets heel anders doen! Misschien ons decolleté aanpassen of zoiets. Niemand hoeft te weten dat we misschien een maandverband uitpakken of weggooien of op een of andere manier zorgen voor het daadwerkelijke functioneren van ons lichaam.
Het totale vrouwelijke pakket gaat dus ongeveer zo. Vrouwen zouden zichzelf moeten presenteren als vormveranderaars die tegelijkertijd onschuldig en sletterig lijken, en die hun sneeuwwitte engelenvleugels gebruiken om verleidelijk hun kruis te aaien, wat we overigens ook moeten doen alsof we dat niet hebben. Shhh!
Het doel van dit alles is waarschijnlijk om onszelf seksueel aantrekkelijk, glamoureus en aantrekkelijk te maken voor mannen. Waarom? Je zou kunnen raden dat dit komt omdat we van seks houden en er alles aan doen om er meer van te krijgen. Maar nee. Volgens een recent tijdschrift Parenting, dat zich richt op de heteroseksuele, getrouwde vrouw die een partner heeft gevonden en zich met succes met hem heeft voortgeplant, willen vrouwen geen seks, behalve voor zover het een nuttig instrument is om te krijgen wat we werkelijk willen, namelijk: een bubbelbad. Eén schrijver berekent dat door haar man vijftien minuten ‘quality time’ te geven (voor seks, zo impliceert ze), ze zichzelf een ‘epische bad-en-tijdschriftensessie’ verdient.
Misschien onderwerpen we ons aan de verbeteringen en aanpassingen aan het lichaam omdat ons is verteld dat ze ons aantrekkelijk zullen maken voor mannen, en we houden van mannelijk gezelschap, dus zijn we bereid te doen wat nodig is om het te krijgen, zelfs als het seks vereist. Maar nee, dat is het ook niet, althans volgens Parenting, wat suggereert dat je man gewoon het zoveelste kind in huis is, wiens gezelschap moet worden getolereerd in plaats van genoten, en wiens zwakheden moeten worden beheerd, gedisciplineerd en weerstaan.
In een artikel over hoe ‘beproefde opvoedingstechnieken wonderen kunnen doen bij mannen’, adviseert Parenting vrouwen om het goede gedrag van hun man te belonen, af en toe een time-out te gunnen en ‘quid pro quo quality time’ te besteden – alles in een poging om die kinderachtige, kleine jongens-echtgenoten in het gareel te houden. Hoe kinderachtig ze ook in huis zijn, ze hebben nog steeds volwassen seksuele behoeften, die vrouwen niet delen, maar waar we ons wel toe verplicht voelen om aan te voldoen, al was het maar om die kostbare momenten in bad te verdienen.
Dus... ze vertellen me dat ik me moet gedragen als een maagdelijke seksgodin om een man aan te trekken, die ik dan zal proberen op afstand te houden, af en toe seksueel te dienen, en te behandelen als een onvolwassen kind - allemaal zodat Ik kan aan mijn werkelijke behoeften voldoen, namelijk in een ‘stoombad klimmen en een tijdschrift lezen, in totale stilte, tot mijn tenen rimpelen.’
Het bemoedigende nieuws is, zoals altijd, hoe hard de reguliere media werken om ons leven voor ons op te bouwen. Ze zouden niet zo hard hoeven te werken als we niet zo resistent waren.
Ik weet dat veel vrouwen lotions tegen cellulitis en push-upbeha's kopen. Ik weet dat we soms zelfs bekrompen schoonheidsidealen aannemen en elkaar onder druk zetten om zich te conformeren, bijvoorbeeld mijn vriend die me behulpzaam herinnerde aan de mooie kant van het te ziek zijn om te eten.
Eens vroegen de volwassen vrouwelijke studenten in een van mijn klassen of ik tot een speciale religie behoorde die make-up verbood. Ik kan me voorstellen dat ze het onderling hadden besproken en besloten dat er geen andere plausibele verklaring was voor het vermijden van foundation en lippenstift. Ik bedoel, waarom genoegen nemen met ongelijkmatige huidtinten en onopvallende lippen als dat niet nodig is?
Maar deze momenten zijn niet gebruikelijk. Veel gebruikelijker zijn de momenten waarop vrouwen zich bezighouden met het opbouwen van een leven voor zichzelf – het nastreven van relaties (seksueel en anderszins), het stichten van gezinnen en het maken van een verschil in hun gemeenschap – activiteiten die over het algemeen de consumentenuitgaven niet verbeteren.
Nu weten we waarom de media zo hard werken om ons ervan te overtuigen dat plezier, verbinding met anderen of impact op onze wereld ons niets uitmaakt. Onze lichamen zijn iets dat moet worden beheerd en gedisciplineerd. Idem voor wat intieme en liefdevolle relaties zouden moeten zijn. Als je denkt dat voldoening ontstaat door deel te nemen aan je gemeenschap, interessant werk te doen of onderwijs te zoeken, heb je niet goed opgelet. Alleen in een bubbelbad is waar je moet zijn.