Afgelopen winter, toen de koolstofprijzen in één week tijd met 15% daalden, noemden sectoranalisten dit een 'bloedbad'. Vervolgens daalden de koolstofprijzen in de veertien dagen voorafgaand aan de klimaattop in Durban met meer dan 30%, terwijl de emissierechten van de Europese Unie (EU) voor het eerste jaar daalden tot onder de €8,50 per ton. En sindsdien zijn ze nog verder gecrasht.
Zoals Deutsche Bank zei tijdens de gesprekken in Durban: 'Wij verwachten niet dat de prijsvooruitzichten in de nabije toekomst wezenlijk zullen verbeteren.' Een UBS-analist voorspelde de komende maanden een prijs van minder dan € 3 per ton omdat het emissiehandelssysteem van de EU ‘niet werkt’ en de koolstofprijzen ‘al te laag zijn om enige significante impact op het milieu te hebben’.
De Franse bank Société Générale voorspelt dat 'de Europese CO2020-vergunningen bijna nul zouden kunnen worden als de toezichthouders er na 2012 niet in slagen voldoende strenge limieten op de markt te stellen' – en zonder veel vooruitzicht daarop verlaagde de bank haar prognoses voor 28 met 54%. Een crash van 2012% voor de koolstoffutures in december 6 bracht de prijs naar een recordlaagte, net iets meer dan € 879 per ton. Er werd tot 2020 een extra overaanbod van 1.75 miljoen ton verwacht, deels als gevolg van een enorme instroom van compensaties van de Verenigde Naties (VN): ongeveer XNUMX miljard ton.
Deze koolstofkredieten van de VN omvatten projecten van het Clean Development Mechanism, die berucht zijn om nep, waaronder het proefproject van SA in Durban, de 'waste to energy'-locatie van Bisasar Road.
Elke analist geeft toe dat de koolstofprijzen veel te laag zullen zijn om de transformerende innovaties te katalyseren – waarvan de meeste meer dan €50 per ton kosten (de EU-piek bedroeg vijf jaar geleden net meer dan €30 per ton) – die nodig zijn op het gebied van energie, transport, productie, landbouw en afvalverwerking om een solide post-koolstof voet aan de grond te krijgen. Volgens alle wetenschappelijke inzichten is het tegen 2020 van cruciaal belang om de geïndustrialiseerde wereldeconomie te bevrijden van de afhankelijkheid van meer dan de helft van de momenteel verbruikte fossiele brandstoffen om catastrofale klimaatverandering te voorkomen.
Toch heeft Afrika dit slechte nieuws niet ontvangen; de pers bericht niet met kritische kracht over de koolstofmarkten.
Het gebrek aan bewustzijn over de crash van de koolstofmarkt is een aanfluiting: het continent is maar al te vaak geplunderd door verre financiers die slangenolie verkopen.
Deze week in de Sandton Sun heeft een conferentie tot doel 'Afrika tot een belangrijk aandachtspunt te maken voor klimaatfinanciering in het post-Kyoto-tijdperk', met keynote sprekers van Morgan Stanley, Standard Bank, Nedbank, Carbon Check, CDM Africa Climate Solutions, SouthSouthNorth, soortgelijke emissiehandelaren, de gemeenten Johannesburg en Kaapstad en het ministerie van Energie.
Pas op voor CO1997-kopers, -verkopers en -speculanten, want klimaatgokkers zijn op een dwaalspoor gebracht sinds 2009, toen het Kyoto-protocol werd gewijzigd om bedrijven het recht op vervuiling te laten kopen in ruil voor het onderschrijven van het verdrag. Washington heeft sindsdien geweigerd dit na te komen, ook al vertegenwoordigt het een gebroken belofte, logischerwijs gevolgd door de belofte van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton uit 100 om XNUMX miljard dollar per jaar op te halen voor het Groene Klimaatfonds.
De medevoorzitter van het fonds, Trevor Manuel, heeft voorgesteld om de helft van de inkomsten uit de koolstofmarkten te halen. Het zou haalbaar zijn geweest als de emissiehandel in 3 de verwachte grens van 2020 biljoen dollar had bereikt, maar binnen tien jaar heeft de markt een piek bereikt van 140 miljard dollar aan jaarlijkse koolstofhandel. Deze bevinden zich vooral in de EU, waar het emissiehandelssysteem bedoeld was om een plafond voor de uitstoot en een gestage jaarlijkse reductie van 1.74% te genereren. Helaas heeft het speculatieve karakter van de koolstofmarkten geleid tot ongebreidelde fraude, belastingfraude met toegevoegde waarde en computerhacking, waardoor het systeem vorig jaar twee weken lang werd stilgelegd.
De koolstofhandel van de EU omvatte ook perverse prikkels om kredieten op te slaan toen zowel grote bedrijven als Oost-Europese staten gokten dat de prijs zou stijgen.
Nu de markt aan het instorten is, is de huidige perverse prikkel om het aanbod te overspoelen om op zijn minst enig rendement te behalen in plaats van helemaal geen rendement als de markten uiteindelijk buiten gebruik worden gesteld, zoals in 2010 gebeurde met de Chicago Climate Exchange.
Afrika kan het beter doen dan vertrouwen en staatsmiddelen investeren in nog een ander Ponzi-plan – de 'privatisering van de lucht'. En de ‘klimaatschuld’ van het noorden aan Afrika moet niet worden betaald door dergelijk gokken, maar door echte inkomensoverdrachten die de gewone mensen bereiken, die de dupe worden van de verslechterende klimaatchaos.
Bond en Dorsey zijn respectievelijk ontwikkelings- en milieuprofessoren aan de Universiteit van KwaZulu-Natal en Dartmouth College.