Tariq Ali
In
Deze tijden van politieke tegenslag voor links zijn voor Ken Livingstone spectaculair
De triomf tegen de cultuur en politiek van New Labour markeert een belangrijke overwinning
keerpunt in de Engelse politiek. Blair weigerde Livingstone als de leider te aanvaarden
PvdA-kandidaat omdat hij 'te links' was, ook al waren PvdA-leden
had tijdens de voorverkiezingen op hem gestemd. Livingstone brak dramatisch met New
Labour en stond als onafhankelijke. Hij won 58 procent van de uitgebrachte stemmen. De
Toty Norris werd tweede met 42 procent en de poedel van Blair, Frank Dobson, kwam
derde met slechts 13.1 procent van de stemmen.
De
de overwinning mag niet worden onderschat alleen maar omdat deze werd verwacht. Dit is geen
geïsoleerde kloof. Het heeft grote gevolgen voor de toekomst en een doel
impact, die onafhankelijk is van alles wat Ken Livingstone wel of niet doet
de komende maanden en jaren. Blair werd vernederd in Londen. De wanhoop van
hardcore Blairieten die op de Conservatieve kandidaat Steve Norris stemden
hun tweede voorkeur had geen invloed op de uiteindelijke uitkomst. De Murdoch-pers
kon geen overwinning behalen tegen Livingstone. Polly Toynbee en.. ook niet
Hugo Young in The Guardian overtuigt recalcitrante lezers om op Norris te stemmen
Dobson. Voormalige aanhangers van Livingstone (Paul Boateng, Tony Banks, Margaret
Hodge), die als een groep optredende apen naar tv-programma’s werden gereden
en grotesk danste op de melodie van de orgeldraaier op nr. 10, had geen effect.
Knuffelige oude linkse parlementslid Denis Skinner, genietend van zijn rol als tamme parlementariër
mascotte, was blij Blair in het openbaar een plezier te doen en Ken's 'verraad aan de kaak te stellen'
Labour' (dat wil zeggen het besluit om Blair aan te pakken en het electoraat te laten beslissen). Het
nul impact gehad. De negatieve campagnes kaatsten terug tegen de New Labour
machine, waardoor ze verder worden geïsoleerd van hun traditionele aanhangers. Burger Ken
versloeg de machine.
Dus
was een enorme klap voor het Blair-project. New Labour is betaald
spin-doctors, en niet te vergeten carrière-wezels van allerlei pluimage (robotimplantaten
van het Mandelson-Campbell-regime in de media) zullen zich fulltime bezighouden met het ontkennen ervan
dit terwijl tegelijkertijd wordt geprobeerd de 'kernstemming' van nu tot nu toe gerust te stellen
Bij de volgende algemene verkiezingen werkt Blair in het belang van de
benadeeld. Het meest favoriete klysma van New Labour onder zijn aanhangers in de PLP
en de media zijn een schuimige combinatie van historisch geheugenverlies en duidelijke onwaarheden.
Maar de oude draai werkt niet meer. Een opiniepeiling gepubliceerd in The
Guardian laat op 16 mei een zeer scherpe daling van de steun voor New Labour zien
Blairs persoonlijke populariteit. Een in diskrediet gebrachte en ultrareactionaire conservatief
De partij onder skinheadleiderschap loopt slechts 4 procentpunten achter. Dit
bevestigt de lokale verkiezingsresultaten waarin de Conservatieven 593 zetels behaalden
en won de controle over 16 steden. Labour verloor 598 zetels en 15 steden. De reden
want deze ommekeer houdt niet in dat Labour-kiezers van kant wisselden. Ze bleven bij
naar huis uit protest tegen het kapitalistische beleid van New Labour. De 'derde weg', a
het ruwe presentatieapparaat is dood. De pogingen van professor Giddens om dit weer te geven
Een diepere absurditeit zal slecht afketsen op de geloofwaardigheid die hij nog behoudt.
Ooit
sinds hij John Smith opvolgde als leider van de Labour Party, Tony Blair en de zijne
cohorten, New Labour-bureaucraten, wier referentiehorizon werd weggevaagd
de modderstroom van het Thatcherisme, hebben ons dat traditioneel verteld
De sociaaldemocratie was voorbij en de Nieuwe Labour betekende een breuk met de oude
reformisme, dat er geen echt alternatief was voor het met rotsen bezaaide pad dat was uitgestippeld
door Margaret Thatcher en dat New Labour, om te kunnen slagen, een
partij van het vrije ondernemerschap. De overwinning van Livingstone daagt deze stelling uit. Meer
Belangrijker nog: het opent de deur voor anderen om hetzelfde te doen. De politieke en
De psychologische impact van wat er is gebeurd zal de komende jaren voelbaar zijn.
Het Blair-volk, dat tot voor kort trots de continuïteit benadrukte
Thatcher en beloofde haar ‘radicalisme’ te overtreffen door het sociale te ‘moderniseren’
socialezekerheidsstelsel en gaat door met haar privatiseringsprogramma: de
postkantoor, de luchtverkeersleiders en de Londense metro. Tegenwerken
dit was zinloos, zo werd aan de leden van de Labour-partij verteld. Er bestond geen alternatief. De
De 'derde weg' was het masker dat werd gekozen om het onvervalste neoliberalisme te verhullen.
De ongelijkheid tussen rijk en arm is onder Tony Blair blijven toenemen.
Dit is het verschil tussen New Labour en eerdere Labour-regeringen.
waaronder die onder leiding van Harold Wilson. De omvang van de verkiezingsoverwinning van Labour
bij de algemene verkiezingen van mei 1997 werden de leiders ervan verrast. Ze hadden tegen een banaal gevochten
campagne, sterk in presentatie, zwak in politiek. Het benadrukte de continuïteit met
het oude regime in plaats van enige serieuze verandering. Blairs presidentiële houding
riekt naar bonapartisme. Zijn imago werd gebruikt om de kiezers gerust te stellen dat hij dat niet was
te verschillend van de Tories die Groot-Brittannië sinds 1979 regeerden en dat hij
zou een vriend zijn van het grote bedrijfsleven. Het werd publiekelijk verklaard door Blair en de zijne
spin-doctors dat de vakbonden op afstand zouden worden gehouden. Het was ook
Er werd alom gesuggereerd dat Blair en zijn groep de Labour-partij graag zouden willen losmaken
helemaal van de vakbonden. Een moderne, democratische partij had daar geen tijd voor
ouderwetse conflicten. De cultuur van New Labour is in wezen niet eenvoudig
om de status quo te handhaven, maar om deze te verdedigen als een verworvenheid van de vrijheid
markt en benadrukken dat er geen conflict is tussen bedrijfsbelangen en
die van werkende mensen. Het resultaat is dat de sociale ongelijkheid is toegenomen
onder het Blair-regime. Geen wonder dat Roy Hattersley een traditioneel sociaal persoon is
democraat, begon erg radicaal te klinken terwijl hij alleen maar in zijn reguliere werk deed
De Guardian-column herhaalde de traditionele Labour-verplichtingen op bescheiden schaal
mate van sociale rechtvaardigheid. Het enige wat de ‘kernstem’ wil is een kleine dosis van de
Hattersley. Maar als Blair aan deze druk begint toe te geven, zullen zowel hij als de zijne dat doen
project zou kunnen instorten.
Ideaal
Blair wilde een coalitieregering met de liberaal-democraten om de basis te leggen
voor een nieuwe Centrumpartij die de komende vijftig jaar de politiek zou kunnen domineren. Bij
Dat was in ieder geval de wens, maar de grote electorale meerderheid maakte een dergelijke wens waar
Utopia. De kans zou zich nu opnieuw kunnen voordoen, waardoor er ook ruimte ontstaat voor de opkomst van een
nieuwe, brede partij van links die socialisten verenigt tot het nieuwe ras van
antikapitalisten en milieuactivisten. Groot-Brittannië vanwege zijn electorale verkiezingen
systeem, is het enige land in West-Europa dat nog geen getuige is geweest van een
serieuze electorale groepering aan de linkerkant van de oude sociaal-democratie. De Partij van de Arbeid
heeft het systeem tot nu toe gebruikt om zijn monopoliepositie op de democratie te behouden
vertegenwoordiging van de kiezers uit de arbeidersklasse en de radicale middenklasse. De
de introductie van een vorm van PR in Schotland en Wales verbrak dit monopolie.
De
een gebied waarop New Labour het moeilijk vond om afstand te doen van toezeggingen die destijds waren gedaan
in de oppositie was decentralisatie. Het was het enige probleem dat zou hebben opgeleverd
alle sluimerende spanningen en haat binnen de Labour-partij wegnemen. Blair's
verklaring waarin staat dat het nieuwe Schotse parlement vergelijkbaar zou zijn met a
De parochieraad veroorzaakte echte woede. De controle-freakery was bedoeld om te voorkomen
de nieuwe organen kunnen niet effectief zijn door ervoor te zorgen dat de Nieuwe Arbeid filtert
de afwijkende meningen in een vroeg stadium in de val hebben gelokt en vernietigd. Het was een ruwe maatstaf wiens
Het doel was om ervoor te zorgen dat wat er ook gebeurde, Downing Street de controle had. De
strategie mislukte. De overwinning van Ken Livingstone herhaalde het succes van Denis Canavan
in Falkirk. Waar New Labour kon, hebben ze de beloofde veranderingen verprutst. Het huis
of Lords had kunnen worden afgeschaft of omgevormd tot een gekozen kamer.
Blair
gekozen voor een Huis van Handlangers. Nieuwe arbeid, oude corruptie. De referenda in
Schotland en Wales werden naar behoren vastgehouden en de burgers van deze twee regio's stemden ervoor
richtten hun eigen parlement (in Schotland) en Assemblee (in Wales) op. De Schotten
De Nationale Partij (SNP) en Plaid Cymru vormden de belangrijkste oppositie tegen New Labour
en beide nationalistische partijen stonden wat betreft beide kwesties links van Blair
binnenlands en buitenlands beleid. In Schotland deserteerden veel voormalige Labour-kiezers ernaartoe
de nationalisten. Het patroon in Wales was hetzelfde. Geen van beide
nationalistische partijen voerden een anti-Engelse campagne. Beiden benadrukten het belang
van Europa en een vooruitstrevend sociaal beleid.
De
aanwezigheid van deze twee partijen heeft het probleem van a. gedeeltelijk opgelost
sociaal-democratische oppositie tegen de politieke economie van New Labour. Ken
Livingstone's uitdaging aan Blair is de eerste serieuze klap waarmee de VS geconfronteerd worden
Regering in Engeland. De overwinning zou de politieke stemming binnen en buiten de EU kunnen veranderen
buiten de PvdA. Leden van de PLP, bang hun zetels te verliezen (zoals
Velen van hen zullen zichzelf misschien gaan herontdekken. De politiek in Groot-Brittannië heeft dat wel gedaan
tamelijk volatiel geworden. De ervaring van New Labour in zijn ambt heeft de oude beschadigd
zekerheden. Loyaliteit aan New Labour is veel minder blind dan voorheen. De reden is
eenvoudig. De Blairieten hebben de oude ‘brede kerk’-partij omgevormd tot een
krankzinnige fractie. Dit verklaart de razernij van het nieuwe apparaat. Elk
Een ernstig meningsverschil is deloyaal, elk alternatief beleid is ‘waarom we dat waren’
onverkiesbaar' en elke poging om links te organiseren is een terugkeer naar het slechte oude
dagen van de militante tendens. De enige manier om de democratie van de Labour-partij te verdedigen was
om het helemaal te vernietigen.
A
Er is dringend behoefte aan een nieuwe partij. De hoge stemmen behaald door de Groenen, het feit
dat de London Socialist Alliance (een alliantie van enkele trotskistische groepen,
gedomineerd door de Socialist Workers Party) ontzegde New Labour een overwinning in Camden
en Barnett, is een teken van iets nieuws, ook al is het fascistisch en
De ultra-nationalistische stemmen overtroffen die van extreem-links, een reden om even stil te staan
reflecteren. De druk binnen de Labour-partij neemt nu toe om Ken opnieuw toe te laten
Levensteen. Als de Blair-machine zich hiertegen verzet, zal het hen verder isoleren
hun eigen partijleden. Tony Benn heeft erop gewezen dat als Conservatieve overlopers
zoals Shaun Woodward (een voormalig apparatchik bij het Conservative Central Office) dat is
verwelkomd worden, waarom niet Livingstone. Het antwoord ligt voor de hand. Om Ken opnieuw toe te geven
Dat zou betekenen dat je zou accepteren dat het Blair-project was mislukt, zoals de burgemeester van Londen dat ook is
nu een leider van gelijke status als Tony Blair. Livingstone droomt er nog steeds van
leidt de Labour Party en betreedt Downing Street nr. 10 als premier
dag. Hij is blij om te wachten. Kranten die zich tegen Livingstone verzetten, zoals de
Financial Times en The Guardian raken nu in paniek en proberen excuses te verzinnen.
De eerstgenoemde stelt dat 'Groot-Brittannië nu in de greep is van een nieuwe vorm van politiek'.
Dit is slechts gedeeltelijk waar.
Wat
die we hebben meegemaakt is in wezen een protest van Labour-kiezers. Zij zijn niet
blij met Nieuwe Arbeid. Probeert ze terug te winnen door er wat meer geld in te steken
Het is onwaarschijnlijk dat onderwijs, gezondheidszorg en sociale voorzieningen zullen werken. Er zou een grote nodig zijn
gebaar, zoals de renationalisering van het spoorwegnet, dat enthousiasme zou kunnen oproepen
kiezers, maar dit lijkt onwaarschijnlijk. Ondertussen binnen de Parlementaire Arbeid
Partij, er is groeiende woede en angst. Labour-parlementsleden zijn bang hun positie te verliezen
zetels bij de volgende verkiezingen. Sommige aanhangers van Gordon Brown, de bondskanselier, zijn dat wel
nu niet de moeite nemen om hun haat tegen Blair te verbergen en naar hem te verwijzen als 'a
Thatcheriet'. Als New Labour in de opiniepeilingen blijft dalen, ontstaat er druk
zal zich opbouwen om Blair te dumpen, hoewel dit onwaarschijnlijk is vóór de volgende verkiezingen.