Dat Amerikaanse beleidsmakers zich voorbereiden op een oorlog tegen een Iraaks leger dat we volgens analisten gemakkelijk kunnen verpletteren als we de diplomatieke route met Noord-Korea bewandelen – een land dat we niet zo gemakkelijk in elkaar kunnen slaan – is het bewijs van een lelijk principe dat aan het werk is: misschien maakt het goed.
Hoe om te gaan met Noord-Korea? Een goed uitgangspunt zou een herevaluatie zijn van twijfelachtige beleidsbeslissingen die de afgelopen decennia zijn genomen, zoals de Oost-Aziatische specialist Chalmers Johnson vorige week suggereerde.
Waarom klaagt Zuid-Korea meer over het Amerikaanse beleid dan over hun verwanten in het noorden? Johnson zegt dat dit grotendeels komt doordat Zuid-Korea 'een echte democratie is, gecreëerd in 1987 toen de Koreanen in opstand kwamen tegen 25 jaar door Amerika gesteunde militaire dictators. De VS hebben nog steeds meer dan 100 militaire bases in Zuid-Korea. Hoe zouden wij ons voelen als het omgekeerd was? Een andere bron van wrok is de economische ineenstorting in Zuid-Korea een paar jaar geleden, die voornamelijk werd veroorzaakt door het IMF, dat grotendeels onder controle stond van de Amerikaanse regering. Zuid-Korea heeft zich op briljante wijze hersteld, maar het land heeft nog steeds een hekel aan de Amerikaanse inmenging en arrogantie.'
Critici van de vredesbeweging vragen zich af wat het alternatief is voor oorlog in Irak? Het moet een retorische vraag zijn, want ik kan er zes uit mijn hoofd bedenken.
– Houd de wapensancties van kracht, maar hef onmiddellijk het economische embargo op – een elf jaar oud mislukt beleid dat Saddam alleen maar verder heeft verankerd en tegelijkertijd een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar heeft gedood in een land dat vóór de Golfoorlog bestond was een land waarvan het grootste kinderprobleem obesitas bij kinderen was.
– De regering-Bush zou zich moeten aansluiten bij het Internationaal Strafhof en een aanklacht tegen Saddam wegens misdaden tegen de menselijkheid moeten nastreven, waardoor de steun van de internationale gemeenschap zou worden verkregen voor een multinationale coalitiemacht die Saddam, indien nodig, zou kunnen arresteren.
– Voer VN-resolutie 661 volledig en eerlijk uit, waarin niet alleen wordt opgeroepen tot de ontwapening van de massavernietigingswapens van Irak, maar ook wordt bepaald dat het Midden-Oosten een kernwapenvrije zone moet zijn. Dat betekent uiteraard dat Israël zich moet ontdoen van zijn kernwapens.
En tenslotte moeten we, ironisch genoeg, de gedachten van twee gewaardeerde staatslieden in gedachten houden. 'Vrede wordt niet gesloten met vrienden. Vrede wordt gesloten met vijanden', aldus wijlen Yitzhak Rabin.
Sean Gonsalves is schrijver van de Cape Cod Times en columnist voor een nationaal syndicaat. E-mail hem op [e-mail beveiligd]