Toen ik afgelopen mei in Londen was, ontmoette ik mensen die optimistisch en pessimistisch waren over de komende Olympische Spelen. Ik sprak met Tories die enthousiast waren over het komende spektakel en met vakbondsleiders die bezorgd waren dat de beloften van banen en ontwikkeling tekort zouden schieten. Ik ontmoette rechtse economen die tekeer gingen tegen de schulden ter grootte van de Olympische Spelen, en leiders van de Labour-partij die duizelig waren over het toerisme en het ‘prestige’ dat de Spelen met zich mee zouden brengen. Ik ontmoette taxichauffeurs die woedend waren over de beperkingen op hun routes en buschauffeurs die klaar waren om te staken en geen flinke bonus kregen voor de extra eisen van de Olympische Spelen (de overheid gaf toe en betaalde transitarbeiders om gedurende veertien dagen gelukkig te zijn).
Maar er was één ding waar iedereen het over eens was en ze gebruikten herhaaldelijk dezelfde zin: "Na de Olympische Spelen gaan de handschoenen uit." Ze betekenden allemaal dat de Olympische Spelen een vakantie waren van de politieke realiteit. Nadat de Spelen waren afgelopen, zou een politieke strijd losbarsten over wie Groot-Brittannië uit een verlammende economische crisis zou redden. Simon Lee, senior docent politiek aan de Universiteit van Hull, werd door Reuters geciteerd dat de Olympische Spelen weinig meer deden dan ‘het feit verdoezelen dat we op de rand van een depressie staan’.
De cijfers zijn zeker rampzalig. De economie krimpt al negen maanden op rij, ondanks de extra stimulans van pre-olympische uitgaven. De jeugdwerkloosheid bedraagt ruim 20%. Van alle werklozen is bijna een derde al een jaar werkloos. Het plan om dit te corrigeren is nog erger, nu premier David Cameron zich heeft gecommitteerd aan een agenda van acute bezuinigingen. Dat betekent het ontslaan van overheidspersoneel, waaronder artsen, verpleegsters en leraren, en het verhogen van de belastingen op werkende mensen, allemaal in naam van de regering. van het afbetalen van hun schulden.
Als Cameron gelooft dat schulden werkelijk het grootste probleem van de economie zijn, dan zou de Olympische kater, zoals in Griekenland in 2004, de bestaande crisis ernstig kunnen verergeren. Het uiteindelijke prijskaartje van de Spelen, inclusief enorme beveiligingskosten, zal oplopen tot 24 miljard pond, tien keer de oorspronkelijke rooskleurige prognoses toen ze het bod in 2005 wonnen. Destijds voorspelde de Londense burgemeester Ken Livingstone een belasting van £ 240 per burger om voor de spelen te betalen. Het volstaat te zeggen dat deze kosten veilig naar boven kunnen worden bijgesteld.
Schulden zijn niet de enige kater van deze Olympische Spelen. Een schat aan nieuwe bewakingsapparatuur is nu een permanent onderdeel van het Londense landschap geworden. De stad is nu al de meest bewaakte metropool ter wereld, net als Stephen Graham gerapporteerd in de Guardian, “bedraad met een nieuwe reeks scanners, biometrische identiteitskaarten, CCTV-systemen met kenteken- en gezichtsherkenning, systemen voor het volgen van ziekten, nieuwe politiecontrolecentra en controleposten. Deze zullen het gevoel van lockdown versterken in een stad die over de hele wereld al een synoniem is voor opmerkelijk intensief toezicht.” Zoals een veiligheidsfunctionaris me vertelde toen ik in Londen was: “Dit speelgoed gaat nergens heen. Wat gaan we doen? Stop ze terug in de doos?”
Dan zijn er de verplaatsingen. Tijdens de openingsceremonie beschreef Meredith Viera van NBC Oost-Londen als een “woestenij” die door de Olympische Spelen “getransformeerd” was. Ik heb zelfs door de straten van Oost-Londen gewandeld en ik zou willen dat mevrouw Viera hetzelfde had gedaan. Een ander woord voor ‘woestenij’ zou ‘arbeidersgemeenschap waar mensen wonen en gezinnen grootbrengen’ kunnen zijn. Als het gebied bovendien is “getransformeerd”, komt dat doordat honderden inwoners ontheemd zijn geraakt. Ze staan op de wachtlijst voor beloofde nieuwe volkshuisvesting, die, nogmaals, vanwege de bezuinigingsagenda misschien nooit gebouwd zal worden. Kijk hoe de dakloosheidsstatistieken in Londen de komende maanden stijgen
Al deze kippen zullen thuiskomen in de nasleep van de Spelen, wanneer de bezuinigingen als een demonische Usain Bolt uit de startblokken exploderen. De crisis is reëel en de enige vraag is wie gaat betalen om het land te redden. Als het de 1% is, betekent dat nationalisatie, belastingverhogingen, tekorten en dat de staat geld in de economie pompt om een depressie te voorkomen. Als het de 99% is, en dat is al het plan, verwacht dan een reeks venijnige bezuinigingen te midden van de Olympische nasleep. De National Health Service, zo geprezen tijdens de Olympische openingsceremonie, Het personeelsbestand zal met 50,000 worden ingekrompen. Belastingverhogingen voor werknemers zullen een realiteit zijn naast ontslagen. De woede zal stijgen. Dan zal al die bewakingsapparatuur echt in gebruik komen.
De handschoenen gaan inderdaad uit. Laten we eens kijken of de arbeiders, immigranten en gewone mensen in Groot-Brittannië de klap kunnen opvangen en in natura kunnen terugkeren. Als niet, we zullen altijd de Spice Girls hebben.