Maar dit artikel gaat niet over ras.
Het is gemakkelijk om over ras te praten als een kerk in Charleston met bloed besmeurd is en de moordenaar van negen zwarte mensen zegt dat het over ras gaat. Wanneer Amerika Jim Crow-flashbacks krijgt van vier jonge meisjes die zijn omgekomen bij een bomaanslag op een Selma-kerk.
Het is gemakkelijk om over ras te praten, terwijl volgens de NAACP Criminal Fact Sheet “vijf keer zoveel blanken drugs gebruiken als Afro-Amerikanen, terwijl Afro-Amerikanen tien keer zo vaak naar de gevangenis worden gestuurd wegens drugsdelicten als blanken.” Terwijl volgens Pew Research zwarte mannen zes keer meer kans hebben om in de gevangenis te belanden dan blanke mannen.
Het is gemakkelijk om over ras te praten in Amerika als zelfs blanke mensen het “r”-woord gebruiken en gerechtigheid een kleurcode lijkt te hebben. Maar dat is niet waar dit artikel over gaat.
Het gaat over een Spaanse krant, El Pais, die Tory Russell citeert. “Dit is niet het probleem van Amerika of de zwarte gemeenschap. Het is een mondiaal probleem van mensen die zich onderdrukt voelen.”
Het gaat over een omslagpunt waarop mensen over de hele wereld op de hoogte zijn van de Billy-club van de politie, de losgeslagen overheid en die spreekwoordelijke druppel.
De recente dood van Baltimore's jonge Freddie Gray, een zwarte man die op mysterieuze wijze dood was na een illegale arrestatie, zette Baltimore in vuur en vlam. Maar de veel gepubliceerde, “gerechtvaardigde” buitengerechtelijke executies van talloze zwarte mannen waren Baltimore's excelsior en Freddie Gray was precies de juiste match. Politiedaders blijven doorgaans de oranje overall bespaard. De Malcolm X Grassroots Movement meldde dat vanaf november 2014 91 procent van de schietpartijen door de politie ‘gerechtvaardigd’ werd bevonden. Tien politieagenten werden daadwerkelijk aangeklaagd, maar er waren slechts twee veroordelingen wegens doodslag. Ik zou kunnen vermelden dat de Baltimore Sun in Baltimore City meldde dat de stad sinds 2011 ongeveer 5.7 miljoen dollar aan compensaties heeft betaald voor politiegeweld tegen burgers.
Maar ik geloof niet in het idee dat hordes zwervende zwarte mensen gerechtigheid zullen zoeken door willekeurige blanke mensen te vermoorden in een rassenoorlog. Het idee van een gewelddadige opstand tegen het ‘blanke privilege’ dat al sluimert sinds ze Harriet Tubman Mozes noemden, is een angst die net onder de dunne sluier van de raciale kloof blijft hangen.
Bestaat er een raciale kloof in Amerika? Volgens de geluidsbytes in de media en zelfbenoemde woordvoerders is dat inderdaad zo. Maar een raciale dialoog kan niet worden gevoerd door pratende tv-hoofden die het volgende glimmende ding verkondigen. Is de dreiging van een rassenoorlog slechts een sexy sound-byte, of schuilt er waarheid in reclame?
Ook zijn interraciale huwelijken in opkomst. Het Pew Research Center meldde: “8.4 procent van alle huidige Amerikaanse huwelijken is interraciaal, tegen 3.2 procent in 1980.”
Het is ook vermeldenswaard dat Amerika een zwarte president heeft gekozen voor twee termijnen, ondanks de geboorteakte en drones.
In de eerste plaats zijn de feiten van schietpartijen door de politie betwist wat betreft ras. Nicholas Kristol, syndicaatcolumnist, schreef in een artikel met de titel “Als blanken het gewoon niet snappen” dat zwarten een 21 keer grotere kans hebben om door de politie te worden neergeschoten.” Fox News beweert het tegenovergestelde. De feiten zijn dat wij de feiten niet kennen. Buitengerechtelijke executies zijn zelfrapportage, dus alle gegevens zijn afhankelijk van de informatie die de politie over zichzelf geeft. Vaak niet.
De feiten zijn misschien vaag, maar wat duidelijk wordt is dat er geen gerechtigheid wordt gediend. Als we stoppen met elkaar te bestraffen over ras, kunnen we misschien de andere bewegende delen van dit dilemma zien. Als we het hebben over een betaalde vakantie (schorsing met behoud van loon) voor politieagenten die moorden, kunnen we misschien tot de kern van het probleem doordringen. Beter nog: de “blauwe muur van stilte” van de politieman is een onderwerp dat echt licht kan werpen.
Baltimore, je bent niet de enige. Charleston, de wereld kijkt toe. De strijd voor gerechtigheid kent geen grenzen. Ik stel voor dat de schietpartij op Dylann Roof een katalysator was voor eenheid, niet voor verdeeldheid. De luide roep om gerechtigheid komt van Haïtianen in de Dominicaanse Republiek, Afrikanen in waterloze dorpen en Palestijnen die in apartheidsomstandigheden leven. De strijd voor raciale gerechtigheid, die in de jaren zestig tot de verbeelding sprak van mensen van alle etnische groepen en politieke overtuigingen, is een vonk die stemmen heeft geïnspireerd voor de stemlozen over de hele wereld.
Rassenverschillen in de VS kunnen niet worden ontkend, maar de grootste tragedie is de leugen dat wij, het volk, geen gemeenschappelijke strijd hebben. Amerikanen kunnen het zich niet veroorloven om het omslagpunt van onrecht, zwart of wit, te verleiden. Wangedrag van de politie, banen, het industriële gevangeniscomplex, falende scholen, economische crisis, verdampende rechten, ongrondwettelijke wetten en de prijs van een brood: de problemen van Amerika zijn van gigantische proporties. Het is bijziend om deze rellen louter in raciale termen te bekijken. Het is gewoon stoelen herschikken op een omstreden schip.
De journalistiek van Auset Marian Lewis is gepubliceerd in meer dan 50 mediakanalen van kust tot kust en in het buitenland. Ze was de eerste vrouwelijke Afro-Amerikaanse columniste voor de Wilmington News Journal. Haar poëzie en fictie hebben prijzen gewonnen en ze is uitgenodigd om te spreken op radio- en tv-locaties van Yale University tot daklozenopvangcentra in Baltimore, Maryland. Lewis heeft twee boeken geschreven: Een vestiging van kraaien en Van mijn lippen tot Gods oor: het Joanne Collins-verhaal.