Net zoals de bommen in Londen in de zomer van 2005 de bommen van Blair waren, het onvermijdelijke gevolg van de wetteloze aanval van zijn regering op Irak, zo zijn de potentiële bommen in de zomer van 2007 de bommen van Brown. Gordon Brown, de opvolger van Blair als premier, is een onfeilbaar voorstander geweest van het niet-uitgelokte bloedbad waarvan de slachtoffers nu evenveel zijn als die van de Rwandese genocide, aldus de Amerikaanse wetenschapper die in 2006 leiding gaf aan het onderzoek van de Johns Hopkins School of Public Health naar burgerdoden in Irak. Terwijl Tony Blair deze studie in diskrediet probeerde te brengen, prezen wetenschappers van de Britse regering het in het geheim als ‘beproefd en getest’ en een ‘onderschatting van de sterfte’. De “onderschatting” bedroeg 655,000 mannen, vrouwen en kinderen. Dat nadert nu de miljoen. Het is de misdaad van de eeuw.
In zijn toespraak op de eerste dag buiten Downing Street 10 en vervolgens voor het Parlement bewees Brown niet eens lippendienst aan degenen die vandaag de dag nog zouden leven als zijn regering – en het was net zo goed zijn regering als die van Blair – zich niet bij Bush had aangesloten in een slachting die gerechtvaardigd was met aantoonbare leugens. Hij zei niets, geen woord.
Hij zei niets over de extra duizenden Iraakse kinderen wier sterfgevallen als gevolg van vermijdbare ziekten sinds de invasie zijn verdubbeld, veroorzaakt door de opzettelijke vernietiging van sanitaire voorzieningen en waterzuiveringsinstallaties. Hij zei niets over ziekenhuispatiënten die elke dag sterven door gebrek aan zo eenvoudige apparatuur als een injectiespuit. Hij zei niets over de grootste vluchtelingenvlucht sinds de Naqba van de Palestijnen. Hij zei niets over de nederlaag van zijn regering in Afghanistan, en over de manier waarop het Britse leger en zijn NAVO-bondgenoten burgers vermoorden, inclusief hele gezinnen. Normaal gesproken voerden Britse troepen op 29 juni luchtaanvallen uit op een dorp, waarbij naar verluidt 45 onschuldige mensen werden doodgebombardeerd – bijna evenveel als het aantal dat in juli 2005 in Londen werd doodgebombardeerd. Vergelijk de reactie, of beter gezegd de stilte. Het waren alleen maar moslims. En moslims zijn 's werelds meest talrijke slachtoffers van terrorisme waarvan de belangrijkste bronnen Washington, Tel Aviv en Londen zijn.
En hij zei niets over de rol van zijn regering bij het herstel van Afghanistan als de grootste bron van opium ter wereld, een direct gevolg van de invasie van 2001. Elke handelaar in de straten van Glasgow zal het spul krijgen, rechtstreeks van krijgsheren betaald door de CIA en in wiens naam Britse soldaten zinloos doden en sterven. Hij zei niets over het stoppen van dit alles. Geen woord. Geen hint.
Lachen de doden? Op het prioriteitenlijstje van de nieuwe premier stond “het uitbreiden van de Britse manier van leven”.
Brown, de betaalmeester van de grootste Britse ramp op het gebied van het buitenlands beleid van de moderne tijd, kon de naam niet eens uitspreken, laat staan de militaire families ontmoeten die wachtten om met hem te spreken. Op zijn eerste dag werden drie Britse soldaten gedood.
Is er zoiets geweest als de tsunami van zalving die het vertrek van Blair en de verheffing van Brown heeft overspoeld? Ja, dat is zo. Denk een decennium terug. Blair, schreef Hugo Young van de Guardian, “wil een wereld creëren die niemand van ons heeft gekend, waarin de wetten van de politieke zwaartekracht worden omvergeworpen”, een wereld waarin “de ideologie zich volledig heeft overgegeven aan ‘waarden’”. De nieuwe kanselier, aldus de Observer, zou “de meest radicale welvaartsbegroting sinds de Tweede Wereldoorlog aankondigen”.
De ‘waarden’ waren nep, en dat gold ook voor de nieuwe deal. De ene door de media beheerde stunt volgde de andere op, waarbij Brown de aandelenmarkt in verrukking bracht, de zeer rijken troostte en het imperium vierde, en het verlangen van het Britse electoraat naar een herstel van de openbare diensten negeerde die zo zwaar beschadigd waren door Margaret Thatcher. Een van de eerste beslissingen van Harriet Harman, Blairs eerste minister van Sociale Zekerheid en een verklaarde feministe, was het afschaffen van de sociale premies en uitkeringen voor alleenstaande ouders, ondanks haar belofte aan het Lagerhuis dat Labour zich zou verzetten tegen deze verarmende Tory-geïnspireerde bezuinigingen. . Tegenwoordig is Harman de plaatsvervangend partijleider van Brown en net als alle ‘nieuwe gezichten’ rond de kabinetstafel met ‘plannen om oude wonden te helen’ (de Guardian), stemde ze voor een invasie die de levens van tienduizenden mensen heeft vernietigd. vrouwen.
Een stukje feminisme.
En toen Blair uiteindelijk vertrok, verklaarden de parlementsleden die opstonden en hem een staande ovatie gaven het parlement uiteindelijk als een plek van minimale gevolgen voor de Britse democratie. De hovelingen die deze schande met koninklijke eerbied voor Richard Dimbleby hebben gemeld, zijn bevlekt met het bloed dat is vergoten door de tweederangs acteur en eersteklas crimineel. Ze haasten zich nu naar het laatste persbericht van de politie. Dat de profane absurditeit van het vertrek van Blair en de stilte en toegeeflijkheid van Brown – een politieke tweeling, ongeacht hun ruzies tussen schooljongens – wellicht de aanvallen op Londen en Glasgow hebben uitgelokt, is van geen belang. Hoewel de misdaad van de eeuw voortduurt, zullen er vrijwel zeker nog meer volgen.
Schande.
