Mijn hart zonk. Ik had geen idee wat er aan de hand was. Ik was verward, gedesoriënteerd en bang. Naarmate de dag zich zou ontvouwen, zou de ernst van de aanvallen en meer duidelijk worden. Mijn verwarring zou snel omslaan in verdriet en woede.
En we weten allemaal wat er daarna gebeurde… Het rode alarm. De presidentiële toespraken. De steeds terugkerende beelden van vallende torens en neerstortende vliegtuigen. De begrafenis van de brandweerman. De kerkdiensten. De gemeenschapsmonumenten. De miltvuur maakt bang. De ducttape en plastic zeilen. Het ‘ministerie van binnenlandse veiligheid’. Het rood, wit en blauw – en geel – dat alles bedekt. De angst. De haat. Het verdriet. De terreur. De ‘oorlog tegen terreur…’
Meer dan wat dan ook had ik meer informatie nodig. Ik kocht elke dag kranten en tijdschriften. Ik was artikelen aan het lezen op internet. Ondanks al mijn leeswerk leek het nog steeds niet logisch. De kloof tussen wat ze ons vertelden en wat ik voor me zag leek met de dag groter te worden. Het concept dat iedereen ‘ons zou kunnen haten vanwege onze vrijheid’ klonk mij volkomen belachelijk in de oren.
Toen vond ik een artikel dat deed zinvol zijn. Het is het enige artikel dat ik me herinner, bijna zes en een half jaar na die vreselijke dag. Het was getiteld “11 september en de nasleep ervan”. Het werd op 17 september geschreven en ergens in oktober gepubliceerd. Pas onlangs, toen ik het artikel, dat ik al lang vergeten was, opnieuw las, besefte ik dat het geschreven was door twee mensen die ik nu als vrienden en persoonlijke mentoren beschouw: Mike Albert en Steve Shalom.
Het artikel begon met het schetsen van de context van de situatie, de mogelijke actoren (Osama bin Laden, Al Qaida, de kapers), en ging vervolgens verder met het ontleden van een groot aantal vragen die ik en vele andere Amerikanen stelden. “Wat zou het moeten zijn
Na het lezen van dat artikel, hoewel ik de vorige van Z al eerder had gelezen, zouden Z Magazine en ZNet langzaamaan een groot deel van mijn leven gaan uitmaken.
Ik pleitte over het algemeen voor vrede en mensenrechten voordat 911 plaatsvond. Ik was eerder betrokken geweest bij enkele liberale en directe dienstengroepen, hoewel ik nooit veel politieke analyses op grote schaal had gehad. Een groot deel van mijn progressieve roots had ik de afgelopen jaren te danken aan geweldige leraren – veteranen, homo’s, vrouwen en anderen die wortels hadden in bewegingen voor sociale rechtvaardigheid.
Veel hiervan gaf mij een sterke haat tegen individuen als Saddam Hoessein; haat die, opnieuw zonder Z en andere progressieve bronnen, mij op een dwaalspoor had kunnen brengen tijdens de invasie van
Eind maart 2003 publiceerden ZNet en Z Magazine een verklaring tegen de aanval op
"Ik sta voor vrede en gerechtigheid.
Ik sta voor democratie en autonomie. Ik denk niet dat de
Ik sta voor internationalisme. Ik ben tegen elke natie die een steeds groter wordend netwerk van militaire bases over de hele wereld verspreidt en een arsenaal produceert dat ongeëvenaard is in de wereld.
Ik sta voor gelijkheid. Ik denk niet dat de
Ik sta voor vrijheid. Ik ben tegen wrede regimes in Irak en elders, maar ik ben ook tegen de nieuwe doctrine van de ‘preventieve oorlog’, die permanente en zeer gevaarlijke conflicten garandeert en de reden is waarom de VS nu in een groot deel van de wereld als de grootste bedreiging voor de vrede wordt beschouwd. . Ik sta voor een democratisch buitenlands beleid dat de oppositie van het volk tegen imperialisme, dictatuur en politiek fundamentalisme in al zijn vormen ondersteunt.
Ik sta voor solidariteit. Ik kom op voor en met alle armen en uitgeslotenen. Ondanks massale desinformatie zijn miljoenen mensen tegen onrechtvaardige, illegale en immorele oorlogen, en ik wil mijn stem aan die van hen toevoegen. Ik sta achter religieuze en morele leiders over de hele wereld, bij de mondiale arbeidersbeweging en bij de grote meerderheid van de bevolking van landen over de hele wereld.
Ik sta voor diversiteit. Ik sta voor een einde aan racisme gericht tegen immigranten en mensen van kleur. Ik sta voor een einde aan de repressie in binnen- en buitenland.
Ik sta voor vrede. Ik ben tegen deze oorlog en tegen de omstandigheden, mentaliteit en instellingen die oorlog en onrecht voortbrengen en voeden.
Ik sta voor duurzaamheid. Ik ben tegen de vernietiging van bossen, bodem, water, natuurlijke hulpbronnen en biodiversiteit waarvan al het leven afhankelijk is.
Ik sta voor gerechtigheid. Ik ben tegen economische, politieke en culturele instellingen die een ratrace-mentaliteit, enorme economische en machtsongelijkheid, bedrijfsoverheersing tot zelfs slavenarbeid, racisme en gender- en seksuele hiërarchieën bevorderen.
Ik sta voor een beleid dat het geld dat wordt gebruikt voor oorlog en militaire uitgaven heroriënteert naar gezondheidszorg, onderwijs, huisvesting en banen.
Ik sta voor een wereld waarvan de politieke, economische en sociale instellingen solidariteit bevorderen, gelijkheid bevorderen, participatie maximaliseren, diversiteit vieren en volledige democratie aanmoedigen.
Ik sta voor vrede en gerechtigheid en, meer nog, ik beloof te werken aan vrede en gerechtigheid."
Meest recent bezocht ik Z's Z Media Instituut (ZMI) in juni 2007. ZMI was voor mij een enorm verhelderende en krachtige ervaring. Het is een negendaagse progressieve zomerschool in Woods Hole,
Het was waarschijnlijk de meest rigoureuze (en lonende) educatieve ervaring van mijn leven. Hoewel de inhoud uitstekend was, was de pedagogie het unieke onderdeel. Onderwijs werd gecombineerd met het opbouwen van vriendschappen op de lange termijn. De utopische visie deconstrueerde het cynisme en het scepticisme over de mogelijkheden voor vooruitgang. Strategie en politieke analyse begonnen duidelijk te maken welke bewegingstrends ons ervan weerhielden vooruit te komen. Het hele programma was verbonden met de praktijk van grassroots-organisatoren en organische intellectuelen.
Het instituut culmineerde in een avondsessie waarin de vraag werd gesteld: “Waarom zijn we radicaal?” De sessie benadrukte wat mensen naar links brengt en waarom het werk dat we doen zo belangrijk is. De onzichtbare verhalen over wat mensen tot actie drijft – verhalen van veteranen, verhalen over ras, verhalen over gender en seksualiteit, verhalen over politieke repressie en marteling, verhalen over vervreemding en reguliere instituties die de persoonlijke ontwikkeling beperken. Onze verhalen over persoonlijke overleving en strijd zijn de echte verhalen van onze beweging, of onze organisatoren, en van Z.
Ik ben precies 21 jaar geleden geboren, en hoewel ik weet dat ik nog zoveel te leren heb, ben ik getroost in de wetenschap dat er een groeiende gemeenschap bestaat die niet alleen licht in de duisternis schijnt, maar gelooft dat een wereld zonder duisternis daadwerkelijk haalbaar is.
We kunnen allemaal de inspanningen ondersteunen om de Z-gemeenschap te versterken en uit te breiden. Nu is het tijd om ons af te vragen hoeveel sterke alternatieve nieuwsbronnen en linkse netwerken als Z voor ons betekenen.
Als we een nieuw jaar beginnen:
Sluit je aan bij Z. Schrijf voor Z. Doneer aan Z.
Laten we dit doen zodat het verzet niet alleen voortleeft, maar veeleer dat we eindelijk de overwinning kunnen behalen en dat onze kinderen en kleinkinderen in een tijdperk van vrede en gerechtigheid kunnen leven.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren