De Verenigde Staten en China, de machtigste militaire en economische machten ter wereld, stevenen momenteel af op een Koude Oorlog of zelfs op een hete oorlog, met desastreuze gevolgen. Maar er is een alternatief pad beschikbaar en dat kan worden gevolgd.
Beginnend in 2018, Het Amerikaanse overheidsbeleid ten aanzien van China werd scherp vijandig, waardoor de betrekkingen tussen de twee naties op het dieptepunt van de afgelopen veertig jaar kwamen. De regering-Trump koesterde dit militaire confrontaties met China in de Zuid-Chinese Zee, het initiatief genomen tot een handelsoorlog met de Aziatische natie, gaf China de schuld van de COVID-19 pandemie, en scherp heeft zijn staat van dienst op het gebied van de mensenrechten aan de kaak gesteld. In een openbare toespraak van juli 2020 zei de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo riep op tot “een nieuwe alliantie van democratieën” om China te weerstaan, en verklaarde: “De vrije wereld moet deze nieuwe tirannie overwinnen.”
Voor het grootste deel heeft de regering-Biden dat gedaan zette dit harde beleid voort. Kort na hun aantreden in 2021 hebben Amerikaanse functionarissen de politieke en militaire betrokkenheid bij Taiwan opgevoerd, dat China als een deel van zijn grondgebied beschouwt, terwijl minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken zijn eerste ontmoeting met Chinese functionarissen gebruikte om China publiekelijk uit te schelden. Begin juni keurde de Amerikaanse Senaat het voorstel goed Amerikaanse Innovatie- en Mededingingswet, expliciet ontworpen om met China te concurreren door honderden miljarden dollars in geavanceerde Amerikaanse technologie te pompen. Deze actie volgde op de vrijlating van een voorgestelde Pentagon-begroting waarin China werd geïdentificeerd als ‘de grootste uitdaging voor de Verenigde Staten op de lange termijn’. Het ministerie van Defensie beloofde “voorrang te geven aan China” als de Amerikaanse tegenstander en riep op tot meer financiering om de Amerikaanse “strijdkrachten, mondiale houding en operationele concepten” te verbeteren door “te investeren in geavanceerde technologieën die nieuwe oorlogsvoordelen voor onze strijdkrachten zullen opleveren.”
Een van de nieuwe Amerikaanse oorlogswonderen is de hypersonische raket, dat, hoewel nog in de ontwikkelingsfase, al miljarden dollars aan financiering van de Amerikaanse overheid heeft aangetrokken. De raket reist sneller dan vijf keer de snelheid van het geluid, heeft een grotere manoeuvreerbaarheid dan andere nucleair bewapende raketten, en het Chinese vasteland kan treffen.
Ook de Chinese regering schuwt de confrontatie niet. Xi Jinping, die in 2012 aantrad als secretaris-generaal van de Chinese Communistische Partij en in 2013 als president van China, heeft zijn land op een nieuwe koers gezet. assertievere, nationalistische koers in wereldzaken. Dit omvatte onder meer het veranderen van betwiste eilanden in de Zuid-Chinese Zee Chinese militaire bases en gestaag het opbouwen van Chinese strijdkrachten. Deze laatste zijn gebruikt voor gevaarlijk confrontaties met Amerikaanse oorlogsschepen in de Zuid-Chinese Zee en voor vluchten naar het luchtruim van Taiwan. Dankzij een robuust onderzoeksprogramma heeft China beide met succes getest middellange afstands- en intercontinentale hypersonische raketten. Bovendien heeft de regering van Xi, de kritiek van buitenaf genegeerd, dat ook gedaan dissidenten onder druk gezet, ruim een miljoen Oeigoeren gevangengezet in ‘heropvoedingskampen’, en verpletterde de democratiebeweging in Hong Kong.
De gevaren van deze groeiende confrontatie zijn enorm. De Verenigde Staten en China hebben een ongekende militaire macht ontwikkeld, en een conventionele oorlog zou gemakkelijk kunnen uitmonden in een catastrofaal militair conflict. Zelfs als een oorlog zou worden afgewend, zou hun escalerende wapenwedloop daar al een verklaring voor zijn ruim de helft van de militaire uitgaven in de wereld, zou een enorme verspilling van middelen zijn. Bovendien is er een groot conflict tussen deze twee naties met die van de wereld grootste economieën, vergrendeld via investeringen en handel zou een wereldwijde economische ineenstorting kunnen veroorzaken.
Gelukkig zijn er op het wereldtoneel echter volop mogelijkheden voor de Verenigde Staten en China om samen te werken en daardoor niet alleen rampen te voorkomen, maar ook hun gemeenschappelijke belangen te dienen.
Het vermijden van een klimaatcatastrofe is zeker een belangrijk gebied waarop samenwerking goed van pas zou komen. Niet alleen worden de inwoners van China en de Verenigde Staten bedreigd door de klimaatverandering, maar omdat de twee naties ook van de wereld zijn grootste uitstoters van broeikasgassenkunnen ze mondiale klimaatovereenkomsten maken of breken.
Ook als het gaat om de preventie van infectieziekten is samenwerking essentieel. De Covid-19-pandemie heeft onthuld hoe gemakkelijk ziekten zich kunnen verspreiden en de levens van mensen over de hele wereld kunnen ontwrichten, en vooral hoe geen enkel land veilig is totdat iedereen veilig is. Ook op dit gebied is het van cruciaal belang om de geavanceerde medische en wetenschappelijke middelen van de Verenigde Staten en China te mobiliseren in een gezamenlijke inspanning om de mondiale gezondheid te beschermen.
Bovendien hebben beide landen, net als de wereld, veel te winnen bij hun overeenstemming een programma voor kernwapenbeheersing en ontwapening. Op zijn minst zouden ze de transparantie van hun nucleaire bezit kunnen vergroten, verificatieprocedures voor wapenbeheersing kunnen ontwikkelen en de Chinese nucleaire voorraad kunnen bevriezen in ruil voor verdere bezuinigingen op de Amerikaanse en Russische nucleaire arsenalen. Dit zou niet alleen de militaire confrontatie tussen de VS en China temperen, maar ook enorme middelen vrijmaken voor productievere programma’s, zowel in binnen- als buitenland.
Ook andere gebieden zijn rijp voor samenwerking. Economische overeenkomsten zouden de armoede in de wereld kunnen terugdringen, misdrijven van multinationals kunnen verbieden en de handel kunnen reguleren, terwijl misdaadbestrijdingsmaatregelen cyberaanvallen en piraterij zouden kunnen aanpakken. Zelfs op het gebied van de mensenrechten is er ruimte voor samenwerking, want net zoals de Chinese regering de internationale normen heeft geschonden door harde binnenlandse repressie, heeft de Amerikaanse regering veel te verantwoorden als het gaat om systemisch racisme en politiegeweld. Als beide landen bereid zouden zijn hun propagandaoorlog met elkaar te beëindigen en deze misbruiken te beteugelen, zouden ze zich kunnen aansluiten bij het aanvaarden en verdedigen van de mondiale handhaving van de VN-regels. Universele Verklaring Rechten van de Mens.
De samenwerking tussen de twee naties is niet zo vergezocht als het lijkt. In de afgelopen decennia hebben de Amerikaanse en Chinese regeringen werkte samen over projecten als het stoppen van Ebola, het terugdringen van de productie en consumptie van fluorkoolwaterstoffen, het afwenden van een mondiale financiële catastrofe en het garanderen van de voedselveiligheid. Bovendien is er recentelijk sprake geweest van overeenkomst tussen de regeringen van beide landen over de samenwerking tussen de VS en China bij de bestrijding van de klimaatverandering.
Momenteel ligt daar echter veel meer nadruk op militaire en economische conflicten. Als gevolg hiervan zullen, tenzij er een koerswijziging plaatsvindt, de risico’s van een mondiale catastrofe toenemen.
Lawrence Wittner (https://www.lawrenceswittner.com/ ) is hoogleraar geschiedenis emeritus bij SUNY / Albany en de auteur van De bom confronteren (Stanford University Press).
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
China is een imperium dat onder druk wordt gehouden door de CCP. Het is een autoritaire, autocratische politiestaat, punt uit. Geen enkele hoeveelheid dubbelzinnigheid en onderhandeling kan dit feit verzachten. Er zijn geen BLM’s, Antifas, Black Panthers of LaRazas in China. Er zijn geen Twitteroorlogen of moddergooifestijnen op Facebook. Oh, en er zijn geen universiteitsprofessoren die vernietigende kritiek uiten op de CCP en haar tactieken.