Mensen,
Toen ik naar Sol kwam, begreep ik de ware motieven van de Spaanse opstand niet echt. Samen met veel andere mensen die zo nu en dan informatie van de reguliere media kregen, werd ik voor de gek gehouden door te denken dat het geweldig ging met het land. Enorme economische groei en een progressieve socialistische regering hadden een ‘Spaans wonder’ voortgebracht. Spanje was de rest van het continent snel aan het inhalen. Het leven was goed onder de mediterrane zon…
Het bleek allemaal karton te zijn.
Gelukkig zijn er altijd mensen die dit soort dingen in eenvoudige bewoordingen kunnen uitleggen, zodat zelfs ik het kan begrijpen. De zes minuten durende cartoon Españistanen de gelijknamige strip hebben een groot succes geboekt door het echte verhaal van het Spaanse wonder te vertellen.
Dit is min of meer wat er is gebeurd.
In 1998 nam de rechtse regerende coalitie onder leiding van José Maria Aznar een wet aan die plattelandsgebieden in bouwkavels veranderde. Het idee was om vastgoedontwikkelaars aan te trekken, die vervolgens een enorme hoeveelheid huizen zouden bouwen, zodat de prijzen zouden dalen en jongeren hun eigen huis zouden kunnen kopen.
Het plan leek aanvankelijk te werken. De vastgoedontwikkelaars vielen Spanje binnen met een tsunami van beton. In de afgelopen vijftien jaar heeft geen enkel ander Europees land zo’n bouwwoede meegemaakt als Spanje.
Om ervoor te zorgen dat jongeren huizen kunnen kopen, was het van cruciaal belang dat ook het probleem van de werkloosheid werd aangepakt. Dit gebeurde door de arbeidsmarkt te hervormen. Er werden maatregelen genomen om de rechten van werknemers te beperken en een flexibelere beroepsbevolking te creëren, allemaal gericht op het gemakkelijker maken voor werkgevers om mensen in dienst te nemen, en om ze indien nodig kwijt te raken.
Ook dit leek te verlopen zoals gepland. De werkloosheid daalde en mensen begonnen huizen te kopen met zware stimuleringsmaatregelen van de overheid en de banken. Leningen werden heel gemakkelijk verkregen. Het plan kende slechts één fout. Ondanks het aanbod aan huizen was de vraag zo overweldigend dat de prijzen enorm begonnen te stijgen. Bij gebrek aan andere echte drijvende krachten achter de economische groei was het ‘Spaanse wonder’ vrijwel uitsluitend afhankelijk van onroerend goed. Het begon speculanten aan te trekken. Het begon ook de georganiseerde misdaad aan te trekken, omdat onroerend goed een gemakkelijke manier was om geld wit te wassen. De prijzen schoten omhoog. In tien jaar tijd zijn ze bijna verdrievoudigd.
Eén ding dat in al die jaren niet echt veranderde, waren de lonen. Toen de zeepbel barstte, verdienden mensen nog steeds min of meer hetzelfde als toen deze begon. De enige manier waarop mensen een klein stukje woonruimte konden betalen, was via gemakkelijke kredieten van de banken, voor perioden van veertig jaar of langer.
Toen kwam de crisis. En de banken gingen failliet. Werknemers werden massaal ontslagen. Ze merkten dat ze niet alleen arm waren, maar ook een leven lang schulden hadden. En hoewel veel van de huizen leeg stonden, nam het aantal huisuitzettingen enorm toe.
Dus toen de regering, gevormd door de Socialistische Arbeiderspartij van Spanje Het volk besloot de banken te redden en de bezuinigingsmaatregelen over te nemen die waren opgelegd door de EU en het IMF Indignados op zijn zachtst gezegd.
Toen gebeurde het echte Spaanse wonder, hier op de Puerta del Sol. Na de indrukwekkende, feestelijke en volkomen apolitieke demonstraties van 15 mei bleef een kleine groep op het plein achter om zichzelf de grote vraag te stellen.
"Wat nu?"
‘Gaan we gewoon naar huis, terug naar de normale gang van zaken?’
Tijdens hun eerste volksvergadering besloten ze dat hun antwoord nee was. Ze zouden kamperen op Sol. En de rest... is geschiedenis!
All the best,
Oscar
P.S. Voor jullie allemaal die graag willen weten wat er tijdens de marsen gebeurt, zal ik jullie een korte update geven.
1. Vandaag hebben de twee noordwestelijke colonnes Galicië en Asturië vreugdevol hun krachten gebundeld in Benavente.
2. Een nieuwe mars is begonnen in het kleine stadje Soria, vlakbij Zaragoza.
3. We zijn de Murcia-kolom al drie dagen uit het oog verloren. We waren al bezig met het opzetten van een reddingsexpeditie toen plotseling de telefoon ging. Na drie dagen van gedwongen marsen door de Spaanse wildernis hebben ze ons allemaal verrast door plotseling in Albacete te verschijnen om zich bij de colonne uit Valencia te voegen. Het laatste nieuws van vandaag is dat ze zich al hebben afgescheiden van de colonne van Valencia om hun eigen route te volgen. Ik houd jullie op de hoogte van hoe het Murcia-verhaal eindigt.
Alle andere marsen verlopen zoals gepland.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren