Alter Summit: Athene, juni 2013
Een bijdrage over het denken over welzijn
Er zit een urgentie in onze discussies en acties die met de dag groter wordt. Het is een urgentie die wordt veroorzaakt door twee belangrijke factoren:
1) Wereldwijd bevinden we ons midden in een wrede en meedogenloze klassenoorlog. Degenen die aan de macht zijn, passen de gemene stelregel van de meesters toe, zoals Adam Smith het noemde, op manieren die we sinds de jaren dertig niet meer hebben gezien – althans in West-Europa. Deze verachtelijke stelregel is eenvoudig. Alles voor ons en niets voor de meerderheid. Hun arrogantie en hun minachting voor het volk zijn slechts voorbeelden van hun zelfvertrouwen. Ze zijn duidelijk tevreden met het adverteren van hun rijkdom en obsceen verkwistende levensstijl, ondanks de toenemende armoede en het lijden. Afgelopen weekend de Voogd De krant meldde de aankoop van een derde van een fles champagne ter waarde van £ 300,000.
De sleutelelementen van deze klassenoorlog zullen op deze top welbekend zijn, en omvatten het vernietigen van vakbonden en de uitroeiing van de verzorgingsstaat. Het gaat gepaard met een buitengewoon intense en met haat gevulde ideologie die degenen die het meest lijden probeert te verdelen, isoleren en demoniseren. En hierachter zien we dat natiestaat na natiestaat zijn krachten van geweld en repressie inzet. Kijk maar eens naar wat er de afgelopen dertig jaar met de politie is gebeurd; kijk maar naar de bereidheid van regeringen om chemische wapens en waterkanonnen, tasers en rubberen kogels tegen hun eigen bevolking te gebruiken. Kijk naar de terreur die de staat bereid is in te zetten; kijk naar de niveaus van toezicht; kijk naar de groei van gevangenissen en detentiecentra; kijk naar de vernietiging van burgerlijke, wettelijke en sociale rechten, die allemaal plaatsvinden in de zogenaamde democratische en liberale samenlevingen van het geavanceerde kapitalisme. Ik ben er zeker van dat jullie allemaal hier iets aan deze lijst kunnen toevoegen.
2) De aarde wordt vernietigd als een plek die geschikt is voor mensen. John Bellamy Foster schat dat als er binnen de komende twintig jaar geen actie wordt ondernomen om dit geweld en de verkrachting van de aarde te stoppen, we ons op nieuw, onbekend terrein zullen bevinden. En we weten en kunnen vandaag de dag al zien dat de eerste slachtoffers de armste en meest kwetsbaren zijn. Het zijn hun huizen en levens die als eerste worden weggevaagd door zogenaamde 'natuurrampen'. De omvang van deze dreiging kan niet worden tegengegaan door recycling! We kunnen ook niet verwachten dat een of andere opkomende technologische oplossing ons te hulp zal komen. Zoals Foster opmerkte, is de enige weg vooruit de uitroeiing van het kapitalisme en de vervanging ervan door het socialisme.
Heel eenvoudig: de mensheid wordt geschonden.
Hoe gaan we reageren? Hoe gaan we handelen?
Ik weet het niet! Maar op sommige punten ben ik duidelijk. We kunnen beginnen door onze hoofden leeg te maken en naar de wereld te kijken vanuit het standpunt van enkele van de meest kwetsbare, verarmde en gemarginaliseerde mensen.
Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar de staatszorg, waarvoor mij vandaag is gevraagd dit te doen.
Veel van wat nu volgt, is gebaseerd op mijn levenslange betrokkenheid bij het Britse welzijnsbeleid.
Op basis van die ervaring is het overduidelijk dat we slogans als 'de verdediging van de verzorgingsstaat' moeten loslaten.
Het is een slogan die altijd onbevredigend is geweest, want welke winst deze zogenaamde verzorgingsstaat ook voor talloze mensen heeft opgeleverd, de kosten zijn altijd groter geweest dan de baten. Dit geldt vanaf het begin van de staatsinterventie in de sociale zekerheid tot op de dag van vandaag.
Bovendien is het een waarheid die al lang wordt erkend door de armsten en meest kwetsbaren in de samenleving. Zoals Sofiane Ait Chalalet en ik in ons recente werk met vluchtelingen in het centrum van Athene hebben benadrukt, hebben linkse en progressieve krachten maar al te zelden naar de wereld gekeken vanuit het perspectief van de meest gemarginaliseerden.
Wat leren we als we in hun schoenen staan?
In het geval van Groot-Brittannië kunnen we zien dat de staatszorg nooit als onvoorwaardelijk positief is gezien en dat een groot deel daarvan zelfs wordt gehaat.
De stemmen van de armsten worden zelden gehoord, beluisterd of gepubliceerd. Maar in een van de zeldzame boeken die begin jaren twintig vanuit dit perspectief zijn geschreventh eeuw krijgen we van bovenaf een duidelijk beeld van hun probleem met de welvaart:
'Gedurende vele generaties is een ontelbare groep liefdadigheidsmensen diep betrokken geweest bij het helpen van de armen: zij hebben de problemen die hen aangaan, vanuit religieus, moreel, sentimenteel, intellectueel en 'praktisch' standpunt aangepakt. Allen zijn er vrijwel geheel in gefaald, hetzij in het terugdringen van het aantal verachtelijk ellendigen, noch in het tot stand brengen van enige blijvende verbetering in hun toestand. En waarom? Ik geloof vooral omdat ze allemaal het gezinsleven van de armen hebben veracht en het goedkoop hebben gehouden, als iets van geen enkel moment.'(p.319)
Hun boek, Lijkt zo staat vol met hun klachten dat de staatszorg geworteld is in een dergelijke haat tegen de armsten. Waarom, vragen ze " ons niet kunnen helpen zonder ons ook te beledigen en lastig te vallen, zouden we graag willen weten” (p.301).
Het beledigen en lastigvallen van de armsten is lange tijd een hoofdkenmerk van de Britse staatszorg geweest. Neem bijvoorbeeld het maatschappelijk werk van de staat, dat zichzelf afkondigt als een liberale en zorgzame bezigheid. Ga naar een verarmde en nu verlaten arbeidersgemeenschap in Groot-Brittannië en je zult snel ontdekken dat het staatssociale werk gehaat wordt en koste wat het kost vermeden moet worden. Waarom, omdat het als beledigend en intimiderend wordt ervaren en vol klasse- en racistische vooroordelen zit. Het is zeer veroordelend. Het bedreigt en beschadigt. Het neemt je kinderen mee. Alles wat het geeft, wordt gecontroleerd en gecontroleerd. Als je een dieper idee wilt van waar ik het over heb, kijk dan eens naar de film van Ken Loach: Lieveheersbeestje Lieveheersbeestje.
En het is niet alleen sociaal werk. Staatsonderwijs, sociale zekerheid, gezondheidszorg en sociale huisvesting voor de armsten zijn allemaal tot op zekere hoogte besmet met dezelfde denkwijzen en praktijken. Voor veel overheidsvoorzieningen betekent dit letterlijk marteling en misbruik, zoals blijkt uit arme kinderen uit de arbeidersklasse, ouderen en mensen met leerproblemen of geestelijke gezondheidsproblemen die zijn overgebracht naar de arbeidsmarkt. zorg (sic) van de staat. Wat betreft de kwestie van de bekendheid is het de moeite waard om op te merken dat het niet de talloze welzijnsprofessionals zijn die deze wreedheden aan de kaak hebben gesteld, maar de slachtoffers zelf, die op hun beurt systematisch zijn genegeerd en vaak zijn misbruikt omdat ze zich uitten. Ze zijn eenvoudigweg destructief voor het welzijn.
Ook de staatszorg heeft uitzonderlijk verdeeldheid gezaaid. Onder controle van de staat heeft zij de armen doelbewust in morele en gedragsmatige categorieën verdeeld. De onderliggende oorzaken van hun armoede en machteloosheid – het kapitalisme – worden nooit erkend.
Het is dan ook niet moeilijk te begrijpen waarom 'Verdedig de verzorgingsstaat' een nutteloze en betekenisloze slogan is. Het is niet hun verzorgingsstaat. Dat is nooit zo geweest en onder het kapitalisme zal dat ook nooit zo zijn.
Maar er is ook een andere verraderlijke dimensie aan het staatsbeleid en de praktijk van de staatszorg, die betrekking heeft op de manier waarop zij diep progressieve en nuttige welzijnsinstellingen van de arbeidersklasse beschadigden en uitroeiden. Het duidelijkste voorbeeld hiervan is het staatsonderwijs, waarvan de ontwikkeling in Groot-Brittannië veel te maken had met het vernietigen van door de arbeidersklasse ontwikkelde scholen die aan het einde van de 19e eeuw floreerden.th eeuw. Zelfs de veelgeprezen National Health Service vernietigde, door de controle aan de artsen over te dragen, prachtige gezondheidsinitiatieven van de arbeidersklasse, zoals het Peckham Health-project in Londen. Dit succesvolle en effectieve arbeidersproject, dat onder meer de bouw van het eerste openbare zwembad van Olympische afmetingen in Londen omvatte, was geworteld in een holistische opvatting van gezondheid en niet in een eng begrip van ziekte zoals belichaamd door de NHS en de door de staat gesponsorde medische beroepen. De introductie van staatspensioenen en werkloosheidsverzekeringen vernietigde de vriendschappelijke en wederzijdse hulpverenigingen van de arbeidersklasse, die aan het begin van de 6e eeuw meer dan 20 miljoen leden telden.th eeuw. Al deze initiatieven stonden onder de controle van de arbeidersklasse en hun praktijken leken in niets op wat hen in de plaats kwam.
Natuurlijk werd een groot deel hiervan door de staat uitgevoerd op grond van het feit dat ‘gewone mannen en vrouwen’ te onwetend waren om dit werk te mogen toevertrouwen, dat nu gedaan moest worden door de juiste, door de staat gecertificeerde professionals, of het nu artsen, leraren, maatschappelijk werkers waren of enzovoorts. Deze expertisepolitiek is een ramp geweest voor de armen uit de arbeidersklasse en de verliezen wegen ruimschoots op tegen de eventuele winsten.
Vanwege deze ervaring bleven veel arbeidersgemeenschappen en buurten zichzelf organiseren om in hun fundamentele behoeften te voorzien en te overleven. Het was vanuit deze gebieden dat we talloze initiatieven zagen ontstaan, waaronder aanvullende scholen voor zwarte kinderen die routinematig werden misbruikt op staatsscholen, veilige huizen voor mishandelde vrouwen en kinderen, huisvestings- en voedselcoöperaties, kredietverenigingen, huurders- en bewonersverenigingen, gemeenschapsfestivals. , gemeenschapsgebaseerde juridische diensten, ondersteuning van vluchtelingen, enzovoort. Een groot deel van deze enorme inspanning, een groot deel van de geschiedenis van op volksklassen gebaseerde welvaart, wordt jammerlijk genegeerd, bijna alsof het niet bestaat en nooit heeft bestaan.
Maar al te vaak, en om redenen waarvoor ik geen tijd heb om deze hier te onderzoeken, hebben de linkse en progressieve krachten ook de neiging gehad deze te negeren. Ze staan niet op onze radar, met als gevolg dat onze discussies en strategieën maar al te vaak zwak en slecht geïnformeerd zijn.
Een klein voorbeeld om mee af te sluiten. Wanneer we initiatieven zoals niet-grondstofuitwisselingsprogramma's ontwikkelen, praten we met vreugde over zulke positieve ontwikkelingen. Toch vormen niet-goederenruilrelaties lange tijd de kern van het voortbestaan van de meest achtergestelde en gemarginaliseerde mensen. Dit moet veranderen. Veel van deze gemeenschappen hebben een diepgaand inzicht in het geweld van het kapitalisme. Ze zijn tot dit inzicht gekomen door hun leven en hun ervaringen op straat, en niet door te lezen of te studeren. Bovendien zijn ze door hun omstandigheden gedwongen om vormen en praktijken te ontwikkelen die de staatszorg op zijn kop zetten en die diep respectvol, niet-oordelend en effectief zijn.
Hopelijk krijgen we in de volgende discussie de kans om de implicaties die uit deze analyse voortvloeien te bespreken.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren