Алексис Ципрас одзеде звучна победа од челустите на јулското понижувачко предавање на тројка на заемодавците на Грција. Пркосејќи им на опозициските партии, испитувачите на јавното мислење и критичарите во неговите редови (вклучувајќи го и овој писател), тој остана на владата со намалено, иако практично, мнозинство. Прашањето е дали може да го комбинира останувањето на функцијата со тоа што е на власт.
Најголеми губитници беа помалите партии кои ги окупираа крајните делови на дебатата по референдумот. Народното единство не успеа зачудувачки да ја искористи тагата што ја чувствуваа мнозинството гласачи „Не“ по пресвртот на Ципрас во корист на договорот што дополнително го скрати националниот суверенитет и ги зајакна веќе злобните нивоа на штедење. Потами, партија која се позиционира како реформска миленичка на тројката, исто така не успеа да ги собере помалите гласови „Да“. Со оглед на тоа што Ципрас цврсто се согласува со програмата на тројката, новоформираните, про-тројка партии немаа што да понудат.
Најголем победник е самата тројка. Во текот на изминатите пет години, нацрт-законите на тројката поминаа низ парламентот со ултра тенко мнозинство, давајќи им на нивните автори непроспиени ноќи. Сега, сметките неопходни за поддршка на третиот спасувачки пакет ќе поминат со удобно мнозинство, бидејќи Сириза е посветена на нив. Речиси секој пратеник од опозицијата (со исклучок на комунистите на ККЕ и нацистите од Златна зора) е исто така на бродот.
Се разбира, за да се дојде до оваа точка грчката демократија мораше да биде длабоко ранета (1.6 милиони Грци кои гласаа на референдумот во јули не се потрудија да се појават на гласачките места во неделата) – нема голема загуба за бирократите во Брисел, Франкфурт и Вашингтон, за кого демократијата се чини, во секој случај, како непријатност.
Ципрас сега мора да спроведе програма за фискална консолидација и реформи што беше дизајнирана да пропадне. Неликвидните мали бизниси, без пристап до пазарите на капитал, сега треба однапред да го платат данокот за следната година на нивните проектирани профити за 2016 година. Домаќинствата ќе треба да отплатат срамота даноци на имот за нефункционалните станови и продавници, кои не можат ниту да ги продадат. Зголемувањето на стапките на ДДВ ќе го зголеми затајувањето на ДДВ. Од недела во недела, тројката ќе бара повеќе рецесиски, асоцијални политики: намалувања на пензиите, помали детски бенефиции, повеќе запленувања.
Планот на премиерот за надминување на ова невреме е заснован на три ветувања. Прво, договорот со тројката е незавршена работа, оставајќи простор за понатамошни преговори за важни детали; второ, наскоро ќе следи раздолжување; и трето ќе се решат грчките олигарси. Гласачите го поддржаа Ципрас затоа што тој се чинеше најверојатниот кандидат за исполнување на овие ветувања. Проблемот е што неговиот капацитет да го стори тоа е строго ограничен со договорот што тој веќе го потпиша.
Неговата моќ да преговара е занемарлива со оглед на јасниот услов на договорот дека грчката влада мора „Се согласувам со [тројката] за сите активности релевантни за постигнување на целите на меморандумот за разбирање“ (Забележете го отсуството на каква било обврска од страна на тројката да се согласи со грчката влада.)
Олеснувањето на долгот несомнено ќе дојде, во некоја форма, но не и терапевтска. Олеснувањето на долгот е важно по тоа што овозможува помало штедење (т.е. пониски цели за примарен суфицит) за да се зголеми побарувачката и да се разбуди животинскиот дух на инвеститорите. Но, суровото штедење е веќе договорено (апсурдни примарен суфицит од 3.5% од БДП од 2018 година наваму) што ги одвраќа разумните инвеститори.
Третото ветување е клучно за успехот на Ципрас. Со прифаќање на нов заем за одобрување и преправање што го ограничува капацитетот на владата да го намали штедењето и да се грижи за слабите, преживеаната причина за постоење на левичарската администрација е да се справи со штетните интереси. Сепак, тројката е најдобар пријател на олигарсите и обратно. Во првите шест месеци од 2015 година, кога го оспорувавме монополот на тројката над овластувањата за креирање политики во Грција, нејзините најголеми домашни поддржувачи беа медиумите во сопственост на олигарси и нивните политички агенти. Истите луѓе и интереси кои сега го прегрнаа Ципрас. Дали може да се сврти против нив? Мислам дека сака, но тројката веќе му го оневозможи главното оружје (на пример со принудување на распуштање на единицата за борба против економскиот криминал, СДОЕ).
Во 2014 година конзервативниот премиер Андонис Самарас се најде во слична загатка, мора да спроведе неуспешна програма на тројката. Тој прибегна кон глумење верност на тројката додека ја каменуваше и бараше опуштеност, да не победи Сириза.
Дали Ципрас ќе има поголем успех во лажирањето посветеност на уште една неуспешна програма на тројката? Изгледите не се светли, но не треба да го отпишеме. Неговата судбина зависи од тоа дали неговата нова влада ќе остане поврзана со жртвите на нејзиниот договор со тројката, дали ќе спроведе вистински реформи за да му даде доверба на бизнисот да инвестира и ќе го искористи интензивирањето на кризата за да бара вистински отстапки од Брисел. Тоа е висок ред. Но, тогаш победата, колку и да е слатка, не е поентата. Поентата е да се направи разлика.
Зборувајќи за разликата, конзервативците се трудеа максимално да проектираат помека слика за време на кампањата. За жал, за нив бегалската криза ја изнуди нивната мизантропија на површина. Контрастот помеѓу добредојдеот што им беше овозможен на илјадници луѓе во последните недели и камповите изградени од владата на Самарас објаснува зошто разочараните прогресивци се вратија на Сириза на избирачките места.
Во ретки моменти на необјаснив оптимизам, сакам да замислам дека добрината кон странците во неволја може да биде предвесник на обновената кампања на грчката влада против дистописката визија на тројката за Европа.
ZNetwork се финансира исклучиво преку великодушноста на неговите читатели.
Донирајте