Со одобрување воздушни напади против Исламската држава (или ИСИС), претседателот Обама стана четвртиот врховен командант на САД по Роналд Реган кој иницира бомбардирање на Ирак.
Како и секогаш, БиБиСи брзо падна во ред. Известувајќи за најавата за програмата „Денеска“, дописникот на Би-Би-Си Том Еслемонт изјави: „Да се прави ништо овде не беше опција“. Како и поголемиот дел од извештајот на Би-Би-Си, не беше јасно дали Еслемонт ни го кажуваше мислењето на американската влада или неговото. Немаше забуна околу неговата заклучна забелешка: „За критичарите е премногу ограничена операција која нема да направи малку за да ја намали моќта на џихадистите на Исламската држава“. Марк Урбан, дипломатски уредник на Би-Би-Си, исто така, беше далеку од објективен и неутрален кога на Твитер напиша „Франција размислува да се приклучи на хуманитарната интервенција во северен Ирак. [Американскиот државен секретар Џон] Кери зборува за „геноцид“. Време е Даунинг Сент повторно да размисли?“
Покрај тоа, Гардијан ги поддржа воздушните напади („Американците имаат посебна одговорност овде“), како и Лабуристичката партија.
Експертското мислење често недостасува во депресивно тесната дебата во медиумскиот и политичкиот мејнстрим. Истакнувајќи го подемот на Исламската држава е симптом на неуспехот на ирачката и западната политичка елита, Џејн Кининмонт, заменик-шеф на програмата за Блискиот Исток и Северна Африка на Чатам Хаус, тврди дека „воздушните напади би можеле да пропагираат наместо да го решат проблемот“. Филис Бенис, соработник на Институтот за политички студии, вели „треба да биде еминентно јасно дека не можеме да ги бомбардираме исламистичките екстремисти до потчинување или исчезнување. Секоја бомба регрутира повеќе поддржувачи“. Роберт Пејп, професор по политички науки на Универзитетот во Чикаго и директор на Чикашкиот проект за безбедност и тероризам, се согласува. Пишувајќи во јуни, тој тврдеше дека „Далеку од тоа да им наштети на терористите, повторното ангажирање на Ирак (и/или ангажирање во Сирија) ќе не врати на патот на растечката терористичка закана од која ни требаше повеќе од една деценија да избегаме“, пред да заклучи „Американската војска вмешаноста може само да повреди, а не да помогне“.
Дури и поранешните инсајдери на администрацијата на Обама го критикуваа бомбардирањето. Пишувајќи за списанието Foreign Affairs, Стивен Сајмон, кој служеше како виш директор за блискоисточни и северноафрикански прашања во Белата куќа од 2011 до 12 година, тврди дека американските воздушни напади „речиси сигурно ќе ги обединат сунитите против другите секти и ќе ја зајакнат поддршката за ИСИС и истовремено ќе поттикнат презир за Соединетите Американски Држави“.
Значи, ако воените напади на САД не се решението, што е? Со оглед на тоа што Исламската држава ја храни поддршката што им ја дава значајни делови од сунитската заедница во Ирак, постои широк консензус меѓу набљудувачите на Блискиот Исток дека одговорот лежи во Багдад. Накратко, заканата од Исламската држава ќе биде решена само кога ќе има широка, несекташка ирачка влада во која сунитите сметаат дека имаат удел. Одлуката на Нури Ал-Малики да се повлече од функцијата премиер на Ирак е затоа важен чекор кон оваа цел, иако остануваат прашањата дали неговата замена, Хајдар ал-Абади (од истата политичка партија како Малики), ќе ги направи промените кои се неопходни за национално помирување. Второ, треба да се изврши притисок врз оние, главно во Заливот, кои ја поддржуваат Исламската држава. Затоа е добредојдена неодамна објавената резолуција на Обединетите нации со која се закануваат санкции против оние кои ја финансираат, регрутираат или снабдуваат оружје на џихадиската група. Пошироко, наместо надворешни држави да ја вооружуваат едната или другата страна, треба да се запре сите испораки на оружје во регионот. Општо познато е дека Исламската држава заробила големи количини од оклопот на ирачката армија доставен од САД. Помалку познат е фактот дека Исламската држава е видена како користи оружје од хрватско производство – кое ЦИА помогна да се испрати во Сирија, според Њујорк Тајмс.
Тоа се среднорочни и долгорочни решенија. Сепак, спротивно на медиумската рамка за кризата, САД не се единствениот глобален актер кој може брзо да одговори на непосредна криза. Како што истакна пратеникот Дајан Абот на Би-Би-Си Њузнајт, доколку треба да има надворешна интервенција во Ирак, таа треба да биде спроведена од Обединетите нации - токму она што тие беа формирани да го прават. „Ја заборавивме улогата на меѓународните институции“, истакна Абот. Медиумските коментатори кои не можат да сфатат никого освен дејствувањето на САД треба да забележат.
Тие би направиле добро да го забележат и неодамнешниот извештај на Њујорк Тајмс за водачот на Исламската држава, Абу Бакр ал-Багдади: „На секој чекор, подемот на г-дин Багдади е обликуван од вмешаноста на САД во Ирак“. Цитирајќи го истражувањето на ирачкиот научник Хишам ал-Хашими, во написот се забележува дека г-дин Багдади поминал пет години во американски затвор каде што, како и многу борци на ИСИС сега на бојното поле, станал порадикализиран.
Како што Абот сардонично забележа на Newsnight за насилните односи на Западот со Ирак, дефиницијата за лудило е да продолжиш да го правиш истото и да очекуваш поинаков резултат.
Иан Синклер е автор на Маршот што го потресе Блер: Усна историја од 15 февруари 2003 година, објавен од Peace News Press. Тој твита @IanJSinclair
ZNetwork се финансира исклучиво преку великодушноста на неговите читатели.
Донирајте