„Можностите се множат додека се искористуваат. – Сун Цу
ЗОШТО ПИШУВАМЕ
На една забава неодамна, еден од нас беше претставен како организатор кој се обидува да ги лансира „новите“ Студенти за демократско општество (СДС). Лицето ги крена веѓите. „Не знам ништо за новата СДС“, рече таа, „но тоа ме тера да размислувам за обединување на турнејата на Битлси со ниту еден од оригиналните членови. Зошто би сакал да го видам тоа?
На почетокот бевме скептични и за идејата. Знаевме дека треба да учиме од движењата и организирањето на традициите што дојдоа пред нас и да се вкорениме во историјата како дел од движењето напред. Но, дали навистина ни е потребна турнеја за повторна обединување или повеќе обожавање од шеесеттите? Сигурно, мислевме, треба да градиме нови организации, а не да се обидуваме повторно да ги запалиме старите. И зошто би сакале да рестартираме една со толку распарчена историја како СДС?
Новата СДС го прослави својот втор роденден на денот на Мартин Лутер Кинг Јуниор во 2008 година. Новата организација малку наликува на оригиналната СДС. Но, градење на аn организација со истото име што го привлекува вниманието, аспирациите за меѓугенерациско организирање и корените во студентската моќ и партиципативната демократија ги погодија нервите во САД. Во рок од една година, имавме стотици поглавја и илјадници членови низ целиот светземја, огромното мнозинство од нив се нови за организирање. СДС брзо стана она што е веројатно најголемата самоидентификувана револуционерна младинска организација во земјата. Тоа беше возбудливо време, предизвикувајќи многу интереси и можности, како и грешки, спорови, фрустрации и скршеници. Две години подоцна, сакаме да се повлечеме и да го испитаме раѓањето на СДС,[ii] дестилирајте ја динамиката на нејзиниот раст и извлечете неколку поуки од предизвиците со кои се соочивме. Додека секој од нас играше диразлични улоги во рамките на организацијата, и секој од нас направи се за да одржиме широк поглед на националната насока на нашата група.
Повеќе од сè, СДС досега беше средство за воведување политичко организирање на младите луѓе ширум САД. Овој вовед се случува поинаку во различни места, а има голема разновидност на поглавја на СДС на локално ниво. Ќе се обидеме да ја истражиме организациската динамика на националните организирање, притоа признавајќи дека оваа национална динамика не е нужно реплицирана во сите локални поглавја, ниту пак го доловува искуството на СДС низ целата земја на единствен начин.[iii]
Нашата надеж во помагањето на лансирањето на СДС беше дека тој ќе стане повеќе од место за споделување идеи и повеќе од заеднички транспарент под кој луѓето би можеле да се идентификуваат. Се надевавме дека тоа би можело да биде простор за колективно оценување на политичкиот момент, стратегија за тоа како да се вклучи на кохерентен начин и да се изгради база на млади организатори во САД како дел од поголемо масовно движење. Кога би можеле да ги координираме нашите напори низ целата земја, размислувавме, младите радикали повеќе нема да останат изолирани, чувствувајќи се како да мораат повторно да го откријат тркалото. Партиципативната демократија, со механизми за донесување брзи одлуки и веднаш да одговори на промените во нашиот политички пејзаж, може да го направи СДС организација која ефикасно се справува со актуелните политички проблеми и дава значаен придонес за поголемите движења како млади луѓе. И покрај своите достигнувања, СДС се соочи со сериозни организациски предизвици и неуспеси. Ако СДС не може да одговори на овие предизвици, тешко е да се замисли да помогне во изградбата на масовната база што ни е потребна за изградба на ново општество.
СДС е на работ на годината што може да биде среќна. Истражувајќи ги и можностите и предизвиците во рамките на оваа млада организација, идентификувавме спектар на претпоставки за како се случува промената. Додека многу членови дојдоа во СДС со барем некои анализи на како функционира општеството, СДС се вклучи во малку политичко образование или внатрешна дебата за тоа што мислиме дека ќе биде потребно за да се изгради револуционерно движење. Повеќето проекти и авантури на СДС продолжуваат да се информираат со мешан и често контрадикторен сет на пристапи, алатки и предрасуди кои произлегуваат од голем број неиспитани претпоставки.
Ако СДС сака да ги надмине сопствените противречности, треба да биде понамерен во колективното градење на разбирање за тоа како луѓето можат да го променат општеството. Сметаме дека општествените промени се случуваат преку колективното организирано дејствување на милиони луѓе. За да го постигнеме ова, потребна ни е јасност за тоа каде одиме и за посветеноста потребна за да стигнеме таму. Ова значи навигација кон непосредните одлуки што организаторите мора да ги донесат со око на практичните задачи вклучени во постигнувањето на поголеми цели. Наместо да бидеме парализирани од островските трагања за „чистотата на политиката и процесот“ одвоени од потребите за градење движење, ние мора да создадеме организациски возила способни да присилат голем број луѓе да одат напред заедно. СДС мора да се фокусира на важни политички прашања на нашето време и решително да ги ангажира доколку сака да избегне колапс во маргинална мрежа на самореферентни активисти.
КАДЕ БЕВМЕ? НАЦИОНАЛЕН И ЛЕВ КОНТЕКСТ
Лесно е да се погреши образложеното разочарување со апатија. Во сега озлогласениот Њујорк тајмс авторски текст под наслов „Тивка на генерацијата“, Томас Фридман тврди дека младите денес отелотворуваат апатична студентска култура, повеќе заинтересирана за блогирање за општествените промени, отколку за создавање. Професорите низ целата нација го осудуваат нивото на неангажман што го гледаат кај нивните студенти.
Со лансирањето на СДС мислевме дека можеме да им докажеме дека грешат. Верувавме дека скептицизмот и разочарувањето се разликуваат од апатијата. Разочараните скептици разбираат дека треба да се направи промена, тие едноставно не веруваат дека тоа може да се направи. На оние кои се апатични, пак, едноставно не им е гајле. Не е случајно што најпопуларните форми на прогресивни медиуми во САД се засноваат на сарказам и комедија. На кромид, Извештајот Колбер, и The Daily Show се популарни затоа што зборуваат за образложеното разочарување на нашата генерација.
Младите не треба да се убедуваат дека општеството е скршено. Она што ѝ треба на нашата генерација е чувството за агенција. Треба да си покажеме еден на друг дека промените се можни, дека постојат начини за реорганизирање на општеството и дека постојат групи со план да се реализира. Вкоренувајќи се во традицијата на постара организација со исто име, СДС ги погоди тие нерви кај студентите. Резултатот беше атрактивна сила за многу нови (прогресивни, главно бели) луѓе, од кои многумина никогаш немале искуство во општествени движења, како и млади радикали кои беа возбудени да се чувствуваат како дел од нешто големо за прв пат.
Во меѓувреме, сè попроѕирното злосторство на војната во Ирак ги политизираше студентите низ целата земја. СДС во голема мера беше одговор на политичката празнина во американските кампуси: немаше национална, повеќепратеничка, радикална студентска формација. Војната во Ирак, заедно со домашните напади врз граѓанските слободи и човековите права (особено последиците од ураганот Катрина), беше централна сила во политизирањето на младите и студентите, но никој не ја поврзуваше локалната студентска антивоена работа во национална рамка со политичка ширина за која СДС изгледаше способна.
Постоечките студентски антивоени групи избраа да се здружат како поглавја на СДС, станувајќи наша организациска основа. Во училиштето на Брајан, Универзитетот Пејс, антивоената група стана поглавје на СДС. На кампусот на Џош Брандеис, групата Радикална студентска алијанса, исто така, беше здружена. Името СДС ни го даде оној вид на рафал што ни требаше за да го привлечеме националното внимание и да се поврземе со другите низ целата земја кои го презедоа името и беа здружени да го изградат СДС.
ПА, ШТО Е СДС?
СДС почна како концепт – мем[iv] што беше отпуштено меѓу младите во САД. Во идејата беше вградена можноста за национална младинска и студентска организација која би можела да го надмине идеолошкиот фракционеризам, да носи експлицитна револуционерна политика и да се заснова на младешка моќ и партиципативна демократија. Таа идеја отвори врата во движењата за социјална, еколошка, расна и економска правда за илјадници млади луѓе во САД.
Во првата година, поглавјата на СДС водеа студентски протести за правата на имигрантите на Први мај, организираа големи младински контингенти на антивоени демонстрации, успешно го блокираа распоредувањето на оружје од пристаништата, затвораа воени центри за регрутирање, се бореа со кратења на буџетот за образование, одржаа слобода на говорот битки, смени претседател на Универзитетот, изгради студентски синдикати, се кандидираше за студентски владини места и практикуваше солидарност со кампањите на локалната заедница. Некои од раните, повидливи поглавја на СДС регрутираше членови преку привлечни медиумски акробации, поместувајќи ги границите на прифатливиот протест со цел да предизвикаат дебата, контроверзии и да се возбуди база на новополитизирана младина[v].
Впечатливите акции вклучуваа граѓанска непослушност во главните воени центри за регрутирање во Њујорк и Нова Англија и затворање на пристаништата во северозападниот и југозападниот дел за да се запре испораката на воени материјали и прераспоредувањето на војниците. Одржавме неколку брзи, многу видливи кампањи за слободен говор на Универзитетот Пејс, Универзитетот во Централна Флорида,
ZNetwork се финансира исклучиво преку великодушноста на неговите читатели.
Донирајте