Битката околу тоа кои сектори на општеството ќе се спасат од кризата на капитализмот, досега беше целосно еднострана: богатите веќе ја обезбедија својата неограничена спасувачка програма, што ќе резултира со трансфер на трилиони национално богатство во џебовите на истите луѓе што ја предизвикаа катастрофата. Далеку помали суми пари несомнено ќе бидат насочени кон т.н.
Во крајна анализа, промените во односите на моќ се тие што одредуваат кој со посилна рака ќе излезе од оваа криза. Стратешки, реална моќ, можеби најважната мерка на менито на Барак Обама за рана акција, е Законот за слободен избор на вработените, кој организираната работна сила верува дека ќе додаде пет милиони нови членови на синдикатот во рок од пет години. Во моментов, синдикатите претставуваат само 16 милиони работници, многу од нив вработени во јавниот сектор. Во приватниот сектор, само 7.5 отсто од работниците се синдикализирани, резултат на децениските немилосрдни републикански напади врз правото на организирање и удирања од грб од страна на корпоративните демократи желни да прогласат крај на класната борба.
Законот за слободен избор на вработените ќе бара од компаниите да го признаат синдикатот веднаш штом мнозинството од работната сила ќе потпишат синдикална картичка и веднаш да тргнат кон договор. Доколку преговорите не бидат успешни, федералниот арбитер би се вклучил и би наметнал договор. Како што стојат работите сега, дури и откако работниците ќе го добијат правото на синдикат, околу една третина од времето напорот не успева да доведе до договор.
Актот за слободен избор на вработените го усвои Домот на САД во 2007 година, но беше убиен од закана за филибастер во Сенатот. Демократите речиси сигурно нема да имаат мнозинство од 60 гласови во Сенатот, во јануари - но нека републиканецот се обиде да го изговори тоа до смрт. Нема причина да се попуштиме без борба, а не по толку фундаментално прашање како што е правото на ефективно организирање – што е човеково право.
Работната моќ е моќ на луѓето, а тоа значи и моќ на црнците. Барем до последната рецесија, Афроамериканците сочинуваа еден од пет членови на синдикатот во
Афроамериканците, исто така, имаат голем интерес за синдикализација на растечката латино работна сила, чии членови се на второ место по Црнците во синдикалната милитантност. Кога работниците имаат синдикати, секоја група ја зајакнува другата, наместо да си ги намалува платите. Моќта на Унијата ги надминува претседателските администрации и е способна сама да направи промени. Тоа е, да ја парафразирам ТВ рекламата, „непроценливо“.
За радиото Black Agenda, јас сум Глен Форд.
Извршниот уредник на БАР Глен Форд може да се контактира на [заштитена по е-пошта]
ZNetwork се финансира исклучиво преку великодушноста на неговите читатели.
Донирајте