Ербил, Курдистан – Каде и да погледнам, над градот се наѕираат високи, недовршени бетонски згради, придружени со градежни дигалки. Некако е морничаво бидејќи не гледам никакво движење внатре или околу некоја од зградите, никакво.
Во Ербил пристигнав пред пет дена. Оттогаш, состаноците, посетите на семејството, напорите за повторно учење на девизниот курс и можностите за запознавање со новото опкружување мирно ми го исполнија времето. Исто така, почнувам да ја разбирам моменталната реалност со која се соочуваат милиони новопристигнати во Ербил кои ги напуштија своите домови барајќи засолниште. Првиот пат кога излегов од станбената зграда во која престојувам со пријател Ирачанец, ми пријдоа деца, жени и млади кои молат за пари.
Претставниците од УНХЦР (Висока комисија за бегалци на ОН) и ИОМ (Меѓународна организација за миграција), ми дадоа мрачни вести кога се сретнаа со мене.
Курдистан има население од 4 милиони жители. Секое четврто лице е или бегалец или внатрешно раселено. Тоа значи дека населението пораснало за 25%. Сега во Курдистан има 245,000 Сиријци, а секој ден пристигнуваат повеќе. Внатрешно раселените лица (ВРЛ) бројат над 1 милион. ИОМ ми кажа дека само минатата недела 4,000 семејства биле раселени од ирачкиот регион Анбар.
Во Ербил поради ниските цени на нафтата и неконтролираното распространување на корупцијата, наставниците, како и сите владини работници не ги земаат платите. Здравствените работници известуваат за недоволно лекови за лекување на болни луѓе. На пример, во Ербил 1,200 болни од рак остануваат без лекување.
УНХЦР се подготвува за најлошото, ако вооружените сили извршат голема офанзива против Мосел. Десетици илјади би биле раселени. Каде би оделе? Како би биле згрижени?
Обединетите нации проценуваат дека три милиони луѓе сега живеат под контрола на ИСИЛ. Еден од најголемите проблеми со кои се соочуваат агенциите на ОН вклучува изнаоѓање начини да дојдат до овие луѓе.
Кети Кели и јас зборувавме непосредно пред да отпатувам за Ербил. Прашањето што таа го предложи ми послужи добро во интервјуата: што мислите дека е важно луѓето од САД да разберат? Ова прашање го поставив и до УНХЦР и до ИОМ.
„Многу внимание е посветено на Сирија и европската бегалска криза. Дека има 3.4 милиони ВРЛ (внатрешно раселени) во Ирак не е познато. Курдите беа многу дарежливи, но сега едвај ја држат главата над вода. Капацитетот на пренапони е достигнат. Ако дојдат уште 100,000, ќе биде незамисливо. Курдистан прифати повеќе бегалци од ЕУ, а сепак тие мора да клекнат на колена за да молат за помош“.
„Треба да има посилно движење за да се спротивстави на медиумите. Луѓето не можат да почнат да замислуваат што доживуваат бегалците и ВРЛ, кои живеат во шатори, во напуштени згради. Луѓето сакаат само сигурност, да си го вратат достоинството. Тие се претставени како доаѓаат да уништат, да разнесат, да земат“.
Во Курдистан има повеќе од 40 кампови, но само мал процент од бегалците (39%) и ВРЛ (20%) живеат во кампови. Останатите новодојдени живеат надвор од камповите.
„Мораме да се оддалечиме од пристапот на добротворни цели. Најмногу им треба пари. Безусловна готовина. Потоа може да плаќаат кирија, да купуваат лекови и слично, а тоа би ја поддржало локалната економија. Ни треба похуманитарен пристап“.
За да помогне во покривањето на основните човечки потреби, ОН упатија апел за повеќе од 860 милиони долари.
Сочувството и на претставниците на УНХЦР и на ИОМ беше опипливо како и нивната неволја. „Оддржливоста на народот е неверојатна“, рече една млада жена од ИОМ. „Тоа ми даде верба во способноста да се вратам назад, да го ценам животот“.
Кога се сретнав со една доминиканска религиозна сестра која и самата е раселена од градот Каракош, таа ми кажа дека штотуку започнале училиште за деца од прво до шесто одделение. Децата припаѓаат на семејства на ВРЛ, како и сите наставници. Ја прашав што смета дека е важно за нас да знаеме во САД „Луѓето забораваат работи што не се во вестите“, одговори таа. Потоа се сети дека некој неодамна ја прашал зошто не се вратила во родниот град. „Нема надеж за враќање“, рече таа. „Никој не може да ја премине реката... Луѓето не гледаат надеж овде. На луѓето сè уште им е потребна помош. Сфативме дека единствениот начин да се изгради заедница е преку образование, не само до 1-то одделение, туку преку средно училиште. Решивме да се бориме против ИСИС со образование“.
Нејзиниот предизвик вклучува едукација на луѓе на места подалеку како САД, каде што релативно малку луѓе учат лекции за огромната бегалска криза што го погодува Ербил.
Кети Брин е членка на католичката работничка заедница во Њујорк и координаторка на Гласови за креативно ненасилство (www.vcnv.org). За повеќе информации, контактирајте [заштитена по е-пошта].
ZNetwork се финансира исклучиво преку великодушноста на неговите читатели.
Донирајте