Убиствата кои произлегуваат од семејно насилство се случуваат секоја недела во Русија, како и на други места во светот. Повеќето во Русија остануваат незабележани од јавноста и нерешени од полицијата. Но, по неодамнешното убиство во Москва на 25-годишниот Јегор Шчербаков, властите направија извонредни напори да го фатат виновникот. Тие набрзо го уапсија азербејџанскиот државјанин Орхан Зеиналов, а новинарите веднаш објавија дека тој е виновен за убиството - дури и пред да се одржи судење.
Односите на Русија со Азербејџан се деликатен чин на балансирање бидејќи Москва претпазливо се обидува да ги зајакне врските со Баку без да го отуѓи својот долгогодишен сојузник Ерменија. Во меѓувреме, сегашната врева околу Зеиналов само ќе ја искомплицира ситуацијата за Кремљ. Но, Кремљ деновиве е помалку загрижен за односите со своите поранешни советски републики, како што е загрижен за искористувањето на чувствата на оние кои протестираа во Бирјуљово поради смртта на Шчербаков.
Како што се вжештува економската криза во земјата, јавноста го насочи својот фокус на проблемот со мигрантите и подалеку од неуспешните владини политики. Едниот камп е политички коректен и ги брани мигрантите, додека другиот повикува на погроми против нив. Во секој случај, властите се среќни кога гледаат луѓе кои разговараат за овој проблем, наместо за неконтролираната корупција во земјата, високите комунални такси и погрешните социјални политики. Тие не сакаат ниту јавна дебата за неодамнешната реформа на Руската академија на науките, која веќе доведе до катастрофални последици за образованието и здравството, или дискусија за пензиските реформи кои ги оставија дури и владините претставници збунети околу тоа како да се продолжи.
Кога луѓето би се фокусирале на некое од тие прашања, брзо би сфатиле дека владините мерки ја влошуваат економската криза, ги поткопуваат темелите на општествениот поредок и го загрозуваат опстанокот на руската држава.
Миграцијата во Русија го достигна врвот и сега ќе се намалува. Во Таџикистан живеат околу 7 милиони луѓе, но и да сакаат, нема физички начин повеќе од 2 милиони од нив да се преселат во Русија. Тоа значи дека бројот на таџикистански граѓани кои живеат во Русија во одреден момент може да се намали, но не може да се зголеми. Така, демографската состојба, дури и во најпесимистичкото сценарио, нема да се влоши.
Згора на тоа, забавувањето на економијата го намалува и бројот на работни места што ги привлекуваат работниците мигранти. Се разбира, значителен број мигранти ќе останат во Русија и ќе се натпреваруваат за работните места што остануваат, но во апсолутна смисла бројот на странски работници кои доаѓаат во Русија во потрага по работа или ќе се намали или барем ќе се стабилизира.
Раскажува дека најголемата иритација е насочена кон луѓето од Кавказ, иако тие воопшто не се мигранти, туку руски државјани. За да се поправи она што погрешно се смета дека е „проблемот со мигрантите“, некои официјални лица предлагаат воведување визен режим со поранешните советски републики во Централна Азија. Со други зборови, тие нудат нелогично решение за ирационален проблем.
Во меѓувреме, Азербејџан стана една од најбрзорастечките економии на поранешните советски републики, со животниот стандард што му се спротивставува на рускиот. Клучот за успехот на Азербејџан не се само приходите од нафтата, туку и големите инфраструктурни проекти кои се доста импресивни за една толку мала земја. Во иднина, Азербејџан сам ќе започне да привлекува мигранти од Централна Азија, а можеби и од Украина и Молдавија. Во тој момент, Азербејџанците веројатно ќе бидат тие што ќе се жалат дека се „опсадени од странци“.
Борис Кагарлицки е директор на Институтот за студии за глобализација.