Mundus politicus in Medio Oriente inversus est quia Arabs Excitatio erupit. Regionem ab altissimis mutationibus convulsa est, post finem occupationis imperialis et fundamentum civitatis Israelis anno MCMXLVIII.
Una evolutionis notabilis manifestatio fit: multae nationes Arabicae in posterum magis democraticae possunt esse, sed debiliores erunt condicione potentiae et facultatis ad libertatem suam consequendam. Haec debilitatio rei publicae in Iraquia manifestissima est, quae in Libya est et nunc in Syria eventura est.
Haec infirmitas โ per multos annos inconveniens converti potest โ augens potentias alienarum potestatum efficit. Patet hoc septimana ante quam primus minister Turciae, Recep Tayyip Erdogan, receptam in Cairo et David Cameron et Nicolas Sarkozy, heroas in Tripoli et Benghazi laudavit. Nemo dux Arabum adire ita laudandus est.
In compluribus civitatibus Arabum, politicis, sectariis et ethnicis partitionibus, antea suppressis, rursus emergunt. Hae differentiae semel oppositionem unitam prohibuerunt. Integrum prosperum motus Arabum Excitatio in Tunisia, Libya, Aegypto et Syria creatio est anti- regiminis coitionibus, liberales et conservativos, saeculares et religiosos, divites et pauperes, educatos et indoctos. Societates istae fragiles sunt. Invisi dictatores sine spe evertendi parum commune habent.
In multis regionibus Arabum, sectariae et ethnicae divisiones longam habent historiam, sed ultimo decennio profundiorem habent. In Iraquia, Shia, Sunni et Kurd timent et suspectiores inter se plus faciunt quam patroni exteri, sunt Iraniani, Turci, Americani vel Saudi. In Syria odium inter Sunni et Alawite die magis venenatum est, et Praeses Bashar al-Assad innititur Alawitis, secta Shia quae est narum regiminis.
Ceterum, tota ethos Arabum Excitatio est contra continuationem machinarum publicarum potentissimarum quae dictaturas per dimidium annum iustificavit ut pretium pacis domesticae et independentiae nationalis. Hoc pactionis rationabilis videbatur reddere in Aegypto tempore Suesiensis crisi 1956, in Syria victo bello 1967 vel etiam in Iraquia annis 1970.
Sed promissis dictatoribus numquam. Circiter 1975 probationem se reddiderunt, operas multiformes intelligentiae aedificantes, quae omnem oppositionem crudeliter represserunt. Fontes independentes potestatis, ut instrumentorum communicationis socialis, factionis politicae, collegiorum commercii et, quantum fieri potuit, meschitis, moderati sunt vel oppressi. Regimina militaria in civitates vigilum versae currunt per familias quasi-monarchicas regnantes quae opes monopoliantur.
Cum potestas in Mubarak, Assad vel Gaddafi dominationes contracta esset, fautores pristinos neglexerunt vel prodiderunt. In Syria, Aegypto et Libya, regimina popularis turpia amiserunt. In Syria erat quidam contractus socialis, quo res publica jobs praestabat, minimum merces et pretium moderatum. sed absolutum capitalismum ac liberum mercatum hoc subsidium abalienavit. Seditio subsidia in illis sectionibus operariorum classis quae semel regimen adiuverunt. Operarii in mola bombica Aegyptiorum inter primos reclamaverunt, sicut erant pauperes et maiores regiones Tripolitanae. In Irania, contra, regimen magnos conatus est efficere ut motus protestationis democraticae classis mediae late maneret; numquam missas Tehran meridionales lucratus est.
Dictatores nationalistae Arabis, ex quibus multi annis post victoriam militarem Israelis in potestatem occupaverunt, anno 1967 ceciderunt vel improbantur. Praecipua earum variatio nationis cum illis descendit. Cohortes militares et protestationes populares in annis 1950 et 1960 omnes emblematum nationalisticum habuerunt, sed Arabs Excitatio perpaucos edidit. In Tahrir Square paene nullae erant libelli qui Israelem oppugnarent (quamvis pauci saepe in televisione Israelis ostensae sunt). Libertas a tyrannis domesticis, non externis opibus, cardo huius anni versatur. Gaddafi tympanum nationalisticum frustra verberavit, dicens rebelles homines esse homines alienarum potestatum volentes divitias olei Libyae surripere. Haec propagatio hypocriticam et servitutem sonuit cum Gaddafi et filii eius tantum ex ipsis divitiis furati sunt.
Potestates externae inevitabiliter augere valent in mundo Arabico languido. Hoc iam in Iraquia factum est. Verisimile est in Syria evenire, ubi augentur sectarii et tribalismi. Regimen Assad per generalem stragem protestantium superesse conetur. Oppositio hoc sperat obsistere periculo interventu internationali secundum lineas Libyae. Bashar al-Assad breviter per stragem generalem suum regimen stabilire potuit, hoc tamen probabiliter adducturum.
bellum civile. Ut cum Gaddafi, Assad maiore fide inter socios pristinos laborat se amissurum esse.
Victor evidens est Turcia. momentum enim in Medio Oriente visi- tiae conspicitur. Bona eius fortis, democratica, clementer regimen islamicum 80 miliones hominum in dies prosperos regnant. Eius inimicitiae Israeli escalat, et Palaestinis subsidium valde amabile est, cum US plus quam umquam in claustro cum Israele est.
Ultima septimana labori Erdogan nullum pepercit in dilatatione appellationis Turciae in Medio Oriente. Multis in Turcia mirantibus, et calamitati Fratrum in Aegypto Sarracenorum, laicismum vehementer probaverunt. "In regimine saeculari homines liberi sunt religiosi vel non", inquit. Commendo constitutionem saecularem in Aegyptum. Nolite timere saecularismum, quia religionis hostem esse non vult.
Principes Israelis insonuerunt quomodo serio iussos Turciae sumeret de principatu in mundo Arabico. Primum, ab Israele fundamento, tres potentissimae civitates in regione - Turcia, Aegyptus et Irania ei adversantur. Singulares tam diu in augendo minas minnows sicut Hamas, Hezbollah et PLO, principes Israeli difficultatem habent ad condicionem gravitatis verae respondendam, cum eius duo potentissimi regionales amici et socii latera transibunt.
Consilium Turciae ubique sine inimicis faciendis amicis in perpetuum durare non potest. Si verba lenta Mr Erdogan in Israel sequentur actionem lentam, Israel et US respondebunt. Dominus Erdogan suo politico nuptiis dum perdurat frui debet. Mox inveniat non posse esse omnibus amicis in Medio Oriente.
Patricio Cocburno est author of "Muqtada: Muqtada Al-Sadr, Shia Revocatio, et Certamen pro Iraquia
ZNetwork sola largitione legentium funditur.
Donate