QUANDOQUE interrogor si de fine Israelis/Palaestinae conflictus sum eu, dico me non esse. Optimismus clara signa requirit res mutantur - significantia verba et actiones inambiguas quae ad verum progressum designant. Nondum satis significantia verba audio, nec tamen satis indubitata facta ad bonam frugem video.
Non tamen hoc sine spe sum. Christianus sum. Cogor fide mea contra spem sperare, ponens fidem nondum invisibilibus. Spes persistit in contrariis testimoniis, incommodis et incommodis deterritus. Contra spem igitur, credo, propositum invenietur. Perfectum non erit, sed iustum esse potest; et si justum est, in futura pace adducet.
Spes pacis amorosa non est. Figuram habet. Non est figura particularis solutionis politicae, quamvis nonnullae sint solutiones politicae quas aliis iustiorem esse credo.
Nec spes mea aliquem populum effingitur, quamvis operam internationalem in Palaestinorum miseriis praestandam indefesse posuerim, atque iniustitias quarundam Israeli- orum quae illam miseriam componunt, infamem damnavi. Sic saepe accusatus sum apud Palaestinos contra Israelos Judaeos, alterum simpliciter excusans, alterum inique demon- strans.
Nihilominus urgeo spem in qua persistere non reduci ad res politicas nec cum populo identificari. Plus habet figuram circumplectentem. Dicere placet illud "somnium Dei."
Somnium habet Deus omnibus filiis suis. Hic fere dies est quo omnes homines securitate fundamentali gaudent ac sine metu vivunt. Id est de die qua omnes homines hospitales habent terram in qua futurum est constituendum. Plus quam aliud, somnium Dei est de die quo omnes homines dignitate pares sunt quia homines sunt. In pulchro Dei somnio nulla alia ratio requiritur.
Somnium Dei incipit, cum se aliter nosse incipiunt, ut latores communis humanitatis, non ut statistica numerandi, solvenda problemata, hostes vincendi aut animalia inclusa. Somnium Dei incipit momentum alter adversarius alium in oculis aspicit et se ibi repertum videt.
Omnia possibilia fiunt, cum corda in mutuum contemptum fixa veritatem transformantem comprehendere incipiunt; nempe hunc hominem uereor ac despicio non alienum, aliquid minus, ab homine. Hic homo valde similis est mihi, et gaudet et patitur, amat et timet, prodigia, sollicitudines et spes. Sicut ego hic homo bene esse desiderat in mundo pacis.
Somnium Dei hac mutua recognitione incipit - non sumus alieni, propinqui sumus. Culmen est cladis oppressionis nomine securitatis et violentiae nomine liberationis perpetratae. Somnium Dei fundit protervitas et desperationem quae semel purgavit viam ob odii modum nobiscum mordax, et rapax violentia omnia in conspectu devorandi.
Somnium Dei floret cum omnes qui se innocentes esse profitentur, illam illusionem relinquit, cum omnes qui absolutam culpam in alterum mentiuntur renuntiat, et cum variae fabulae narrantur tandem ut communis fabulae humanae aspirationis. Somnium Dei in sanatione et reconciliatione terminatur. Eius fructus optimus est integritas humana in universo morali florens.
Interea, inter radicem solidarietatis humanae ac totius humanae integritatis fructum, labor est veritatis nuntiandae.
Ex experientia in Africa Australi scio verum esse difficile. Gravis eventus pro vita et fama habet. Fidem suam extendit, unam facultatem probat amandi, spemque in limite impellit. Aliquando huius operis difficultas mirari te potest si recte de te, quod stultus es.
Nemo hoc opus in arbitratu facientis sumit. Non est optio. Cogitur in unum. Nec opus est ad tempus, sed magis ad vitam, et ad plus quam ad vitam. Aliquam vitae quam sit amet dolor. Haec longa sententia fons est hortationis et perseverantiae. Cognitio, quam opus nos praecessit ac post nos perget, fons est laetitiae altae quod nulla circumstantia immutare possit.
Nihil tamen minuit timorem et tremorem, qui veritatem loquendo comitatur ad amorem virtutis. Acuta fallaciae conscientia in hoc munere assiduus est particeps, sed quia nihil maius est in praesenti condicione quam ut vere loqui possit, nihil recusat quin testificari id quod videt et auditur.
Quid video et audio in Terra Sancta? Quidam non possunt libere movere de loco in locum. Murus eos a familiis suisque vectigalibus separat. Ad hortos suos domi tendere non possunt aut in schola lectiones. Arbitrio deprimuntur ad puncta et superflue obsessa per leves applicationes magnetophonicae taeniola rubra. Doleo de damno quod animabus et corporibus cottidie fit. Vera dicenda habeo: admonitus sum iugum oppressionis, quae olim sarcina nostra fuit in Africa Australi.
Video et audio antiquas arbores evelli. Percussæ sunt greges a pastoribus ad pascua sua. Domes quorundam hominum bullsatae sunt sicut novas domos aliis illicite in aliis terris construuntur. Doleo de terra, quae tantam vim patitur, decoris sui maculam, solatium iacturam, sui cessus spoliationem. Vera fateri debeo: dies admoneor acerbos evellendi et spoliandi in patria mea.
Video et audio quod iuvenes credant heroicum et pium esse alios interficiendo se. bombs lorum ad torsos suos ad liberationem obtinendam ducunt. Non sciunt liberationem per saevitiam consecutam in fine defraudare. Perditio vitae ac vitarum doleo, jacturam securitatis privatae communitatisque causant, libidinem ulciscendi, quae scelerum eorum sequitur, omnem rationem ac temperantiam coartans. Vera dicenda habeo: admonemur de explosivae irae, quae Africam quoque Australem inflammavit.
Nonnulli irati sunt comparationes inter conflictum Israelis/Palaestinae et quae in Africa Australi contigerunt. Inter duas condiciones sunt differentiae, sed comparatio non est exigenda in omnibus rebus, ut perspicuum reddamus quid agatur. Ad eos autem, qui per segregationem temporis segregans vixerunt, comparatio non solum apta videtur, sed etiam necessaria. Necesse est si perseveremus res mutari posse in spe.
Immo, propter ea quae in Africa Australi percepi, magnam et irrationabilem spem pro Israel et Palaestinae finibus porto. Afros tamen Australes nihil cur putandum est quod mala ratio et cyclos violentiae, qui animum nostrae gentis debilitaverant, semper mutaret. De Afris Meridionalibus nihil speciale aut diversum fuit, quod mereretur aspectum ipsius rei, pro quo tamdiu oravimus et laboravimus et passi sumus.
Plerique Africani Meridionales non credebant se diem liberationis victuros esse. liberos suos videre non credebant. talem etiam diem esse non credebant nisi in phantasia. Sed vidimus. Nunc vivimus in die quam desideravimus.
Non serena dies. Arcus divinus, qui flectit ad vere iustum et totam societatem, nondum per patriam meam ut arcus pacis plene tetendit. Non finitur, non semper vivit promissum, non est perfectum, sed novum est. Res nova, veluti somnium Dei, evenit ut veterem fabulam mutui odii et oppressionis reponeret.
Hoc vidi et audivi, ideoque huic veritati etiam testimonium perhibere cogor, si fieri potest in Africa Australi, cum Israelis et Palaestinis fieri potest. Non est multa ratio eu esse, sed spes est omnis ratio.
Desmond Tutu est prior archiepiscopus Cape Town, praeses Africae Veritatis et Reconciliationis Australis Commissionis, et Praemium Nobelianum Pacis laureatum.
ZNetwork sola largitione legentium funditur.
Donate