Hoc Eva Nativitatis Domini, vigilavi, anxie circumspiciendo angustias inter infantiae innocentiam et implicatam sapientiam nuntius adultae. Parum antea nunc intellexi, quam periculose inter se proxima sint haec duo spatia orbis terrarum, et quanto modico labore quis a primo ad alterum, omnia in re secunda, transire possit.
Dum munera pro duabus puellis nostris de garagia uxor mea intulit, sub scalae quasi statua gelida manebam, intuens in ostio filiae nostrae minimissimae, quaerens aliquod signum intempestivae aperitionis, auscultandi. vestigium aliquod pusillae. Ita etiam attente attendebam ad umbras in pariete scalae, quae, si se transferrent, significaret maiorem duarum puellarum e thalamo suxisse ad rem infra lustrandam.
Erat re vera Rachel sex annorum, de quo sollicitus eram. Satis bene credit in Santa ut serio serio instruat manere in lecto usque ad mane. Sed prorsus aliud est Aston. Ad VIII, ipsa iam pridem in terram infantiae protervitas pervenit, magis magisque incerta de existentia hominis, qui per mundum una nocte volare potest, magicis nota trahi, et billiones donorum ante dilabi curo. oritur sol. Nullus physicus, satis adhuc sagax est videre quod de tali fabula talis, certe aliquid adumbratum est.
Per biennium fere dubitationem suam expressit, et per biennium fere nos illos repellere potuimus, ut aliquantulum longioris illusionis teneremus, minus pro ea, quam nobis dubium est. Hoc parentes faciunt, nisi de Santa aliquid. Parentitas est ad maximam partem, ut videtur, de parvis mendaciis ad filios. Nihil nimis gargantuan, sed genus fibrarum minorum quae ad modum extra spem in iuventute vitae immittendum est, quam vitam parentes noverunt magis perplexam fore quam puer in annis futuris fingere potest. Nullus parens, exempli gratia, verisimile esset suam V annorum quam tragicam vitam aliquando esse probare posse, aut homines nimis saepe crudeles esse, aut simpliciter quod medici esse non possint. saxum stella, zoo custos et astronaut omnia simul.
Nihil falli, scio quosdam infantes huiuscemodi iuniores haud dubie intellexisse haec veritates propter vitas in quas nati sunt. Billions orbis terrarum, qui ob sufficientis nutritionis inopiam esuriunt, vel familiae eorum custodiae, ne morbo sanitatis vel medicinali impedibili pereant, vel eos qui profugos sunt, vel qui adulti manus convicium patiuntur, plus norunt quam maxime circa conditionem humanam. Sed et ipsi in melioribus momentis et contra omnes dissidentes spem coniurare curo. Somnium quoque, et rerum saepe nunquam. Sed tamen et tunc, parentes ne haec somnia nimis mature deflere contendant, scientes quod nos satis cito facimus, aliqua saltem ex illis somniis allidentur. Non ruitura, dicimus, si modo nobis. Veritas venit et cito.
Nam Ashton, scio collisionem eius cum veritate de Santa, mox hic futuram esse; distantia eius ab hoc momento verisimiliter mensurari potest diebus, fortasse hebdomadibus, et si sumus fortunati, fortasse aliquot menses. Cum starem immobilis, vigilia Nativitatis Domini, in lecto suo dormienti fingere potui, eo momento dormiens in culcita quae supra lineam invisibilis sedet, dividens territorialem spem inter puram spem quae veluti verae urbis capitalis inservit. pueritia, et multo circumscripta rerum natura, cui nomen "re" appellavimus, hoc est, quod is locus est aliquanto minus magicus, quam ille, et ubi tandem omnes finiuntur, aut melius aut peius. .
Certe ante Natale Domini proxime futurum scio nos istos sermones habituros: unum ubi fatemur totam rem Santa factum esse creditis, lusum lepide. Et tibi gratias ago pro jocando, una cum severo admonitione adjiciemus, quid ei certissime accidat horror, si errori vitiaverit phantasiam pro sorore minore, aut aliquo condiscipulorum, qui adhuc credunt; quorum parentes nondum cum iis colloquuntur.
Ita incipit infantia mori cogitare: truismus non est maxime tristis neque causa nimium melodramaticae cogitationis, sed simpliciter est. Transitus ab infantia usque ad adultam aetatem in viciis et initiis venit, et sicut transitus est, hoc unum ex minimis molestis est: longe facilius occurrere quam primum peribat venereum contunditum, cor contritum primum, aut dies tuus puer aut pueri tui exeunt. domum pro bono, fortasse pro collegio, vel propriam vitam in novo loco, in nova domo, ab umbilico residentiali separato, cui per duos fere decades religati fuerant. Illae sunt verae locos, verae catellae, et reales momenta exterminationis affectuum. His comparatus, mors unius fidei in senis iocosa elf videtur pulchra benigna, melior tamen, vulgare. Et cum certaminibus ab 99 cento vel pluribus hominum mundi comparatis, intellego frendens super infantis pacti adventum cum Santa Claus non existentia bene posse aliquos in confinio obscoeni ferire.
Nihilominus, quia una provocatio alteri non adaequat, illud magni momenti non spoliat. Onera nostra semper sunt relativa, et pro nobis, qui cum privilegio vivunt, aliquid petere possunt ex sequentibus identitatibus vel pluribus, ut Americani, ut affluentes, ut vulgares albae, ut heterosexuales, homines, vel habiles. validae, rectae deorsum versus โ impugnationes erunt ab iis qui has identitates vindicare nequeunt, de quibus indagare non possumus. Sed etiam onera illa quae quibusdam aliis comparata levia videntur, in infinitum magis consequentia fiunt, cum ea in facie considerare cogeris. Ratio huius est, quia impedimenta non vincuntur per comparationem ad impedimenta aliorum; in momento a nobis tantum vincuntur. Quod alicubi sit aliquis cum in proverbio (vel minus, si casus ferat) cum aliquantulo plura, vix me adiuvat me vel meos ad superanda aerumnas et momenta iudicii, cum nos opponimus. Montem ascensurus tamen, paulo difficilius quam primum gradum capis, sed hoc ad parentem per respectum ad pristinum momentum minuere, et vide quam longe rationabiliter pervenias.
Cum puer tuus unus ex illis milliaribus adpropinquans, qui iter ab innocentia ad intuitum designant, momentum est rudis, dolorosa, calamitosa, saltem ad parentem. Sed est etiam mirabile, et pulchrum, et tremendum. Est sicut aurora solis singulis matutinis, quae omnes phantasias exurit, et obvium nobis relinquit id quod est simpliciter, si usque ad certamen sumus, et ingenue, etiam si non sumus. Haec loca quam maxime gratia conamur ac pertractamus, saepe in conatu deficiunt, semper tamen iterum, scientes (vel saltem sperantes) errata, etsi cumulant, victorias quamlibet parvas futuras fore fictas. .
certe sunt isti-quidem paucos nactus sum, qui derideant hanc sentientiam, sed si ita, verisimiliter quod non sunt parentes, vel quod tales parentes sunt qui semper crudeliter credunt. honestum cum liberis, qualecumque, id agere cum puero, quomodo cum adulto agere possit: ut qui non solum plene idoneus sit, verum etiam non dignus. satis aliquanto melius quam id. Innuere ut falsam spem, falsam opinionem praebeamus, tantum spem allidere, quam postea ipsi creavimus, ad quosdam crudelitas.
Satis, credo, homo, qui tam durissimam rationabilitatem apud benignos instat qualis sit parens, nolui multum temporis impendere, nec liberorum praesentiam in talibus excitari vellem. frigidum protervitas ab ineunte aetate, in Integer ubi meus quisque sederet dies. Quia munus est phantasiae infantiae, et illud est de quo obliviscamur, in nostro periculo.
Vides, phantasmata et somnia et spes iuventutis, quae gignendi nutrimenta sunt. Phantasmata illa et somnia et spes, quibus indulgemus etiam cum scimus se plerumq-ue vacua manere, ea sunt quae vivam vitam faciunt. Haud facile est mundum cogitare, in quo quisque tantum rerum ad literam praecidit, ad id quod videre et tangere et sentire possunt. Etsi agnosticus sum, et haec est positio cui inhaereo, quia multae res sunt nescio, nec tu nec, et saltem in causa, perfecte sum OK cum eo-sum libenter exsistentia eorum quorum fides sustentatur, qui possibilitatem rerum speratarum credere pergunt, argumentum rerum non apparentium. Admiratio sanum est, sicut cum scepticismo, et nimium habere unum sine altero, mundum periculose de discrimine relinquit. Nam dum somniantes saepe deficiunt, scilicet, sic etiam empirici omnis livoris habent.
Multis modis exempla somniantium mallem imitari, quorum similia maxime pueri sunt, quam quae ab adultis proponuntur, qui toties ante annos somniare desierunt.
Pueri, dissimiles adultis, insitum sensum aequitatis habent, a suae societatis arbitrio adhuc immunes, volubilitates generis, nationis, generis, sexualitatis, religionis et aliorum, quibus adulti toties inhaerent, et a tergo quae totems sunt, saepius. pereat. Aliquid ex eis scire potuimus. Possemus, volebamus, multum disceremus.
Verum haec omnia cum dixissent, non possumus filiorum nostrorum incrementum deplorare, vel saltem non diuturnum. Quia eorum incrementum cum unica spe vera quam habemus praebet nos. Quaelibet nova generatio nobis opportunitatem praebet, ac novam possibilitatis sensum radicalem in nobis collocat, quia una die imbuentur adultis muneribus ducendi. In hoc sensu filii promissores viventes notae sunt in futurum, et noli oblivisci eius, etiam cum facile id facere potest, ut proximo tempore quis iuxta te in plano quiritat, vel nimis clare in popina, aut tale quid.
Eorum transitus ad mundum adultum longe minus adultum necessarium est. Sicut enim nullus puer qui credit in Santa, bellum incepit, ita puer nec cessavit umquam. Tantum adulti semper id facere curo. Itaque pueri incrementum, in quo maxime innocentiam suam effuderunt, pars vitae criticae, quamvis difficilis, reddita est.
Est aliquis puer, nunc, alicubi in mundo, quem nutrire debebimus, ut ille sit ille qui cancerem sanare, vel auxilia, vel auxilium ducere pugnam pro sanitate oecologica, sustineri oeconomica, racialis et genus aequitatis, et tot alia sine quibus planeta diutius vivere non potest. Non possumus unum momentum effundere prospicere, ut pueri, omnes, tui, mei, et quos in locis numquam visuri sumus, natus ab hominibus nescimus, facultas vigendi habebit.
Sed in illis vigere oportet, ut liceat somniare. Debent indulgere phantasiis circa id quod fieri potest, etiam si finaliter non sit. Non potest id facere, quod nemo saltem videre, cogitare, nec somniare potest, et minime, si dicta sunt non somniare, non phantasari, non credere rebus quae videre non possunt. Deum enim non vidimus, et aliquod id quod sciri necesse est. ergo Deus non potest esse. Sed ita etiam revocare possumus, nos nec iustitiam nec veram iustitiam inter homines familiae nostrae vidisse. Credimus tamen, at certe, quod fieri potest. Nos in vera molestia, peius quam putemus, minutum aliter concludimus.
Itaque mox Aston verum cognoscet, de Santa et eo magis. Et cyclus fictiuncularum inconsequentiarum iterum incipiet, alicubi descendet linea, si et cum genuerit filios suos-ita etiam cum Rachele. Ex altera parte, difficile est non contristari per amissionem innocentiae et in hoc processu rustico implicari. Sed contra, aeque difficile est, etiam impossibile non exhilarari adventum sapientiae, in quacumque forma, et de quacumque re. Sola enim compositione perplexa et perspicientia speramus posse superesse: prima permittit somnia, quae fortasse absurda videntur, sed excitant nos ad credendum aliquid posse, secunda ad stabiliendum ea tempora, cum ibi invenimus. nulla Sancta, proprie vel metaphorice loquendo, dona dispensans omnibus bonis pueris et puellis. Munera sumus inuicem et mundum: nosmet ipsos recipiendo et accipiendo dignos efficiamus.
Sapientis Tim auctor est quinque librorum. His latest, Colorblind: Barack Obama, Post-Racial Liberalismus et Receptum ab aequitate Racial, vere liberabitur, 2010 ab urbe Luminum Books. Potest perventum est [Inscriptio protected]. Eius website est www.timwise.org
Source: Red volutpat