Sub pedibus tuis somnia expandi. Molliter calcas, quia somnia calcas.
--William Butler Yeats
Haroon frequentissima somnia habet. Haroon cuius pater occisus est cum esset puer et qui famem edax per longam hiemem in omni infantiae anno meminit. Nocte somniat aliquem de magna altitudine deponat. Ille per aera ruit, duram demittit humum, Et perit. Interdiu somniat ab ira et tumultu insequentibus se levamen, ac photographer, viator.
Faiz, qui parentes amisit, cum puer esset, et cuius frater ante se iactus et occisus est, etiam somnia habet. Singulis noctibus ad Afghan Pacis Voluntarii (APV) Domus hic in Kabul, cum contra murum dormit paucos pedes, eius gemitus et clamores me excitant. Interdiu somniat se diurnarius esse, familiam nubere et suscitare, orbis sine finibus et bello.
In Afghanistan, cum puer mortalitatis rate viginti fere centesimis, multi pueri numquam etiam casu somniorum formandi sunt, solus tamen ad intellegendum unum est. Maxime difficilis vita est filiis, quorum familiae domos fugiunt, non solum terram et victum, sed etiam sociales retia sua relinquentes. Per patriam quadringenti homines cotidie vi et paupertate submoventur, et multi ex eis ad Cophetam venire volunt, somnia sua fracta secum portantes. Kabul, urbs aedificata ad 300,000 hominum sustentationem, nunc ad quinque miliones domus est.
Hieme ultima, praesertim truculenta, justo infantum infantium squalida ad mortem adligat, "profuga" castra in extrema parte urbis adduxit. Aestimati triginta quinque milia hominum in his castris habitant, multi ex eis ad Cabul ex locis gravissimae pugnae in Helmand et Kandahar provinciis fugerunt. Cum haec castra visitamus, in laceris bombicis vestibus et pedibus nudis incolas invenimus. Sine electricitate vel plumbo in tuguriis, quos ex luto construxerunt, vivunt, et liberorum mortes proximo anno tam omnino impediti sunt quam bellum familiae eorum fugerunt.
Singulis vesperis ad APV Domum, parva coetus iuvenum Afghan alumnorum in conclavi suo colligit ut viridi thea et studium sorbendum praebeat, in una mensa innixus super libros suos in hac domo sparsim instructa. Cum eos nox comprehendit, in tenuibus stragulis in pavimento concreto dormiunt, pulsum plateae infra sanguinem suum pulsantes, soni eius in somnis se videntes.
Hi juvenes omni mane, cum evigilantes, stragulas suas volvunt et pulvillos educunt in magna linteolo, et in aliud cubiculum portant. Verrunt pavimentum cum brevibus scopis scopis in emporio emptis. Post duas horas, studium suum cubiculum ac multam noctem in scholas convertitur ubi usque ad viginti Afghan feminae sex diebus in hebdomada conve- nunt discere.
Hae mulieres, omnes prope habitantes in vicinia Pul-e-Surk Kabul occidentis, mixtae sunt ethnicitatis, Hazara, Tajik, Pashtun. Quod per se mirum est, in patria ubi diffidentia inter catervas ethnicas maius impedimentum est genera cooperationis, quae ad pacem diuturnam faciendam opus est. Convenerunt nunc aliquot menses.
Genus etiam gignens retis socialis subsidii praebet mulieribus, quarum officia et consuetudines cotidianas saepe eas segregant. Propter normas culturales et sollicitudines securitatis, multi ex his mulieribus integrum dies in suis domibus impendunt, ubi obnoxii sunt abusus corporis motusque viri et contentionem physicam et psychicam inexplicabilis, saepe laboriosa. โSemper volui habere officium et reditus familiae meae mereriโ, Faribah ait, โsed extra domum numquam licuit. Ad hanc suturam veniamus genus ipsum primum est. Alii verba sonant. "Hoc primum extra domum sum discere aliquid," inquit Shararah. "Ego numquam licuit extra prius." Addit virum suum non usum esse et ideo domi sunt quaestiones. Cum enuntiatione assentientium murmura affert, Faribah nos docet: "Homo sumus". Sensus et sensus sumus et omnes liberi esse volumus, dignitatem habere, sive mas sive femina, hic autem in Afghanistan liberi esse non possumus. Non solum propter traditiones sociales, sed etiam propter bellum.
Sutura coetus etiam locus tutus factus est, ubi somnia nominari possunt, publice habita, et cooperative nutriuntur. Hae sunt matres quae familias suas pascere somniant, quin semper ab oppressa paupertatis pondere exire possint. Quotidie, cum feminae ad classem perveniunt, hoc somnium cum illis cubiculum intrat. Vox sonat in cachinnis, et loquitur rapidis metallicis sonis sutura machinarum. Longe postquam relinquunt, moratur.
Et iam vox eius crevit. Hieme appropinquante, Faribah, Shararah, Golbahar, Turpikay, Shakirah, et reliqui coetus somnia sua personalia nere decreverunt una cum communitatibus suis consolatores magnos, fovendos - Afghan duvets - pro familiis in castris fugitivorum Kabul habitantium . In castris proximo anno pueri cum familiaribus mortui dormiebant, sed e parvis stragulis suis evolvebantur. Articulus New York Times patrem unum ex filiis qui decesserunt, "Adulti sciunt fovere, sed parvuli non." Ita facient mulieres duves, quae parvulos operient, et tota nocte custodient eos.
Mulieres hac in re cum Afghan Pacis Voluntariorum arctius operabuntur. Plures conventus in proxima septimana fecerunt. Accedunt ad propositum consilium cum intelligentia et fiducia, ex eorum intellectu hominum et quomodo res in Kabul operantur. Earum dicta sunt valida et clara. Pro calore, duvetae duplicato laneo fient. Ponunt feodum 100 Afghanis per duvet quod directe solvetur ad sartrix quae eam fecerit. In exspectatione duarum duverum per diem, femina octoginta centum dollariis per mensem mereri potest, et ad salutem familiae suae multum conferre potest.
In hodierno conventu aeque validi sunt in dominio rei, et instantia in administratione sua implicata. "Omnes decisiones volumus involvi", praesertim cognatos qui involvunt. Animus sermo sequitur. In Afghanistan, plane dicunt, omnes nos fallere et mentiri didicimus. Cremor auxilii pecuniae in patriam fluente a corruptis ministris summo delapsus est. Nemo hoc notare vel explicare debet. Tantum habent circumspicere et videre quam parum peractum sit quamvis magnis expensis per praeteritum undecim annos. Per tempus auxilium ad populum adiuvandum putatur, tantum de eo relinquitur ut justificetur in accipiendo quod potest. Duvet consilium, mulieres dicunt, sine honestate non posse succedere. Idque clare requirit regulas, inspectionem, et rationem reddendi.
Hodiernae conventus terminos. Et lente mulieres lente discedunt, dicentes longum, morantes ad invicem goodbyes. Somnia ad pedes. Tota die molliter calcamus.