តាមការលើកឡើងថា ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំដំបូងនៃការកាន់កាប់របស់អ៊ីស្រាអែលលើតំបន់ West Bank និង Gaza Strip គ្មាននរណាម្នាក់គិតយ៉ាងច្បាស់អំពីការកាន់កាប់ទឹកដីទាំងនេះជារៀងរហូត។ វាគឺនៅពេលនោះត្រូវបានគេសន្មតយ៉ាងទូលំទូលាយថាទឹកដីដែលទើបដណ្តើមបានថ្មីទាំងនេះត្រូវប្រគល់ទៅឲ្យពួកអារ៉ាប់វិញជាផ្នែកនៃកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាព។ ខ្ញុំមិនចាំថ្ងៃទាំងនោះទេ។
ខ្ញុំត្រូវបានចិញ្ចឹមនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែលផ្សេងគ្នា។ នៅអ៊ីស្រាអែលរបស់ខ្ញុំ ក្រុមអ្នកតាំងលំនៅជនជាតិជ្វីហ្វជាមូលដ្ឋាននិយមតូចមួយតែងតែទទួលបានអំណាចនយោបាយច្រើនជាងចំណែករបស់ពួកគេនៅក្នុងចំនួនប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ នៅអ៊ីស្រាអែលរបស់ខ្ញុំ ទាំងរដ្ឋាភិបាលឆ្វេងនិយម និងស្តាំនិយម បានបើកដំណើរការអាណានិគមលើទឹកដីប៉ាឡេស្ទីនដែលកាន់កាប់ទាំងនេះ។ អ៊ីស្រាអែលរបស់ខ្ញុំបានបង់ ហើយនៅតែបង់ ជាតម្លៃសីលធម៌ដ៏ធ្ងន់សម្រាប់ការគ្រប់គ្រងប្រជាជាតិមួយទៀតដោយកម្លាំងដាវ។ អ៊ីស្រាអ៊ែលរបស់ខ្ញុំ ដែលបង្កើតឡើងនៅលើតម្លៃនៃមនុស្សជាតិ ពហុនិយម និងលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យកំពុងត្រូវបានបាត់បង់។
កាលពីបីខែមុន ញត្តិដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមកដោយទាហានបម្រុងត្រូវបានបោះពុម្ពនៅក្នុងសារព័ត៌មានអ៊ីស្រាអែល។ ប្រទេសហត្ថលេខីបានប្រកាសពីចេតនារបស់ពួកគេក្នុងការបដិសេធមិនបម្រើការកាន់កាប់របស់អ៊ីស្រាអែល និងមិនគោរពតាមបញ្ជាណាមួយឱ្យទៅជាទាហាន លើសពីបទឈប់បាញ់ឆ្នាំ 1967 ។ ចំនួនអ្នកចុះហត្ថលេខា (ដែលគេស្គាល់ថាជា 'seruvniks' សម្រាប់ពាក្យហេព្រើរ 'seruv' - ការបដិសេធ) បានកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័សពី 50 នៅក្នុងញត្តិដំបូងដល់ 462 គិតត្រឹមថ្ងៃនេះ។ ទោះបីជាការបដិសេធក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែលមិនមែនជារឿងចម្លែកក៏ដោយ ទំហំនៃញត្តិនេះគឺមានភាពថ្មីថ្មោង។ អ្នកចុះហត្ថលេខាភាគច្រើនគឺជាមន្ត្រីប្រយុទ្ធ និងទាហានរឹងរូស ហើយពួកគេទាំងអស់បានបម្រើជាច្រើនឆ្នាំនៅក្នុងទឹកដីដែលកាន់កាប់។ ចាប់តាំងពីការដាក់ញត្តិនេះមក អ្នកដែលបានគាំទ្រញត្តិនេះប្រហែល XNUMX នាក់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅពន្ធនាគារយោធាដោយសារតែការបដិសេធរបស់ពួកគេ។
ស្ទើរតែទាំងអស់នៃ 462 ដែលបានចុះហត្ថលេខា ក្នុងចំណោមពួកគេ ខ្ញុំមានអាយុចន្លោះពី XNUMX ទៅ សាមសិបប្រាំឆ្នាំ។ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកយើងអាចចងចាំអ៊ីស្រាអែលដែលមិនកាន់កាប់បានទេ។ ភាគីហត្ថលេខីនីមួយៗនៃញត្តិបានឈានដល់ការសម្រេចចិត្តជាលក្ខណៈបុគ្គលដើម្បីបដិសេធការទាមទាររបស់រដ្ឋដែលថាពួកគេនឹងប្រើប្រាស់មធ្យោបាយគ្រប់គ្រងដោយអសីលធម៌ និងអមនុស្សធម៌លើប្រជាជនស៊ីវិល។ ហើយខ្ញុំពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ដែលដឹងថារឿងរបស់យើងស្រដៀងគ្នាយ៉ាងណា។ ការផ្លាស់ប្តូរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងពី "ល្អ" និងទាហានដែលស្តាប់បង្គាប់ដូចគ្នាទៅនឹងអ្វីដែលអគ្គមេធាវីរបស់យើងបានពិពណ៌នាថាជា "ច្បាប់ដ៏គ្រោះថ្នាក់" ។
ក្នុងនាមជាទីប្រឹក្សាច្បាប់ដល់ seruvniks ជាច្រើននាក់ – និងជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវបានជាប់ឃុំរយៈពេលបីសប្តាហ៍សម្រាប់ការបដិសេធមិនបម្រើនៅក្នុងតំបន់ Hebron កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន – ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិនាំអ្នកចុះហត្ថលេខាសហការីជាច្រើននាក់ពីការទទួលឯកសារហៅទូរស័ព្ទរបស់ពួកគេតាមរយៈ ការកាត់ក្តី ហើយទីបំផុតទៅសួរសុខទុក្ខពួកគេនៅក្នុងពន្ធនាគារ។ ដោយយោងតាមជីវប្រវត្តិរបស់ពួកគេ ការបដិសេធមិនមែនជាការសម្រេចដោយធម្មជាតិទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាជាលទ្ធផលនៃវិបត្តិផ្ទាល់ខ្លួន ដែលកើតចេញពីភាពឈឺចាប់ខាងសីលធម៌ និងអារម្មណ៍នៃការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងចំពោះអនាគតរបស់ប្រទេសរបស់យើង។
មនុស្សម្នាក់អាចរំពឹងថានឹងឮរឿងរ៉ាវដ៏គួរឱ្យរន្ធត់នៃអំពើឃោរឃៅដែលអ្នកប្រឆាំងបានឃើញមុនពេលធ្វើការសម្រេចចិត្តរបស់ពួកគេក្នុងការលែងចូលរួមក្នុងប្រព័ន្ធ។ ការពិតនៃបញ្ហានេះគឺថាអ្នកប្រឆាំងដែលមានមនសិការភាគច្រើនបានឈានដល់ការសម្រេចចិត្តរបស់ពួកគេដោយគ្រាន់តែឆ្លងកាត់ជីវិត "ប្រចាំថ្ងៃ" នៅក្នុងទឹកដីដែលកាន់កាប់។
ការកាន់កាប់នេះបានធ្វើឱ្យខូចវប្បធម៌អ៊ីស្រាអែល វាបំផ្លាញក្រមសីលធម៌របស់យើង ហើយវាថែមទាំងបំពុលភាសាហេព្រើរទៀតផង។ ក្នុងនាមនៃការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងអំពើភេរវកម្មដ៏សាហាវយង់ឃ្នង និងមិនអាចលើកលែងបានដែលបានវាយប្រហារទីក្រុង និងទីប្រជុំជនរបស់អ៊ីស្រាអែល យើងកាន់តែមានទម្លាប់ធ្វើការឆែកឆេរ ដែលក្នុងនោះប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនរាប់ពាន់នាក់កំពុងត្រូវបានឃុំខ្លួនជាច្រើនម៉ោង និងធ្វើឱ្យទាហានវ័យក្មេងអាម៉ាស់មុខ។ យើងកាន់តែទម្លាប់ក្នុងការចង្អុលកាំភ្លើងរបស់យើងទៅកាន់កុមារ និងស្ត្រី។ យើងមានការអត់ឱនចំពោះការរុះរើផ្ទះទ្រង់ទ្រាយធំ ('ការលាតត្រដាងលើផ្ទៃ' ជាភាសាយោធា)។ ជាចុងក្រោយ យើងបានទទួលយកគោលនយោបាយនៃការធ្វើឃាតដែលគាំទ្រដោយរដ្ឋ ដែលបានដាក់ស្លាកយ៉ាងស្អាតស្អំដោយអ្នកនាំពាក្យអ៊ីស្រាអែលថាជា "ការទប់ស្កាត់ដែលផ្តោត"។ យើងបានរៀនពីរបៀបបែងចែករវាងផ្លូវសម្រាប់អ្នកតាំងលំនៅ (ជនជាតិយូដា) និងផ្លូវសម្រាប់ 'អ្នកស្រុក' (ប៉ាឡេស្ទីន) ហើយយើងត្រូវបានស្នើឱ្យអនុវត្តច្បាប់រើសអើងសម្រាប់ជាប្រយោជន៍នៃការតាំងទីលំនៅខុសច្បាប់ដែលបានជាប់ក្នុងប្រទេសរបស់យើងនៅក្នុងសង្រ្គាមមេស្ស៊ីគ្មានទីបញ្ចប់។ សង្រ្គាមដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលភាគច្រើនមិនចង់បាន។
ក្នុងនាមជាទាហានដែលបានឃើញផ្ទាល់ដៃ ផលប៉ះពាល់ដ៏អាក្រក់នៃការកាន់កាប់លើប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល និងប៉ាឡេស្ទីនធម្មតា យើងមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងផលប៉ះពាល់ដ៏បំផ្លិចបំផ្លាញរបស់វាចំពោះអ្វីដែលយើងត្រូវបានគេលើកឡើងឱ្យជឿជាតម្លៃរបស់អ៊ីស្រាអែល ពោលគឺការគោរពជីវិតមនុស្ស និងសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ។ ការកាន់កាប់នេះបានបំផ្លាញទំនាក់ទំនងមិនស្មើគ្នារវាងប៉ាឡេស្ទីន និងអ៊ីស្រាអែល។ វាបានដាំនៅក្នុងគ្រាប់ពូជជាច្រើននៃការរើសអើងជាតិសាសន៍ប្រឆាំងនឹងជនជាតិអារ៉ាប់។
នៅក្រោមកាលៈទេសៈបែបនេះ មន្ត្រី និងទាហានរាប់រយនាក់ដែលតែងតែនៅជួរមុខនៃអង្គភាពដ៏មានកិត្យានុភាពបំផុតរបស់ IDF ដែលធ្លាប់ប្រថុយជីវិតដើម្បីសន្តិសុខនៃរដ្ឋអ៊ីស្រាអែល បានចាប់ផ្តើមចោទសួរទាំងសីលធម៌នៃវត្តមានរបស់យើងនៅក្នុងទឹកដីដែលកាន់កាប់ និង ទេវកថានៃភាពចាំបាច់របស់វា។ មនុស្សដែលគ្មានសាវតាផ្នែកច្បាប់បានទទួលស្គាល់ថា បញ្ជាដែលបញ្ជូនពួកគេហួសពីព្រំដែននៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យដើម្បីគ្រប់គ្រងមនុស្សផ្សេងទៀតដោយធម្មជាតិបង្កើតឱ្យមានការរំលោភបំពានសិទ្ធិមនុស្សជាប្រព័ន្ធ ដូច្នេះហើយមិនមែនជាលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ ឬផ្លូវច្បាប់នោះទេ។
ការចូលទៅក្នុងភូមិមួយ និងការចាប់ខ្លួនបុរសគ្រប់រូបដែលមានអាយុលើសពី 14 ឆ្នាំរហូតដល់ 18 ថ្ងៃ ដូចដែលបានធ្វើនៅក្នុងការលុកលុយនាពេលថ្មីៗនេះទៅកាន់ West Bank គឺជាមនុស្សអមនុស្សធម៌ ទោះបីជាបេសកកម្មស្វែងរកភេរវករក៏ដោយ។ ការបញ្ឈប់រថយន្តសង្គ្រោះបន្ទាន់ដែលដឹកបុរសឈឺ ឬស្ត្រីមានផ្ទៃពោះ គឺជារឿងអសីលធម៌ បើទោះបីជាអ្នកសង្ស័យថា រថយន្តនោះមានលាក់អាវុធក៏ដោយ។ ហើយនោះគឺជាសោកនាដកម្មនៃការបម្រើនៅក្នុងទឹកដីដែលកាន់កាប់៖ មនុស្សម្នាក់មិនអាចទៅទីនោះដោយមិនឃាត់រថយន្តសង្គ្រោះបន្ទាន់ដែលសង្ស័យ និងប្រព្រឹត្តចំពោះកុមារតាមរបៀបដែលបណ្តាលឱ្យមានការស្អប់ខ្ពើមកាន់តែច្រើន។ ទាហានត្រូវបានដាក់ក្នុងស្ថានភាពមិនអាចទៅរួច ដោយត្រូវបានបង្ខិតបង្ខំដោយការពិតនៃការកាន់កាប់ដើម្បីប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌។
ក្នុងនាមខ្ញុំជាមេធាវី ខ្ញុំត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យទៅសួរសុខទុក្ខអ្នកទោសមនសិការទាំងនេះ។ អ្នកខ្លះមកដល់ក្នុងគុកពោរពេញដោយមោទនភាព។ អ្នកខ្លះទៀតតក់ស្លុតចំពោះទង្វើរបស់ខ្លួន ហើយព្យាយាមពន្យល់ខ្លួនឯងទៅកាន់គ្រួសារ និងមិត្តភ័ក្តិរបស់ពួកគេដោយការសន្ទនាតាមទូរស័ព្ទដ៏យូរ។ នៅក្នុងគុក ពួកគេភាគច្រើនដឹងថាពួកគេខឹងប៉ុណ្ណា។ ខឹងនឹងអ្នកតាំងលំនៅដែលបានច្របូកច្របល់យើងក្នុងសង្គ្រាមមិនចេះចប់។ ខឹងនឹងរដ្ឋាភិបាលអ៊ីស្រាអែលដែលអាចឲ្យពួកគេធ្វើដូច្នេះ។ មានការខឹងសម្បារចំពោះកងកម្លាំងការពារអ៊ីស្រាអែល ដែលបានទទួលយកដោយក្រអឺតក្រទមថា យើងនឹងអនុវត្តការបញ្ជាទិញណាមួយ។
Seruvniks មកពីឆ្អឹងខ្នងនៃសង្គមអ៊ីស្រាអែល។ ពួកគេតែងតែត្រូវបានគេមើលឃើញដោយខ្លួនឯង និងដោយអ្នកដ៏ទៃ ដូចជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលមកពីចរន្តនៃជីវិតពលរដ្ឋរបស់យើង។ ពួកគេប្រាប់ខ្ញុំថា "ខ្ញុំបានយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះតម្លៃដែលខ្ញុំត្រូវបានលើកឡើងនៅក្នុងប្រទេសនេះ"។ ឥឡូវនេះ យើងត្រូវតែសួរខ្លួនឯងថាតើវាតែងតែជាវោហាសាស្ត្រសាមញ្ញ ឬថាតើអ៊ីស្រាអែលបានផ្លាស់ប្តូរជាមូលដ្ឋាន។ ក្នុងនាមជា seruvniks យើងបានជ្រើសរើសនិយាយចេញ។ ដើម្បីបំបិទសំឡេងរបស់យើង គឺជាការបន្ទាបបន្ថោកតម្លៃមូលដ្ឋានដែលប្រទេសរបស់យើងត្រូវបានបង្កើតឡើង។
Michael Sfard គឺជាមេធាវីដែលអនុវត្តសិទ្ធិមនុស្ស និងច្បាប់ព្រហ្មទណ្ឌនៅទីក្រុង Tel-Aviv ។ អ្នកអាចអានញត្តិរបស់ seruvniks – ភាពក្លាហានក្នុងការបដិសេធ – នៅទីនេះ http://www.seruv.org.il/defaulteng.asp ហើយអ្នកអាចសរសេរទៅកាន់អ្នកនិពន្ធនៃដុំនេះនៅ [អ៊ីមែលការពារ].
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ