វាត្រូវបានគេអះអាងថា ការតស៊ូដោយអហិង្សា ដើម្បីរំដោះប្រទេសដែលកាន់កាប់ ដូចជាប៉ាពួខាងលិច ទីបេ ប៉ាឡេស្ទីន កាណាគី និងសាហារ៉ាខាងលិច - បានបរាជ័យញឹកញាប់ជាងពួកគេបានទទួលជោគជ័យ ប៉ុន្តែការតស៊ូអបគមន៍នោះ (ដែលបានស្វែងរកការបំបែកទឹកដីពីរដ្ឋដែលមានស្រាប់។ ដើម្បីបង្កើតថ្មីមួយ) ដែលធ្វើឡើងដោយមធ្យោបាយអហិង្សាតែងតែបរាជ័យ។ សូមមើល 'ហេតុអ្វីបានជាការតស៊ូស៊ីវិលដំណើរការ: តក្កវិជ្ជាយុទ្ធសាស្ត្រនៃជម្លោះអហិង្សា'។ http://cup.columbia.edu/book/why-civil-resistance-works/9780231156820
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អំណះអំណាងនេះមិនបានគិតគូរឲ្យបានត្រឹមត្រូវនូវអថេរសំខាន់មួយ៖ គុណភាពនៃយុទ្ធសាស្ត្រអហិង្សាដែលបានប្រើ។ ជាឧទាហរណ៍ ដោយសារគ្មានករណីណាមួយដែលបានលើកឡើងខាងលើ ជាឧទាហរណ៍ ដែលមិនធ្លាប់មានផែនការ និងបន្ទាប់មកអនុវត្តជាប្រព័ន្ធនូវយុទ្ធសាស្ត្រអហិង្សាដ៏ទូលំទូលាយនៃការរំដោះ/ការបះបោរ វាជាការត្រឹមត្រូវក្នុងការសង្កេតឃើញថា ការតស៊ូដែលភាគច្រើន (ប៉ុន្តែមិនចាំបាច់ទាំងស្រុង) បដិសេធការប្រើអំពើហិង្សា ហើយបន្ទាប់មក ប្រើយុទ្ធសាស្ត្រដែលបានជ្រើសរើស និងអនុវត្តដោយចៃដន្យ ដែលភាគច្រើនមិនប្រើហិង្សា បាន 'បរាជ័យច្រើនដង' ឬ 'តែងតែបរាជ័យ' ដើម្បីសម្រេចបានលទ្ធផលដែលចង់បាន។
សរុបមក បរាជ័យគឺជាយុទ្ធសាស្ត្រមួយ មិនមែនអហិង្សាទេ។ ហើយប្រសិនបើយើងមិនកំណត់បញ្ហាឱ្យបានត្រឹមត្រូវ នោះយើងកំណត់កំហុសដោយមិនត្រឹមត្រូវ។
នៅក្នុងសៀវភៅថ្មីរបស់ Jason MacLeod ដែលមានចំណងជើងថា 'Merdeka and the Morning Star: Civil Resistance in West Papua'។
http://www.uqp.uq.edu.au/Book.as/1374/Merdeka%20and%20the%20Morning%20Star-%20Civil%20Resistance%20in the failure to develop a comprehensive strategy of any kind, violent or nonviolent, to liberate West Papua is overwhelmingly evident. And MacLeod does an excellent job of identifying why this has happened as he provides us with an overview of the history and geopolitical circumstances of the occupation of West Papua as well as a history of the resistance, both violent and nonviolent, to this occupation. He then identifies what still needs to happen if Papuans are to develop and then effectively implement a comprehensive nonviolent strategy to achieve the richly textured and multifaceted merdeka to which they aspire.
MacLeod ជាជនជាតិអូស្ត្រាលី បានចំណាយពេលយ៉ាងច្រើននៅ West Papua តាំងពីឆ្នាំ 1991 ហើយហេតុផលសម្រាប់រឿងនេះត្រូវបានពន្យល់នៅដើមសៀវភៅជាមួយនឹងរឿងផ្ទាល់ខ្លួនដ៏គួរឱ្យទាក់ទាញដែលផ្តល់នូវការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់គាត់ចំពោះ West Papua ទាំងការផ្តោតអារម្មណ៍ និងជម្រៅ។ គាត់បានចូលរួមយ៉ាងសកម្មក្នុងការតស៊ូរបស់ពួកគេក្នុងនាមជាសិស្ស (រៀនអំពីប្រវត្តិសាស្រ្ត និងវប្បធម៌នៃ West Papua) អ្នកប្រាជ្ញ (សង្កេត និងចងក្រងឯកសារប្រភពដើម និងប្រវត្តិនៃមុខរបរនេះ ដោយការសម្ភាសន៍បុគ្គលិកសំខាន់ៗ និងការអានឯកសារសំខាន់ៗ) ទីប្រឹក្សា និងគ្រូបង្រៀនដែលមានចិត្តមេត្តា។ គាត់ក៏បានចំណាយពេលនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី និងបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសជាច្រើនដើម្បីស្វែងរកចំណេះដឹងដែលចាំបាច់ដើម្បីយល់កាន់តែច្បាស់ថាហេតុអ្វីបានជាឥណ្ឌូនេស៊ីកាន់កាប់ប៉ាពួខាងលិច ខណៈដែលប្រទេសដទៃទៀតនៃពិភពលោកគាំទ្រការកាន់កាប់ឬមិនធ្វើអ្វីសោះ។
ដូចជាអំណាចកាន់កាប់ទាំងអស់ ប៉ុន្តែជាពិសេសមួយដែលជាបន្ទាត់ព្រំដែន 'រដ្ឋបរាជ័យ' ឥស្សរជនឥណ្ឌូណេស៊ីមិនខ្វល់ពីប៉ាពួខាងលិចទេ ដោយគ្រាន់តែចាត់ទុកវាជាធនធាន (ជាពិសេសសម្រាប់ផលិតផលព្រៃឈើ និងរ៉ែដែលវាអាចលួចបាន ហើយនាំចេញ) ខណៈពេលកំពុងស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ប៉ាពួ។ ចំពោះការរំលោភបំពានធម្មតានៃការកាន់កាប់៖ កង្វះការទទួលស្គាល់ និងការចូលរួមផ្នែកនយោបាយ អំពើហឹង្សារបស់រដ្ឋ ការរើសអើងជាតិសាសន៍ ការរើសអើងសេដ្ឋកិច្ច ការអភិវឌ្ឍន៍ឧស្សាហកម្មទ្រង់ទ្រាយធំដោយចំណាយប្រាក់របស់ម្ចាស់ដីប្រពៃណី ការបដិសេធមិនទទួលបានសុខភាព សុខុមាលភាព ការអប់រំ និងសិទ្ធិមនុស្សដទៃទៀត។ ការធ្វើចំណាកស្រុកដោយគ្មានការរំខានរបស់ជនជាតិឥណ្ឌូនេស៊ីដើម្បីផ្លាស់ទីលំនៅ/បង្រួញចំនួនជនជាតិដើមភាគតិច ព្រមទាំងប៉ូលិស ទាហានប៉ារ៉ា និងអំពើហិង្សាយោធា រួមទាំងការធ្វើទារុណកម្ម ដើម្បីគាបសង្កត់ការប្រឆាំងរបស់ Papuan។
លើសពីនេះទៅទៀត ឥស្សរជនឥណ្ឌូណេស៊ីធានាថា West Papua មានភាពឯកោពីការត្រួតពិនិត្យប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ ការចូលទៅកាន់ទីភ្នាក់ងារអន្តរជាតិ និងអ្នកការទូត (ទោះបីជារដ្ឋភាគខាងលិចជាច្រើនត្រូវបានគេស្គាល់យ៉ាងច្បាស់ថាប្រឆាំងនឹងការតស៊ូជនជាតិដើមភាគតិចណាមួយសម្រាប់ការសម្រេចដោយខ្លួនឯងក៏ដោយ ដោយសារតែវាគ្រាន់តែលើកជាសំណួរប៉ុណ្ណោះ។ អំពីជនជាតិដើមភាគតិចដែលរស់នៅក្រោមដីរបស់ពួកគេ) ។
លក្ខណៈសំខាន់នៃមុខរបរនេះ ដែលគួរសង្កត់ធ្ងន់គឺការសម្របសម្រួលរបស់រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌូនេស៊ីក្នុងការទាញយកធនធានដោយសាជីវកម្មឆ្លងដែនធំៗដូចជា Freeport-McMoRan/Rio Tinto និង BP ក្នុងចំណោមអ្នកផ្សេងទៀត រួមទាំងបណ្តាញដ៏ក្រាស់នៃចិន ម៉ាឡេស៊ី និងកូរ៉េ។ ក្រុមហ៊ុនឈើ និងរ៉ែ។ ក្នុងបរិបទនេះ វាក៏គួរកត់សម្គាល់ផងដែរ អំពីការចូលរួមពុករលួយរបស់ប៉ូលីស និងយោធាឥណ្ឌូនេស៊ី ក្នុងការកាន់កាប់ដោយធានានូវការផ្តល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុសម្រាប់ការផ្តល់ 'សន្តិសុខ' ដល់សាជីវកម្មទាំងនេះ។ អំពើពុករលួយដែលមានផលចំណេញខ្ពស់នេះធានានូវភាពសាទរ និងភាពឃោរឃៅរបស់ប៉ូលីស និងយោធាក្នុងការគាំទ្រការកាន់កាប់។
ប៉ុន្តែទាំងនេះមិនមែនជាបញ្ហាតែមួយគត់នោះទេ ដូចដែល MacLeod បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា 'វាក៏មានបញ្ហាប្រឈមនៃចលនាផ្ទៃក្នុងដ៏សំខាន់ផងដែរ' រួមទាំងការមិនទុកចិត្ត និងការមិនចុះសម្រុងគ្នារវាងភាគីផ្សេងៗនៃការតស៊ូទាំងក្នុង និងក្រៅប្រទេស West Papua កង្វះធនធាន ការវិភាគនយោបាយមិនគ្រប់គ្រាន់ និង កង្វះផែនការយុទ្ធសាស្ត្រ និងការសម្របសម្រួល។
តាមវិធីជាច្រើន លោក MacLeod កត់សម្គាល់ថា West Papua គឺជាសេណារីយ៉ូដ៏អាក្រក់បំផុតមួយ៖ 'ជនជាតិដើមភាគតិចឯកោអន្តរជាតិ និងបែងចែកផ្ទៃក្នុងប្រឈមមុខនឹងកងទ័ពកាន់កាប់ដោយប្រល័យពូជសាសន៍'។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ 'ប៉ាពួនៅតែបន្តសុបិន រៀបចំផែនការ និងធ្វើសកម្មភាពក្នុងការស្វែងរកការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង និងការធ្វើអាណានិគម' ជាមួយនឹងការងារការទូត ការបញ្ចុះបញ្ចូល និងការងារផ្លូវច្បាប់សំខាន់ៗនៅកម្រិតអន្តរជាតិ (ជាពិសេសក្នុងចំណោមសម្ព័ន្ធមិត្ត Melanesian នៅប៉ាស៊ីហ្វិក) ជ័យជំនះក្នុងស្រុកជាច្រើនតាមរយៈស្ត្រី និង សកម្មភាពរបស់កម្មករនៅប៉ាពួខាងលិច និងជាពិសេសគឺភាពច្បាស់លាស់ និងកិច្ចព្រមព្រៀងអំពីមូលហេតុឫសគល់នៃជម្លោះនៅប៉ាពួខាងលិច។
ជាងនេះទៅទៀត មានការយល់ស្របដែលកំពុងលេចឡើងអំពីបំណងប្រាថ្នាសម្រាប់ការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង ការគោរពសិទ្ធិរបស់ពួកគេជាជនជាតិដើមភាគតិច ការជឿទុកចិត្តកាន់តែច្រើន និងឯកភាពក្នុងចំណោមប្រជាជនប៉ាពួ ដែលតំណាងដោយការបង្កើតចលនារំដោះប្រជាជនប៉ាពួខាងលិចនៅខែធ្នូ ឆ្នាំ 2014 និងការយល់ស្របដែលលេចចេញជាបណ្តើរៗ។ អំពីលក្ខណៈនៃយុទ្ធសាស្ត្ររំដោះរបស់ពួកគេជាមួយនឹងជនជាតិប៉ាពួដ៏លេចធ្លោជាច្រើន បញ្ជាក់នៅក្នុងការតស៊ូមតិរបស់ពួកគេអំពីការតស៊ូអហិង្សា និងអង្គការជាច្រើនបានប្តេជ្ញាចិត្តជាសាធារណៈចំពោះវា។ នៅក្នុងពាក្យរបស់ Reverend Benny Giay: 'ការតស៊ូដោយគ្មានអំពើហឹង្សាមិនមែនជាអ្វីដែលបរទេសសម្រាប់យើងទេ វាគឺជាផ្នែកមួយនៃប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់យើង' ។ ហើយពី Reverend Herman Awom៖ 'សូម្បីតែពេលយើងជាប់គុក យើងព្យាយាមរក្សាការតស៊ូដោយអហិង្សា។'
ផ្នែកចុងក្រោយនៃសៀវភៅរបស់ MacLeod ផ្តល់នូវការពន្យល់ដ៏គួរឱ្យទាក់ទាញមួយអំពីរបៀបដែល Papuans អាចដោះស្រាយជាប្រព័ន្ធនូវបញ្ហាដែលពួកគេប្រឈមមុខក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ និងអនុវត្តយុទ្ធសាស្ត្ររំដោះដ៏ទូលំទូលាយមួយ។ វាឆ្លុះបញ្ចាំងពីការងាររបស់អ្នកប្រាជ្ញដែលមានការគិតពិចារណាដែលបានស្តាប់យ៉ាងល្អនូវតម្រូវការ និងសេចក្តីប្រាថ្នារបស់ប្រជាជននៅប៉ាពួខាងលិច ដឹង និងយល់ពីឧបសគ្គជាច្រើនដែលត្រូវជម្នះ ហើយដែលបានពិគ្រោះអំពីអក្សរសិល្ប៍ស្តីពីការតស៊ូអហិង្សា និងក្នុងវិស័យពាក់ព័ន្ធផ្សេងទៀត។ .
វាគឺនៅឆ្នាំ 1961 ដែលជនជាតិ Papuans លើកទង់ជាតិផ្កាយព្រឹកដំបូងរបស់ពួកគេ។ វានៅតែខុសច្បាប់ក្នុងការធ្វើដូច្នេះ។ តើជនជាតិ Papuans នឹងសម្រេចបាន merdeka ដ៏មានតម្លៃរបស់ពួកគេ ហើយឃើញទង់ជាតិ Morning Star ហោះហើរដោយសេរីនៅលើ West Papua ដែរឬទេ? មិនមែនគ្មានការតស៊ូទេ។ ប៉ុន្តែការប្តេជ្ញាចិត្តដើម្បីធ្វើឱ្យការតស៊ូអហិង្សានោះកាន់តែមានយុទ្ធសាស្ត្រមិនដែលមានភាពច្បាស់លាស់ជាងនេះទេ។ ហើយវាគឺជាការប្តេជ្ញាចិត្តនេះដែលនឹងធ្វើឱ្យមានភាពខុសគ្នា។ ថ្ងៃណាមួយ West Papua នឹងមានសេរីភាព។
Robert J. Burrowes មានការប្តេជ្ញាចិត្តពេញមួយជីវិតក្នុងការស្វែងយល់ និងបញ្ចប់អំពើហិង្សារបស់មនុស្ស។ គាត់បានធ្វើការស្រាវជ្រាវយ៉ាងទូលំទូលាយតាំងពីឆ្នាំ 1966 ក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីយល់ពីមូលហេតុដែលមនុស្សមានអំពើហិង្សា និងជាសកម្មជនអហិង្សាតាំងពីឆ្នាំ 1981។ គាត់គឺជាអ្នកនិពន្ធនៃ 'The Strategy of Nonviolent Defense: A Gandhian Approach' ។ http://www.sunypress.edu/p-2176-the-strategy-of-nonviolent-defe.aspx អាសយដ្ឋានអ៊ីមែលរបស់គាត់គឺ [អ៊ីមែលការពារ] ហើយគេហទំព័ររបស់គាត់គឺនៅ http://robertjburrowes.wordpress.com
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ