មានបុគ្គលិកអាមេរិករាប់រយនាក់ ប្រហែលជារាប់ពាន់នាក់ — យោធាបដិសេធមិនប្រាប់ថាតើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ — កំពុងឈរជើងនៅក្នុងប្រទេសកាតា។ ចេញ​ក្នុង​កំដៅ​នៃ​វាលខ្សាច់ គេ​ហោះ​យន្តហោះ​ចម្បាំង ឬ​ជួសជុល​វា។ ពួក​គេ​បំពាក់​អាវុធ និង​ទ័ព​ចេញ​ទៅ​ធ្វើ​សង្គ្រាម។ ខ្លះធ្វើការនៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលបញ្ជា និងបញ្ជាបច្ចេកវិទ្យាខ្ពស់។ ត្រួតពិនិត្យ ប្រតិបត្តិការផ្លូវអាកាសរបស់អាមេរិកនៅអាហ្វហ្គានីស្ថាន ប៉ាគីស្ថាន និងកន្លែងផ្សេងទៀតនៅមជ្ឈិមបូព៌ា។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានរកឃើញថាខ្លួនខ្ញុំកំពុងអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់សណ្ឋាគារមួយក្នុងទីក្រុងដូហា រដ្ឋធានីនៃប្រទេសកាតា ចម្ងាយប្រហែល 30 ម៉ាយភាគខាងកើតនៃមូលដ្ឋានទ័ពអាកាស al-Udeid ដែលជាកន្លែងដំឡើងរបស់អាមេរិកដ៏សំខាន់នៅក្នុងប្រទេស ដោយមិនអាចមើលបាន អនុញ្ញាតឱ្យនិយាយទៅកាន់នរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេ។

នៅពាក់កណ្តាលខែឧសភា ប៉ុន្មានសប្តាហ៍មុនពេលខ្ញុំមកដល់ប្រទេសកាតា ខ្ញុំបានផ្ញើសំណើមួយទៅកាន់ការិយាល័យកិច្ចការសាធារណៈនៅឯមូលដ្ឋាន ដើម្បីរៀបចំដំណើរទស្សនកិច្ចជាមួយ 379th Air Expeditionary Wing ដែលជាអង្គភាពដែលយោងទៅតាមយោធា អនុវត្ត "ការប្រយុទ្ធដ៏សំខាន់មួយ។ បេសកកម្មដែលលាតសន្ធឹងជិត 6,000 ម៉ាយពី Horn of Africa ទៅភាគខាងជើងអាហ្វហ្គានីស្ថាន។ ឬយ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំបានព្យាយាម។ ថ្ងៃឬយប់ ថ្ងៃធ្វើការ ឬចុងសប្តាហ៍ គេហទំព័របដិសេធមិនបញ្ជូនសាររបស់ខ្ញុំ។ ទីបំផុត ខ្ញុំបានជីកយកអាសយដ្ឋានអ៊ីមែលជំនួស ហើយផ្ញើតាមសំណើរបស់ខ្ញុំ។ ថ្ងៃកន្លងផុតទៅដោយគ្មានពាក្យ សូម្បីតែការទទួលស្គាល់។ ខ្ញុំ​បាន​តាម​ដាន​ម្ដង​ទៀត ហើយ​ទី​បំផុត​បាន​ទទួល​ការ​ឆ្លើយ​តប — ហើយ​បន្ទាប់​មក​វា​បាន​ចាប់​ផ្ដើម។

ការ​ឆ្លើយ​តប​ដំបូង​បាន​កើត​ឡើង​នៅ​ថ្ងៃ​ទី ២៨ ខែ​ឧសភា ពី​ប្រធាន​ប្រតិបត្តិការ​ប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ​នៅ​ទីបញ្ជាការ​មជ្ឈិម​របស់​កងទ័ព​អាកាស។ នាងបានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំត្រូវទាក់ទងទំនាក់ទំនងកិច្ចការសាធារណៈរបស់វីងទី 28 ដែលជាប្រធានក្រុម Angela Webb ដោយផ្ទាល់។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានសរសេរម្តងហើយម្តងទៀតទៅកាន់ប្រធានក្រុម Webb ។ គ្មានការឆ្លើយតប។ នៅថ្ងៃទី 379 ខែមិថុនា ខ្ញុំបានទទួលអ៊ីមែលពី Susan Harrington ។ នាងបានប្រាប់ខ្ញុំថា "ទទួលយក" សម្រាប់ប្រធានក្រុម Webb ។ ជាអកុសល នាងបានបន្ថែមថា ឥឡូវនេះវានៅកៀកនឹងការមកដល់របស់ខ្ញុំក្នុងប្រទេសកាតា ដើម្បីរៀបចំដំណើរទស្សនកិច្ចមួយ។ នាង​បាន​សរសេរ​មក​ខ្ញុំ​ថា​៖ «​ដោយ​សារ​មាន​ការ​រឹត​បន្តឹង​ពេល​វេលា ខ្ញុំ​មិន​គិត​ថា​វា​នឹង​អាច​គាំទ្រ​សំណើ​នេះ​បាន​ទេ ព្រោះ​យើង​ទំនង​ជា​រួច​ហើយ​ក្នុង​ចន្លោះ​ពេល 10 ថ្ងៃ​នោះ។

កុំគិតថាខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើល។ ដល់​ពេល​នេះ ខ្ញុំ​ស៊ាំ​នឹង​វា​ហើយ។ មិនថាខ្ញុំកំពុងព្យាយាមរកឱ្យឃើញនូវអ្វីដែលយោធាអាមេរិកកំពុងធ្វើនៅអាមេរិកឡាទីន ឬអាហ្រ្វិក អាហ្វហ្គានីស្ថាន ឬកាតា ការឆ្លើយតបគឺពិតជាឯកសណ្ឋានគួរឱ្យកត់សម្គាល់ — ការរារាំង និងភាពច្របូកច្របល់ ឧបសគ្គ និងឧបសគ្គ។ និយាយឱ្យខ្លី ទាហានសម័យបុរាណល្អរត់មកជុំវិញ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថានឹងដើរជុំវិញមូលដ្ឋានអាកាស al-Udeid ប្រហែលជាបានឃើញអេក្រង់ទំហំ jumbotron និងកុំព្យូទ័រជាជួរនៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលប្រតិបត្តិការអាកាស និងលំហអាកាសរួមបញ្ចូលគ្នា។ ខ្ញុំចង់រៀនពីរបៀបដែលការដកថយនៅអាហ្វហ្គានីស្ថានកំពុងប៉ះពាល់ដល់ជីវិតនៅលើមូលដ្ឋាន។

ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានបញ្ចប់ការអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់សណ្ឋាគាររបស់ខ្ញុំដែលគ្រប់គ្រងដោយអាកាសធាតុ ដោយសម្លឹងមើលមេឃដែលគ្មានពពក ដោយវាយពាក្យទាំងនេះនៅពីក្រោយកញ្ចក់ពីរជាន់ដែលការពារខ្ញុំពីកំដៅ 106 ដឺក្រេនៅខាងក្រៅ។ ចំពោះបញ្ហារបស់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំត្រឡប់ទៅសហរដ្ឋអាមេរិកវិញ ខ្ញុំត្រូវបានឃុំខ្លួននៅអាកាសយានដ្ឋាន Kennedy ក្នុងទីក្រុង New York ដោយភ្នាក់ងារនៃនាយកដ្ឋានសន្តិសុខមាតុភូមិ។ សំណួរ​របស់​ពួកគេ​សម្រាប់​ខ្ញុំ៖ តើ​ខ្ញុំ​មាន​គម្រោង​ប្រយុទ្ធ​ប្រឆាំង​នឹង​កងកម្លាំង​អាមេរិក​នៅ​អាហ្វហ្គានីស្ថាន​ឬ?

បំណងប្រាថ្នាមូលដ្ឋាននៅអាហ្វ្រិក

ប្រសិនបើអ្នកជាពលរដ្ឋអាមេរិក អ្នកពិតជាមិនគួរដឹងអំពីប្រតិបត្តិការនៅមូលដ្ឋានទ័ពអាកាស al-Udeid នោះទេ។ បុរស និងស្ត្រីនៅទីនោះនៅលើក្រដាសប្រាក់របស់អ្នកមិនអាចសូម្បីតែ "និយាយឈ្មោះមូលដ្ឋាន ឬឈ្មោះប្រទេសម្ចាស់ផ្ទះនៅក្នុងការទំនាក់ទំនងដែលគ្មានសុវត្ថិភាពណាមួយឡើយ" ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេត្រូវបានណែនាំឱ្យនិយាយថា ពួកគេស្ថិតនៅ "ទីតាំងដែលមិនត្រូវបានបង្ហាញនៅអាស៊ីនិរតី" ជំនួសឱ្យ "The Deid" ដូចដែលពួកគេហៅវា។

វាមិនមែនជាមូលដ្ឋានតែមួយគត់ដែលមន្ទីរប៉ង់តាហ្គោនចង់រក្សានៅក្នុងស្រមោលនោះទេ។ អ្នក​ក៏​មិន​គួរ​ដឹង​ដែរ​ថា​តើ​មាន​មូលដ្ឋាន​ទ័ព​អាមេរិក​ប៉ុន្មាន​នៅ​ក្នុង​ទ្វីប​អាហ្វ្រិក។ ខ្ញុំបានរៀនវិធីលំបាកនោះ។ ជាការចាប់ផ្តើម ខ្ញុំសូមនិយាយថា បើនិយាយជាផ្លូវការ មានតែរោងចក្រអាមេរិកតែមួយប៉ុណ្ណោះនៅលើទ្វីបទាំងមូល ដែលយោធាហៅជាផ្លូវការថា "មូលដ្ឋាន"៖ Camp Lemonnier ក្នុងប្រទេស Djibouti ដែលជាប្រទេសតូចមួយនៅ Horn of Africa។ ទីបញ្ជាការទ្វីបអាហ្រ្វិកអាមេរិក (AFRICOM) ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវរឿងនេះ ហើយទទួលយក ការឈឺចាប់ដ៏អស្ចារ្យ ដើម្បីបញ្ជាក់វា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅខាងក្នុងពួកគេទទួលស្គាល់ថាពួកគេក៏មានទីតាំងប្រតិបត្តិការទៅមុខ (ហៅកាត់ថា "ទីតាំងដែលស្ថិតស្ថេរ") ទីតាំងសុវត្ថិភាពដែលអាចកើតមាន (ដែលកងទ័ពបង្វិលចូល និងចេញតាមកាលកំណត់) និងទីតាំងសង្គ្រោះបន្ទាន់ (ដែលត្រូវបានប្រើតែក្នុងអំឡុងពេលប្រតិបត្តិការដែលកំពុងបន្ត)។ ប៉ុន្តែកុំព្យាយាមទទួលបានបញ្ជីផ្លូវការនៃទាំងនេះ ឬសូម្បីតែការរាប់សាមញ្ញមួយ — លុះត្រាតែអ្នកត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចសម្រាប់ការរត់តាមបែបចាស់។

នៅខែឧសភា ឆ្នាំ 2012 ខ្ញុំបានធ្វើខុសក្នុងការស្នើសុំបញ្ជីសម្ភារៈទាំងអស់ដែលប្រើដោយយោធាអាមេរិកនៅទ្វីបអាហ្រ្វិក ដែលបែងចែកតាមប្រទេស។ Nicole Dalrymple នៃការិយាល័យកិច្ចការសាធារណៈរបស់ AFRICOM បានប្រាប់ខ្ញុំថា បញ្ជានឹងពិនិត្យមើលវា ហើយនឹងទាក់ទង។ ខ្ញុំមិនដែលឮពីនាងទៀតទេ។ នៅក្នុងខែមិថុនា លោក Pat Barnes ដែលជាអ្នកទំនាក់ទំនងកិច្ចការសាធារណៈរបស់ AFRICOM នៅមន្ទីរបញ្ចកោណ បានបាញ់ទម្លាក់សំណើរបស់ខ្ញុំ ដោយទទួលស្គាល់ថា យោធាអាមេរិកមាន "វត្តមានបុគ្គលិកតិចតួច និងបណ្តោះអាសន្ន" នៅ "ទីតាំងជាច្រើននៅអាហ្វ្រិក"។ ដោយសារបញ្ហា "ការការពារដោយបង្ខំ" គាត់ធានាខ្ញុំ គាត់មិនអាចប្រាប់ខ្ញុំថា "កន្លែងដែលមនុស្សយើងស្ថិតនៅ និងកន្លែងណាដែលពួកគេប្រើប្រាស់" ។

ខែកក្កដានោះ ដោយមានជំនួយតិចតួចពី AFRICOM, I បោះពុម្ភ អត្ថបទមួយស្តីពី "សង្រ្គាមសម្ងាត់ មូលដ្ឋានសម្ងាត់ និង 'ផ្លូវគ្រឿងទេសថ្មី' របស់មន្ទីរបញ្ចកោណនៅទ្វីបអាហ្រ្វិក" ដែលខ្ញុំបានព្យាយាមបំភ្លឺអំពីវត្តមានយោធាអាមេរិកដែលកំពុងកើនឡើងនៅលើទ្វីបនោះ។ នេះរួមបញ្ចូលបណ្តាញភស្តុភារដែលមិនអើពើពីមុន រៀបចំ ដើម្បីបម្រើប្រតិបត្តិការយោធាអាមេរិក ជាមួយនឹងថ្នាំងសំខាន់ៗនៅ Manda Bay, Garissa និង Mombasa ក្នុងប្រទេសកេនយ៉ា។ Kampala និង Entebbe នៅអ៊ូហ្គង់ដា; Bangui និង Djema នៅសាធារណរដ្ឋអាហ្វ្រិកកណ្តាល; Nzara នៅស៊ូដង់ខាងត្បូង; និង Dire Dawa នៅប្រទេសអេត្យូពី។ ខ្ញុំក៏បានទាក់ទាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះប៉ុស្តិ៍ ព្រលានយន្តហោះ និងកន្លែងផ្សេងទៀតដែលប្រើប្រាស់ដោយជនជាតិអាមេរិកនៅ Arba Minch ក្នុងប្រទេស Ethiopia Ouagadougou នៅ Burkina Faso និងកោះ Seychelles ក្នុងមហាសមុទ្រឥណ្ឌា។

ទីបញ្ជាការអាហ្រ្វិកអាមេរិកបានយកករណីលើកលែងដ៏អស្ចារ្យចំពោះរឿងនេះ។ វរសេនីយឯក Tom Davis នាយកកិច្ចការសាធារណៈរបស់ពួកគេ បានសរសេរលម្អិត ខឹងសម្បារ ការឆ្លើយតប។ ខ្ញុំ ឆ្លើយតប ដល់គាត់ ហើយនៅពេលដែលធូលីបានរលត់ហើយ ខ្ញុំបានសុំគាត់ ក្នុងចំណោមព័ត៌មានផ្សេងទៀត បញ្ជីពេញលេញនៃអ្វីដែលគាត់ហៅថា "កន្លែងបណ្ដោះអាសន្ន" ក៏ដូចជាប៉ុស្តិ៍ ជំរុំ ឃ្លាំង ឃ្លាំងផ្គត់ផ្គង់ និងអ្វីៗផ្សេងទៀតដែលអាចប្រើប្រាស់បាន។ ដោយបុគ្គលិកអាមេរិកនៅអាហ្វ្រិក។ គាត់មិនអើពើនឹងសំណើរបស់ខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំបានតាមដាន។ បួនថ្ងៃក្រោយមក អ្នកនាំពាក្យ AFRICOM លោក Eric Elliott បានផ្ញើអ៊ីមែលទៅនិយាយថា លោកវរសេនីយ៍ឯក Davis កំពុងឈប់សម្រាក ប៉ុន្តែបានបន្ថែមថា “ខ្ញុំសូមមើលអ្វីដែលខ្ញុំអាចផ្តល់ឱ្យអ្នក ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងសំណើរបស់អ្នកសម្រាប់បញ្ជីពេញលេញនៃសម្ភារៈបរិក្ខារ។ វានឹងមានដែនកំណត់មួយចំនួនលើព័ត៌មានលម្អិតដែលយើងអាចផ្តល់បាន ដោយសារវិសាលភាពនៃសំណើ។

ធ្លាប់ទេ!

នោះគឺជាខែសីហា ឆ្នាំ 2012។ អស់រយៈពេលជាច្រើនខែ ខ្ញុំមិនឮអ្វីសោះ។ មិនមែនជាការសុំទោសសម្រាប់ការរង់ចាំ មិនមែនជាការស្នើសុំពេលវេលាបន្ថែមនោះទេ។ ការតាមដាននៅចុងខែតុលាមិនត្រូវបានអើពើទេ។ កំណត់ត្រាមួយនៅដើមខែវិច្ឆិកា ទីបំផុតត្រូវបានឆ្លើយតបដោយអ្នកនាំពាក្យ AFRICOM ម្នាក់ទៀតគឺលោកឧត្តមសេនីយ៍ឯក លោក Dave Hechtដែលបាននិយាយថាឥឡូវនេះគាត់ស្ថិតក្នុងករណីនេះ ហើយនឹងត្រលប់មកខ្ញុំវិញជាមួយនឹងការធ្វើបច្ចុប្បន្នភាពនៅចុងសប្តាហ៍។ អ្នក​នឹង​មិន​តក់ស្លុត​ទេ​ដែល​បាន​ដឹង​ថា​ចុង​សប្តាហ៍​បាន​មក​ដល់​ហើយ​ទៅ​ដោយ​គ្មាន​ពាក្យ​មួយ​ម៉ាត់។ ខ្ញុំបានផ្ញើការតាមដានមួយទៀត។ នៅថ្ងៃទី 16 ខែវិច្ឆិកា Hecht ទីបំផុតបានឆ្លើយតបថា "សំណួរទាំងអស់ឥឡូវនេះមានចម្លើយ។ ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែ​ត្រូវ​ការ​ប្រធាន​ពិនិត្យ​មើល​មុន​ពេល​ខ្ញុំ​អាច​ដោះលែង។ ខ្ញុំ​សង្ឃឹម​ថា​នឹង​មាន​វា​ទៅ​អ្នក​នៅ​ពាក់​កណ្ដាល​សប្ដាហ៍​ក្រោយ»។

ស្មានថាមានអ្វីកើតឡើងបន្ទាប់។ ណាដា។ អ៊ីមែល​បន្ថែម​មិន​មាន​ចម្លើយ។ វាជាខែធ្នូមុនពេល Hecht ឆ្លើយតបថា “សំណួរទាំងអស់ត្រូវបានឆ្លើយ ប៉ុន្តែនៅតែកំពុងត្រូវបានពិនិត្យសម្រាប់ការចេញផ្សាយ។ សង្ឃឹម​ថា​សប្ដាហ៍​នេះ​ខ្ញុំ​អាច​ផ្ញើ​គ្រប់​យ៉ាង​តាម​ផ្លូវ​របស់​អ្នក»។

គាត់មិនបានធ្វើទេ។

នៅខែមករា ឆ្នាំ 2013 ចម្លើយចំពោះសំណួរមួយចំនួនផ្សេងទៀតរបស់ខ្ញុំបានមកដល់ ប៉ុន្តែគ្មានអ្វីនៅលើសំណើរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ព័ត៌មានអំពីមូលដ្ឋានសហរដ្ឋអាមេរិកទេ។ មកដល់ពេលនេះ Hecht ក៏បានបាត់ខ្លួន ហើយខ្ញុំត្រូវបានបញ្ជូនទៅប្រធានផ្នែកទំនាក់ទំនងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយរបស់ AFRICOM គឺលោក Benjamin Benson។ នៅពេលខ្ញុំសួរអំពីសំណួរដែលមិនអើពើ គាត់បានឆ្លើយតបថាសំណើរបស់ខ្ញុំ "លើសពីវិសាលភាពនៃសកម្មភាពរបស់ពាក្យបញ្ជានេះ ហើយអ្វីដែលយើងមានធនធានសម្រាប់ស្រាវជ្រាវ និងផ្តល់នៅក្រោមកម្មវិធីកិច្ចការសាធារណៈ"។ ខ្ញុំគួរតែដាក់សំណើក្រោមច្បាប់សេរីភាពព័ត៌មាន (FOIA) ជំនួសវិញ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ខ្ញុំគួរតែចាប់ផ្តើមនូវអ្វីដែលត្រូវបានធានាថាជាដំណើរការមួយផ្សេងទៀតដែលដកចេញដោយគ្មានទីបញ្ចប់។

ខ្ញុំនឹងនិយាយថា ខឹង។ ដូចម្ដេច វាបានចំណាយពេលប្រាំមួយខែដើម្បីយកខ្ញុំគ្មានអ្វី ហើយបញ្ជូនខ្ញុំទៅកន្លែងផ្សេង ហើយម្យ៉ាងទៀត ទាំងវរសេនីយ៍ឯក Davis ឬ Eric Elliott និង Dave Hecht មិនបានដឹងពីរឿងនេះទេ។ ខ្ញុំបាននិយាយច្រើនទៅកាន់ Benson ។ គាត់បានសរសេរត្រឡប់មកវិញថា៖ «ជាចុងក្រោយ អ្នកនិយាយថា 'ខ្ញុំត្រូវបានដឹកនាំឱ្យវង្វេងអស់រយៈពេលមួយឆ្នាំ ហើយមានបំណងសរសេរអំពីវា' ដែលជាការពិតណាស់ សិទ្ធិរបស់អ្នកក្នុងការធ្វើនៅក្នុងសង្គមសេរីរបស់យើង។ យើងរំពឹងថា ក្នុងនាមជាអ្នកជំនាញ អ្នកបង្ហាញការពិតត្រឹមត្រូវ ហើយសុំឱ្យអ្នកចំណាំថាយើងបានស្រាវជ្រាវ ហើយផ្តល់ចម្លើយចំពោះសំណួរដែលអ្នកបានចោទសួរ។"

មែនហើយ នេះឯងទៅ Ben ។ បានកត់សម្គាល់ត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុន្តែជាការពិតណាស់ “ការពិតត្រឹមត្រូវ” គឺថា ទាំង Benson និងនរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតនៅ AFRICOM មិនដែលបានផ្តល់ចម្លើយចំពោះសំណួរមូលដ្ឋានសំខាន់ៗដែលខ្ញុំបានសួរនោះទេ។ ហើយ Benson នៅតែបន្តមិនផ្តល់ពួកគេរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។

នៅពេលដែលយើងបាននិយាយចុងក្រោយតាមទូរស័ព្ទកាលពីប៉ុន្មានសប្តាហ៍មុន ខ្ញុំបានរំលឹកឡើងវិញថា ខ្ញុំយល់ថាគាត់មិនអាចផ្តល់ឱ្យខ្ញុំនូវបញ្ជីទីតាំងនៃមូលដ្ឋានទ័ពអាមេរិកនៅទ្វីបអាហ្រ្វិកដោយសារតែ "សុវត្ថិភាពនៃប្រតិបត្តិការ" ដូច្នេះអ្វីដែលខ្ញុំចង់បានឥឡូវនេះគឺការរាប់សាមញ្ញ។ គ្រឿងបរិក្ខារនៅអាហ្វ្រិក។ “នោះជាល្បិច។ យើង​មាន​ក្រុម​ចូល និង​ចេញ​ពី​ទ្វីប​អាហ្រ្វិក​ទៅ​កាន់​ទីតាំង​ផ្សេង​ៗ​គ្រប់​ពេល»។ “កន្លែងដែលពួកគេប្រហែលជា ជួរនៃទីតាំងដែលអាចធ្វើបានអាចមានទំហំធំ ប៉ុន្តែអាចផ្តល់នូវរូបភាពមិនច្បាស់នៃកន្លែងដែលយើងនៅ… ធៀបនឹងកន្លែងផ្សេងទៀតដែលយើងមានប្រតិបត្តិការបន្ត។ ដូច្នេះ បើ​និយាយ​ពី​ការ​ផ្តល់​លេខ ខ្ញុំ​នឹង​បាត់បង់​របៀប​កំណត់​បរិមាណ​នេះ»។

វាហាក់ដូចជាងាយស្រួលសម្រាប់ខ្ញុំ៖ គ្រាន់តែរាប់ពួកវា ហើយបញ្ចូលការបដិសេធចាំបាច់។ ដូច្នេះខ្ញុំបានសួរថាតើ AFRICOM រក្សាចំនួននៃកន្លែងដែលកងទ័ពរបស់ខ្លួនស្ថិតនៅ។ ពួកគេ​បាន​ធ្វើ។ ដូច្នេះតើមានបញ្ហាអ្វី? គាត់បានបើកការសន្ទនាឯកត្តជនអំពីការលំបាកក្នុងការបញ្ជាក់នូវអ្វីដែលពិតជាបង្កើត "ទីតាំង" ហើយបន្ទាប់មកបានប្រាប់ខ្ញុំថា "យើងមិនមានវិធីដែលថាយើងពិតជារាប់ទីតាំងនោះទេ"។

វា​មិន​អាច​ច្បាស់​ជាង​មុន​នៅ​ពេល​នោះ​ទេ។ ពួកគេរាប់ទីតាំងទាំងអស់ ប៉ុន្តែមិនអាចរាប់បានទេ។ ពួកគេមានបញ្ជីឈ្មោះកន្លែងដែលទាហានអាមេរិកទាំងអស់នៅក្នុងទ្វីបអាហ្រ្វិកមានមូលដ្ឋាន ប៉ុន្តែមិនមែនជាបញ្ជីមូលដ្ឋានទ័ពទេ។ វាជាការរត់ជុំវិញបុរាណនៅក្នុងសកម្មភាព។ 

ជនរងគ្រោះទី១

ហើយកុំគិតថាវាជារឿងអាក្រក់បំផុត ការឆ្លើយតបដែលច្រានចោលបំផុតដែលខ្ញុំបានទទួលនាពេលថ្មីៗនេះពីនរណាម្នាក់ដែលមានប្រាក់ខែដែលយើងបង់ដើម្បីរក្សាយើង (តាមឈ្មោះ) បានជូនដំណឹងអំពីយោធាសហរដ្ឋអាមេរិកបានមកពី Marco Villalobos ដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រង FOIA នៃបញ្ជាការខាងត្បូងសហរដ្ឋអាមេរិក (SOUTHCOM) ដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះអាមេរិកកណ្តាល និងអាមេរិកខាងត្បូង។ 

ឆ្នាំមុន, របាយការណ៍ លេច​ឡើង​នៃ​ ស៊ីវិល សម្លាប់ក្នុងអំឡុងពេល ប្រតិបត្តិការ ដឹកនាំ ឬត្រួតពិនិត្យដោយបុគ្គលិកអាមេរិកនៅហុងឌូរ៉ាស។ យ៉ាងហោចណាស់​ក៏​មាន​ឧ​ទា​ហរណ៍​មួយ កងកម្លាំង​អាកាស​ហុង​ឌូ​រ៉ា​ន់​ បាញ់ចុះ យន្តហោះស៊ីវិល អរគុណមួយផ្នែក វាហាក់ដូចជាការស៊ើបការណ៍សម្ងាត់ដែលផ្តល់ដោយ SOUTHCOM ។ ចាប់តាំងពីយោធាអាមេរិកចូលរួមយ៉ាងច្រើននៅក្នុងប្រតិបត្តិការនៅទូទាំងអាមេរិកឡាទីន ខ្ញុំបានស្នើសុំកំណត់ត្រាទាក់ទងនឹងការស្លាប់និងរបួសរបស់ជនស៊ីវិលដែលកើតចេញពីប្រតិបត្តិការទាំងអស់នៅក្នុងតំបន់។ 

នោះគឺនៅក្នុងខែកក្កដា ឆ្នាំ 2012។ ក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ 2013 ខ្ញុំបានទទួលការឆ្លើយតបដ៏ប្លែកពី Villalobos ដែលជាការឆ្លើយតបមួយដែលខ្ញុំមិនដែលឃើញបើមិនដូច្នេះទេនៅក្នុងការឆ្លើយតបរាប់រយចំពោះសំណើរបស់ FOIA ដែលខ្ញុំធ្លាប់បានទទួលពីភ្នាក់ងាររដ្ឋាភិបាលផ្សេងៗ។ គាត់​មិន​បាន​និយាយ​ថា គ្មាន​កំណត់ត្រា​បែប​នេះ​ទេ។ គាត់​មិន​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា ខ្ញុំ​បាន​ទាក់ទង​ទៅ​ភ្នាក់ងារ ឬ​ការិយាល័យ​ខុស​នោះ​ទេ។ ជំនួសមកវិញ គាត់បានណែនាំខ្ញុំទៅកាន់ផ្នែកស្ថិតិរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិសម្រាប់ទិន្នន័យពាក់ព័ន្ធ។

បញ្ហាគឺ នាយកដ្ឋានស្ថិតិរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ (UNSD) មិនប្រមូលផ្តុំទិន្នន័យយោធាអាមេរិក ហើយក៏មិនយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការតាមដានជនរងគ្រោះ និងជនស៊ីវិលដែរ។ ជំនួសមកវិញ វាផ្តល់នូវការវិភាគនៃសំណុំទិន្នន័យធំៗ ដូចជាតួលេខរបស់អង្គការស្បៀងអាហារ និងកសិកម្មស្តីពីចំនួន apricots ត្រូវបានគេប្រមូលផលនៅក្នុងប្រទេសអាហ្វហ្គានីស្ថានក្នុងឆ្នាំ 2007 (3,400) ឬអត្រាប្រេវ៉ាឡង់នៃការប្រើប្រាស់ថ្នាំពន្យារកំណើតសម្រាប់ស្ត្រីដែលមានអាយុពី 15 ទៅ 49 ឆ្នាំនៅអ៊ូហ្គង់ដាក្នុងឆ្នាំ 2005 (19.7% ។ ) 

ខ្ញុំ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ដែល​និយាយ​តិច​បំផុត។ ហើយខ្ញុំមិននៅម្នាក់ឯងទេ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានឆែកឆេរជាមួយ UN នាយកដ្ឋានស្ថិតិបានសរសេរត្រឡប់មកវិញថា “តើអ្នកអាចបញ្ជូនបន្តមកយើងនូវអ៊ីមែលដែលអ្នកបានទទួលពី SOUTHCOM ដែលពួកគេណែនាំ UNSD ជាប្រភព ដូច្នេះយើងអាចទាក់ទងពួកគេប្រសិនបើពួកគេបន្តផ្តល់អាសយដ្ឋានរបស់យើងជាការឆ្លើយតប។ ចំពោះ​ការ​សាកសួរ​បែប​នេះ​ដែល​មិន​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ការងារ​របស់​យើង»។

ដូច្នេះខ្ញុំបានទូរស័ព្ទទៅ Villalobos ដើម្បីតវ៉ា។ វា​មិន​មែន​ជា​កំហុស​របស់​គាត់​ទេ គាត់​បាន​ធានា​ខ្ញុំ​យ៉ាង​ឆាប់​រហ័ស។ លោក​បាន​អះអាង​ថា ការ​សម្រេច​នេះ​ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង​ដោយ​នាយក​បុគ្គលិក។ ខ្ញុំបានសុំឈ្មោះគាត់ ប៉ុន្តែ Villalobos បដិសេធមិនផ្តល់វាថា "គាត់មិនមែនជាមនុស្សសាធារណៈទេ" ។ 

នោះហើយជាធម្មជាតិនៃការរត់ជុំវិញ។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក អ្នកឃើញខ្លួនឯងត្រលប់មកវិញនៅក្នុង cul-de-sac ព័ត៌មានដដែល។ ហើយ​ពេល​និយាយ​ដល់​យោធា​អាមេរិក វា​កើត​ឡើង​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត​។ ខ្ញុំ​មាន​បទពិសោធន៍​ស្រដៀង​គ្នា​នេះ​ដែល​ព្យាយាម​បង្កប់​ជាមួយ​អង្គភាព​អាមេរិក​នៅ​អាហ្វហ្គានីស្ថាន។ ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​គេ​បដិសេធ​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត​សម្រាប់​ហេតុផល​ដែល​មើល​ទៅ​ដូច​ជា​បំភ័ន្ត​ចំពោះ​ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែជាលទ្ធផល ទិដ្ឋាការអាហ្វហ្កានីស្ថានដែលមិនធ្លាប់ប្រើសម្រាប់ការធ្វើដំណើរនោះ មិនបានបោះត្រានៅក្នុងលិខិតឆ្លងដែនរបស់ខ្ញុំ ដែលនាំខ្ញុំត្រឡប់ទៅដំណើរកម្សាន្តថ្មីៗរបស់ខ្ញុំទៅកាន់ប្រទេសកាតាវិញ។

ពួកតាលីបង់អាមេរិក?

នៅអាកាសយានដ្ឋាន ពេលត្រឡប់ទៅសហរដ្ឋអាមេរិកវិញ ខ្ញុំត្រូវបានជ្រើសរើសដោយភ្នាក់ងារគយ និងការពារព្រំដែន (CBP) ។ គាត់បានណែនាំខ្ញុំទៅ "ក្មេងស្រី" នៅតុឆ្ងាយ។ ពេល​ខ្ញុំ​ទៅ​ដល់​ទី​នោះ ខ្ញុំ​ត្រូវ​នាង​ដាស់​តឿន​ថា​ធ្វើ​ខុស។ ទីបំផុតខ្ញុំត្រូវបានបញ្ជូនទៅជួបមន្ត្រី CBP ទីបីនៅស្ថានីយការងារផ្សេង។ ចូរ​គិត​ថា​វា​ជា​ការ​រត់​ជុំវិញ​មុន​ការ​រត់​ជុំវិញ។

ភ្នាក់ងារ​នេះ​បាន​បន្ត​សួរ​ខ្ញុំ​អំពី​ខ្លឹមសារ​ក្នុង​កាបូប​របស់​ខ្ញុំ ទាញ​ក្រដាស​របស់​ខ្ញុំ​ចេញ ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​អាន​វា។ នាងក៏ចង់ដឹងពីអាជីពរបស់ខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំបាននិយាយថាខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធ។ តើខ្ញុំបានសរសេរអំពីអ្វី? បញ្ហាសន្តិសុខជាតិ ខ្ញុំបានប្រាប់នាង។ នាង​បាន​សួរ​ពី​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​គិត​អំពី​សន្តិសុខ​ជាតិ និង​តួនាទី​របស់​យោធា​អាមេរិក​ក្នុង​ពិភពលោក។ តាមការប៉ាន់ស្មានរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបាននិយាយថា វាមានទំនោរទៅរកលទ្ធផលដែលមិនបានមើលឃើញទុកជាមុន។ "ដូច​អ្វី?" នាង​បាន​សួរ​ថា។ ដូច្នេះខ្ញុំបានពិពណ៌នារបស់ខ្ញុំ អត្ថបទថ្មីបំផុត។ លើ​ការ​វាយ​បក​ពី​កិច្ច​ខិត​ខំ​ប្រឹង​ប្រែង​យោធា​របស់​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​នៅ​ក្នុង​ទ្វីប​អាហ្វ្រិក។ 

តើខ្ញុំសរសេរសៀវភៅទេ? 

“ខ្ញុំ​ធ្វើ” ខ្ញុំ​ឆ្លើយ។ 

"តើចំណងជើងអ្វី?" 

"ចុងក្រោយគេហៅថា សម្លាប់អ្វីដែលផ្លាស់ទី"។ 

"សម្លាប់អ្វី?"

"សម្លាប់អ្វីដែលផ្លាស់ទី"។ 

នាងបានងាកទៅកុំព្យូទ័ររបស់នាង ភ្លាមៗនោះ Googled សៀវភៅនោះទៅកាន់ទំព័រ Amazon ហើយចាប់ផ្តើមរមូរតាមការពិនិត្យអតិថិជន។ នាង​បាន​សួរ​ថា​តើ​សៀវភៅ​របស់​ខ្ញុំ​ដូច​ដែល​ទំព័រ​បាន​និយាយ​ដែរ​ឬ​ទេ ក កាសែត New York Times លក់ដាច់​ជាងគេ។ ខ្ញុំ​ធានា​ថា​វា​ជា​ការ​ពិត។ មួយសន្ទុះក្រោយមក នាងបានប្រាប់ខ្ញុំឱ្យស្នាក់នៅ ហើយបាត់ទៅបន្ទប់ខាងក្រោយ ជាមួយនឹងឯកសារផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ដូចជាសំណេរ កំណត់ចំណាំ សម្ភារៈអាន។ នៅពេលនាងត្រឡប់មកវិញ នាងបានប្រាប់ខ្ញុំថា នាងមិនអាចធ្វើ "ការប្រឡង" ដែលនៅសល់របស់ខ្ញុំជាសាធារណៈបានទេ។ នាងនឹងត្រូវនាំខ្ញុំ "ត្រឡប់មកវិញ" ។ ខ្ញុំបានសួរថាតើមានបញ្ហាដែរឬទេ? ទេ តើខ្ញុំអាចយកឯកសាររបស់ខ្ញុំមកវិញបានទេ? ចម្លើយគឺម្តងទៀតទេ។

មិនយូរប៉ុន្មានខ្ញុំត្រូវបានគេដាក់នៅក្នុង “តំបន់ 23” នៃអាកាសយានដ្ឋានអន្តរជាតិ John F. Kennedy ទីក្រុងញូវយ៉ក ហើយខ្ញុំពិតជាចម្លែកណាស់។ មិន​មែន​ថា​មិន​មាន​អ្នក​ផ្សេង​ទៀត​នៅ​ទីនោះ​ច្រើន​ទេ។ បុរសមូស្លីមនៅក្នុង តាគីយ៉ា. ស្ត្រីបីនាក់ពាក់កន្សែងក្បាល។ ម្នាក់​ទៀត​ពាក់​ក niqab. ពណ៌ស្បែករបស់មនុស្សគ្រប់រូបយ៉ាងហោចណាស់មានស្រមោលជាច្រើនងងឹតជាងរបស់ខ្ញុំ។

ខ្ញុំ​បាន​រង់​ចាំ​មួយ​រយៈ ដោយ​កត់​សម្គាល់ មុន​ពេល​ដែល​ឈ្មោះ​របស់​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​ហៅ​ដោយ​មន្ត្រី Mott។ ផ្លាកសញ្ញានៅលើអាវរបស់គាត់បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ ប៉ុន្តែគាត់បានសរសេរវាសម្រាប់ខ្ញុំយ៉ាងណាក៏ដោយ។ លោក Mott បាននិយាយថា "វាហាក់បីដូចជាអ្នកកំពុងកត់ចំណាំលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដូច្នេះខ្ញុំក៏អាចទទួលបានវាចេញពីផ្លូវដែរ" Mott បាននិយាយដោយមានការរំខានជាពិសេសនៅពេលខ្ញុំសុំឈ្មោះពេញរបស់គាត់។ គាត់បាននិយាយដោយខ្ពើមរអើមថា "ខ្ញុំមិនដាក់ឈ្មោះឱ្យអ្នកទេ"។

ដូចភ្នាក់ងារ CBP ពីមុនដែរ គាត់ក៏បានសួរអំពីចំណាប់អារម្មណ៍លើការសរសេររបស់ខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា វាភាគច្រើនផ្តោតលើគោលនយោបាយការបរទេសរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក។ 

"តើអ្នកចង់ ឬប្រឆាំងនឹងវា?

"តើខ្ញុំសម្រាប់នយោបាយបរទេសមែនទេ?" ខ្ញុំ​បាន​សួរ។ 

“មែនហើយ ខ្ញុំកំពុងអានសៀវភៅចុងក្រោយរបស់អ្នក។ សម្លាប់អ្វីដែលផ្លាស់ទី. នោះជាអ្វី? 

“សង្គ្រាមវៀតណាម”។

“ចុះសង្គ្រាមវៀតណាមវិញ?” 

"ជនរងគ្រោះនៃជនស៊ីវិល" ។ 

គាត់បាននិយាយថា "ប្រធានបទដ៏រសើប" ។ 

ខ្ញុំ​បាន​ឆ្លើយ​ថា៖ «ជា​ពិសេស​សម្រាប់​ជនជាតិ​វៀតណាម។

"មែនហើយ នៅក្នុងថ្ងៃនេះ និងយុគសម័យដែលសង្រ្គាមទាំងមូលកំពុងបន្ត នោះជាបញ្ហារសើបមួយដែលអ្នកកំពុងសរសេរអំពី... តើអ្នកទទួលបានកំដៅ ឬបញ្ហាណាមួយដែលសរសេរអំពីសង្រ្គាម និងការស្លាប់ជនស៊ីវិល?" 

ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា "វាមកជាមួយទឹកដី" ។

ពេល​គាត់​វាយ​អក្សរ​នៅ​កុំព្យូទ័រ​របស់​គាត់ ខ្ញុំ​បាន​សួរ​ថា​ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​គេ​ជ្រើស​រើស។ "ខ្ញុំគិតថាដោយសារតែសម្ភារៈមួយចំនួនដែលអ្នកមានចាប់អារម្មណ៍... អ្វីដែលអ្នកកំពុងសរសេរ ធ្វើដំណើរជាមួយ។" ខ្ញុំ​បាន​សួរ​ថា តើ​គេ​ដឹង​ថា​មាន​អ្វី​នៅ​ក្នុង​កាបូប​ខ្ញុំ​ដោយ​របៀប​ណា មុន​ពេល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​ឃុំ​ខ្លួន។ “ហេតុអ្វីបានជាមន្រ្តីបញ្ឈប់អ្នកគឺលើសពីខ្ញុំ ប៉ុន្តែអ្វីដែលមន្រ្តីបានរកឃើញគឺជាអ្វីដែលចាប់អារម្មណ៍ ជាពិសេសសម្រាប់សន្តិសុខជាតិ… វាមិនមែនរាល់ថ្ងៃដែលអ្នកឃើញនរណាម្នាក់ធ្វើដំណើរជាមួយព័ត៌មានបែបនេះទេ”។ 

វាប្រហែលជាការពិត។ មាតិកានៃកាបូបរបស់ខ្ញុំត្រូវបានបញ្ចេញនៅចំពោះមុខយើង។ ឯកសារដែលលេចធ្លោ និងសំខាន់ជាងគេគឺ “កាតា៖ ប្រវត្តិ និងទំនាក់ទំនងសហរដ្ឋអាមេរិក” ដែលជារបាយការណ៍រៀបចំកាលពីឆ្នាំមុនដោយសេវាស្រាវជ្រាវសភាអាមេរិក។ 

ភ្នាក់ងារ Mott បានយកកាំភ្លើងតាមក្រដាសរបស់ខ្ញុំ ប៉ះលើក្តារចុចរបស់គាត់បន្តិចទៀត ដកដង្ហើមចូលយ៉ាងជ្រៅ ហើយបន្ទាប់មកបានចាប់ផ្តើមជាសំណួរជាច្រើនដែលបង្កើតឡើងដើម្បីប្រាកដថា គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា គ្មានអ្វី "ប៉ះពាល់ដល់សន្តិសុខជាតិរបស់យើងទេ"។ 

“តើ​អ្នក​សរសេរ​អំពី​សង្គ្រាម និង​រឿង​បែប​នោះ​យូរ​ប៉ុណ្ណា​ហើយ?” 

"ប្រហែល 10 ឆ្នាំ" ។ 

គាត់​បាន​យក​ពីរ​ដង មើល​លិខិតឆ្លងដែន​ខ្ញុំ ហើយ​វាយ​ទាំង​ក្តៅខ្លួន។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា "ខ្ញុំគិតថាអ្នកនៅក្មេង" ។ ខ្ញុំបានយកវាជាការសរសើរ។ គាត់ចង់ដឹងថាតើខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅកន្លែងណាក្នុងរយៈពេល 5 ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ នៅពេលដែលគាត់បានត្រឡប់តាមរយៈលិខិតឆ្លងដែនរបស់ខ្ញុំ ដែលពោរពេញទៅដោយទិដ្ឋាការ និងត្រាចូល និងចេញមកពីជុំវិញពិភពលោក។ ចម្លើយគឺច្បាស់ណាស់បាទ។ “ប៉ាគីស្ថាន? អាហ្វហ្គានីស្ថាន? គាត់​បាន​សួរ។ 

ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំបានគិតពីទិដ្ឋាការអាហ្វហ្គានីស្ថានដែលមិនបានប្រើនៅក្នុងលិខិតឆ្លងដែនរបស់ខ្ញុំ ហើយចាប់ផ្តើមពន្យល់។ បន្ទាប់​ពី​ណែនាំ​ខ្ញុំ​ឱ្យ​ទទួល​បាន​ទិដ្ឋាការ យោធា​អាមេរិក​បាន​បង្ខំ​ខ្ញុំ​ជា​ច្រើន​ខែ​មុន​នឹង​សម្រេច​ចិត្ត​ថា​ខ្ញុំ​មិន​អាច​បង្កប់​ជាមួយ​អង្គភាព​មួយ​ចំនួន​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ស្នើ​សុំ ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​គាត់។ 

«ធ្វើ​រឿង​អ្នក​កាសែត មិន​ឈ្លោះ​ជាមួយ​គេ​ឬ​អី​អ៊ីចឹង?» 

ប្រយុទ្ធ? តើ​ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ត្រូវ​បាន​គេ​ចោទ​ប្រកាន់​ថា​ទៅ​អាហ្វហ្គានីស្ថាន​ដើម្បី​ចូល​រួម​ជាមួយ​ពួក​តាលីបង់​មែន​ឬ? ឬប្រហែលជាគ្រោងបើកការវាយប្រហារខាងក្នុង? តើ​ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ត្រូវ​បាន​គេ​ចោទ​សួរ​អំពី​បញ្ហា​នេះ​ដោយ​ផ្អែក​លើ​ការ​មាន​ទិដ្ឋាការ​អាហ្វហ្គានីស្ថាន និង​ការ​សរសេរ​អំពី​បញ្ហា​សន្តិសុខ​ជាតិ​មែន​ទេ? “ទេ ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​សរសេរ» ខ្ញុំ​ប្រាប់​គាត់។ “ខ្ញុំគ្របដណ្តប់លើយោធាអាមេរិក ដូច្នេះខ្ញុំនឹងទៅ គ្របដណ្តប់ យោធាអាមេរិក”។ 

ភ្នាក់ងារ Mott ហាក់ដូចជាពេញចិត្តគ្រប់គ្រាន់។ គាត់​បាន​បញ្ចប់​សំណួរ​របស់​គាត់ ហើយ​បញ្ជូន​ខ្ញុំ​ទៅ​តាម​ផ្លូវ​របស់​ខ្ញុំ។ 

នៅព្រឹកបន្ទាប់ ខ្ញុំបានឆែកអ៊ីមែលរបស់ខ្ញុំ ហើយបានរកឃើញសារមួយកំពុងរង់ចាំខ្ញុំ។ វា​មក​ពី​មេ​ផ្សព្វផ្សាយ​បង្កប់​នៅ​អាហ្វហ្គានីស្ថាន។ "អ្នកកំពុងទទួលបានអ៊ីមែលនេះ ពីព្រោះកាលពីអតីតកាលអ្នកត្រូវបានបង្កប់ជាមួយ ISAF [កងកម្លាំងសន្តិសុខអន្តរជាតិនៅអាហ្វហ្គានីស្ថាន] ឬបានស្នើសុំការបង្កប់" ។ “មតិ និងការពេញចិត្តរបស់អ្នកគឺសំខាន់សម្រាប់ពួកយើង។” 

អ្នកនិពន្ធចាស់ម្នាក់របស់ខ្ញុំចូលចិត្តនិយាយថា "អ្នកមិនអាចបង្កើតរឿងអាក្រក់នេះបានទេ" វាជារឿងចម្លែកជាងរឿងប្រឌិត។ លំដាប់នៃព្រឹត្តិការណ៍នេះពិតជាមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់។ ខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿភ្នែករបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែវាមាន៖ តំណភ្ជាប់ទៅកាន់កម្រងសំណួរអំពីរបៀបដែលខ្ញុំបម្រើបានល្អដោយខ្ញុំ (មិនមាន) ឆ្នាំ 2012 ដែលបានបង្កប់នៅក្នុងប្រទេសអាហ្វហ្គានីស្ថាន។ សំណួរទីប្រាំមួយបានសួរថា “ក្នុងអំឡុងពេលបង្កប់របស់អ្នក តើអ្នកទទួលបានព័ត៌មាន និងរឿងដែលអ្នកត្រូវការទេ? បើ​អត់​ទេ សូម​បញ្ជាក់​ពី​មូលហេតុ»។

អនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំរាប់វិធី។

លោក Nick Turse គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងផ្នែកគ្រប់គ្រង TomDispatch.com និង​ជា​អ្នក​សិក្សា​នៅ​វិទ្យាស្ថាន​ជាតិ។ អ្នកកាសែតដែលទទួលបានពានរង្វាន់ ការងាររបស់គាត់បានបង្ហាញខ្លួននៅក្នុង ទីក្រុង Los Angeles Times បាន, ជាតិ, និង ឱ្យបានទៀងទាត់ — នៅ TomDispatch។ គាត់គឺជាអ្នកនិពន្ធថ្មីៗនេះ កាសែត New York Times លក់ដាច់​ជាងគេ សម្លាប់អ្វីៗដែលផ្លាស់ទី៖ សង្គ្រាមអាមេរិកពិតប្រាកដនៅវៀតណាម។. អ្នកអាចចាប់ការសន្ទនារបស់គាត់ជាមួយ Bill Moyers អំពីសៀវភៅនោះដោយ ចុចនៅទីនេះ។ វេបសាយរបស់គាត់គឺ NickTurse.com. អ្នកអាចតាមដានគាត់នៅលើ Tumblr និងនៅលើ Facebook.

អត្ថបទនេះបានលេចមុខជាលើកដំបូង។ TomDispatch.comដែលជាគេហទំព័ររបស់វិទ្យាស្ថានជាតិ ដែលផ្តល់នូវលំហូរឥតឈប់ឈរនៃប្រភព ដំណឹង និងយោបល់ពី Tom Engelhardt ដែលជាអ្នកកែសម្រួលយូរក្នុងការបោះពុម្ព សហស្ថាបនិកនៃ គម្រោងចក្រភពអាមេរិក, អ្នកនិពន្ធនៃ ចុងបញ្ចប់នៃវប្បធម៌ជ័យជំនះដូចជាប្រលោមលោកមួយ ថ្ងៃចុងក្រោយនៃការបោះពុម្ព។ សៀវភៅចុងក្រោយរបស់គាត់គឺ មាគ៌ានៃសង្គ្រាមរបស់អាមេរិក៖ របៀបដែលសង្រ្គាមរបស់ប៊ូសបានក្លាយជារបស់អូបាម៉ា (Haymarket Books) ។

---