Iវាគឺជារលកដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ ដែលរំឭកនាងអំពីថ្ងៃដ៏អាក្រក់នោះ។ ដូចពេលនេះ វាជាពាក់កណ្តាលខែឧសភា ហើយប្រហែល — ឬវា? — ពេលវេលាដូចគ្នានៃថ្ងៃ ព្រលប់មេឌីទែរ៉ាណេ ជាពេលដែលផ្ទៃមេឃនៅលើសមុទ្រក្លាយជាពន្លឺនៃពណ៌ វណ្ឌវង្ក និងការកំណត់។ ប៉ុន្តែជាការពិតណាស់ នៅថ្ងៃនោះ នាងមិនបានសម្រាកស្រួលដូចពេលនេះទេ ដោយជើងទទេររបស់នាងបានជីកជ្រៅទៅក្នុងដីខ្សាច់ដ៏កក់ក្តៅនៃឆ្នេរក្បែរភូមិរបស់នាង។
ទឹកហូរស្រិចៗ និងពន្លឺថ្ងៃដែលស្រពោនបានធ្វើឱ្យការចងចាំដ៏ឈឺចាប់លេចមកលើផ្ទៃ និងធ្វើឱ្យចិត្តរបស់នាងពិបាកចិត្តរហូតដល់វង្វេង។ បន្ទាប់មក ភាពស្ងៀមស្ងាត់មួយរំពេចបានធ្លាក់ចុះ ក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លីបំផុត ប៉ុន្តែមានពន្លឺភ្លឺថ្លា និងមុតស្រួច ដូចជាមនុស្សគ្រប់រូប និងអ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានកកក្នុងពេលវេលា។ កាលពី 50 ឆ្នាំមុន វាគឺដូចគ្នាដែរ៖ ការសន្ទនាគ្នាដ៏ខ្លីមួយដែលអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើឆ្នេរ - ឃាតករ ជនរងគ្រោះ និងអ្នកឈរមើល - ដើម្បីស្រូបយកពេលវេលានេះ សូម្បីតែចាប់យកវាតាមរបៀបដ៏ភ្លឺស្វាងដែលនឹងមិនកើតឡើងម្តងទៀត។ ឥឡូវនេះ ការដឹងខ្លួនរបស់នាងកាន់តែរឹងមាំ ហើយគ្មានការភ័យស្លន់ស្លោដែលបានចាប់នាងនៅពេលនោះ។ ពេលនេះអារម្មណ៍នៃការចុះចាញ់បានរុំព័ទ្ធនាង។ "កំរាលខ្លាញ់ Illi" បាត់ទៅហើយ Fatima រអ៊ូរទាំដាក់ខ្លួនឯង។
ប៉ុន្តែគេមិនបានទៅណាទេ។ វាជាកំហុសរបស់សិស្សដែលទទូចនោះ។ ស្រណោះស្រណោកនិងមិនសប្បាយចិត្តដូចដែលនាងមានការព្រួយបារម្ភជាមួយនឹងភាសាអារ៉ាប់ដែលខូចចិត្តដែលបានសម្ភាសនាងអំពីថ្ងៃដ៏សោកសៅទាំងនោះកាលពីអតីតកាល។ Fatima បានព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីរំសាយការចងចាំនៃកិច្ចប្រជុំដែលនាងមានជាមួយគាត់នៅព្រឹកនោះ ហើយនៅឆ្ងាយពីនាងតាមដែលអាចធ្វើទៅបានពីឆ្នេរ និងអាថ៌កំបាំងដ៏ខ្មៅងងឹតរបស់វា។
នាងបានដើរទៅកាន់ទ្វារ — ជាទ្វារដែលមិនមានកាលពីហាសិបឆ្នាំមុន។ នៅឆ្នាំ 1948 គ្មានភូមិណាមួយនៅប៉ាឡេស្ទីនមានច្រកទ្វារទេ។ ប៉ុន្តែឥឡូវគ្មានភូមិទេ។ ផ្ទះរបស់វាបានក្លាយជាគីបប៊ូស បឹងហ្គាឡូទេសចរណ៍វាលស្រែ និងទីបញ្ចុះសពរបស់វាជាចំណតរថយន្ត។ ក្នុងរយៈពេលដប់ប្រាំឆ្នាំចុងក្រោយនេះ នាងបានដើរតាមច្រកទ្វារនេះរៀងរាល់ថ្ងៃសៅរ៍នៅពេលថ្ងៃត្រង់ ហើយការប្រៀបធៀបបែបនេះមិនមានបញ្ហាអ្វីដល់នាងទេ។ ប៉ុន្តែសិស្សដែលមានចិត្តក្លាហានរូបនេះបានយកមកវិញទាំងអស់។
នៅច្រកចូលចំណតរថយន្ត ទីបញ្ចុះសពចាស់ កូនប្រុសរបស់នាង Ali កំពុងរង់ចាំកៅអីអ្នកបើកបររួចហើយ ដោយអត់ធ្មត់ដូចធម្មតា រំជួលចិត្តដោយសំឡេងដែលចេញពីវិទ្យុឡានរបស់គាត់។ Fatima បានរអ៊ូទាំងមិនឮថា៖ «កាសែតដ៏អាក្រក់ដដែលនោះ»។ នាងចូលចិត្តអ្នកចម្រៀង ហើយមិនសូវចូលចិត្តបទនោះទេ តែបានឮម្ដងហើយម្ដងទៀត។ ប៉ុន្តែចាំមើល មានអ្នកនៅពីក្រោយរថយន្តតូយ៉ូតាខូច។ អូ មិនមែនសិស្សជ្វីហ្វនោះទេ។
Ali បានពន្យល់ថា "គាត់ធ្លាប់នៅក្នុងតំបន់សម្រាប់ការស្រាវជ្រាវរបស់គាត់ ហើយខ្ញុំបានរត់ទៅរកគាត់" Ali បានពន្យល់ ហើយពិតណាស់គាត់បានអញ្ជើញគាត់មិនត្រឹមតែទៅផ្ទះប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចទៀតផង។
អាហារពេលល្ងាចបានធ្វើឲ្យ Fatima ឈឺចាប់ដែលធ្វើម្ហូបទាំងអស់។ ក្នុងចំណោមក្មេងប្រុសទាំងបួននាក់ និងក្មេងស្រីពីរនាក់របស់នាង មានតែ Ali ដែលជាកូនពៅប៉ុណ្ណោះដែលនៅផ្ទះ ហើយនៅពេលណាដែលគាត់មានអារម្មណ៍រាក់ទាក់ មានន័យថាការងារកាន់តែច្រើន ហើយ Ali មានភាពរួសរាយរាក់ទាក់។ អញ្ចឹងតើគេអាចធ្វើអ្វីបាន?
"ម៉ាហាបា" នាងបានរអ៊ូរទាំ។
Yaacov ហាក់មានការព្រួយបារម្ភជាងមុនទៅទៀត។ គាត់មិនបានរង់ចាំពួកគេមកដល់ផ្ទះ ឬរហូតដល់ចប់ការនិយាយតូចតាចដែលជាទម្លាប់មុនអាហារត្រូវបានគេបម្រើ។ គាត់ពិតជាប្រញាប់ប្រញាល់ ហើយដូចដែលវាបានប្រែក្លាយ មិនបានរត់ចូលទៅក្នុងពួកគេដោយចៃដន្យនោះទេ ប៉ុន្តែដោយចេតនា។
"Fatima ខ្ញុំត្រូវដឹងច្បាស់ថាតើកន្លែងបញ្ចុះសពដ៏ធំនៅឯណា"។
“មែនហើយ ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នកថា យ៉ាកុប វាមានរយៈពេល៥០ឆ្នាំហើយ ហើយអល់ឡោះជាសាក្សីរបស់ខ្ញុំ ការចងចាំរបស់ខ្ញុំបានក្បត់ខ្ញុំ” ។ នាងបានឈប់ សម្លឹងមើល Ali ដោយអន្ទះសារ ដែលហាក់ដូចជាផ្តោតទៅលើផ្លូវកាន់តែយកចិត្តទុកដាក់។
“ស្តាប់គាត់ចេញ ម៉ាក់ សំខាន់។ ប្រាប់នាង Yaacov ។
“ពួកគេចង់មក… ហើយខ្ញុំមានន័យថា ពួកគេនឹងមិននៅទីនេះទេ។ យើងត្រូវតែបង្ហាញពិភពលោកអំពីសាកសព ... គាត់បានផ្លាស់ប្តូរភាសាអារ៉ាប់ និងហេប្រ៊ូក្នុងល្បឿនយ៉ាងដូច្នេះ ដែលនាងបានបាត់បង់គាត់។ គាត់កាន់តែមានភាពស៊ីសង្វាក់គ្នា មិនអាចបកស្រាយគំនិតរបស់គាត់បានច្បាស់លាស់។ ការពន្យល់ដែលនៅសល់របស់គាត់ត្រូវបានប្រញាប់ប្រញាល់ ហើយមានតែផ្នែកខ្លះនៃវាសមហេតុផលចំពោះ Fatima ។
“សាស្រ្តាចារ្យបណ្ឌិត អាវ៉ាដ មានឆន្ទៈក្នុងការជូនដំណឹងដល់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ ហើយពួកគេនឹងមកថតរូប និងថតផ្នូរ ហើយបន្ទាប់មកពិភពលោកនឹងដឹង ហើយ…”
ហើយបន្ទាប់មកអ្វីដែលជាការពិត? ឆ្ងល់ Fatima ។ ពីប្តីចុងរបស់នាង នាងបានដឹងពីអ្វីដែលបានកើតឡើង ប្រសិនបើអ្នករំខានអំណាចនោះ។ គ្រប់ទិដ្ឋភាពសំខាន់ៗនៃជីវិតរបស់អ្នកត្រូវបានប៉ះពាល់ដោយបន្ទុកពន្ធ ការអនុញ្ញាតសម្រាប់រឿងនេះ និងរឿងនោះ ហើយអាក្រក់បំផុតគឺដោយការយាយីឥតឈប់ឈរ និងស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃដោយប៉ូលីស និងអារក្សមកពី Shabak ដែលជាសេវាសម្ងាត់របស់អ៊ីស្រាអែល។
យ៉ាកូវបានបន្តក្នុងលក្ខណៈច្របូកច្របល់ដដែលថា៖ «នេះជាប្រយោជន៍នៃការពិត។
'វិទ្យាសាស្រ្ត' និង 'មោទនភាពជាតិ' គឺជាប្រភាគតែមួយគត់នៃឃ្លាដែលនាងអាចបង្កើតចេញពីអ្វីដែលឥឡូវនេះបានក្លាយជា diatribe ដែលមិនអាចបញ្ឈប់បាន ប្រឆាំងនឹងអ៊ីស្រាអែល និងពិភពលោកអ្នកប្រាជ្ញ និងដើម្បីគាំទ្រដល់ការតស៊ូរបស់ប៉ាឡេស្ទីន។
"តោះយើងទៅផ្ទះហើយនិយាយបន្តទៀត"
អាលីបានជួយសង្គ្រោះនាង ហើយឡានបានបញ្ចប់ការបើកបរដ៏ខ្លីរវាងភូមិរបស់នាង និងភូមិជិតខាង ដែលបានក្លាយជាផ្ទះថ្មីរបស់នាងកាលពី 1948 ឆ្នាំមុន។ ឥឡូវនេះនាងរស់នៅក្នុងភូមិមួយក្នុងចំណោមភូមិមួយចំនួនដែលបានរួចរស់ជីវិតពីការបោសសម្អាតជនជាតិភាគតិចនៅលើវាលទំនាបឆ្នេរសមុទ្រប៉ាឡេស្ទីនក្នុងកំឡុងខែដ៏ឃោរឃៅទាំងនោះនៃឆ្នាំ XNUMX ។
-
ពួកគេដើរកាត់វាលស្រែដែលជាសមុទ្រមានដើមពណ៌ត្នោតហើរទៅមកក្នុងខ្យល់អាកាសនាពេលរសៀលនៃពាក់កណ្តាលខែឧសភា។ យុវជនទាំងប្រាំនាក់ដែលបានយកវាមកលើខ្លួនដើម្បីការពារភូមិពីផ្នែកខាងត្បូងបានលើក Hartushes ដែលជាកាំភ្លើងបាញ់ចំណាស់របស់ពួកគេពីថ្ងៃនៃសង្គ្រាមដ៏អស្ចារ្យដែលត្រូវបានប្រើសម្រាប់ការបរបាញ់ និងសំដៅទៅលើអ្នកឈ្លានពាន។ ក្នុងរយៈពេលតិចជាងប្រាំនាទីពួកគេបានបាត់; វាយលុកដោយកងទ័ពដែលបានចូលភូមិពីខាងកើត ខាងត្បូង និងខាងជើង ដោយបានបញ្ចប់ការឡោមព័ទ្ធយ៉ាងពេញលេញជាមួយនឹងកងទ័ពជើងទឹកដែលចុះចតនៅខាងលិចពីសមុទ្រ។
Fatima ស្ថិតក្នុងវ័យជំទង់របស់នាង ហើយកំពុងធ្វើដំណើរត្រឡប់ពីសាលាថ្មីសម្រាប់ក្មេងស្រីដែលបានបើកកាលពីឆ្នាំមុន។ ដោយនឿយហត់ពីការសេកជាច្រើនថ្ងៃដែលគ្រូសុំឱ្យនាងទន្ទេញ នាងកំពុងធ្វើដំណើរទៅផ្ទះ ពេលដែលនាងជួបបងប្រុសរបស់នាង ដែលប្រញាប់ប្រញាល់តាមនាង ដោយស្រែកដាក់មនុស្សស្រីក្នុងផ្ទះឱ្យលាក់ខ្លួនតាមដែលអាចធ្វើបាន ពីព្រោះ "ជនជាតិយូដាកំពុងមក។ ”
Fatima ដឹងតាមរបៀបមិនចេះចប់ នៅក្នុងថ្ងៃនោះនៃខែឧសភា ឆ្នាំ 1948 ថាពួកយូដានឹងមក។ សម្រាប់រយៈពេលប្រាំមួយខែចុងក្រោយនេះ ពត៌មានប្រចាំថ្ងៃដែលបែកធ្លាយពីព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃដែលជាប្រពៃណីដែនរបស់បុរសនៅក្នុងភូមិបានទៅដល់នាង។ នាងបានដឹងថា ជនជាតិអង់គ្លេសកំពុងចាកចេញ ហើយថាជនជាតិយូដាកំពុងកាន់កាប់ភូមិក្បែរនោះក្នុងអត្រាដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច។ នាងក៏បានឮបុរសត្អូញត្អែរអំពីការក្បត់របស់ពិភពអារ៉ាប់៖ មេដឹកនាំរបស់ខ្លួនបានធ្វើសុន្ទរកថាដ៏ក្តៅគគុក ដោយសន្យាថានឹងបញ្ជូនទាហានទៅជួយសង្គ្រោះប៉ាឡេស្ទីន ប៉ុន្តែមិនត្រូវនឹងវោហាសាស្ត្ររបស់ពួកគេដោយសកម្មភាពជាក់ស្តែងណាមួយឡើយ។ ប៉ុន្តែទម្លាប់ប្រចាំថ្ងៃនៃថ្ងៃទាំងនោះមិនត្រូវបានរំខានសូម្បីតែមួយដងដូច្នេះថាការមកដល់របស់ជនជាតិយូដាដែលត្រូវបានគំរាមកំហែងគឺដូចជាអក្ខរាវិរុទ្ធអាក្រក់ដែលទ្វារដែលលាបពណ៌ខៀវនិងតុបតែងសេរ៉ាមិច Hamsa - ដៃ amulet ព្យួរនៅម្ខាងនៃវា - គួរតែ មានការការពារគ្រប់គ្រាន់។
ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃជោគវាសនានោះ វិញ្ញាណអាក្រក់មានកម្លាំងខ្លាំងជាងទេវតា ឬ djinns សប្បុរសទាំងឡាយដែលហើរពាសពេញភូមិដើម្បីការពារវា ដូចដែលពួកគេមានកាលពីអតីតកាល ពីពួកបូជនីយកិច្ច ណាប៉ូឡេអុង និងពួកឈ្លានពានផ្សេងទៀត ដែលតែងតែមកលេងឆ្នេរសមុទ្រប៉ាឡេស្ទីនតាមផ្លូវទៅកាន់ ការសញ្ជ័យមួយផ្សេងទៀត ឬស្វែងរកការប្រោសលោះជាគ្រីស្ទាននៃដែនដីបរិសុទ្ធ។
ការលាក់ខ្លួនគ្មានប្រយោជន៍ទេ។ កងទ័ពបានរកឃើញពួកគេ ហើយបានបញ្ជាឱ្យពួកគេចាកចេញពីផ្ទះដោយគ្មានការលើកលែង។ វាត្រូវចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោង ហើយពួកគេបានដើរលេងនៅលើឆ្នេរខ្សាច់ ដែលមិនឆ្ងាយពីកន្លែងដែល Fatima ឥឡូវនេះអង្គុយឆ្លុះបញ្ចាំង ហាសិបឆ្នាំក្រោយមកដោយរីករាយជាមួយនឹងរន្ធដ៏កក់ក្តៅដែលឆ្លាក់ដោយជើងរបស់នាងនៅក្នុងខ្សាច់ទន់។ អ្នកភូមិមួយពាន់នាក់ត្រូវបានបំបែកជាពីរក្រុមភ្លាមៗ មួយក្រុមជាបុរស និងម្នាក់ទៀតជាស្ត្រី និងកុមារ អង្គុយចម្ងាយមួយរយម៉ែត្រពីគ្នា។ ពួកគេត្រូវបានបញ្ជាឱ្យដាក់ដៃនៅពីក្រោយករបស់ពួកគេ ហើយអង្គុយកាត់ជើងជារង្វង់។ Fatima បានឃើញបងប្អូនប្រុសរបស់នាងម្នាក់ដែលមានអាយុដប់ពីរឆ្នាំនៅក្នុងក្រុមស្ត្រី ហើយពីចម្ងាយនាងបានប្រទះឃើញម្នាក់ទៀតដែលមានអាយុដប់បួនឆ្នាំ រាប់ថាជាបុរសជាមួយសមាជិកគ្រួសាររបស់នាង។
Fatima អង្គុយប្រឈមមុខនឹងព្រះអាទិត្យ ហើយនៅពេលដែលបុរសត្រូវបានរំកិលឆ្ពោះទៅសមុទ្រដោយស្រែកខ្លាំងៗ និងទាត់ ស្រមោលរបស់ពួកគេមានភាពព្រិលៗ ដែលនាងមិនអាចប្រាប់បានថា អ្នកណាជារបស់គ្រួសារនាង និងអ្នកណាមិន។ ប៉ុន្តែនាងបានឮសំឡេងបាញ់ចំត្រចៀក ការបាញ់កាំភ្លើងយន្តយ៉ាងលឿន។ បន្ទាប់មកភាពស្ងៀមស្ងាត់មួយ - បានបន្លឺឡើងនៅលើឆ្នេរខ្សាច់ - បានចុះមកកន្លែងកើតហេតុ។ ហើយនាងបានរត់ដូចជាអ្នករត់ប្រណាំងកំពូលក្នុងថ្នាក់របស់នាង។ នាងមិនយល់ពាក្យបណ្តាសាជាភាសាហេព្រើរដែលស្រែកពីក្រោយនាង ខណៈដែលនាងហោះកាត់កន្លែងបោសសម្អាត ហើយបានទៅសាលាចាស់ ដែលឥឡូវនេះទទេ និងស្ងាត់ជ្រងំនៅខាងកើតទីបញ្ចុះសព។ ដោយញាប់ញ័រដោយភាពភ័យខ្លាច នាងបានអង្រួនខ្លួននាងចូលទៅក្នុងបាល់មួយ ដេកលើអ្វីដែលត្រូវតែជាកន្លែងផ្ទុករបស់សាលា ហើយបានរកឃើញ Aperture តូចមួយដែលតាមរយៈនោះនាងអាចមើលឃើញទិដ្ឋភាពមានកម្រិតនៃពិភពខាងក្រៅ។
ក្រោយមកនាងបានដឹងថាសំឡេងដែលនាងឮគឺរថយន្តដែលដឹកស្ត្រីនិងកុមារពីភូមិទៅកាន់ទីឆ្ងាយ។ នាងនៅតែមិនព្រមចាកចេញពីកន្លែងលាក់ខ្លួន ហើយបន្ទាប់មកបានឃើញអ្វីដែលមានឥឡូវនេះ ហាសិបឆ្នាំក្រោយមក មានតម្លៃណាស់នៅក្នុងក្រសែភ្នែករបស់សិស្សជនជាតិជ្វីហ្វដែលខ្ពើមរអើម៖ ការប្រមូលផ្តុំសាកសព។ ពស់ថ្លាន់ធំពីរ; ប៉ុន្តែគេមិនត្រូវបានគេដុតឡើយ។ គំនរសំរាមត្រូវបានអ្នកភូមិមួយក្រុមដែលភាគច្រើននាងមិនស្គាល់ ហើយត្រូវបានគេបាញ់ទម្លាក់ពីលើសាកសព។ ចក្ខុវិស័យបានដក់ជាប់ក្នុងចិត្តរបស់នាង ហើយនាងមិនដែលទុកវាចោលឡើយ។
Musalem Awad គឺជាអ្នកប្រវតិ្តសាស្រ្តប៉ាឡេស្ទីនតែមួយគត់ដែលអនុវត្តនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែលដែលមានមុខតំណែងជាអចិន្ត្រៃយ៍នៅក្នុងសាកលវិទ្យាល័យមួយ។ គាត់ក៏ជាអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់ Yaacov ហើយបានចាប់អារម្មណ៍អស់ជាច្រើនឆ្នាំនៅក្នុងគ្រោះមហន្តរាយឆ្នាំ 1948 ជាពិសេសនៅក្នុងឧក្រិដ្ឋកម្មសង្រ្គាមដែលបានប្រព្រឹត្តនៅក្នុងតំបន់ឆ្នេរ។ ប៉ុន្តែគាត់មិនដែលហ៊ានសរសេរអំពីរឿងនេះដោយខ្លួនគាត់ទេ ហើយមានអារម្មណ៍មិនសប្បាយចិត្តពេលគាត់ប្រគល់វាទៅឲ្យ Yaacov។
Musalem គឺជាអ្នកប្រវត្ដិសាស្រ្ដអភិរក្សនិយម ដោយជឿលើការពិតដ៏លំបាកជាសម្ភារៈស្នូលសម្រាប់ប្រាប់រឿងរ៉ាវពីអតីតកាល។ គាត់ជឿថាភស្តុតាងបែបនេះត្រូវបាន Yaacov នាំយកមកឱ្យគាត់។ នេះគឺជាឯកសារច្បាស់លាស់នៃអំពើឃោរឃៅដែលគាត់កំពុងស្វែងរក។ Yaacov បានរកឃើញឯកសារនេះ មិនមែននៅក្នុងបណ្ណសារយោធាដែលអ្នកដឹកនាំសេដ្ឋកិច្ចអំពីការពិតបែបនេះទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងផ្ទះរបស់បងប្អូនជីដូនមួយរបស់គាត់។ សម្ភារៈគឺក្តៅខ្លាំងណាស់ដែល Musalem ឈ្លក់វង្វេងនឹងវារហូតដល់សន្លប់ដោយប្រើសិស្សរបស់គាត់ជាការពង្រីកគំនិតរបស់គាត់។
ការសម្លាប់រង្គាលនៅលើឆ្នេរនេះមិនដែលត្រូវបានទទួលស្គាល់ដោយអ៊ីស្រាអែលទេ ហើយប្រវត្តិសាស្រ្តអន្តរជាតិក៏មិនបានលើកឡើងពីពួកគេដែរ។ Musalem នឹងនិយាយថា "តោះប្រឈមមុខនឹងវា" មិនមានភ័ស្តុតាងបញ្ជាក់ទេ។ សេចក្តីប្រកាសដែលធ្វើឱ្យគាត់មានបញ្ហាជាមួយនឹងអ្នកដែលមានជំនាញតិច ប៉ុន្តែមានការប្តេជ្ញាចិត្តផ្នែកនយោបាយជាង ជាអ្នកអក្សរសាស្ត្រប៉ាឡេស្ទីន និងអ្នកស្រាវជ្រាវនៅក្នុងប្រទេសដែលបានសរសេរអំពីអតីតកាល។
នៅក្នុងភូមិ Fatima អ្នកនៅរស់រានមានជីវិតពីការសម្លាប់រង្គាល - ស្ត្រីពីរបីនាក់ និងអ្នកដែលមានអាយុក្រោម 13 ឆ្នាំនៅពេលនោះ បានប្រាប់អ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រប៉ាឡេស្ទីនថា ពួកគេគ្រាន់តែឮការបាញ់ប្រហារ ប៉ុន្តែមិនដែលឃើញនរណាម្នាក់សម្លាប់ទេ ហើយឡានក្រុងបាននាំពួកគេចូលទៅក្នុងទន្លេយ័រដាន់។ ពួកគេបានរង់ចាំដោយឥតប្រយោជន៍ ដើម្បីបានជួបជុំជាមួយស្វាមី បងប្អូនប្រុស បងប្អូនជីដូនមួយ និងមិត្តភក្តិ។ Fatima បានខកខានក្បួនរថយន្តក្រុង ហើយត្រូវបានសាច់ញាតិរបស់នាងយកទៅចិញ្ចឹមនៅក្នុងភូមិក្បែរនោះ ជាកន្លែងដែលនាងបានរកឃើញជម្រក បន្ទាប់ពីទាហានបានចាកចេញពីភូមិរបស់នាង ហើយមុនពេលអ្នកតាំងលំនៅរបស់ជនជាតិជ្វីហ្វបានកាន់កាប់ផ្ទះដែលនៅសល់ ហើយបានសាងសង់ kibbutz រមណីយដ្ឋានឆ្នេរ និងចំណតរថយន្ត គ្របដណ្តប់កន្លែងកើតហេតុ។ នៃថ្ងៃដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចនោះ។
-
ដល់ពេលដែលគាត់បានពាក់កណ្តាលផ្លូវក្នុងបន្ទប់ជួលរបស់បងប្អូនជីដូនមួយគាត់ Yaacov ដឹងថាគាត់បានបុកអណ្តូងរ៉ែមាស។ Yigal បងប្អូនជីដូនមួយរបស់គាត់បានតបវិញថា "ដូចជាវាលមីន" ។ គាត់មិនអាចយល់ពីការរំភើបរបស់ Yaacov ទេ៖ ហេតុអ្វីបានជាគាត់ខ្វល់ពីសៀវភៅកំណត់ហេតុចាស់ៗដែលបន្សល់ទុកដោយឪពុករបស់ប្រពន្ធគាត់? ឪពុកធ្លាប់ជាមន្ត្រីនៅក្នុងអង្គភាពដែលធ្វើប្រតិបត្តិការយោធានៅតាមបណ្តោយឆ្នេរប៉ាឡេស្ទីនក្នុងខែឧសភា ឆ្នាំ 1948។ ធាតុមួយក្នុងចំណោមធាតុទាំងនោះបានរៀបរាប់លម្អិតអំពីព្រឹត្តិការណ៍ដ៏ប្រច័ណ្ឌដែលបានបញ្ចប់ដោយការសម្លាប់បុរស និងក្មេងជំទង់ប្រុសទាំងអស់នៅក្នុងភូមិរបស់ Fatima ។ មេទ័ពរងម្នាក់ដែលមានចរិតឆេវឆាវ ជាសមរភូមិដ៏ឃោរឃៅមួយថ្ងៃមុន ហើយសំខាន់ជាងនេះទៅទៀត ការសម្រេចចិត្តខុសធម្មតារបស់អ្នកភូមិក្នុងការស្នាក់នៅនិងមិនរត់ដូចធម្មតានៅក្នុងភូមិរាប់រយដែលកងទ័ពបានចូល។ ហេតុអ្វីបានជាគាត់បានកត់ត្រាការពិពណ៌នានៅក្នុងកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់គឺជាសំណួរដែលមិនរំខាន Yaacov អស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ។ វានៅទីនោះ វាក្តៅ ហើយថែមទាំង 'ស៊ិចស៊ី' គាត់បានប្រាប់ Yigal ហើយគាត់ប្រញាប់មិនត្រឹមតែទៅ Musalem ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងប្រាប់សារព័ត៌មានទៀតផង។
ចន្លោះដ៏កម្របំផុតដែលយោងទៅតាមសាច់រឿងគឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីផលិតនូវចម្លើយសារភាព និងសក្ខីកម្មដ៏អស្ចារ្យអំពីអំពើឃោរឃៅដែលបានប្រព្រឹត្តដោយជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក្នុងសង្គ្រាមឆ្នាំ 1948 ។ ការសម្លាប់រង្គាលត្រូវបានលាតត្រដាង រឿងរ៉ាវនៃការរំលោភ និងការលួចប្លន់ត្រូវបានលាតត្រដាង ហើយដំបូងឡើយ ការឆ្លើយតបជាផ្លូវការរបស់អ៊ីស្រាអ៊ែលដែលមានទំនុកចិត្ត និងការថ្កោលទោសត្រូវបានជំនួសដោយកំហឹង ការភ័យស្លន់ស្លោ និងវិប្បដិសារីក្នុងមជ្ឈដ្ឋានអ៊ីស្រាអែលដែលគិតគូរបន្ថែមទៀត។
វាជាគំនិតដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់ Musalem ដែលនាំឱ្យ Yaacov ចុះឈ្មោះជំនួយផ្នែកច្បាប់ប៉ាឡេស្ទីន ក្នុងគោលបំណងទាមទារឱ្យមានការបញ្ចុះសពនៅក្នុងភូមិចំនួនប្រាំនៅតាមបណ្តោយឆ្នេរសមុទ្រ ដែលអង្គភាពកងទ័ពដូចគ្នានេះហាក់ដូចជាចម្លងការសម្លាប់រង្គាលដើមនៃភូមិ Fatima ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានខែបន្តបន្ទាប់គ្នា។ ក្រុមមេធាវីវ័យក្មេងដែលមានជំនាញវិជ្ជាជីវៈ និងច្បាស់លាស់បានដាក់ពាក្យប្តឹងនេះ ហើយធ្វើឱ្យប្រាកដថាពិភពលោកបានដឹងអំពីរឿងនេះ។ ការបដិសេធដំបូងបានក្លាយជាការអាម៉ាស់ជាសាធារណៈ។ កងទ័ពដែលធ្លាប់ដោះស្រាយជាមួយប៉ាឡេស្ទីនដោយកម្លាំងនិងកម្លាំងមានអារម្មណ៍ថាអស់សង្ឃឹម។ ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាបានសម្លឹងមើលទៅទិសខាងកើត គឺទៅក្រុងយេរូសាឡិមដ៏បរិសុទ្ធ ជាកន្លែងដែលតុលាការកំពូលនៃដែនដីត្រូវបានស្នើឲ្យដោះស្រាយបញ្ហា។
តុលាការកំពូលដែលតែងតែជាបង្អួចនៃរដ្ឋ និងជាអ្នកឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពស្មុគស្មាញនៃកំហុសរបស់ខ្លួន បានសម្រេចថានៅក្នុងកន្លែងតែមួយ ភូមិរបស់ Fatima នឹងត្រូវធ្វើឡើង ហើយការសម្រេចចិត្តមួយទៀតនឹងត្រូវធ្វើឡើងលើបញ្ហានេះ។ ប្រសិនបើការចោទប្រកាន់នេះក្លាយជាការមិនពិត នោះនឹងមិនមានចំណាត់ការទៀតទេ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រសិនបើផ្នូរដ៏ធំត្រូវបានរកឃើញ តុលាការនឹងកោះប្រជុំជាថ្មី ដើម្បីពិភាក្សាអំពីវិធានការបន្ទាប់របស់ខ្លួន។
ឆ្នាំ 1948 មិនដែលមើលទៅជាការគំរាមកំហែងបន្ថែមទៀតដល់សង្គមជ្វីហ្វ ដូចដែលវាបានធ្វើនៅក្នុងសម័យនោះនៃការដកហូតដ៏មានសក្ដានុពល — ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនខ្លះថែមទាំងហៅវាថាការរស់ឡើងវិញ—នៃជនរងគ្រោះនៃការសម្លាប់រង្គាល និងឧក្រិដ្ឋកម្មសង្គ្រាម។ សង្គ្រាមឯករាជ្យ សង្រ្គាមរំដោះ សង្រ្គាមអព្ភូតហេតុ ដែលត្រូវបានចាត់ទុកថាជានិមិត្តរូបនៃភាពក្លាហាន និងឧត្តមភាពខាងសីលធម៌របស់ជនជាតិយូដា ភ្លាមៗនោះហាក់បីដូចជាត្រូវបានប្រឡាក់ដោយការសង្ស័យ និងភាពមិនសមរម្យ។ វាថែមទាំងអាចនាំឱ្យមានសម្ពាធលើអ៊ីស្រាអែល ឱ្យទទួលយកការទទួលខុសត្រូវចំពោះការបោសសម្អាតជនជាតិភាគតិច ដែលការសម្លាប់ពិសេសទាំងនេះបានកើតឡើង និងផ្តល់ទំនុកចិត្តដល់ការទាមទារសិទ្ធិនៃការវិលត្រឡប់មកវិញ ដែលបានសម្តែងអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំដោយជនភៀសខ្លួនរាប់លាននាក់ដែលបានប្រមូលផ្តុំនៅក្នុងជំរុំចាប់តាំងពីការបណ្តេញចេញ។
-
អគារត្រីកោណថ្មីនៃតុលាការកំពូលអ៊ីស្រាអែលបានរំលឹក Fatima អំពីប្រាសាទ Crusader ដែលនាងបានឃើញនៅក្នុងអាល់ប៊ុមមួយក្នុងចំណោមអាល់ប៊ុមជាច្រើនដែល Ali ប្រមូលបានដោយឈ្លក់វង្វេង។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នាងមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងភាពស្អាតស្អំ និងអនាម័យនៃច្រករបៀងដ៏វែងដែលឆ្លងកាត់គ្នាទៅវិញទៅមកជាមួយនឹងភាពគួរឱ្យភ័យខ្លាចជាច្រើន។ Musalem បានរុករកនាងដោយសុវត្ថិភាពទៅក្នុងបន្ទប់សវនាការ C ដែលចៅក្រមមានកិត្តិយសបីនាក់ត្រូវកាត់សេចក្តីលើសំណួរនៃការលើកលែងទោស។
ចំឡែកនៃមនុស្សបានបង្កើតហ្វូងមនុស្សនៅថ្ងៃនោះ។ បុរស និងស្ត្រីវ័យចំណាស់ដូចជានាង ខ្លះអាចស្គាល់បាន ខ្លះមិនមែនមកពីភូមិត្រូវបានបង្ហាប់ទៅកៅអីខាងក្រោយ ហើយមើលទៅមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះឱកាសនោះ។ ក្រុមចាស់មួយក្រុមទៀតគឺជាអតីតយុទ្ធជនសង្គ្រាមរបស់សាសន៍យូដា។ ចំពោះ Fatima ពួកគេហាក់ដូចជាក្លូនរបស់មនុស្សតែម្នាក់ ដែលជានាយករដ្ឋមន្ត្រីនៅពេលនោះ៖ ធាត់ សក់ស ប៉ុន្តែមានមុខក្មេងជាងវ័យ។ ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយបានបង្កើតឡើងនៅសេសសល់ ដែលភាគច្រើននៃពួកគេត្រូវបានបំពាក់ដោយឧបករណ៍បច្ចេកវិទ្យាខ្ពស់ដែលភ្ជាប់ជាមួយនឹងកំណែចុងក្រោយបំផុតនៃផ្លូវហាយវេព័ត៌មាន។
វគ្គនេះគឺខ្លីអស្ចារ្យ ស្ទើរតែបំបែកកំណត់ត្រា បើនិយាយពីការបង្វិលយឺតធម្មតានៃកង់យុត្តិធម៌របស់អ៊ីស្រាអែល។ អ្នកតស៊ូមតិដ៏រីករាយ និងសង្ហា លោក Youssuf al-Jani បានបង្ហាញការទាមទារនេះ។ អ្នកតំណាងដែលមានលក្ខណៈបុគ្គលដូចគ្នានៃរដ្ឋបានឆ្លើយតប ហើយប្រធាននៃសម័យប្រជុំដែលជាប្រធានតុលាការកំពូលបានស្នើថា “មុនពេលដែលយើងទាំងអស់គ្នាធ្លាក់ចូលទៅក្នុងការកាត់ក្តីដ៏យូរគ្មានទីបញ្ចប់ និងគ្មានប្រយោជន៍ យើងប្រហែលជាបានរកឃើញផ្លូវចេញពីភាពច្របូកច្របល់នេះ។ ”
Musalem និង Yaacov មើលទៅឆ្ងល់។ នេះមិនមែនជាអ្វីដែលពួកគេរំពឹងទុកនោះទេ។ ការភ្ញាក់ផ្អើលរបស់ពួកគេបានកើនឡើងនៅពេលដែលប្រធានាធិបតីជំនួសឱ្យការហៅសាក្សីឬសុន្ទរកថាបើកបានស្នើសុំមេធាវីទាំងសងខាងឱ្យចូលរួមជាមួយគាត់នៅក្នុងអង្គជំនុំជម្រះរបស់គាត់។
Fatima ផ្លាស់ទីយឺត ៗ ឆ្ពោះទៅហាងកាហ្វេក្នុងស្រុក ជាកន្លែងដែលនាងស្ទើរតែមិនបានទទួលរង្វាន់ដោយនំខេក និងកាហ្វេដែលក្រៀមក្រំ។ ដប់ប្រាំនាទីក្រោយមក ពួកគេត្រូវបានចូលរួមដោយមេធាវី និងសាស្រ្តាចារ្យ។ "ដំណឹងល្អ" សាយភាយ Musalem ។ "ពួកគេនឹងអនុញ្ញាត - តាមពិតពួកគេនឹងបញ្ជា - ការបញ្ចុះផ្នូរនៅក្នុងភូមិរបស់អ្នកហើយប្រសិនបើសាកសពត្រូវបានរកឃើញនោះផ្នូរនៅក្នុងភូមិផ្សេងទៀតនឹងត្រូវជីកផងដែរ។"
Fatima មិនបានញញឹមទេ ហើយ Yaacov ស្រាប់តែដឹងពីមូលហេតុ។
-
ផ្ទះរបស់ Fatima ស្ថិតនៅចុងចំណោតភាគខាងកើតនៃភ្នំបុរាណ។ ត្រកូលប្តីរបស់នាងមានផ្ទះទាំងអស់នៅជ្រុងនោះ។ វាគឺសាមញ្ញ ប៉ុន្តែស្វាគមន៍យ៉ាងខ្លាំង។ ទ្វារមានពណ៌សឥតខ្ចោះ - Fatima បានបាត់បង់ជំនឿលើខែលការពារពណ៌ខៀវពីអតីតកាល ហើយមិនបានរំខានជាមួយនឹងការចាក់សោរត្រឹមត្រូវទេ សូម្បីតែនៅពេលដែលឧក្រិដ្ឋកម្មបានកើនឡើងនៅក្នុងសហគមន៍ដែលក្រីក្រ និងខ្វះខាតអស់ជាច្រើនឆ្នាំចាប់តាំងពីវាត្រូវបានកាន់កាប់នៅឆ្នាំ 1948 ។
Yaacov បានបង្វិលខ្លួនប្រាណរបស់គាត់ដាក់លើកៅអីដែលមើលទៅហាក់ដូចជាសម្រាប់ក្មេងតូចៗដែលទើបចេះដើរតេះតះជាជាងមនុស្សធំ ប៉ុន្តែគាត់ចូលចិត្តអង្គុយនៅទីនោះក្នុងឥរិយាបថសុំទោសរបស់នរណាម្នាក់ដែលដឹងខ្លួនថាបានរំលោភចូលទៅក្នុងទីធ្លាឯកជនរបស់អ្នកដទៃ នៅក្នុងការរំលឹកដ៏មិនសប្បាយចិត្ត។ នៃអតីតកាល។
គាត់មានការអត់ធ្មត់ ប៉ុន្តែដឹងថាគាត់ត្រូវរង់ចាំរហូតដល់ Fatima ត្រលប់ពីផ្ទះបាយ។ គាត់ក្រឡេកមើលអាលីមួយសន្ទុះ ប៉ុន្តែបន្ទាបភ្នែកគាត់ចូលចិត្តអង្គុយស្ងៀម។ តុនេះត្រូវបានដាក់ដោយសាឡាដបែបប្រពៃណី ដែលមានរសជាតិឆ្ងាញ់ជាងអាហារនៅក្នុងភោជនីយដ្ឋាន 'បូព៌ា' ដូចដែលភោជនីយដ្ឋានប៉ាឡេស្ទីនត្រូវបានគេហៅថានៅក្នុងអ៊ីស្រាអែល។ គាត់សន្សំសំចៃជាមួយនឹងអាហារដែលជាធម្មតាគាត់លេបត្របាក់ដោយលោភលន់ ហើយមិនអាចគ្រប់គ្រងការប៉ះជើងរបស់គាត់បានទេ។
ទីបំផុតគាត់បានរកឃើញភាពក្លាហានក្នុងការមើលមុខ Fatima ដោយផ្ទាល់។ "ខ្ញុំបានស្តាប់ខ្សែអាត់ ... ដែលអ្នកនិយាយ" ។ Fatima ទម្លាក់ភ្នែករបស់នាង។ នៅទីនេះនាងគិត។ “ខ្ញុំបានស្តាប់ម្តងហើយម្តងទៀត។ អ្នកថាគេគាស់សាកសព អ្នកមិនដែលនិយាយថាគេជីកសាកសពទេ។ តើពួកគេបានជីករណ្តៅទេ? តើពួកគេបានបោះសាកសពចូលទៅក្នុងផ្នូរដ៏ធំមែនទេ? ហ្វាទីម៉ាមិនបានឆ្លើយទេ។ អាលីហាក់ដូចជាភ្ញាក់ពីសុបិន ឬងងុយដេក៖
“គេមែនទេ ម៉ាក់?”
ជាការពិតណាស់ ពួកគេមិនបានធ្វើនោះទេ ប៉ុន្តែហេតុអ្វីបានជានាងគួរប្រាប់រឿងនេះ អាថ៌កំបាំងរបស់នាងទៅកាន់ Yaacov; តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះ Ali ជាទីស្រឡាញ់របស់នាង ប្រសិនបើអ្វីៗទាំងអស់ចេញមក? អ្នកឈូសឆាយត្រូវការពេលត្រឹមតែ 1948 ទៅ XNUMX នាទីប៉ុណ្ណោះដើម្បីផ្លាស់ទីសាកសពចូលទៅក្នុងឡានដឹកទំនិញ ហើយ Fatima ដែលជាអ្នករត់ដ៏ល្អបំផុតនៅក្នុងថ្នាក់របស់នាងបានដើរតាមពួកគេ។ នាងបានរត់បានបីម៉ាយ ហើយស្ទើរតែដួល ប៉ុន្តែបន្ទាប់មករថយន្តបានឈប់ ហើយគ្រឿងចក្រឈូសឆាយបានមកតាមពីក្រោយពួកគេ។ ពួកគេបានជីករណ្តៅដ៏ធំនៅក្នុងដី ហើយយកសាកសពចូលទៅក្នុងពួកគេ រៀបចំដីដោយរត់ពីលើវាទៅក្រោយ ត្រឡប់មកវិញទៅមក។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក នាងបានរកឃើញថាពួកគេបានដាំដើមស្រល់ពីលើវា ហើយឈើត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះតាមអង្គភាពដែលបានកាន់កាប់ភូមិរបស់នាង និងក្នុងការចងចាំពីជនរងគ្រោះផ្ទាល់នៅក្នុងជម្លោះ។ ដើមស្រល់បែបនេះបានក្លាយជានិមិត្តសញ្ញាទទួលស្គាល់នៃតំបន់កំសាន្តដែលបានសាងសង់លើភូមិប៉ាឡេស្ទីនដែលខូចនៅឆ្នាំ XNUMX ។
ប្រសិនបើនាងចង់បាន នាងអាចយក Ali និង Yaacov នៅទីនោះបាន ប៉ុន្តែហេតុអ្វីនាងគួរ? អាលីមានទម្លាប់មិននឹកស្មានដល់ក្នុងការអានចិត្តរបស់នាង។
«គេផ្លាស់គេអី ម៉ាក់? កន្លែងណាដែរ?"
នាងបានដឹងថា ប្រសិនបើនាងនិយាយគ្រាមភាសាអារ៉ាប់ក្នុងស្រុកយ៉ាងឆាប់រហ័ស យ៉ាកូវនឹងមិនយល់ទេ។ នាងហៀបនឹងនិយាយឡើងវិញទៅកាន់ Ali នូវសេណារីយ៉ូដ៏អាក្រក់បំផុតដែលនឹងលាតត្រដាង ប្រសិនបើពួកគេបន្តជាមួយវគ្គនេះ។ ប៉ុន្តែ Yaacov រំខាន៖
"អ្នកដឹងថាសាកសពនៅឯណាទេមែនទេ ហើយកាន់តែអាក្រក់ទៅ?" ឥឡូវនេះគាត់កំពុងនិយាយជាមួយខ្លួនគាត់។ «កងទ័ព និងតុលាការកំពូលបានដឹងថា ពួកគេមិននៅក្នុងទីបញ្ចុះសពនោះទេ។ ពួកគេនឹងមកនៅថ្ងៃស្អែក ជីកផ្នូរ ហើយបង្ហាញយើងថាជាមនុស្សស្រមើស្រមៃ មិនមែនអ្នកឃើញទេ យើងត្រូវយកប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយទៅកាន់កន្លែងត្រឹមត្រូវ»។
គាត់ចង់បន្តពន្យល់ពីប្រវត្តិសាស្ត្រ ការពិតអំពីនយោបាយ សារៈសំខាន់នៃកិច្ចការទាំងមូល ប៉ុន្តែគាត់មានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម ហើយមើលទៅ Ali អស់សង្ឃឹមក្នុងការសង្គ្រោះ។
-
នាងមិនបានឮឧបករណ៍បំពងសំឡេងទាំងនោះអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ពេលវេលាចុងក្រោយគឺនៅដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1950 នៅពេលដែលភូមិនានាស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់យោធាដ៏តឹងរ៉ឹង ហើយរថយន្តជីបភីបនឹងរមៀលចូលទៅក្នុងផ្លូវតូចចង្អៀត ហើយបញ្ជាឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នានៅផ្ទះរហូតដល់ចុងបញ្ចប់នៃបម្រាមគោចរ។ វាគឺជាការសង្កត់សំឡេងអ៊ីរ៉ាក់ដូចគ្នានឹងឆ្នាំមុន។ សូម្បីតែមុនពេល Yaacov លិចចូលទៅក្នុងកន្លែងអង្គុយកៅអីរបស់គាត់ក៏ដោយ ក៏ឧបករណ៍បំពងសម្លេងបានជ្រាបចូលទៅក្នុងខ្យល់។
“ប្រជាពលរដ្ឋល្អទាំងអស់ត្រូវបានស្នើសុំឱ្យស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេ។ បម្រាមគោចរនៅនឹងកន្លែង; អ្នកណាដែលរកឃើញនៅខាងក្រៅនឹងត្រូវគេបាញ់»។
Ali គឺជាមនុស្សដំបូងគេដែលបញ្ចេញនូវអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនៅខាងក្រៅខ្ទមដ៏រាបទាបរបស់ Fatima ។ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលបានឡោមព័ទ្ធភូមិ - ប្រឆាំងនឹង Fatima? ប្រហែលជាមិនមែនទេ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែដើម្បីធ្វើឱ្យប្រាកដថាការជីករុករកនឹងមិនត្រូវបានរំខាន។ វាហាក់បីដូចជាពិធីដែលត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងល្អត្រូវបាននាំយកទៅមុខ ដែលថាពួកគេចង់បញ្ចប់នៅយប់នោះ ហើយត្រូវបានគេកំណត់ថាគ្មានជនជាតិអារ៉ាប់ណាម្នាក់នឹងរំខានពួកគេ។ ពួកគេមិនដឹងថា Fatima ដឹងទេ ហើយភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង។
ម្យ៉ាងវិញទៀត អាលី មានអារម្មណ៍ថាមានជ័យជំនះ។ គាត់សុខចិត្តអង្គុយពេញមួយឆ្នាំ បង្ខាំងផ្ទះម្តាយរបស់គាត់ ហើយបន្ទាប់មកដឹកនាំអ្នកកាសែតទៅកាន់កន្លែងត្រឹមត្រូវ និងធ្វើឱ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលខ្មាស់អៀន។ Fatima ក៏បានសម្រេចចិត្តភ្លាមៗដែរថា ៖
«យ៉ាឡា តោះទៅឥឡូវ»។
អាលីសើចទាំងភ័យថា “យើងមិនអាចទេ ម៉ាក់”។ “មានបម្រាមគោចរ។ កុំបារម្ភ ថ្ងៃស្អែក ឬសប្តាហ៍ក្រោយ ឬខែក្រោយ កុំប្រញាប់”។
នាងបាននិយាយថា "ខ្ញុំនឹងទៅ" ។
“ឡា យ៉ាម៉ា” គាត់បានអង្វរនាង។
ប៉ុន្តែនាងកំពុងដើរទៅមាត់ទ្វារ។ Ali មិនដែលហ៊ានរារាំងរាងកាយរបស់នាងទេ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ Yaacov បានព្យាយាម។ នាងស្ទើរតែវាយសិស្សគ្មានខ្លាញ់ក្នុងផ្លូវចេញ ប៉ុន្តែគាត់មិនជាឧបសគ្គអ្វីឡើយ។ នាងត្រូវបញ្ចប់មុខជំនួញនេះម្ដងហើយម្ដង។
ខ្យល់នៅខាងក្រៅត្រជាក់ និងរីករាយ ហើយ Fatima ដើរទៅមុខឥតឈប់ឈរ មិនមើលទៅក្រោយ ដោយជឿថាយុវជនពីរនាក់នៅពីក្រោយនាង។ តាមពិតនាងនៅម្នាក់ឯង តួឯកម្នាក់ឆ្លងកាត់ទីធ្លាភូមិដ៏ខ្មៅងងឹត ពន្លឺស្រអាប់ នៅពេលដែលស្រែកថា "ឈប់ ឬខ្ញុំបាញ់" បានវ៉ានាង។
“អាហា” នាងញញឹមដាក់ខ្លួនឯង “ប៉ុន្តែខ្ញុំជាអ្នករត់កំពូលនៃថ្នាក់របស់ខ្ញុំ” ហើយនាងមានអារម្មណ៍ថាដូចជាស្លាបលើកនាង អនុញ្ញាតឱ្យនាងហោះពីលើអាកាសក្នុងអាណាចក្រដាច់ស្រយាលពីគ្រាប់កាំភ្លើងដែលបានបាញ់មកលើនាង។
-
Yaacov មិនអាចទ្រាំទ្រក្នុងការចូលរួមក្នុងពិធីបុណ្យសពបានទេ។ គាត់បានឈរនៅចម្ងាយឆ្ងាយពីទីបញ្ចុះសព ដោយឈរទល់នឹងដើមស្រល់មួយដើមនៅខាងក្រៅព្រៃដែលត្រូវបានដាំនៅលើភ្នំតូចមួយចម្ងាយបីម៉ាយពីភូមិ Fatima ក្នុងការចងចាំអំពីទាហានក្លាហានដែលបានរំដោះអ៊ីស្រាអែល។
អ៊ីឡាន ប៉ាប៉េ ជាសាស្ត្រាចារ្យជាន់ខ្ពស់នៅនាយកដ្ឋានវិទ្យាសាស្ត្រនយោបាយនៃសាកលវិទ្យាល័យ Haifa និងជាប្រធានវិទ្យាស្ថាន Emil Touma សម្រាប់ការសិក្សាប៉ាឡេស្ទីននៅទីក្រុង Haifa ។ សៀវភៅរបស់គាត់រួមមាន ការបង្កើតជម្លោះអារ៉ាប់-អ៊ីស្រាអែល (ទីក្រុងឡុងដ៍ និងញូវយ៉ក ឆ្នាំ ១៩៩២) សំណួរអ៊ីស្រាអែល/ប៉ាឡេស្ទីន (ទីក្រុងឡុងដ៍ និងញូវយ៉ក ឆ្នាំ ១៩៩២) ប្រវត្តិសាស្រ្តនៃប៉ាឡេស្ទីនសម័យទំនើប (Cambridge 2003), មជ្ឈិមបូព៌ាទំនើប (ទីក្រុងឡុងដ៍ និងញូវយ៉ក 2005) និងចុងក្រោយបំផុតរបស់គាត់, ការសម្អាតជាតិសាសន៍ប៉ាឡេស្ទីន (2006) ។
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ