មិត្តសម្លាញ់,
វាពីរបីនាទីមុនពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រ នៅយប់ថ្ងៃសុក្រ ទី 3/8/2002។ ខ្ញុំនៅ San Diego ហើយខ្ញុំទើបតែរួចពីការចាប់ខ្លួនដោយប៉ូលិស San Diego។ ដំណើរកម្សាន្តសៀវភៅនេះបន្តទទួលបានភាពអស្ចារ្យបន្ថែមទៀត ប៉ុន្តែម៉ោងចុងក្រោយនេះមិនដូចអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញនៅឡើយ។
ខ្ញុំបានមក San Diego ដើម្បីនិយាយនៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍មួយដែលរៀបចំសម្រាប់សៀវភៅរបស់ខ្ញុំ (“Stupid White Men”)។ ព្រឹត្តិការណ៍នេះត្រូវបានរៀបចំឡើងនៅសាលាមធ្យមសិក្សាមួយក្នុងសាលប្រជុំដែលមានកៅអីមនុស្សប្រហែល ៨០០ នាក់។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលមួយសប្តាហ៍នៅកាលីហ្វ័រញ៉ា ដោយចំណាយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំច្រើន។ ប៉ុន្មានសប្តាហ៍មុន អ្នកបោះពុម្ពផ្សាយបានប្រាប់ខ្ញុំថាពួកគេនឹងមិនបញ្ជូនខ្ញុំទៅរដ្ឋនេះទេ ប្រសិនបើពួកគេត្រូវបង់ប្រាក់ដើម្បីឱ្យខ្ញុំទៅទីនោះ។
ដូច្នេះ ខ្ញុំបានទូរស័ព្ទទៅមិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំនៅ “Poliitically Incorrect” ហើយបានសួរថា តើពួកគេអាចកក់ខ្ញុំក្នុងកម្មវិធី ហើយនាំខ្ញុំចេញទៅទីនោះដែរឬទេ? ពួកគេសប្បាយចិត្តជាងក្នុងការជួយ។ ខ្ញុំមិនជឿថាកម្មវិធីនេះត្រូវស៊ូទ្រាំទេព្រោះពិធីកររបស់វានៅយប់មួយនៅព្រលឹមនៃ "សង្រ្គាមថ្មីរបស់អាមេរិក" មានឆន្ទៈក្នុងការនិយាយការពិតដូចដែលគាត់បានឃើញ។ ឥឡូវនេះអ្នកផ្សាយពាណិជ្ជកម្មបានធ្លាក់ចុះដូចជារុយ ក្រុមហ៊ុនសាខានៅ DC ទីក្រុង Columbus និងទីក្រុងផ្សេងទៀតបានលុបចោលកម្មវិធីនេះ ហើយ ABC ហាក់ដូចជាចង់ស៊ីជម្រៅដល់ទៅប្រាំមួយម៉ោងពេញដែលវាចែករំលែកជាមួយ "Nightline"។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ពេលនេះ ពួកគេបានមកជួយខ្ញុំ ហើយខ្ញុំដឹងគុណ។
ក្នុងរយៈពេលប្រាំមួយថ្ងៃកន្លងមកនេះ ខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់ហ្វូងមនុស្សចំនួន ១៥នាក់ផ្សេងគ្នា។ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវប្រើពាក្យអ្វីទៀតនោះទេ ព្រោះបើនិយាយសាមញ្ញទៅកន្លែងណាដែលខ្ញុំទៅ ក៏មានជំងឺរាតត្បាតដែលមិនគួរឱ្យជឿនេះ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ រាល់យប់ រាប់រយ ឬរាប់ពាន់នាក់ នាំគ្នាចូលទៅក្នុងសាលប្រជុំ ទីលានប្រកួត ព្រះវិហារ សាលប្រជុំ ដើម្បីស្តាប់ខ្ញុំនិយាយអំពីសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ និងអ្វីៗផ្សេងទៀតដែលកំពុងតែតស៊ូក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ។ ភ្លេចអំពីបន្ទប់ឈរតែប៉ុណ្ណោះ - កន្លែងទាំងនេះមើលទៅដូចជាបន្ទប់ដកដង្ហើមតែប៉ុណ្ណោះ។ មេទ័ពភ្លើងដ៏ឈ្លាសវៃអាចបង្កើតសំណាងតូចមួយដែលនាំខ្ញុំឆ្លងកាត់រដ្ឋនេះ។ នៅពេលខ្ញុំក្រឡេកមើលហ្វូងមនុស្សដែលខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីក្លែងធ្វើជាត្រីសាឌីន ខ្ញុំមិនបារម្ភថាមនុស្សវង្វេងអាចស្រែកថា "ភ្លើង!" ប៉ុន្តែជាជាងដែលអ្នកណាម្នាក់អាចនឹងក្រវាត់ចេញថា "មានប្រាំមួយអ៊ីញបន្ថែមនៅទីនេះដោយវិទ្យុសកម្ម!"
ខ្ញុំបានទៅលេងកន្លែងក្រៅផ្លូវច្រើនបំផុតក្នុងរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា ហើយមិនថាខ្ញុំទៅទីណា ឬសមាជិកសភាស្តាំនិយមណាដែលតំណាងឱ្យស្រុករបស់ពួកគេនោះទេ មនុស្សគ្រប់បែបយ៉ាងអស់សង្ឃឹមក្នុងការចូលទៅខាងក្នុងដើម្បីនៅជាមួយមនុស្សរាប់ពាន់នាក់។ អ្នកផ្សេងទៀតដែលចង់ក្លាយជាផ្នែកនៃ "United We Stand Against the Thief-Chief"។ Grass Valley, Hayward, San Francisco, Santa Rosa, Ukiah, Arcata, Berkeley, Westwood, East LA, Koreatown (LA) — ខ្ញុំសូមជូនពរឱ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាបានឃើញនូវអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញ។ នៅគ្រប់ទីក្រុង គ្រប់កន្លែងឈប់ ប្រជាជនអាមេរិកយ៉ាងច្រើនកុះករដែលឈឺ និងធុញទ្រាន់នឹងភាពស្ងៀមស្ងាត់ដែលត្រូវបានទាមទារពីពួកគេ ក្រែងពួកគេគិតថាជា "អ្នកមិនស្នេហាជាតិ" ប្រសិនបើពួកគេហ៊ានចោទសួរពីសកម្មភាពរបស់លោក George W. Bush និងក្រុមហ៊ុន។ . នោះហើយជាអ្វីដែលដំណើរកម្សាន្តនេះនិយាយអំពី។ ដល់ពេលចេញមក ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើដូចជនជាតិអាមេរិកម្តងទៀត។
ហើយបន្ទាប់មកមានទីក្រុង San Diego ។
មនុស្សជាងមួយពាន់នាក់ត្រូវបានខ្ចប់នៅក្នុងសាលប្រជុំដែលមាន ៨០០ កៅអី។ នៅខាងក្រៅ មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ទៀតកំពុងនៅលើវាលស្មៅដែលកំពុងព្យាយាមចូល។ ចរាចរណ៍នៅលើដងផ្លូវត្រូវបានចងជាប់ ហើយស្ទ្រីមនៃទីក្រុង San Diegoans បន្តបិទចិញ្ចើមផ្លូវ។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករៀបចំថា ខ្ញុំនឹងចំណាយពេលកន្លះម៉ោងនៅខាងក្រៅទីនេះ និយាយទៅកាន់មនុស្សដែលមិនអាចចូលបាន។ ពួកគេដូចជាខ្ញុំដែរ ជាអ្នកយឺតយ៉ាវដែលតែងតែមកយឺត។ ហ្វូងមនុស្សនៅខាងក្រៅត្រូវបានគេនិយាយជាខ្សែនិងស្រែកហ៊ោកញ្ជ្រៀវដែលពួកគេត្រូវបានគេគោរពចំពោះការយឺតយ៉ាវ។
បន្ទាប់មក ខ្ញុំចូលទៅខាងក្នុងនិយាយធម្មតា ហើយចាប់ផ្ដើមចុះហត្ថលេខាលើសៀវភៅ។ មានស្ត្រីអាយុ 90 ឆ្នាំម្នាក់ដែលចៅស្រីរបស់គាត់បានបណ្តេញគាត់ចេញពី Orange County ។ មានអ្នករៀបចំសហជីពម្នាក់មកពីកាសែត San Diego Union-Tribune ដែលប្រកាសថាជីតារបស់គាត់គឺជាអ្នកធ្វើកូដកម្មអង្គុយជាមួយពូរបស់ខ្ញុំកាលពីឆ្នាំ 1937 នៅ Flint ។ ក្មេងកវីកវីខ្លះព្យាយាមធ្វើឱ្យខ្ញុំបញ្ចប់ដោយការផ្តល់នំដូណាត់ Krispy Kreme ពីរដល់ខ្ញុំ។ មនុស្សរាប់រយនាក់តម្រង់ជួរដើម្បីមានសៀវភៅរបស់ពួកគេ ឌីវីឌី "ការពិតដ៏អាក្រក់" របស់ពួកគេ ហើយក្នុងករណីមួយ អាវខូវប៊យ Iron Maiden បានចុះហត្ថលេខា។ ខ្ញុំប្រាប់ថា យើងជិតដល់ម៉ោងដែលត្រូវចេញពីសាលាហើយ ព្រោះទើបតែជួលដល់ម៉ោង ១១ យប់។ នោះគឺមិនល្អ។ រាប់រយនាក់នៅតែស្ថិតក្នុងជួរ។ ខ្ញុំមិនគិតថាការចុះហត្ថលេខាណាមួយក្នុងសប្តាហ៍នេះត្រូវបានបញ្ចប់មុនពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រទេ។
នៅកន្លែងណាមួយប្រហែលម៉ោង 11:30 យប់ ខ្ញុំលឺសំលេងចលាចលនៅខាងក្រោយសាលប្រជុំ។ ខ្ញុំឃើញមនុស្សចាប់ផ្តើមបែកខ្ញែក។ ប៉ូលីស San Diego កំពុងចុះមកតាមច្រកផ្លូវ ភ្លើងពិលធំរបស់ពួកគេចេញ (ភ្លើងសាលប្រជុំនៅតែបើក ដូច្នេះយើងទាំងអស់គ្នាយល់ពីការប្រើប្រាស់ឧបករណ៍ទាំងនេះដោយបង្កប់ន័យ) ។ ប៉ូលិសកំពុងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាឱ្យ "ដកកន្លែងទាំងនេះចោលភ្លាម ឬអ្នកទាំងអស់នឹងត្រូវចាប់ខ្លួន!" ខ្ញុំមិនអាចជឿអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងស្តាប់បានទេ។ "អ្នកនឹងមិនទទួលបានការព្រមានផ្សេងទៀតទេ។ ចាកចេញឥឡូវនេះ — ឬប្រឈមមុខនឹងការចាប់ខ្លួន!”
ប៉ូលីសចូលទៅជិតដំណាក់កាលដែលខ្ញុំកំពុងចុះហត្ថលេខាលើសៀវភៅ។ មនុស្សមានការភិតភ័យយ៉ាងខ្លាំង - ហើយប្រហែលពាក់កណ្តាលខ្សែបន្ទាត់សៀវភៅឆ្ពោះទៅទ្វារ។ ខ្ញុំក្រោកឈរនិយាយជាមួយមន្ត្រី។ “ខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ” ខ្ញុំប្រាប់ពួកគេដោយសុភាព។ “មនុស្សទាំងនេះមកទីនេះដើម្បីយកសៀវភៅ ហើយអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើគឺចុះហត្ថលេខាលើពួកគេ។ យើងនឹងសម្រេចបានក្នុងពេលឆាប់ៗ»។
ពួកគេឆ្លើយថា "ខ្ញុំមិនខ្វល់ថាអ្នកជានរណាទេ"។ “យើងបានទទួលទូរស័ព្ទពីសាលាស្រុក ហើយយើងត្រូវបានគេប្រាប់ឱ្យដកអ្នកចេញ។ អ្នកត្រូវចេញពីទីនេះនៅម៉ោង ១១ យប់»។ ជាក់ស្តែង យើងបានបំពានបម្រាមគោចររបស់យើង។
ខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនអាចធ្ងន់ធ្ងរទេ»។ «ឯងនិយាយថានឹងចាប់ខ្ញុំឲ្យចុះហត្ថលេខាលើសៀវភៅប្រជាជន ហើយចាប់មនុស្សនៅទីនេះព្រោះចង់អានសៀវភៅនេះ?»។
“ខ្ញុំមិនខ្វល់ពីអ្វីដែលអ្នកកំពុងធ្វើនោះទេ នេះគឺជាការព្រមានចុងក្រោយរបស់អ្នក។ ខ្ញុំត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីចាប់ខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃទៀត»។
"តើអ្នកណាជាឧត្តមរបស់អ្នក?" ខ្ញុំសួរ។
“ខ្ញុំហ្នឹងហើយ។ មានតែប្រធានទេដែលនៅពីលើខ្ញុំនៅពេលយប់ ហើយខ្ញុំមិនទៅដាស់គាត់ទេ។ នេះបានឆ្លងកាត់ប៉ុស្តិ៍ជាច្រើនរួចហើយ។ យើងនៅទីនេះ ពីព្រោះរឿងនេះបានឆ្លងកាត់មនុស្សជាច្រើនរួចទៅហើយក្នុងរយៈពេលកន្លះម៉ោងចុងក្រោយនេះ មនុស្សនៅក្នុងអាជ្ញាធរ ហើយការសម្រេចចិត្តត្រូវបានធ្វើឡើងដើម្បីជម្រះអ្នកចេញពីទីនេះ ឬចាប់ខ្លួនអ្នក”។
ខ្ញុំមិនដែលត្រូវបានគេចាប់ខ្លួនទេ ចម្លែកដូចដែលវាហាក់ដូចជា។ ខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿថា អ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានធ្វើ គឺអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានឈរអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ ដែលវាបានធ្លាក់ចុះដល់ចំណុចនេះ ហើយខ្ញុំហៀបនឹងត្រូវបានគេដឹកយកទៅធ្វើលិខិតបញ្ជាក់សៀវភៅ!
"យល់ព្រម" ខ្ញុំបាននិយាយថា។ “យើងនឹងចាកចេញ” បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានរអ៊ូរទាំអំពីពេលវេលាចុងក្រោយដែលខ្ញុំបានពិនិត្យ នេះនៅតែជាសហរដ្ឋអាមេរិកដដែល បើទោះជាយើងមានចម្ងាយត្រឹមតែប្រាំម៉ាយពីកន្លែងដែលវាបញ្ចប់ក៏ដោយ។ ពួកគេបាននាំខ្ញុំ និងព្រលឹងដែលនៅសល់ពីរបីនាក់ចេញពីអាគារ។ ស្ត្រីក្លាហានដែលជាម្ចាស់បណ្ណាគារឯករាជ្យ និងជាអ្នកនៅទីនោះលក់សៀវភៅនោះបានងើបមុខមកខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា “ខ្ញុំសុខចិត្តចូលគុក បើចង់ឲ្យខ្ញុំ”។ យាយត្រូវប្រគល់វាទៅបណ្ណាគារឯករាជ្យ - ពួកគេបានឆ្លងកាត់នរកនាពេលថ្មីៗនេះ ដូច្នេះហើយបានជាពួកគេត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីត្រូវបាននាំទៅដោយខ្នោះដៃ!
ខ្ញុំបានដើរទៅខាងក្រៅ ហើយមានមនុស្សប្រហែល 40 នាក់សួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំនឹងនៅតែចុះហត្ថលេខាលើសៀវភៅរបស់ពួកគេនៅក្នុងភាពងងឹតនៃចំណតរថយន្តដែរឬទេ។ ក្មេងស្រីម្នាក់ចេញពិលក្នុងហោប៉ៅរបស់នាង។ បុរសម្នាក់រត់ទៅបើកភ្លើងមុខ។ ខ្ញុំកត់សំគាល់ថា វាមានអារម្មណ៍ដូចជាយើងនៅក្នុងប្រភេទមួយចំនួននៃសាធារណរដ្ឋចេក ឬទីក្រុងប៊ែកឡាំងខាងកើត ប្រជុំដោយសម្ងាត់ ដូច្នេះយើងអាចមានការប្រមូលផ្តុំសៀវភៅតិចតួចរបស់យើង។ “ឆាប់ចុះមក Mike មកប៉ូលីសមក!”
ខ្ញុំបញ្ចប់សៀវភៅចុងក្រោយ ហើយជិះឡានរបស់បងស្រីខ្ញុំ។ នាងនឹកចាំថានឹងផ្តល់បន្ទះមួយដល់ខ្ញុំដោយកំបាំងមុខ (ពេលខ្ញុំនៅខាងក្រៅនិយាយជាមួយអ្នកដែលមិនអាចចូលបាន)។ វាគឺមកពីសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាក្រុងមកពីតំបន់ San Diego ដែលយើងនៅ។ វាអានថា “ការប្រកាសជាផ្លូវការ៖ ទីក្រុង San Diego Declares — ថ្ងៃទី 9 ខែមីនា ឆ្នាំ 2002 'Michael Moore Day'។
នាងនិយាយថា៖ «ប្រហែលជាយើងគួរបង្ហាញរឿងនេះដល់សមត្ថកិច្ច។ យើងបើកឡានទៅផ្ទះនាងដែលខ្ញុំគេងបួនម៉ោងមុនពេលខ្ញុំក្រោកឡើងទៅក្រុង Denver ។
របស់អ្នក,
Michael Moore អ្នកនិពន្ធ ផលិតករភាពយន្ត NonEvildoer
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ