អ្វីមួយកំពុងរលួយនៅក្នុងស្ថានភាពបច្ចេកវិទ្យា។ ខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងពីទំហំនៃរឿងនេះនៅពេលដែលខ្ញុំបានសរសេរកាលពីឆ្នាំមុនអំពីរដ្ឋមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលអៀរឡង់ដែលបានធ្វើអត្តឃាតនៅមុនបុណ្យណូអែលឆ្នាំ 2012 មួយផ្នែកដោយសារតែ - យោងតាមបងប្រុសរបស់គាត់នៅឯផ្នូរ - គាត់បានទទួលសារបំពានជាច្រើននៅលើអ៊ីនធឺណិត។ ការឆ្លើយតបពីអ្នកដែលអះអាងថាជា "អ្នកអាន" នៃកាសែតនេះគឺ 1) ដើម្បីបង្ហាញថាបងប្រុសកំពុងកុហក 2) ថារដ្ឋមន្ត្រីសមនឹងស្លាប់ដោយសារតែគោលនយោបាយរបស់គាត់ (ដែលរួមបញ្ចូលការកាត់ផ្ទះថែទាំ); និង 3) ដើម្បីថ្កោលទោសរដ្ឋមន្រ្តីដែលបានស្លាប់សម្រាប់ការមិនបានគិតគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីពន្យារពេលការធ្វើអត្តឃាតរបស់គាត់រហូតដល់ក្រោយបុណ្យណូអែល។
តើវាតែងតែបែបនេះទេ? តើសារអនាមិកដែលគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមទាំងនេះបានមកដល់នៅពេលដែល "សំបុត្រទៅអ្នកកែសម្រួល" គឺជាមធ្យោបាយតែមួយគត់ដើម្បីបង្ហាញពីអារម្មណ៍ - ជាការពិត - នៅក្នុងការបោះពុម្ព - អំពីមនុស្សផ្សេងទៀត? “ឈ្មោះ និងអាស័យដ្ឋានដែលបានផ្តល់” គឺជាចំបើងចុងក្រោយក្នុងភាពអនាមិក ដែលកម្មវិធីនិពន្ធណាមួយបានអនុញ្ញាត។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ ភាពអនាមិកត្រូវតែត្រូវបានការពារ ថែរក្សា ការពារ ព្រោះឯកជនភាព សូម្បីតែឯកជនភាពចំពោះការរំលោភបំពានគឺសំខាន់ជាងការទទួលខុសត្រូវ។ "មតិយោបល់លើបណ្តាញ" - និង "មតិយោបល់" បន្តិចពិតជាសមនឹងទទួលបាន "sic" - មានអាទិភាពលើការគំរាមកំហែងព្រហ្មទណ្ឌ។
នៅពេលខ្ញុំធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោកដើម្បីបង្រៀនអំពីមជ្ឈិមបូព៌ា ខ្ញុំកំពុងរកឃើញថាចំនួនទស្សនាវដ្ដីដែលកំពុងកើនឡើងកំពុងផ្អាក ឬដាក់កម្រិតលើការបញ្ចេញមតិតាមអ៊ីនធឺណិត។ ក្នុងចំណោមអ្វីដែលថ្មីៗបំផុតដែលត្រូវធ្វើនោះគឺការចុះឈ្មោះកាតូលិកជាតិ ដែលនិពន្ធនាយកគឺលោក Dennis Coday បានសម្រេចចិត្តថាការអត្ថាធិប្បាយអាក្រក់ បំពាន និងអាក្រក់ដែលទទួលបាន - ឆ្ងាយពីការកត់សម្គាល់លើខ្លឹមសារនៃអត្ថបទមួយ គឺជា "ការបំផ្លិចបំផ្លាញសុទ្ធសាធ"។ Coday បានផ្តល់យោបល់ថា វាជាទំនួលខុសត្រូវរបស់មនុស្សគ្រប់រូបក្នុងការធ្វើឱ្យអ៊ីនធឺណិតក្លាយជាកន្លែងស៊ីវិល ដោយធ្វើឱ្យអ្នករួមចំណែកអាចកំណត់អត្តសញ្ញាណបាន ដូចដែលពួកគេធ្លាប់មាននៅក្នុងថ្ងៃដែលអ្នកកែសម្រួល (និងមេធាវី) សម្រេចថាសំបុត្ររបស់ពួកគេអាចឬមិនអាចបោះពុម្ពបាន។
អ្នកសរសេរអត្ថបទជនជាតិអៀរឡង់ Breda O'Brien បានសរសេរកាលពីខែកុម្ភៈថា ខណៈពេលដែលនាងត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់នូវគោលការណ៍ណែនាំដ៏តឹងរឹងក្នុងការងាររបស់នាងជាអ្នកកាសែតបោះពុម្ព វា "ចម្លែក" ដែល "មនុស្សអាចផ្តល់យោបល់លើអត្ថបទរបស់ខ្ញុំដោយនិទណ្ឌភាព និងនិយាយអ្វីដែលពួកគេចូលចិត្តអំពីខ្ញុំ។ ឬអំពីអ្នកដទៃ។ កម្រិតនៃភាពអាក្រក់គឺពិបាកនឹងពណ៌នាណាស់»។ O'Brien បានសរសេរអំពីបទពិសោធន៍ "ងងឹត" របស់អ្នកដែលអនឡាញ - ប្រាថ្នាឱ្យនាង "ត្រូវគេវាយដំយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ឬស្លាប់ដោយជំងឺដ៏ឈឺចាប់ ឬឱ្យកូនៗរបស់ខ្ញុំត្រូវបានដកចេញពីខ្ញុំ... ដុតស្លាប់»។ ភាគច្រើននៃសម្ភារៈនេះគឺមានបំណង "ដកហូត" បុគ្គល។ O'Brien បានសរសេរថា "ភាពសាហាវឃោរឃៅនៃការអត្ថាធិប្បាយលើអ៊ីនធឺណិត" កំពុងចាប់ផ្តើមហូរចូលទៅក្នុងការពិភាក្សាប្រចាំថ្ងៃ។
នាងនិយាយត្រូវ។ ខ្ញុំបានសរសេរមុនពេលមានការរំលោភបំពាន ការរើសអើងជាតិសាសន៍ ដែលខ្ញុំទទួលបាន - ចម្លងជាឯកសាររឹងដោយមិត្តភ័ក្តិដែលនិយាយថា ពេលខ្លះពួកគេខ្លាចសុវត្ថិភាពរបស់ខ្ញុំ - និងអំពីវិធីមិនច្បាស់លាស់ និងគួរឱ្យស្រឡាញ់ ដែលអ្នកដែលចូលរួមក្នុង "បន្ទប់ជជែក" និង "វេទិកា។ "រត់ចេញពីការទទួលខុសត្រូវផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេដោយអះអាងថាពួកគេមិនមានលុយសម្រាប់ "អ្នកសម្របសម្រួល" (ដែលពួកគេមានន័យថាអ្នកកែសម្រួល) ឬថា "អ៊ីនធឺណិតនៅទីនេះដើម្បីស្នាក់នៅមិនថាអ្នកចូលចិត្តវាឬអត់" ។ អ្នកសារព័ត៌មានជុំវិញពិភពលោកបានកត់សម្គាល់ពីបាតុភូតនេះ ថាតើវាជា "ភាពអាក្រក់នៃការអត្ថាធិប្បាយលើអ៊ីនធឺណិត" នៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយប្រេស៊ីលអំពីតម្រូវការសម្រាប់ការប្រុងប្រយ័ត្នតាមដងផ្លូវ ឬការស្អប់ខ្ពើមជនជាតិភាគតិច ដែលអ្នកអាចរកបាននៅលើគេហទំព័រនៃការបោះពុម្ពផ្សាយគួរឱ្យគោរព ជាញឹកញាប់ការកត់សម្គាល់ដែល គួរតែមានការកាត់ទោសចំពោះការស្អប់ខ្ពើមពូជសាសន៍។
សម្ភារៈមួយចំនួនដែលខ្ញុំបានអានអំពីជនជាតិម៉ូស្លីម – ផ្ញើមកខ្ញុំនៅលើក្រដាសដោយអ្នកប្រើប្រាស់អ៊ីនធឺណេតដែលរឹតតែតក់ស្លុតជាងខ្ញុំបានក្លាយទៅជា – គឺជាផលិតផលនៃវិកលចរិតទាមទារការរំលោភលើស្ត្រីមូស្លីម។ ពិសស្មើៗគ្នា ហើយថែមទាំងគ្រោះថ្នាក់ទៀតនោះ គឺជាការបំពុលប្រឆាំងនឹងពួកយូដា ដែលសំដៅលើអ្នកកាសែត អ្នកនយោបាយ អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្ត និងសកម្មជនដែលជាជនជាតិជ្វីហ្វ។ រដ្ឋមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលជ្វីហ្វអ៊ឺរ៉ុបម្នាក់បានសរសេរអំពីវិធី "ការអត្ថាធិប្បាយលើអ៊ីនធឺណិតដែលប្រកាន់ពូជសាសន៍ និងការរើសអើង… តែងតែកើតឡើងជាញឹកញាប់នៅពេលដែលខ្ញុំផ្ទាល់នៅក្នុងភ្នែកសាធារណៈ"។ ខ្ញុំគួរតែបន្ថែមថា ទាំងអ្នកដែលអះអាងថា ស្អប់អ៊ីស្រាអែល និងអ្នកដែលអះអាងថាគាំទ្រវាក៏ជាជួរមុខនៃការលុបបំបាត់ការរំលោភបំពានផងដែរ។
ប្រហែលជាកំហឹងរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់និងការខកចិត្តចំពោះស្ថានភាពនេះធ្វើឱ្យការឆ្លើយតបរបស់ខ្ញុំកាន់តែត្រង់។ ប៉ុន្តែភាពកខ្វក់ ការរើសអើងជាតិសាសន៍ ការរំលោភបំពានដ៏អាក្រក់ ការភូតកុហក និងការប្រមាថ និងការបង្កាច់បង្ខូច និងការសម្លុតនៅលើបណ្តាញ ប្លុក និងសារអត្ថបទ និងបន្ទប់ជជែកកំសាន្ត បានក្លាយទៅជាជំងឺមួយ។ "Trolls" យើងហៅមនុស្សដែលមានការរំខានផ្លូវចិត្តទាំងនេះ ហើយសូម្បីតែនោះក៏បង្ហាញពីការញៀនបច្ចេកវិទ្យារបស់យើងផងដែរ។ យើងពិតជាគួរឱ្យស្ញប់ស្ញែងណាស់ - ដូច្នេះ "ត្រូវបានកាន់កាប់" ដោយវិទ្យាសាស្ត្រថ្មីនៃការទំនាក់ទំនង - ដែលយើងត្រូវប្រដូចអ្នកសរសេរថ្នាំពុលនិងអ្នករំលោភបំពានទាំងនេះទៅនឹងសត្វនៃទេវកថា Scandinavian ជាជាងទៅនឹងការស្រមើស្រមៃ និងការរើសអើងពូជសាសន៍ដែលពួកគេពិតជាមាន។
វាលេចចេញជាភាសានេះ ទៅក្នុងកម្មវិធីវិទ្យុដ៏រន្ធត់ និងទៅកាន់បណ្តាញព័ត៌មានខ្សែកាបស្តាំនិយម ហើយវាធ្វើឱ្យព្រលឹងស្លាប់។ មិនមែនក្នុងន័យសាសនាទេ ប៉ុន្តែតាមរបៀបដែលអ៊ីនធឺណិតខ្លួនឯង បទពិសោធន៍នៃ "ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម" - ពិតជាបានក្លាយជាការញៀនដ៏គួរឲ្យខ្លាចដូចជាថ្នាំ ឬបារី។ យើងត្រូវតែ "ចេះកុំព្យូទ័រ" ជាជាង "ចេះអក្សរ"។ អ៊ីមែលច្បាប់ចម្លងមួយចំនួនដែលខ្ញុំទទួលបានគឺមិនត្រឹមតែគ្មានវេយ្យាករណ៍ទេ - អក្ខរាវិរុទ្ធក៏គួរឱ្យរន្ធត់ផងដែរ - ប៉ុន្តែស្ទើរតែមិនអាចយល់បាន។ តើអ្នកណាជាអ្នកញៀនដំបូង? ក្មេងដែលលេបត្របាក់ "សេរីភាព" ថ្មីទាំងនេះ - ឬមិត្តភក្ដិរបស់ពួកគេដែលប្រាប់ពួកគេថានេះជាផ្លូវឆ្ពោះទៅមុខ?
ខ្ញុំនៅតែស្រឡាំងកាំងដោយមួយភ្លែតកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានសួរដោយនិស្សិតម្នាក់ បន្ទាប់ពីបានបង្រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យសហរដ្ឋអាមេរិក ប្រសិនបើខ្ញុំ "អាចដាក់ឈ្មោះគេហទំព័រល្អណាមួយនៅមជ្ឈិមបូព៌ា"។ ខ្ញុំបានឆ្លើយទាំងបួនពាក្យ៖ តើសៀវភៅមានបញ្ហាអ្វី? សិស្សបានអបអរសាទរ។ គ្រូបង្រៀនរបស់ពួកគេនៅជួរមុខបានបញ្ចេញពន្លឺមកលើខ្ញុំដោយជេរប្រមាថ។
គ្រោះមហន្តរាយអ៊ីនធឺណិត - ប្រហែលជាខ្ញុំគួរតែនិយាយថាសោកនាដកម្ម - លូតលាស់តង់។ យើងបានក្លាយទៅជាដូចដែលចិត្តវិទូម្នាក់បាននិយាយថា “ល្បួងដោយការរំខាន”។ យើងលែងឆ្លុះបញ្ចាំងទៀតហើយ។ យើងមានប្រតិកម្ម។ យើងមិនអានសៀវភៅទេ - តែងតែគិតថាយើងទិញវា - យើង "រុករក" ពួកគេ។ យក Spritz ។ យោងតាមការផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម pap របស់ខ្លួន វាគឺជា "ការចាប់ផ្តើមដែលមានមូលដ្ឋាននៅបូស្តុនផ្តោតលើបច្ចេកវិទ្យាការផ្សាយអត្ថបទ" ដែលស្ថាបនិករបស់ពួកគេគឺជា "សហគ្រិនសៀរៀលដែលមានបទពិសោធន៍យ៉ាងទូលំទូលាយក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ និងធ្វើពាណិជ្ជកម្មបច្ចេកវិទ្យាច្នៃប្រឌិត"។ ហើយអ្នកនឹងមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេដែលដឹងថា ស្ព្រីតសៀ ដែលដំណើរការបន្ទាប់ពីបានអញ្ជើញអ្នកគាំទ្រឱ្យអានរហូតដល់ 600 ពាក្យក្នុងមួយនាទី អះអាងថាអ្នកនឹងអាចអាន Tolstoy's War and Peace ក្នុងរយៈពេលតិចជាង 10 ម៉ោង។
តើនោះមិនមែនជាផ្នែកនៃបញ្ហាទេឬ? នៅពេលអ្នកលុបការគិត អក្សរសិល្ប៍អន់ខ្សោយ និងបច្ចេកវិទ្យាថ្វាយបង្គំ - មិនមែនជាសមិទ្ធិផលវិទ្យាសាស្ត្រដ៏អស្ចារ្យទេ ប៉ុន្តែជាព្រះ - បន្ទាប់មកមិនមានច្បាប់ទេ។ អ្នកអាចផឹក Tolstoy ជក់បារីសៀវភៅ និងដកដង្ហើមដោយការស្អប់។ មានអ្វីរលួយ? តើរលួយមានន័យដូចម្តេច?
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ
4 យោបល់
ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញផ្នែកមតិយោបល់ធ្លាក់ចុះនៅលើគេហទំព័រដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាច្រើន ហើយប្រហែលជាហេតុផលល្អ។ ប្រសិនបើខ្ញុំអាចស៊ូទ្រាំនឹង trolls និង tiff ម្តងម្កាលដែលចូលទៅក្នុងភាពសមហេតុសមផលរបស់កុមារនោះខ្ញុំពិតជារីករាយនឹងការបន្តការពិភាក្សានិងការជជែកវែកញែកចំពោះអត្ថបទដែលបង្កឱ្យមានគំនិតណាមួយ។ ទាមទារអ្នកអត្ថាធិប្បាយចូលដោយប្រើឈ្មោះពិតដូចដែលខ្ញុំមាន។ កំណត់ពេលវេលាដើម្បីបញ្ចប់ការពិភាក្សា និងលើកទឹកចិត្តមនុស្សឱ្យបន្ត។ ខ្ញុំប្រាកដថាគេហទំព័រធំៗអាចបង្កើតប្រព័ន្ធត្រួតពិនិត្យអ្នកស្ម័គ្រចិត្តស្រដៀងនឹងវិគីភីឌា ប្រសិនបើអ្នកសម្របសម្រួល (ឬអ្នកកែសម្រួល) មានតម្លៃថ្លៃពេក។
ខ្ញុំយល់ស្រប Robert សុន្ទរកថាមិនត្រូវបានជួយដោយការមកដល់នៃផ្នែកអត្ថាធិប្បាយលើអ៊ីនធឺណិតទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំសូមប្រកែកថា វាកំពុងដំណើរការមុនពេលអ៊ីនធឺណិតផ្តល់ជញ្ជាំងនៃភាពឯកជនដ៏អស្ចារ្យ។ នៅក្នុងបទពិសោធន៍ដ៏រាបទាបរបស់ខ្ញុំជាង 50 ឆ្នាំ គំនិតរិះគន់ អក្ខរកម្មនយោបាយ និងគោលនយោបាយសាធារណៈ គឺមិនមានកម្រិតខ្ពស់នៅក្នុងកម្មវិធីអប់រំសំខាន់ៗ ឬវេទិកាសង្គមទេ។
មតិយឺត…. ប៉ុន្តែនៅទីនេះនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ជារឿយៗត្រូវការភាពអនាមិក ពីព្រោះនិយោជករបស់យើងដឹងពីទស្សនៈនយោបាយរបស់យើង។ ប៉ុន្តែខ្ញុំយល់ស្របថា ការពិភាក្សាតាមអ៊ីនធឺណិតចាំបាច់ត្រូវសម្របសម្រួលឱ្យកាន់តែប្រសើរឡើងទាក់ទងនឹងភាពស៊ីវិល័យ និងបន្តប្រធានបទ។ ច្បាប់មូលដ្ឋាននៃការពិភាក្សាផ្សេងទៀតគួរតែត្រូវបានបង្កើតឡើង - ដូចជាវិធីដើម្បីកំណត់អ្នកផ្សព្វផ្សាយនៃទ្រឹស្តីឃុបឃិតដ៏ឃោរឃៅមួយចំនួន។
Jerimy Rifkin នៅក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ Zero Marginal Cost Society បង្កើតអំណះអំណាងផ្ទុយគ្នាថា អ៊ីនធឺណិតនឹងក្លាយជាសេចក្ដីសង្រ្គោះរបស់យើង។ តាមរយៈការផ្តល់ទំនិញ និងសេវាកម្មស្ទើរតែឥតគិតថ្លៃ វានឹងនាំទៅដល់ការបញ្ចប់នៃមូលធននិយម។
ខ្ញុំមានការសង្ស័យរបស់ខ្ញុំ។
ប៉ុន្តែក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅមួយក្បាល ខ្ញុំគាំទ្រ Robert ក្នុងការលើកកម្ពស់របស់គាត់ក្នុងការវិលត្រឡប់ទៅរកអក្ខរកម្ម ប៉ុន្តែមានការងឿងឆ្ងល់កាន់តែខ្លាំងអំពីថាតើរឿងនេះពិតជានឹងកើតឡើងដែរឬទេ។
ពិតណាស់ Robert និយាយត្រូវ។
ជាចំណាំមួយ ពេលខ្ញុំនៅអាមេរិកខាងត្បូង ជាកន្លែងដែលខ្ញុំរស់នៅជាច្រើនឆ្នាំ ខ្ញុំចង់អានសៀវភៅរបស់គាត់អំពីមជ្ឈិមបូព៌ា។ វាមិនមានជាភាសាអង់គ្លេសទេ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី វាជាសៀវភៅដ៏ធំ ដែលប្រហែល 300 ទំព័រជាភាសាអេស្ប៉ាញវែងជាងភាសាអង់គ្លេស។ ការចំណាយគឺលើសលប់បន្តិចផងដែរ។ ខ្ញុំបានសញ្ជឹងគិត និងងឿងឆ្ងល់ ហើយរាល់ពេលដែលខ្ញុំដើរកាត់ហាងសៀវភៅក្បែរនោះជាមួយសៀវភៅនេះនៅតាមបង្អួច ខ្ញុំតស៊ូ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅទីបំផុត ខ្ញុំអាចទ្រាំលែងបាន ទិញវា ហើយអានវាជាភាសាអេស្ប៉ាញ ដែលជាការទាមទារច្រើនជាងសម្រាប់ខ្ញុំ។ វាពិតជាមានតម្លៃណាស់ ហើយមានតម្លៃលើសពីការអានប្លក់ជាច្រើនឆ្នាំ ដូចដែលខ្ញុំរីករាយនឹងមនុស្សល្អមួយចំនួនដែលសរសេរនៅលើអ៊ីនធឺណិត រួមទាំង ZNET ផងដែរ។ វាមិនមែនសម្រាប់ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមកដែលខ្ញុំនៅទីក្រុងឡុងដ៍ ហើយនាំយកវាជាភាសាអង់គ្លេស។ និយាយឱ្យត្រង់ទៅ មានអ្វីមួយអំពីការតស៊ូរបស់ខ្ញុំតាមរយៈសៀវភៅជាភាសាអេស្ប៉ាញ ដែលផ្តល់ឱ្យវាបន្ថែមនូវឥទ្ធិពល និងអត្ថន័យសម្រាប់ខ្ញុំ។