លោកប្រធានាធិបតី Trump បានសរសេរនៅលើ Twitter កាលពីសប្តាហ៍មុនថា "សត្រូវដ៏ធំបំផុតរបស់ប្រទេសរបស់យើងគឺព័ត៌មានក្លែងក្លាយ" នៅក្នុងការវាយប្រហារចុងក្រោយបំផុតរបស់គាត់លើសារព័ត៌មានរបស់ប្រទេស។ មួយសប្តាហ៍មុននេះ រដ្ឋអាជ្ញាសហព័ន្ធបានបង្ហើបឱ្យដឹងថា ពួកគេបានលួចទិន្នន័យទូរស័ព្ទ និងអ៊ីមែលជាច្រើនឆ្នាំដោយសម្ងាត់ពីអ្នកកាសែត Ali Watkins ដែលបានទម្លាយរឿងល្បីៗជាច្រើនទាក់ទងនឹងគណៈកម្មាធិការស៊ើបការណ៍ព្រឹទ្ធសភា។ អតីតជំនួយការកំពូលនៃគណៈកម្មាធិការគឺលោក James Wolfe ត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីបទកុហក។ FBI បាន អំពីទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយសារព័ត៌មាន។ ទន្ទឹមនឹងនេះ អង្គការអ្នកកាសែតគ្មានព្រំដែនថ្មីៗនេះបានទម្លាក់សហរដ្ឋអាមេរិកមកនៅលេខ 45 ក្នុងចំណាត់ថ្នាក់សេរីភាពសារព័ត៌មានប្រចាំឆ្នាំរបស់ខ្លួន។ នៅពេលដែលក្រុមនេះបានបោះពុម្ពផ្សាយបញ្ជីរបស់ខ្លួនជាលើកដំបូងក្នុងឆ្នាំ 2002 សហរដ្ឋអាមេរិកបានជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ 17 ។ យើងនិយាយជាមួយអ្នកកាសែតស៊ើបអង្កេតដ៏ល្បីល្បាញបំផុតរបស់ប្រទេសគឺ Seymour Hersh ។ គាត់មានសៀវភៅថ្មីមួយដែលក្រឡេកមើលទៅក្រោយជាងកន្លះសតវត្សនៃការលួចលាក់និងការជីកកកាយអាថ៌កំបាំង។ វាមានចំណងជើងថា "អ្នករាយការណ៍៖ អនុស្សាវរីយ៍"។
ជូអាន GONZÁLEZ៖ “សត្រូវដ៏ធំបំផុតរបស់ប្រទេសយើង គឺព័ត៌មានក្លែងក្លាយ”។ នោះជាសម្ដីរបស់លោកប្រធានាធិបតី Trump កាលពីសប្តាហ៍មុន។ វាគ្រាន់តែជាការវាយប្រហារចុងក្រោយរបស់គាត់ទៅលើសារព័ត៌មានរបស់ប្រទេស។ មួយសប្តាហ៍មុននេះ រដ្ឋអាជ្ញាសហព័ន្ធបានបង្ហើបឱ្យដឹងថា ពួកគេបានចាប់យកទិន្នន័យទូរស័ព្ទ និងអ៊ីមែលជាច្រើនឆ្នាំដោយសម្ងាត់ពីអ្នកយកព័ត៌មាន Ali Watkins ដែលបានទម្លាយរឿងល្បីៗជាច្រើនទាក់ទងនឹងគណៈកម្មាធិការស៊ើបការណ៍សម្ងាត់ព្រឹទ្ធសភា។ អតីតជំនួយការកំពូលនៃគណៈកម្មាធិការគឺលោក James Wolfe ត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីបទកុហក។ FBI បាន អំពីទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយសារព័ត៌មាន។
ទន្ទឹមនឹងនេះ អង្គការអ្នកកាសែតគ្មានព្រំដែនថ្មីៗនេះបានទម្លាក់សហរដ្ឋអាមេរិកមកនៅលេខ 45 ក្នុងចំណាត់ថ្នាក់សេរីភាពសារព័ត៌មានប្រចាំឆ្នាំរបស់ខ្លួន។ នៅពេលដែលក្រុមនេះបានចេញផ្សាយបញ្ជីរបស់ខ្លួនជាលើកដំបូងក្នុងឆ្នាំ 2002 សហរដ្ឋអាមេរិកស្ថិតនៅលេខ 17 ។
ជាការប្រសើរណាស់, ដើម្បីនិយាយអំពីស្ថានភាពនៃប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយនិងរបៀប - យើងចំណាយពេលមួយម៉ោងជាមួយអ្នកកាសែតស៊ើបអង្កេតដ៏ល្បីល្បាញបំផុតរបស់ប្រទេសគឺ Seymour Hersh ។ នៅឆ្នាំ 1970 គាត់បានឈ្នះរង្វាន់ Pulitzer សម្រាប់ការរាយការណ៍របស់គាត់អំពីរបៀបដែលសហរដ្ឋអាមេរិកបានសម្លាប់ស្ត្រី កុមារ និងបុរសចំណាស់វៀតណាមជាង 500 នាក់នៅក្នុងភូមិ My Lai នៅថ្ងៃទី 16 ខែមីនា ឆ្នាំ 1968 ។ ព្រឹត្តិការណ៍នេះត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាការសម្លាប់រង្គាល My Lai ។
AMY បុរសល្អ: លោក Sy Hersh បានបន្តលាតត្រដាងនូវអាថ៌កំបាំងដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតរបស់រដ្ឋាភិបាលជាច្រើន ចាប់តាំងពីការទម្លាក់គ្រាប់បែករបស់ Nixon មកលើប្រទេសកម្ពុជា រហូតដល់ សេអ៊ីអា ចារកម្មលើសកម្មជនប្រឆាំងសង្គ្រាម ដល់តួនាទីរបស់ CIA ដែលបំផ្លាញរដ្ឋាភិបាលឈីលី Salvador Allende ។ អតីត សេអ៊ីអា នាយក William Colby ធ្លាប់បានត្អូញត្អែរជាឯកជនអំពី Hersh ដោយនិយាយថា "គាត់ដឹងពីកន្លែងនេះច្រើនជាងខ្ញុំទៅទៀត។"
ជាការប្រសើរណាស់, Sy Hersh ក៏បានជួយរកឱ្យឃើញពីរបៀបដែលសហរដ្ឋអាមេរិកបានធ្វើឃាតដោយសម្ងាត់នៅទូទាំងពិភពលោក។ Hersh បានបន្តទម្លាយរឿងសំខាន់ៗបន្ទាប់ពីការវាយប្រហារថ្ងៃទី 11 ខែកញ្ញា ជាពិសេសនៅក្នុងឆ្នាំ 2004 គាត់បានលាតត្រដាងរឿងអាស្រូវការរំលោភបំពានអ្នកទោស Abu Ghraib នៅក្នុងប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ ដែលបានធ្វើឱ្យពិភពលោកភ្ញាក់ផ្អើល។
ជាការប្រសើរណាស់, Seymour Hersh បានចេញជាមួយនឹងសៀវភៅថ្មីដោយមើលទៅលើការលួចបន្លំជាងពាក់កណ្តាលសតវត្សរបស់គាត់និងជីកអាថ៌កំបាំង។ វាត្រូវបានគេហៅថា អ្នកយកព័ត៌មាន៖ អនុស្សាវរីយ៍មួយ។.
ស្វាគមន៍មកកាន់ ប្រជាធិបតេយ្យឥឡូវនេះ! វាល្អណាស់ដែលមានអ្នកសម្រាប់ម៉ោង, Sy ។
ស៊ីម័រ ហឺស: រីករាយដែលបានត្រឡប់មកវិញ។
AMY បុរសល្អ: ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនចាប់ផ្តើម មុនពេលយើងត្រលប់ទៅពេលវេលានៅក្នុងរបាយការណ៍ស៊ើបអង្កេតដ៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់របស់អ្នក ចំពោះការវាយតម្លៃរបស់អ្នកសារព័ត៌មាននាពេលបច្ចុប្បន្នក្នុងសម័យលោក Trump នេះ?
ស៊ីម័រ ហឺស: ខ្ញុំសប្បាយចិត្តដែលទីបំផុត ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយធំៗលែងព្យាយាមទប់ទល់នឹង tweets ទៀតហើយ ហើយស្វែងរកព័ត៌មានពិត។ អ្វីដែលបានកើតឡើងនៅប្រទេសម៉ិកស៊ិក អ្នកដឹងទេ វាបានកើតឡើងអស់រយៈពេលពីរខែហើយ។ វាគ្រាន់តែយក ProPublica ដើម្បីយកកាសែតមួយ និងដើម្បីឱ្យគណបក្សប្រជាធិបតេយ្យទៅ។ ថាវាជាបញ្ហានយោបាយមិនត្រូវបានគេមើលឃើញទេ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងជាមួយសារព័ត៌មាន។ ពួកគេបានចំណាយពេលយូរដើម្បីទទួលវា។
អ្នកបានលើកឡើងពីប្រទេសយេម៉ែន។ អ្នកគឺជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សពីរបីនាក់ កម្មវិធីនេះ ដែលបន្តរាយការណ៍អំពីប្រទេសយេម៉ែន។ ហើយវាមិនមែនគ្រាន់តែយើងជួយទេ។ យើងកំពុងផ្គត់ផ្គង់បញ្ញា។ យើងកំពុងចាក់សាំងយន្តហោះ។ យើងកំពុងធ្វើការយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយប្រទេសអារ៉ាប់រួម ហើយជាការពិតណាស់ អារ៉ាប៊ីសាអូឌីតដែលកំពុងធ្វើរឿងដ៏គួរឱ្យរន្ធត់ភាគច្រើនដែលកំពុងកើតឡើង។
ហើយនិយាយអំពី - វាពិតជាគួរឱ្យភ័យខ្លាចនូវអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនៅព្រំដែន។ ប្រពន្ធខ្ញុំគ្រាន់តែឲ្យលុយច្រើនដល់ក្រុមមួយចំនួន ហើយវាបានគ្រប់គ្នាទៅ។ ប៉ុន្តែវាបានបន្តរយៈពេលពីរខែហើយ។ ហើយខណៈពេលដែល - អ្វីដែលខ្ញុំបានស្រែកគឺ: ឈប់បារម្ភអំពី tweets ។ ខ្ញុំនៅក្នុងសន្និសីទអ្នកកាសែតក្នុងទីក្រុង Orlando កាលពីសប្តាហ៍មុន អ្នករាយការណ៍ស៊ើបអង្កេត និងអ្នកកែសម្រួល ហើយខ្ញុំបានចំណាយពេលមួយថ្ងៃនិយាយ—
AMY បុរសល្អ: ជាមួយ Juan ។
ស៊ីម័រ ហឺស: បាទ និងកុមារ 1,800 នៅទីនោះ ក្នុងរយៈពេលធ្លាក់ចុះខាងសេដ្ឋកិច្ច។ មានអ្វីកើតឡើង។ មនុស្សយល់ពីតម្រូវការសម្រាប់ការរាយការណ៍ដ៏ល្អ។ កិច្ចការដែលរដ្ឋាភិបាលកំពុងធ្វើ រដ្ឋាភិបាលនេះកំពុងធ្វើនៅខាងក្រោមផ្ទៃខាងលើ ជាឧទាហរណ៍ - ខ្ញុំកំពុងនិយាយជាមួយអ្នកសារព័ត៌មានជាច្រើនអំពីវា អ្នកសារព័ត៌មានក្នុងស្រុក - ពួកគេកំពុងបន្ថយស្តង់ដារសុវត្ថិភាពសម្រាប់គ្រែទារក ដោយសារក្រុមហ៊ុនផលិតមួយចំនួនបានទៅ ទៅកាន់នរណាម្នាក់ដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធនៅក្នុងរដ្ឋាភិបាល ហើយត្រូវបានបញ្ឈប់ - អ្នកណាដឹង ទោះជានយោបាយ ឬសេដ្ឋកិច្ច។ ខ្ញុំចង់និយាយថា នេះកំពុងបន្តនៅទូទាំងក្តារ។
ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ពួកយើងផ្តោតទៅលើ Tweet របស់បុរសម្នាក់នេះ។ ហើយយើងកាន់តែផ្តោតទៅលើសារព័ត៌មាន—អស់រយៈពេលជាច្រើនខែ ខ្ញុំនឹងមិនសប្បាយចិត្តទេ ព្រោះគាត់ទៅបោះឆ្នោត។ មនុស្សជាច្រើននៅអាមេរិកដែលចូលចិត្តគំនិតដែលថាមាននរណាម្នាក់នៅទីនោះដែលមិនខ្វល់ពីសារព័ត៌មាន ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេបានយកធ្មេញរបស់ពួកគេចូលទៅក្នុងអ្វីមួយ ហើយទីបំផុតវានឹងទៅ។ ពួកគេចាត់ទុកលោកស្រី Haley ដែលជាស្ត្រីដែលចង់បាន — កំពុងឈរឈ្មោះជាប្រធានាធិបតីយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ខ្ញុំមិនជឿថាគេធ្វើបាបស្ត្រីនោះទេ
AMY បុរសល្អ: ឯកអគ្គរដ្ឋទូតសហរដ្ឋអាមេរិកប្រចាំអង្គការសហប្រជាជាតិ
ស៊ីម័រ ហឺស: អួព្រះជួយ! តើអ្នកអាចព្យាបាលនាងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដោយរបៀបណា? នាងបានបម្រើការងារជាងមួយឆ្នាំមកហើយ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំគិតថាអ្វីៗកំពុងផ្លាស់ប្តូរ។ នេះអាចជាចំណុចរបត់មួយ។ អ្នកដឹងទេ ខ្ញុំនិយាយបែបនោះ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគាត់ត្រូវធ្វើគឺផ្លាស់ប្តូរគោលការណ៍ ហើយបន្ទាប់មកយើងត្រលប់ទៅស្តាប់ tweets វិញ។
ជូអាន GONZÁLEZ៖ ជាការប្រសើរណាស់, អ្នកពិពណ៌នាអំពីខ្លួនអ្នកនៅក្នុងសៀវភៅរបស់អ្នកថាជាអ្នករស់រានមានជីវិតនៃយុគមាសនៃសារព័ត៌មាន។ តើអ្នកអាចនិយាយអំពីអ្វីជាយុគមាសនៃសារព័ត៌មាន? ហើយប្រៀបធៀបវាទៅ ដូចអ្នកកំពុងនិយាយ ក្មេងៗរាប់រយនាក់នេះ ដែលយើងបានឃើញកាលពីចុងសប្តាហ៍មុននៅទីក្រុង Orlando ដែលកំពុងស្វែងរកដើម្បីក្លាយជាអ្នករាយការណ៍ស៊ើបអង្កេត។
ស៊ីម័រ ហឺស: ឥឡូវនេះ អ្វីដែលអ្នកមានគឺជាការបែងចែកនៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ ដែលមិនមានមូលដ្ឋានកណ្តាល។ អត់មានទេ ពេលខ្ញុំធ្វើការ ខ្ញុំជាអ្នកយកព័ត៌មានឯករាជ្យ ហើយខ្ញុំយល់ សូម្បីតែរឿងមួយក៏ជារឿងដែរ។ ហើយវាមិនត្រូវបានគេមើលថាជាអ្នកគាំទ្រ ឬប្រឆាំងលោក Trump ឬអ្នកដឹងអ្វីនោះទេ។ ឥឡូវនេះ អ្នកមានស្ថានភាពមួយ ដោយសារតែភាពឆ្កួតនៃព័ត៌មានខ្សែកាប ដែលយកព័ត៌មានណាមួយដែលពួកគេទទួលបាន ហើយបំផ្ទុះវានៅទីនោះដោយមិនគិត - យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវបានជំរុញ។ ហើយសាធារណជនមាន - ពួកគេធ្លាប់ងាកទៅរក កាសែត New York Timesកាសែតចាស់របស់ខ្ញុំ ដែលខ្ញុំបានធ្វើការជាច្រើនឆ្នាំដោយរីករាយ ក្នុងទសវត្សរ៍ទី 70 ក្នុងនាមជាអាជ្ញាកណ្តាលនៃសុចរិតភាព និងការពិត។ ឥឡូវនេះ គ្រប់គ្នាត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាអ្នកគាំទ្រ ឬប្រឆាំង។ អ្នកមិនមានដីកណ្តាលទេ។
ហើយអ្វីដែលខ្ញុំចង់សំដៅទៅលើយុគមាសគឺអ្នកអាចសរសេររឿងមួយហើយបោះពុម្ពបាន ហើយមនុស្សនឹងជឿ។ ឥឡូវនេះ អ្នកអាចសរសេររឿងមួយ ហើយអាចបោះពុម្ពបាន ហើយមនុស្សនឹងនិយាយថា “មែន…” ដូចមនុស្សជាច្រើន សូម្បីតែនៅក្នុងរឿងនេះ — អ្នកបានឃើញនៅក្នុងការផ្សាយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក មនុស្សជាច្រើន — គាត់នៅតែទទួលបានការគាំទ្រពីមនុស្សជាច្រើននៅអាមេរិក នៅពេលដែលគាត់ ចាប់ផ្តើមនិយាយរឿងឆ្កួត ៗ នេះអំពីជនអន្តោប្រវេសន៍។ ដូច្នេះហើយ វាគ្មានទេ - មិនមានស្តង់ដារជាតិទេ។ នេះ។ ដង ធ្លាប់ជាស្តង់ដារជាតិ។ មានការបែកបាក់គ្នាច្រើនណាស់នៅក្នុងប្រទេសនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដែលបណ្ដាលមកពីគាត់ ប៉ុន្តែវាបានកើតឡើងជាយូរមកហើយតាមបែបលោកិយ ខ្ញុំមិនចង់ប្រើពាក្យ «លោកិយ» ទេ។ វាជាពាក្យខុស។ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែជាគំនិតដែលអ្នកអាចយកជម្រើសរបស់អ្នក: ប្រសិនបើអ្នកចូលចិត្ត Trump អ្នកមើលរឿងនេះ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនចូលចិត្តគាត់ អ្នកមើលអ្វីផ្សេងទៀត។ មិនមានដីកណ្តាលទេ។
AMY បុរសល្អ: យើងនឹងឈប់សម្រាក ហើយបន្ទាប់មកយើងនឹងត្រលប់ទៅពេលវេលាវិញ ព្រោះសូម្បីតែអ្នកនិយាយអំពីយុគមាសនៃការរាយការណ៍ និងសារព័ត៌មានក៏ដោយ នៅពេលដែលអ្នកបានលាតត្រដាង My Lai របស់អ្នក រឿងដ៏គួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលនេះនៅប្រទេសវៀតណាម—និង វាមិនមែនជាការសម្លាប់រង្គាលតែមួយគត់នោះទេ ជាក់ស្តែង សូម្បីតែមិនមែនជាការសម្លាប់រង្គាលដ៏ធំបំផុតក៏ដោយ - ប៉ុន្តែរឿងរបស់អ្នកត្រូវបានបដិសេធគ្រប់ទីកន្លែង សូម្បីតែអ្នកបន្តរាយការណ៍វាក៏ដោយ។ យើងកំពុងនិយាយជាមួយអ្នកកាសែតដែលឈ្នះរង្វាន់ Pulitzer Seymour Hersh អស់មួយម៉ោង។ នៅជាមួយពួកយើង។
AMY បុរសល្អ: Seymour Hersh គឺជាភ្ញៀវរបស់យើងសម្រាប់ម៉ោង។ អ្នកកាសែតស៊ើបអង្កេតដែលទទួលបានពានរង្វាន់ដែលមានមូលដ្ឋាននៅទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនឌីស៊ី បានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធបុគ្គលិកសម្រាប់ នេះជាថ្មី Yorker, កាសែត New York Timesបានផ្តល់រង្វាន់ Pulitzer ក្នុងនាមជាអ្នកឯករាជ្យក្នុងឆ្នាំ 1970 សម្រាប់ការលាតត្រដាងរបស់គាត់អំពីការសម្លាប់រង្គាល My Lai នៅវៀតណាម។ អនុស្សាវរីយ៍ថ្មីរបស់គាត់ទើបតែចេញ។ វាត្រូវបានគេហៅថា អ្នកយកព័ត៌មាន៖ អនុស្សាវរីយ៍មួយ។.
ដូច្នេះ ថ្ងៃទី ១៦ ខែមីនា ឆ្នាំ ១៩៦៨ ស៊ី. យើងមានសិស្សថ្នាក់មកទីនេះជារៀងរាល់សប្ដាហ៍។ នៅពេលអ្នកនិយាយ My Lai ក្មេងៗភាគច្រើនមិនដែលលឺពីវាទេ។ សង្ខេបប្រាប់យើងពីអ្វីដែលអ្នកបានលាតត្រដាង។ ហើយនេះពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ អ្នកបានធ្វើនេះក្នុងនាមជាអ្នកយកព័ត៌មានឯករាជ្យ។ តើអ្នកធ្វើការនៅឯណា? តើអ្នករកឃើញរឿងនេះដោយរបៀបណា?
ស៊ីម័រ ហឺស: ខ្ញុំមានការិយាល័យតូចមួយនៅអគារសារព័ត៌មានជាតិ។ ខ្ញុំធ្លាប់ជាអ្នករាយការណ៍សម្រាប់សារព័ត៌មាន Associated Press ដែលគ្របដណ្តប់មន្ទីរប៉ង់តាហ្គោន ឆ្នាំ '66 និង '67 ។ ខ្ញុំមានបញ្ហានៅទីនោះជាមួយអ្នកគ្រប់គ្រង។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានរៀននៅពេលនោះ។ OJTការបណ្តុះបណ្តាលលើការងារ ពីមន្រ្តី។ មានភាពស្មោះត្រង់ជាច្រើននៅក្នុងសេវាកម្ម។ ពិតជាមាន។ មនុស្សជាច្រើនបានស្បថចូលកាន់តំណែងតាមរដ្ឋធម្មនុញ្ញ ហើយមានន័យថាវាមិនមែនចំពោះឧត្តមសេនីយ៍របស់ពួកគេ និងមិនមែនចំពោះប្រធានាធិបតីទេ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំបានរៀនពីមនុស្សទាំងនោះថា វាជាតំបន់សម្លាប់។ វាគ្រាន់តែជាការសម្លាប់រង្គាល។ ហើយខ្ញុំចេញមកដោយគិតថា “ព្រះរបស់ខ្ញុំ”។ ហើយជាការពិតណាស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមអាន។ អ្នកត្រូវតែ - មិនអាចសរសេរបានទេ។ អ្នកត្រូវតែអានមុនពេលអ្នកសរសេរ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីជឿគន្លឹះមួយនៅឆ្នាំ 69 ថាមានការសម្លាប់រង្គាលដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាច។ រឿងនោះគឺខ្ញុំមិនដឹងថាវាអាក្រក់ប៉ុណ្ណាទេរហូតដល់ខ្ញុំចូលទៅក្នុងនោះ។
អ្វីដែលបានកើតឡើងគឺជាក្រុមកុមារអាមេរិកមួយក្រុមចំពោះកិត្តិយសរបស់ពួកគេ—ពួកគេគ្រាន់តែជាក្មេងនៅប្រទេសប៉ុណ្ណោះ។ សម័យនោះ ក្មេងៗនៅតាមផ្លូវ យើងមានជនជាតិអាមេរិកកាំងអាហ្វ្រិកច្រើនជាងប្រជាជន ជនជាតិអេស្ប៉ាញច្រើនជាងប្រជាជន ក្មេងជនបទច្រើន ក្មេងអាមេរិកមកពីភូមិតូចៗទូទាំងប្រទេស។ ហើយយើងមិននិយាយអំពីក្មេងទីក្រុងធំនៅក្នុងក្រុមហ៊ុននេះទេ ពីរបីនាក់ ប៉ុន្តែតិចតួចណាស់។ ហើយគេប្រាប់ថា កុម្មុយនិស្តអាក្រក់ប៉ុណ្ណា។ មានគេប្រាប់ថាថ្ងៃមួយ ពួកគេនឹងទៅ—ថ្ងៃស្អែក អ្នកនឹងទៅ—ពួកគេបាននៅក្នុងប្រទេសអស់រយៈពេលបីខែ ហើយបានបាត់បង់មនុស្សប្រហែល 30 ភាគរយនៃប្រជាជនរបស់ពួកគេតាមរយៈអ្នកលបបាញ់។ ពួកគេនឹងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងរណ្តៅដោយមានដំបងដែលមានថ្នាំពុលនៅលើពួកគេ - ខ្ញុំមានន័យថា វត្ថុដ៏អាក្រក់។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេចាប់ផ្ដើមស្អប់។ ហើយពួកគេត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យស្អប់។ ហើយមានភាពល្ងង់ខ្លៅច្រើនអំពីសង្គម អំពីវប្បធម៌វៀតណាម។ ហើយពួកគេមាន — ពួកគេគ្រាន់តែនៅក្នុងផ្នែកមួយដ៏អាក្រក់បំផុតនៃសង្រ្គាម គឺផ្នែកអាមេរិច។ របៀបនៃសង្រ្គាម អ្នកអាចធ្វើអ្វីបានតាមចិត្តចង់ សម្លាប់មនុស្ស ព្រោះវាតែងតែត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាការបំពានច្បាប់ និងមិនមែនជាអំពើឧក្រិដ្ឋកម្មនោះទេ។ ដូច្នេះហើយបានជាពួកគេបិទបាំងវត្ថុផ្សេងៗ។
ដូច្នេះ ពួកគេបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីទៅ។ ពួកគេបានត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ហើយ។ ពួកគេត្រូវបានគេប្រាប់ថាពួកគេនឹងទៅជួបសត្រូវជាលើកដំបូងក្នុងរយៈពេលបីខែនៃការរស់នៅក្នុងប្រទេស។ ពួកគេមិនដែលឃើញសត្រូវទេ។ ពួកគេទើបតែត្រូវបានបាញ់។ ហើយពួកគេបានចូលទៅក្នុងភូមិនេះដែលមានមនុស្សប្រហែល 500 នាក់ ប្រហែលជាច្រើនជាងនេះ ហើយពួកគេរំពឹងថានឹងបានឃើញសត្រូវនៅទីនោះ។ ភាពវៃឆ្លាតដូចដែលវាតែងតែមានគឺអាក្រក់។ មិនមានទេ - កងពលវៀតណាមខាងជើងទី 48 មិនមានកន្លែងនៅជិតកន្លែងនោះទេ។ នោះហើយជាអ្វីដែលពួកគេបានគិត។ ហើយជំនួសឱ្យការជួបសត្រូវ មានតែគ្រួសារ ស្ត្រី និងកុមារ និងបុរសចំណាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេបានចាប់ផ្តើមសម្លាប់ពួកគេ។ ពួកគេដាក់ក្នុងប្រឡាយ។ ហើយគេចាប់រំលោភ។ ពួកគេបានសម្លាប់។ ពួកគេបានបោះកូនក្មេងឡើង—នេះពិបាកសម្រាប់ខ្ញុំសូម្បីតែនៅឆ្នាំដំបូង—ហើយចាប់ពួកគេដោយកាំភ្លើងខ្លី។ ខ្ញុំចង់និយាយថា រឿងមួយចំនួនដែលខ្ញុំបានរក្សាទុកចេញពីរឿងដំបូង វាពិតជាអាក្រក់ខ្លាំងណាស់។
ជូអាន GONZÁLEZ៖ ហើយពីដំបូងអ្នកបានឮថាមានអនុសេនីយ៍ម្នាក់ត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីអំពើឃោរឃៅមួយចំនួននេះ? ហើយនិយាយអំពីរបៀបដែលអ្នកតាមដានគាត់។
ស៊ីម័រ ហឺស: តាមពិតទៅ អ្វីដែលខ្ញុំបានលឺដំបូង គឺបានមកពីបុរសដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ឈ្មោះ Geoff Cowan ដែលទើបតែចេញពីសាលាច្បាប់ ដែលពេលនោះគាត់ស្ថិតក្នុងក្រុមគោលនយោបាយសាធារណៈថ្មី ក្រុមហ៊ុនច្បាប់សង្គម ដែលជាផ្នែកមួយនៃ បង្កើតឡើងដំបូងនៅវ៉ាស៊ីនតោន។ ហើយគាត់បានឮព័ត៌មាននេះ ហើយគាត់គិតថាខ្ញុំប្រហែលជាធ្វើវាបាន។ គាត់មិនដឹងថាត្រូវទៅណាទេ។ ហើយខ្ញុំចាប់ផ្តើមដេញតាម។ គាត់បាននិយាយថាវាជាបុរសដែលបានចូលបម្រើការងារបានឆ្កួត។ ដូច្នេះហើយ អ្វីដែលខ្ញុំគិតថាវាគឺមកពីខ្ញុំ—ខ្ញុំបានអានសាលាក្តីរ័សុល ដែលអ្នករាល់គ្នាបានច្រណែន។ ប៉ុន្តែ សាលាក្តី Russell, Bertrand Russell Tribunal, បានបោះពុម្ព, ខ្ញុំគិតថា, នៅក្នុង '65 ឬ '66, មានផ្នែកវែងមួយនៅលើអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងសង្រ្គាមដែលអស្ចារ្យ។ ហើយខ្ញុំបានរកឃើញបុរសម្នាក់ដែលបានផ្តល់សក្ខីកម្ម ដូច្នេះខ្ញុំដឹងថាវាជាការពិត។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំគិតថាមានរឿងអាក្រក់កើតឡើង។ ខ្ញុំគិតថាប្រហែលជាគេគប់គ្រាប់រ៉ុក្កែតចូលភូមិ។ ពួកគេធ្លាប់មានពេលខ្លះ សូម្បីតែនៅដើមឆ្នាំ 65 ពួកគេនឹងចូលទៅក្នុងភូមិមួយ ហើយវានឹងមិនមានសត្រូវនៅទីនោះទេ។ ហើយទាហាននឹងខកចិត្ត។ ហើយមន្ត្រីនឹងនិយាយទៅកាន់បុរសនៅក្នុងរថក្រោះ និងបុរសដែលមានកាំភ្លើងយន្តថា "អ្នកមាននាទីឆ្កួតហើយ" ។ ដូច្នេះគេបាញ់គ្រប់យ៉ាងក្នុងភូមិ។ តាមព្យញ្ជនៈ នោះជាអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង យោងទៅតាម រ័សុល—ហើយវាជាការពិត។ ដូច្នេះខ្ញុំបានដឹងរឿងនោះ។
អ្វីដែលខ្ញុំមិនដឹង—ខ្ញុំមានន័យថា យើងត្រូវបានគេចាប់ពិរុទ្ធក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ។ យើងទាំងអស់គ្នាដឹងរឿងនោះ។ យើងមិនបានឃើញរូបថតទេ។ យើងមិនបានដឹងថាវាអាក្រក់ប៉ុណ្ណាទេ។ យើងមិនដឹងថាភាគីទាំងសងខាងប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាទេ។ ដូច្នេះខ្ញុំក៏មិនដឹងដែរ។ ហើយនៅពេលខ្ញុំកំពុងធ្វើរឿង ខ្ញុំកំពុងរៀនថា វាមិនមែនគ្រាន់តែជាការបំផ្ទុះគ្រាប់បែក ឬពេលឆ្កួតៗនោះទេ។ វាជាទាហានមួយក្រុមចំណាយពេលមួយថ្ងៃដាក់មនុស្សនៅក្នុងប្រឡាយ ដោយបាញ់ពួកគេតាមចិត្ត។
មានឈុតមួយ ពួកគេមានប្រហែលជា 80 នាក់នៅក្នុងប្រឡាយមួយ ហើយយុវជនម្នាក់ឈ្មោះ Paul Meadlo ដែលខ្ញុំបានសម្ភាសន៍ ខ្ញុំបានរកឃើញគាត់។ ហើយគេបាញ់គ្រាប់កាំភ្លើងចូលទៅក្នុងនោះ។ ហើយម្តាយខ្លះ - ខ្ញុំមិនបានចែករំលែករឿងនេះយូរមកហើយ។ ម្តាយខ្លះបានចងទារក - មនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវបានសម្លាប់ ពួកគេគិតថាប្រហែល 80 នាក់ដូចខ្ញុំនិយាយ។ មានរូបថតដ៏ល្បីល្បាញនៃប្រឡាយ។ នាងបានការពារកូនតូចអាយុ២ឆ្នាំ។ ហើយប្រហែល 2 នាទីបន្ទាប់ពីពួកគេបានធ្វើការបាញ់ប្រហារ ពួកគេកំពុងញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់ អាហារថ្ងៃត្រង់របស់ពួកគេ អង្គុយនៅទីនោះជុំវិញប្រឡាយ។ ហើយក្មេងប្រុសតូចម្នាក់នេះ ពោរពេញដោយឈាមអ្នកដ៏ទៃ បានលូនឡើងដល់កំពូលនៃប្រឡាយ ដោយចាប់អារម្មណ៍ ស្រែកឆោឡោ ហើយចាប់ផ្តើមរត់ចេញ នៅពេលដែលវាឡើងដល់កំពូល។ ហើយអនុសេនីយ៍ឯក Calley បាននិយាយទៅកាន់ Paul Meadlo ដែលបានធ្វើការបាញ់ប្រហារភាគច្រើន ក្មេងប្រុសកសិករម្នាក់មកពីកន្លែងមួយឈ្មោះថា New Goshen រដ្ឋ Indiana អ្នកដឹងទេថា ទើបតែបានរៀននៅវិទ្យាល័យ ហើយត្រូវបានគេចាប់បាន — កងទ័ពបានបន្ទាបស្តង់ដាររបស់ខ្លួនយ៉ាងឆាប់រហ័សនៅក្នុង សង្គ្រាម ព្រោះពួកគេមិនចង់បានក្មេងភ្លឺនៅទីនោះទេ ព្រោះពួកគេនឹងនិយាយអំពីអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង។ ខ្ញុំនិយាយយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ធ្ងន់ធ្ងរ។ នោះគឺជាការជម្រុញ McNamara ដែលជាអ្នកកុហកផ្លូវចិត្ត។ ខ្ញុំបានគិតថាពេលខ្ញុំនៅមន្ទីរប៉ង់តាហ្គោន។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ដូច្នេះក្មេងនេះកំពុងរត់ចេញ ហើយ Calley និយាយទៅ Meadlo ថា “ដោតវា”។ ហើយ Meadlo ដែលបានបាញ់នៅក្នុងប្រឡាយនោះ មិនអាចបាញ់បានមួយគ្រាប់ទេ។ ដូច្នេះ Calley ដែលជាបុរសដ៏អស្ចារ្យនៃពិភពលោកបានរត់តាមពីក្រោយគាត់ជាមួយគាត់ - មន្រ្តីមានកាំភ្លើងតូចជាងមួយនិង carbine - ហើយបានបាញ់គាត់នៅខាងក្រោយក្បាលហើយបែកក្បាលរបស់គាត់។
AMY បុរសល្អ: ទារក, កុមារ។
ស៊ីម័រ ហឺស: ទារកនៅចំពោះមុខទាហានរបស់គាត់។ ខ្ញុំកំពុងរៀនរឿងនេះ។ ខ្ញុំនិយាយ-
AMY បុរសល្អ: ខ្ញុំចង់ងាកទៅ Private First Class Paul Meadlo ដែលនិយាយអំពីការចូលរួមរបស់គាត់ក្នុងការសម្លាប់រង្គាល My Lai ។ នៅឆ្នាំ 1969 គាត់បាននិយាយទៅកាន់លោក Mike Wallace របស់ CBS នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ជាតិអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង។
ប៉ូល MEADLO: ខ្ញុំប្រហែលជាបានសម្លាប់ពួកគេប្រហែល 10 ឬ 15 នាក់។
មី វ៉លឡេស: បុរស ស្ត្រី និងកុមារ?
ប៉ូល MEADLO: បុរស ស្ត្រី និងកុមារ។
មី វ៉លឡេស: និងទារក។
ប៉ូល MEADLO: និងទារក។
មី វ៉លឡេស: ហេតុអ្វីបានជាអ្នកធ្វើវា?
ប៉ូល MEADLO: ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំធ្វើវា? ដោយសារតែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដូចជាត្រូវបានបញ្ជាឱ្យធ្វើវា។ មែនហើយ នៅពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំកំពុងធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវ។ ខ្ញុំពិតជាបានធ្វើ។
មី វ៉លឡេស: អ្នករៀបការហើយ?
ប៉ូល MEADLO: សិទ្ធិ។
មី វ៉លឡេស: កុមារ?
ប៉ូល MEADLO: ពីរ។
មី វ៉លឡេស: ឪពុកកូនពីរបាញ់កូនដោយរបៀបណា?
ប៉ូល MEADLO: ខ្ញុំមិនដឹងទេ។ វាគ្រាន់តែជារឿងមួយក្នុងចំណោមរឿងទាំងនោះប៉ុណ្ណោះ។
AMY បុរសល្អ: Paul Meadlo ដោយនិយាយថា "វាគ្រាន់តែជារឿងមួយក្នុងចំនោមពួកគេប៉ុណ្ណោះ" 60 នាទី នៅឆ្នាំ 1969 អ្នក—
ជូអាន GONZÁLEZ៖ ហើយអ្នកមានការចូលរួមខ្លះក្នុងការនាំគាត់ទៅទីនោះ?
ស៊ីម័រ ហឺស: អួព្រះជួយ។ គាត់គឺជា - ខ្ញុំបានសរសេរ - អ្វីដែលបានកើតឡើងគឺខ្ញុំបានទទួលព័ត៌មានជំនួយ។ ខ្ញុំបានរកឃើញផ្លូវរបស់ខ្ញុំទៅកាន់ Fort Benning ជាកន្លែងដែល Calley - ខ្ញុំបានរកឃើញផ្លូវរបស់ខ្ញុំទៅកាន់ Calley ។ ខ្ញុំមាន—ខ្ញុំបានឃើញឯកសារដែលដំបូងគាត់ត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាបានសម្លាប់មនុស្ស ១០៩ ឬ ១១១ “មនុស្សបូព៌ា”។ "មនុស្សបូព៌ា" ហើយខ្ញុំចាំថាឆ្កួត តើមានន័យថា បូព៌ាមួយស្មើប៉ុន្មានស ខ្មៅប៉ុន្មាន? ហើយខ្ញុំបានធ្វើអ្វីមួយ។ រឿងមួយដែលខ្ញុំបានធ្វើ ដែលបង្កើតមិត្តមួយជីវិតសម្រាប់ខ្ញុំជាមួយ Mel Laird រដ្ឋលេខាធិការការពារជាតិ សមាជិកសភាម្នាក់ដែលពេលនោះជាលេខាការពារជាតិ ដែលស្ញប់ស្ញែងផងដែរ ដោយសាររឿងនេះ ខ្ញុំបានទៅប្រជាជនរបស់គាត់—ចំពោះគាត់។ តាមពិតទៅនិយាយត្រង់ៗថា “ខ្ញុំនឹងដកវាចេញ ព្រោះនេះជាការរើសអើងជាតិសាសន៍ខ្លាំងណាស់ ដែលខ្ញុំគិតថាទាហានអាមេរិកណាម្នាក់ដែលដើរតាមផ្លូវក្នុងប្រទេសវៀតណាមខាងត្បូងអាចត្រូវគេប្រហារជីវិតដោយសារបានធ្វើបែបនោះ”។ ដូច្នេះខ្ញុំបានយកវាចេញ។ ខ្ញុំមិនបានសរសេរនោះទេ។ "មនុស្សបូព៌ា" គឺជាអ្វីដែលពួកគេបានសរសេរ។
AMY បុរសល្អ: អ្នកបាននិយាយថាអ្នកនឹងយកវាចេញ។
ស៊ីម័រ ហឺស: ខ្ញុំមិនបានដាក់វាទេ។
AMY បុរសល្អ: អ្នកនឹងលុបវាចេញពីរឿង។
ស៊ីម័រ ហឺស: ខ្ញុំទើបតែដកពាក្យ "បូព៌ា" ។ ខ្ញុំបាននិយាយថា “ខ្ញុំគ្រាន់តែ - អ្នកមិនអាចជាមនុស្សល្ងង់នោះទេ។ អ្នកមិនអាចជាអ្នកប្រកាន់ពូជសាសន៍ឆ្កួតៗនោះទេ»។ ហើយត្រូវចោទប្រកាន់គាត់។ យ៉ាងណាក៏ដោយ វាគ្រាន់តែជាការបង្ហាញពីខាងប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំបានធ្វើវាព្រោះខ្ញុំគ្រាន់តែគិតថាក្មេងប្រុសជនជាតិអាមេរិកជាច្រើននាក់ដែលមិនមានអ្វីដែលត្រូវធ្វើជាមួយវានឹងត្រូវប្រហារជីវិត ប៉ុន្តែគ្រាន់តែបាញ់ដោយចៃដន្យ។ វានឹងបង្កើតកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង។ ហើយខ្ញុំមិនស្មានទីពីរនោះទេ។ ខ្ញុំចង់និយាយថា វាអាក្រក់គ្រប់គ្រាន់ អ្វីដែលខ្ញុំមាន ជឿខ្ញុំ អ្វីដែលពួកគេបានធ្វើ។
ហើយខ្ញុំបានរកឃើញ Calley ។ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ចង់បានវាទេ។ ខ្ញុំមិនត្រឹមតែជាអ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានរបស់មន្ទីរបញ្ចកោណនៅ AP ប៉ុណ្ណោះទេ ខ្ញុំបានធ្វើការជាមួយ--ធ្លាប់ជាលេខាធិការសារព័ត៌មានរបស់ Eugene McCarthy បានសរសេរសុន្ទរកថាជាច្រើនសម្រាប់គាត់។ ខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់ — អ្នកសារព័ត៌មានទាំងអស់ស្គាល់ខ្ញុំ។ ពួកគេត្រូវតែដោះស្រាយជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានឯករាជ្យដែរ។ ហើយនៅចន្លោះឆ្នាំ 67 និង 69 មកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំប្រហែលជាបានសរសេរអត្ថបទរាប់សិប រួមទាំងបី ឬបួនសម្រាប់ ទស្សនាវដ្តី New York Times Sundayលើគ្រប់ប្រភេទនៃវត្ថុ។ ដូច្នេះពួកគេបានស្គាល់ខ្ញុំ។ អ្នកដឹងពីអ្វីដែលវា - សូម្បីតែនៅពេលខ្ញុំទៅដល់ កាសែត New York Times នៅឆ្នាំ 72 ក្រោយមក សមស្រប—អ្នកដឹងទេ ពួកគេបានជួលខ្ញុំ។ ខ្ញុំនៅ នេះជាថ្មី Yorker បន្ទាប់មក ពួកគេបានជួលខ្ញុំទៅ។ ពេលនោះមានរឿងខ្លះដែលខ្ញុំបានធ្វើ ដែលអ្វីដែលពួកគេចង់ឱ្យខ្ញុំធ្វើ គឺប្រហែលជាមានអ្នកផ្សេងគួរតែធ្វើវាមុន ហើយបន្ទាប់មកពួកគេនឹងធ្វើរឿងនៅថ្ងៃទីពីរ។
AMY បុរសល្អ: ប៉ុន្តែត្រឡប់ទៅវិញ។ អ្នកបានទៅ កាសែត New York Times. ពួកគេមិនចង់បានរឿងនោះទេ។
ស៊ីម័រ ហឺស: អត់ទេ ខ្ញុំមិនបានទៅជិតទេ។ កាសែត New York Timesព្រោះគេនឹងលួច—ខ្ញុំបារម្ភខ្លាចគេយកវាមកជំនួស។ ខ្ញុំបានទៅរកមនុស្សដែលខ្ញុំបានធ្វើការ។ ខ្ញុំបានធ្វើការឱ្យ ជីវិត- ខ្ញុំមានការប្តេជ្ញាចិត្តពី ជីវិត ទស្សនាវដ្តី។ ខ្ញុំមាន-រកមើល ទស្សនាវដ្តីកំពុងនិយាយជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានទៅ ការពិនិត្យឡើងវិញនៃសៀវភៅញូវយ៉ក. Bob Silvers ចង់ដំណើរការវា។ ហើយខ្ញុំជាមិត្តរបស់ Izzy Stone ។
Izzy Stone បានរើស — Izzy Stone មានប្រភេទខ្លះ — ខ្ញុំធ្លាប់ជាអ្នករាយការណ៍សម្រាប់មន្ទីរបញ្ចកោណប្រហែលមួយខែ ឬពីរ ហើយគាត់បានឃើញអ្វីមួយនៅក្នុងរឿងរបស់ខ្ញុំដែលធ្វើអោយគាត់—គាត់ធ្លាប់ចេញទៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យទៅកាន់ផ្នែកធំ។ កាសែតក្រៅទីក្រុងឈរនៅម៉ោង ៦ ព្រឹក ដើម្បីទិញក្រដាស ២០ សន្លឹក។ ហើយនៅព្រឹកមួយ—ខ្ញុំមិនដែល—ខ្ញុំដឹងថាគាត់ជានរណា តាមរយៈម្តាយក្មេករបស់ខ្ញុំ ដែលជាអ្នកជាវអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ព្រឹកមួយ ម៉ោងប្រហែល ៦:៣០—ខ្ញុំទើបតែរៀបការថ្មី។ យើងបានជប់លៀង ហើយវាជាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ។ ការហៅទូរស័ព្ទមក ហើយវាជា Izzy អំពី — មុនម៉ោង 6:00 ដោយនិយាយថា “តើអ្នកបានឃើញទំព័រ 20 នៃ The Philadelphia Inquirer ថ្ងៃនេះ? “អ្វី?” ដូច្នេះយើងបានក្លាយជាមិត្ត។ ហើយគាត់នឹង - យើងនឹងដើរ។ ហើយខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកថា ប្រសិនបើអ្នកចង់បានការបង្រៀនពីនរណាម្នាក់នៅក្នុងពិភពលោក អ្នកចង់បានវាពី Izzy Stone ។ គំនិតទាំងមូលនៃការអាន - អ្វីដែលគាត់បានធ្វើគឺអានទាំងអស់។ គាត់ធ្វើវាទាំងអស់ដោយគ្រាន់តែកម្លាំងខួរក្បាល។ គាត់ពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ជាអ្នកណែនាំ។
ដូច្នេះ ខ្ញុំមិនអាចឲ្យអ្នកណាទិញវាបានទេ។ Bob Silvers ចង់ធ្វើវា។ គាត់នឹងធ្វើទស្សនាវដ្តីឡើងវិញ—ខ្ញុំបានមករកគាត់យឺត—ហើយដាក់វា—ខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចរឿងនេះឡើយ។ ហើយខ្ញុំបានធ្វើ—ពួកគេបានទិញ—ខ្ញុំបានបោះពុម្ភសៀវភៅស្តីពីសង្គ្រាមគីមី និងជីវសាស្រ្ត ដែលពួកគេបានប្រមូលផ្តុំនៅក្នុង '68 ឬដូច្នេះ។ ពួកគេបានធ្វើ — ពួកគេមានភាពរួសរាយរាក់ទាក់ជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានធ្វើបំណែកសម្រាប់គាត់។ ហើយខ្ញុំចូលចិត្តគាត់។ ខ្ញុំចូលចិត្តទស្សនាវដ្ដីនេះ ហើយ—រ៉ាឌីកាល់ច្រើនទៀត។ ហើយអ្វីដែលបានកើតឡើងគឺគាត់ចង់ឱ្យខ្ញុំដាក់កថាខណ្ឌមួយ បន្ទាប់ពី - គាត់នឹងដំណើរការវានៅលើគម្របរឿង។ ខ្ញុំគ្រាន់តែសរសេររឿង AP ដោយត្រង់ថា អនុសេនីយ៍ឯក Calley បានធ្វើនេះហើយនេះ ហើយគាត់បានសម្លាប់នេះ។ ហើយគាត់ចង់បានកថាខណ្ឌមួយដែលនិយាយថា «នេះបង្ហាញពីមូលហេតុដែលសង្គ្រាមអាក្រក់»។ ហើយខ្ញុំបាននិយាយថា “លោក Bob ទេ រឿងនេះប្រាប់ថាហេតុអ្វីបានជាសង្រ្គាមអាក្រក់”។ ហើយយើងមានការប្រយុទ្ធ។ ខ្ញុំពិតជាដកវាចេញ ពីព្រោះខ្ញុំ—ហើយបន្ទាប់មក មនុស្សសួរខ្ញុំ—រឿងមួយដែលពួកគេសួរខ្ញុំអំពី៖ តើអ្នកអាចធ្វើវាបានដោយរបៀបណា? នេះជាកន្លែងសាធារណៈ។ ដោយសារតែរឿងសមនឹងទទួលបាននៅទីនោះសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា។
AMY បុរសល្អ: ដូច្នេះ តើអ្នកណាបានបោះពុម្ពវា?
ស៊ីម័រ ហឺស: សេវាព័ត៌មានប្រឆាំងសង្គ្រាមតិចតួច Dispatch News Service ដែលមនុស្សមិនយល់នៅទីនេះ។ ពួកគេមានអ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មាននៅប្រទេសវៀតណាម ដែលចេះភាសាវៀតណាម ហើយពួកគេជាសេវាកម្មល្អណាស់។ ហើយខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចការខ្លះសម្រាប់ពួកគេ ព្រោះខ្ញុំពិតជាគោរពវា។ ខ្ញុំបានឲ្យវាទៅពួកគេ ដោយគិតថា “អ្នកណាដឹង?” ហើយដូចម្ដេចដែលពួកគេបានទទួលបាន 35 ទំព័រមុខ, រឿង។ សារព័ត៌មានអាមេរិកបានបើកចំហចំពោះរឿងនេះ។ ហើយវាគឺឆ្នាំ 1969 ។ វានឹងមិនឥឡូវនេះទេ។ ឯកសារខ្លះនឹងដំណើរការវា ហើយក្រដាសខ្លះមិនដំណើរការ ដោយសារការបែងចែក។ វាជាពេលវេលាខុសគ្នា។ និង—
AMY បុរសល្អ: ហើយអ្នកបានឈ្នះរង្វាន់ Pulitzer សម្រាប់រឿង។
ស៊ីម័រ ហឺស: មែនហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានបន្តទៅមុខទៀត។ ខ្ញុំបានរកឃើញ Meadlo ។ ខ្ញុំបានចុះបញ្ជីក្រុមហ៊ុន។ MEADLO ខ្ញុំដឹងថាគាត់នៅកន្លែងណាមួយក្នុងរដ្ឋ Indiana ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេល - ខ្ញុំមិនដឹងទេ - 10 ម៉ោងដើម្បីហៅទូរស័ព្ទទៅគ្រប់បញ្ជីទូរស័ព្ទនៅក្នុងរដ្ឋ រហូតដល់ទីបំផុតខ្ញុំបានរកឃើញ MEADLO នៅកន្លែងមួយដែលមានឈ្មោះថា New Goshen ។ ហើយខ្ញុំចាំថាជិះយន្តហោះពីទីក្រុងសលត៍ លេក ទៅទីក្រុងឈីកាហ្គោ ទៅរដ្ឋ Indianapolis ដោយទទួលបានឡាន។ ហើយនៅពេលដែលខ្ញុំទៅដល់ទីនោះ វាគឺជាក្មេងនេះដែលមាន - គាត់បានសម្លាប់មនុស្សទាំងនេះ។
ទុកឲ្យខ្ញុំប្រាប់អ្នកពីរឿងនេះ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់គាត់បានដាច់ជើងរបស់គាត់។ ហើយគាត់បានបន្តស្រែក។ នេះជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាចងចាំរឿងនេះ។ ជើងរបស់គាត់ត្រូវខ្ទាតចេញ ហើយគាត់បានបាញ់អស់ហើយ។ ហើយគាត់បាននិយាយមកខ្ញុំ Calley - គាត់កំពុងនិយាយអំពី អនុសេនីយ៍ឯក Calley - បានបញ្ជាឱ្យគាត់ធ្វើវា។ គាត់បាននិយាយថា “ព្រះជាម្ចាស់ដាក់ទោសខ្ញុំ អនុសេនីយ៍ឯក Calley ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងដាក់ទោសអ្នក”។
ដូច្នេះខ្ញុំរកឃើញក្មេងនេះ។ វាជាកសិដ្ឋានមួយនៅតំបន់ជនបទនេះនៅជិត Terre Haute ក្បែរបន្ទាត់រដ្ឋ Indiana ឬនៅ Indiana ក្បែរខ្សែរដ្ឋ Illinois។ ហើយវាជាផ្ទះចំការចាស់។ មានសត្វមាន់រត់ជុំវិញ។ ប៉ូលីសមិនចូលរួមទេ។ ម្ដាយរបស់គាត់—ខ្ញុំបានទូរស័ព្ទមកមុន ហើយបានទទួលម្ដាយគាត់។ ហើយនាងបានបញ្ជាក់ថានោះគឺជាក្មេងប្រុស Paul ដែលបានបាត់បង់ជើងរបស់គាត់។ ខ្ញុំចេញទៅទីនោះ។ ស្ត្រីកសិករម្នាក់នេះមកដល់ហើយ។ នេះគឺជាកន្លែងពិបាក។ នាងប្រហែលជា 50 មើលទៅ 70។ ហើយខ្ញុំបានចេញមក ហើយខ្ញុំមានឈុត ratty តូចរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានមកក្នុងឡាន ជួលឡាន។ ហើយខ្ញុំបាននិយាយថា "ខ្ញុំជាបុរសដែលបានហៅ។ តើប៉ូល តើខ្ញុំអាចឃើញគាត់ទេ? នាងបាននិយាយថា “មែនហើយ គាត់រស់នៅផ្ទះដាច់ដោយឡែកនៅទីនោះ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាគាត់នឹងធ្វើអ្វីទេ»។ ហើយបន្ទាប់មកស្ត្រីម្នាក់នេះបាននិយាយមកខ្ញុំថា ស្ត្រីនេះដែលមិនអានកាសែត មិនបានមើលព័ត៌មានច្រើនទេ - នាងបាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា "ខ្ញុំបានឱ្យក្មេងប្រុសល្អម្នាក់ដល់ពួកគេ ហើយពួកគេបានបញ្ជូនខ្ញុំមកវិញនូវឃាតក" ។ ខ្ញុំចង់និយាយថា តើអ្នកនិយាយលេងទេ? ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំបានចូលទៅ ហើយអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើជាមួយគាត់—គាត់មានជើងមួយ ហើយខ្ញុំបានចំណាយពេល 20 នាទីដំបូងសុំឱ្យគាត់បង្ហាញគល់ឈើឱ្យខ្ញុំ ហើយតើពួកគេព្យាបាលគាត់ដោយរបៀបណា។ ហើយបន្ទាប់មកគាត់ចាប់ផ្តើមនិយាយ។
ហើយបន្ទាប់មក ខ្ញុំមានមិត្តម្នាក់ដែលធ្វើការជាមួយ Dispatch គឺ David Obst ដែលក្រោយមកបានក្លាយជាភ្នាក់ងារអក្សរសាស្ត្ររបស់ Woodward និង Bernstein ។ គាត់ជាអ្នកវេចខ្ចប់រឿង ហើយលក់វាខ្លះ ហើយគាត់បានហៅ ហ្វូងមនុស្សហើយពួកគេនិយាយថា៖ «នាំគាត់មកទីនេះ»។ ហើយគាត់បានយល់ព្រមមកជាមួយប្រពន្ធរបស់គាត់។ គាត់បានហោះពី - យើងបានទៅ Indianapolis ហើយគាត់បានហោះទៅញូវយ៉ក។ ហើយគាត់ចង់បាន - វាជាការផុតកំណត់។ ហើយគាត់បានទៅទូរទស្សន៍។ ហើយ Mike Wallace ដែលរឹងដូចក្រចកបានសួរគាត់ - គាត់បានសួរគាត់ប្រាំដងនៅក្នុងបទសម្ភាសន៍នោះ "ហើយកូនក្មេង?" ម្តងទៀត គាត់បានបន្តនិយាយទៀតថា “ហើយកូនៗ?” ហើយ Mike គឺជាមនុស្សរឹងរូសម្នាក់។ ហើយគាត់បានយកគាត់នៅទីនោះ។ ហើយដំបូងពួកគេទើបតែសម្ភាស - ពួកគេកំពុងអនុវត្ត។ ហើយគាត់បានសួរគាត់នូវសំណួរមួយ។ គាត់ចាប់ផ្ដើមនិយាយ ហើយគាត់និយាយថា “ឈប់សិន។ ដាក់កាមេរ៉ា”។ ហើយក្មេងទើបតែធ្វើវា។ ហើយរឿងនោះបានប្រែក្លាយរឿងនេះទៅហើយ ព្រោះនៅពេលនោះគាត់នៅទូរទស្សន៍។ វាមិនមែនជា Dispatch News លក់រឿងឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងតម្លៃមួយរយដុល្លារនោះទេ។ ហើយវាបានផ្លាស់ប្តូរអាមេរិច។
ហើយនេះជាអ្វីដែលសម្លាប់ខ្ញុំផងដែរ។ បន្ទាប់ពីនោះ - វាជារឿងទីបីដែលខ្ញុំបានធ្វើ។ ខ្ញុំបានធ្វើពីរទៀត។ ខ្ញុំគិតថាវាជាថ្ងៃព្រហស្បតិ៍។ វាស្ថិតនៅលើ Walter Cronkite ។ ចាំទេ? យើងមាន - យើងមាន ហ្វូងមនុស្ស ព័ត៌មានគឺប្រឆាំងនឹងសង្គ្រាម។ យើងមានអ្វីមួយ—យើងមានទីភ្នាក់ងារព័ត៌មានបណ្ដាញដែលពិតជាបានឈរលើអ្វីមួយ។ ខ្ញុំមានន័យថា ខ្ញុំមិនដឹងថាពួកគេកំពុងធ្វើអ្វីជាមួយនេះទេ ម៉ិកស៊ិក ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រាកដថាពួកគេកំពុងមានគោលបំណង។ យ៉ាងណាក៏ដោយ មិនមានកម្មវត្ថុក្នុងរឿងនេះទេ។ ដូច្នេះហើយ អ្វីដែលបានកើតឡើងគឺនៅថ្ងៃអាទិត្យនោះ ឯកសារប្រហែល ១០ មានអ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានរបស់ពួកគេដែលបានទៅប្រទេសវៀតណាម។ ពួកគេបានប្រាប់ដំណើររឿងអំពីអ្វី—នៃការសម្លាប់រង្គាលដែលពួកគេបានឃើញ។ ដូច្នេះយើងកំពុងដោះស្រាយជាមួយនឹងការចាប់ពិរុទ្ធខ្លួនឯងដល់កម្រិតមួយ។ ហើយខ្ញុំបានរៀនច្រើន។ តើអ្នកដឹងពីអ្វីដែលខ្ញុំបានរៀនទេ? ខ្ញុំបានរៀនថាខ្ញុំអាចដោះស្រាយពួកគេ។ ខ្ញុំអាចរត់ពួកគេ។ ពួកគេអាចជារបស់ខ្ញុំ។
ជូអាន GONZÁLEZ៖ ខ្ញុំចង់ត្រលប់ទៅមុន My Lai ហើយនិយាយអំពីផ្នែកមួយនៃការចងចាំរបស់អ្នក ដែលខ្ញុំពិតជាមិនបានដឹងច្រើនអំពី៖ ពេលវេលារបស់អ្នកជាមួយនឹងយុទ្ធនាការប្រធានាធិបតី Eugene McCarthy ។ ហើយអ្នកមានគណនីដ៏ច្របូកច្របល់របស់អ្នក និង McCarthy និងកវី Robert Lowell ដែលធ្វើដំណើរពីទីក្រុងមួយទៅទីក្រុងមួយ ដោយផឹកស្រាវីស្គីចេញពីដបមួយខណៈពេលដែលនៅចន្លោះសុន្ទរកថារបស់ McCarthy ។ និយាយអំពីអ្វីដែលទាក់ទាញអ្នកឱ្យចូលរួមក្នុងយុទ្ធនាការ McCarthy និងមូលហេតុដែលអ្នកលាលែងពីតំណែង។
ស៊ីម័រ ហឺស: ខ្ញុំបានចាកចេញពី AP ដោយសារតែការគ្របដណ្តប់របស់ខ្ញុំលើសង្រ្គាមមិនបានធ្វើឱ្យចៅហ្វាយនាយសប្បាយចិត្តទេ ហើយពួកគេបានចាត់ខ្ញុំពីមន្ទីរបញ្ចកោណទៅផ្នែកសុខភាព និងសេវាមនុស្សវិញ។ ខ្ញុំទទួលបានសារ ដូច្នេះខ្ញុំឈប់។ ខ្ញុំធ្វើឯករាជ្យ។ ខ្ញុំបានធ្វើសង្គ្រាមគីមី និងជីវសាស្រ្តនៅពេលនោះ ដោយធ្វើដូច្នេះខ្ញុំបានធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើ។ ហើយនៅចុងឆ្នាំ 67 ខ្ញុំសង្ឃឹមថាដូចជាអ្នកផ្សេងទៀត Bobby នឹងរត់ប្រឆាំងនឹងចនសុនពីព្រោះចនសុនបានទៅលេងសង្រ្គាម។ គាត់នឹងមិនឈប់ទេ ហើយគ្រប់គ្នាបានដឹង។
ជូអាន GONZÁLEZ៖ លោក Bobby Kennedy ។
ស៊ីម័រ ហឺស: បាទ។ ហើយ Bobby មិនបានទៅទេ។ ហើយអ្នកជិតខាងដែលនៅក្បែរខ្ញុំគឺ — នៅតាមផ្លូវគឺ Mary McGrory ដែលជាអ្នកសរសេរអត្ថបទដ៏អស្ចារ្យ។ ហើយម៉ារីបានមករកខ្ញុំហើយនិយាយថា "ហ្សែន Gene McCarthy នឹងរត់" ។ ខ្ញុំមិនបានស្គាល់ McCarthy ទេ។ គាត់ជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការទំនាក់ទំនងបរទេស ប៉ុន្តែគាត់ជាបុរសដែលពិបាកចិត្តណាស់។ ខ្ញុំដឹងថាគាត់ភ្លឺ។ ខ្ញុំបានទៅជួបគាត់។ នាងបាននិយាយថា “អ្នកត្រូវទៅជួបគាត់។ គាត់ត្រូវការជំនួយ»។ ហើយខ្ញុំទៅជួបបុរសម្នាក់នេះ ហើយគាត់មិនសូវខ្វល់ពីសារព័ត៌មានទេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីទេ។ ហើយទីបំផុតខ្ញុំក៏ជឿជាក់ទៅស្តាប់គាត់ថ្លែងសុន្ទរកថា។ គាត់បានថ្លែងសុន្ទរកថានៅទីក្រុងញូវយ៉ក ហើយខ្ញុំត្រូវបានគេបណ្តេញចេញ។
តើអ្នកដឹងថាគាត់និយាយអំពីអ្វីទេ? គាត់បាននិយាយអំពីរដ្ឋធម្មនុញ្ញ អំពីអ្វីដែល Lyndon Johnson កំពុងធ្វើ។ គាត់គឺជា Benedictine សាសនាខ្លាំងណាស់។ ហើយបន្ទាប់មកគាត់បាននិយាយថា “សង្គ្រាមនេះគឺអសីលធម៌”។ ហើយខ្ញុំមិនដែលឮអ្នកនយោបាយនិយាយអ្វីដែលពិតយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះខ្ញុំទេ។ តើសីលធម៌អ្វីក្រៅពីឃាតកម្មដ៏ធំដែលកំពុងកើតឡើង? ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំបានចុះហត្ថលេខាលើ។ ហើយខ្ញុំមិនបានធ្វើទេ—បុគ្គលិកស្អប់យុទ្ធនាការនេះ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានចុះសម្រុងជាមួយគាត់។ ខ្ញុំឆ្លាត ហើយខ្ញុំបានធ្វើការច្រើន ហើយគាត់ចូលចិត្តខ្ញុំ អ្នកដឹងទេ។ ហើយគាត់គឺជាបុរសដ៏អស្ចារ្យម្នាក់។
ហើយអ្វីដែលបានកើតឡើង ដែលបានធ្វើឲ្យជីវិតរបស់ខ្ញុំមានរាង—គាត់មកពីរដ្ឋមីនីសូតា។ គាត់គឺជាគណបក្សកសិករ-ការងារ។ គាត់មកពី - Humphrey គឺជាគំរូដើមនៃ អេហ្វ។ អិល, ពួកគេហៅពួកគេ។ ពួកគេជាអ្នកអភិរក្សនិយម ប្រឆាំងកុម្មុយនិស្ត ប៉ុន្តែមានសេរីភាពខ្លាំងណាស់។ ហើយ McCarthy គឺបែបនោះ។ គាត់ធ្លាប់នៅក្នុងវត្តមួយ បុរសគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់។ ខ្ញុំចូលចិត្តគាត់ខ្លាំងណាស់។ ប៉ុន្តែមានបុរសជាច្រើននៅជុំវិញមិត្តភក្តិកាតូលិកអៀរឡង់។ ហើយម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេ ខ្ញុំបានដឹងថាជាប្រធានស្ថានីយ៍សម្រាប់ សេអ៊ីអា នៅឡាវ។ កុំសួរថាតើខ្ញុំដឹងរឿងទាំងនោះដោយរបៀបណា ប៉ុន្តែខ្ញុំកំពុងចូលទៅក្នុងវា។ ដូច្នេះខ្ញុំបានសួរគាត់នៅថ្ងៃមួយថា “ហេតុអ្វីបានជាអ្នកទាំងអស់នេះមកពី សេអ៊ីអា នៅជុំវិញ? ហើយគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំ—គាត់បាននិយាយថា ពិតជាល្អ គាត់បានអនុគ្រោះសម្រាប់ Jack សម្រាប់ សេអ៊ីអា ជាសមាជិកព្រឹទ្ធសភា។ យើងគ្រាន់តែជា - ល្អបំផុត -
AMY បុរសល្អ: លោក John Kennedy ។
ស៊ីម័រ ហឺស: ចន—ពេលវេលាដ៏ល្អបំផុតដែលខ្ញុំមានគឺនៅលើយន្តហោះជាមួយគាត់។ ហើយគាត់មានកូនស្រីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ឈ្មោះម៉ារី។ ហើយខ្ញុំធ្លាប់--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- - ខ្ញុំចង់និយាយថា "ថ្ងៃនេះគាត់សុខសប្បាយជាទេ?" ថ្ងៃមួយ ម៉ារៀ ដែលជាកូនស្រីច្បងរបស់គាត់ បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា "វង្វេងដូចធម្មតា"។ នាងជាកូនស្រីរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែដូច្នេះ គាត់គ្រាន់តែពិបាក។ គាត់មិនចូលចិត្តសម្ភាសន៍ទេ។ គាត់មិនគិតថាក្មេងៗដែលគាំទ្រគាត់ទេ។ en masseកោរសក់ឱ្យ Gene - គាត់មិនគិតថាគាត់ជំពាក់អ្វីទាំងអស់។ “ពួកគេមិននៅទីនោះសម្រាប់ខ្ញុំទេ។ ពួកគេប្រឆាំងនឹងសង្គ្រាម»។ ខ្ញុំបានឈ្លោះជាមួយគាត់គ្រប់ពេល។ ប៉ុន្តែគាត់បានពន្យល់ខ្ញុំថា គាត់ប្រឆាំងកុម្មុយនិស្ត។ ហើយជួនកាលគាត់នឹងយកលុយទៅឱ្យមន្ត្រីកាតូលិក អ្នកដឹកនាំសាធារណៈ និងជាពិសេសនៅអាមេរិកឡាទីន។ អ្វី? ហើយខ្ញុំបានស្គាល់បុរសជាច្រើននៅក្នុង សេអ៊ីអា តាមរយៈគាត់។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នកឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជា នៅពេលដែល Colby និយាយថាគាត់ - បន្តិច នោះមកពីក្រដាសផ្ទៃក្នុងដែលពួកគេបានធ្វើ។ ពួកគេបានធ្វើប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ Colby ។ ហើយតាមពិតមានជំពូកវែងមួយមកលើខ្ញុំ។ ហើយគាត់និយាយបែបនោះព្រោះខ្ញុំកំពុងធ្វើចារកម្មតាមផ្ទះហើយទាំងអស់—
AMY បុរសល្អ: គាត់និយាយថាអ្នកបានដឹងបន្ថែមអំពី សេអ៊ីអា ជាង សេអ៊ីអា នាយក Colby បានធ្វើ។
ស៊ីម័រ ហឺស: ខ្ញុំមិនបានធ្វើទេ ប៉ុន្តែនោះជាការត្រឹមត្រូវ។ ខ្ញុំនឹងធ្វើឱ្យគាត់ខឹង ព្រោះខ្ញុំនឹងហៅរឿងដែលគាត់មិនចង់និយាយ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដឹងតាមរយៈ McCarthy អំពី សេអ៊ីអាហើយបន្ទាប់មក - ប្រភេទនៃការតភ្ជាប់ចម្លែកបំផុត។ ដូច្នេះហើយ Gene គឺជានេះ—ទោះយ៉ាងណា វាគឺជាខ្សែកោងការរៀនសូត្រ និងខ្សែកោងការរៀនសូត្រដ៏អស្ចារ្យ។
ជូអាន GONZÁLEZ៖ ហើយហេតុអ្វីបានជាអ្នកលាលែងពីតំណែង?
ស៊ីម័រ ហឺស: យើងបានឈ្នះនៅក្នុង - យើងបានធ្វើ - យើងបានផ្តួល Johnson ។ ចនសុនបានឈប់នៅរដ្ឋ New Hampshire ដោយសារតែយើងទទួលបានស្ទើរតែ 42 ភាគរយនៅក្នុងការបោះឆ្នោតសរសេរ។ ហើយតាមពិតជាមួយនឹងសន្លឹកឆ្នោតដែលមកនៅពេលក្រោយ យើងបានវាយគាត់។ ហើយវាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ចនសុន។ គាត់ឈប់។ ហើយបន្ទាប់មក Bobby លោតចូល។ Heroic Bobby ។ ហើយគេព្យាយាមជួលខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមិនទៅជិតគាត់ទេ ព្រោះគាត់មិនចូលមកពេលគាត់គួរ។ ខ្ញុំជាអ្នកបរិសុទ្ធ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំបានត្រលប់ទៅជាអ្នកសារព័ត៌មានវិញដោយរីករាយ។ នយោបាយគឺអាក្រក់ណាស់។ ហើយអ្វីដែលបានកើតឡើងគឺយើងនៅក្នុង Wisconsin ហើយគាត់នឹងឈ្នះការបោះឆ្នោតដ៏ធំនៅទីនោះ។ ហើយមានការបោះឆ្នោតច្រើន។ ហើយការស្ទង់មតិបានបង្ហាញថា ប្រសិនបើគាត់នៅឆ្ងាយពីសហគមន៍ស្បែកខ្មៅនៅមីលវូគី
AMY បុរសល្អ: ម៉ាកខាធី។
ស៊ីម័រ ហឺស: McCarthy - ជនជាតិប៉ូឡូញ ការបោះឆ្នោតជនជាតិភាគតិចនឹងខ្ពស់ជាង។ គាត់នឹងទទួលបាន 62 ភាគរយធៀបនឹង Johnson ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើគាត់ធ្វើ - ប្រសិនបើគាត់ដើរជាមួយជនជាតិស្បែកខ្មៅ - មានការហែក្បួនដែលបានគ្រោងទុកនៅក្នុងសហគមន៍ស្បែកខ្មៅ។ បើគាត់ហែក្បួន គាត់នឹងចុះមកត្រឹម ៥៨ ភាគរយ។ ហើយពួកគេបានបញ្ចុះបញ្ចូលគាត់កុំឲ្យធ្វើវា។ ហើយខ្ញុំបានឮអំពីវា។ អ្នកដឹងទេថាខ្ញុំកំពុងរត់ជុំវិញជាមួយមនុស្សដូចជា Lowell និង Paul Newman ដែលធ្វើការ Robert—តារាភាពយន្ត។ ពួកគេពិតជា - Bob Ryan, Robert Ryan, ទាំងអស់ភ្លឺស្វាង, មានការប្តេជ្ញាចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ហើយពួកយើងកំពុងធ្វើការចេញពីការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ ដោយថ្លែងសុន្ទរកថា។ ហើយខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿ។ ដូច្នេះខ្ញុំដាស់គាត់នៅម៉ោង ៦ ព្រឹក។ ហើយបុរសមិនចូលចិត្តភ្ញាក់ពីដំណេកនៅម៉ោង 58:6 នៅពេលព្រឹកក្នុងយុទ្ធនាការនោះទេ។ ហើយខ្ញុំបាននិយាយថា - ហើយគាត់បាននិយាយថា "វាមិនមែនជាអាជីវកម្មរបស់អ្នកទេ" ។ ហើយខ្ញុំឈប់។ ខ្ញុំនឹងមិនទៅ -
AMY បុរសល្អ: គាត់បាននិយាយថាគាត់នឹងមិនទៅ -
ស៊ីម័រ ហឺស: គាត់មិនបាន - គាត់នឹងមិនផ្លាស់ប្តូររបស់គាត់ - ខ្ញុំគិតថាគាត់មិនដឹងថាបុគ្គលិកកំពុងធ្វើអ្វីទេ។ មានបុរសនយោបាយមួយក្រុមដែលកំពុងសុបិនរួចទៅហើយថាតើពួកគេនឹងមានការងារអ្វីនៅសេតវិមានប្រភេទនោះ—
AMY បុរសល្អ: ដូច្នេះគាត់បានលុបចោលសុន្ទរកថានៅក្នុងសហគមន៍ខ្មៅ។
ស៊ីម័រ ហឺស: បាទ ខ្ញុំបានចាកចេញ។ នោះហើយជាវា។ ប៉ុន្តែមានការរំខានព្រោះមានគេប្រាប់ កាសែត New York Times អំពីវា។ ដូច្នេះហើយ វាមានសម្លេងរំខានរយៈពេលមួយថ្ងៃ ឬពីរថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបាននិយាយជាមួយនរណាម្នាក់អំពីវាទេ។ ខ្ញុំបាននិយាយនៅក្នុងសៀវភៅអំពីវា ហើយបានសម្រេចចិត្តថា “នរកជាមួយវា។ ម៉េចមិនប្រាប់រឿងហ្នឹង?” វាជាទង្វើអាក្រក់ក្នុងការធ្វើ។ ប៉ុន្តែគាត់ប្រាកដថា Bobby នឹងឈ្នះ។ គាត់បានបោះបង់ចោលប្រភេទនេះ ខ្ញុំក៏គិតដែរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្វីដែលជាបទពិសោធន៍សិក្សា។ ខ្ញុំទទេ—ខ្ញុំមានអាយុ 31 ឆ្នាំ 32 ឆ្នាំ ហើយខ្ញុំបានរៀនរឿងទាំងអស់នេះរួចហើយអំពីពិភពលោក។
AMY បុរសល្អ: មុនពេលយើងទៅបំបែក សូមនិយាយអំពីអ្វីដែលអ្នកបានរៀនអំពី Richard Nixon ដែលអ្នកមិនបានរាយការណ៍។
ស៊ីម័រ ហឺស: ព្រះអើយ! ក្នុងឆ្នាំ 1998 ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើ — ទៅជាញឹកញាប់ទៅ Nieman មិត្តរួមការងារ។ អតីតនិពន្ធនាយករបស់ខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះ Bill Kovach ជាប្រធាន និងជាអ្នកកែសម្រួលវា។ Bill, បុរសអស្ចារ្យ, បុរសតឹងតែង, ខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់។ ហើយគាត់គឺជាប្រធានមូលនិធិ Nieman ។ ដូច្នេះប្រហែល ១០ ឆ្នាំ ខ្ញុំនឹងទៅម្តងក្នុងមួយឆ្នាំ។ ហើយចេញពីកំណត់ត្រាខ្ញុំកំពុងនិយាយ។ ខ្ញុំត្រូវបានគេសួរអំពីរឿងនេះ—ជាមួយនឹងក្រុមអ្នកកាសែតប្រហែល ២០ នាក់មកពីអាមេរិក និងអ្នកកាសែតបរទេស ១៥ នាក់ ២០ នាក់—សូម្បីតែពេលនោះមានស្ត្រីច្រើនណាស់។ ខ្ញុំត្រូវបានគេសួរអំពីរឿងដែលខ្ញុំមិនបានសរសេរ។
ហើយខ្ញុំបាននិយាយថា “អូ ព្រះ ខ្ញុំចាំថាពេលដែលខ្ញុំនៅ កាសែត New York Timesហើយខ្ញុំត្រូវបានគេដកចេញ»—ខ្ញុំត្រូវបានជួលឲ្យធ្វើប្រទេសវៀតណាម ដោយលោក Abe Rosenfeld ដែលបន្ទាប់មកជាអ្នកនិពន្ធ។ គាត់ដឹងថាការគ្របដណ្ដប់លើប្រទេសវៀតណាមរបស់យើងបានខ្ជះខ្ជាយ។ Watergate បានកើតឡើង ហើយខ្ញុំបាននៅឆ្ងាយពី Watergate ។ Woodward និង Bernstein កំពុងរត់អាម៉ុក។ ខ្ញុំមិនចង់ធ្វើអ្វីជាមួយវាទេ។ ហើយនៅចំណុចខ្លះនៅចុងឆ្នាំ 72 ខ្ញុំត្រូវបានគេប្រាប់ថាខ្ញុំត្រូវធ្វើ Watergate ។ អ្នកព្យាយាមផ្លាស់ប្តូរនៅកណ្តាល។ វាមិនងាយស្រួលនោះទេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានទៅ។ ហើយខ្ញុំបានស្គាល់ប្រជាជននៅ Watergate ។ ហើយនៅក្នុងឆ្នាំ 74 នៅពេលដែល Nixon បានចាកចេញប្រហែលប្រាំថ្ងៃក្រោយមក—ខ្ញុំត្រូវបានគេស្គាល់យ៉ាងច្បាស់សម្រាប់ការគ្របដណ្តប់ Watergate របស់ខ្ញុំផងដែរនៅក្នុង កាសែត New York Times-ខ្ញុំបានទទួលការហៅទូរសព្ទជាមួយនឹងព័ត៌មានជាក់ស្តែងអំពី និចសុន បានទះកំផ្លៀងប្រពន្ធរបស់គាត់ពីរបីដងនៅពេលដែលគាត់បានចាកចេញ ហើយនៅពេលដែលគាត់ត្រលប់មក San Clemente វិញក្នុងរយៈពេលមួយសប្តាហ៍ គាត់ស្ថិតនៅក្នុងបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ដើម្បីទទួលការព្យាបាល។
AMY បុរសល្អ: គាត់បានវាយនាង។ គាត់បានផ្តួល Pat Nixon ។
ស៊ីម័រ ហឺស: គាត់បានដាល់នាង។ នោះគឺជាអ្វីដែលនាងបាននិយាយ។
AMY បុរសល្អ: គាត់បានដាល់នាង។
ស៊ីម័រ ហឺស: នាងបានចូលមកហើយខ្ញុំបានទទួលទូរស័ព្ទ។ ហើយអ្នកយល់ហើយ បញ្ហាដំបូងដែលអ្នកមានគឺប្រសិនបើខ្ញុំសរសេរវា ខ្ញុំនឹងបំផ្លាញមន្ទីរពេទ្យមួយ ពីព្រោះមាននរណាម្នាក់បំពាន - នរណាម្នាក់ដែលមិនចូលចិត្តវានៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យបានដឹងដោយផ្ទាល់នូវអ្វីដែលបានកើតឡើង។ ខ្ញុំមានន័យថា វាជាព័ត៌មានជាក់ស្តែង មិនត្រូវបានគិតប្រាក់ទេ ប៉ុន្តែជាព័ត៌មានជាក់ស្តែង។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំគ្រាន់តែ - ខ្ញុំកំពុងប្រាប់រឿងនេះ - ក្នុងឆ្នាំ 1998 ខ្ញុំកំពុងប្រាប់មូលនិធិ Nieman អំពីវា។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីជាមួយវាទេ។
ខ្ញុំបានហៅ Ehrlichman ។ Ehrlichman, John Ehrlichman, គឺជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សបួននាក់ដែលត្រូវបានចោទប្រកាន់ រួមជាមួយនឹង Haldeman និង Mitchell និង Colson—John Mitchell ដែលជាអគ្គមេធាវី។ ហើយជឿឬមិនជឿ នៅពេលដែលអ្នកកំពុងនិយាយរឿងបែបនោះ ទោះបីជាគាត់ជាប់គុក គាត់ចេញពីគុកក៏ដោយ នេះគឺខ្ញុំនៅទាក់ទងជាមួយបុរសទាំងនេះ ព្រោះពួកគេដឹងច្រើនជាង ហើយខ្ញុំមិនដែល- ខ្ញុំតែងតែ - ប្រសិនបើខ្ញុំសរសេរ - ខ្ញុំបានសរសេររឿងអាក្រក់ជាច្រើនអំពីពួកគេ។ ខ្ញុំតែងតែទូរស័ព្ទទៅពួកគេនៅយប់មុន ហើយនិយាយថា "អ្នកនឹងស្អប់ខ្ញុំម្តងទៀត" ។ ហើយនោះតែងតែ - អ្នកដឹង យ៉ាងហោចណាស់អ្នកនិយាយត្រង់អំពីវា។ ដូច្នេះ នោះជារឿងមួយដែលខ្ញុំតែងតែធ្វើ។ គ្មានថង់ខ្សាច់។ ដូច្នេះហើយ យើងបានចុះសម្រុងគ្នា។ ហើយខ្ញុំបានហៅគាត់។ ខ្ញុំបាននិយាយថា “តើនេះជាអ្វីដែលត្រូវវាយដំ?” គាត់បាននិយាយថា "អូ គាត់បានធ្វើវាពីរបីដងហើយ" ។ ហើយគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំពេលខ្លះអំពីវា។
ហើយនៅពេលដែលខ្ញុំបានប្រាប់សិស្សនៅឆ្នាំ 98 ខ្ញុំមិនបាននិយាយថាខ្ញុំមិនអាចសរសេរវាបានទេដោយសារតែ - វាមកពីខាងក្នុងខ្ញុំមិនចង់ធ្វើវាទេ។ អ្វីដែលខ្ញុំនិយាយគឺ - ខ្ញុំនិយាយលេងសើច។ ខ្ញុំបាននិយាយថា—ខ្ញុំមិនដឹងខ្លួនទាំងស្រុងចំពោះការយល់ឃើញថានោះជាបទឧក្រិដ្ឋ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែមិននៅក្នុងរបស់ខ្ញុំ - ខ្ញុំកំពុងធ្វើនយោបាយការបរទេស។ អ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយនោះគឺ “ខ្ញុំគិតថាតើ Nixon—ប្រសិនបើវាជាថ្ងៃមួយ ហើយ Nixon ចង់វាយ Pat នោះគាត់បានដើររកនាង ហើយរកមិនឃើញ ក៏ទម្លាក់គ្រាប់បែកមកលើប្រទេសកម្ពុជាជំនួសវិញ ខ្ញុំមានរឿង។ ” ដោយសារតែនៅទីនោះ ខ្ញុំគ្រាន់តែជាមនុស្សឆ្លាតម្នាក់។ ពួកគេបានបោះពុម្ពផ្សាយវាជាអក្សរមួយ—ខ្ញុំមិនដឹងថាហេតុអ្វីទេ។ ពួកគេបានបោះពុម្ភប្រតិចារិកនៅក្នុងអ្វីមួយដែលហៅថា Nieman រាយការណ៍.
ហើយខ្ញុំបានសរសេរអំពីវានៅក្នុងសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំយល់ខុសចំពោះការយល់ឃើញថាវាជាបទឧក្រិដ្ឋ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំបានសរសេរអំពីរឿងនេះដោយសារខ្ញុំគិតថា “តើអ្វីទៅ? ខ្ញុំក៏ប្រហែលជាផងដែរ”—អ្នកដឹងទេ នេះគឺជាអ្វីដែលធ្វើឱ្យស្ត្រីជាច្រើនមានបញ្ហា។ ហើយអ្នកស្ទើរតែអាចមើលឃើញ # MeToo ចលនាដែលចូលមក ព្រោះស្ត្រីទាំងនេះ អ្នករាយការណ៍ទាំងនេះ ពិតជាខឹងនឹងខ្ញុំណាស់។ ហើយខ្ញុំមិនបានទទួលវាទេ។ ខ្ញុំមានន័យថា ខ្ញុំបានធ្វើ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានធ្វើទេ។ តើអ្នកដឹងថាខ្ញុំកំពុងនិយាយអ្វីទេ? ហើយដូច្នេះ - ហើយវាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់។ វាជារឿងតូចតាចសម្រាប់ខ្ញុំ—បញ្ហាពិតគឺ ខ្ញុំមិនដែលសរសេរវាទេ ដោយសារតែខ្ញុំបានរៀនពីអ្វីដែលបានកើតឡើង។ ហើយខ្ញុំដឹងច្រើនជាងខ្ញុំសរសេរ សូម្បីតែច្រើនជាងខ្ញុំប្រាប់។ អ្នកយល់។
AMY បុរសល្អ: អ្នកមានន័យថាប្រភពរបស់អ្នក។
ស៊ីម័រ ហឺស: ខ្ញុំមាន - អ្នកដឹង បាទ ខ្ញុំមាន -
AMY បុរសល្អ: តើនរណាជាប្រភពរបស់អ្នក?
ស៊ីម័រ ហឺស: ជាការប្រសើរណាស់, នរណាម្នាក់ជាក់ស្តែងដែលមានអ្វីដែលត្រូវធ្វើជាមួយការថែរក្សានាង, សូមដាក់វា, ប្រហែលជា។ ខ្ញុំមិនចង់និយាយទេ។
AMY បុរសល្អ: វេជ្ជបណ្ឌិតដែលបានព្យាបាល -
ស៊ីម័រ ហឺស: ទេ កុំ - អ្នកមិនអាចសួរខ្ញុំសំណួរនោះបានទេ។ ខ្ញុំមានប្រពន្ធជាវេជ្ជបណ្ឌិត និងកូនស្រីម្នាក់ជាគ្រូពេទ្យ។ ហើយពួកគេយកគំនិតនេះ—ការរក្សាការសម្ងាត់របស់អ្នកជំងឺ—យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដូចគ្រូពេទ្យទាំងអស់ធ្វើ។
AMY បុរសល្អ: យើងនឹងទៅបំបែក បន្ទាប់មកត្រឡប់មកការពិភាក្សានេះ។ ភ្ញៀវរបស់យើងសម្រាប់ម៉ោងគឺជាអ្នកកាសែតដែលឈ្នះរង្វាន់ Pulitzer Seymour Hersh ។ គាត់ទើបតែសរសេរអនុស្សាវរីយ៍របស់គាត់។ វាត្រូវបានគេហៅថា អ្នករាយការណ៍. នៅជាមួយពួកយើង។
AMY បុរសល្អ: "ខ្ញុំនឹងបន្តទៅមុខខ្ពស់ជាងនេះបន្តិច" ដោយ Mahalia Jackson បាទ ស្ត្រី សិល្បករដ៏ឆ្នើមម្នាក់ ដែល Seymour Hersh ស្គាល់កាលពីនៅក្មេង។ Seymour Hersh អ្នកកាសែតស៊ើបអង្កេតដែលទទួលបានពានរង្វាន់ ជាអ្នកយកព័ត៌មានដែលទទួលបានរង្វាន់ Pulitzer គាត់បានសរសេរសម្រាប់ កាសែត New York Times, សម្រាប់ នេះជាថ្មី Yorker. អនុស្សាវរីយ៍របស់គាត់ទើបតែចេញ។ វាត្រូវបានគេហៅថា អ្នករាយការណ៍។ ខ្ញុំជាអេមីហ្គូដមែនជាមួយជូអានហ្គុនហ្សាឡេស។
ជូអាន GONZÁLEZ៖ ស៊ី ខ្ញុំចង់សួរអ្នក—ក្នុងអនុស្សាវរីយ៍របស់អ្នក អ្នកមានជំពូកជាច្រើនដែលឧទ្ទិសដល់ការមករដូវរបស់អ្នក។ កាសែត New York Times. ហើយអ្វីដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍បំផុតសម្រាប់ខ្ញុំគឺគណនីរបស់អ្នកអំពីទំនាក់ទំនងរបស់ Henry Kissinger ទៅកាន់មនុស្សសំខាន់ៗនៅ ដងដូចជា Abe Rosenthal និងរបៀបដែលគាត់ផ្តល់អាហារដល់រឿង ដង. ហើយតើអ្នកអាចនិយាយអំពីវាបានទេ?
ស៊ីម័រ ហឺស: អញ្ចឹងខ្ញុំត្រូវបានជួលនៅឆ្នាំ 72 ដោយ Rosenthal ។ ហើយនៅខែសីហា - ហើយខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើការ ដង ពេលនោះគឺជា - ប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកកាសែត វាជាកន្លែងធ្វើការ។ វានៅតែជា។ វានៅតែជាកាសែតដ៏អស្ចារ្យ។ ខ្ញុំស្អប់ការផ្សាយរបស់ Trump ។ ខ្ញុំប្រាថ្នាថាពួកគេនឹងចេញពី Tweet ហើយធ្វើរឿងដែលពួកគេកំពុងធ្វើឥឡូវនេះ។ រឿងនោះមាននៅទីនោះកាលពីពីរខែមុន។ ឆាប់ឡើង។ អ្នកខកខានវា។
AMY បុរសល្អ: ជនចំណាកស្រុកនៅព្រំដែន។
ស៊ីម័រ ហឺស: អូ បាទ និងយេម៉ែន។ ពួកគេកំពុងបាត់វា។ ខ្ញុំមានន័យថា ពួកគេកំពុងធ្វើកិច្ចការមួយចំនួនលើវា ប៉ុន្តែវាពិតជា តួនាទីរបស់អាមេរិកគឺជ្រៅជាងអ្វីដែលពួកគេដឹង។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ សូមបន្តត្រលប់មកវាវិញ។
AMY បុរសល្អ: អ៊ីចឹងទៅ ប្រជាធិបតេយ្យឥឡូវនេះ!
ស៊ីម័រ ហឺស: ខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយ ដងហើយខ្ញុំគ្រាន់តែ - ខ្ញុំគ្រាន់តែគិតពីអាជីវកម្មរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំទទួលបានកន្លែងមួយ។ ខ្ញុំជាប្រភេទអ្នកយកព័ត៌មាន ខ្ញុំបានជួលថ្ងៃទី 1 ខែឧសភា ហើយខ្ញុំត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅមើល—ចុងខែតុលា ខ្ញុំបានទៅគណៈប្រតិភូវៀតណាមខាងជើងនៅទីក្រុងប៉ារីស ហើយបានសរសេររឿង។ ក្នុងរយៈពេលមួយសប្តាហ៍ ឬ 10 ថ្ងៃនៃការបើក កាសែត New York Timesខ្ញុំកំពុងសម្ភាសជាមួយ Madame Binh ស្ត្រីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់នេះដែលដឹកនាំរណសិរ្សរំដោះជាតិ ដែលខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅប្រទេសវៀតណាមវិញកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ហើយបានផឹកកាហ្វេយ៉ាងយូរជាមួយនាងក្នុងវ័យ 89 ឆ្នាំដូចសព្វដង។ ខ្ញុំមានន័យថា អស្ចារ្យ ស្រស់ស្អាត សក់ខ្មៅ—នៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលនាងបានទៅនៅទីក្រុងប៉ារីស ស្ត្រីបានទះដៃអបអរសាទរនាង ដែលជាស្ត្រីឈានមុខគេ និងអស្ចារ្យណាស់។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ដូច្នេះខ្ញុំត្រឡប់ទៅការិយាល័យវ៉ាស៊ីនតោនវិញ ហើយខ្ញុំអង្គុយ—ខ្ញុំគ្រាន់តែផ្តល់កៅអីដោយចៃដន្យក្បែរបុរសដែលធ្វើនយោបាយការបរទេស។ ហើយខ្ញុំគិតពីអាជីវកម្មរបស់ខ្ញុំ។ ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅម៉ោង 5:00 លេខាទៅប្រធានការិយាល័យនឹងដើរចេញ។ ហើយអ្នកយកព័ត៌មានគឺ Bernie Gwertzman ដែលជាអ្នកសារព័ត៌មានអាជីពមានសមត្ថភាពខ្លាំង។ ហើយនាងនឹងនិយាយថា - Max Frankel គឺជាប្រធានការិយាល័យ។ នាងនឹងនិយាយថា “Max រួចរាល់ហើយ។ ហេនរីត្រូវបានហៅ។ ហើយយើងនឹងមករកអ្នកឥឡូវនេះ»។ ហើយបន្ទាប់មក រឿងបន្ទាប់ដែលអ្នកដឹង Bernie នឹងកត់ចំណាំ។ គាត់នឹងសើច ហើយនិយាយជាមួយ Kissinger ហើយបន្ទាប់មកគាត់នឹងសរសេររឿងមួយ។ ហើយខ្ញុំកំពុងមើលវា។ ហើយរឿងនៅថ្ងៃបន្ទាប់នឹងនាំក្រដាសហើយនិយាយថា "ប្រភពរដ្ឋាភិបាលបាននិយាយដូច្នេះហើយដូច្នេះ" ។ ប្រហែលជាថ្ងៃទីបី ឬទីបួន ខ្ញុំបាននិយាយថា “នេះជាគំរូ”។ វាគឺជាពេលមួយ — មានពេលមួយដែលមាននរណាម្នាក់ចូលទៅក្នុងការទូត។ ប៉ុន្តែជារៀងរាល់ថ្ងៃ Kissinger's - នឹងមកពី Kissinger តាមរយៈប្រធានការិយាល័យទៅកាន់ Bernie ដែលជាប្រធានអ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានបរទេសចូលទៅក្នុងទំព័រមុខនៃ កាសែត New York Times ដោយគ្មានការណែនាំអំពីអ្នកណា។ ខ្ញុំចង់និយាយថា អ្នករាល់គ្នាដឹងថាវាជា Kissinger ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំបានសួរគាត់អំពីថ្ងៃទីបី ឬទីបួន។ ហើយគាត់ជាមនុស្សត្រង់ខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំបាននិយាយថា "Bernie តើអ្នកធ្លាប់និយាយជាមួយ Mel Laird ទេ?" ប្រសិនបើអ្នកចាំថា ខ្ញុំមានទំនាក់ទំនង ហើយខ្ញុំដឹងថា Mel គឺប្រឆាំងនឹងគោលនយោបាយមួយចំនួន។ "តើអ្នកធ្លាប់និយាយជាមួយរដ្ឋលេខាធិការ Bill Rogers ទេ?" ដែលខ្ញុំមិនស្គាល់ លេខា។ ប៉ុន្តែ Rogers គឺជារដ្ឋ ហើយ Laird គឺជាលេខាធិការការពារជាតិ។ ហើយគាត់បាននិយាយថា "អូទេ" គាត់បាននិយាយថា "ប្រសិនបើយើងធ្វើដូច្នេះ Henry នឹងមិននិយាយជាមួយយើងទេ" ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែ - នេះគឺអ្នកដឹងទេ ចេញពីការសន្ទនាពាក្យសំដីចាស់ដែលធ្លាប់មាននៅក្នុង សំឡេងភូមិចាំទេ?
AMY បុរសល្អ: ដូច្នេះ Gwertzman កំពុងទទួលបានការហៅទូរសព្ទប្រចាំថ្ងៃពី Henry Kissinger។
ស៊ីម័រ ហឺស: មែនហើយ មិនមែនទេ វាជាសប្តាហ៍នោះ វាជាប្រចាំថ្ងៃ។
AMY បុរសល្អ: ការហៅទូរសព្ទធម្មតា។
ស៊ីម័រ ហឺស: ការហៅទូរស័ព្ទនៅពេលមានវិបត្តិដែលពាក់ព័ន្ធនឹងវត្ថុនោះ។ ខ្ញុំមានន័យថា វាដូចជា "អ្វី?"
AMY បុរសល្អ: ខ្ញុំចង់អានអ្នកនូវសម្រង់សម្ដីរបស់ចុងភៅ និងអ្នកផ្សាយទូរទស្សន៍ Anthony Bourdain ដែលទើបនឹងយកជីវិតរបស់គាត់។ គាត់កំពុងនិយាយអំពី Henry Kissinger ។ គាត់បានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅ 2001 របស់គាត់ ដំណើរកម្សាន្តរបស់ Cookដកស្រង់ថា “នៅពេលដែលអ្នកបានមកប្រទេសកម្ពុជា អ្នកនឹងមិនដែលឈប់ចង់វាយ Henry Kissinger ដល់ស្លាប់ដោយដៃទទេរបស់អ្នកឡើយ។ អ្នកនឹងលែងអាចបើកកាសែត ហើយអានអំពីរឿងក្បត់ជាតិ ក្បត់ជាតិ និងឃាតកម្មដ៏សាហាវនោះទៀត អង្គុយជជែកគ្នាលេងជាមួយ Charlie Rose ឬចូលរួមកិច្ចការពាក់អាវខ្មៅសម្រាប់ទស្សនាវដ្ដីរលោងថ្មីដោយមិនញញើតឡើយ។ ធ្វើជាសាក្សីនូវអ្វីដែល Henry បានធ្វើនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលជាផលផ្លែនៃទេពកោសល្យរបស់គាត់សម្រាប់ភាពជារដ្ឋ ហើយអ្នកនឹងមិនដែលយល់ពីមូលហេតុដែលគាត់មិនអង្គុយនៅចតនៅ The Hague ក្បែរ Milosevic នោះទេ។
ស៊ីម័រ ហឺស: វ៉ោវ!
AMY បុរសល្អ: នោះគឺលោក Anthony Bourdain ដែលទើបតែសម្លាប់ខ្លួន។
ស៊ីម័រ ហឺស: វ៉ោវ! វ៉ោវ! ខ្ញុំមិនបានដឹងសម្រង់នោះទេ។ រឿងតែមួយគត់ដែលខ្ញុំចងចាំគឺខ្ញុំបានសរសេរសៀវភៅដ៏វែងនេះអំពី Kissinger ដែលយើងបាននិយាយយ៉ាងយូរនៅក្នុងកម្មវិធីនេះ។ ហើយមានអ្នកខ្លះហៅវាថាជាដីកា ឬវិក័យប័ត្រអ្នកទទួល។ ហើយខ្ញុំចាំថា នៅឆ្នាំបន្ទាប់ នៅឯពិធីជប់លៀងអ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មាននៅសេតវិមាន ដែលមិនមានអ្នកសារព័ត៌មានសមហេតុផលគួរទៅ។ អបអរសាទរប្រធានាធិបតី វាមិនមែនជាការងាររបស់យើងទេ។ វាមិនមែនជាការងាររបស់យើងទេ។ ហើយដោយវិធីនេះពាក្យបណ្តឹងរបស់ខ្ញុំជាមួយ កាសែត New York Times គឺយើងមិនគួរទទួលស្គាល់អាមេរិកទេ។ យើងមិនមែនជាអាមេរិកដំបូងទេ។ យើងជាសារព័ត៌មានអន្តរជាតិ។ ហេតុអ្វីបានជាអាមេរិកផ្តោតដំបូង? ប៉ុន្តែនោះជាបញ្ហាដែលងាយយល់ជាង។ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នានឹងចង់បាន Kissinger សូម្បីតែឆ្នាំក្រោយនៅតុរបស់ពួកគេ។ អ្វីដែលខ្ញុំតែងតែនិយាយអំពី Kissinger ជាសាធារណៈ ហើយម្តងហើយម្តងទៀត គឺថានៅពេលដែលមនុស្សត្រូវរាប់-ពួកគេគេងមិនលក់ ហើយពួកគេរាប់ចៀម ខ្ញុំគិតថា Kissinger ត្រូវតែរាប់ការដុត និងធ្វើបាបទារកខ្មែរ និងវៀតណាមពេញមួយជីវិតរបស់គាត់។ . ប៉ុន្តែជាការពិតណាស់ គាត់មិនធ្វើទេ។
AMY បុរសល្អ: ដោយសារតែអ្វីដែលគាត់ទទួលបន្ទុក។
ស៊ីម័រ ហឺស: ព្រោះព្រះអើយ មិនមែនមានតែកម្ពុជាទេ នៅវៀតណាម ឯងប្រាប់ខ្ញុំថាវានៅឯណា។ ខ្ញុំមានន័យថា មក។ ខ្ញុំមានន័យថា យើងកំពុងនិយាយអំពី - យើងកំពុងនិយាយអំពី - នេះគឺនៅក្នុងសង្គមផ្សេងទៀត គាត់នឹងនៅក្នុងចត។ គាត់នឹងនៅទីនោះ - គាត់ពិតជាត្រឹមត្រូវ - នៅទីក្រុងឡាអេជាមួយ Milosevic ។ ឧក្រិដ្ឋកម្មសង្គ្រាម។ ទាំងនេះគឺជាឧក្រិដ្ឋកម្មសង្គ្រាមដែលកំពុងកើតឡើង។ ហើយការទម្លាក់គ្រាប់បែកនៅបុណ្យណូអែល នៅពេលដែលមានដំណោះស្រាយសន្តិភាព ហើយ Nixon ចង់បានកាន់តែច្រើន គាត់ចង់បាន—គាត់ខ្លាច។ គាត់ចង់បាន - និច្សុនគ្រាន់តែ - គាត់ចង់គាំទ្រការគាំទ្ររបស់គាត់នៅអាមេរិកកណ្តាល ខ្ញុំគិតថាពួកគេបានហៅវា។ ដូច្នេះពួកគេទម្លាក់—ពួកគេទម្លាក់គ្រាប់បែកបុណ្យណូអែល ដែលមិនមានពាក់ព័ន្ធនឹងដំណើរការសន្តិភាពទេ។ ឆាប់ឡើង។ តើនោះជាអ្វី? នោះគ្រាន់តែជាឃាតកម្មប៉ុណ្ណោះ។
ជូអាន GONZÁLEZ៖ ជាការពិតណាស់ខ្ញុំចង់សួរអ្នកអំពីការបង្ហាញមួយទៀតរបស់អ្នកដែលទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ពីអន្តរជាតិ៖ Abu Ghraib ។ តើអ្នកអាចនិយាយអំពីរបៀបដែលអ្នកទៅដល់ Abu Ghraib និងផលប៉ះពាល់ដែលរឿងនោះមាន មិនត្រឹមតែនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិកប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែនៅទូទាំងពិភពមូស្លីម?
ស៊ីម័រ ហឺស: គ្មានអ្វីដែលខ្ញុំសរសេរដែលមិនស្គាល់ ហើយត្រូវបានរាយការណ៍ដោយអង្គការឃ្លាំមើលសិទ្ធិមនុស្សនោះទេ - បុរសអស្ចារ្យម្នាក់ឈ្មោះ ចន ស៊ីហ្វតុន គ្រាន់តែជាមនុស្សពូកែ - អង្គការលើកលែងទោសអន្តរជាតិ កំពុងសរសេរ - ធ្វើរបាយការណ៍ និយាយអំពីការធ្វើទារុណកម្ម។ វាជារឿងដូចគ្នាដែលខ្ញុំកំពុងអានក្នុងទសវត្សរ៍ទី 60 អំពីប្រទេសវៀតណាម ដែល - ដោយក្រុមព្រះវិហារដែលកំពុងសរសេរសៀវភៅអំពីវា ដែលមិនបានផ្សព្វផ្សាយ។ ហើយពួកគេធ្វើទារុណកម្ម។
ហើយខ្ញុំរកមិនឃើញទេ ហើយនៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះឆ្នាំ 2003 ក្នុងខែធ្នូ អ្វីដែលបានកើតឡើងគឺ យើងបានឈ្នះសង្រ្គាម យើងបានគិតយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយវាបានប្រែក្លាយថាយើងមិនបានឈ្នះនោះទេ។ អ្វីដែលលោក Don Rumsfeld ដែលបុរសនោះហៅថាអ្នកស្លាប់ - នៅពេលដែលយើងគិតថាសង្រ្គាមក្នុងរយៈពេលពីរខែ - អ្វីដែលគាត់ហៅថាអ្នកស្លាប់បានប្រែក្លាយទៅជាបុរសដែលត្រៀមរួចជាស្រេច - Baath Party ដែលយើងគិតថាយើងបានកម្ចាត់។ ហើយយើងស្ថិតក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិល ហើយយើងត្រូវគេកាប់សម្លាប់។
នៅក្នុងខែធ្នូនោះ ខ្ញុំនៅ—ខ្ញុំបានទៅក្រុងដាម៉ាស ហើយមានឧត្តមសេនីយ៍ផ្កាយពីរ។ យើងចាប់បានមេទ័ពភាគច្រើន។ ឧត្តមសេនីយភាគច្រើនដែលបម្រើការក្នុងកងទ័ពអ៊ីរ៉ាក់ យើងចាប់បាន។ យើងសម្លាប់គេ ឬយើងបង្វែរវាទៅដាក់ក្នុងអង្គភាពដែលក្លាយជាឃាតករ ឬយើងប្រើវាសម្រាប់ស៊ើបការណ៍។ បុរសម្នាក់នេះត្រូវបានខកខាន។ គាត់ជាភាសាវិទូ ផ្កាយពីរ។ ហើយខ្ញុំបាននាំគាត់ទៅក្រុងដាម៉ាស។ ខ្ញុំគិតថាវាមានតម្លៃ 700 ដុល្លារសម្រាប់គាត់ដើម្បីយកឡានមួយ - អ្នកអាចធ្វើវាបាននៅពេលនោះ។ វាមានសុវត្ថិភាព។ មានសម័យមួយ នៅតែមាន។ គាត់បានជិះឡានពីបាកដាដទៅដាម៉ាស។ គាត់មានកូនស្រីម្នាក់នៅសាលាពេទ្យ។ គាត់ត្រូវស្នាក់នៅទីនោះ ព្រោះគាត់មិនចេះភាសាអង់គ្លេស ហើយគាត់ចង់—សាលាពេទ្យគឺជាភាសាអារ៉ាប់ ហើយគាត់អាចធ្វើវាបាន។ ខ្ញុំមិនដឹងថាមានអ្វីកើតឡើងចំពោះគាត់ទេ។ ហើយខ្ញុំបានចំណាយពេលបួនថ្ងៃជាមួយនឹងឧត្តមសេនីយផ្កាយពីររូបនេះ ដែលជាសញ្ញាឆ្លាតវៃ និងដឹងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ ហើយខ្ញុំកំពុងពន្យល់គាត់ ដោយសរសេរ ខ្ញុំមិនដាក់អ្វីនៅក្នុងកុំព្យូទ័រទេ។
ហើយប្រហែលជាថ្ងៃទី XNUMX ឬទី XNUMX គាត់បាននិយាយថា "ហើយអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំប្រាប់អ្នកអំពីគុកនោះ Abu Ghraib" ដែលខ្ញុំបានអានរឿង។ គាត់បាននិយាយថា “ប្រពន្ធ និងកូនស្រីរបស់មិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំកំពុងសរសេរ ហើយនិយាយថា អ្នកត្រូវតែមកសម្លាប់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំបានស្មោកគ្រោកហើយ”។ យើងដោះស្រាយកំហុសនៅទីនេះ នៅក្នុងផ្នែកនេះ - កំហុស និងការបដិសេធនៅទីនេះ។ ប៉ុន្តែពួកគេបានប្រព្រឹត្តដោយអាម៉ាស់។ ហើយពួកគេបាននិយាយថា ពួកគេបានសៅហ្មង។ GIs បានធ្វើអ្វីៗដល់ពួកគេ។ ខ្ញុំមិនប្រាកដថាដល់កម្រិតណាទេ។ “ហើយឯងត្រូវមកសម្លាប់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំលែងសមហើយ។ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើជាប្រពន្ធ ហើយខ្ញុំក៏មិនអាច—ខ្ញុំមិនអាចធ្វើជាប្រពន្ធ ហើយខ្ញុំក៏មិនអាចរៀបការបានដែរ»។
អញ្ចឹងតើមានអ្វីកើតឡើង? ដូច្នេះខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងវា។ ខ្ញុំចង់និយាយថា ខ្ញុំបានដឹងនៅពេលនោះ ប្រហែលជាខ្ញុំអាចរកវិធីមួយ។ ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំបានលឺអំពីរូបថត។ ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំបានលឺ ហ្វូងមនុស្ស មានរូបថតមួយចំនួន។ ធ្លាប់មានរបាយការណ៍សរសេរ របាយការណ៍សម្ងាត់។ ហើយនៅពេលដែលខ្ញុំទទួលបានវា - ខ្ញុំទទួលបានវា។ ខ្ញុំទទួលបានរបាយការណ៍នេះ ដែលសរសេរដោយមន្ត្រីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ឈ្មោះ Antonio Taguba ដែលត្រូវបានបណ្តេញចេញពីវា ដោយសារតែ Rumsfeld គិតថា Taguba ត្រូវតែផ្តល់ឱ្យខ្ញុំ។ ល្ងង់ប៉ុណ្ណា? ខ្ញុំមិនបានឃើញគាត់ទេ។ ខ្ញុំមិនស្គាល់គាត់អស់រយៈពេលពីរឆ្នាំ។ ខ្ញុំជាមិត្តសម្លាញ់របស់គាត់។ ខ្ញុំញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយគាត់។ គាត់ជាបុរសដ៏អស្ចារ្យបំផុត។ ខ្ញុំនឹងចូលទៅក្នុង foxhole ជាមួយគាត់។ ហើយមានមនុស្សទាំងនេះ។
AMY បុរសល្អ: ទូទៅ។
ស៊ីម័រ ហឺស: គាត់ទើបតែសរសេររបាយការណ៍ផ្កាយពីរ ដែលថា គាត់ត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ទីបី។ គាត់ជាជនជាតិហ្វីលីពីន។ គាត់បានចេញពីមហាវិទ្យាល័យដោយមានទម្ងន់ 115 ហ្វីត XNUMX ទម្ងន់ XNUMX ផោន។ ហើយបីដងហើយដែលគាត់បានសុំកងទ័ពដូចគាត់នៅក្នុងអាជីពជាយោធាឲ្យជួយបង់ថ្លៃរៀនចប់។ ហើយគេនិយាយទៅគាត់ថា៖ «អ្នកក៏មិនចេះភាសាអង់គ្លេសដែរ។ អ្នកដឹងទេ អ្នកគ្រាន់តែជាបុរសពណ៌លឿងបន្តិចប៉ុណ្ណោះ»។
AMY បុរសល្អ: យើងមានពេលមួយនាទីកន្លះ។
ស៊ីម័រ ហឺស: ដូច្នេះ អ្វីដែលបានកើតឡើងគឺខ្ញុំទទួលបានរបាយការណ៍ហើយវាបំផ្លិចបំផ្លាញ។ ហើយវាទាំងអស់ដោយសារតែគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថាតើវាអាក្រក់ប៉ុណ្ណា។ និង កាសែត New York Times បោះពុម្ពផ្សាយវា។ និង ហ្វូងមនុស្ស មានរូបថតដូចគ្នាដែលខ្ញុំមាន ហើយវាបានបដិសេធក្នុងរយៈពេលពីរឬបីសប្តាហ៍ដើម្បីបោះពុម្ពវា។ វាគ្រាន់តែជារឿងដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចប៉ុណ្ណោះ។
AMY បុរសល្អ: ទាំងនេះគឺជារូបថតនៃការធ្វើទារុណកម្មអ្នកទោសនៅ Abu Ghraib ។
ស៊ីម័រ ហឺស: ត្រូវហើយ។ ពួកគេបានទទួលវាអស់រយៈពេលពីរសប្តាហ៍។
ជូអាន GONZÁLEZ៖ ហើយពួកគេមិនបានរត់វាទេ។
ស៊ីម័រ ហឺស: ប៉ុន្តែអ្នកដឹងទេថា អ្នកដែលធ្វើវា អ្នកយកព័ត៌មាន Dan Rather និង Mary Mapes ដែលជាផលិតករចង់បាន។ ប៉ុន្តែឈុតបានបញ្ឈប់ពួកគេ។ ដូច្នេះហើយខ្ញុំពិតជាបានសម្រេចកិច្ចព្រមព្រៀងមួយ ដែលពួកគេបោះផ្សាយវា។ 60 នាទី នៅថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ មុនពេលខ្ញុំធ្វើរបាយការណ៍នៅថ្ងៃអាទិត្យ។
ជូអាន GONZÁLEZ៖ អ្នកយកព័ត៌មានដដែលដែលត្រូវបានគេបណ្តេញចេញដោយសារសំខាន់ ហ្វូងមនុស្ស ក្រោយមក។
ស៊ីម័រ ហឺស: វាជាការអាក្រក់ពេក។ វាមិនល្អទេដែលល្អក្នុងការងាររបស់អ្នកនៅក្នុងទូរទស្សន៍បណ្តាញ។ នោះជាទ្រឹស្តីរបស់ខ្ញុំ។
AMY បុរសល្អ: អ្នកក៏បានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅរបស់អ្នកថា "មានការយល់យ៉ាងទូលំទូលាយថា អ្នកដែលស្លាប់ក្នុងការសួរចម្លើយមិនត្រូវកប់ទេ ក្រែងលោសាកសពមិនត្រូវបានរំខាននៅពេលក្រោយ ប៉ុន្តែត្រូវបំផ្លាញដោយទឹកអាស៊ីត និងមធ្យោបាយផ្សេងទៀត"។
ស៊ីម័រ ហឺស: នោះហើយជាអ្វីដែលខ្ញុំបានសរសេរ។ ខ្ញុំចង់និយាយថាតើខ្ញុំគួរនិយាយអ្វី? បាទ វាត្រូវបានយល់។ នេះគឺនៅដើមសង្រ្គាម។ មាន - សុំទោស។ តើអ្នកគិតថាវាឈប់ទេ? ដឹងទេថាតើយើងមានកន្លែងធ្វើសង្រ្គាមប៉ុន្មានកន្លែងហើយនៅពេលនេះ? ចិតសិបប្រាំមួយ។ សហរដ្ឋអាមេរិកកំពុងតែធ្វើសង្រ្គាមនៅក្នុងប្រទេសចំនួន ៧៦។ បើអ្នកមិនគិតថាការធ្វើឃាតកំពុងតែកើតមានច្រើននោះទេ។
AMY បុរសល្អ: អ្នកក៏បានសរសេរអំពីការប្រើប្រាស់ស្រមោចភ្លើងផងដែរ។
ស៊ីម័រ ហឺស: ខ្ញុំមិនបានសរសេរទេ។ វាជារឿងមួយដែលយើងមិនបានបោះពុម្ពទេ ព្រោះវាគ្រាន់តែជាការប្រយុទ្ធមួយដែលខ្ញុំមានជាមួយនឹងអ្នកកែសម្រួល។ ហើយប្រហែលជាគាត់និយាយត្រូវ។
AMY បុរសល្អ: ប៉ុន្តែការធ្វើឃាតដែលអ្នកកំពុងនិយាយអំពីក្នុងរយៈពេល 15 វិនាទីចុងក្រោយរបស់យើង ហើយបន្ទាប់មកយើងនឹងធ្វើផ្នែកទី 2 ។
ស៊ីម័រ ហឺស: មែនហើយ ខ្ញុំចង់មានន័យថា នៅពេលដែលអ្នកមានកងកម្លាំងប្រតិបត្តិការពិសេសដែលកំពុងប្រតិបត្តិការនៅទូទាំងទ្វីបអាហ្រ្វិក ប្រសិនបើអ្នកគិតថាពួកគេកំពុងនិយាយការពិតអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅកន្លែងណាក៏ដោយ ក្នុងប្រទេសម៉ាលី ឬកន្លែងផ្សេងទៀត - វាអាចខុសគ្នា 70 - យើងនៅទូទាំងទ្វីបអាហ្រ្វិក។ គ្មាននរណាម្នាក់គ្រប់គ្រងអ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើនោះទេ។ វាជាបញ្ហាធំ។ ហើយជាការពិតណាស់ប្រធានាធិបតីនេះមិនដឹង និងមិនខ្វល់។ ប៉ុន្តែមានមនុស្សនៅទីនោះ។ មានមនុស្សនៅពីក្រោយគាត់ដែលយកចិត្តទុកដាក់។ ប៉ុន្តែវានឹងមានដំណើរការដ៏យូរ។
AMY បុរសល្អ: យើងកំពុងនិយាយទៅកាន់ Seymour Hersh ហើយយើងនឹងបន្តជាមួយនឹងគេហទំព័រផ្តាច់មុខនៅ democracynow.org ដែលជាអ្នកកាសែតឈ្នះរង្វាន់ Pulitzer ដែលបានសរសេរសម្រាប់ កាសែត New York Times, នេះជាថ្មី Yorkerលាតត្រដាងការសម្លាប់រង្គាល My Lai ។ អនុស្សាវរីយ៍របស់គាត់ទើបតែចេញ។ វាត្រូវបានគេហៅថាសាមញ្ញ អ្នករាយការណ៍.
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ