SPIEGEL អនឡាញ៖ ប្រធានាធិបតីអ៊ីរ៉ង់ Mahmoud Ahmadinejad ទើបតែនៅទីក្រុងញូវយ៉កសម្រាប់មហាសន្និបាតអង្គការសហប្រជាជាតិ។ ជាថ្មីម្តងទៀត លោកបាននិយាយថា លោកចាប់អារម្មណ៍តែលើថាមពលនុយក្លេអ៊ែរស៊ីវិល ជំនួសឲ្យអាវុធបរមាណូ។ តើលោកខាងលិចពិតជាដឹងអំពីកម្មវិធីនុយក្លេអ៊ែរនៅអ៊ីរ៉ង់កម្រិតណា?
Seymour ហឺស៖ ច្រើន។ ហើយវាត្រូវបានគេប៉ាន់ស្មានថា ទីភ្នាក់ងារថាមពលបរមាណូអន្តរជាតិ (IAEA) ដឹងប៉ុន្មាន។ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើតាមអ្វីដែល (ប្រធាន IAEA លោក Mohamed) ElBaradei និងរបាយការណ៍ផ្សេងៗបាននិយាយនោះ ប្រជាជនអ៊ីរ៉ង់បានអះអាងថាកំពុងចម្រាញ់សារធាតុអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមដល់កម្រិតខ្ពស់ជាង 4 ភាគរយ ដែលជាចំនួនដែលអ្នកត្រូវការដើម្បីដំណើរការម៉ាស៊ីនរ៉េអាក់ទ័រនុយក្លេអ៊ែរដោយសន្តិភាព។ ប៉ុន្តែការទស្សន៍ទាយដ៏ល្អបំផុតរបស់ IAEA គឺថាពួកគេមាន 3.67 ភាគរយឬអ្វីមួយ។ ជនជាតិអ៊ីរ៉ង់មិនទាំងធ្វើអ្វីដែលគេអះអាងថាកំពុងធ្វើ។ IAEA បាននិយាយគ្រប់គ្នាថា ពួកគេកំពុងតែមានការរីកចម្រើន ប៉ុន្តែជាមូលដ្ឋាន អ៊ីរ៉ង់គ្មានកន្លែងណាទេ។ ជាការពិតណាស់ សហរដ្ឋអាមេរិក និងអ៊ីស្រាអែលនឹងនិយាយថា អ្នកត្រូវតែពិនិត្យមើលសេណារីយ៉ូករណីដ៏អាក្រក់បំផុត ប៉ុន្តែមិនមានភស្តុតាងគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្ហាញអំពីភាពត្រឹមត្រូវនៃការវាយឆ្មក់ទម្លាក់គ្រាប់បែកនោះទេ។
SPIEGEL អនឡាញ៖ តើនេះគ្រាន់តែជាករណីមួយផ្សេងទៀតនៃការបំផ្លើសគ្រោះថ្នាក់ក្នុងការរៀបចំសម្រាប់ការឈ្លានពានដូចដែលយើងបានឃើញក្នុងឆ្នាំ 2002 និង 2003 មុនពេលសង្រ្គាមអ៊ីរ៉ាក់ដែរឬទេ?
ហឺស៖ យើងមានសមត្ថភាពដ៏អស្ចារ្យនេះនៅអាមេរិកក្នុងការវាយប្រហារប្រជាជនហ៊ីត្លែរ។ យើងមានហ៊ីត្លែរ ហើយតាំងពីហ៊ីត្លែរ យើងមានប្រហែល ២០នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេ។ Khrushchev និង Mao និង Stalin ហើយសម្រាប់ពេលបន្តិចទៀត Gadhafi គឺជា Hitler របស់យើង។ ហើយឥឡូវនេះយើងមានបុរសម្នាក់នេះ Ahmadinejad ។ ការពិតគឺគាត់មិនជិតមានអំណាចក្នុងប្រទេសដូចដែលយើងចង់គិតគាត់នោះទេ។ ឆ្មាំបដិវត្តន៍មានការគ្រប់គ្រងដោយផ្ទាល់លើកម្មវិធីមីស៊ីល ហើយប្រសិនបើមានកម្មវិធីអាវុធ ពួកគេនឹងជាអ្នកដំណើរការវា។ មិនមែន Ahmadinejad ទេ។
SPIEGEL អនឡាញ៖ តើអារម្មណ៍បន្ទាន់ដែលអាមេរិកមានជាមួយអ៊ីរ៉ង់មកពីណា?
ហឺស៖ សម្ពាធពីសេតវិមាន។ នោះគ្រាន់តែជាការប្រកួតរបស់ពួកគេ។
SPIEGEL អនឡាញ៖ តើសេតវិមានមានចំណាប់អារម្មណ៍អ្វីខ្លះក្នុងការជំរុញយើងឲ្យឈានដល់ចំណុចកំពូលជាមួយក្រុងតេអេរ៉ង់?
ហឺស៖ អ្នកត្រូវសួរខ្លួនឯងថា តើយើងមានចំណាប់អារម្មណ៍អ្វីកាលពី ៤០ ឆ្នាំមុនសម្រាប់ការធ្វើសង្រ្គាមនៅវៀតណាម។ អ្នកគិតថានៅក្នុងប្រទេសនេះដែលមានមនុស្សឆ្លាតច្រើន យើងមិនអាចធ្វើរឿងល្ងង់ដូចគ្នាទៀតទេ។ ខ្ញុំមានទ្រឹស្ដីនេះក្នុងជីវិតដែលគ្មានការរៀនសូត្រ។ មិនមានខ្សែកោងការរៀនសូត្រទេ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺ tabula rasa ។ មនុស្សគ្រប់រូបត្រូវស្វែងរកវត្ថុដោយខ្លួនឯង។
SPIEGEL អនឡាញ៖ សូម្បីតែបន្ទាប់ពីអ៊ីរ៉ាក់? តើគ្មានហេតុផលយុទ្ធសាស្ត្រសម្រាប់ការចូលរួមយ៉ាងខ្លាំងនៅមជ្ឈិមបូព៌ាទេ?
ហឺស៖ អូទេ។ យើងនឹងកសាងលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ។ រឿងពិតនៅក្នុងគំនិតរបស់ប្រធានាធិបតីនេះគឺគាត់ចង់កែទម្រង់មជ្ឈិមបូព៌ា និងធ្វើឱ្យវាក្លាយជាគំរូ។ គាត់ជឿជាក់ជាមិនខាន។ ខ្ញុំតែងតែគិតថា Henry Kissinger គឺជាគ្រោះមហន្តរាយមួយ ពីព្រោះគាត់កុហកដូចជាមនុស្សភាគច្រើនដកដង្ហើម ហើយអ្នកមិនអាចមានវានៅក្នុងជីវិតសាធារណៈ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើវាជា Kissinger លើកនេះ ខ្ញុំពិតជាបានធូរស្រាល ព្រោះខ្ញុំដឹងថា ភាពឆ្កួតនឹងជាប់ទាក់ទងនឹងកិច្ចព្រមព្រៀងប្រេងមួយចំនួន។ ប៉ុន្តែក្នុងករណីនេះ អ្វីដែលអ្នកឃើញគឺជាអ្វីដែលអ្នកទទួលបាន។ បុរសនេះជឿថាគាត់កំពុងធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះ។
SPIEGEL អនឡាញ៖ ដូច្នេះ តើប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់មានជម្រើសអ្វីខ្លះ?
ហឺស៖ មានជម្រើសពីរយ៉ាងច្បាស់លាស់៖ ជម្រើស ក) យកអ្នករាល់គ្នាចេញនៅពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រយប់នេះ។ ជម្រើស ខ) ចេញអោយគ្រប់ៗគ្នានៅពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រថ្ងៃស្អែក។ ឥន្ធនៈដែលបន្តសង្គ្រាមគឺយើង។
SPIEGEL អនឡាញ៖ មនុស្សជាច្រើនបាននិយាយថា វត្តមានរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅទីនោះជាផ្នែកធំនៃបញ្ហា។ តើមាននរណាម្នាក់នៅក្នុងសេតវិមានកំពុងស្តាប់ទេ?
ហឺស៖ ទេ។ ប្រធានាធិបតីនៅតែកំពុងនិយាយអំពី "ការកើនឡើង" (eds. The "Surge" សំដៅលើការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ប្រធានាធិបតី Bush នៃកងទ័ពបន្ថែម 20,000 ទៅកាន់ប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់នៅនិទាឃរដូវឆ្នាំ 2007 ក្នុងការប៉ុនប៉ងដើម្បីកែលម្អសន្តិសុខនៅក្នុងប្រទេស។) ហាក់ដូចជាកំពុងដំណើរការ។ ដើម្បីបង្រួបបង្រួមប្រទេស។ ប៉ុន្តែ Surge គឺជាហ្គេម con នៃការដាក់កងទ័ពបន្ថែមនៅទីនោះ។ យើងបានកំណត់ទីតាំងជាមូលដ្ឋាន Balkanized សាងសង់ជញ្ជាំង និងបិទជញ្ជាំងពី Sunnis ពី Shiites។ ហើយនៅខេត្ត Anbar ដែលធ្លាប់បានជោគជ័យ ស៊ីអ៊ីតទាំងអស់បានបាត់បង់អស់។ ពួកគេបានបំបែកយ៉ាងសាមញ្ញ។
SPIEGEL អនឡាញ៖ តើហេតុអ្វីបានជាមានការធ្លាក់ចុះអំពើហិង្សានៅទីនោះ?
ហឺស៖ ខ្ញុំគិតថា នោះជាហេតុផលល្អជាងការពិតដែលមានទាហានពីរបីនាក់ទៀតនៅលើដី។
SPIEGEL អនឡាញ៖ ដូច្នេះតើអ្វីជាមេរៀនរបស់ Surge?
ហឺស៖ The Surge មានន័យជាមូលដ្ឋានថា តាមមធ្យោបាយណាមួយ ប្រធានាធិបតីបានទទួលយកការបោសសម្អាតជនជាតិភាគតិច មិនថាគាត់កំពុងនិយាយអំពីវាឬអត់នោះទេ។ នៅពេលដែលគាត់បានប្រកាសជាលើកដំបូង Surge នៅក្នុងខែមករាគាត់បានពិពណ៌នាថាវាជាវិធីមួយដើម្បីនាំភាគីជាមួយគ្នា។ គាត់មិននិយាយទៀតទេ។ ខ្ញុំគិតថាឥឡូវគាត់យល់ថាការបោសសម្អាតជាតិសាសន៍គឺជាអ្វីដែលនឹងកើតឡើង។ អ្នកនឹងមានជនជាតិឃឺដ។ អ្នកនឹងមានតំបន់ស៊ុននី ដែលយើងនឹងត្រូវគាំទ្រជារៀងរហូត។ ហើយអ្នកនឹងមានពួកស៊ីអ៊ីតនៅភាគខាងត្បូង។
SPIEGEL អនឡាញ៖ ដូច្នេះអាមេរិកមានរយៈពេលជាងបួនឆ្នាំក្នុងសង្រ្គាមដែលទំនងជានឹងបញ្ចប់ដោយមហន្តរាយ។ តើការប្រៀបធៀបជាមួយវៀតណាមត្រឹមត្រូវប៉ុណ្ណា?
ហឺស៖ សុពលភាពគឺអាមេរិកកំពុងប្រយុទ្ធនឹងសង្រ្គាមទ័ពព្រៃ ហើយមិនស្គាល់វប្បធម៌។ ប៉ុន្តែភាពខុសគ្នាត្រង់ថា នៅចំណុចមួយដោយសារតែសភា និងការប្រឆាំងជាសាធារណៈ សង្គ្រាមវៀតណាមលែងអាចទ្រាំទ្របានទៀតហើយ។ ប៉ុន្តែអ្នកទាំងនេះឥឡូវមិនខ្វល់ទេ។ គេឃើញហើយ តែមិនខ្វល់។
SPIEGEL អនឡាញ៖ ប្រសិនបើសង្រ្គាមអ៊ីរ៉ាក់បញ្ចប់ជាការបរាជ័យរបស់អាមេរិក តើវានឹងបន្សល់ទុកស្នាមរបួសធ្ងន់ធ្ងរដូចសង្រ្គាមវៀតណាមដែរឬទេ?
ហឺស៖ កាន់តែអាក្រក់។ វៀតណាមជាកំហុសយុទ្ធសាស្ត្រ។ នេះជាយុទ្ធសាស្ត្រ។ តើអ្នកជួសជុលការខូចខាតដោយវប្បធម៌ទាំងមូលដោយរបៀបណា? ទោះជានៅខាងមុខផ្ទះ យើងនឹងវែកញែកវាចេញឆ្ងាយ។ កុំបារម្ភអំពីរឿងនោះ។ ជាថ្មីម្តងទៀត, មិនមានខ្សែកោងការរៀនសូត្រ។ គ្មានខ្សែកោងការរៀនសូត្រទាល់តែសោះ។ យើងនឹងត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងសង្គ្រាមឆោតល្ងង់មួយទៀតក្នុងរយៈពេលពីរទសវត្សរ៍ទៀត។
SPIEGEL អនឡាញ៖ ជាការពិតណាស់ ការរារាំងនោះគឺជាការងារមួយផ្នែករបស់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ។ តើអ្នកយកព័ត៌មានបានធ្វើការងារល្អជាងកាលពីពេលថ្មីៗនេះក្នុងសង្គ្រាមអ៊ីរ៉ាក់ឬ?
ហឺស៖ អូបាទ។ ពួកគេបានធ្វើការងារល្អជាងមុនតាំងពីពេលនោះមក។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ ពួកគេបានបំផ្ទុះវា។ នៅពេលដែលអ្នកមានបុរសម្នាក់ដូចជា Bush ដែលនឹងផ្លាស់ទីនាឡិកា Doomsday ដ៏អាក្រក់ទៅមុខ ហើយគាត់នឹងធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ ហើយគាត់ជាសម្ងាត់ ហើយគាត់មិនប្រាប់សភាអ្វីទាំងអស់ ហើយគាត់ធានាចំពោះអ្វីដែលយើងសរសេរ។ ក្នុងករណីបែបនេះ យើង (អ្នកសារព័ត៌មាន) កាន់តែសំខាន់។ វិសោធនកម្មទីមួយបានបរាជ័យ ហើយសារព័ត៌មានអាមេរិកបានបរាជ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញ។ ពួកយើងជាមនុស្សនិយមលេងសើច។ ហើយនោះគឺជាការបរាជ័យដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាច។ ខ្ញុំត្រូវបានគេសួរសំណួរគ្រប់ពេល៖ តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះក្រដាសចាស់របស់ខ្ញុំ កាសែត New York Times? ហើយឥឡូវនេះខ្ញុំនិយាយថាពួកគេមានក្លិនស្អុយ។ ពួកគេបានខកខានវា។ ពួកគេនឹករឿងដ៏ធំបំផុតនៃពេលវេលា ហើយពួកគេនឹងត្រូវរស់នៅជាមួយវា។
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ