វាជារឿងចម្រូងចម្រាសដែលមានអាយុកាលពីសតវត្សទីប្រាំមុនគ.ស។ Protagoras បាននិយាយថា "មនុស្សគឺជារង្វាស់នៃអ្វីៗទាំងអស់" ។ ទេ ប្លាតូបានឆ្លើយតប។ គ្មានអ្វីដែលមិនល្អឥតខ្ចោះអាចជារង្វាស់នៃអ្វីនោះទេ។ ហើយនៅទីនោះ យើងមានខ្លឹមសារនៃជម្លោះទស្សនវិជ្ជាអំពីលទ្ធភាពនៃកម្មវត្ថុរបស់មនុស្ស ដែលនៅមានជីវិតនៅក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មានទំនើបដូចដែលវាស្ថិតនៅក្នុង agora Athenian ។ សម្រាប់ពេលដែល Jon Snow រង្គោះរង្គើដោយមើលឃើញបានដើរចេញពីខាងក្រោយតុរបស់អ្នកអានព័ត៌មានរបស់គាត់ដើម្បីបង្ហាញបំណែកមួយទៅកាន់កាមេរ៉ារបស់គាត់ដំណើរកម្សាន្តថ្មីៗទៅកាន់ហ្គាហ្សាវាមានអារម្មណ៍ថាគាត់កំពុងឆ្លងកាត់អ្នកសារព័ត៌មាន ជញ្ជាំងទីបួនដូច្នេះហើយ អាចឱ្យទស្សនិកជនទទួលស្គាល់កំហឹង ចំណង់ចំណូលចិត្ត និងគំនិតរបស់គាត់។
Snow បាននិយាយថា "ខ្ញុំមិនអាចយករូបភាពទាំងនេះចេញពីគំនិតរបស់ខ្ញុំបានទេ" Snow បាននិយាយដោយពណ៌នាអំពីក្មេងស្រីតូចម្នាក់ដែលគាត់បានជួបនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ "ពិការយ៉ាងខ្លាំងដោយគ្រាប់កាំភ្លើងដែលបានជ្រាបចូលទៅក្នុងឆ្អឹងខ្នងរបស់នាង" ។ តើនោះជាគោលបំណងដែរឬទេ?
ជាការប្រសើរណាស់, ខ្ញុំទទួលស្គាល់វា: ខ្ញុំបានបាត់បង់ភាពត្រជាក់របស់ខ្ញុំ។ ក្នុងអំឡុងសប្តាហ៍នេះ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា វាគ្មានន័យសម្រាប់ខ្ញុំក្នុងការសរសេរអំពីហ្គាហ្សាទៀតទេ។ ខ្ញុំលែងចាប់អារម្មណ៍នឹងការអង្គុយស្ងៀមនៅតុរបស់ខ្ញុំ បើកមើលប្រយោគដែលបញ្ជាឱ្យច្បាស់ជាងមុន ដោយអះអាងថាដំណើរការយ៉ាងរលូនពីសំណើរឹងមួយទៅសំណើមួយទៀត។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបិទទ្វារដោយភាពភ័យរន្ធត់របស់វាទាំងអស់ ជាប់ក្នុងភាពសោកសៅដ៏ជូរចត់ មិនអាចដំណើរការការខកចិត្តបានត្រឹមត្រូវ។
ហើយបន្ទាប់មក ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបារម្ភថា ខ្ញុំនឹងបំភាន់នូវអ្វីដែលខ្ញុំនឹងសោកស្តាយ។ ប្រហែលជាខ្ញុំបានធ្វើវា នៅក្នុងជួរនេះកាលពីសប្តាហ៍មុន។អណ្តែតលើលទ្ធភាពនៃអ្វីដែលខ្ញុំហៅថា "គ្រាន់តែជាអំពើភេរវកម្ម"។ មិត្តរបស់ខ្ញុំ អ្នកនាំពាក្យអង្គការសហប្រជាជាតិ Chris Gunness បែកបាក់ អំឡុងកិច្ចសម្ភាសន៍ជាមួយ Al-Jazeera។ គាត់បានគ្រប់គ្រងពាក្យថា "ភាពអយុត្តិធម៌ទាំងអស់គឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើឱ្យបេះដូងផ្ទុះឡើង" មុនពេលដែលគាត់បានស្រក់ចូលទៅក្នុងដៃរបស់គាត់ដែលមិនអាចនិយាយបានទៀតទេ។
នៅព្រឹកម្សិលមិញ ក្រុមអ្នកសរសេរអត្ថបទរបស់ Guardian កំពុងនិយាយជាមួយគ្នាដោយស្ងប់ស្ងាត់ និងសមហេតុផលអំពីផ្លូវឆ្ពោះទៅមុខ៖ យើងបានពិភាក្សាអំពីភាពអសកម្មរបស់ Binyamin Netanyahu ការបាត់បង់ឱកាសសម្រាប់សន្តិភាព បញ្ហាផ្លូវរូងក្រោមដីវាយប្រហារ។ ប៉ុន្តែចិត្តខ្ញុំវង្វេង ហើយការសន្ទនាបានក្លាយជាការជជែកគ្នាឆ្ងាយ។ អ្វីៗទាំងអស់នេះគឺមិនល្អសម្រាប់ខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំគិតពី នៅសល់របស់ក្មេងប្រុសអាយុពីរឆ្នាំនោះ។ អ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានក្រុងយេរូសាឡឹមរបស់យើងគឺលោក Peter Beaumont ត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងថង់ប្លាស្ទិក។ ហើយក្មេងៗបានខ្ចប់ចូលទៅក្នុងសាលា UN នោះដោយដេកលើពូក ដោយរំពឹងថាទង់ពណ៌ខៀវនឹងរក្សាសុវត្ថិភាពពួកគេ។ ចំនុចសំខាន់របស់ខ្ញុំនឹងមិនហួសពីភាពភ័យរន្ធត់នោះទេ។ ខ្ញុំឃើញវាយ៉ាងជិតស្និទ្ធ និងផ្ទាល់ខ្លួន។
ខ្ញុំដឹងថាអ្នកសារព័ត៌មានបែបប្រពៃណីមានមោទនភាពចំពោះការថែរក្សាជញ្ជាំងភ្លើងដ៏តឹងរឹងរវាងវត្ថុបំណង និងប្រធានបទ រវាងព័ត៌មាន និងមតិយោបល់។ ជាឧទាហរណ៍ កាសែត New York Times មានរចនាសម្ព័ន្ធគ្រប់គ្រងដាច់ដោយឡែកសម្រាប់គ្នាសម្រាប់ហេតុផលនេះយ៉ាងជាក់លាក់។ ប៉ុន្តែនេះមិនមែនជារឿងប្រឌិតដែលងាយស្រួលទេឬ? ខ្ញុំចង់ឱ្យក្រដាសសរសេរជាអក្សរធំដិតធំ៖ យើងស្អប់សង្រ្គាមគ្មានន័យដ៏ល្ងង់ខ្លៅនេះ។ "ហេតុផលគឺជាទាសករនៃតណ្ហា" ដូចដែលលោក David Hume ធ្លាប់បាននិយាយ។
ខ្ញុំដឹង ខ្ញុំដឹង៖ អារម្មណ៍បែបនេះនឹងមិនដោះស្រាយអ្វីទាំងអស់។ ប៉ុន្តែនៅចំកណ្តាលនៃទុក្ខវេទនាដែលមិនអាចនឹកស្មានដល់ គំនិតនៃភាពស្ងប់ស្ងាត់មានអារម្មណ៏ថាជាការប៉ុនប៉ងអស់សង្ឃឹមដើម្បីរក្សានូវអារ្យធម៌ស្តើងមួយចំនួនដែលការពារយើងពីភាពឥតប្រយោជន៍ទាំងស្រុងរបស់វា។ ហើយនៅពេលដែលអ្នកនាំពាក្យរបស់លោក Netanyahu គឺលោក Mark Regev មកតាមវិទ្យុ ដោយបង្ហាញពីការអាណិតអាសូរមិនពិត និងស្ងប់ស្ងាត់ចេញពីសៀវភៅដៃ PR ខ្ញុំចង់ស្រែក។ ហើយការខកចិត្តទ្វេដងគឺថាការស្រែកជាទូទៅត្រូវបានគេយល់ថាជាអ្វីដែលអ្នកធ្វើនៅពេលដែលអ្នកបានបាត់បង់ការឈ្លោះប្រកែកគ្នា។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំមិនអាចញ័រអារម្មណ៍ថា ក្នុងកាលៈទេសៈទាំងនេះ ការស្រែកគឺជារឿងសមហេតុផលបំផុតដែលត្រូវធ្វើ។
ការមានហេតុផលដោយស្ងប់ស្ងាត់អំពីកុមារដែលស្លាប់មានអារម្មណ៍ថាដូចជាទម្រង់នៃភាពឆ្កួតជាក់លាក់មួយ។ អ្វីក៏ដោយដែលជាកម្មវត្ថុខាងសារព័ត៌មានផ្សេងទៀត វាច្បាស់ណាស់មិនអាចជាការលុបបំបាត់អារម្មណ៍របស់មនុស្សបានទេ។ បើយើងមិនទទួលស្គាល់ទេ យើងមិនរៀបរាប់ពេញលេញទេ។
ក្នុង Twitter: @giles_fraser
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ