លោក Harry Truman បាននិយាយនៅក្នុងព្រឹទ្ធសភាសហរដ្ឋអាមេរិកនៅថ្ងៃទី 23 ខែមិថុនាឆ្នាំ 1941 ថា "ប្រសិនបើយើងឃើញថាអាល្លឺម៉ង់ឈ្នះ" គាត់បាននិយាយថា "យើងគួរតែជួយរុស្ស៊ីហើយប្រសិនបើរុស្ស៊ីឈ្នះយើងគួរតែជួយអាល្លឺម៉ង់ហើយវិធីនោះអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេសម្លាប់។ ឱ្យបានច្រើនតាមតែអាចធ្វើទៅបាន។"
តើ Truman ឱ្យតម្លៃលើការរស់នៅរបស់ជនជាតិជប៉ុន លើសពីរុស្ស៊ី និងអាល្លឺម៉ង់? គ្មានអ្វីដែលត្រូវផ្ដល់យោបល់ថាគាត់ធ្វើនោះទេ។ ប៉ុន្តែយើងជជែកគ្នាជារៀងរាល់ថ្ងៃទី៦ ខែសីហាth ឬដូច្នេះថាតើ Truman មានឆន្ទៈក្នុងការលះបង់ជីវិតរបស់ជនជាតិជប៉ុនដោយមិនចាំបាច់ដើម្បីបំភ័យប្រជាជនរុស្ស៊ីជាមួយនឹងគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែររបស់គាត់ឬយ៉ាងណា។ គាត់មានឆន្ទៈ; គាត់មិនមានឆន្ទៈ; គាត់មានឆន្ទៈ។ ការចាកចេញពីការជជែកដេញដោលនេះគឺជាលទ្ធភាពជាក់ស្តែងដែលថាការសម្លាប់ជនជាតិជប៉ុនឱ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបានគឺជាគោលដៅរបស់ Truman ។
ការស្ទង់មតិរបស់កងទ័ពសហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងឆ្នាំ 1943 បានរកឃើញថាប្រហែលពាក់កណ្តាលនៃ GIs ទាំងអស់ជឿថាវាចាំបាច់ដើម្បីសម្លាប់ប្រជាជនជប៉ុនទាំងអស់នៅលើផែនដី។ លោក William Halsey ដែលបានបញ្ជាកងទ័ពជើងទឹករបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅប៉ាស៊ីហ្វិកខាងត្បូងក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ បានគិតពីបេសកកម្មរបស់លោកថា "Kill Japs, kill Japs, kill more Japs" ហើយបានសច្ចាថាពេលសង្រ្គាមបានបញ្ចប់ ភាសាជប៉ុន នឹងត្រូវបាននិយាយតែនៅក្នុងឋាននរកប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានសង្គ្រាម Edgar L. Jones បានសរសេរនៅក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ 1946 អាត្លង់ទិកប្រចាំខែ, "តើជនស៊ីវិលស្មានថាយើងប្រយុទ្ធបែបណា? យើងបាញ់អ្នកទោសដោយឈាមត្រជាក់ ជូតមន្ទីរពេទ្យ ជិះទូកសង្គ្រោះ សម្លាប់ ឬធ្វើបាបជនស៊ីវិលរបស់ខ្មាំងសត្រូវ ចប់ខ្មាំងត្រូវរបួស ទម្លាក់អ្នកស្លាប់ទៅក្នុងរន្ធជាមួយអ្នកស្លាប់ ហើយនៅក្នុង មហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកបានស្ងោរសាច់ចេញពីលលាដ៍ក្បាលរបស់សត្រូវ ដើម្បីធ្វើជាគ្រឿងតុបតែងតុសម្រាប់គូស្នេហ៍ ឬឆ្លាក់ឆ្អឹងរបស់ពួកគេទៅជាអ្នកបើកសំបុត្រ»។
នៅថ្ងៃទី 6 ខែសីហា ឆ្នាំ 1945 លោកប្រធានាធិបតី Truman បានប្រកាសថា "កាលពី 20,000 ម៉ោងមុន យន្តហោះអាមេរិកបានទម្លាក់គ្រាប់បែកមួយគ្រាប់ទៅលើទីក្រុង Hiroshima ដែលជាមូលដ្ឋានទ័ពដ៏សំខាន់របស់ជប៉ុន។ គ្រាប់បែកនោះមានកម្លាំងលើសពី XNUMX តោននៃ T.N.T ។ វាមានថាមពលច្រើនជាងពីរពាន់ដងនៃកម្លាំងផ្ទុះ។ 'Grand Slam' របស់អង់គ្លេស ដែលជាគ្រាប់បែកដ៏ធំបំផុតមិនធ្លាប់មានក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃសង្គ្រាម។ "ជាការពិតណាស់ ទីក្រុងហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ា គឺជាទីក្រុងដែលពោរពេញដោយមនុស្ស មិនមែនជាមូលដ្ឋានទ័ពទេ។ ប៉ុន្តែមនុស្សទាំងនោះគ្រាន់តែជាជនជាតិជប៉ុនប៉ុណ្ណោះ។ ឧត្តមសេនីយជនជាតិអូស្ត្រាលី លោក Sir Thomas Blamey បានប្រាប់កាសែតនេះ។ ញូវយ៉កថែមស៍: "Fighting Japs មិនដូចការប្រយុទ្ធជាមួយមនុស្សធម្មតាទេ។ ជនជាតិ Jap ជាមនុស្សព្រៃផ្សៃបន្តិច ... យើងមិនទាក់ទងជាមួយមនុស្សដូចដែលយើងស្គាល់ពួកគេទេ។ យើងកំពុងដោះស្រាយជាមួយអ្វីដែលមានលក្ខណៈដើម។ កងទ័ពរបស់យើងមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះជនជាតិជប៉ុន។ ពួកគេចាត់ទុកពួកគេ ដូចជាសត្វសាហាវ។
អ្នកខ្លះព្យាយាមស្រមៃថា គ្រាប់បែកបានធ្វើឲ្យសង្គ្រាមខ្លី និងបានសង្គ្រោះជីវិតមនុស្សច្រើនជាងគ្រាប់ដែលគេយកទៅឆ្ងាយជាង ២០០.០០០ នាក់។ ហើយប៉ុន្មានសប្តាហ៍មុនការទម្លាក់គ្រាប់បែកដំបូងគេ គឺនៅថ្ងៃទី 200,000 ខែកក្កដា ឆ្នាំ 13 ប្រទេសជប៉ុនបានផ្ញើទូរលេខមួយទៅកាន់សហភាពសូវៀតដែលបង្ហាញពីបំណងរបស់ខ្លួនក្នុងការចុះចាញ់ និងបញ្ចប់សង្រ្គាម។ សហរដ្ឋអាមេរិកបានបំបែកកូដរបស់ប្រទេសជប៉ុន ហើយបានអានទូរលេខ។ Truman បានយោងនៅក្នុងកំណត់ហេតុរបស់គាត់ទៅ "ទូរលេខពីអធិរាជជប៉ុនសុំសន្តិភាព" ។ Truman ត្រូវបានគេជូនដំណឹងតាមរយៈបណ្តាញស្វ៊ីស និងព័រទុយហ្គាល់អំពីដំណោះស្រាយសន្តិភាពរបស់ជប៉ុននៅដើមបីខែមុនទីក្រុងហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ា។ ប្រទេសជប៉ុនបានជំទាស់នឹងការចុះចាញ់ដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ និងបោះបង់ចោលព្រះចៅអធិរាជ ប៉ុន្តែសហរដ្ឋអាមេរិកបានទទូចលើលក្ខខណ្ឌទាំងនោះរហូតដល់បន្ទាប់ពីការទម្លាក់គ្រាប់បែក ដែលពេលនោះបានអនុញ្ញាតឱ្យជប៉ុនរក្សាអធិរាជរបស់ខ្លួន។
ទីប្រឹក្សាប្រធានាធិបតី James Byrnes បានប្រាប់ Truman ថាការទម្លាក់គ្រាប់បែកនឹងអនុញ្ញាតឱ្យសហរដ្ឋអាមេរិក "កំណត់លក្ខខណ្ឌនៃការបញ្ចប់សង្គ្រាម" ។ លេខាធិការនៃកងទ័ពជើងទឹក James Forrestal បានសរសេរនៅក្នុងកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ថា Byrnes "មានការថប់បារម្ភបំផុតក្នុងការទទួលយកកិច្ចការរបស់ជប៉ុនមុនពេលដែលជនជាតិរុស្ស៊ីចូល" ។ Truman បានសរសេរនៅក្នុងកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ថា សូវៀតកំពុងរៀបចំខ្លួនដើម្បីប្រឆាំងនឹងប្រទេសជប៉ុន និង "Fini Japs នៅពេលដែលវាកើតឡើង" ។ Truman បានបញ្ជាឱ្យទម្លាក់គ្រាប់បែកលើទីក្រុងហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ានៅថ្ងៃទី 6 ខែសីហាth និងគ្រាប់បែកមួយប្រភេទទៀតគឺគ្រាប់បែកផ្លាតូនីញ៉ូម ដែលយោធាក៏ចង់សាកល្បងនិងបង្ហាញដែរនៅណាហ្គាសាគីនៅថ្ងៃទី ៩ ខែសីហា។ នៅថ្ងៃទី 9 ខែសីហាផងដែរសូវៀតបានវាយប្រហារជប៉ុន។ ក្នុងរយៈពេលពីរសប្តាហ៍បន្ទាប់ សូវៀតបានសម្លាប់ជនជាតិជប៉ុនចំនួន 9 នាក់ ខណៈដែលបាត់បង់ទាហានរបស់ពួកគេផ្ទាល់ចំនួន 84,000 នាក់ ហើយសហរដ្ឋអាមេរិកបានបន្តទម្លាក់គ្រាប់បែកលើប្រទេសជប៉ុនដោយអាវុធមិនមែននុយក្លេអ៊ែរ។ បន្ទាប់មកជនជាតិជប៉ុនបានចុះចាញ់។
ការស្ទាបស្ទង់មតិស្តីពីការទម្លាក់គ្រាប់បែកជាយុទ្ធសាស្ត្ររបស់សហរដ្ឋអាមេរិកបានសន្និដ្ឋានថា "... ប្រាកដណាស់មុនថ្ងៃទី ៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៤៥ ហើយនៅក្នុងប្រូបាប៊ីលីតេទាំងអស់មុនថ្ងៃទី ១ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៤៥ ជប៉ុននឹងចុះចាញ់ ទោះបីជាគ្រាប់បែកបរមាណូមិនត្រូវបានទម្លាក់ក៏ដោយ ទោះបីជារុស្ស៊ីមិនបានចូលក៏ដោយ។ សង្គ្រាម ហើយបើទោះបីជាគ្មានការឈ្លានពានត្រូវបានគេគ្រោងទុក ឬសញ្ជឹងគិតក៏ដោយ»។ អ្នកប្រឆាំងម្នាក់ដែលបានបង្ហាញពីទស្សនៈដូចគ្នានេះចំពោះលេខាធិការនៃសង្គ្រាមមុនពេលការទម្លាក់គ្រាប់បែកគឺឧត្តមសេនីយ៍ Dwight Eisenhower ។ ប្រធានអគ្គសេនាធិការចម្រុះលោកឧត្តមនាវីឯក William D. Leahy បានយល់ស្របថា "ការប្រើប្រាស់អាវុធដ៏ព្រៃផ្សៃនេះនៅ Hiroshima និង Nagasaki មិនមែនជាជំនួយសម្ភារៈក្នុងសង្គ្រាមរបស់យើងប្រឆាំងនឹងប្រទេសជប៉ុនទេ។ ជប៉ុនបានចាញ់រួចហើយ និងត្រៀមខ្លួនចុះចាញ់"។
អ្វីក៏ដោយដែលទម្លាក់គ្រាប់បែកប្រហែលជាអាចរួមចំណែកដល់ការបញ្ចប់សង្រ្គាម វាជាការចង់ដឹងចង់ឃើញថាវិធីសាស្រ្តនៃការគម្រាមទម្លាក់ពួកគេ វិធីសាស្រ្តដែលប្រើក្នុងអំឡុងពាក់កណ្តាលសតវត្សនៃសង្រ្គាមត្រជាក់ដើម្បីអនុវត្តតាម គឺមិនដែលត្រូវបានសាកល្បងនោះទេ។ ការពន្យល់ប្រហែលជាត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងមតិរបស់ Truman ដែលបង្ហាញពីហេតុផលនៃការសងសឹក៖
"ដោយបានរកឃើញគ្រាប់បែក យើងបានប្រើវាហើយ។ យើងបានប្រើវាប្រឆាំងនឹងអ្នកដែលបានវាយប្រហារយើងដោយមិនមានការព្រមាននៅឯកំពង់ផែ Pearl Harbor ប្រឆាំងនឹងអ្នកដែលបានអត់ឃ្លាន និងវាយដំ និងប្រហារជីវិតអ្នកទោសសង្គ្រាមអាមេរិក និងប្រឆាំងនឹងអ្នកដែលបានបោះបង់ចោលការក្លែងបន្លំនៃការស្តាប់បង្គាប់អន្តរជាតិ។ ច្បាប់នៃសង្គ្រាម” ។
Truman មិនបាននិយាយថាគាត់បានប្រើគ្រាប់បែកដើម្បីកាត់បន្ថយសង្គ្រាម ឬសង្គ្រោះជីវិតនោះទេ។ គាត់និយាយថាគាត់ប្រើគ្រាប់បែកព្រោះគាត់អាចធ្វើបាន។ "រកឃើញគ្រាប់បែក យើងបានប្រើវាហើយ"។ ហើយគាត់ផ្តល់ជាហេតុផលសម្រាប់ការប្រើវានូវលក្ខណៈបីយ៉ាងរបស់មនុស្សដែលត្រូវបានសម្លាប់៖ ពួកគេ (ឬរដ្ឋាភិបាលរបស់ពួកគេ) បានវាយប្រហារទាហានសហរដ្ឋអាមេរិក ពួកគេ (ឬរដ្ឋាភិបាលរបស់ពួកគេ) បានធ្វើបាបអ្នកទោសសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយពួកគេ (ឬរដ្ឋាភិបាលរបស់ពួកគេ) — ហើយនេះដោយគ្មានការច្រណែនអ្វីឡើយ។ គោលបំណង - ប្រឆាំងនឹងច្បាប់អន្តរជាតិ។
Truman មិនអាចជ្រើសរើសទីក្រុងតូក្យូជាគោលដៅដោយចៃដន្យទេ មិនមែនដោយសារវាជាទីក្រុងទេ ប៉ុន្តែដោយសារយើង (ឬរដ្ឋាភិបាលរបស់យើង) បានកាត់បន្ថយវាទៅជាគំនរបាក់បែក។
មហន្តរាយនុយក្លេអ៊ែរប្រហែលជាមិនមែនជាការបញ្ចប់នៃសង្គ្រាមលោកទេ ប៉ុន្តែជាការបើកឆាកល្ខោននៃសង្គ្រាមត្រជាក់ ដែលមានបំណងផ្ញើសារទៅកាន់សូវៀត។ មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ និងថ្នាក់ទាបជាច្រើននៅក្នុងយោធាសហរដ្ឋអាមេរិក រួមទាំងមេបញ្ជាការកំពូល ត្រូវបានល្បួងឱ្យកម្ទេចទីក្រុងជាច្រើនទៀតចាប់តាំងពីពេលនោះមក ដោយចាប់ផ្តើមពីលោក Truman គំរាមនុយក្លេអ៊ែរចិននៅឆ្នាំ 1950 ។ តាមការពិត ទេវកថាបានបង្កើតឡើងថា ការសាទររបស់ Eisenhower ចំពោះការនុយក្លេអ៊ែរចិនបានដឹកនាំ។ ដល់ការបញ្ចប់យ៉ាងឆាប់រហ័សនៃសង្គ្រាមកូរ៉េ។ ជំនឿលើទេវកថានោះនាំឱ្យប្រធានាធិបតី Richard Nixon ជាច្រើនទសវត្សរ៍ក្រោយមក ស្រមៃថាគាត់អាចបញ្ចប់សង្គ្រាមវៀតណាមដោយធ្វើពុតជាឆ្កួតល្មមនឹងប្រើគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរ។ រឹតតែគួរឲ្យព្រួយបារម្ភទៀតនោះ គឺគាត់ពិតជាឆ្កួតមែន។ Nixon បាននិយាយទៅកាន់ Henry Kissinger ក្នុងការពិភាក្សាអំពីជម្រើសសម្រាប់ប្រទេសវៀតណាមថា "គ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរ តើវារំខានអ្នកទេ? ... ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឱ្យអ្នកគិតធំ Henry សម្រាប់ Christsakes" ។
ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឱ្យអ្នកគិតជំនួសវិញអំពីកំណាព្យនេះ៖
ហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ា
ដោយ Sherwood Ross
ខ្ញុំគឺជា Reverend Kiyoshi Tanimoto
បញ្ចប់ការសិក្សានៅ Emory College, Atlanta,
គ្រូគង្វាលនៃវិហារមេតូឌីសនៃហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ា
ខ្ញុំនៅជាយក្រុងភាគខាងលិចពេលគ្រាប់បែកបានវាយប្រហារ
ដូចជាសន្លឹកនៃពន្លឺព្រះអាទិត្យ។
ខ្លាចប្រពន្ធ និងគ្រួសារ
ខ្ញុំបានរត់ចូលទៅក្នុងទីក្រុងវិញ។
កន្លែងដែលខ្ញុំឃើញរាប់រយនាក់រត់គេចខ្លួន
ពួកគេម្នាក់ៗឈឺចាប់តាមរបៀបណាមួយ។
ចិញ្ចើមរបស់អ្នកខ្លះត្រូវបានឆេះ
ស្បែកព្យួរពីមុខនិងដៃរបស់ពួកគេ។
អ្នកខ្លះក្អួតពេលដើរ
នៅលើដងខ្លួនអាក្រាតមួយចំនួន ការរលាកបានធ្វើឱ្យមានលំនាំ
នៃរូបរាងនៃផ្កាដែលបានផ្ទេរ
ពីគីម៉ូណូរបស់ពួកគេទៅជាស្បែកមនុស្ស។
ស្ទើរតែទាំងអស់បានឱនក្បាល
មើលទៅមុខ ស្ងៀមស្ងាត់
ហើយមិនបានបញ្ចេញមតិអ្វីទាំងអស់។
នៅក្រោមផ្ទះជាច្រើន ខ្ញុំបានឮអ្នកជាប់ឃុំស្រែក
ស្រែកឲ្យគេជួយ តែគ្មានអ្នកណាជួយ
ហើយភ្លើងបានមកដល់។
ខ្ញុំបានមករកស្ត្រីវ័យក្មេងម្នាក់កំពុងកាន់ទារកដែលស្លាប់របស់នាង
អ្នកណាអង្វររកប្តី
ដូច្នេះ គាត់អាចឃើញទារកជាលើកចុងក្រោយ។
គ្មានអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ក្រៅពីលេងសើចជាមួយនាង។
ដោយចៃដន្យ ខ្ញុំបានរត់ទៅរកប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ
ទាំងនាង និងកូនរបស់យើងនៅមានជីវិត និងមានសុខភាពល្អ ។
ជាច្រើនថ្ងៃខ្ញុំបានយកទឹក និងអាហារទៅឱ្យអ្នករបួស និងអ្នកដែលស្លាប់។
ខ្ញុំបានសុំទោសពួកគេថា "អត់ទោសឱ្យខ្ញុំ" ខ្ញុំបាននិយាយថា "សម្រាប់ការមិនចែករំលែកបន្ទុករបស់អ្នក" ។
ខ្ញុំគឺជា Reverend Kiyoshi Tanimoto
គ្រូគង្វាលនៃវិហារមេតូឌីសនៃហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ា
ខ្ញុំនៅជាយក្រុងភាគខាងលិចពេលគ្រាប់បែកបានវាយប្រហារ
ដូចជាសន្លឹកនៃពន្លឺព្រះអាទិត្យ។
សៀវភៅរបស់លោក David Swanson រួមមាន "សង្គ្រាមគឺជាការកុហកមួយ" គាត់សរសេរប្លុកនៅ http://davidswanson.org និង http://warisacrime.org និងធ្វើការឱ្យអង្គការសកម្មជនអនឡាញ http://rootsaction.org។ គាត់ជាម្ចាស់ផ្ទះ វិទ្យុជាតិនិយាយ។ តាមគាត់នៅលើ Twitter: @davidcnswanson និង FaceBook.
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ