គ្រាប់ពូជនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
វាជាផ្លូវដ៏វែងឆ្ងាយពី Fairbanks រដ្ឋ Alaska ទៅ Waziristan “ប្រទេសប៉ាគីស្ថានដែលរងទុក្ខដោយសារតែអ្នកដែលគ្មានសតិសម្បជញ្ញៈ”។[ខ្ញុំ] ខ្ញុំមានកិត្តិយស និងឯកសិទ្ធិក្នុងការធ្វើដំណើរនោះក្នុងខែតុលា ឆ្នាំ 2012 ជាផ្នែកមួយនៃគណៈប្រតិភូសន្តិភាពដែលរៀបចំ និងដឹកនាំដោយក្រុមសកម្មជនក្លាហាននោះដែលគេស្គាល់ថា Code Pink៖ “ស្ត្រីដើម្បីសន្តិភាព”។ វាគឺជាចេតនារបស់យើងក្នុងការទៅកាន់តំបន់កុលសម្ព័ន្ធគ្រប់គ្រងសហព័ន្ធនៃប្រទេសប៉ាគីស្ថានដើម្បីធ្វើសាក្សីអំពីការរងរបួស និងការស្លាប់ដែលបណ្តាលមកពីផ្នែកនោះនៃសហរដ្ឋអាមេរិកដែលដឹកនាំ "សង្រ្គាមលើភេរវកម្ម" ដែលត្រូវបានប្រហារជីវិតតាមរយៈការប្រើប្រាស់យានប្រយុទ្ធតាមអាកាសគ្មានមនុស្សបើក (UAVs ឬយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើក) .
គំនិតសម្រាប់គណៈប្រតិភូសន្តិភាព Waziristan បានកើតនៅថ្ងៃអាទិត្យទី 29 ខែមេសាth ក្នុងអំឡុងពេលនៃវគ្គផែនការសកម្មភាពដែលបានធ្វើឡើងនៅថ្ងៃទី 2 នៃកិច្ចប្រជុំកំពូលប្រឆាំងយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើកដែលឧបត្ថម្ភដោយ Code Pink ដែលបានធ្វើឡើងនៅទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ឌីស៊ី មេធាវីការពារក្តី Shahzad Akbar ល្បីល្បាញនៅក្នុងប្រទេសប៉ាគីស្ថានសម្រាប់កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងកន្លងមករបស់គាត់ក្នុងការកាត់ទោសអំពើពុករលួយនៅក្នុងប្រទេសនោះ។ គាត់គឺជានាយកផ្នែកច្បាប់នៃមូលនិធិសម្រាប់សិទ្ធិជាមូលដ្ឋាន ដែលជាអង្គការសិទ្ធិមនុស្សប៉ាគីស្ថាន ដែលតំណាងឱ្យក្រុមគ្រួសារដែលបានទទួលរងរបួសដោយការវាយប្រហារដោយយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើករបស់សហរដ្ឋអាមេរិក។ Barrister Akbar បានសួរ Medea Benjamin ដែលជាសហស្ថាបនិកនៃ Code Pink ប្រសិនបើនាងនឹងពិចារណាមក Waziristan ដើម្បីទៅលេងជាមួយគ្រួសារទាំងនោះ។ នាងបានសួរថាតើនាងអាចនាំសកម្មជនផ្សេងទៀតបានដែរឬទេ? គាត់បាននិយាយថាបាទ។ សន្លឹកចុះឈ្មោះត្រូវបានឆ្លងកាត់ ហើយប្រសិនបើប្រវត្តិសាស្រ្តគឺត្រឹមត្រូវ នេះអាចនឹងត្រូវបានកត់ត្រាថាជាគ្រាប់ពូជនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលបានជួយផ្សព្វផ្សាយសួនដ៏ស្រស់ស្អាតនៃមនុស្សជាតិសន្តិភាព។
គំនិតនេះត្រូវបាននាំយកទៅ Imran Khan មេដឹកនាំប៉ាគីស្ថាន Tehreek-e-Insaf (PTI, Pakistan Party of Justice) ដោយមេធាវីសិទ្ធិមនុស្សអង់គ្លេស Clive Stafford Smith នៃអង្គការ Reprieve ។ Imran Khan ដែលប្រហែលជាបុរសពេញនិយមបំផុតនៅក្នុងប្រទេសប៉ាគីស្ថាន និងអាចជានាយករដ្ឋមន្ត្រីបន្ទាប់របស់ពួកគេ បានធ្វើឱ្យ "March to Waziristan" ជាបាតុកម្មទ្រង់ទ្រាយធំ និងជាគម្រោងរបស់ PTI ។
ដូចជាភាពងងឹតនៃពេលយប់សង្កត់លើទៀននៃក្តីសង្ឃឹម ការក្រឡេកមើលទស្សនៈពិភពលោក "នៃអ្នកដែលគ្មានសតិសម្បជញ្ញៈ" អាចបំភ្លឺបរិបទលើស្ថានភាពនៃប្រជាជន "នៃទឹកដីដែលរងទុក្ខ" ។ ចាប់ពីថ្ងៃច័ន្ទដល់ថ្ងៃពុធនៃសប្តាហ៍ មុនសន្និសីទ Code Pink ខ្ញុំបានចូលរួម 8th កិច្ចប្រជុំកំពូលប្រចាំឆ្នាំរបស់ UAV ដែលធ្វើឡើងដោយវិទ្យាស្ថានការពារជាតិ និងវឌ្ឍនភាពរដ្ឋាភិបាល (IDGA)។ សម្រង់ពីរខាងក្រោមដកស្រង់ចេញពីព្រឹត្តិការណ៍នោះ។
ប្រធានកិច្ចប្រជុំកំពូលកាលពីថ្ងៃច័ន្ទ លោកបណ្ឌិត Bill Powers នៃមន្ទីរពិសោធន៍សង្គ្រាមសមុទ្រ បានបើកសន្និសិទដោយនិយាយថាប្រព័ន្ធអាវុធស្វ័យប្រវត្តិទាំងនេះគឺចាំបាច់ដើម្បីជួយ "ក្មេងនោះអាយុ 18 ឆ្នាំ 19 ឆ្នាំ 20 ឆ្នាំដែលនៅទីនោះធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះ។ ការងារ”។ [ii]
ឧត្តមសេនីយឯក Heithold (អគ្គមេបញ្ជាការរង បញ្ជាការប្រតិបត្តិការពិសេសរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក) បានថ្លែងអំណរគុណដល់ក្រុមអ្នកម៉ៅការអាវុធ និងក្រុមហ៊ុនវិស្វកម្មដែលបានជួបប្រជុំគ្នាសម្រាប់ការរួមចំណែកដោយលោកមិនអាចបំពេញការងារបាន។ គាត់បានពិពណ៌នាការងារនេះថាជាការបរបាញ់ និងសម្លាប់មនុស្ស ហើយបានអួតថាបច្ចេកវិទ្យាដែលពួកគេបានរួមចំណែកអនុញ្ញាតឱ្យគាត់តាមដាន និងសម្លាប់សត្វព្រៃរបស់គាត់ ដោយកំណត់អត្តសញ្ញាណពួកវាពីលើអាកាសតាមពណ៌នៃខោ ឬស្រោមជើង។ នៅពេលសួរដោយអ្នកម៉ៅការម្នាក់ដែលចូលរួម "តើមានអ្វីនៅក្នុងបញ្ជីទិញទំនិញរបស់អ្នក ហើយតើយើងអាចធ្វើអ្វីបានដើម្បីជួយអ្នកបន្ថែមទៀតក្នុងបេសកកម្មរបស់អ្នក?" គាត់ឆ្លើយថា "ផ្តល់ឱ្យខ្ញុំនូវសមត្ថភាពក្នុងការ 'GPS Tag' មនុស្សម្នាក់ពីលើអាកាស។[iii]
សម្រាប់ការខ្វះចំណេះដឹង
ខ្ញុំមិនខ្វះយោបល់ យោបល់ ដំបូន្មាន និងការដាស់តឿនទេ នៅពេលដែលខ្ញុំប្រកាសថា ខ្ញុំកំពុងរៀបចំផែនការទៅតំបន់កុលសម្ព័ន្ធភាគខាងជើងនៃប្រទេសប៉ាគីស្ថាន។ ការបន្តពូជនៃអំបោះកម្រនិងអសកម្មត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងការចងចាំវប្បធម៌របស់យើង។ ខ្លះអាចតាមដានបានដូចជាដំណើរផ្សងព្រេងរបស់អធិរាជ Vasco de Gama នៅសតវត្សទីដប់ប្រាំ។ រឿងជាច្រើនដែលផ្តល់លទ្ធភាពឱ្យខ្ញុំហាក់ដូចជាបញ្ចប់ក្នុងដំណើររឿងសោកនាដកម្មដូចគ្នាជាមួយនឹងខ្ញុំបាត់បង់ក្បាលរបស់ខ្ញុំលើរឿងមួយឬរឿងមួយទៀត។ មិត្តជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំមួយចំនួន ដែលខ្ញុំបានស្គាល់ថាជាអ្នកបើកចិត្តទូលាយ និងជាអ្នកគិតជឿនលឿន បាននិយាយការពិតដូចជាការនិយាយឡើងវិញនូវ mantra ដែលធ្វើឡើងក្នុងសម័យអាណានិគម "ពួកគេស្អប់ពួកយើង" "ពួកគេមិនអាចយល់បាន" តម្លៃលោកខាងលិច”, “ពួកគេមិនស្ថិតស្ថេរ ហើយទំនងជានឹងបើកអ្នកដែលនៅទីនោះដើម្បីជួយពួកគេ” និង “ពួកគេនឹងកាត់ក្បាលអ្នក”។
ទោះបីជារឿងនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំសោកសៅបន្តិច ខ្ញុំទទួលស្គាល់ប្រភព។ ភាគច្រើនត្រូវបានគេនិយាយនៅក្នុងសារព័ត៌មានសំខាន់ៗរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនាពេលថ្មីៗនេះទាក់ទងនឹងរូបភាពអវិជ្ជមានរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅក្នុងផ្នែកនៃពិភពលោកនេះ។ អ្វីទៅដែលសម្រាប់ព័ត៌មានទូទៅ និងការអត្ថាធិប្បាយហាក់ដូចជាបង្ហាញពីបញ្ហាដែលជាការប៉ះទង្គិចគ្នានៃ "កំហឹងមូស្លីម" ជាមួយ "តម្លៃលោកខាងលិច"។ កម្រមានការពិចារណាណាមួយដែលផ្តល់ទៅឱ្យសំណួរដែលនឹងបង្ហាញភស្តុតាងដែលបង្ហាញអំពីភាពត្រឹមត្រូវនៃកំហឹង ឬការវិភាគដែលពិនិត្យមើល "តម្លៃ" ទាំងនោះដែលជ្រៅជាងតម្លៃមុខ។ រ៉េហ្សា សាយ៉ា, អ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានអន្តរជាតិរបស់ CNN Islamabad ប្រទេសប៉ាគីស្ថានបានផ្តល់ការយល់ដឹងខ្លះៗអំពីយន្តការនេះក្នុងអំឡុងពេលអាហារថ្ងៃត្រង់ដែលធ្វើឡើងសម្រាប់ពួកយើងនៅក្នុងការិយាល័យស្ទូឌីយោ CNN នៃទីក្រុង Islamabad ។ លោកថា ការិយាល័យរបស់លោកមានមោទនភាពចំពោះការធ្វើសារព័ត៌មានដ៏ល្អ ដែលមិនផលិតរឿងគួរឲ្យរំជួលចិត្ត ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អារម្មណ៍និយម។ គាត់បានពន្យល់ថា ខ្សែបន្ទាត់ខាងក្រោមរបស់ CNN ក៏ដូចជាបណ្តាញកំពូលផ្សេងទៀត ជាមួយនឹងការលើកលែងដែលអាចកើតមាននៃ Al Jazeera គឺផ្អែកលើការវាយតម្លៃ។ អារម្មណ៍នៃការភ័យខ្លាច និងអំពើហិង្សាជំរុញឱ្យមានការវាយតម្លៃក្នុងសមាមាត្រដែលមាតិកាសមហេតុផលមិនអាចធ្វើបាន។ ដូច្នេះរឿងត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរ ឬលុបចោល នៅកម្រិតសាជីវកម្ម ដែលមិនសមនឹងរូបមន្ត "ព័ត៌មានជាការកម្សាន្ត" នោះទេ។ ការភ័យខ្លាច និងភាពក្រអឺតក្រទម ដូចជាការជិះរទេះរុញ ឬភាពយន្តភ័យរន្ធត់ដែលមានអំពើហិង្សា គឺមានផលចំណេញ លក់ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម បង្កើនការវាយតម្លៃ និងជ្រើសរើសអ្នកនយោបាយ។
Fakar និង Sayed ជនរងគ្រោះសេដ្ឋកិច្ចនៃ "សង្គ្រាមលើភេរវកម្ម"
រឿងជាច្រើនបានលាតត្រដាងដល់ខ្ញុំនៅក្នុងការសន្ទនាជាមួយប្រជាជនប៉ាគីស្ថានបានចែករំលែកភាពសាមញ្ញនៃការលំបាកដែលបានដាក់ ត្បាញដូចជាខ្សែស្រឡាយតាមរយៈក្រណាត់សេដ្ឋកិច្ចសង្គមរបស់ពួកគេ។ ខ្សែស្រលាយដែលបានកើតចេញពីកម្លាំងអស្ថិរភាពនៃសង្រ្គាម ជាសង្រ្គាមដែលមិនមែនជាការជ្រើសរើសរបស់ពួកគេនោះទេ គឺជាផលិតផលនៃគោលនយោបាយបរទេស/យោធានៃ "មហាអំណាច" ដែលលិខិតឆ្លងដែនរបស់ខ្ញុំពណ៌នាថាជាសញ្ជាតិរបស់ខ្ញុំ។ អ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលបំផុតនោះគឺមិនមែនថា "ពួកគេស្អប់ពួកយើង" នោះទេ - ខ្ញុំដឹងឥឡូវនេះពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ "ពួកគេ" មិនមែននោះទេ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីពីរបីសប្តាហ៍បានជួបប្រជាជនប៉ាគីស្ថាននៅគ្រប់មជ្ឈដ្ឋានទាំងអស់ ដែលភាគច្រើនជាអ្នកកាន់សាសនាឥស្លាមដែលខ្ញុំគោរព។ បាននិយាយជាមួយបាននិយាយថាពួកគេគិតថាជនជាតិអាមេរិកគឺជាមនុស្សល្អ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេមិនយល់ពីការបង្ហាញរបស់ពួកគេនៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយអាមេរិក ហើយពួកគេគ្រាន់តែមិនចូលចិត្តគោលនយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាលរបស់យើង ជាពិសេសសហរដ្ឋអាមេរិកបានដឹកនាំ "សង្គ្រាមលើភេរវកម្ម" ។
ការសន្ទនាពីរតាមកាលកំណត់ដែលកំណត់ការស្នាក់នៅរបស់ខ្ញុំគឺមិនត្រឹមតែបង្ហាញពីផលប៉ះពាល់សេដ្ឋកិច្ចសង្គមនៃ "សង្គ្រាមលើភេរវកម្ម" លើគ្រួសារប៉ាគីស្ថានជាមធ្យមប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាការបង្ហាញពីការយល់ដឹងរបស់ពួកគេផងដែរ។ ការយល់ដឹងនេះហាក់ដូចជាខ្វះខាតនៅស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ។
ដូចដែលខ្ញុំបានទម្លាប់ខ្លួនឯងក្នុងការធ្វើក្នុងអំឡុងពេលស្នាក់នៅក្នុងប្រទេសប៉ាឡេស្ទីនក្នុងរដូវរងាឆ្នាំ 2009 ខ្ញុំបានក្រោកពីដំណេករាល់ព្រឹកទៅកាន់ Salat al-Fajr ដែលជាការសូត្រធម៌ដ៏វិសេសវិសាល និងគួរឱ្យគោរពដែលផុសចេញពីវិហារអ៊ីស្លាមក្នុងតំបន់ ដែលជាការអំពាវនាវពេលព្រឹករបស់មូស្លីម។ Fakar ធ្វើការវេនយប់នៅ Chancery, Islamabad, ផ្ទះសំណាក់ដែលជាកន្លែងដែលគណៈប្រតិភូសន្តិភាព "Code Pink" ស្នាក់នៅ។ គាត់បានចូលរួមជាមួយខ្ញុំសម្រាប់អាហារពេលព្រឹកនៅព្រឹកដំបូងនៃការមកលេងរបស់ខ្ញុំនិងនៅក្នុងឱកាសជាច្រើនបន្ទាប់មកនៅពេលដែលខ្ញុំជាលើកដំបូងដែលបានអង្គុយនៅកន្លែងបរិភោគអាហារ។ លោកបានពន្យល់ថាមុនឆ្នាំ 2001 និងការចាប់ផ្តើមនៃ "សង្រ្គាមលើភេរវកម្ម" សេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសប៉ាគីស្ថានស្ថិតក្នុងស្ថានភាពល្អប្រសើរជាង។ មានរោងចក្រផលិត និងការងារផ្សេងទៀតគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីជួលអ្នករកស៊ីចិញ្ចឹមប្រាំបីនាក់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់គាត់។ លោកបាននិយាយថា សង្គ្រាមភេរវកម្មរបស់អាមេរិកបន្ទាប់ពីការឈ្លានពាននិងការកាន់កាប់អាហ្វហ្គានីស្ថានបានហួសព្រំដែនប៉ាគីស្ថាន។ លោកបាននិយាយថា ចាប់តាំងពីឆ្នាំ 2001 វាបានបណ្តាលឱ្យមានការស្លាប់ដោយហិង្សារបស់ពលរដ្ឋប៉ាគីស្ថានជាង 40,000 នាក់ និងបានធ្វើឱ្យហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធរបស់ប្រទេសប៉ាគីស្ថានមានអស្ថិរភាពទាំងស្រុង។ ដប់មួយឆ្នាំក្រោយមក គ្រួសាររបស់គាត់ត្រូវមានប្រាក់ចំណូលគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់តែពីរនាក់ក្នុងចំណោមប្រាំបីនាក់ដែលនៅតែធ្វើការ។ ទោះបីជាគាត់ដឹងថារដ្ឋាភិបាលរបស់ខ្ញុំគឺជាពិរុទ្ធជនចម្បងដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះបញ្ហាដែលប៉ះពាល់ដល់ប្រទេសរបស់គាត់ក៏ដោយក៏គាត់យល់ថាមានកងកម្លាំងនៅក្នុងរដ្ឋាភិបាលរបស់គាត់ដែលស្មុគស្មាញ។ ជាច្រើនដងក្នុងអំឡុងពេលស្នាក់នៅរបស់យើង រួមទាំងនៅមុនថ្ងៃនៃការចាកចេញរបស់ខ្ញុំ គាត់បានអរគុណខ្ញុំសម្រាប់ការប្រកាន់ជំហរប្រឆាំងនឹងការវាយប្រហារដោយយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើក ហើយបាននិយាយថាការងារដែលយើងកំពុងធ្វើនៅទីនោះមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់សម្រាប់ប្រជាជនប៉ាគីស្ថាន។
នៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងអង្គុយនៅកន្លែងឡើងយន្តហោះ រង់ចាំជើងហោះហើររបស់ខ្ញុំទៅកាន់ទីក្រុងឌូបៃ ជើងទីមួយនៃការត្រលប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានឃើញបុរសអាយុ 23 ឆ្នាំម្នាក់ឈ្មោះ Sayed ។ គាត់បានជំរុញឲ្យខ្ញុំចូលរួមជាមួយគាត់នៅកន្លែងអង្គុយក្បែរគាត់ ដូច្នេះខ្ញុំបានធ្វើតាម។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់កំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសអ៊ីតាលី ជាកន្លែងដែលគាត់ធ្វើការជាអ្នកនាំសំបុត្រ។ លោកថា ពិបាកណាស់ក្នុងការចាកចេញពីភរិយាដែលទើបនឹងរៀបការ ប៉ុន្តែការងារនោះខ្វះខាត ហើយលោកកំពុងផ្គត់ផ្គង់ម្តាយ និងឪពុករបស់លោក ព្រមទាំងសមាជិកគ្រួសារដទៃទៀត។
Sayed បានចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងចំពោះការពិតដែលថាខ្ញុំមកពី "Amrica" ហើយបានសួរខ្ញុំនូវសំណួរជាច្រើនអំពីជីវិតនៅសហរដ្ឋអាមេរិកគាត់បានសួរខ្ញុំថាតើខ្ញុំមានកូនទេហើយមានការសោកស្ដាយដែលដឹងថាកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំរស់នៅឆ្ងាយពីខ្ញុំរាប់ពាន់គីឡូម៉ែត្រ។ គាត់ថាពេលយើងនៅតូចឪពុកម្ដាយមើលថែយើងមើលថែគ្រប់តម្រូវការ។ គាត់បានទទូចថា វាជាកាតព្វកិច្ចរបស់យើងនៅពេលដែលយើងធំឡើងដើម្បីនៅជិតពួកគេដើម្បីប្រគល់ការថែទាំដោយក្ដីស្រឡាញ់នោះមកវិញ។ វាធ្វើឱ្យខ្ញុំសោកស្តាយចំពោះការបរាជ័យរបស់ខ្លួនក្នុងនាមជាកូនប្រុស និងចម្ងាយដ៏ធំដែលខ្ញុំបានចាកចេញពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ សូមឲ្យមានសេចក្ដីសុខដល់ពួកគេ។
គាត់បានសួរខ្ញុំពីអ្វីដែលនាំខ្ញុំទៅប៉ាគីស្ថាន។ ខ្ញុំបានបង្ហាញរូបគាត់មួយចំនួនដែលខ្ញុំបានថតនៅឯការជួបជុំសន្តិភាព រួមទាំងរូបខ្ញុំម្នាក់ដែលឈរក្បែរ Imran Khan។[iv] បន្ទាប់មកខ្ញុំបាននិយាយថា "drone hamle band karo" (បញ្ឈប់ការវាយប្រហារដោយយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើកជាភាសាអ៊ូឌូ)។ គាត់ញញឹមយ៉ាងភ្លឺស្វាង អរគុណខ្ញុំចំពោះភាពក្លាហានរបស់ខ្ញុំ និងអរគុណខ្ញុំសម្រាប់ការថែទាំមនុស្សស្លូតត្រង់ដែលត្រូវបានគំរាមកំហែងជារៀងរាល់ថ្ងៃដោយការវាយប្រហារដោយ Drone និងសម្រាប់អ្នកដែលបានបាត់បង់ជីវិត។ ទោះបីជានេះជាការឆ្លើយតបធម្មតាពីប្រជាជនប៉ាគីស្ថានពេលរៀនបេសកកម្មរបស់យើងក៏ដោយ ខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ថាក្លាហាននោះទេ។ គ្មានចំណុចណាមួយក្នុងការធ្វើដំណើររបស់យើងទេ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានការគំរាមកំហែង។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់មានការព្រួយបារម្ភបំផុតជាមួយនឹងការយល់ឃើញរបស់ខ្ញុំចំពោះប៉ាគីស្ថាន។ ពេលខ្ញុំប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំឃើញមនុស្សស្លូតបូត ចិត្តទូលាយ និងគួរឲ្យគោរពបំផុត គាត់ហាក់ដូចជាសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់។ គាត់បានសុំឱ្យខ្ញុំប្រាប់ "Amrica" ពីរបៀបដែលខ្ញុំត្រូវបានគេប្រព្រឹត្ត ថាប៉ាគីស្ថានមិនមែនជាភេរវករទេ ហើយថាជនជាតិអាមេរិកគួរតែមកប៉ាគីស្ថានដើម្បីទស្សនា។ វាជាការងារដ៏ធំមួយ ពីព្រោះការភ័យខ្លាចធ្វើឱ្យយល់ច្រឡំ និងត្រួសត្រាយផ្លូវសម្រាប់ការទទួលយកដោយមិនសង្ស័យចំពោះភាពក្រអឺតក្រទមនៃយោធានិយម។ ខ្ញុំទទួលខុសត្រូវលើការងារ ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំយល់ព្រមដោយអស់ពីចិត្ត។
“ច្បាប់អ្វី? តើច្បាប់អ្វីក្នុងពិភពលោកដែលអនុញ្ញាតឱ្យក្មេងអាយុដប់បួនឆ្នាំត្រូវបានគេឃុំខ្លួនដោយមិនកំណត់?
ច្បាប់អ្វី? មនុស្សម្នាក់អាចគិតថាសំណួរនេះមានលក្ខណៈវោហាសាស្ត្រ ប្រសិនបើនាង ឬគាត់មិនបានឃើញមុខបុរសដែលស្នើសុំវា ឬមិនបានឮរឿងរបស់គាត់។ វាហាក់បីដូចជាគួរឱ្យស្ញប់ស្ញែង ប៉ុន្តែគួរឱ្យសោកស្ដាយដែលបុរសដែលបានប្រមូលផ្តុំគ្នានៅយប់នោះនៅក្នុងតង់ដែលមានពណ៌ភ្លឺច្បាស់នឹងស្វែងរកក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងក្រុមតូចរបស់យើង។ យើងទើបតែបានចាកចេញពីការជួបជុំគ្នាដ៏ធំមួយនៅក្នុងសន្និសិទសារព័ត៌មានដែលធ្វើឡើងដោយប៉ាគីស្ថាន Tehreek-E-Insaf (គណបក្សយុត្តិធម៌) នៅសណ្ឋាគារ Islamabad Ramada ដ៏ធំទូលាយ។ សន្និសិទសារព័ត៌មាននេះត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយមានអ្នកគាំទ្រដ៏អស្ចារ្យជាការចាប់ផ្តើមជាសាធារណៈនៃ "March to Kotkai South Waziristan" ការតវ៉ាជាសាធារណៈដ៏អស្ចារ្យក្នុងការប្រឆាំងនឹងការវាយប្រហារដោយយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើករបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ការសម្លាប់ក្រៅប្រព័ន្ធតុលាការទាំងនោះ ការធ្វើឃាតដោយមនុស្សយន្តស្លាបដែលក្រុមរបស់យើងបានធ្វើដំណើរពាក់កណ្តាលផ្លូវ។ ជុំវិញផែនដីដើម្បីចូលរួម។ ប៉ុន្តែយើងក៏បានមកគ្រប់ចម្ងាយដើម្បីធ្វើជាសាក្សីចំពោះការឈឺចាប់ដែលបង្កឡើងដោយម៉ាស៊ីនទាំងនោះ និងការដាក់ឈ្មោះខុសថា "សង្គ្រាមលើភាពភ័យខ្លាច" ដែលពួកវាគ្រាន់តែជាឧបករណ៍មួយ។ បុរសដែលបានរង់ចាំជាច្រើនម៉ោងដោយអត់ធ្មត់ដើម្បីនិយាយជាមួយយើងតំណាងប្រាំពីរនាក់ក្នុងចំណោមសាមសិបប្រាំពីរគ្រួសារដែលកំពុងរងទុក្ខ«ដោយសារអ្នកដែលគ្មានសតិសម្បជញ្ញៈ»។ ពួកគេត្រូវធ្វើសន្និសីទកាសែតមួយសម្រាប់ពួកគេមុនថ្ងៃនេះ។ វាត្រូវបានពន្យារពេល ហើយគេប្រាប់ថាពួកគេត្រូវរង់ចាំរហូតដល់ថ្ងៃស្អែក។ ដូច្នេះហើយពួកគេបានទទួលយើង។
បុរសទាំងអស់សុទ្ធតែមានសមាជិកគ្រួសារ ដែលបច្ចុប្បន្នកំពុងជាប់ពន្ធនាគារដោយគ្មានកំណត់នៅមូលដ្ឋានទ័ពអាកាស Bagram ។ ការដោះលែងអ្នកទោស (ប្រហែល 3000) នាពេលថ្មីៗនេះ ទៅកាន់រដ្ឋាភិបាលអាហ្វហ្គានីស្ថាន មិនមានផលប៉ះពាល់លើស្ថានភាពរបស់ពួកគេទេ។ "ការដោះលែង" គឺជាការដោះលែង proforma ដែលវាផ្តល់សិទ្ធិអំណាច "រដ្ឋបាល" ដល់ជនជាតិអាហ្វហ្គានីស្ថានតែប៉ុណ្ណោះ ការគ្រប់គ្រងពន្ធនាគារពិតជាស្ថិតនៅក្នុងដៃរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ដោយសហរដ្ឋអាមេរិកមានសិទ្ធិអំណាចពេញលេញសម្រាប់អ្នកចាប់ខ្លួនថ្មីទាំងអស់ (ជាង 600 នាក់រហូតមកដល់ពេលនេះ។ ) ជាប់ពន្ធនាគារបន្ទាប់ពីការចុះហត្ថលេខាលើអនុស្សរណៈនៃការយោគយល់គ្នា (MOU) ដែលបង្កើត "ការដោះលែង" ។ ប៉ុន្តែជាពិសេសជាងនេះទៅទៀត មនុស្សជាទីស្រលាញ់របស់ពួកគេគឺជាជនជាតិប៉ាគីស្ថាន ដូច្នេះការបរាជ័យរបស់ពួកគេគឺនៅក្រៅអាជ្ញាធរមានកម្រិតដែលផ្តល់ដោយឯកសារនោះ។ ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងដែនកំណត់ ពួកគេឡើងតាមព្រែក។
Hamidullah Khan ជាកូនប្រុសរបស់បុរសដែលស្នើសំណួរខាងលើ មានអាយុត្រឹមតែ 14 ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះនៅពេលដែលគាត់បានបាត់ខ្លួនក្នុងឆ្នាំ 2008។ គ្រួសាររបស់គាត់បានផ្លាស់ទៅ Karachi ពី Kotkai ក្នុង South Waziristan ដើម្បីគេចពីសកម្មភាពយោធាដែលកំពុងកើតឡើងនៅទីនោះ។ Hamidullah នៅផ្ទះពីសាលាសម្រាប់ថ្ងៃឈប់សម្រាករដូវក្តៅ។ គាត់និងមិត្តម្នាក់ឈ្មោះ Khairullah បានធ្វើដំណើរតាមឡានក្រុងទៅកាន់ Dera Ismail Khan នៅព្រំដែន Waziristan។ ឪពុករបស់គាត់នឹងទៅជាមួយ ប៉ុន្តែគាត់មិនអាចសម្រាកពីការងារសាធារណៈរបស់គាត់បានទេ។ Hamidullah មានបំណងបន្តទៅផ្ទះរបស់គ្រួសារនៅ Kotkai ដើម្បីយករបស់របរមួយចំនួនដែលបានបន្សល់ទុកនៅពេលគ្រួសារផ្លាស់ទីលំនៅ។ គាត់បានសុំ Khairullah ស្នាក់នៅ Dera Ismail Khan ហើយរង់ចាំគាត់។ នោះគឺជាលើកចុងក្រោយដែល Khairullah បានឃើញមិត្តរបស់គាត់។
ម្តាយរបស់ Hamidullah ឈ្មោះ Din Roza អស់សង្ឃឹមសម្រាប់ការត្រឡប់មកវិញរបស់គាត់។ នាងបានតមអាហារជារៀងរាល់ថ្ងៃតាំងពីបាត់ខ្លួន។ កង្វះអាហារូបត្ថម្ភបានបណ្តាលឱ្យនាងមានបញ្ហាសុខភាពរ៉ាំរ៉ៃរួមទាំងការចុះខ្សោយនៃភ្នែក។ នាងបានភ្ញាក់ឡើងនៅពាក់កណ្តាលយប់នៅថ្ងៃទី 2 ខែតុលាnd សុបិន្តអាក្រក់ម្តងទៀត។ នាងបានឃើញ Bagram កំពុងឆេះ ហើយកូនប្រុសរបស់នាងបានស្លាប់នៅក្នុងអណ្តាតភ្លើង។ នៅពេលដែលប្ដីនាងនិយាយមកយើង នាងនៅតែពិបាកចិត្ត។
ឪពុករបស់ Hamidullah បានលក់ផ្ទះរបស់ពួកគេដើម្បីយកប្រាក់ដើម្បីរកកូនប្រុសរបស់គាត់។ គាត់បានធ្វើដំណើរទៅឆ្ងាយដល់ Khost ប្រទេសអាហ្វហ្គានីស្ថាន ដើម្បីស្វែងរកចម្លើយ ឬតម្រុយអំពីកន្លែងលាក់ខ្លួនរបស់កូនប្រុសគាត់។ មួយឆ្នាំក្រោយមកគាត់កំពុងស្វែងរកនៅទីក្រុង Peshawar ហើយមាននរណាម្នាក់បានប្រាប់គាត់ឱ្យទាក់ទងគណៈកម្មាធិការអន្តរជាតិនៃកាកបាទក្រហម (ICRC) ។ គាត់បានធ្វើ ហើយពីរបីខែក្រោយមក ICRC បាននិយាយថា កូនប្រុសរបស់គាត់ស្ថិតនៅក្នុងគុក Bagram ។
អ្នកជាប់ឃុំត្រូវឃុំខ្លួនដោយគ្មានការចោទប្រកាន់។ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវបាននាំយកទៅ Bagram ពួកគេឆ្លងកាត់ការសួរចម្លើយរយៈពេលហុកសិបថ្ងៃ មុនពេលត្រូវបានទៅសួរសុខទុក្ខដោយ ICRC ដែលជាកន្លែងដែលពួកគេត្រូវបានឃុំខ្លួនក្នុងលក្ខខណ្ឌដែលបានរចនាឡើងដើម្បីបំបែកឆន្ទៈរបស់ពួកគេ។ លក្ខខណ្ឌទាំងនេះរួមមាន ការគេងមិនលក់ សីតុណ្ហភាពខ្លាំង ការតិះដៀល និងការបំពានលើរាងកាយ។ យើងត្រូវបានគេប្រាប់អំពីកោសិកាដែលមានទឹករហូតដល់កំភួនជើងអ្នកជាប់ឃុំ ដែលគាត់ចំណាយពេលជាច្រើនសប្តាហ៍ក្នុងអំឡុងពេលនេះ។ បន្ទាប់មក ពួកគេម្នាក់ៗ ឆ្លងកាត់ការត្រួតពិនិត្យដោយមន្ត្រីយោធា រៀងរាល់ប្រាំមួយខែម្តង។ មេធាវីរបស់អ្នកជាប់ឃុំមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យចូលក្នុង Bagram ទេ។ ពួកគេត្រូវបានគេបដិសេធមិនចូលទៅកាន់អតិថិជនរបស់ពួកគេ ហើយត្រូវចូលរួមតាមរយៈ Videoconference។ រៀងរាល់ពីរខែម្តង អ្នកជាប់ឃុំត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យមានការហៅទូរសព្ទតាមវីដេអូពីក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេតាមរយៈ ICRC ។ គ្រួសារត្រូវធ្វើដំណើរចម្ងាយឆ្ងាយទៅកាន់ទីក្រុង Islamabad ដោយចំណាយផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីចូលរួម។ ជារឿយៗការហៅទូរស័ព្ទមិនអាចឆ្លងកាត់បានទេ។ នៅពេលដែលពួកគេឆ្លងកាត់អ្នកជាប់ឃុំ មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យនិយាយអំពីការចាប់ខ្លួនរបស់គាត់ របៀបដែលគាត់បានទៅដល់ Bagram ឬលក្ខខណ្ឌដែលពួកគេកំពុងរស់នៅ។ ការធ្វើដូច្នេះនឹងប្រថុយនឹងការដាក់ទណ្ឌកម្មនៃការបាត់បង់សិទ្ធិហៅទូរស័ព្ទរបស់គាត់ ឬអាក្រក់ជាងនេះ (ពោលគឺការឃុំឃាំងតែម្នាក់ឯង)។
សមាជិកគ្រួសារជាច្រើនបានអរគុណយើងអស់ពីដួងចិត្ត។ ម្នាក់បានសុំការអនុគ្រោះ។ គាត់បាននិយាយថា "បងប្រុសរបស់ខ្ញុំមានអាយុច្រើនជាងខ្ញុំ 11 ឆ្នាំ ហើយគាត់បានចំណាយពេល XNUMX ឆ្នាំនៅក្នុងការឃុំឃាំងមិនកំណត់ ហើយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំទាំងមូលមានការខូចចិត្តដោយសារតែយើងមិនយល់ពីអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ និងអ្វីដែលគាត់កំពុងត្រូវបានផ្តន្ទាទោស" ។ បន្ទាប់មក គាត់បានអង្វរឲ្យយើងជួប និងលើកបញ្ហាជាមួយនាយករដ្ឋមន្ត្រី ព្រោះថា «នាយករដ្ឋមន្ត្រីហាក់នៅឆ្ងាយណាស់ ដែលខ្ញុំមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចូល»។ គាត់បានសុំឲ្យយើងទៅលើកបញ្ហាជាមួយប្រមុខរដ្ឋរបស់យើង (តើត្រូវប្រាប់អ្នកក្រម្នាក់នេះយ៉ាងម៉េចដែរ)។ គាត់បាននិយាយម្ដងទៀតថា “ព្រោះយើងអស់សង្ឃឹមសម្រាប់ជំនួយ”។
សន្និសិទកាសែតដែលគេរំពឹងទុកមុននេះ ត្រូវបានជំនួសដោយពិធីជប់លៀងដែលយើងទើបតែបានចូលរួមពីមុន។ អ្នកទទួលខុសត្រូវចំពោះពួកគេក៏ជាមេដឹកនាំម្នាក់ទៀតដែរ។ កាលវិភាគប៉ះទង្គិចគ្នា ហើយពេលខ្លះការកែតម្រូវគឺជៀសមិនរួច។ ប៉ុន្តែអ្នកទន់ខ្សោយតែងតែត្រូវគេជាន់ឈ្លី។ ពេលខ្លះការជាន់ឈ្លីនោះ ក្លាយជាទម្រង់នៃការធ្វេសប្រហែស។ ខ្ញុំមិនមានកំហុសចំពោះអ្នកដែលបានធ្វើការងារដែលធ្វើឲ្យខ្លួនខ្ញុំតឿទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រាថ្នាថាព្រលឹងរងទុក្ខដ៏ទន់ភ្លន់ទាំងនេះមានដំណាក់កាលដែលយើងមានប៉ុន្មានម៉ោងមុននេះ ហើយថាសំឡេងរបស់ពួកគេអាចត្រូវបានឮដោយអំណាចដែលមិនអាចចូលទៅដល់ទាំងនោះ "នៅឆ្ងាយណាស់" ។ យ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាពួកគេបានទទួលសន្និសីទកាសែតដែលបានសន្យានៅថ្ងៃបន្ទាប់។
Aafia Siddiqui - ម្តាយធ្វើទារុណកម្ម
“សំណួរតែមួយគត់របស់ខ្ញុំចំពោះឯកអគ្គរដ្ឋទូតអាមេរិកគឺ តើការធ្វើទារុណកម្មអាក្រក់ជាងការបំបែកម្តាយចេញពីកូនរបស់គាត់ទៅទៀតនោះ? អ្នកមិនត្រូវវាយម្តាយ ឬអ្វីឡើយ វាជារឿងអាក្រក់ជាងដែលអ្នកអាចធ្វើបាន ដែលធ្វើឱ្យគាត់ជឿថាកូនរបស់គាត់ត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្ម»។ – វេជ្ជបណ្ឌិត Fowzia Siddiqui,[v]
វេជ្ជបណ្ឌិត Fowzia Siddiqui គឺជាវេជ្ជបណ្ឌិតដែលទទួលបានពានរង្វាន់ បញ្ចប់ការសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យ Harvard និងជាអតីតនាយកកម្មវិធីជំងឺឆ្កួតជ្រូកនៅសាកលវិទ្យាល័យ John Hopkins ។ នៅល្ងាចថ្ងៃទី៣ ខែតុលាrd នៅក្នុងសំឡេងដែលពោរពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ចំពោះប្អូនស្រីរបស់នាង Aafia នាងបានចែករំលែករឿងរ៉ាវនៃសុបិន្តអាក្រក់ក្នុងជីវិតពិតដ៏គួរឱ្យលាក់លៀមក្នុងភាពឃោរឃៅ និងប្រើប្រាស់គ្រប់បែបយ៉ាងនៅក្នុងភាពជាប់បានយូររបស់វា ដែលធ្វើការប្រៀបធៀបទៅនឹងការប្រឌិត។ សុបិន្តអាក្រក់គឺជារឿងជីវិតពិតនៃការរំលោភលើបងស្រីរបស់នាង។
ភ្នែកភ្លឺឡើងដោយការកោតសរសើរ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ បណ្ឌិត Fowzia ទាក់ទងនឹងរឿងរបស់ Aafia វ័យក្មេង ដែលជាអ្នកអប់រំ សិស្សនៃជំនាញ "Strait A" និងការសន្យាដ៏អស្ចារ្យ។ នាងបានប្រាប់យើងពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ Affia ចំពោះសត្វ។ ស្នេហានេះត្រូវសាកល្បងពីរបីដង ពេលនាងយកឆ្កែឆ្កួតមកផ្ទះ ព្រោះវាឈឺ ហើយត្រូវការមើលថែនាង។ ទោះបីជាទង្វើទាំងនេះបានបណ្តាលឱ្យនាងត្រូវឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ដ៏ឈឺចាប់នៃការព្យាបាលជំងឺឆ្កែឆ្កួតក៏ដោយ ក៏នាងមិនបានរារាំងនាងពីការថែទាំសត្វនោះទេ ហើយនាងបានក្លាយជាស្ថាបនិកនៃសង្គមដំបូងគេសម្រាប់ការទប់ស្កាត់អំពើឃោរឃៅនៃសត្វនៅទីក្រុង Karachi ប្រទេសប៉ាគីស្ថាន។
&
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ