Alice Walker នៅទីក្រុង Gaza ជាមួយសមាជិកសភាប៉ាឡេស្ទីន និងម្តាយដែលមានកូនប្រាំនាក់ ឈ្មោះ Huda Naim។ |
រំកិលចូលទៅក្នុងហ្គាហ្សា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចង់ត្រលប់មកផ្ទះវិញ។ មានរសជាតិដល់ហ្គេតូ។ ទៅ Bantustan ។ ទៅ "rez" ។ ទៅ "ផ្នែកពណ៌" ។ នៅក្នុងវិធីខ្លះ វាជាការសម្រាលទុក្ខដ៏គួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ ព្រោះមនសិការសម្រាលទុក្ខ. អ្នករាល់គ្នាដែលអ្នកឃើញមានការយល់ដឹងអំពីការតស៊ូ ការតស៊ូ ដូចជាអ្នកធ្វើដែរ។ បុរសបើករទេះលា។ ស្ត្រីលក់បន្លែ។ យុវជនរៀបចំកម្រាលលើចិញ្ចើមផ្លូវ ឬផ្កាដាក់ក្នុងថូ។ នៅពេលដែលខ្ញុំរស់នៅក្នុងតំបន់ Eatonton ដាច់ដោយឡែកពីគ្នា រដ្ឋ Georgia ខ្ញុំធ្លាប់ដកដង្ហើមធម្មតាតែនៅក្នុងសង្កាត់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងផ្នែកខ្មៅនៃទីក្រុង។ កន្លែងផ្សេងទៀតមានគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងពេក។ មិត្តភ័ក្តិម្នាក់ត្រូវបានគេវាយនិងដាក់គុកដោយសារបានជួយនារីស្បែកសទាំងយប់ទាំងថ្ងៃជួសជុលច្រវ៉ាក់កង់របស់នាង។
ប៉ុន្តែសូម្បីតែ sliver នៃសង្កាត់នេះ, ដូច្នេះត្រូវដាក់ឈ្មោះ Gaza ចេញ, មិនមានសុវត្ថិភាព។ វាត្រូវបានទម្លាក់គ្រាប់បែកអស់រយៈពេល 22 ថ្ងៃ។ ខ្ញុំបានគិតពីរបៀបដែលនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ប្រហែលជាការប្រើការវាយប្រហារតាមអាកាសជាលើកដំបូងលើដីសហរដ្ឋអាមេរិកមុនថ្ងៃទី 9/11 គឺជាការទម្លាក់គ្រាប់បែក និងការបាញ់ចេញពីយន្តហោះ កំឡុងពេលការបំផ្លិចបំផ្លាញដោយក្រុមមនុស្សសនៃសង្កាត់ស្បែកខ្មៅនៅ Tulsa, Olklahoma ក្នុងឆ្នាំ 1921។ ជនជាតិស្បែកខ្មៅដែលបង្កើតសង្កាត់ទាំងនេះត្រូវបានចាត់ទុកថាដោយពួកអ្នកប្រកាន់ពូជសាសន៍ស្បែកស មានភាពរីកចម្រើនខ្លាំងពេក ហើយដូច្នេះ "ភាពអាប់អួរ" ។ អ្វីៗដែលគេបង្កើតត្រូវបានបំផ្លាញ។ នេះត្រូវបានបន្តដោយការចោទប្រកាន់ដែលរីករាលដាលរួចទៅហើយនៅក្នុងវប្បធម៌អាមេរិកស្បែកស ដែលថាមនុស្សស្បែកខ្មៅមិនដែលព្យាយាម "ប្រសើរជាង" ខ្លួនឯងនោះទេ។
មានភ័ស្តុតាងច្រើននៅហ្គាហ្សាដែលថា ប៉ាឡេស្ទីនមិនដែលឈប់ព្យាយាម "ប្រសើរជាង" ខ្លួនឯងឡើយ។ អ្វីដែលបានចាប់ផ្តើមជាជំរុំជនភៀសខ្លួនជាមួយនឹងតង់បានវិវត្តទៅជាទីក្រុងមួយដែលមានអគារប្រកួតប្រជែងនឹងទីក្រុងស្ទើរតែទាំងអស់នៅក្នុងពិភព "កំពុងអភិវឌ្ឍន៍"។ មានផ្ទះ ផ្ទះល្វែង សាលារៀន វិហារឥស្លាម ព្រះវិហារ បណ្ណាល័យ មន្ទីពេទ្យ។ ដោយបើកបរតាមដងផ្លូវ យើងអាចឃើញភ្លាមថាវត្ថុទាំងនេះជាច្រើនខូចខាត។ ខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំមិនដែលយល់ពីអត្ថន័យពិតនៃ "កម្ទេចថ្ម" ទេ។ បែបនេះហើយដែលត្រូវបាន«កាត់បន្ថយទៅជាកម្ទេចថ្ម» ជាឃ្លាដែលយើងឮ។ វាខុសពីការមើលឃើញថាតើអគារដែលត្រូវបានគេវាយកម្ទេចមានរូបរាងដូចម្តេច។ អគារដែលមនុស្សរស់នៅ។ អគារដែលសាកសពរាប់រយត្រូវបានដកចេញ; ដូច្នេះ ប៉ាឡេស្ទីនបានធ្វើការងារហ្មត់ចត់មួយ ក្នុងការយកអ្នកស្លាប់ចេញពីលំនៅដ្ឋានដែលបាក់បែក ដែលគ្មានក្លិនស្អុយនៃការស្លាប់។ អ្វីដែលកិច្ចការនេះត្រូវតែកើតឡើង ទាំងផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត ធ្វើឲ្យចិត្តស្ងប់។
យើងឆ្លងកាត់ស្ថានីយ៍ប៉ូលីសដែលមានលក្ខណៈសាមញ្ញ ហើយមន្ត្រីវ័យក្មេងទាំងអស់ (ភាគច្រើនជាជនជាតិប៉ាឡេស្ទីន) ត្រូវបានសម្លាប់ ហើយរាប់រយនាក់នៃពួកគេ។ យើងឆ្លងកាត់ក្រសួងនានា ទម្លាក់គ្រាប់បែកជាបំណែកៗ។ យើងឆ្លងកាត់មន្ទីរពេទ្យ ទម្លាក់គ្រាប់បែក និងឆេះខ្ទេចអស់។ បើនៅពេទ្យមិនមានសុវត្ថិភាព ពេលឈឺហើយខ្លាច តើកន្លែងណាមានសុវត្ថិភាព? ប្រសិនបើកុមារមិនមានសុវត្ថិភាពក្នុងការលេងនៅក្នុងសាលារបស់ពួកគេ តើពួកគេមានសុវត្ថិភាពនៅឯណា? តើមាតាបិតាពិភពលោករបស់កុមារទាំងអស់នៅឯណា? អ្នកថែរក្សាពិភពលោកនៃអ្នកជំងឺទាំងអស់?
ដៃគូរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំត្រូវបានចាត់ឱ្យទៅផ្ទះរបស់បងប្អូនស្រីពីរនាក់ ដែលចែករំលែកកន្លែងរបស់ពួកគេជាមួយមិត្តភ័ក្តិ និងសាច់ញាតិដែលមក និងទៅ។ ព្រឹកមួយខ្ញុំក្រោកពីព្រលឹមទៅរកមីងម្នាក់ដេកលើឥដ្ឋក្នុងបន្ទប់។ ពេលមួយទៀតបងប្អូនជីដូនមួយ នៅកណ្តាលអធ្រាត្រ ខ្ញុំលឺបងប្អូនស្រីម្នាក់លួងចិត្តឪពុកចាស់របស់នាង ដែលស្តាប់ទៅដូចជាពិបាកចិត្ត ហើយជួយគាត់ឱ្យចូលគេងវិញ។ មានការគោរពបែបនេះ ភាពទន់ភ្លន់បែបនេះនៅក្នុងសម្លេងរបស់នាង។ នេះជាកន្លែងដដែលដែលប៉ុន្មានសប្តាហ៍មុននេះត្រូវបានឡោមព័ទ្ធដោយការបាញ់គ្រាប់រ៉ុក្កែត ដែលជាកាំជ្រួចចុះចតរាល់ ២៧ វិនាទីក្នុងរយៈពេល ២២ ថ្ងៃ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែអាចស្រមៃមើលថាតើអ្នករស់នៅចាស់ជរាត្រូវមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា សូម្បីតែក្នុងវ័យចាស់ក៏ដោយ ពួកគេទទួលរងនូវការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង។ រៀងរាល់ព្រឹក យើងត្រូវបានគេបញ្ជូនឱ្យទៅរៀនពីអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបានក្នុងរយៈពេល 27 ថ្ងៃរបស់យើងនៅហ្គាហ្សា ដោយបានញ៉ាំយ៉ាងល្អនៅលើ falafel, hummus, អូលីវ និងកាលបរិច្ឆេទ ជួនកាលស៊ុត ប៉េងប៉ោះ សាឡាត់ និងឈីស។ សាមញ្ញៗ សុទ្ធតែឆ្ងាញ់ៗ។
ឆ្ងាញ់ជាងនេះទៅទៀត ដោយសារយើងដឹងថាពិបាករកអាហារបែបនេះនៅទីនេះ។ ការបិទផ្លូវរក្សាទុកភាគច្រើននៃវា។ ឆ្ងាញ់ក៏ព្រោះតែចែករំលែកដោយចិត្តសប្បុរសបែបនេះ។ ខ្ញុំតែងតែជាសិស្សធ្វើម្ហូប ខ្ញុំព្យាយាមរៀនធ្វើម្ហូបដែលមានរស់ជាតិឆ្ងាញ់ ជាពិសេសមានប៉េងប៉ោះ និងស៊ុត។ ខ្ញុំរៀនតែដែលខ្ញុំចូលចិត្តខ្លាំងណាស់គឺត្រូវបានធ្វើឡើងដោយប្រាជ្ញា!
រាំប្រឈមមុខនឹងគ្រោះមហន្តរាយ
នៅថ្ងៃទិវានារីអន្តរជាតិ យើងចាកចេញសម្រាប់ការប្រារព្ធពិធីដែលយើងបានមក ជាការជួបជុំជាមួយស្ត្រីនៅហ្គាហ្សា។ Gael Murphy, Medea Benjamin, Susan Griffin និងខ្ញុំ រួមជាមួយនឹងស្ត្រីចំនួន 20 នាក់ទៀតត្រូវបានចាប់ខ្លួនពីបទតវ៉ាសង្គ្រាមនៅអ៊ីរ៉ាក់នៅថ្ងៃទិវានារីអន្តរជាតិឆ្នាំ 2003។ ប្រសិនបើពិភពលោកបានយកចិត្តទុកដាក់ យើងអាចសន្សំប្រាក់បានច្រើនរាប់មិនអស់។ ជីវិតរបស់កូនប្រុស និងកូនស្រី ក៏ដូចជាបានទប់ស្កាត់ការបំពុលដែលបង្កឡើងដោយសង្រ្គាមជាច្រើន ដែលជំរុញការផ្លាស់ប្តូរអាកាសធាតុដែលគំរាមកំហែងដល់ពិភពលោក។ ម៉េច ឌូហ្វស មនុស្សនឹងមើលទៅ — យើងបានគិតនៅពេលយើងដើរក្បួន ច្រៀង ទទួលយកខ្នោះដៃរបស់យើង — នៅតែបាញ់រ៉ុក្កែតចូលទៅក្នុងអគារផ្ទះល្វែងដែលពោរពេញដោយគ្រួសារ ហើយទម្លាក់គ្រាប់បែកលើកុមារសាលា និងសត្វចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេ នៅពេលដែលទឹកកករលាយទាំងស្រុងនៅតំបន់អាក់ទិក និងបញ្ចប់។ ចំពោះការថយក្រោយរបស់យើង ដែលមានប្រភពមកពីការលោភលន់ជារៀងរហូត។ នោះជាថ្ងៃដ៏អស្ចារ្យ។ ទិវាសិទ្ធិនារីអន្តរជាតិឆ្នាំ ២០០៩ ក៏ជា វាជាប្រភេទនៃថ្ងៃដែលធ្វើឱ្យជីវិត ទទួលយករួចជាកាដូ ជារង្វាន់។ នៅព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃទី 2009 ខែមីនា យើងត្រូវបានគេបិទទៅមជ្ឈមណ្ឌលស្ត្រីនៅភាគខាងជើងនៃទីក្រុង Gaza ដើម្បីជួបស្ត្រីដែលដូចជាជនរួមជាតិរបស់ពួកគេបានរួចរស់ជីវិតពីការទម្លាក់គ្រាប់បែកនាពេលថ្មីៗនេះ ហើយរហូតមកដល់ពេលនេះ ការឡោមព័ទ្ធ។
មជ្ឈមណ្ឌលសម្រាប់ស្ត្រីនេះត្រូវបានបើកក្រោមការឧបត្ថម្ភរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ដែលគ្រប់គ្រងដល់ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនតាំងពីឆ្នាំ 1948 នៅពេលដែលប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនរាប់ពាន់នាក់បានភៀសខ្លួនចេញពីផ្ទះរបស់ពួកគេក្រោមការវាយប្រហាររបស់អ៊ីស្រាអែលបានក្លាយជាជនភៀសខ្លួន។ វាជាអគារតូចមួយដែលមានបណ្ណាល័យតូចមួយដែលមានធ្នើរផ្ទុកសៀវភៅពីរបីក្បាល។ វាមិនច្បាស់ទេថាតើស្ត្រីភាគច្រើនអានឬអត់។ គំនិត ដូចដែលវាត្រូវបានពន្យល់ដល់ពួកយើង គឺផ្តល់ឱ្យស្ត្រីនូវកន្លែងប្រមូលផ្តុំនៅខាងក្រៅផ្ទះ ចាប់តាំងពីនៅក្នុងវប្បធម៌ប៉ាឡេស្ទីន ការចល័តរបស់ស្ត្រីភាគច្រើនត្រូវបានកំណត់ដោយការងាររបស់ពួកគេនៅក្នុងផ្ទះជាម្តាយ និងអ្នកមើលថែគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ស្ត្រីជាច្រើនកម្រនឹងចាកចេញពីសមាសធាតុរបស់ពួកគេ។
យ៉ាងណាមិញ ថ្ងៃនេះជាទិវាសិទ្ធិនារីអន្តរជាតិគឺខុសគ្នា។ ស្ត្រីជាច្រើនចេញទៅក្រៅ ហើយស្ត្រីដែលឧស្សាហ៍មកមណ្ឌលពិសេសនេះ គឺនៅដៃដើម្បីស្វាគមន៍យើង។ បន្ទាប់ពីរៀបចំខ្លួនយើងនៅជុំវិញតុក្នុងបណ្ណាល័យ យើងប្រហែលជា៣០នាក់អង្គុយក្នុងក្រុមប្រឹក្សា។ ខ្ញុំរៀនអ្វីមួយដែលខ្ញុំធ្លាប់ឮ ប៉ុន្តែមិនធ្លាប់មានបទពិសោធន៍៖ ជនជាតិអារ៉ាប់ណែនាំខ្លួនដោយប្រាប់អ្នកថា ពួកគេគឺជាម្តាយ ឬឪពុករបស់កូនរបស់ពួកគេ ប្រហែលជាកូនច្បងរបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មកពួកគេប្រាប់អ្នកថាពួកគេមានកូនប៉ុន្មាននាក់ ពួកគេធ្វើបែបនេះដោយមោទនភាព និងរីករាយដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញពីមុនមក។ ស្ត្រីម្នាក់មានកូនតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកផ្សេងទៀតមានយ៉ាងហោចណាស់ប្រាំ។ មានអារម្មណ៍នៃការធ្វើបុណ្យដូចជាស្ត្រីដែលស្លៀកពាក់ស្អាតនិងពាក់ក្បាលឆើតឆាយសើចនិងកំប្លែងក្នុងចំណោមពួកគេ។ ពួកគេមានចិត្តចង់និយាយ។
មានតែស្ត្រីដែលមានកូនម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលមានបញ្ហាក្នុងការនិយាយ។ ពេលខ្ញុំងាកទៅរកនាង ខ្ញុំសម្គាល់ឃើញថា នាងជាមនុស្សស្រីតែម្នាក់គត់ដែលស្លៀកពណ៌ខ្មៅ ហើយភ្នែកនាងកំពុងតែរហែក។ មិនអាចនិយាយបាន នាងហុចឱ្យខ្ញុំជំនួសឱ្យរូបថតដែលនាងបានកាន់ភ្លៅរបស់នាង។ នាងគឺជាស្ត្រីស្បែកពណ៌ត្នោត មានដើមកំណើតអាហ្វ្រិក ដូចជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនខ្លះ (ចំពោះការភ្ញាក់ផ្អើលរបស់ខ្ញុំ)។ រូបថតនោះគឺជាកូនស្រីរបស់នាងដែលមើលទៅអឺរ៉ុប។ ក្មេងមើលទៅអាយុប្រហែលប្រាំមួយ។ សិស្សរបាំបាឡេម្នាក់នាងស្លៀកឈុតពណ៌ស ហើយកំពុងរាំ។ ម្តាយនាងព្យាយាមនិយាយ ប៉ុន្តែនៅតែមិនអាចដូចខ្ញុំអង្គុយ កាន់ដៃនាង។ ស្ត្រីម្នាក់ទៀតដែលពន្យល់ថា៖ ក្នុងការបំផ្ទុះគ្រាប់បែក កុមារត្រូវបានវាយចំដៃ និងជើង និងទ្រូង ហើយហូរឈាមស្លាប់នៅដៃម្តាយ។ ម្តាយ និងខ្ញុំឱបគ្នា ហើយពេញមួយការប្រជុំរបស់យើង ខ្ញុំកាន់រូបថតរបស់កុមារ ខណៈពេលដែលម្តាយទាញកៅអីរបស់គាត់មកជិតខ្ញុំ។
តើយើងនិយាយអំពីអ្វី?
យើងនិយាយអំពីការស្អប់។
ប៉ុន្តែមុនពេលយើងនិយាយអំពីការស្អប់ខ្ពើមខ្ញុំចង់ដឹងពីកន្សែងរុំក្បាល។ តើការពាក់ក្រម៉ាមានកិច្ចព្រមព្រៀងអ្វី? ហេតុអ្វីបានជាស្ត្រីជាច្រើនពាក់វា? ខ្ញុំត្រូវបានគេប្រាប់អ្វីមួយដែលខ្ញុំមិនដែលពិចារណា៖ នៅក្នុងប្រទេសវាលខ្សាច់ ភាគច្រើននៃជាតិទឹករបស់មនុស្សម្នាក់ត្រូវបានបាត់បង់នៅផ្នែកខាងក្រោយនៃកញ្ចឹងក ដែលអាចនាំឱ្យកើតជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលបានយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដូច្នេះកន្សែងដែលរុំជុំវិញកគឺចាំបាច់ដើម្បីទប់ស្កាត់ការបាត់បង់នេះ។ ផ្នែកខាងលើនៃក្បាលត្រូវបានគ្របដណ្ដប់ព្រោះប្រសិនបើស្ត្រីរស់នៅបែបប្រពៃណីហើយនៅខាងក្រៅច្រើនព្រះអាទិត្យនឹងរះលើវា។ នេះបណ្តាលឱ្យឈឺក្បាល វិលមុខ ចង្អោរ ដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល និងបញ្ហាសុខភាពផ្សេងៗទៀត។ នៅតំបន់ហ្គាហ្សា ស្ត្រីម្នាក់ក្នុងចំណោមស្ត្រីទាំងនោះបានចង្អុលបង្ហាញថា មានស្ត្រីជាច្រើនដែលមិនពាក់ក្រមា ជាចម្បងដោយសារតែពួកគេធ្វើការនៅក្នុងការិយាល័យ។ នេះជាការពិតរបស់ស្ត្រីដែលនៅផ្ទះដែលយើងត្រូវបានជម្រក។ ពួកគេហាក់បីដូចជាមានកន្សែងបង់កជាច្រើនដែលពួកគេបានត្បាញដោយខ្លួនគេផ្ទាល់ ដូចជាមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំប្រហែលជាធ្វើនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
ដោយសារតែខ្ញុំកោរសក់មួយសប្តាហ៍មុននឹងទៅតំបន់ហ្កាហ្សា ខ្ញុំយល់ច្បាស់ពីសារៈសំខាន់នៃក្រមាក្បាល។ បើគ្មានគម្របលើក្បាលទេ ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំនឹងព្រះអាទិត្យលើសពីពីរបីនាទីបានទេ។ ហើយជាការពិតណាស់ អំណោយមួយក្នុងចំណោមអំណោយដំបូងដែលខ្ញុំទទួលបានពីស្ត្រីជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនអនាមិកគឺកន្សែងប៉ាក់ពណ៌ខ្មៅ និងក្រហមក្រាស់ ដែលខ្ញុំបានពាក់គ្រប់ទីកន្លែងដោយដឹងគុណ។
ម្ចាស់ផ្ទះរបស់យើងបានប្រាប់យើងនូវរឿងមួយអំពីផ្នែកដ៏អាក្រក់នៃអាជីវកម្មកន្សែងបង់ក៖ នៅថ្ងៃដំបូងនៃការទម្លាក់គ្រាប់បែក នាងកំពុងធ្វើការនៅជាន់ក្រោមនៅក្នុងបន្ទប់ក្រោមដី ហើយមិនបានដឹងថាអគារផ្ទះល្វែងរបស់នាងនៅជាប់នឹងផ្ទះដែលត្រូវបានគ្រាប់ផ្លោងនោះទេ។ នៅពេលដែលប៉ូលីសមកឈូសឆាយអគាររបស់នាង ហើយនាងបានចុះចេញពីជណ្តើរយន្ត ម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេ ដែលជាអ្នកអភិរក្សផ្នែកនយោបាយ និងសាសនា ត្រូវបានគេភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលឃើញនាងទទេ។ ច្រើនណាស់ ជំនួសឱ្យការជួយនាងភ្លាមៗទៅកាន់ទីជំរក គាត់បានហៅមិត្តរួមការងារឱ្យមកធ្វើជាសាក្សីក្នុងសម្លៀកបំពាក់របស់នាង។ ឬខ្វះវា។ គាត់ខឹងនឹងនាង ដែលមិនពាក់កន្សែងពោះគោ ទោះបីជាគ្រាប់រ៉ុក្កែតរបស់អ៊ីស្រាអែលបានហែកអគារជុំវិញខ្លួនក៏ដោយ។ ហើយអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ប៉ុន្តែដកដង្ហើមធំជាមួយនាង នៅពេលដែលនាងបានរៀបរាប់ពីបទពិសោធន៍នេះជាមួយនឹងការគ្រវីក្បាល និងស្នាមក្រៀមក្រំនៃការហួសចិត្ត។ ភាពថយក្រោយ គឺជាភាពថយក្រោយ គ្រប់ទីកន្លែងដែលវាកើតឡើង ហើយពន្យល់ពីការខ្វះខាតនៃចលនារីកចម្រើននៅក្នុងសង្គមដែលរងទុក្ខ ទោះបីជាស្ថិតនៅក្រោមការឡោមព័ទ្ធ ឬអត់ក៏ដោយ។
ជ័យជំនះមួយនៃចលនាសិទ្ធិស៊ីវិលគឺថា នៅពេលដែលអ្នកធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់អាមេរិកខាងត្បូងថ្ងៃនេះ អ្នកមិនមានអារម្មណ៍ក្តុកក្តួលដោយសារសំណល់នៃការសោកសៅ និងការស្អប់នោះទេ។ នេះគឺជាកេរដំណែលរបស់មនុស្សដែលបានលើកឡើងនៅក្នុងទំនៀមទំលាប់របស់គ្រិស្តបរិស័ទ អ្នកជឿពិតនៃគ្រប់ពាក្យដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលលើបញ្ហានៃយុត្តិធម៌ សេចក្តីសប្បុរស និងសន្តិភាព។ នេះបានបង្ហាញយ៉ាងល្អជាមួយនឹងអ្វីដែលយើងបានរៀនអំពីអហិង្សា Gandhian ដែលបាននាំចូលក្នុងចលនាដោយ Bayard Rustin អ្នកយុទ្ធសាស្ត្រស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាសម្រាប់ចលនាសិទ្ធិស៊ីវិល។
គំនិតជាច្រើនបានចូលទៅក្នុងរបៀបបង្កើត "សហគមន៍ជាទីស្រឡាញ់" ដើម្បីកុំឱ្យប្រទេសរបស់យើងជាប់គាំងដោយការស្អប់ខ្ពើមដោយហិង្សារវាងស្បែកខ្មៅ និងស និងទស្សនីយភាព និងការរងទុក្ខជាបន្តបន្ទាប់នៃសហគមន៍ដែលកំពុងឆេះ។ វាគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ វឌ្ឍនភាព ហើយខ្ញុំនឹងស្រឡាញ់ប្រជាជនភាគខាងត្បូង ខ្មៅ និងស ជានិច្ចចំពោះរបៀបដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានរីកចម្រើន។ គួរឱ្យអស់សំណើចណាស់ ទោះបីជាមានការរងទុក្ខ និងភាពអស់សង្ឃឹមច្រើននៅពេលដែលការតស៊ូដើម្បីយុត្តិធម៌បានសាកល្បងពួកយើងក៏ដោយ វាគឺនៅក្នុងផ្នែក "ថយក្រោយ" នៃប្រទេសរបស់យើងនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដែលមនុស្សម្នាក់ទំនងជាស្វែងរកការជួយមនុស្សសាមញ្ញ ការគិតគូរ និងសុជីវធម៌ដែលមិនមានលក្ខណៈបុគ្គល។
ខ្ញុំនិយាយបន្តិចអំពីប្រវត្តិសាស្ត្រអាមេរិកនេះ ប៉ុន្តែវាមិនមែនជាប្រវត្តិសាស្ត្រដែលស្ត្រីទាំងនេះដឹងនោះទេ។ ពួកគេនៅក្មេងពេក។ ពួកគេមិនដែលត្រូវបានបង្រៀនវាទេ។ វាមានអារម្មណ៍ថាមិនពាក់ព័ន្ធ។ ដោយធ្វើតាមគំរូរបស់ពួកគេក្នុងការនិយាយអំពីគ្រួសាររបស់ពួកគេ ខ្ញុំនិយាយអំពីការបង្រៀនរបស់ឪពុកម្តាយភាគខាងត្បូងរបស់ខ្ញុំក្នុងអំឡុងពេលបទពិសោធន៍របស់យើងអំពីឆ្នាំនៃការប្រកាន់ពូជសាសន៍នៅអាមេរិក។ នៅពេលដែលជនជាតិស្បែកសកាន់កាប់ និងគ្រប់គ្រងធនធាន និងដីទាំងអស់ បន្ថែមពីលើឧបករណ៍នយោបាយ ច្បាប់ និងយោធា ហើយបានប្រើអំណាចរបស់ពួកគេដើម្បីបំភិតបំភ័យប្រជាជនស្បែកខ្មៅតាមរបៀបព្រៃផ្សៃ និងគ្មានមេត្តាបំផុត។ ជនជាតិស្បែកសទាំងនេះដែលបានធ្វើទារុណកម្មយើងជារៀងរាល់ថ្ងៃគឺដូចជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលបានកាប់ដើមឈើរាប់លានដែលដាំដោយជនជាតិអារ៉ាប់ប៉ាឡេស្ទីន។ លួចទឹកប៉ាឡេស្ទីន សូម្បីតែដីពីលើ។ ពួកគេបានឈូសឆាយភូមិ ផ្ទះសម្បែង វិហារឥស្លាមរាប់មិនអស់ ហើយនៅកន្លែងរបស់ពួកគេបានសាងសង់ទីលំនៅសម្រាប់ជនចម្លែកដែលគ្មានទំនាក់ទំនងអ្វីជាមួយប៉ាឡេស្ទីន។ អ្នកតាំងលំនៅដែលជាអ្នកប្រឆាំងប៉ាឡេស្ទីនដ៏ឃោរឃៅបំផុត វាយប្រហារកុមារ ស្ត្រី គ្រប់ៗគ្នា មិនថាចាស់ និងក្មេង យ៉ាងសាហាវឃោរឃៅ និងបង្ខំឱ្យប៉ាឡេស្ទីនប្រើផ្លូវដាច់ដោយឡែកពីខ្លួន។
វាមានអារម្មណ៍ស៊ាំណាស់ ខ្ញុំប្រាប់ពួកគេថា តើមានអ្វីកើតឡើងនៅទីនេះ។ ខ្ញុំនិយាយថា នៅពេលដែលមានរឿងស្រដៀងគ្នានេះកើតឡើងចំពោះយើង នៅក្នុងរដ្ឋ Mississippi រដ្ឋ Georgia រដ្ឋ Alabama ខ្ញុំនិយាយថា ឪពុកម្តាយរបស់យើងបានបង្រៀនយើងឱ្យគិតពីអ្នករើសអើងជាតិសាសន៍ ដូចដែលយើងគិតពីគ្រោះមហន្តរាយផ្សេងៗ។ ដើម្បីដោះស្រាយគ្រោះមហន្តរាយនោះតាមលទ្ធភាពដែលយើងអាចធ្វើបាន ប៉ុន្តែមិនត្រូវភ្ជាប់ជាមួយវាដោយបណ្តោយខ្លួនយើងឱ្យស្អប់នោះទេ។ នេះជាលំដាប់ខ្ពស់ ហើយនៅពេលខ្ញុំកំពុងនិយាយ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមយល់ថាជាលើកទីមួយ ហេតុអ្វីបានជាការអធិស្ឋានរបស់ឪពុកម្ដាយយើងមួយចំនួនវែង ហើយក្លៀវក្លាខ្លាំងម្ល៉េះ ពេលដែលពួកគេស្នាក់នៅទីនោះ យូរនាទី ហើយលុតជង្គង់ក្នុងព្រះវិហារ។ .
ហើយហេតុអ្វីបានជាមនុស្សជារឿយៗយំ ហើយដួលសន្លប់ ហើយហេតុអ្វីបានជាមានភាពទន់ភ្លន់ច្រើន នៅពេលដែលមនុស្សបានបំបិទមាត់ដោយចេតនា ឬភាពឃោរឃៅដែលបានលាក់បាំងចំពោះពួកគេ ឬធ្វើជាសាក្សី ដោយប្រើរូបតំណាងពីព្រះគម្ពីរ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃតុទល់មុខខ្ញុំ គឺស្ត្រីម្នាក់ដែលមើលទៅដូចជាកូនភ្លោះរបស់ Oprah ។ តាមពិត មុននេះនាងបាននិយាយមកខ្ញុំថា អាលីស ប្រាប់ Oprah ឱ្យមកជួបយើង។ យើងនឹងមើលថែនាងឲ្យបានល្អ»។ ខ្ញុំបានសន្យាថាខ្ញុំនឹងផ្ញើអ៊ីមែលទៅ Oprah ហើយពេលត្រឡប់មកផ្ទះវិញក៏បានធ្វើដូច្នេះ។
នាងសើច, ស្ត្រីសង្ហានេះ; បន្ទាប់មកនិយាយដោយស្មោះត្រង់។ យើងមិនស្អប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទេ អាលីស នាងនិយាយស្ងាត់ៗ អ្វីដែលយើងស្អប់គឺត្រូវបានទម្លាក់គ្រាប់បែក មើលកូនតូចរបស់យើងរស់នៅដោយភាពភ័យខ្លាច កប់ពួកគេ អត់អាហារដល់ស្លាប់ និងត្រូវបានបណ្តេញចេញពីទឹកដីរបស់យើង។ យើងស្អប់ការស្រែកយំដ៏អស់កល្បនេះទៅកាន់ពិភពលោក ដើម្បីបើកភ្នែក និងត្រចៀកចំពោះការពិតនៃអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង ហើយត្រូវបានគេមិនអើពើ។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ទេ។ ប្រសិនបើគេឈប់ធ្វើបាប និងធ្វើទារុណកម្មយើង ប្រសិនបើគេឈប់យកអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងមាន រួមទាំងជីវិតរបស់យើង យើងស្ទើរតែមិនគិតពីពួកគេទាល់តែសោះ។ ហេតុអ្វីបានជាយើង?
ទីបំផុត មានអារម្មណ៍រំជើបរំជួល ដោយព្យាយាមផ្តល់ការលួងលោមដល់នរណាម្នាក់ដែលកូនដែលកំពុងដេកលក់ត្រូវបានសម្លាប់ និងកប់កាលពីប៉ុន្មានសប្តាហ៍មុន រហូតដល់ករបស់នាងនៅក្នុងគំនរបាក់បែក។ ឬម្តាយដែលបានបាត់បង់សមាជិកដប់ប្រាំនាក់នៃគ្រួសាររបស់នាង កូនៗ ចៅៗ បងប្អូនប្រុសស្រី ប្តីរបស់នាង។ តើគេនិយាយយ៉ាងណាទៅកាន់ប្រជាពលរដ្ឋដែលគ្រួសារចេញពីផ្ទះដែលត្រូវបានគេបាញ់ផ្លោងគ្រវីទង់ពណ៌សចុះចាញ់តែត្រូវគេបាញ់ទម្លាក់? ចំពោះម្តាយដែលកូនរបស់ពួកគេនៅពេលនេះកំពុងលេងនៅក្នុងគំនរផូស្វ័រពណ៌សដែលបន្ទាប់ពី 22 ថ្ងៃនៃការទម្លាក់គ្រាប់បែក តើមានគ្រប់ទីកន្លែងនៅក្នុងហ្គាហ្សាមែនទេ? ផូស្វ័រពណ៌ស លាបលើស្បែកម្តង មិនដែលឈប់ឆេះ។ ពិតជាគ្មានអ្វីដែលត្រូវនិយាយទេ។ គ្មានអ្វីត្រូវនិយាយទៅកាន់អ្នកដែលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតនៅអាមេរិកវិញ មិនចង់ឮព័ត៌មាននោះទេ។ គ្មានអ្វីត្រូវធ្វើទេ ចុងក្រោយមានតែរាំ។
ស្ត្រី និងខ្ញុំ និងអ្នកគ្រប់គ្នាជាមួយពួកយើងមកពី Code Pink បានឆ្លងកាត់សាលទៅកាន់បន្ទប់រួមដ៏ធំមួយ ដែលតន្ត្រីត្រូវបានបើកពេញកម្រិតសំឡេង។ ដំបូងឡើយ ខ្ញុំអង្គុយញញឹម និងរអ៊ូរទាំជាមួយជីដូនបុរាណម្នាក់ដែលកំពុងប៉ាក់ស្បែកជើង ហើយអ្នកដែលឲ្យខ្ញុំពីរគូ សម្រាប់ចៅៗរបស់ខ្ញុំ។ ការអង្គុយមិនយូរទេ។ ដោយគ្មានបុព្វបទ ខ្ញុំត្រូវបានស្ត្រីជាច្រើនទាញមកជើងខ្ញុំ ហើយរាំក៏បន្ត។ ទុក្ខសោក ការបាត់បង់ ការឈឺចាប់ ទុក្ខវេទនា ទាំងអស់បានដក់ជាប់ក្នុងឥដ្ឋអស់រយៈពេលជាងមួយម៉ោង។ ញើសហូរស្រក់ទឹកភ្នែកពេញបន្ទប់។ ហើយបន្ទាប់មកការកើនឡើងដែលតែងតែមកពីការរាំបែបនេះ; អារម្មណ៍នៃសេចក្តីអំណរ ការរួបរួម សាមគ្គីភាព និងការដឹងគុណ ដើម្បីស្ថិតនៅកន្លែងដ៏ល្អបំផុតដែលមនុស្សម្នាក់អាចនៅលើផែនដី។ ជាមួយបងប្អូនស្រី ដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់គ្រោះមហន្តរាយយ៉ាងពេញលេញ ហើយមានបេះដូងលោតពីលើវា។ អារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់គឺធំធេងណាស់។ អរិយសច្ច, វិសេស។ ខ្ញុំបានដឹងខ្លួនក្នុងការផ្លាស់ប្តូរ និងទទួលព្រះវិញ្ញាណក្នុងការរាំ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងដែរថា ព្រះវិញ្ញាណនេះ ដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះនៅ មីស៊ីស៊ីពី ហ្សកហ្ស៊ី កុងហ្គោ គុយបា រវ៉ាន់ដា និងភូមា ក្នុងចំណោមកន្លែងផ្សេងទៀត ព្រះវិញ្ញាណនេះដែលចេះរាំនៅពេលប្រឈមមុខនឹងគ្រោះមហន្តរាយ នឹងមិនរលាយសាបសូន្យឡើយ។ វាមិនចេះចប់ដូចខ្យល់។ យើងគិតថាវាមានតែក្នុងខ្លួនយើងប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែយើងក៏រស់នៅវាដែរ។ សូម្បីតែពេលយើងមិនដឹងពីវត្តមានរបស់វានៅខាងក្នុងក៏ដោយ វាពាក់យើងដូចជាអាវទ្រនាប់។
ភាពស្ងៀមស្ងាត់របស់យើងនឹងមិនការពារយើងទេ។
ពេលនោះខ្ញុំអាចទៅផ្ទះបាន។ ខ្ញុំបានរៀនពីអ្វីដែលខ្ញុំបានដឹង៖ មនុស្សពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ ការធ្វើបាបអ្នកណាម្នាក់ដោយចេតនាគឺធ្វើឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាខូចខាត។ ការស្អប់ខ្លួនឯងគឺជាដើមចមនៃអំពើអាក្រក់ដែលធ្វើចំពោះអ្នកដទៃ អ្នកដទៃក៏ដូចយើងដែរ! ហើយថាយើងមានសំណាងណាស់ក្នុងការរស់នៅនៅពេលដែលការកុហកទាំងអស់នឹងត្រូវបានលាតត្រដាង រួមជាមួយនឹងការធូរស្រាលនៃការមិនចាំបាច់បម្រើពួកគេទៀតទេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានទៅផ្ទះទេ។ ខ្ញុំបានទៅសួរសុខទុក្ខជនអនាថាជំនួសវិញ។
ចេញពីតង់មួយក្រុមតូច ដោយគ្មានអ្វីនៅខាងក្នុង គ្មានគ្រែគេង គ្មានអាហារ គ្មានទឹក គឺជាមនុស្សវ័យកណ្តាល និងមនុស្សចាស់ ដែលមើលទៅហាក់ដូចជាមេឃរលំ។ វាមាន។ បុរសចំណាស់ម្នាក់ឈរលើឈើបានមកជួបខ្ញុំ ពេលខ្ញុំឡើងលើភ្នំ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចមើលឃើញពីទំហំនៃការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ ធំ។ មើល! គាត់និយាយមកខ្ញុំជាភាសាអង់គ្លេស មកមើលផ្ទះខ្ញុំ! គាត់ស្លៀកខោកប្បាសដែលមានធូលី និងអាវធំរបស់កងទ័ពចាស់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានគេចាប់អូសដោយសម្លឹងមើលក្នុងភ្នែករបស់គាត់។ គាត់បាននាំខ្ញុំទៅផ្ទះរបស់គាត់។ វាច្បាស់ណាស់ ពីអដ្ឋិធាតុ គឺជាលំនៅដ៏ធំទូលាយ និងធំទូលាយ។ ពេលនេះគាត់ និងប្រពន្ធរបស់គាត់រស់នៅចន្លោះជញ្ជាំងរលំពីរដែលធ្វើអោយ "V" ធ្លាក់ចុះ។ នាងមើលទៅស្រឡាំងកាំង ហើយវង្វេងដូចគាត់។ មិនមានធាតុដែលអាចប្រើបានតែមួយដែលអាចមើលឃើញទេ។ នៅជិតច្រកចូលខាងមុខ បុរសចំណាស់ដាក់ខ្ញុំចំពីមុខសំណល់ឈើដែលគេឈូសឆាយ៖ គេវាយកម្ទេចផ្ទះខ្ញុំ គាត់ថាដោយទម្លាក់គ្រាប់បែក ហើយបន្ទាប់មកគេមកជាមួយគ្រឿងឈូសឆាយ ហើយគេបានបំបែកដើមក្រូចឆ្មា និងដើមអូលីវរបស់ខ្ញុំ។ . យោធាអ៊ីស្រាអែលបានបំផ្លាញដើមឈើអូលីវ និងដើមឈើហូបផ្លែជាងពីរលានកន្លះតែម្នាក់ឯងចាប់តាំងពីឆ្នាំ 1948។ ដោយបានដាំដើមឈើជាច្រើនដោយខ្លួនឯង ខ្ញុំបានចែករំលែកទុក្ខសោករបស់គាត់អំពីជោគវាសនានៃទាំងនេះ។ ខ្ញុំស្រមៃថាពួកគេនៅរស់ ហើយភ្លឺស្វាងជាមួយនឹងជីវិត ដោយថ្វាយអូលីវ និងក្រូចឆ្មា បុរសចំណាស់ និងប្រពន្ធរបស់គាត់អាចអង្គុយនៅក្នុងម្លប់ដើមឈើនៅពេលរសៀល ហើយផឹកតែមួយពែងនៅទីនោះនៅពេលពេលល្ងាច។
អ្នកនិយាយភាសាអង់គ្លេសខ្ញុំបានសង្កេត។ បាទ គាត់បាននិយាយថា ខ្ញុំធ្លាប់នៅក្នុងជួរកងទ័ពអង់គ្លេស។ ខ្ញុំគិតថានេះជាកំឡុងពេលដែលអង់គ្លេសគ្រប់គ្រងប៉ាឡេស្ទីនមុនឆ្នាំ 1948។ យើងបានដើរដោយស្ងៀមស្ងាត់ដូចដែលខ្ញុំបានធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំបានមកធ្វើ៖ សាក្សី។ សមាជិក Code Pink និងដៃគូរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានដើរកាត់គំនរបាក់បែកផ្ទះ សាលារៀន មជ្ឈមណ្ឌលវេជ្ជសាស្ត្រ រោងចក្រ អស់រយៈពេលកន្លះម៉ោង។ បន្ទាប់ពីការទម្លាក់គ្រាប់បែក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលពិតជាបានឈូសឆាយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដូច្នេះខ្ញុំអាចរកឃើញភស្តុតាងតែមួយគត់ដែលថាភាពស្រស់ស្អាតបានរីកដុះដាលនៅលើភ្នំនេះ។ បំណែកនៃក្រឡាក្បឿងចម្រុះពណ៌ទំហំប៉ុនដៃខ្ញុំ។ មាននរណាម្នាក់នៅក្នុងក្រុមរបស់យើងចង់បានវា ហើយខ្ញុំបានឱ្យវាទៅនាង។ ពួកគេបានយកការឈឺចាប់ដើម្បីកម្ទេចអ្វីដែលពួកគេបានបំផ្លាញ។
មកលើតង់មួយក្រុមផ្សេងទៀត ខ្ញុំបានជួបស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់អង្គុយនៅនឹងដី ប្រហែលជាមាត់ទ្វារផ្ទះដែលត្រូវបានគេវាយកម្ទេច និងកម្ទេចចោល។ នាងស្អាត ហើយស្លៀកពាក់ស្អាតស្អំ ជាស្ត្រីចំណាស់ដែលស្គាល់ និងស្រលាញ់ និងគោរពពីអ្នកគ្រប់គ្នាក្នុងសហគមន៍ ដូចម្តាយរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់។ ភ្នែករបស់នាងងងឹតហើយពោរពេញដោយជីវិត។ នាងនិយាយជាមួយយើងដោយសេរី។ ខ្ញុំបានឲ្យអំណោយមួយដែលខ្ញុំបានយកមកឲ្យនាង ហើយនាងបានអរគុណខ្ញុំ។ សម្លឹងមើលទៅក្នុងភ្នែករបស់ខ្ញុំ នាងបាននិយាយថា: សូមព្រះជាម្ចាស់ការពារអ្នកពីជនជាតិយូដា។ ពេលអ្នកបកប្រែប៉ាឡេស្ទីនវ័យក្មេងប្រាប់ខ្ញុំពីអ្វីដែលនាងបាននិយាយ ខ្ញុំបានឆ្លើយតប៖ វាយឺតពេលហើយ ខ្ញុំបានរៀបការមួយហើយ។ ខ្ញុំបាននិយាយរឿងនេះមួយផ្នែក ដោយសារតែដូចជាជនជាតិយូដាជាច្រើននៅអាមេរិក អតីតស្វាមីរបស់ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងការរិះគន់អំពីអាកប្បកិរិយារបស់អ៊ីស្រាអែលចំពោះប៉ាឡេស្ទីន។
ជំហរផ្សេងគ្នារបស់យើងចំពោះអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនៅពេលនេះនៅប៉ាឡេស្ទីន/អ៊ីស្រាអែល និងអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងអស់រយៈពេលជាងហាសិបឆ្នាំមកហើយ ប្រហែលជាការខ្វែងគំនិតគ្នាធ្ងន់ធ្ងរបំផុតរបស់យើង។ វាជាប្រធានបទដែលយើងមិនអាចពិភាក្សាដោយហេតុផល។ គាត់មិនឃើញការប្រកាន់ពូជសាសន៍លើជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនថាជាការប្រកាន់ពូជសាសន៍ដូចគ្នាចំពោះជនជាតិស្បែកខ្មៅ និងជនជាតិយូដាមួយចំនួនដែលគាត់បានប្រយុទ្ធនឹងភាពថ្លៃថ្នូរនៅក្នុងរដ្ឋ Mississippi នោះទេ។ ហើយថាគាត់បានជំទាស់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់គាត់ដែលមានមូលដ្ឋាននៅទីក្រុង Brooklyn ។ នៅពេលដែលប្អូនប្រុសរបស់គាត់ដឹងថាគាត់កំពុងឃើញខ្ញុំជាមនុស្សស្បែកខ្មៅ គាត់បានទិញ និងយកដែកគោលពេញមួយចំហៀងនៃបន្ទប់គេងរបស់គាត់ ដែលជាទង់សហព័ន្ធដ៏ធំបំផុតដែលពួកយើងមិនធ្លាប់បានឃើញ។ ប្អូនប្រុសរបស់គាត់ដែលជាយុវជនជនជាតិយូដាម្នាក់ដែលមិនធ្លាប់ធ្វើដំណើរទៅភាគខាងត្បូង ហើយប្រហែលជាបានរៀនភាគច្រើនអំពីអ្វីដែលគាត់បានដឹងអំពីប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មៅពី ទៅដោយខ្យល់។សម្តែងការមើលងាយរបស់គាត់ចំពោះជនជាតិស្បែកខ្មៅតាមរបៀបនេះ។ ម្តាយរបស់គាត់នៅពេលប្រាប់ពីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើងបានអង្គុយshivaដែលប្រកាសថាប្ដីខ្ញុំស្លាប់។ ទាំងនេះគឺជាមនុស្សដែលចេះស្អប់ និងរបៀបដាក់ទោសអ្នកដទៃយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ សូម្បីតែអ្នកដែលជាទីស្រឡាញ់ដូចជាគាត់ផ្ទាល់ក៏ដោយ ។ នេះជាហេតុផលមួយដែលខ្ញុំយល់អំពីភាពក្លាហានដែលវាត្រូវការសម្រាប់ជនជាតិយូដាមួយចំនួនក្នុងការនិយាយប្រឆាំងនឹងភាពឃោរឃៅរបស់អ៊ីស្រាអែល និងប្រឆាំងនឹងអ្វីដែលពួកគេដឹងថាជាឧក្រិដ្ឋកម្មប្រឆាំងនឹងមនុស្សជាតិ។ ជនជាតិជ្វីហ្វភាគច្រើនដែលដឹងពីប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ពួកគេឃើញពីរបៀបដែលរដ្ឋាភិបាលអ៊ីស្រាអែលព្យាយាមបង្វែរជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនទៅជា "ជនជាតិយូដាថ្មី" ដែលមានលំនាំលើជនជាតិយូដានៃសម័យ Holocaust ដូចជាប្រសិនបើនរណាម្នាក់ត្រូវតែកាន់កាប់កន្លែងនោះ ដើម្បីឱ្យជនជាតិយូដាជៀសវាងវា។
សំណាងសម្រាប់ខ្ញុំ គ្រួសារប្តីខ្ញុំមិនមែនជាជនជាតិយូដាតែម្នាក់គត់ដែលខ្ញុំបានស្គាល់នោះទេ ដោយបានជួបជាមួយលោក Howard Zinn ជាគ្រូបង្រៀនប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ខ្ញុំនៅមហាវិទ្យាល័យ Spelman ក្នុងឆ្នាំ 1961 ជាជនជាតិយូដាដំបូងបង្អស់របស់ខ្ញុំ និងក្រោយមកជាកវី Muriel Rukeyser នៅមហាវិទ្យាល័យ Sarah Lawrence ដែល ដូចជា Grace Paley អ្នកនិពន្ធរឿងខ្លី បានលើកសំឡេងប្រឆាំងនឹងការកាន់កាប់របស់អ៊ីស្រាអែលលើប៉ាឡេស្ទីន និងការធ្វើបាបដ៏អាក្រក់របស់ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីន។ មានមិត្តភក្តិជនជាតិជ្វីហ្វរបស់ខ្ញុំនៅលើភពផែនដី៖ Amy Goodman, Jack Kornfield, Noam Chomsky, Medea Benjamin, និង Barbara Lubin ដែលកំពុងតែទម្លុះក្នុងការវាយតម្លៃរបស់ពួកគេអំពីអាកប្បកិរិយារបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដូចដែលពួកគេធ្លាប់ជាជនជាតិអាហ្រ្វិក ឬអាហ្រ្វិកអាមេរិក ឬឥណ្ឌា ឬចិន។ ឬឥរិយាបទភូមា។ ខ្ញុំដាក់ជំនឿលើពួកគេ និងអ្នកផ្សេងទៀតដូចជាពួកយើង ដែលមើលឃើញថាភាពលោភលន់ និងភាពឃោរឃៅមិនត្រូវបានកំណត់ចំពោះផ្នែកណាមួយនៃមនុស្សជាតិនោះទេ ប៉ុន្តែនឹងកើនឡើងនៅកន្លែងណាដែលមិនត្រូវបានត្រួតពិនិត្យ ឬនៅក្នុងសង្គមណាមួយក៏ដោយ។
ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលមិនត្រូវបានជួយដោយភាពស្មោះត្រង់ពិការភ្នែករបស់អាមេរិកចំពោះការរស់រានមានជីវិតរបស់ពួកគេក្នុងនាមជារដ្ឋជ្វីហ្វតាមមធ្យោបាយណាមួយដែលចាំបាច់។ អ្នកតាំងលំនៅជាច្រើន - ពួកគេបានប្រើលុយអ្នកបង់ពន្ធរបស់អាមេរិកដើម្បីដំឡើងនៅលើដីប៉ាឡេស្ទីន - ប្រែទៅជាគួរឱ្យខ្លាចណាស់ដែលប្រយុទ្ធមិនត្រឹមតែប្រឆាំងនឹងប៉ាឡេស្ទីនប៉ុណ្ណោះទេថែមទាំងប្រឆាំងនឹងអ៊ីស្រាអែលនៅពេលដែលពួកគេមិនទទួលបានផ្លូវរបស់ពួកគេ។ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលឥឡូវនេះត្រូវបានលាតត្រដាង ទាំងអ្នកកក់ក្តៅ និងអ្នកបង្កើតសន្តិភាពដូចគ្នា ជាមនុស្សដែលត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយមេដឹកនាំដែលពិភពលោកចាត់ទុកថាមិនសមហេតុផល សងសឹក ប្រមាថច្បាប់អន្តរជាតិ និងគួរឱ្យភ័យខ្លាចទាំងស្រុង។
មានមតិផ្សេងគ្នាអំពីរឿងនេះ ពិតណាស់ ប៉ុន្តែជំនឿរបស់ខ្ញុំគឺថា នៅពេលដែលប្រទេសមួយបង្កការភ័យខ្លាចជាចម្បងនៅក្នុងចិត្ត និងបេះដូងរបស់ប្រជាជនពិភពលោក វាលែងមានប្រយោជន៍ក្នុងការចូលរួមក្នុងកិច្ចសន្ទនាដែលយើងត្រូវការសម្រាប់ការសង្គ្រោះភពផែនដី។ គ្មានការលាក់បាំងអ្វីដែលអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើ ឬអ្វីដែលខ្លួនធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីការពារ និងពង្រីកអំណាចរបស់ខ្លួន។ វាប្រើអាវុធដែលកាត់អវយវៈដោយមិនហូរឈាម; វាទម្លាក់គ្រាប់បែកចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់មនុស្សដែលមិនឈប់បំផ្ទុះនៅក្នុងសាកសពរបស់នរណាម្នាក់ដែលត្រូវបានវាយប្រហារ។ វាបណ្តាលឱ្យមានការបំពុលយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ វាអាចថាតំបន់ហ្គាហ្សាប្រហែលជាមិនអាចរស់នៅបានសម្រាប់ឆ្នាំខាងមុខ ទោះបីប៉ាឡេស្ទីន គ្មានកន្លែងណាត្រូវទៅក៏ដោយ នឹងត្រូវរស់នៅទីនោះ។ នេះជាការប្រើអំណាចញាក់សាច់ដែលគាំទ្រដោយសហរដ្ឋអាមេរិក គ្មានសត្រូវតូចតាចទេ បើអ្នកណាក្រោកឈរ។ គ្មានឆ្ងល់ទេដែលមនុស្សភាគច្រើនចូលចិត្តមើលទៅផ្លូវផ្សេងក្នុងអំឡុងពេលប្រល័យពូជសាសន៍នេះ ដោយសង្ឃឹមថាការខ្វែងគំនិតរបស់ពួកគេជាមួយនឹងគោលនយោបាយអ៊ីស្រាអែលនឹងមិនត្រូវបានគេកត់សម្គាល់នោះទេ។ ជនជាតិអាល្លឺម៉ង់ល្អ ជនជាតិអាមេរិកល្អ ជនជាតិយូដាល្អ។ ប៉ុន្តែ ដូចដែលបងស្រីរបស់យើង Audre Lorde ចូលចិត្តព្រមានយើង៖ ភាពស្ងៀមស្ងាត់របស់យើងនឹងមិនការពារយើងទេ។ នៅក្នុងការបំផ្លិចបំផ្លាញអាកាសធាតុពិភពលោកដែលកំពុងបន្តដែលកាន់តែអាក្រក់ឡើងដោយសកម្មភាពសង្រ្គាម យើងទាំងអស់គ្នានឹងរងទុក្ខ ហើយយើងក៏នឹងភ័យខ្លាចផងដែរ។
ស្វែងរកសំឡេងរបស់យើង។
ពិភពលោកដឹងថាវាយឺតពេលហើយសម្រាប់ដំណោះស្រាយរដ្ឋពីរ។ គំនិតចាស់នេះដែលត្រូវបានចងក្រងចាប់តាំងពីយ៉ាងហោចណាស់ទសវត្សរ៍ទី 80 ដែលអ៊ីស្រាអែលបានបរិហាររាប់ទសវត្សរ៍មកហើយនោះ ទំនងជាមិនក្លាយជាការពិតជាមួយនឹងការកសាងលំនៅឋានដ៏ធំនៅលើដីប៉ាឡេស្ទីនដែលនៅសេសសល់នោះទេ។ Ariel Sharon កំពុងមានពាក្យចុងក្រោយ: ការតាំងទីលំនៅរបស់ជនជាតិជ្វីហ្វពិតជាដូចនំសាំងវិច Pastrami ។ ជីវិតរបស់ប៉ាឡេស្ទីនត្រូវបានលុបចោល ហាក់ដូចជាវាមិនដែលមាន ឬត្រូវបានកំទេចនៅក្រោមទម្ងន់នៃវត្តមានយោធាអ៊ីស្រាអែលដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ និងការបង្រៀនពីឧត្តមភាពរបស់ជនជាតិជ្វីហ្វ ធានាថានឹងធ្វើឱ្យអត្តសញ្ញាណប៉ាឡេស្ទីនមានភាពស្រពេចស្រពិលក្នុងចំណោមជនជាតិអារ៉ាប់ដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។
តើត្រូវធ្វើអ្វី? Tolstoy ជាទីគោរពរបស់យើងបានសួរសំណួរនេះជាច្រើនជំនាន់មុន ដោយនិយាយអំពីសង្គ្រាម និងសន្តិភាពផងដែរ។ ខ្ញុំជឿថាត្រូវតែមានដំណោះស្រាយរដ្ឋតែមួយ។ ថាប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីន និងជនជាតិជ្វីហ្វ ដែលបានរស់នៅជាមួយគ្នាដោយសន្តិភាពកាលពីអតីតកាល ត្រូវតែធ្វើការរួមគ្នាដើម្បីធ្វើឱ្យរឿងនេះក្លាយជាការពិតម្តងទៀត។ ទឹកដីនេះ (ត្រាំក្នុងឈាមជនជាតិជ្វីហ្វ និងប៉ាឡេស្ទីន ហើយជាមួយនឹងប្រាក់ដុល្លារអាមេរិកដែលជាប់ពន្ធត្រូវខ្ជះខ្ជាយលើអំពើហឹង្សា ពួកយើងភាគច្រើននឹងមិនដែលមានទេ ប្រសិនបើយើងដឹង ការគាំទ្រ) ត្រូវតែក្លាយជាដូចជាអាហ្រ្វិកខាងត្បូង ដែលជាផ្ទះសុវត្ថិភាព និងសន្តិភាពរបស់មនុស្សគ្រប់រូបដែលរស់នៅទីនោះ។ . នេះនឹងតម្រូវឱ្យប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីន ដូចជាជនជាតិយូដា មានសិទ្ធិត្រឡប់ទៅផ្ទះ និងទឹកដីរបស់ពួកគេ។ ដែលនឹងមានន័យថាអ្វីដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលខ្លាចបំផុត៖ ជនជាតិយូដានឹងមានចំនួនច្រើនជាង ហើយជំនួសឱ្យរដ្ឋជ្វីហ្វ នឹងមានប្រទេសជ្វីហ្វ មូស្លីម គ្រិស្តសាសនា ដែលជារបៀបដែលប៉ាឡេស្ទីនដំណើរការមុនពេលដែលអឺរ៉ុបមកដល់។ តើអ្វីទៅជាអាក្រក់យ៉ាងនេះ?
សាលាក្តីឧត្តមសេនីយ៍នឹងមិននិយាយទេ។ ប៉ុន្តែទាំងអាហ្វ្រិកខាងត្បូង និងរវ៉ាន់ដា បង្ហាញគំរូនៃយុត្តិធម៌ស្ដារឡើងវិញនៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាសេចក្តីពិត និងការផ្សះផ្សារបស់ពួកគេ។ ឧក្រិដ្ឋកម្មប្រឆាំងមនុស្សជាតិមួយចំនួនគឺសាហាវណាស់ គ្មានអ្វីអាចកែតម្រូវវាបានឡើយ។ អ្វីទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើបានគឺព្យាយាមស្វែងយល់ពីបុព្វហេតុរបស់ពួកគេ ហើយធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងអំណាចរបស់យើង ដើម្បីការពារកុំឱ្យវាកើតឡើងចំពោះនរណាម្នាក់ម្តងទៀត។ មនុស្សជាមនុស្សឆ្លាត ហើយច្រើនតែមានចិត្តមេត្តា។ យើងអាចរៀនព្យាបាលខ្លួនឯងដោយមិនបាច់ធ្វើឲ្យរបួសស្រស់។
ការមើលវីដេអូនាពេលថ្មីៗនេះអំពីតួនាទីរបស់គុយបាក្នុងការបញ្ចប់ការរើសអើងជាតិសាសន៍នៅអាហ្រ្វិកខាងត្បូង ខ្ញុំត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរដោយទីបន្ទាល់របស់ Pik Botha ដែលធ្លាប់ជាមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់នៃអាហ្វ្រិកខាងត្បូងស្បែកស។ គាត់បាននិយាយអំពីការរំដោះខ្លួននៅពេលដែលប្រទេសអាហ្រ្វិកខាងត្បូងត្រូវបានបង្ខំឱ្យចូលរួមកិច្ចពិភាក្សាមុនការចរចាការដោះលែងលោក Nelson Mandela ពីពន្ធនាគារ និងការផ្លាស់ប្តូរពីរបបហ្វាស៊ីសនិយមនិយមស្បែកសទៅជាសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ។ គាត់បាននិយាយថា អារម្មណ៍មិនត្រូវបានគេស្អប់ និងខ្លាច ហើយចាត់ទុកដូចជាមនុស្សឃ្លង់គ្រប់ទីកន្លែងដែលគាត់ទៅគឺអស្ចារ្យណាស់។ កិច្ចពិភាក្សាត្រូវបានធ្វើឡើងនៅប្រទេសអេហ្ស៊ីប ហើយជាលើកដំបូងដែលគាត់មានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានស្វាគមន៍ដោយប្រជាជនអេហ្ស៊ីប ហើយឆ្លៀតឱកាសទៅទស្សនាពីរ៉ាមីត និង Sphinx និងជិះអូដ្ឋ!
ក្នុងនាមជាអ្នកតំណាងកំពូលស្បែកសនៃរដ្ឋាភិបាលដែលគាបសង្កត់ និងស្អប់ច្រើន គាត់មិនដែលមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធ្វើបែបនោះទេ។ សម្ដីរបស់គាត់បង្ហាញពីអ្វីដែលយើងទាំងអស់គ្នាដឹងក្នុងចិត្តថាជាការពិត៖ ការអនុញ្ញាតឲ្យមានសេរីភាពដល់អ្នកដទៃ នាំមកនូវសេរីភាពដល់ខ្លួនយើង។ វាជាការពិតដែលថាអ្វីដែលមនុស្សម្នាក់អាននៅក្នុងឯកសារជួនកាលអំពីការឈឺចាប់ពីកំណើតនៃអាហ្វ្រិកខាងត្បូងថ្មីអាចនាំមកនូវភាពសោកសៅ ការជូនដំណឹង និងស្ទើរតែអស់សង្ឃឹម។ ប៉ុន្តែខ្ញុំសង្ស័យថា អ្នកណាម្នាក់នៅអាហ្រ្វិកខាងត្បូងចង់ត្រលប់ទៅថ្ងៃចាស់នៃភាពអយុត្តិធម៌ និងអំពើហឹង្សាដែលធ្វើឲ្យមានស្លាកស្នាមស្បែកស និងខ្មៅ និងពណ៌យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ មិនមែនតែពលរដ្ឋអាហ្រ្វិកខាងត្បូងប៉ុណ្ណោះទេដែលត្រូវបាក់ទឹកចិត្ត ជិះជាន់ និងបាក់ទឹកចិត្តចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់អាហ្វ្រិកខាងត្បូងស្បែកស ប៉ុន្តែក៏ជាពលរដ្ឋនៃពិភពលោកដែរ។ អ៊ីស្រាអែលបានជួយរក្សារបបរើសអើងជាតិសាសន៍នៅក្នុងអំណាចនៅអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ដោយផ្តល់អាវុធ និងជំនាញដល់ប្រទេសនេះ ហើយប្រជាជនពិភពលោកនៅតែខឹងសម្បារចំពោះការខូចខាតដែលបានធ្វើឡើងចំពោះមនុស្សដែលគ្មានទីការពារនោះ បានឈានដល់ការប្រឈមក្នុងការដោះលែងពួកគេ។ នោះជាអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនៅថ្ងៃនេះនៅប៉ាឡេស្ទីន។
ពិភពលោកបានរកឃើញសំឡេងរបស់វាហើយ ទោះបីជាភាពភ័យរន្ធត់នៃអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើជាសាក្សីនៅកន្លែងដូចជា Rwanda និង Congo និងភូមា និង Israel/Palestine គំរាមកំហែងដល់សមត្ថភាពនិយាយរបស់យើងក៏ដោយ យើងនឹងនិយាយ។ ហើយយើងនឹងត្រូវបានគេឮ។
Alice Walker គឺជាកវី អ្នកនិពន្ធប្រលោមលោក ស្ត្រីនិយម និងជាសកម្មជនដែលស្នាដៃដែលទទួលបានពានរង្វាន់បានលក់ដាច់ជាងដប់លានច្បាប់។ សម្រង់ទាំងនេះ ផលិតឡើងវិញដោយមានការអនុញ្ញាតពីអ្នកនិពន្ធ បានបង្ហាញខ្លួនជាលើកដំបូងនៅលើប្លក់របស់នាង (www.alicewalker.info) ដែលជាផ្នែកមួយនៃការសរសេរអត្ថបទ "ការយកឈ្នះលើការមិននិយាយ៖ កវីជួបប្រទះ "ភាពភ័យរន្ធត់" នៅក្នុងប្រទេសរវ៉ាន់ដា កុងហ្គោខាងកើត និងប៉ាឡេស្ទីន/អ៊ីស្រាអែល។
រូបថតដោយ គីម គីម.
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ