វិញ្ញាសាសិល្បៈនៅប៉ាឡេស្ទីនបម្រើគោលបំណងពីរ។ ពួកគេមិនត្រឹមតែជំរុញការអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយការច្នៃប្រឌិតប៉ុណ្ណោះទេ ដោយហេតុនេះការលើកកម្ពស់សុខភាពផ្លូវចិត្តនៅក្នុងប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីន - ប៉ុន្តែពួកគេក៏បម្រើជាទម្រង់នៃការតស៊ូប៉ាស៊ីហ្វិកប្រឆាំងនឹងការកាន់កាប់សេដ្ឋកិច្ច និងយោធារបស់អ៊ីស្រាអែលនៃតំបន់ West Bank ផងដែរ។
ម្រាមដៃលិបិក្រមរបស់ជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនស្ទើរតែទាំងអស់បង្ហាញសញ្ញានៃពណ៌លឿងនៅពេលដាក់នៅក្រោមព្រះអាទិត្យ ដែលជាលទ្ធផលនៃជាតិនីកូទីនដែលបារីបន្ទាប់ពីបារីកាន់តែប្រឡាក់ស្បែករបស់ពួកគេ។ ចំនួនគូទបារីដែលបោះចោលតាមដងផ្លូវនៃទីក្រុងណាមួយក្នុងតំបន់ Gaza Strip ត្រូវនឹងចំនួនដប់ទៅនឹងចំនួនប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីន ដែលពេញមួយថ្ងៃមិនមានអ្វីធ្វើក្រៅពីអង្គុយតែមួយពែង និងបារីនៅក្នុង ទីប្រជុំជនដែលមានសម្លេងរំខាន កកកុញដោយរថយន្ត អ្នកលក់ដូរ អ្នកថ្មើរជើង និងស្ត្រីកាន់កាបូបដើរទិញឥវ៉ាន់ប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ។
ពេលព្រះអាទិត្យលិច ទាំងក្មេងទាំងចាស់ក៏លេងសើចតាម Skype ជាមួយសមាជិកគ្រួសារដែលរស់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះ។ អ្នកដែលអាចចំណាយពេលមើលទូរទស្សន៍ផ្កាយរណប; និងអ្នកដែលមិនអាចចូលទៅស្ថានីយ៍វិទ្យុប៉ាឡេស្ទីន ដែលការផ្សាយរបស់ពួកគេផ្តោតលើការកាន់កាប់ស្ទើរតែទាំងស្រុង។
វាពិបាកក្នុងការគេចចេញពីវានៅក្រោមកាលៈទេសៈបែបនេះ។ យោងតាមការសិក្សាមួយដែលធ្វើឡើងដោយ Near East Consulting (NEC) ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីន 73% មានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ ឬតាមគ្លីនិក។ ស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់ទៅៗសម្រាប់ក្មេងជំទង់ ដែលជីវិតរបស់ពួកគេត្រូវជាប់គាំង មុនពេលពួកគេអាចចាប់ផ្តើមដោយកម្រិតគ្មានការងារធ្វើឈានដល់កម្រិតខ្ពស់រហូតដល់ 70 ភាគរយនៅក្នុងតំបន់មួយចំនួន។ អ៊ីនធឺណែត ជាពិសេស Facebook គឺជាបង្អួចទៅកាន់ពិភពលោក ដែលមនុស្សជាច្រើនប្រើដើម្បីសម្លាប់ពេលវេលា និងព្យាយាមស្វែងរកមិត្តថ្មី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេមិនអាចកាត់បន្ថយអត្ថិភាពទាំងមូលរបស់ពួកគេទៅឱ្យការរុករកគេហទំព័រពីរបីម៉ោងនៅលើកុំព្យូទ័រដែលលែងប្រើនោះទេ ដែលត្រូវបានចាត់ទុកដូចជាមាស។ ទាំងអស់នេះនៅតែដក់ជាប់ក្នុងបរិយាកាសដែលមិនធ្វើអ្វីដើម្បីដោះស្រាយជីវិតប្រចាំថ្ងៃដ៏ស្មុគស្មាញ និងអនាធិបតេយ្យរបស់ពួកគេ។ ប្រហែលជាដោយសារតែរឿងនេះ ដែលក្រុមក្មេងអាយុពី 12-23 ឆ្នាំប្រមូលផ្តុំគ្នាយ៉ាងខ្មាស់អៀននៅមាត់ទ្វារចូលសាលា Atelier របស់ Ali Hasanein រហូតដល់គាត់ប្រាប់ពួកគេឱ្យចូល។ “ក្មេងៗជាច្រើនបានមកសួរថាតើ Oud មានតម្លៃប៉ុន្មាន [លូតជាភាសាអារ៉ាប់]។ គេក៏សួរថា តើខ្ញុំអាចបង្រៀនគេបានឬអត់? ប៉ុន្តែមនុស្សតិចណាស់ដែលមានលទ្ធភាពទិញវា» អាលីពន្យល់។
Hasanein គឺជាតន្ត្រីករប៉ាឡេស្ទីនដ៏គួរឱ្យគោរពមួយរូប និងជាសិប្បករដ៏មានកិត្យានុភាពបំផុតរបស់ Oud ទូទាំងពិភពលោក។ គាត់បានរៀនលេងដោយអរគុណដល់ភាពក្រអឺតក្រទមរបស់ឪពុកគាត់ ដែលគាត់ជាតន្ត្រីករ និងជាងឈើ - ដែលបានបង្ខំគាត់ឱ្យចាប់ផ្តើមថ្នាក់រៀនកាលពីគាត់នៅក្មេង។ មួយរយៈនេះ តន្ត្រីមានភាពប្រណីតជាងអាទិភាព ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណា ខណៈដែលគាត់ធ្វើការជាគិលានុបដ្ឋាយិកានៅប្រទេសអារ៉ាប៊ីសាអូឌីតកំឡុងសង្គ្រាមឈូងសមុទ្រ គាត់បានបន្តអនុវត្ត។ ដោយធុញទ្រាន់នឹងការនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ គាត់បានត្រលប់ទៅប៉ាឡេស្ទីនវិញ នៅពេលដែល Intifada ទីពីរកំពុងចាប់ផ្តើម។ ហើយបន្ទាប់មកគាត់បានសម្រេចចិត្តផ្លាស់ប្តូរមុខរបររបស់គាត់ជាផ្លូវការ។ ខណៈពេលដែលតន្ត្រីតែងតែស្ថិតនៅក្នុងគំនិតរបស់គាត់ដល់កម្រិតមួយ វាទើបតែបានពង្រីកខ្លួនគាត់ទៅគាត់ជាមធ្យោបាយក្នុងការរស់នៅរបស់គាត់៖ "មានអ្វីមួយបានឮនៅលើផ្នែកខាងក្នុងនៃសម្លេងចាស់របស់ខ្ញុំ ដូច្នេះខ្ញុំបានបើកវា ហើយជួសជុលវា" ។ គាត់ពន្យល់ថា "ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមក ដោយសារការបង្រៀនរបស់សាស្រ្តាចារ្យរបស់ខ្ញុំ និងមិត្តភ័ក្តិដែលជាជាងឈើ ឥឡូវនេះខ្ញុំបានសាងសង់ និងជួសជុលឡៅតឿអស់រយៈពេលដប់ឆ្នាំហើយ" គាត់បាននិយាយដោយអរគុណបន្ទាប់ពីបានចាក់ពែងតែម្តងទៀត។
អាតេលៀរបស់ អាលី មានទីតាំងនៅក្នុងអគារមួយនៅកណ្តាលទីក្រុងណាបលស៍ ដែលត្រូវបានរកឃើញនៅភាគខាងជើងនៃតំបន់វេសប៊ែង ហើយត្រូវបានសាងសង់នៅលើកំពូលនៃថ្មដែលពាក់និងមិនទៀងទាត់ ដែលតាមពិតគឺជាប្រាសាទរ៉ូម៉ាំង និងអូតាម៉ាន់។ គាត់មិនមែនជាសិប្បករតែម្នាក់គត់នៅក្នុងសង្កាត់នោះទេ មានតែប៉ុន្មានជើងប៉ុណ្ណោះនៅតាមផ្លូវមាននរណាម្នាក់កំពុងដុតនំ។ ក្លិនម្សៅដែលត្រូវចម្អិនអណ្តែតតាមខ្យល់ឆ្ពោះទៅហាងរបស់ Ali។ អ្នកដុតនំគឺជាមិត្តដ៏ល្អរបស់គាត់។ ថ្ងៃនេះ ដូចរាល់រសៀល Omar ធ្វើដំណើរទៅ Ali's ហើយគោះទ្វារជាមួយ bongo អារ៉ាប់ និង tambourine ដើម្បីអមជាមួយ lute របស់ Ali ក្នុងការសម្តែងមិនសមរម្យ។ អ្នកដែលចាប់អារម្មណ៍ចង់ផឹកតែមួយពែងឬចង់រីករាយជាមួយនឹងតន្ត្រីគឺច្រើនជាងការស្វាគមន៍ដើម្បីចូលរួម។
ឧបករណ៍ផ្សេងៗដែលស្រោបដោយច្រែះគ្របលើជញ្ជាំងនៅខាងក្នុងហាង ដែលជាសាលាសម្រាប់សិស្សប្រាំនាក់ដែលបន្តស្រឡាញ់តន្ត្រី។ ដូចដែល Ali ពន្យល់ វាសុទ្ធតែជាតន្ត្រីករអាចធ្វើបាន ខណៈពេលដែលមហាអំណាចយោធាដូចជាអ៊ីស្រាអែល “ព្យាយាមជំរុញយុវជនប៉ាឡេស្ទីនឆ្ពោះទៅរកអំពើទុច្ចរិត និងគ្រឿងញៀន”។
ការវាយខ្សែឧបករណ៍មួយក្នុងចំណោមឧបករណ៍មួយគឺ Mahdi (អាយុ 20 ឆ្នាំ)។ នៅពេលគាត់ដាក់ឧបករណ៍នោះដោយថ្នមៗ អាលី ពន្យល់ថា គាត់គឺជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សជាច្រើន ដែលវាជាឯកសិទ្ធិទាំងស្រុងក្នុងការរៀនអក្សរ ប៉ុន្តែវាមិនអាចមានលទ្ធភាពទិញវាបានទេ។ ឪពុករបស់គាត់បាននិយាយថា “ខ្ញុំចង់ឲ្យគាត់មួយជាអំណោយ—គាត់មានភាពវៃឆ្លាតណាស់” ប៉ុន្តែ… ម៉េចដែរ? តើខ្ញុំមានលុយទិញសាច់មួយគីឡូដើម្បីផ្តល់ជូនគ្រួសារខ្ញុំដោយរបៀបណា? Madhi ជាកូនពៅក្នុងចំណោមបងប្អូនបួននាក់ បានលួងចិត្តខ្លួនឯងដោយស្តាប់ការលេងរបស់ Ali និងសិស្សរបស់គាត់។ មួយនាទីគាត់ព្រងើយកន្តើយនឹងបារីនៅក្នុងដៃរបស់គាត់ ហើយទះដៃតាមចង្វាក់ភ្លេងយ៉ាងអន្ទះសារ។ គាត់សារភាពដោយទឹកមុខញញឹមថា៖ «ខ្ញុំគ្រាន់តែចូលចិត្តសំឡេងប៉ុណ្ណោះ»។
មជ្ឈមណ្ឌលរបាំបាឡេ
នៅលើដំបូលនៃអគារចំណាស់ជាងគេបំផុតមួយនៅក្នុងទីក្រុង Ramallah ដែលជារដ្ឋធានីសេដ្ឋកិច្ចនៃតំបន់ West Bank សំឡេងនៃការអធិស្ឋានត្រូវបានហៅដោយ Muezzin នៃវិហារអ៊ីស្លាមដែលនៅជិតបំផុត លាយជាមួយនឹងសំឡេងនៃ Tchaikovsky ឬ Mozart ដែល Shyrine Ziadeh ប្រើដើម្បី ព្យាយាមបង្រៀនរបាំបាឡេដល់ក្មេងស្រីអាយុពី 3 ទៅ 12 ឆ្នាំនៅមជ្ឈមណ្ឌលរបាំបាឡេ Ramallah ។
បន្ទាប់ពីភាពចលាចលដែលបានគ្រប់គ្រងបានមួយសន្ទុះ ក្មេងស្រីទាំងនោះឈប់រត់ពីម្ខាងនៃបន្ទប់ទៅម្ខាងទៀត ដោយបន្សល់ទុកនូវផ្លូវពណ៌ផ្កាឈូកដែលព្រិលៗ ហើយចាប់ផ្តើមបង្កើតជាបន្ទាត់ពីរដូចគ្រូរបស់ពួកគេ។ នៅមុខកញ្ចក់ នាងបង្ហាញឥរិយាបថត្រឹមត្រូវ ដែលសិស្សព្យាយាមធ្វើត្រាប់តាម។ នៅពេលដែលនាងសប្បាយចិត្តនឹងចលនារបស់ពួកគេ នាងបញ្ជាឱ្យពួកគេបង្កើតជារង្វង់នៅលើកម្រាលឈើ ហើយចាប់ផ្តើមលាតសន្ធឹង។
មជ្ឈមណ្ឌលរបាំបាឡេ Ramallah បានបើកទ្វាររបស់ខ្លួននៅក្នុងខែធ្នូ ឆ្នាំ 2011 ហើយជាសាលាតែមួយគត់នៅប៉ាឡេស្ទីនទាំងអស់។ Shyrine ពន្យល់ថា "ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនមិនមានទំនោរគិតច្រើនអំពីសិល្បៈទេ ដែលនេះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំចង់បើកសាលានេះ" ។ Shyrine គឺជាគ្រូបង្រៀនវ័យក្មេង។ នាងបានចាប់ផ្តើមសិក្សាសិល្បៈនៃរបាំបុរាណនៅអាយុ XNUMX ឆ្នាំដោយសារការបង្រៀនរបស់គ្រូជនជាតិរុស្សីម្នាក់ដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុង Ramallah នៅពេលនោះ។ ហើយឥឡូវនេះ បន្ថែមពីលើការបង្រៀនចលនាដ៏ស្រទន់នៃការរាំដល់សិស្សរបស់នាង នាងកំពុងរៀនថាវាពិបាកក្នុងការដោះស្រាយជាមួយឯកសារ និងកាសែតក្រហមដែលភ្ជាប់មកជាមួយការបើកមជ្ឈមណ្ឌលបែបនេះ។
ឥឡូវនេះមានអ្នករាំរបាំបាឡេចំនួន 11 នាក់បានហៀរចូលទៅក្នុងជួរទី 5 និងទី 6 ហើយក្រុមទី 6 ចាប់ផ្តើមបង្វិលនៅលើកំពូលនៃស្បែកជើងរាំរបាំបាឡេរបស់ពួកគេពីជ្រុងមួយនៃដំណាក់កាលស្រមើលស្រមៃទៅមួយទៀត ហើយអ្នកផ្សេងទៀតដែលលាតដៃ និងជើងរបស់ពួកគេនៅក្នុង ឥរិយាបថទប់ទល់នឹងទំនាញ ខណៈពេលដែលសញ្ជឹងគិតអំពីទម្រង់របស់ពួកគេនៅក្នុងកញ្ចក់។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ មិនមែនគ្រប់ថ្នាក់ទាំងអស់សុទ្ធតែពេញនោះទេ ដោយសារចំនួនសិស្សកើនឡើង ឬថយចុះអាស្រ័យលើខែ។
អស្ថិរភាពសេដ្ឋកិច្ចដាក់បន្ទុកដល់គ្រួសារ និងអាជីវកម្មប៉ាឡេស្ទីនដូចគ្នា—ហើយមជ្ឈមណ្ឌលរបាំបាឡេរ៉ាម៉ាឡាក៏មិនមានករណីលើកលែងដែរ។ “នៅពេលដែលសិស្សមិនអាចបង់ប្រាក់ ប៉ុន្តែវាច្បាស់ណាស់ថាពួកគេមានទេពកោសល្យ ខ្ញុំចាត់ទុកខ្លួនឯងថាមានកាតព្វកិច្ចរក្សាពួកគេនៅទីនេះដោយមិនគិតពីអ្វីទាំងអស់។ វាជាការលំបាកមិនគួរឱ្យជឿក្នុងការប្រាប់ពួកគេថាពួកគេមិនអាចបន្តបានទេ” Shyrine ចង្អុលបង្ហាញ។ “ខ្ញុំចង់ឱ្យសិស្សរបស់ខ្ញុំមានសេរីភាព ដែលពួកគេបង្ហាញខ្លួនឯងថាជាស្ត្រី ហើយពួកគេទទួលបានទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯង។ ខ្ញុំមិនធ្វើដើម្បីលុយទេ»។ Shyrine រកបានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង់ថ្លៃជួល ដែលជាសមិទ្ធិផលដែលនាងមានមោទនភាពដែលសម្រេចបាន។
មជ្ឈមណ្ឌលនេះត្រូវបានបើកនៅតាមផ្លូវពីតុលាការអូតាម៉ាន់ចាស់ ដែលជាកន្លែងទាក់ទាញទេសចរណ៍ដែលមានអ្នកទស្សនាច្រើនបំផុតនៅរ៉ាម៉ាឡាទាំងអស់។ Shyrine ពន្យល់ដោយស្នាមញញឹមថា "ខ្ញុំតែងតែចង់បើកស្ទូឌីយ៉ូរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងអគារនេះ" ។ ទីតាំងនៃអគារនេះគឺនឹកឃើញដល់ស្ទូឌីយ៉ូប៉ារីសចាស់ ដែលអ្នកអាចតុបតែងទីក្រុងទាំងមូលតាមបង្អួច ដែលកាំរស្មីពីថ្ងៃលិចនៅពេលល្ងាច ឆ្លុះបញ្ចាំងពីបង្អួច។
Tutu របស់ Hadil ក៏ដូចជាមិត្តរួមថ្នាក់របស់នាងគឺឥតគិតថ្លៃដល់ស្ទូឌីយោ ហើយបង្កើតរូបភាពដែលអ្នករំពឹងថានឹងឃើញនៅក្នុងស្ទូឌីយោរាំរបាំបាឡេ។ ប៉ុន្តែនោះមិនមានន័យថាវាងាយស្រួលមកនោះទេ។ វាជាអំណោយពីសាស្រ្តាចារ្យរបស់នាងសម្រាប់ការសំដែងដោយឥតគិតថ្លៃដែលសាលាបានដាក់ក្នុងរដូវកាលវិស្សមកាលកន្លងមកនេះសម្រាប់មិត្តភក្តិ និងសមាជិកគ្រួសារ។ Shyrine ត្រូវនាំពួកគេជាពិសេសទៅកាន់ជាងកាត់ដេរនៅ Ramallah ពីព្រោះ "វាពិបាកណាស់ក្នុងការស្វែងរកអ្វីដែលទាក់ទងនឹងរបាំបុរាណ ទុកតែសម្លៀកបំពាក់ ឬស្បែកជើងពិតប្រាកដ។ យើងអាចចូលទៅក្រុងយេរូសាឡឹមដើម្បីយកពួកគេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមានសិទ្ធិចូលទេ។ លើសពីនេះ សម្រាប់គ្រួសារមួយចំនួនដែលទទួលបានការអនុញ្ញាតបែបនេះ វាមានតម្លៃថ្លៃពេក» នាងពន្យល់ដោយសោកស្ដាយ។
នៅពេលដែលពេលវេលាដែលបានកំណត់សម្រាប់ការសប្បាយ និងការរៀនចប់ ភាពច្របូកច្របល់ចាប់ផ្តើមម្តងទៀតនៅលើដំបូលស្ទូឌីយោនៃអគារកណ្តាលនៅរ៉ាម៉ាឡា។ សិស្សទាំងអស់ប្រមូលផ្តុំគ្នាជុំវិញសាស្រ្តាចារ្យរបស់ពួកគេ ខណៈពេលដែលពួកគេផ្លាស់ប្តូរស្បែកជើងសម្រាប់ស្បែកជើង។ “ខ្ញុំមិនដែលស្មានថាការចុះហត្ថលេខាលើកូនរបស់ខ្ញុំសម្រាប់សកម្មភាពប្រភេទនេះទេ។ នៅប៉ាឡេស្ទីនមិនមានអ្វីដែលត្រូវធ្វើទេ ហើយឱកាសបែបនេះមានតិចតួចទៅហើយ។ ខ្ញុំគិតថាវាអស្ចារ្យណាស់សម្រាប់សុខុមាលភាពផ្លូវចិត្ត និងផ្លូវកាយរបស់ពួកគេ ក៏ដូចជាការគោរពខ្លួនឯងរបស់ពួកគេ [...]” ពន្យល់ពីម្តាយម្នាក់ដែលបានមកទទួលកូនស្រីរបស់គាត់។
ខណៈពេលនោះ យប់កំពុងធ្លាក់លើជំរំជនភៀសខ្លួនក្នុងក្រុង Yenin។ នៅតាមដងផ្លូវគឺស្ទើរតែគ្មានពន្លឺ ហើយនៅចំងាយអ្នកអាចឮសំឡេងផ្ទុះដែលមិនអាចនឹកស្មានដល់នៃកាំភ្លើងយន្ត។ ខណៈពេលដែលអ្នកជិតខាងស្ទើរតែមិនគិតអ្វីទាំងអស់ សំឡេងគឺជាការរំលឹកថា នៅនាទីណាមួយ ទាហានអ៊ីស្រាអែលអាចផ្ទុះឡើងភ្លាមៗចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេដោយគ្មានការព្រមានណាមួយ និងដោយគ្មានហេតុផលច្បាស់លាស់—ជីវិតនៅទីនេះគឺជាស្ថានភាពនៃភាពតានតឹងដែលជៀសមិនរួច។ លោក Rawand Arqawi ម្ចាស់វ័យក្មេងនៃ The Freedom Theatre ដែលមានទីតាំងនៅជញ្ជាំង Yenin ពន្យល់ថា “ទាហានចូល ទោះបីវាជាទឹកដីប៉ាឡេស្ទីនក៏ដោយ ក៏ពួកគេយកសមាជិកគ្រួសាររបស់យើង ហើយពួកគេសម្លាប់ពួកគេ…” “ កុមាររស់នៅរាល់ថ្ងៃ។ វាមានទម្ងន់ដ៏ធំសម្បើមសម្រាប់ពួកគេ… វាជារឿងធម្មតាទេដែលពួកគេមានសុបិន្តអាក្រក់ ហើយយើងតែងតែឃើញអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកដែលមិនបានធ្វើឲ្យវាក្លាយជាហិង្សា»។
ប៉ុន្តែសូម្បីតែនៅក្នុងជញ្ជាំងនៃ Yenin សិល្បៈផ្តល់នូវ oasis មួយ។ រោងមហោស្រពសេរីភាពបានបើកនៅក្នុងឆ្នាំ 2006 ជាមជ្ឈមណ្ឌលវប្បធម៌ដែលផ្តល់ការអប់រំជំនួសដល់កុមារដែលរស់នៅក្នុងជំរុំ និងជាការបន្តនៃគម្រោងរោងមហោស្រពថ្ម ដែលមានទីតាំងនៅកណ្តាលជំរុំ ប៉ុន្តែត្រូវបានបំផ្លាញក្នុងអំឡុងពេល Intifada ទីពីរ។ វាជាសាលាតែមួយគត់ដែលត្រូវបានទទួលស្គាល់ជាផ្លូវការនៃប្រភេទរបស់វា។
“អត្រាគ្មានការងារធ្វើនៅប៉ាឡេស្ទីនគឺខ្ពស់ណាស់ ហើយឱកាសការងារគឺគ្មាន។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលយើងព្យាយាមផ្តល់ឱ្យកុមារនូវឱកាសដើម្បីអភិវឌ្ឍខ្លួនឯងនៅក្នុងសាលាល្ខោនរបស់យើង” Rawand ពន្យល់។ ដំណាក់កាលដ៏តូចដែលសាលាមានគឺនៅក្នុងសាលប្រជុំរបស់វា គឺធំជាងច្រកចេញ ដែលសិស្សពីរបីនាក់កំពុងធ្វើការពិនិត្យសំឡេង។ Arqawi ពន្យល់បន្ទាប់ពីផ្តល់រលកមិត្តភាពដល់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តមួយចំនួនមកពីអឺរ៉ុបដែលបានសម្រេចចិត្តលះបង់ជីវិតពីរបីខែរបស់ពួកគេថា "អរគុណចំពោះមូលនិធិដែលយើងបានរៃអង្គាសប្រាក់ យើងអាចជួលអតីតសិស្សពីរបីនាក់ដើម្បីជួយ" ។ ធ្វើការជាមួយជនភៀសខ្លួនប៉ាឡេស្ទីន។
Qais Sadvi បានរស់នៅក្នុងជំរុំតាំងពីគាត់នៅតូច។ គាត់ទើបតែមានអាយុ 20 ឆ្នាំ ហើយគាត់បានដើរតួជាអ្នកដឹកនាំរឿង។ ប៉ុន្តែកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុនគាត់បាន "វង្វេង" មិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីជាមួយពេលវេលារបស់គាត់ - ជាបញ្ហាធម្មតាពេក។ Rawand និយាយថា "Qais រស់នៅតាមដងផ្លូវ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះគាត់បានក្លាយជាអ្នកទទួលខុសត្រូវម្នាក់ដែលព្យាយាមជួយបញ្ចុះបញ្ចូលអ្នកដទៃឱ្យចូលរួមជាមួយពួកយើង ដើម្បីពួកគេអាចចាប់ផ្តើមជួយខ្លួនឯង" Rawand និយាយថា។
នាយកនៃ The Freedom Theatre រីករាយដែលបានជួយសិស្សរបស់នាងឱ្យរៀននិយាយដោយបើកចំហ និងមានទំនុកចិត្តបន្ថែមទៀតអំពីបញ្ហារបស់ពួកគេ និងស្ថានភាពរបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួន។ "ល្ខោនអនុញ្ញាតឱ្យយើងបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់យើង មានមោទនភាពចំពោះយើងជានរណា និងដឹងពីអ្វីដែលយើងចង់បាន។"
សង្គមប៉ាឡេស្ទីនគឺជាសង្គមដែលបែកខ្ញែក ហើយកាន់តែមានភាពរឹងម៉ាំ ដោយសារតែការរីករាលដាលនៃបទដ្ឋានសង្គមបែបអភិរក្សនិយម។ Marta Carbonell អ្នកសម្របសម្រួលគម្រោងយេនឌ័រនៅក្រុងរ៉ាម៉ាឡាបានអត្ថាធិប្បាយថា៖ «ជាញឹកញាប់ការកាន់កាប់ជាលេសមិនពង្រីកសិទ្ធិសង្គមមូលដ្ឋាន»។ កាលៈទេសៈទាំងនេះធ្វើឱ្យមានការលំបាកក្នុងការអភិវឌ្ឍផ្នែកសិល្បៈជាក់លាក់សម្រាប់យុវវ័យ និងជាពិសេសសម្រាប់ស្ត្រី។ Rawand ចង្អុលបង្ហាញថា "[ប៉ុន្តែ] អរគុណដល់រោងកុន យើងចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍សេរី ដើម្បីដឹងថាយើងត្រូវតស៊ូដើម្បីសិទ្ធិរបស់យើង" Rawand ចង្អុលបង្ហាញ។
នៅពេលដែលយប់ធ្លាក់ម្តងទៀតនៅលើជំរុំជនភៀសខ្លួននៅ Yenin សម្លេងឆ្កែព្រុស លាយឡំនឹងការបាញ់ប្រហារដោយកាំភ្លើង ហើយ The Freedom Theatre បានបិទបន្ទាប់ពីមួយថ្ងៃទៀត។ Qais Said ចំណាយពេលមួយវិនាទីដើម្បីផ្តល់នូវការបញ្ជាក់យ៉ាងមុតស្រួច និងកំណាព្យថា "ល្ខោនគឺជាជីវិតរបស់ខ្ញុំ" ។
គ្រាប់បែកនឹងបន្តធ្លាក់លើតំបន់ហ្គាហ្សា ទាហានអ៊ីស្រាអែលនឹងបន្តផ្ទុះឡើងដោយមិននឹកស្មានដល់ដល់ផ្ទះពាក់កណ្តាលដែលបាក់បែកក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួនពាសពេញតំបន់ West Bank ប៉ុន្តែទន្ទឹមគ្នានេះដែរ សិស្សនៅសាលា Ramallah Ballet នៅតែបន្តរាំជាមួយ Tchaikovsky ។ Shyrine Ziadeh សារភាពថា "របាំបាឡេគឺជាអ្វីគ្រប់យ៉ាងសម្រាប់ខ្ញុំ" ។
Ali Hasaenin សារភាពថា "មិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំតែងតែសួរខ្ញុំថា ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនចាកចេញ" Ali Hasaenin សារភាពនៅពេលគាត់សញ្ជឹងគិតអំពីពិភពលោកដែលញ័រទ្រូងនៅខាងក្រៅហាងរបស់គាត់។ “ប៉ាឡេស្ទីនគឺជាផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ គ្រប់គ្នាដែលខ្ញុំស្រលាញ់គឺនៅទីនេះ។ ហើយតន្ត្រីដែលខ្ញុំបង្កើតមានគោលបំណងនៅទីនេះ។ នោះហើយជាអ្វីដែលខ្ញុំប្រាប់ពួកគេ។ ខ្ញុំនឹងមិនចាកចេញឡើយ»។ Ali ដកបារីទី 20 របស់គាត់ក្នុងថ្ងៃដែលគាត់បោះចោលទៅតាមផ្លូវ។ គាត់ត្រឡប់ទៅក្នុងហាងរបស់គាត់វិញ ដែលជាកន្លែងដែលក្រឡឹងថ្មីមួយកំពុងរង់ចាំគាត់ឱ្យមានរាងជាឡូ ដែលអ្នកណាម្នាក់នឹងប្រើនៅពេលអនាគត ដើម្បីបន្តប្រឆាំងនឹងការកាន់កាប់របស់អ៊ីស្រាអែលលើប៉ាឡេស្ទីន។
Z
Kike Gómez គឺជាអ្នកថតរូបដែលមានបរិញ្ញាបត្រផ្នែកសារព័ត៌មាន។ គាត់បានធ្វើការឱ្យ Tribune Guadalajara និង DEIA ទិនានុប្បវត្តិ Bilbao និង El Norte de Castilla នៅ Valladolid ។
រូបថតខាងលើ៖ សមាជិកនៃវង់តន្រ្តីយុវជនប៉ាឡេស្ទីន។