H
អាន
Ashrawi ជាអ្នកសិក្សា និងសកម្មជននយោបាយ បានបម្រើការពីឆ្នាំ 1996-98 ជា
រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងអប់រំ ក្រោមអាជ្ញាធរប៉ាឡេស្ទីន។ នាងបានទទួលការអប់រំ
នៅសាកលវិទ្យាល័យអាមេរិកក្នុងទីក្រុង Beirut និងទទួលបានបណ្ឌិតរបស់នាងនៅក្នុងការប្រៀបធៀប
អក្សរសាស្រ្តនៅសាកលវិទ្យាល័យ Virginia ។ នាងគឺជាម្នាក់ក្នុងចំណោម
អ្នកតំណាងដ៏ល្បីបំផុតនៃទស្សនៈប៉ាឡេស្ទីន។ នាង
គឺជាអ្នកនិពន្ធនៃការ
ពី
Intifada ដើម្បីឯករាជ្យ
និង
ភាគីនៃសន្តិភាពនេះ។
.
ដាវីឌ
បាសាមៀន៖
ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនត្រូវបានពិពណ៌នាជាញឹកញាប់ថាជា "ជនភៀសខ្លួន"
ដូចជា "ភេរវករ" "បញ្ហា" និងសូម្បីតែសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន
ទស្សវត្សរ៍នៃ "សំណួរដូចនៅក្នុង "សំណួរ" របស់ប៉ាឡេស្ទីន។
តើអ្នកដកដង្ហើមជីវិត និងមនុស្សជាតិចូលទៅក្នុងការកាត់បន្ថយមាប់មគទាំងនោះដោយរបៀបណា?
ហាន់
ASHRAWI: រឿងសំខាន់គឺបំបែកការយល់ខុស,
preconceptions, stereotypes, and exclusions because from the beginning
យើងត្រូវបានគេប្រាប់ថាយើងមិនមាន។ ពាក្យស្លោក Zionist គឺ៖
ទឹកដីដែលគ្មានប្រជាជន សម្រាប់ប្រជាជនដែលគ្មានដី។ យើងត្រូវបានគេបណ្តេញចេញ
ហើយបោះចោលក្រៅឆាកនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ។ ដូច្នេះយើងត្រូវចាប់ផ្តើម
ដោយការបញ្ជាក់អំពីមនុស្សជាតិរបស់យើង ដោយការប្រឆាំងនឹងលក្ខខណ្ឌទាំងនេះ និងដោយការផ្តល់ជូន
ការនិទានរឿងរបស់មនុស្សដែលមិនត្រូវបានកាត់បន្ថយ និងមិនត្រឹមតែនៅក្នុងទំនាក់ទំនងប៉ុណ្ណោះទេ
ទៅអ្នកផ្សេង។ វាជាការតស៊ូដ៏លំបាកមួយដោយសារតែ
បន្ទះត្រូវបានជង់។
In
ជាច្រើនទសវត្សរ៍នៃការតស៊ូប៉ាឡេស្ទីន យ៉ាងហោចណាស់នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក
រដ្ឋនានា វាជាការលំបាកសម្រាប់ប៉ាឡេស្ទីនក្នុងការជំរុញរបស់ពួកគេ។
ចំណុចនៃទិដ្ឋភាព។ ហេតុអ្វីបានជាអញ្ចឹង?
សម្រាប់
ហេតុផលផ្សេងៗគ្នា។ ដំបូង យើងត្រូវបានគេបណ្តេញចេញដូចជាយើងមិនបានធ្វើ
មាន។ បន្ទាប់មកអត្ថិភាពរបស់យើងត្រូវបានទទួលស្គាល់តាមរយៈលក្ខខណ្ឌតែប៉ុណ្ណោះ
យោងទៅលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែល—ជាសត្រូវ ដូច្នេះដើម្បីនិយាយ។ នៅទីនោះ
គឺជាបញ្ហាផ្សេងទៀត។ យើងជាជនបរទេស ជនបរទេស។ យើង
ត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះថាជាមនុស្សដែលនិយាយភាសាចម្លែកនេះ
សាសនាផ្សេងគ្នា។ ដូច្នេះ យើងត្រូវបានគេដកចេញពីសាសនាយូដា-គ្រីស្ទាន
ប្រពៃណី ទោះបីជាគ្រិស្តសាសនា និងសាសនាយូដាបានចាប់ផ្តើមនៅប៉ាឡេស្ទីនក៏ដោយ។
ប៉ាឡេស្ទីនតែងតែមានពហុនិយម។ យើងមិនដែលបានត្រឹមតែ
គ្រិស្តសាសនិក ឬតែមូស្លីម ឬតែសាសន៍យូដា។
ដូចគ្នានេះផងដែរ,
ភាពភ័យរន្ធត់នៃការសម្លាប់រង្គាលនៅតែជាផ្នែកនៃស្មារតីលោកខាងលិច
និងវប្បធម៌ ហើយក្នុងករណីជាច្រើន មនុស្សមានអារម្មណ៍ថាមានតម្រូវការដើម្បីធានា
កំហុសរបស់ពួកគេចំពោះការប្រឆាំងពួកយូដា ដែលជាបាតុភូតលោកខាងលិច
ដោយវិធីនេះ មិនមែនជាជនជាតិភាគខាងកើត ឬអារ៉ាប់ទេ ដែលជាអំពើបាបរបស់អ៊ីស្រាអែល
ត្រូវតែលើកលែងទោសទាំងស្រុង។ អ៊ីស្រាអែលត្រូវតែទទួលបានការគាំទ្រដោយងងឹតងងល់
ហើយប៉ាឡេស្ទីនអាចត្រូវបានបណ្តេញចេញយ៉ាងងាយស្រួល ដើម្បីដោះស្រាយ
ជាមួយនឹងកេរ្តិ៍ដំណែលដ៏ឈឺចាប់នេះ។
មួយក្នុងចំណោម
នៃអំណះអំណាងធម្មតាដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមួយចំនួនធ្វើគឺថាមាន
មាតុភូមិតែមួយសម្រាប់ជនជាតិយូដា ដែលបានរងទុក្ខជាប្រវត្តិសាស្ត្រ
ការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ និងសោកនាដកម្មដ៏អស្ចារ្យ ហើយមានរដ្ឋអារ៉ាប់ចំនួន 22
កន្លែងដែលប៉ាឡេស្ទីនអាចទៅអនុវត្តទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកគេ និយាយភាសាអារ៉ាប់
បរិភោគអាហាររបស់ពួកគេ។ អ្នកសើច។ តើអ្នកឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេច?
នោះហើយជា
ដូចជាប្រាប់ជនជាតិបារាំងថា "ហេតុអ្វីបានជាអ្នកចង់បានបារាំង? អ្នក
មានប្រទេសទាំងអស់នេះនៅអឺរ៉ុប ហើយពួកគេរួបរួមគ្នា ដូច្នេះហេតុអ្វី
មិនបោះបង់បារាំង ហើយប្រគល់ឱ្យអ្នកផ្សេងទៀតឬ?»។
We
មានអត្តសញ្ញាណរបស់យើង ប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់យើង និងវប្បធម៌របស់យើងជាជនជាតិប៉ាឡេស្ទីន។
យើងអាចតាមដានប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់យើងត្រឡប់មកវិញយ៉ាងហោចណាស់ 5,000 ឆ្នាំនៅប៉ាឡេស្ទីន។
ខ្ញុំជាកម្មសិទ្ធិរបស់ប្រពៃណីគ្រិស្តសាសនាដែលចំណាស់ជាងគេបំផុតនៅលើពិភពលោក។
ដូច្នេះអ្នកមិនអាចប្រាប់ខ្ញុំថាយើងគ្រាន់តែជាបាតុភូតមួយនៅលើផ្ទៃ
នៃផែនដីដែលអាចយកចេញបាន។
នេះ
ភាពភ័យរន្ធត់នៃការសម្លាប់រង្គាល និងការរងទុក្ខរបស់ជនជាតិយូដាត្រូវការ
ត្រូវដោះស្រាយ ប៉ុន្តែមិនត្រូវចំណាយលើប៉ាឡេស្ទីនទេ ដោយការបណ្តេញចេញ
យើងដោយនិយាយថា "អ្នកអាចបាត់ខ្លួនបានយ៉ាងងាយស្រួលឬយើងអាចយកបាន។
ការបោសសម្អាតជនជាតិភាគតិច ឬអ្នកអាចរស់នៅជាជនភៀសខ្លួនបាន”។ យើងមាន
ឥឡូវនេះ ជនភៀសខ្លួនប្រាំលាននាក់ ដែលកំពុងស្ថិតនៅក្នុងក្តីមេត្តារបស់ប្រទេសម្ចាស់ផ្ទះ
ដែលមិនចង់បានពួកគេ។ ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីននៅសល់
នៅក្រោមការកាន់កាប់របស់យោធា។ តើអ្នកប្រាប់ប៉ាឡេស្ទីនថាសម្រាប់
ភាពងាយស្រួលនៃលោកខាងលិច និងជាប្រយោជន៍នៃការដោះស្រាយសំណួររបស់ជនជាតិយូដា
តើអ្នកត្រូវបង់ថ្លៃទេ?
ផ្តល់ឱ្យ
មនុស្សយល់ថាជីវិតប្រចាំថ្ងៃគឺដូចជានៅក្នុងតំបន់ដែលបានកាន់កាប់
ខ្ញុំបានទៅកាន់ទឹកដីដែលបានកាន់កាប់ពីរបីដង។ នៅទីនោះ
គឺជាភាពផ្ទុយគ្នាយ៉ាងខ្លាំងរវាងការតាំងទីលំនៅ និងកន្លែងដែលប៉ាឡេស្ទីន
រស់នៅ។
មនុស្សជាច្រើន
មិត្តភក្តិអាហ្វ្រិកខាងត្បូងរបស់ខ្ញុំប្រាប់ខ្ញុំថា នេះអាក្រក់ជាងការរើសអើងជាតិសាសន៍ទៅទៀត។
ព្រោះយើងរស់នៅលើទឹកដីខ្លួនឯង ក្រោមការកាន់កាប់របស់យើង
មានប្រព័ន្ធ apartheid នៃការនាំយកអ្នកតាំងលំនៅជាមួយរបស់ពួកគេផ្ទាល់
ច្បាប់ និងឯកសិទ្ធិ និងអ្នកដែលមានអំណាចនៃជីវិត និងសេចក្ដីស្លាប់ទៅលើ
ប៉ាឡេស្ទីន។ ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនកំពុងរស់នៅក្នុងស្ថានភាពនៃការឡោមព័ទ្ធដោយឯកោ
ទីក្រុងមិនអាចផ្លាស់ទីបាន មិនត្រឹមតែពីទីក្រុងមួយ ឬជំរុំជនភៀសខ្លួនទៅនោះទេ។
មួយទៀត ប៉ុន្តែនៅក្នុងទីក្រុង និងភូមិរបស់យើង ដោយសារបម្រាមគោចរ។
គេរឹបអូសយកដីយើង។ ពួកគេនាំអ្នកតាំងលំនៅ នៅក្នុងការប្រឆាំង
នៃអនុសញ្ញាទីក្រុងហ្សឺណែវទី៤ និងច្បាប់អន្តរជាតិ។ អ្នកតាំងលំនៅ
ភាគច្រើនមកពីសហរដ្ឋអាមេរិក និងរុស្ស៊ី។ ពួកគេនិយាយថាព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឱ្យពួកគេ។
ដីនេះគេមានសិទ្ធិច្រើនជាងយើងទៅទៀត នរណាជាកម្មសិទ្ធិស្របច្បាប់
ហើយបានរស់នៅទីនោះរាប់ពាន់ឆ្នាំ។ បន្ទាប់មកពួកគេបានដោះស្រាយ
នៅទីនោះ ប្រដាប់អាវុធទៅជើងភ្នំ ហើយត្រូវយកដីបន្ថែមទៀតដើម្បី
ពង្រីក - "កំណើនធម្មជាតិ" ដូចដែលពួកគេនិយាយ។ បន្ទាប់មកពួកគេមាន
ដើម្បីយកដីបន្ថែមទៀតសម្រាប់ឧស្សាហកម្ម ឬកសិកម្មរបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មកពួកគេត្រូវការ
ដីកាន់តែច្រើនសម្រាប់សាងសង់ផ្លូវវាង។ ទាំងនេះគឺជាទម្រង់តែមួយគត់
ផ្លូវប្រកាន់ពូជសាសន៍ ព្រោះវាត្រូវបានសាងសង់នៅលើដីប៉ាឡេស្ទីន ប៉ុន្តែមាន
សម្រាប់ការប្រើប្រាស់តែមួយគត់នៃអ្នកតាំងលំនៅរបស់អ៊ីស្រាអែលដែលប្រើពួកគេដើម្បីចៀសវៀង
ប៉ាឡេស្ទីន។
ច្រើនទៀត
ថ្មីៗនេះ យើងមានការលុកលុយរបស់យោធាទៅលើទីក្រុង និងទីប្រជុំជនដែលមាន
ជនស៊ីវិលគឺគ្មានការការពារ។ យើងមានការរុះរើផ្ទះ ការបាញ់ផ្លោងមិនឈប់ឈរ។
យើងមានបម្រាមគោចរ ដូច្នេះសម្រាប់ថ្ងៃចុងក្រោយ យើងជាអ្នកទោសនៅក្នុងផ្ទះរបស់យើងផ្ទាល់។
មាននយោបាយធ្វើឃាត - សកម្មជននយោបាយ
មេដឹកនាំ ប្រជាជនយោធា ត្រូវបានអ៊ីស្រាអែលធ្វើឃាតដោយចេតនា។
So
មានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច អសន្តិសុខ និងការបែកបាក់នៅក្នុងស្ថាប័នរបស់យើង
ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ និងសេវាកម្ម - ផ្លូវថ្នល់ អគ្គិសនី ទឹក របស់យើង
សូម្បីតែដំណាំ និងដើមឈើក៏ត្រូវបានបំផ្លាញ និងដកហូតដែរ។ សេដ្ឋកិច្ច
គឺមិនមានទេ។ ប្រហែល 70 ភាគរយរស់នៅក្រោមកម្រិតនៃភាពក្រីក្រ។
ភាពអត់ការងារធ្វើជិត 67 ភាគរយ ប្រព័ន្ធសុខភាពរបស់យើងបានធ្លាក់ចុះដាច់ពីគ្នា។
ជាលើកដំបូងក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលយើងឃើញមនុស្សរងគ្រោះដោយសារកង្វះអាហារូបត្ថម្ភ
នៅប៉ាឡេស្ទីន។ ក្រណាត់នៃជីវិតរបស់យើង - ទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស ការទំនាក់ទំនង
សេរីភាពនៃចលនា - ពួកគេមិនមាន; សហគមន៍គឺ
បំបែក។
ទៅ
បន្ថែមការប្រមាថដល់របួស យើងមានអាជ្ញាធរប៉ាឡេស្ទីនដែលមិនមែនទេ។
ប្រជាធិបតេយ្យ ដាក់វាដោយស្លូតបូត ហើយមិនបានធ្វើការសម្រេចចិត្តត្រឹមត្រូវ។
សម្រាប់ប្រជាជនរបស់ខ្លួន។ ទន្ទឹមនឹងនេះ យើងមានពួកជ្រុលនិយមមួយចំនួនដែលជា
ប្រតិកម្មទៅនឹងស្ថានភាពដោយធ្វើចំពោះអ្នកដទៃនូវអ្វីដែលបានធ្វើ
ដល់ពួកគាត់; ដោយការបំផ្ទុះគ្រាប់បែកអត្តឃាត និងការវាយប្រហារដោយហិង្សាប្រឆាំង
ជនស៊ីវិលនៅអ៊ីស្រាអែល។ នោះបានបង្កើតវដ្តនៃការសងសឹក និងការឈឺចាប់
វាពិបាកណាស់ក្នុងការបំបែក ទោះបីជាយើងកំពុងព្យាយាមអស់សង្ឃឹមក៏ដោយ។
បំបែកវា។
នេះ
បញ្ហាអ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកអត្តឃាតកើតឡើងដោយជៀសមិនរួច។ “ចុះ
អ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកអត្តឃាត? តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះស្ត្រី និងកុមារ
ផ្ទុះឡើង? ចុះការបំផ្ទុះគ្រាប់បែកបុណ្យរំលង? យ៉ាងម៉េចដែរ?
ផ្តល់បរិបទខ្លះចំពោះព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អាក្រក់ទាំងនេះ?
នេះ
ការកំណត់គោលដៅលើជនស៊ីវិលគឺមិនអាចដោះសារបានទេ ហើយមិនអាចត្រូវបានគេរកឃើញត្រឹមត្រូវឡើយ។ នេះ។
បញ្ហាគឺជាមនុស្សមានអារម្មណ៍ថាអ្នកសមហេតុផលវាពេលអ្នកប្រាប់ពួកគេ
«អ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកអត្តឃាតមិនកើតទេ គាត់ត្រូវបានបង្កើតឡើង»—ពួកគេ។
កើតចេញពីស្ថានភាពនៃភាពអយុត្តិធម៌យ៉ាងខ្លាំង ឬភាពអស់សង្ឃឹម
ឬសូម្បីតែមនោគមវិជ្ជាជ្រុល។ យើងមិនដែលមានវប្បធម៌ធ្វើអត្តឃាតទេ។
នៅប៉ាឡេស្ទីន។ ដូច្នេះនេះគឺជាការខុសឆ្គងមួយ។ វាជាអ្វីមួយខ្លាំងណាស់
ចម្លែក និងថ្មីបំផុត ពីពាក់កណ្តាលទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1990 ។ ពួកគេបានចាប់ផ្តើមជាប្រតិកម្ម
ការសម្លាប់រង្គាល Baruch Goldstein ឆ្នាំ 1994 នៅក្នុងវិហារអ៊ីស្លាម Ibrahimi នៅ
ហេប្រុន។ បន្ទាប់មកមានការធ្វើឃាតមេដឹកនាំពីរបីនាក់
ពីក្រុមជីហាតអ៊ីស្លាម និងក្រុមហាម៉ាស។ ស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់ទៅ ៗ
មនុស្សកាន់តែអស់សង្ឃឹម និងអស់សង្ឃឹម ភាពជ្រុលនិយមកាន់តែកើនឡើង
យោល ភាពជ្រុលនិយមនៅម្ខាងផ្តល់ភាពជ្រុលនិយមទៅម្ខាងទៀត។
នេះ
ភាពខុសគ្នានោះគឺថាជាកងទ័ពអ៊ីស្រាអែល និងរដ្ឋាភិបាលអ៊ីស្រាអែល
ដែលធ្វើរឿងទាំងនេះចំពោះប៉ាឡេស្ទីន និងក្នុងចំណោមប៉ាឡេស្ទីន
អង្គការជ្រុលនិយមដែលកំពុងធ្វើនោះគឺក្រុមប្រឆាំង។
មនុស្សជាច្រើនពណ៌នាអ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកអត្តឃាតថាជាបុរសក្រីក្រ
ស្មើនឹង F-16 ។ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវបានទម្លាក់គ្រាប់បែកដោយយន្តហោះ F-16
បង្វែររាងកាយរបស់ពួកគេទៅជាអាវុធ។ ប៉ុន្តែនោះមិនមែនជាហេតុផលទេ។
ខ្ញុំនិយាយនេះដើម្បីដាក់វានៅក្នុងបរិបទ។
Is
តើមានអារម្មណ៍នៃការប្រកួតប្រជែងគ្នានៃការរងគ្រោះរវាងសហគមន៍ទាំងពីរ?
ខ្ញុំ
ឃើញបែបនេះនៅកន្លែងផ្សេងៗគ្នាក្នុងពិភពលោក៖ អ្នកណាឈឺចាប់ជាង? នេះ។
ផ្តាច់មុខនៃទុក្ខ, ផ្តាច់មុខលើការឈឺចាប់។ ខ្ញុំបាននិយាយ
ដល់អ្នករាល់គ្នា៖ ដោយសារតែអ្នកបានរងទុក្ខ មិនបានផ្តល់អាជ្ញាប័ណ្ណដល់អ្នកទេ។
ធ្វើទុក្ខដូចគ្នាលើអ្នកដទៃ។ ផ្លូវចិត្តរបស់ជនរងគ្រោះ
មិនមានសុខភាពល្អ ឬស្ថាបនាទេ។ វាត្រូវបានកេងប្រវ័ញ្ចម្តងហើយម្តងទៀត
ប្រព្រឹត្តិអំពើឃោរឃៅ និងអសីលធម៌ ពីព្រោះ
ដូចម្ដេចដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ថាវិសុទ្ធជាងអ្នក។ ការរងទុក្ខរបស់អ្នកមិនគួរកើតឡើងទេ។
អ្នកមានអារម្មណ៍ថាបរិសុទ្ធ វាគួរតែធ្វើឱ្យអ្នកបន្ទាបខ្លួន ដោយសារអ្នកយល់
អត្ថន័យនៃការឈឺចាប់ អត្ថន័យនៃមនុស្សជាតិ ហើយអ្នកគួរតែធ្វើ
ប្រាកដថាវាមិនកើតឡើងចំពោះអ្នកដទៃទេ។
នេះ
រដ្ឋាភិបាល Sharon និងអ្នកនាំពាក្យរបស់ខ្លួននិយាយឥតឈប់ឈរថាអ៊ីស្រាអែល
មិនមានផ្នែកចរចា
ner ហើយពួកគេគឺ impl
e
ការណែនាំ
វិធានការទាំងនេះសុទ្ធសាធក្នុងការការពារខ្លួន។ ពួកគេកំពុងឆ្លើយតប
ភេរវកម្ម។ តើអ្នកប្រឆាំងដោយរបៀបណា
?
ជាការពិត
រដ្ឋាភិបាលដែលបញ្ឈប់ការចរចាគឺរដ្ឋាភិបាលសារ៉ុន។
Sharon បាននិយាយថា លោកនឹងមិនចរចាកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពទេ ហើយនឹងវាយបក
ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនចុះចូល ហើយគាត់បានប្រើអំពើហិង្សា។
រដ្ឋាភិបាលចម្រុះនៅអ៊ីស្រាអែលនេះ គឺជាការរួមបញ្ចូលគ្នាដ៍សាហាវបំផុត។
វាមានធាតុអាក្រក់បំផុតនៃសង្គមអ៊ីស្រាអែល និងបានធ្វើឱ្យខូចទ្រង់ទ្រាយ
ជំរំសន្តិភាពនៅអ៊ីស្រាអែល ដែលជាសមភាគីរបស់យើង។ ដូច្នេះវាគឺខ្លាំងណាស់
ច្បាស់ថាអ្នកណាមិនចង់ចរចា និងអ្នកណាមានយោធានិយម
និងរបៀបវារៈប្រឆាំងសន្តិភាព។ មិនមានការផ្លាស់ប្តូរការដឹកនាំប៉ាឡេស្ទីនទេ។
ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេសុខចិត្តធ្វើឲ្យកាន់តែមានផាសុកភាព។
ដូច្នេះ វាមិនមែនជាការខ្វះដៃគូទេ វាជាការខ្វះឆន្ទៈ ចក្ខុវិស័យ។
និងសន្តិភាព។
មួយក្នុងចំណោម
នៃរឿងដែលត្រូវបានប្រាប់គឺជុំវិញ Camp David ក្នុងឆ្នាំ 2000 ដែលជាកន្លែងដែល
គ្លីនតុន និង Ehud Barak ដែលពេលនោះជានាយករដ្ឋមន្ត្រី ហើយលោក Arafat សុទ្ធតែជាទាំងអស់។
បច្ចុប្បន្ន។ រឿងធម្មតា - ដូចដែលបានប្រាប់ដោយ Thomas Friedman នៅក្នុង
នៃ
កាសែត New York Times
និង
នៅលើ
"
ខ្សែបម្រើ Charlie
Rose Show”
នៅលើ PBS និងកន្លែងផ្សេងទៀតជាច្រើន - គឺនោះ។
អារ៉ាហ្វាតបានទទួលកិច្ចព្រមព្រៀងពេញមួយជីវិត។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើការមិនបានកំណត់
e
បានចុះចត
ការផ្តល់ជូន ប៉ុន្តែ Arafat បានបដិសេធពួកគេ ហើយ Al-Aqsa Intifada បានចាប់ផ្តើម
ស្ទើរតែភ្លាមៗ។ តើរឿងនោះមានបញ្ហាអ្វី?
ថា
មានតិចតួចណាស់ដែលទាក់ទងនឹងការពិត។ Sharon និងប្រធានបុគ្គលិក Shaul
Mofaz និងអ្នកទាំងនេះនិយាយអំពីវាដូចជាពួកគេនៅ Camp David។
ការចរចានៅ Camp David មិនត្រូវបានបញ្ចប់ទេ។ មិនមានអ្វីសោះ
ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ។ គំនិតកំពុងត្រូវបានពិភាក្សា ដូច្នេះវាមិនដូចជាពួកគេទេ។
បានផ្តល់អ្វីមួយដល់អារ៉ាហ្វាតដែលគាត់បានបដិសេធ។ ខ្ញុំមានការខ្វែងគំនិតគ្នា។
ជាមួយ Arafat ប៉ុន្តែនៅក្នុងភាពស្មោះត្រង់ទាំងអស់អ្វីដែលកំពុងត្រូវបានពិភាក្សាគឺមួយ។
បញ្ចប់ជម្លោះនេះបើតាមលោក បារ៉ាក់ ហើយមិនមានការទាមទារបន្ថែមទៀតទេ។
ប៉ាឡេស្ទីន។ ប្រសិនបើយើងបានយល់ព្រមនឹងការផ្តល់ជូនដែលមិនបានសរសេរនេះ
ពួកគេនឹងរក្សាចន្លោះពី 10 ទៅ 12 ភាគរយនៃ West Bank ។ ពួកគេ
នឹងរក្សាចង្កោមការតាំងទីលំនៅធំចំនួនបីដែលមាន 80 ភាគរយ
ហើយពួកគេនឹងបញ្ចូលពួកគេទៅអ៊ីស្រាអែល។ ពួកគេនឹងគ្រប់គ្រងដែនអាកាសរបស់យើង។
និងចំណុចឆ្លងកាត់របស់យើង និងធនធានជាច្រើនរបស់យើង ហើយយើងនឹងមាន
ដើម្បីលះបង់សិទ្ធិត្រឡប់មកវិញសម្រាប់ប៉ាឡេស្ទីននិងពួកគេ។
នឹងចែករំលែកក្រុងយេរូសាឡឹមខាងកើតជាមួយយើង។ នេះមានន័យថាយើងនឹងត្រូវបានចាកចេញ
ជាមួយនឹង Bantustans បីដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ដែលមិនមានលទ្ធភាពនៃប្រភេទនៃទឹកដីណាមួយ។
ឬលទ្ធភាពសេដ្ឋកិច្ច និងជាមួយប្រភេទថ្មីនៃការកាន់កាប់ និងការគ្រប់គ្រង។
ប៉ុន្តែគេមិនបាននិយាយថា “នោះហើយជាយើង
ទៅផ្ទះ។" គឺបារ៉ាក់ដែលនិយាយថា៖ «យកវាទៅឬក៏ចាកចេញទៅ
វា។
So
អស់អ្នកដែលប្រាប់អ្នកថា នៅ Camp David យើងត្រូវបានគេថ្វាយព្រះច័ន្ទ
យើងបដិសេធមិនថាពួកគេកំពុងបំភាន់ដោយចេតនា
ការពិតដើម្បីបន្ទោសប៉ាឡេស្ទីន ឬពួកគេមិនបានមើល
ភាពពិត។
ប្រធានាធិបតី
Bush បានជួបជាមួយ Ariel Sharon យ៉ាងហោចណាស់ 6 ដងចាប់តាំងពី Sharon ក្លាយជា
នាយករដ្ឋមន្ត្រីក្នុងឆ្នាំ 2001។ Bush បានហៅ Sharon ថាជា "បុរសម្នាក់
សន្តិភាព។” តើប្រជាជនជាមធ្យមមើលឃើញ Ariel Sharon យ៉ាងដូចម្តេច? អ្វី
តើប្រវត្តិរបស់គាត់ទល់នឹងប៉ាឡេស្ទីនឬ?
នេះ
ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនស្គាល់ Sharon ច្បាស់ណាស់។ គាត់ត្រូវបានគេចាត់ទុកជាឧក្រិដ្ឋជនសង្គ្រាម។
គាត់ទទួលខុសត្រូវចំពោះអង្គភាព 101 ដ៏ល្បីល្បាញដែលទទួលបន្ទុក
អំពើភេរវកម្មភូមិប៉ាឡេស្ទីន និងធ្វើឱ្យស្ថានការណ៍មានអស្ថិរភាព
Sharon បានធ្វើការសម្លាប់រង្គាល Qibya ។ គាត់ទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្វី
ពួកគេហៅថា "ការសម្អាតហ្គាហ្សា" ។ សូម្បីតែជនជាតិអ៊ីស្រាអែល
គណៈកម្មាការ Kahan បានរកឃើញថាគាត់ទទួលខុសត្រូវដោយប្រយោលចំពោះការសម្លាប់រង្គាល។
នៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួន Sabra និង Shatila ក្នុងប្រទេសលីបង់។ ជាប្រវត្តិសាស្ត្រ
គាត់មិនចេះភាសាក្រៅពីបោះឆ្នោតប្រឆាំងនឹងកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពណាមួយ។
ឬដំណើរការចរចា និងសម្រាប់ការងាកទៅរកជម្រើសយោធា
សំដៅលើជនស៊ីវិល។
It
មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងដែលលោក George Bush នឹងពណ៌នា Sharon ថាជា "a
បុរសសន្តិភាព។” ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានសើច។ ពួកគេហៅគាត់ថា "
ឈូសឆាយ។” ពួកគេដឹងថាគាត់ទទួលខុសត្រូវចំពោះការស្លាប់របស់
ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនរាប់ពាន់នាក់ និងសម្រាប់ដំណើរផ្សងព្រេង និងយោធានិយមរបស់គាត់។
គាត់ជាអ្នកគំរាមកំហែងពិតប្រាកដ ព្រោះគាត់ក៏ជាអ្វីដែលគេហៅថា ក
មូលដ្ឋាននិយម Zionist ។ គាត់ចង់បំពេញនូវអ្វីដែលគាត់ហៅថា "អ៊ីស្រាអែល
សង្គ្រាមរំដោះ” ដែលមានន័យថា ការបញ្ចូលទឹកដីប៉ាឡេស្ទីនដែលនៅសល់
West Bank និង Gaza - បំផ្លាញលទ្ធភាពដែលអាចសម្រេចបាន។
រដ្ឋប៉ាឡេស្ទីន។
ដែលបានផ្ដល់
ប្រវត្តិសាស្រ្តនៃការគាំទ្ររបស់សហរដ្ឋអាមេរិកសម្រាប់អ៊ីស្រាអែល - ពាន់លានដុល្លារ
ក្នុងជំនួយ និងជំនួយការទូត និងយោធាផងដែរ - ហេតុអ្វី?
មេដឹកនាំប៉ាឡេស្ទីន និង Abdallah នៃប្រទេសហ្ស៊កដានី និងលោក Hosni Mubarak នៃ
អេហ្ស៊ីប អំពាវនាវឲ្យអាមេរិក ចរចារកដំណោះស្រាយចំពោះភាគី
ជម្លោះអ៊ីស្រាអែល-ប៉ាឡេស្ទីន? ខ្ញុំមិនយល់នោះទេ។
ច្រើនបំផុត
របបអារ៉ាប់ដែលអ្នកបានលើកឡើងគឺជាសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក និងជាច្រើន។
ក្នុងចំណោមពួកគេមានត្រាដែលផលិតនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
ប៉ុន្តែ
អារ៉ាហ្វាតកំពុងអំពាវនាវឥតឈប់ឈរឱ្យសហរដ្ឋអាមេរិកចូលរួមក្នុងការទទួលយក
គំនិតផ្តួចផ្តើមសកម្ម។
នេះ
សហរដ្ឋអាមេរិក គឺជាមហាអំណាចតែមួយគត់ដែលអាចមានឥទ្ធិពលលើអ៊ីស្រាអែល។ ផងដែរនៅទីនោះ
គឺជាការសន្មត់នៅក្នុងពិភពអារ៉ាប់ ក្នុងចំណោមរបបអារ៉ាប់
ប្រភពនៃភាពស្របច្បាប់របស់ពួកគេបានមកពីការយល់ព្រមពីអាមេរិក ហើយមិនមែនទេ។
ពីប្រជាជនរបស់ពួកគេ ឬតំណាងប្រជាធិបតេយ្យរបស់ពួកគេ។
មណ្ឌលបោះឆ្នោតរបស់ខ្លួន។
អាចធ្វើបាន
អ្នកស្រមៃមើលភាពជាអ្នកដឹកនាំប៉ាឡេស្ទីន ខាងលោកិយ ប្រជាធិបតេយ្យ លើសពីនេះ។
អារ៉ាហ្វាត?
I
ពិតជាអាច។ អារ៉ាហ្វាត មានសារៈសំខាន់ដោយសារប្រវត្តិសាស្ត្រ
តួនាទីនិមិត្តសញ្ញា។ ប៉ុន្តែខ្ញុំជឿថា ត្រូវការយុវជនប្រជាធិបតេយ្យ
ភាពជាអ្នកដឹកនាំខាងលោកិយ ដែលពិតជាតំណាងឱ្យប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីន។
អ្នកយាមចាស់និងចិត្តគំនិតនៃបដិវត្តន៍បានរក្សា
ភាពរឹងមាំលើដំណើរការកសាងប្រទេស និងលើប៉ាឡេស្ទីន
ប្រជាជន និងបានធ្វើឱ្យខូចប្រយោជន៍ពិតប្រាកដដល់ពួកគេ។
ជាមួយ
Sharon កាន់អំណាច តើអ្វីទៅជាអនាគតសន្តិភាព?
មិនមាន
ល្អណាស់។ ខ្ញុំគិតថាមិនមានឱកាសសម្រេចបានទេ។
ដំណោះស្រាយចរចា ទុកអោយមានសន្តិភាពពិតប្រាកដជាមួយរដ្ឋាភិបាលនេះ។
នៅក្នុងកន្លែង។ យើងត្រូវធ្វើការជាមួយសាធារណៈជនអ៊ីស្រាអែល និងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល
ជំរំសន្តិភាព។ វាអាស្រ័យលើអ៊ីស្រាអែលក្នុងការផ្លាស់ប្តូររដ្ឋាភិបាលរបស់ពួកគេ។
នៅពេលដែលពួកគេដឹងថារដ្ឋាភិបាលរបស់ពួកគេបានបំផ្លាញសន្តិសុខរបស់ពួកគេ។
បំផ្លាញឱកាសសន្តិភាព បំផ្លាញសេដ្ឋកិច្ច
និងបំផ្លាញទំនាក់ទំនង និងទំនុកចិត្តរវាងប្រជាជនទាំងពីរ។
ទីបំផុតរដ្ឋាភិបាលនេះត្រូវតែទទួលខុសត្រូវ។ វាជា
រដ្ឋាភិបាលដែលមិនប្រុងប្រយ័ត្ន និងគ្រោះថ្នាក់។
We
មានការសន្ទនាជាបន្តជាមួយក្រុមស្ត្រីអ៊ីស្រាអែល និង
ជំរំសន្តិភាពអ៊ីស្រាអែល។ ពួកគេជាអ្នកដែលត្រូវមានអារម្មណ៍ថាមានអំណាច។
ជាអកុសល គណបក្សការងារចូលរួមជាមួយរដ្ឋាភិបាលចម្រុះ
បានបែកបាក់ ហើយជំរុំសន្តិភាពស្ថិតក្នុងភាពច្របូកច្របល់ ប៉ុន្តែទីបំផុតខ្ញុំគិតថា
ពួកគេនឹងឈានដល់ការសន្និដ្ឋានត្រឹមត្រូវថានឹងមានសន្តិភាព
រដ្ឋាភិបាលជាមួយសមភាគីប៉ាឡេស្ទីន។ ដំណោះស្រាយតែមួយគត់មាន
ដើម្បីជាដំណោះស្រាយសន្តិភាព។ ប៉ុន្តែសំណួរនៃសន្តិសុខគឺមួយនោះ។
ត្រូវតែកំណត់ឡើងវិញ និងដោះស្រាយ។ វាជាលទ្ធផលនៃសន្តិភាព មិនមែនទេ។
តម្រូវការជាមុនសម្រាប់សន្តិភាព។
អ្វី
គឺជាមូលដ្ឋានសម្រាប់ដំណោះស្រាយចុងក្រោយ?
វាជាការ
សាមញ្ញណាស់ ហើយយើងបាននិយាយម្តងហើយម្តងទៀត។ អ៊ីស្រាអែលគួរតែដកខ្លួនចេញ
ពីទឹកដីទាំងនោះដែលវាកាន់កាប់នៅឆ្នាំ 1967 - ពួកគេទាំងអស់។ នោះហើយ។
វា - ភាពមិនអាចទទួលយកបាននៃការទទួលបានទឹកដីដោយសង្គ្រាម។
យើងបានយល់ព្រមថាអ៊ីស្រាអែលនឹងរក្សា 78 ភាគរយនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ
ប៉ាឡេស្ទីន។ យើងនឹងកសាងរដ្ឋរបស់យើងលើ 22 ភាគរយ។ រដ្ឋពីរ
ដំណោះស្រាយគឺជាដំណោះស្រាយតែមួយគត់។ យើងនឹងមិនបាត់ឡើយ។
ពួកគេនឹងមិនអាចប្រព្រឹត្តអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ ឬជនជាតិភាគតិចឡើយ។
ការសម្អាតឬការបណ្តេញចេញ។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនឹងមិនបាត់ខ្លួនទេ។
ដូច្នេះ ចូរយើងធ្វើការលើការបង្កើតទំនាក់ទំនងជិតខាងល្អដោយ
ការទទួលយកបន្ទាត់ឆ្នាំ 1967 និងដោយដំណោះស្រាយដ៏ត្រឹមត្រូវមួយ។
បញ្ហាជនភៀសខ្លួនប៉ាឡេស្ទីន។ នោះគឺជាប្រជាសាស្រ្តដ៏សំខាន់របស់មនុស្ស
បញ្ហាហើយវាធ្វើឱ្យតំបន់ទាំងមូលមានអស្ថិរភាព។ នៅពេលដែលអ្នកដោះស្រាយ
សមាសធាតុពីរ - ដីដែលជាព្រំប្រទល់ឆ្នាំ 1967 ប្រជាជន។
ដែលនឹងរួមបញ្ចូលជនភៀសខ្លួន និងដំណោះស្រាយរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ
មានវា។ វាមិនត្រូវការទេពកោសល្យដើម្បីយល់នោះទេ ប៉ុន្តែវា
មានការគិតច្របូកច្របល់ជាច្រើន ដើម្បីព្យាយាមរកវិធីការពារបែបនេះ
ដំណោះស្រាយពីការកើតឡើង។
ព្រះបាទដាវីឌ
Barsamian នៅជាមួយ Alternative Radio (www. alternativeradio.org)
និងជាអ្នកនិពន្ធ, ថ្មីបំផុត, នៃ
ការធ្លាក់ចុះនិងការដួលរលំ
ការផ្សាយជាសាធារណៈ (
សារព័ត៌មាន South End
).