អាស្រ័យលើអាំងតង់ស៊ីតេនៃចរាចរណ៍ និងស្ថានភាពជួសជុលផ្លូវ Grand Trunk ភូមិ Pabbi មានចម្ងាយប្រហែល 45 នាទីពី Peshawar ក្នុងខេត្ត Northwest Frontier (NWFP) នៃប្រទេសប៉ាគីស្ថាន។ ក្នុងចំណោមជ្រលងភ្នំរបស់ NWFP និងវាលទំនាបមានជីជាតិ ត្រូវបានគេរកឃើញថាជាភូមិដែលគួរឱ្យស្រឡាញ់។ នៅទីនេះ ជីវិតគឺកសិកម្ម គ្រប់គ្រងដោយរដូវមកដល់។ ដំណាំក្នុងវាលពណ៌មាសបក់បោកដោយខ្យល់បក់បោក។ ដើមឈើខ្ពស់ឆើតឆាយតម្រង់ផ្លូវរវាងភូមិនិងវាលស្រែ។ ជាបណ្តើរៗ សួនផ្កាដ៏ស្រស់ត្រកាលដែលពោរពេញដោយពណ៌ដ៏ស្រស់បំព្រងបានផ្ទុះឡើងចំពេលមានពណ៌ត្នោត និងពណ៌បៃតងដែលគ្របដណ្តប់លើទេសភាព។ ស្ទើរតែគ្មានសំឡេងអាចលឺបាន ក្រៅពីភាពស្រទន់ទន់ភ្លន់របស់ធម្មជាតិ។ ប៉ាប៊ីមិនមែនជាភូមិបែបនេះទេ។ វាធ្វើឱ្យមានអារម្មណ៍ដូចជាទីក្រុងមួយ ទីផ្សារដ៏គួរឱ្យអស់សំណើចរបស់នាងដែលពោរពេញទៅដោយមនុស្ស ឡានក្រុង ឡាន និងឡានដឹកទំនិញ ជាពិសេសអ្នកជិះកង់ភាគច្រើនបញ្ចេញផ្សែងពុល ធូលី និងធូលី។ សញ្ញាលាបដៃដែលស្រពិចស្រពិលដែលគ្របដណ្ដប់ដោយបណ្តុំធ្មេញយក្ស ផ្សព្វផ្សាយអំពីការអនុវត្តធ្មេញ។ នៅពីក្រោមវា សត្វលាដែលហត់នឿយបានដើរកាត់ធ្មេញរបស់ពួកគេដោយវាយចេញពីដំបងរបស់ចៅហ្វាយនាយរបស់ពួកគេ។ បន្លែនិងផ្លែឈើខ្ទេចខ្ទីពេញផ្លូវ។ សំរាមស្អុយរលួយនៅតាមប្រឡាយចំហ ដែលមានក្លិនស្អុយនៃទឹកដែលមានក្លិនស្អុយនៃការធ្វើម្ហូបដែលហុយពេញជញ្ជាំងផ្ទះស្ងាត់។
ក្មេងៗលេងនៅកណ្តាលផ្លូវរបស់ Pabbi
Pabbi អាចមានរាងកាយរបស់ទីក្រុងវ័យជំទង់មួយ ប៉ុន្តែឈាមវប្បធម៌ដែលហូរយ៉ាងក្រាស់តាមសរសៃរបស់នាងត្រូវបានបូមដោយបេះដូងជនបទ។ ក្រុមគ្រួសារដែលមានភាពធូររលុងយ៉ាងច្រើនកុះករនៅតាមផ្លូវ និងផ្លូវនានានៃភូមិ ដែលភ្ជាប់ដោយអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលបានបំភ្លេចចោលអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ។ មនុស្សក្រោកពីព្រលឹម។ ដំណាំត្រូវបានដាំដុះនៅតាមវាលដែលរាយប៉ាយពាសពេញភូមិ កាន់តែសម្បូរទៅដោយឆ្ងាយពីផ្លូវធំ។
នៅក្នុង Pabbi ស្ត្រីនិងបុរសត្រូវបានបែងចែកយ៉ាងជ្រាលជ្រៅពីអាយុពន្លករហូតដល់ស្លាប់។ មានតែកុមារទេដែលអាចមើលថាតើពួកគេពេញចិត្តអ្នកណា។ មនុស្សស្រីត្រូវបានរុំព័ទ្ធដោយលំហូរ burkas នៅពេលដែលពួកគេចូលទៅក្នុងផ្លូវ។ បុរសខ្លះហៅថា burkas shuttlecocks ព្រោះនៅពេលដែលពួកវាមានពណ៌ស-ដូចដែលពួកគេតែងតែមាន- ភាពស្រដៀងគ្នានេះគឺមានភាពទាក់ទាញ។
Shuttlecocks នៅក្នុងវាល, Pabbi
ជនភៀសខ្លួនមកពីប្រទេសអាហ្វហ្គានីស្ថានបានតាំងទីលំនៅរបស់ពួកគេនៅចន្លោះថ្នេរនៃអង្គភាពគ្រួសារដែលជាប់គាំងនៅ Pabbi ជាកន្លែងដែលទោះបីជាក្រុមក្មេងទំនើងដែលពួកគេបានបង្កើតឡើង និងការវាយឆ្មក់របស់ប៉ូលីសម្តងម្កាលក៏ដោយ ក៏ជីវិតមានសុវត្ថិភាព និងវិបុលភាពជាងនៅប្រទេសអាហ្វហ្គានីស្ថាន។ ថ្វីត្បិតតែអ្នកស្រុកពួកគេដូចគ្នាគឺ Pukhtuns អ្នកស្រុកហៅពួកគេថាជាជនជាតិអាហ្វហ្គានីស្ថាន ដោយកត់សម្គាល់ថានរណាម្នាក់ត្រូវតែជាជនជាតិអាហ្វហ្គានីស្ថាន ប្រសិនបើពួកគេមិនអាចកំណត់ទីតាំងនៅក្នុងភូមិដែលអ្នកស្រុករស់នៅ។
ក្មេងស្រីអាហ្វហ្គានីស្ថាន, Pabbi
ដូចដែលវប្បធម៌ពុទ្ធនិយមកំណត់ ភរិយាផ្លាស់ទៅរស់នៅជាមួយស្វាមីក្នុងបរិវេណគ្រួសារធំ ដែលបងប្អូនរួមរស់ជាមួយឪពុកម្តាយ។ នៅក្នុងភាពបរិសុទ្ធនៃការបែងចែកយេនឌ័រតាមផ្ទះ រក្សាកម្លាំងរបស់ពួកគេយ៉ាងតឹងរ៉ឹង និងរឹងចចេស ដោយមានបងប្អូនប្រុសៗរារាំងមិនឱ្យមើលលើបងប្អូនស្រីបង្កើតរបស់ពួកគេ សូម្បីតែនៅក្នុងគ្រួសាររីកចម្រើនក៏ដោយ។ ពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ អាពាហ៍ពិពាហ៍របស់បងប្អូនជីដូនមួយដំបូងគឺជារឿងធម្មតា ជាពិសេស ពិការភាពពីកំណើតគឺជាការពិតជាបន្តបន្ទាប់នៅក្នុងគ្រួសារមួយចំនួន។ ទោះជាអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏គ្រោះថ្នាក់នេះ រវាងបងប្អូនជីដូនមួយ នៅតែមានប្រជាប្រិយភាព មិនត្រឹមតែដើម្បីធានាបាននូវស្ថានភាពហិរញ្ញវត្ថុរបស់គ្រួសារ និងដោយសារឱកាសសង្គមមានកម្រិតសម្រាប់យុវជន និងស្ត្រីក្នុងការជួបគ្នាប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ដោយសារតែមនុស្សដែលមិនស្គាល់គ្នាមិនអាចជឿទុកចិត្តបានផងដែរ។
ក្មេងស្រីនៅក្នុងផ្លូវ, Pabbi
ខ្ញុំបានចំណាយពេលសាមសិបថ្ងៃនៅក្នុងប្រទេសប៉ាគីស្ថាន។ ទោះបីជាវាមិនមែនជាការបង្ហាញមុខជាលើកដំបូងរបស់ខ្ញុំចំពោះប្រទេសក៏ដោយ ក៏គំនិតរបស់ខ្ញុំត្រូវបានគ្របដណ្ដប់ដោយគុណធម៌ដ៏សាមញ្ញមួយដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក៖ ជឿទុកចិត្ត. ឬជាពិសេសជាងនេះទៅទៀត ការខ្វះទំនុកចិត្តជាក់ស្តែងដែលបង្ហាញដោយប្រជាជនប៉ាគីស្ថានជាច្រើនចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក និងធម្មជាតិរបស់មនុស្សជាទូទៅ។ វាបានធ្វើឱ្យមានស្លាកស្នាមហាក់ដូចជាគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃសង្គមប៉ាគីស្ថាន។ តើការមិនទុកចិត្តយ៉ាងជ្រាលជ្រៅនេះមកពីណា? ទោះបីជាខ្ញុំមិនអាចសន្និដ្ឋានបានច្រើនលើសពីការរំពឹងទុកក៏ដោយ ប៉ុន្តែនៅទូទាំងបំណែកតូចមួយនេះ ខ្ញុំនឹងចែករំលែកឧទាហរណ៍មួយ ឬពីរ និងគំនិតមួយចំនួន។ ប្រហែលជាអ្នកអានមួយចំនួនប្រហែលជាចង់ចែករំលែកការសង្កេតរបស់ខ្លួន។
ក្មេងប្រុសនៅ madrassa (សាលា), Pabbi
Pabbi គឺជាភូមិរបស់លោកបណ្ឌិត Sher Zaman Taizi (DSZT) ដែលជាអតីតបុគ្គលិករដ្ឋាភិបាលបានប្រែក្លាយទៅជាអ្នកនិពន្ធប្រលោមលោក អ្នកសិក្សា ប្រវត្តិវិទូ និងអ្នកបកប្រែ។ Cicero ត្រូវបានគេស្គាល់ថាបានប្រកាសថា "អ្នកណាដែលមិនដឹងប្រវត្តិគឺមានវាសនានៅតែជាកុមារ" ។ DSZT ដឹងពីប្រវត្តិ។ កើតនៅថ្ងៃទី 3 ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1931 នៅក្នុងផ្ទះរបស់ Kator Shah ក្នុងទីក្រុង Pabbi, DSZT គឺជាបញ្ញវន្តភូមិដ៏ពិតប្រាកដម្នាក់ ដែលគណនីរបស់ពួកគេបានបន្លឺឡើងពីអតីតកាលដ៏ឆ្ងាយ វិលវល់ដូចសព្វថ្ងៃនេះ។ ភាសាធ្វើឱ្យគាត់ចាប់អារម្មណ៍។ នៅពេលដែលនៅក្នុងការសន្ទនាគាត់បានពន្យល់ពីប្រភពដើមនៃនិមិត្តសញ្ញាដំបូងនៃជនជាតិអេហ្ស៊ីបបុរាណ។ អាលីហ្វ និង beit ។ តួអក្សរទាំងនេះនៅទីបំផុតបានរកឃើញផ្លូវរបស់ពួកគេទៅជាភាសាអារ៉ាប់ ហើយនៅតែប្រើជាភាសាអារ៉ាប់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ គាត់បានចង្អុលបង្ហាញជាភាសាអង់គ្លេសដែលយើងប្រើពាក្យ អក្ខរក្រមតួអក្សរមជ្ឈិមបូព៌ាពីរដំបូង ដូច្នេះភ្ជាប់បូព៌ា និងខាងលិច។
វេជ្ជបណ្ឌិត Sher Zaman Taizi (DSZT), Pabbi
ខ្ញុំចែករំលែកជាមួយ DSZT នូវចំណាប់អារម្មណ៍រួមនៅក្នុងជីវិតរបស់ Pukhtun ដ៏អស្ចារ្យ និងមេដឹកនាំមូស្លីម Khan Abdul Ghaffar Khan (1890-1988) ។ ខ្ញុំបានធ្វើជាភ្ញៀវនៅក្នុងផ្ទះរបស់ DSZT ចំនួនពីរលើកឥឡូវនេះ លើកទីមួយក្នុងឆ្នាំ 2001 និងចុងក្រោយបំផុតក្នុងឆ្នាំ 2006។ ការកោតសរសើររបស់យើងចំពោះបុរសដ៏អស្ចារ្យម្នាក់នេះបាននាំឱ្យពួកយើងក្លាយជាមិត្ត។
DSZT ទើបតែបានបញ្ចប់ការបកប្រែជីវប្រវត្តិរបស់ Pashto របស់ Khan ទៅជាភាសាអង់គ្លេស។ Khan មានជីវប្រវត្តិពីរដែលមុននិងលម្អិតតិចជាងជាភាសាអង់គ្លេស។ ជាអកុសល ជីវប្រវត្តិដ៏លម្អិតរបស់គាត់ត្រូវបានសរសេរយឺតក្នុងជីវិត នៅពេលដែលការចងចាំរបស់គាត់មិនរឹងមាំដូចពីមុននោះទេ។ លើសពីនេះទៀត គាត់មិនមែនជាអ្នកនិពន្ធដ៏ពូកែម្នាក់នោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តម្លៃនៃការបកប្រែរបស់វាមិនគួរត្រូវបានប៉ាន់ស្មានឡើយ ព្រោះវានឹងជួយមនុស្សកាន់តែច្រើនឱ្យស្គាល់ពីចក្ខុវិស័យ និងការអនុវត្តរបស់ខាន់ អំពីសាសនាឥស្លាមដ៏រឹងមាំ អត់ឱន និងមានមូលដ្ឋានខាងវិញ្ញាណ និងការច្នៃប្រឌិតប្រវត្តិសាស្ត្រតែមួយគត់របស់គាត់រហូតមកទល់នឹងពេលនេះដើម្បីបង្កើតឱ្យមានវិន័យ មានការបណ្តុះបណ្តាលល្អ និង កងទ័ពអហិង្សាដែលមានការរៀបចំខ្ពស់។
Khan បានចាប់យកម្ចាស់ដី ចក្រពត្តិអង់គ្លេស និងបព្វជិតសាសនាក្នុងស្រុកដែលល្ងង់ខ្លៅ ជាមួយនឹងអារម្មណ៍នៃកិត្តិយស និងសេចក្តីថ្លៃថ្នូរដ៏ខ្លាំងក្លា ដែលកើតចេញពីការជឿជាក់ទាំងស្រុងរបស់គាត់ថា អហិង្សានឹងជំរុញប្រជាជនរបស់គាត់។ ទស្សនៈវិស័យជាក់ស្តែង បន្ថែមពីលើកងទ័ពអហិង្សារបស់គាត់ Khudai Khidmatgars (អ្នកបំរើរបស់ព្រះ) គាត់បានបង្កើតសាលារៀន សារព័ត៌មាន និងអង្គការនយោបាយ។ គាត់បានផ្តួចផ្តើមបដិវត្តន៍សង្គមមួយដែលប្រជាជនពីអតីតកាលទទួលបានឋានៈនៃការគោរព និងអំណាចសង្គម។ គាត់បានធ្វើយុទ្ធនាការរំដោះស្ត្រី។ គាត់បានធ្វើដូច្នេះនៅក្នុងសង្គមដែលស្មុគ្រស្មាញ និងបែងចែកយ៉ាងស៊ីជម្រៅ ដែលភាពក្រីក្រ និងអនក្ខរភាពគឺជាបទដ្ឋាន។ ចំពោះការងាររបស់គាត់ គាត់បានជាប់គុកសាមសិបឆ្នាំ ប៉ុន្តែមិនដែលតស៊ូមតិសងសឹកឡើយ។
ប៉ូលីសដោយ Qissa Khawani Bazaar, Peshawar
លោក Khan បានធ្វើអ្វីៗទាំងអស់នេះ ខណៈពេលដែលកំពុងធ្វើការតាមរយៈវប្បធម៌របស់ប្រជាជនរបស់គាត់ ដោយប្រើប្រាស់លក្ខណៈវប្បធម៌ដ៏រឹងមាំដូចជា អារម្មណ៍នៃកិត្តិយស និងតម្លៃនៃការរក្សាពាក្យសម្ដីរបស់មនុស្សម្នាក់ ដើម្បីជម្នះនូវធាតុផ្សំនៃការបំផ្លាញវប្បធម៌។ ទាំងនេះរួមបញ្ចូលការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងការសងសឹក ក៏ដូចជាលក្ខណៈមនុស្សអាក្រក់ជាច្រើនទៀតដែលពន្យារការអភិវឌ្ឍន៍របស់ពួកគេ ដូចជាការមើលងាយរបស់ពួកគេចំពោះពាណិជ្ជកម្ម ដូចជាការថែរក្សាហាងជាដើម។
ពេលកំពុងអង្គុយផឹកតែក្តៅមួយពែងនៅថ្ងៃក្តៅស្មើគ្នានៅក្នុងភូមិដែលពោរពេញដោយធូលីដី Pabbi វាងាយស្រួលក្នុងការជឿដោយមានទំនុកចិត្តទាំងស្រុងនូវការពិតនៃការអះអាងរបស់ DSZT ដែលថាសម្រាប់ Pukhtuns វប្បធម៌របស់ពួកគេគឺសំខាន់ជាងសាសនាអ៊ីស្លាមរបស់ពួកគេ។ បព្វជិតសាសនាចូលចិត្តមើលខ្លួនឯងថាជាអាជ្ញាកណ្តាលនៃជីវិតសាសនា ប៉ុន្តែពួកគេដឹងថា ប្រសិនបើការអធិប្បាយសាសនារបស់ពួកគេផ្ទុយនឹងទំនៀមទម្លាប់ក្នុងស្រុក ពួកគេនឹងមិនត្រូវបានអើពើ។ លើសពីនេះ ចំណេះដឹងខាងសាសនារបស់ពួកគេខ្សោយ ហើយ DSZT រហូតមកដល់ពេលនេះដើម្បីហៅពួកគេថាជាប៉ារ៉ាស៊ីត។
បុរសម្នាក់សើចក្នុងបណ្ណាគារឥស្លាម ប៉េសាវ៉ា
មួយត្រូវបានគេល្បួងឱ្យទម្លាក់សាសនាឥស្លាមឱ្យមានកម្លាំងតិចតួចបើធៀបនឹងបទដ្ឋានវប្បធម៌ក្នុងតំបន់។ នេះពិតជាខុស។ ឥស្លាមមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើការគិតរបស់ Pukhtuns ភាគច្រើន។ Khan ខ្លួនឯងបានប្រើឥស្លាមដើម្បីជំរុញគំនិតអហិង្សាក្នុងចំណោម Pukhtuns ។ ប៉ុន្តែមានបទដ្ឋានវប្បធម៌យ៉ាងស៊ីជម្រៅដោយពួក Pukhtuns មួយចំនួនធំ ដែលមនុស្សម្នាក់ងឿងឆ្ងល់ថា តើការបង្រៀនសាសនាដែលអាចបំប្លែងបានអាចមាននៅក្នុងការប្រឆាំងទៅនឹងពួកគេ។ យកបញ្ហានៃ "ការសម្លាប់កិត្តិយស" ដែល Pukhtuns ដែលត្រូវបានគេយល់ថាបានរំលោភលើបទដ្ឋានវប្បធម៌ត្រូវបានសម្លាប់សម្រាប់ការបំពានរបស់ពួកគេ រួមទាំងជាពិសេសប្រសិនបើពួកគេបានបំបែកបម្រាមដូចជាសកម្មភាពផ្លូវភេទនៅខាងក្រៅអាពាហ៍ពិពាហ៍។ ជនល្មើសទំនងជាត្រូវបានសម្លាប់ដោយសហគមន៍ ឬក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ ប្រសិនបើពួកគេជាប់ពាក់ព័ន្ធក្នុងអាកប្បកិរិយាបែបនេះ។ មានតែអ្នកដែលអាចទាញយកតំណែងឯកសិទ្ធិ និងអំណាចដូចម្ចាស់ផ្ទះប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចរួចខ្លួនជាប្រចាំជាមួយអាកប្បកិរិយាស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាក្រៅអាពាហ៍ពិពាហ៍ (និងអ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា)។
DSZT និងខ្ញុំមានការពិភាក្សាយ៉ាងរំភើបអំពីការសម្លាប់កិត្តិយស។ គាត់ជាអ្នកគាំទ្រដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ពួកគេរហូតមកដល់ពេលនេះដើម្បីបដិសេធមិនហៅពួកគេថាជាការសម្លាប់កិត្តិយស។ ដោយលើកឡើងពីអំណះអំណាងរបស់គាត់ទាក់ទងនឹងសិទ្ធិ DSZT ជឿថានៅពេលដែលបុគ្គលណាមួយបំពានលើបទដ្ឋានវប្បធម៌ ពួកគេបានរំលោភលើសិទ្ធិរបស់សហគមន៍ ដូច្នេះហើយត្រូវតែទទួលទណ្ឌកម្ម។ ខ្ញុំបានស្នើថា បើទោះបីជាមានការព្រមព្រៀងទាំងស្រុងថា អាកប្បកិរិយាបែបនេះរំលោភសិទ្ធិសហគមន៍ក៏ដោយ ហេតុអ្វីបានជាជនល្មើសត្រូវសម្លាប់? តើគេមិនអាចទទួលទោសតាមវិធីផ្សេងទៀតទេ? គាត់បានឆ្លើយតបដោយនិយាយថា មនុស្សបែបនេះមិនមែនជាមនុស្សទៀតទេ ដូច្នេះហើយត្រូវសម្លាប់។ ខ្ញុំបានសង្កត់លើបញ្ហានេះបន្ថែមទៀតដោយនិយាយថាមនុស្សអាចត្រូវបាននាំទៅរកអាកប្បកិរិយាបែបនេះដោយសារតែកាលៈទេសៈលំបាកដែលពួកគេអាចមានការគ្រប់គ្រងតិចតួចដូចជាអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏តក់ស្លុតដោយគ្មានស្នេហាឬកុមារភាពដែលពួកគេបានជួបប្រទះការរំលោភបំពានផ្លូវភេទឬអារម្មណ៍។ លើសពីនេះ មនុស្សធ្វើខុស។ ដូច្នេះ តើសេចក្តីមេត្តាករុណាមិនប្រសើរជាងការសម្លាប់ដែលត្រូវបានដាក់ទណ្ឌកម្មសហគមន៍ទេឬ? DSZT បានបដិសេធវិធីសាស្រ្តនេះ។ លោកថាទណ្ឌកម្មទាំងនេះមិននៅនឹងកន្លែងទេ សង្គមនឹងបែកបាក់ ហើយមនុស្សជាច្រើននឹងប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌។ ដូច្នេះការសម្លាប់អ្នកប្រព្រឹត្តខុសគឺមានសារៈសំខាន់ណាស់ក្នុងការរក្សាភាពសមរម្យ។
គំនិតដែលថាមនុស្សនឹងប្រព្រឹត្តអាក្រក់មិនគួរខ្លាចនឹងការដាក់ទោសនោះមិនខុសពីខាងក្នុងទេ។ មានធាតុផ្សំនៃសេចក្តីពិតចំពោះវា។ ប៉ុន្តែគំនិតដែលថាមនុស្សត្រូវតែសម្លាប់ដើម្បីអនុវត្តដែនកំណត់លើអាកប្បកិរិយាផ្លូវភេទត្រូវបានព្យាករណ៍លើគំនិតដែលមនុស្សមិនអាចជឿទុកចិត្តបាន។ វាបង្ហាញពីការភ័យខ្លាចនៃអ្វីដែលមនុស្សអាចធ្វើបានប្រសិនបើពួកគេមានសេរីភាព។ ក្នុងការធ្វើដូច្នេះ វាបិទចន្លោះសម្រាប់ការរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណ និងសីលធម៌របស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ដោយការដាក់ជំនឿផ្តាច់ការក្នុងការគោរពតាមបទដ្ឋានសហគមន៍។ គោលបំណងដ៏លេចធ្លោបំផុតនៃការសម្លាប់កិត្តិយស មិនមែនជាការរីកចម្រើនរបស់បុគ្គល និងសង្គមរបស់ពួកគេនោះទេ ប៉ុន្តែជាការអនុវត្តនូវទម្រង់នៃការគ្រប់គ្រងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបំផុតលើអាកប្បកិរិយារបស់បុគ្គលម្នាក់ៗដែលអាចកើតមាន ពោលគឺការស្លាប់ ដើម្បីពង្រឹងទស្សនៈវិស័យនៃជីវិតដ៏ល្អ ដែលមិនត្រូវបានចែករំលែកដោយមនុស្សទាំងអស់។ នៅគ្រប់ចំណុចនៃជីវិតរបស់ពួកគេ។ នៅក្នុងការងារបុរាណរបស់គាត់។ គរុកោសល្យនៃការគៀបសង្កត់Paulo Freire បាននិយាយថាសេរីភាពគឺជា "លក្ខខណ្ឌដែលមិនអាចខ្វះបានសម្រាប់ការស្វែងរកការបញ្ចប់របស់មនុស្ស" ។ នៅដើមសតវត្សរ៍មុននៅក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់។ យ៉ាណា យូហ្គា Swami Vivekananda បានបង្ហាញគំនិតដូចគ្នានេះកាន់តែខ្លាំងឡើង៖
[Y]អ្នកត្រូវតែចងចាំថា សេរីភាពគឺជាលក្ខខណ្ឌដំបូងនៃការលូតលាស់។ អ្វីដែលអ្នកមិនធ្វើដោយឥតគិតថ្លៃ នឹងមិនរីកចម្រើនឡើយ។ គំនិតដែលអ្នកអាចធ្វើឱ្យអ្នកដទៃរីកចម្រើន និងជួយឱ្យពួកគេរីកចម្រើន ដែលអ្នកអាចដឹកនាំ និងណែនាំពួកគេ តែងតែរក្សាសេរីភាពរបស់គ្រូបង្រៀនសម្រាប់ខ្លួនអ្នក គឺជារឿងមិនសមហេតុសមផល ដែលជាការកុហកដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដែលបានពន្យារការលូតលាស់របស់មនុស្សរាប់លាន និងរាប់លាននាក់នៅក្នុង ពិភពលោកនេះ។ សូមឱ្យបុរសមានពន្លឺនៃសេរីភាព។ នោះគឺជាលក្ខខណ្ឌតែមួយគត់នៃការលូតលាស់។
DSZT គឺជាបុរស Pukhtun ដែលរីកចម្រើន។ គំនិតរបស់គាត់លើការសម្លាប់ដោយកិត្តិយស ទំនងជាតំណាងឱ្យបុរស Pukhtun នៃជំនាន់របស់គាត់ ហើយប្រហែលជាចំនួនដ៏ល្អនៃស្ត្រី Pukhtun ផងដែរ។ ប៉ុន្តែពួកគេមិនមែនជាតំណាងរបស់ Pukhtuns ទាំងអស់។ ការផ្លាស់ប្តូរជំនាន់អាចនឹងកើតឡើង។ មនុស្សម្នាក់ដែលបញ្ចូលការផ្លាស់ប្តូរបែបនេះគឺ Samar Minallah ដែលជានាយកប្រតិបត្តិនៃ EthnoMedia និងការអភិវឌ្ឍន៍ នៅទីក្រុងអ៊ីស្លាម៉ាបាដ។ នាងដើរតួជាអ្នកប្រឹក្សាប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយដល់អង្គការនានា។
Samar Minallah, Islamabad
Samar គឺជាឈ្មោះពែរ្ស ផ្លែ. Minallah គឺជាភាសាអារ៉ាប់មានន័យថា ពីអល់ឡោះ.
Samar គឺជា Pukhtun ដែលកំពុងធ្វើការកែទម្រង់វប្បធម៌របស់នាង ដោយផ្តោតលើសិទ្ធិស្ត្រី។ Samar និយាយថា ស្ថានភាពស្ត្រីមានការលំបាកខ្លាំងក្នុងការផ្លាស់ប្តូរក្នុង NWFP ។ នាងនិយាយថា៖ «វាពិតជាផ្នែកមួយក្នុងចំណោមទិដ្ឋភាពដែលមិនអាចប៉ះពាល់បានក្នុងជីវិតរបស់ពូខុន។
Samar បានប្រឈមមុខនឹងការរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះការងារនេះដោយ Pukhtuns ដែលជឿថានាងមិនមានស្នេហាជាតិ និងខ្មាស់អៀន Pukhtuns ។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលដែលនាងនិយាយចេញមក នាងក៏ទទួលបានការគាំទ្រពី ពូ ខាន់ ជេមស៍ ដែលចូលចិត្តអ្វីដែលនាងនិយាយ ប៉ុន្តែមានអារម្មណ៍ថាគ្មានកម្លាំងក្នុងការនិយាយដូចគ្នា។ ដូច DSZT នាងជឿថាជាទូទៅ វប្បធម៌មានសារៈសំខាន់ចំពោះ Pukhtuns ជាងសាសនាឥស្លាម។ ការក្លាយជា Pukhtun មានភាពសក្ដិសមគឺសំខាន់ជាងការធ្វើជាអ្នកកាន់សាសនាឥស្លាមសក្តិសម។ កិត្តិយសនៃការក្លាយជា Pukhtun ត្រូវតែត្រូវបានការពារ។ Samar ជឿថាទិដ្ឋភាពនៃ Pukhtunwali ដែលជាក្រមបុរាណនៃកិត្តិយស និងទំនៀមទម្លាប់របស់ Pukhtun គឺល្អ ទោះបីជាមានផ្នែកផ្សេងទៀតដែលត្រូវការកំណែទម្រង់ក៏ដោយ។
ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ចង់ដឹងពីរបៀបដែល Samar អភិវឌ្ឍមនសិការដើម្បីធ្វើការជាមួយស្ត្រីលើការកែទម្រង់វប្បធម៌ Pukhtun ។ នាងបានប្រាប់ខ្ញុំថា នាងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តដោយឪពុករបស់នាង ឱ្យបង្កើតមិត្តភាពដោយឈរលើមូលដ្ឋានស្មើភាពជាមួយស្ត្រី Pukhtun ដែលរស់នៅតាមភូមិនានានៅតំបន់ជនបទ ទោះបីជាពួកគេមានវណ្ណៈសេដ្ឋកិច្ចទាបក៏ដោយ។ នៅពេលដែល Samar កាន់តែចាស់ នាងចាប់ផ្តើមបង្កើតការយល់ដឹងអំពីការរឹតបន្តឹងដែលស្ត្រីទាំងនេះបានជួបប្រទះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ និងអ្វីដែលនាងមិនប្រឈមមុខនឹងខ្លួនឯង។
ស្ត្រីមើលការរាំអាពាហ៍ពិពាហ៍, Rawalpindi
ចាប់អារម្មណ៍លើផ្នែកនរវិទ្យា សាម៉ាបានចាប់ផ្តើមចងក្រងឯកសារអំពីទំនៀមទម្លាប់វប្បធម៌ដែលទាក់ទងនឹងកុលសម្ព័ន្ធ Pukhtuns ដែលកំពុងទស្សនាទីសក្ការៈបូជា។ នាងចាប់អារម្មណ៍នឹងទំនៀមទម្លាប់ពិសេសនៃដំណើរទស្សនកិច្ចបែបនេះ។ នាងបានកត់សម្គាល់ថា តាមរយៈបទចម្រៀងប្រជាប្រិយ ដែលភាគច្រើនត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយស្ត្រី ស្ត្រីមានវេទិកាសាធារណៈមួយ ដែលពួកគេអាចបញ្ចេញបញ្ហារបស់ពួកគេតាមលក្ខណៈវប្បធម៌ដែលអាចទទួលយកបាន ដោយមិនបញ្ចេញឈ្មោះ ប៉ុន្តែនៅតែជាសាធារណៈ។ ដូច្នេះ ចម្រៀងប្រជាប្រិយ មានអត្ថន័យច្រើន។ ក្នុងនាមជាស្ត្រីជនជាតិភូកតុន អ្នកស្រី សាម៉ារ បានរកឃើញថា ស្ត្រីកុលសម្ព័ន្ធទទួលយកនាង ហើយបើកចំហយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការចែករំលែកបញ្ហារបស់ពួកគេជាមួយនាង។
Samar ចង្អុលបង្ហាញថាវប្បធម៌មិនឋិតិវន្តទេ។ អ្វីដែលត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាប្រពៃណីវប្បធម៌ថេរនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះអាចនឹងវិវត្តន៍ទៅតាមពេលវេលាពីប្រពៃណីកិត្តិយសទៅជាអវិជ្ជមានយ៉ាងខ្លាំង។ ជាឧទាហរណ៍ វិធីសាស្ត្រដោះស្រាយវិវាទ "ប្រពៃណី" បច្ចុប្បន្នពាក់ព័ន្ធនឹងការបង់ប្រាក់ក្មេងស្រីដល់គ្រួសារដែលត្រូវបានប្រព្រឹត្តខុស។ Samar បានចងក្រងឯកសារការអនុវត្តនេះនៅក្នុងស្រុកចំនួនពីរក្នុងតំបន់តាំងទីលំនៅ (តំបន់តាំងទីលំនៅគឺជាផ្នែកនៃ NWFP ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់រដ្ឋាភិបាលផ្លូវការ ផ្ទុយពីតំបន់កុលសម្ព័ន្ធដែលភាគច្រើនមានស្វ័យភាព)។ ការអនុវត្តស្រដៀងគ្នានេះកើតឡើងនៅក្នុងខេត្តផ្សេងទៀតនៃប្រទេសប៉ាគីស្ថាន ទោះបីជាមានឈ្មោះផ្សេងគ្នាក៏ដោយ។ តាមប្រវត្តិសាស្ត្រ Samar ជឿថាទំនៀមទំលាប់នេះពាក់ព័ន្ធនឹងក្មេងស្រីមកពីគ្រួសារមួយ ឬភូមិមួយទៅគ្រួសារ ឬភូមិមួយផ្សេងទៀត ហើយត្រលប់មកវិញជាមួយនឹងអំណោយ ដែលបង្ហាញពីការគោរពនៃគ្រួសារមួយ ឬភូមិសម្រាប់ស្ត្រីនៃអ្នកផ្សេងទៀត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការអនុវត្តនេះបានធ្លាក់ចុះរហូតដល់វាឈានដល់ទម្រង់បច្ចុប្បន្នរបស់វា។ Samar កំពុងប្រឈមនឹងការអនុវត្តដំណោះស្រាយវិវាទនេះនៅក្នុងតុលាការកំពូល ដោយសង្ឃឹមថានឹងមានការប្រកាសថាខុសច្បាប់។
បុរសចំណាស់ Rawalpindi
មានភាពខុសគ្នារវាងវប្បធម៌របស់ជនជាតិ Pukhtuns ដែលរស់នៅក្នុងតំបន់កុលសម្ព័ន្ធ និង Pukhtuns ដែលរស់នៅក្នុងតំបន់តាំងទីលំនៅ។ នៅតំបន់កុលសម្ព័ន្ធ ស្ត្រីធ្វើការក្នុងចំការ។ បុរសរីករាយក្នុងការណែនាំប្រពន្ធរបស់ពួកគេដល់ភ្ញៀវ។ នៅតំបន់តាំងលំនៅ បុរសនឹងមិនធ្វើបែបនេះទេ។ នេះប្រហែលជាដោយសារប្រពៃណីវប្បធម៌ត្រូវបានអនុវត្តយ៉ាងងាយស្រួលនៅពេលដែលមានវិបុលភាពសេដ្ឋកិច្ចគ្រប់គ្រាន់។ នៅតំបន់កុលសម្ព័ន្ធ ស្ត្រីត្រូវធ្វើការនៅខាងក្រៅផ្ទះ។ ជាធម្មតាពួកគេនឹងជួបអ្នកខាងក្រៅពីពេលមួយទៅពេលមួយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅតំបន់ដែលបានតាំងទីលំនៅ វាមិនត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាការចាំបាច់ដែលស្ត្រីធ្វើការនៅខាងក្រៅផ្ទះនោះទេ។
ជាផ្នែកមួយនៃការងាររបស់នាង Samar បានផលិតកម្មវិធីជជែកសម្រាប់ប៉ុស្តិ៍ទូរទស្សន៍ Pashto ដែលនាងរៀបចំ។ នាងបានអញ្ជើញភ្ញៀវកិត្តិយសមួយចំនួន។ ភ្ញៀវម្នាក់ក្នុងចំណោមភ្ញៀវទាំងនេះគឺលោកបណ្ឌិត Wiqar Ali Shah ដែលជាអ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រដែលស្នាដៃបោះពុម្ពផ្សាយរួមមានការស្រាវជ្រាវអំពី Abdul Ghaffar Khan នៅ Khudai Khidmatgars (KKs)។ ក្នុងកម្មវិធី លោកបានការពារកិត្តិយសការសម្លាប់ស្ត្រី ហើយថានេះជារឿងត្រឹមត្រូវក្រោមលោក Pukhtunwali ។ Samar មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងដែលសាស្រ្តាចារ្យមកពីសាកលវិទ្យាល័យដ៏មានកិត្យានុភាពក្នុងទីក្រុង Islamabad នឹងតស៊ូមតិចំពោះមុខតំណែងបែបនេះ។ នាងបានភ្លេចតួនាទីជាអ្នករៀបចំកម្មវិធីជជែកជាបណ្ដោះអាសន្ន ដើម្បីប្រជែងនឹងការថ្លែងរបស់លោកវេជ្ជបណ្ឌិត Wiqar Ali Shah។ នាងជឿជាក់ថា ដោយសារតួនាទីជាអ្នកសិក្សា ទើបគាត់ធ្វើជាគំរូដល់យុវជន ភុក តុន ជាច្រើន។
នៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំ Samar គឺត្រឹមត្រូវ។ តួនាទីចម្បងនៃការសិក្សានៅក្នុងសង្គមគឺដើម្បីអភិវឌ្ឍ និងបញ្ជូនគំនិតទៅកាន់អ្នកដទៃ។ នៅពេលដែលគំនិតទាំងនេះរួមបញ្ចូលការសម្លាប់ស្ត្រីសម្រាប់អាកប្បកិរិយាជាក់លាក់នោះ អ្នកដែលតស៊ូមតិមានដៃម្ខាងនៅលើដៃនៃកាំបិតដែលត្រូវបានរុញចូលទៅក្នុងទ្រូងរបស់ស្ត្រីដែលត្រូវបានគេសម្លាប់ហើយដៃម្ខាងទៀតនៅលើមាត់ដែលញញឹមដើម្បីបញ្ឈប់។ ការស្រែក។ សេរីភាពមិនមែនគ្រាន់តែជាការអរូបីទេ។
***
វិធីសាស្រ្តមួយដើម្បីយល់ពីអាំងតង់ស៊ីតេនៃការមិនទុកចិត្តនៅក្នុងប្រទេសប៉ាគីស្ថានគឺភ្ជាប់វាទៅនឹងលក្ខខណ្ឌនយោបាយ និងសេដ្ឋកិច្ចដែលកំពុងមាន។ ចាប់តាំងពីការបង្កើតប្រទេសក្នុងឆ្នាំ 1948 រដ្ឋាភិបាលរបស់នាងត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយរបបផ្តាច់ការយោធា។ ប៉ាគីស្ថានបច្ចុប្បន្នត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយមេដឹកនាំផ្តាច់ការយោធា។ ការអះអាងរបស់ពួកគេអំពីការបម្រើប្រជាជនដោយឥតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនមួយឡែក វាពិបាកក្នុងការគេចចេញពីការសន្និដ្ឋានថារបបទាំងនេះបានពន្យាពេលយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់វឌ្ឍនភាពនយោបាយរបស់ប្រទេសប៉ាគីស្ថាន។ ជនជាតិប៉ាគីស្ថានម្នាក់បានបង្ហាញពីភាពស្រដៀងគ្នាយ៉ាងរស់រវើក។ ឧបមាថា អ្នកយាមនៅច្រកចូលសណ្ឋាគារ ដែលអ្នកស្នាក់នៅបានវាយលុកសណ្ឋាគារ ហើយយកវាពីលើ បណ្តេញចេញ ឬសូម្បីតែសម្លាប់ម្ចាស់ និងគ្រប់គ្រងភ្ញៀវ។ នោះជាអ្វីដែលយោធាបានធ្វើនៅប៉ាគីស្ថាន។ ភាពស្រដៀងគ្នានេះមានប្រសិទ្ធភាពជាពិសេស ដោយសារតែឆ្មាំសន្តិសុខសណ្ឋាគារនៅក្នុងប្រទេសប៉ាគីស្ថានមានឋានៈទាប ផ្ទុយពីយោធាដែលបានផ្តល់រង្វាន់ដល់សមាជិករបស់ខ្លួនគ្រប់ប្រភេទនៃអត្ថប្រយោជន៍ដែលរកកម្រៃបាន។ ជាការពិត យោធាបានបង្រួបបង្រួមខ្លួនឯងនៅក្នុងបញ្ហាដ៏យូរអង្វែងមួយទៀតរបស់ប៉ាគីស្ថាន - សក្តិភូមិ - ដែលរក្សាមនុស្សរាប់លាននាក់នៅក្នុងភាពច្របូកច្របល់ និងធ្វើឱ្យការអនុវត្តលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យនយោបាយពិតប្រាកដមានការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង។
ប៉ាគីស្ថានមានដោយសារតែក្នុងការឈានដល់ការទាមទារឯករាជ្យរបស់ឥណ្ឌាពីចក្រភពអង់គ្លេស ជនមូស្លីមមួយចំនួនខ្លាចថាពួកគេនឹងត្រូវគ្រប់គ្រងដោយហិណ្ឌូ ដូច្នេះពួកគេបានតវ៉ាទាមទាររដ្ឋរបស់ខ្លួន។ ពួកគេបានបញ្ចុះបញ្ចូលដោយជោគជ័យនូវចំនួនជនមូស្លីមគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីចូលរួមជាមួយពួកគេក្នុងការប្រយុទ្ធដើម្បីមាតុភូមិមូស្លីម។ កិច្ចសហការប្រកបដោយផ្លែផ្ការបស់ជនមូស្លីមដូចជា Abdul Ghaffar Khan និង KKs ជាមួយហិណ្ឌូបានប្រឈមមុខនឹងទស្សនៈពិភពលោកផ្តាច់ខ្លួននេះ។ Khan និង KKs មិនគាំទ្រការបង្កើតប៉ាគីស្ថានទេ។ នៅពេលដែលប៉ាគីស្ថានក្លាយជាការពិត ពួកគេត្រូវបានគេហៅថាជាជនក្បត់ដោយពួកឥស្សរជនប៉ាគីស្ថាន ហើយត្រូវបានគាបសង្កត់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ទោះបីជាការពិតដែលថាពួកគេបានលះបង់ច្រើនជាងអ្នកកាន់សាសនាឥស្លាមដទៃទៀតដើម្បីឯករាជ្យភាពពីចក្រភពអង់គ្លេសក៏ដោយ ពួកគេត្រូវបានព្រងើយកន្តើយដោយអាម៉ាស់ ឬត្រូវបានបិសាចប៉ាគីស្ថានជាច្រើននាក់ដែលមិនមែនជាជនជាតិ Pukhtun ។ នាយករដ្ឋមន្ត្រីទីមួយរបស់ប្រទេសប៉ាគីស្ថាន លោក Liaqat Ali Khan បានហៅ Khan ជាហិណ្ឌូ។ នៅឆ្នាំ 1948 អ្នកគាំទ្រ 150 នៃ KKs ត្រូវបានសម្លាប់ ហើយ 400 នាក់បានរងរបួសនៅក្នុងការសម្លាប់រង្គាលដែលធ្វើឡើងដោយប៉ូលីសនៅទីក្រុង Babra ។ Khan បានចំណាយពេលពាក់កណ្តាលនៃពន្ធនាគាររយៈពេល 30 ឆ្នាំរបស់គាត់នៅក្នុងពន្ធនាគារប៉ាគីស្ថាន។
វាអាចជាប្រទេសប៉ាគីស្ថាន ដែលទទួលបានជោគជ័យយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការគាបសង្កត់មេដឹកនាំស្មោះត្រង់ និងសមរម្យដូចជា Khan និងជំនួសកន្លែងរបស់ពួកគេដាក់សក្តិភូមិ ជនផ្តាច់ការ និងជ្រុលនិយម គឺជាធម្មជាតិ ស្ទើរតែដោយមិនដឹងខ្លួន ដែលនឹងធ្វើឱ្យពលរដ្ឋរបស់ខ្លួនមានការភ័យខ្លាចពីធម្មជាតិ និងការមិនទុកចិត្តយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដល់ប្រជាជនរបស់ខ្លួន។ លទ្ធភាព? តើវាអាចមានទំនាក់ទំនងរវាងការគាបសង្កត់ផ្នែកនយោបាយ និងការគាបសង្កត់លើភាពស្និទ្ធស្នាលរបស់មនុស្ស ដែលទាំងពីរត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅលើតម្រូវការក្នុងការគ្រប់គ្រង និងរៀបចំសង្គមដែរឬទេ?
***
វិធីមួយដើម្បីស្វែងយល់សំណួរទាំងនេះអាចតាមរយៈកំណាព្យ។ សកម្មភាពសង្គមនៅប៉ាប៊ីមានកម្រិត។ កំណាព្យគឺជាល្បែងកំសាន្តក្នុងស្រុកដែលនាំមនុស្សរួមគ្នាដើម្បីផ្លាស់ប្តូរគំនិត និងជាការពិតណាស់កំណាព្យ។ នៅថ្ងៃអាទិត្យដំបូងនៃខែ Kamil Pashto Adabi (សមាគមអក្សរសាស្ត្រ Kamil Pashto) ជួបប្រជុំគ្នានៅក្នុងអ្វីដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា mushaira. Mushaira, ការប្រជុំនៃកវី, ខ្លួនវាជាឈ្មោះគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍, និរុត្តិសាស្ត្ររបស់វារួមទាំងកំណាព្យនិងស្មារតី។ មានក្រុមកំណាព្យ Pukhtun ច្រើនជាង 250 នៅទូទាំងប្រទេសប៉ាគីស្ថាន និងទីក្រុងមួយចំនួននៅមជ្ឈិមបូព៌ា។
Kamil Pashto Adabi, Pabbi
ការប្រើប្រាស់ភាសាក្នុងស្រុកនៅក្នុងប្រទេសប៉ាគីស្ថានគឺមានលក្ខណៈនយោបាយខ្ពស់។ ភាសាផ្លូវការរបស់ប៉ាគីស្ថានគឺ អ៊ូឌូ និងអង់គ្លេស។ ភាសាក្នុងស្រុកសំខាន់ៗរួមមាន Punjabi, Sindhi, Pashto (និយាយដោយ Pukhtuns), Saraiki និង Baluchi ។ ប្រជាជនប៉ាគីស្ថានជាច្រើននិយាយជាភាសាក្នុងស្រុករបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែទទួលបានការអប់រំរបស់ពួកគេជាភាសាអ៊ូឌូ និងភាសាអង់គ្លេស ដែលភាសាទាំងពីរនេះជាភាសានាំចូល។ ទូរទស្សន៍ប៉ាគីស្ថានផ្តល់ការសរសេរកម្មវិធីតិចតួចបំផុតជាភាសាក្នុងស្រុកដូចជា Pashto ហើយខណៈពេលដែលមានការផ្សាយវិទ្យុទូលំទូលាយជាងនៅក្នុងភាសាក្នុងស្រុក វិទ្យុមិនមានប្រជាប្រិយភាពដូចទូរទស្សន៍ទេ។ ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយបោះពុម្ព Pashto នៅក្នុង NWFP មិនត្រូវបានអានយ៉ាងទូលំទូលាយទេ។
ហាសិប ឬហុកសិបឆ្នាំមុន វាពិបាកក្នុងការស្វែងរកអ្នកចេះដឹងដែលនឹងសរសេរជាភាសាប៉ាសតូ។ ប៉ុន្តែដោយសារការងាររបស់អ្នកកែទម្រង់ Pashto ភាសាបានដំណើរការរស់ឡើងវិញ។ អ្នកកែទម្រង់រួមមាន Bacha Khan ដែលបានបង្កើតទិនានុប្បវត្តិ ពូខុននិងតួអក្សរអក្សរសិល្ប៍ដែលបានណែនាំប្រភេទអក្សរសាស្ត្រជាច្រើនចូលទៅក្នុងភាសា Pashto ដូចជាប្រលោមលោកជាដើម។
ក្រុមកំណាព្យ Pabbi បានដំណើរការតាំងពីឆ្នាំ 1970 មកម្ល៉េះ។ ពេលខ្លះវានៅស្ងៀម ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃទី 21 ខែមិថុនា ឆ្នាំ 1979 វាត្រូវបានរស់ឡើងវិញ។ វាត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះតាមតួអង្គអក្សរសាស្ត្រសំខាន់ Dost Muhammad Khan Kamil Momund ដែលមកពីភូមិតូចមួយនៅជិត Pabbi ។ Kamil គឺជាមេធាវី និងជាសិស្សដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់ Khushal Khan Kattak ដោយបានបោះពុម្ពការប្រមូលកំណាព្យដ៏ពេញនិយមរបស់ Kattak ។ ក្រុមនេះធ្លាប់ត្រូវបានគេហៅថា Khushal Pashto Adabi Jirga ប៉ុន្តែឈ្មោះត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរនៅថ្ងៃទី 23 ខែកក្កដាឆ្នាំ 1983 ដោយសារតែមានក្រុមពីរផ្សេងទៀតដែលមានឈ្មោះដូចគ្នានៅក្នុងប្រទេសប៉ាគីស្ថាន។
បច្ចុប្បន្ននេះ Kamil Pashto Adabi រៀបចំការប្រជុំប្រចាំខែរបស់ពួកគេនៅសាលា និងមហាវិទ្យាល័យ Cenna ដែលដំណើរការដោយឯកជន ដែលជាសាលាមួយក្នុងចំណោមសាលាពេញនិយមពីរនៅ Pabbi ។ ម្ចាស់ និងជាអ្នកគ្រប់គ្រងសាលានេះគឺ Ghulam Nabi Cenna ។ Cenna បានផ្តល់មូលនិធិសម្រាប់ការបោះពុម្ពសៀវភៅកំណាព្យចំនួន 15 ក្បាលរួមទាំងសៀវភៅមួយក្បាលដោយកូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះ Adnan Mangal ដែលជាសមាជិកនៃក្រុមកំណាព្យ។ Adnan គឺជាយុវជនដែលស្រលាញ់ និងរំជួលចិត្តក្នុងវ័យ XNUMX របស់គាត់ ដែលបានប្រាប់ខ្ញុំក្នុងរយៈពេលប្រាំនាទីនៃការជួបខ្ញុំថាគាត់ "នឹងស្លាប់" ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានស្នាក់នៅជាភ្ញៀវនៅក្នុងផ្ទះរបស់គាត់។ ខ្ញុំមិននៅជាមួយគាត់ទេ។ គាត់មិនស្លាប់ទេ។ Adnan បានរៀបការកាលពីឆ្នាំមុន ហើយគាត់សង្ឃឹមថានឹងបានចូលរួមជាមួយប្រពន្ធរបស់គាត់ក្នុងរដ្ឋ Florida ក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ។ ក្នុងនាមជាបុរសម្នាក់ដែលឱ្យតម្លៃវប្បធម៌របស់គាត់ ខ្ញុំបានសាកល្បងគាត់អំពីរបៀបដែលគាត់នឹងស៊ូទ្រាំនឹងវប្បធម៌បរទេស និងជាមួយប្រពន្ធដែលប្រហែលជាមិនចាំបាច់ចែករំលែកទស្សនៈរបស់គាត់លើតួនាទីស្ត្រី។ វាបានលេចឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័សថា Adnan មិនចង់ឱ្យប្រពន្ធរបស់គាត់ធ្វើការ។ “មិនអីទេ?” ខ្ញុំបានសួរ។ “ចុះបើនាងចង់ក្លាយជាមេធាវី ឬរឿងបែបនេះ”។ គាត់យល់ស្របថានេះជាមុខរបរដ៏ល្អមួយ គាត់សប្បាយចិត្តសម្រាប់ប្រពន្ធរបស់គាត់ក្នុងការងារណាមួយដែលគាត់ជាចៅហ្វាយ ប៉ុន្តែគាត់មិនចង់ឃើញការងាររបស់គាត់នៅក្រោមនរណាម្នាក់ក្នុងការងារណាដែលប៉ះពាល់ដល់កិត្តិយស ឬសេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់គាត់នោះទេ។ គាត់ចង់ឱ្យនាងនៅផ្ទះ។ មានតែការសន្ទនារបស់យើងយឺតទេ ទើបលេចចេញថានាងនៅរៀនវិទ្យាល័យ ហើយមានអាយុត្រឹមតែ ១៥ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។
Adnan Mangal កូនប្រុសរបស់ Ghulam Nabi Cenna, Pabbi
បុរសនិងស្ត្រីមិនចូលរួមក្នុងឱកាសសង្គមនៅប៉ាប៊ីទេ។ ការលើកលែងតែមួយគត់គឺសកម្មភាពដូចជាអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលក្នុងករណីណាក៏ដោយត្រូវបានកំណត់ចំពោះតែគ្រួសារប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះនៅក្នុងក្រុមកំណាព្យនេះមានតែបុរសទេដែលជួបគ្នា។ មានកវីវ័យក្មេង និងក្លាហានម្នាក់នៅ Pabbi ឈ្មោះ Naheed Sahar ។ នាងបើកសាលាដែលគេស្គាល់ថា Sahar Educational Academy ។ នាងធ្លាប់ជានាយករងនៅ Ceena ។ ថ្វីត្បិតតែជាកវីដែលបានបោះពុម្ពផ្សាយ ដោយសារវប្បធម៌រងរបស់ Pabbi កំណត់ក៏ដោយ ក៏នាងមិនអាចចូលរួមកម្មវិធី Mushaira របស់ Pabbi បានទេ។ ជាសំណាងល្អសម្រាប់នាង (និងសង្គមរបស់នាង ខ្ញុំជឿថា) នាងអាចចូលរួម mushaira នៅកន្លែងផ្សេងទៀតនៅក្នុង NWFP ដែលជាកន្លែងដែលការបំបែកយេនឌ័រមិនគួរឱ្យជឿ។
ការប្រជុំកំណាព្យដែលខ្ញុំបានចូលរួមគឺជាកិច្ចការតូចមួយ។ ប៉ុន្តែនេះមិនតែងតែដូច្នេះទេ។ នៅថ្ងៃទី 22 ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ 1980 កម្មវិធីដ៏ធំមួយត្រូវបានធ្វើឡើងនៅវិទ្យាល័យរដ្ឋាភិបាលក្នុងទីក្រុង Pabbi ដែលក្នុងនោះភ្ញៀវរួមមានរដ្ឋមន្ត្រីសហព័ន្ធសម្រាប់ការអប់រំ ទេសចរណ៍ និងវប្បធម៌ Nawabzada Mohammed Ali Hoti និងទីប្រឹក្សាខេត្តសម្រាប់ការអប់រំ Abdul Hasham Khan ។ ទស្សនិកជនមានជាងមួយពាន់នាក់។ កិច្ចប្រជុំបានបន្តពេញមួយថ្ងៃ និងពេញមួយយប់។ ប្រធានបទនៃកិច្ចប្រជុំគឺកវី Pukhtun ដ៏ល្បីល្បាញ Khushal Khan Kattak ដែលជាកវីល្បីបំផុតទីពីរក្នុងចំណោម Pukhtuns ។ Kattak គឺជាប្រភេទព្រះអង្គម្ចាស់ចម្បាំង ជាបុរសម្នាក់ដែលស្រលាញ់កំណាព្យដូចនារីជាច្រើនក្នុងជីវិតរបស់គាត់។
Pervez អ្នកបើកតាក់ស៊ី គឺជាសមាជិកម្នាក់ទៀតនៃក្រុមកំណាព្យរបស់ Pabbi ។ គាត់បានសូត្រកំណាព្យរបស់គាត់ដោយច្រៀងតាមអ្វីដែលគេស្គាល់ក្នុងស្រុកថាជារបៀប "ច្រៀងចម្រៀង"។ ឪពុកក្មេករបស់គាត់ Ahmad Khan គឺជាអ្នកចំរៀងប្រជាប្រិយម្នាក់ដែលធ្លាប់ច្រៀងនៅវិទ្យុ Peshawar ។ នោះគឺនៅប៉ុន្មានថ្ងៃមុនស្ថានីយ៍វិទ្យុមានឧបករណ៍ថតសំឡេង ដូច្នេះការសម្តែងបែបនេះបានផ្សាយបន្តផ្ទាល់។ Ahmad Khan ចូលចិត្តសត្វក្រួច ហើយមានពេលមួយគាត់បាននាំសត្វក្រួចមកជាមួយនៅក្នុងស្ទូឌីយោ ដែលគាត់បានដាក់នៅលើកៅអី។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងច្រៀងនៅលើអាកាស បុរសម្នាក់បានចូលទៅក្នុងស្ទូឌីយ៉ូ ហើយអង្គុយនៅលើកៅអី នាំឱ្យ Khan ស្រែកខ្លាំងៗនៅកណ្តាលបទចម្រៀងរបស់គាត់ថា "អ្នកកំពុងសម្លាប់សត្វក្រួចរបស់ខ្ញុំ!" នឹកស្មានមិនដល់ប្រតិកម្មរបស់អ្នកស្តាប់ពេញខេត្ត!
លោក Pervez កូនប្រសាររបស់ Ahmad Khan លោក Pabbi ។ វាជាឪពុកក្មេករបស់គាត់ដែលបាននាំសត្វក្រួចចូលទៅក្នុងស្ថានីយ៍វិទ្យុ ហើយបង្កឱ្យមានការចលាចលនៅលើអាកាស។
សមាជិកផ្សេងទៀតរួមមាន Nasir Afridi ដែលជាគ្រូបង្រៀនភាសាអង់គ្លេស និងជាសិស្សនៃព្រះពុទ្ធសាសនា និង Pashto ។ Zahidur Rahman Saifi គឺជាមេស្ថានីយ៍រថភ្លើង។ Liaqat Ashiq, ជាងកាត់ដេរ; Hajji Adbul Wadood ប្រធានផ្នែកព្រាង WAPDA (ចូលនិវត្តន៍); Mohammed Ghafoor Khan Kheil ដែលជាម្ចាស់ស្ថានីយ៍រថភ្លើងម្នាក់ទៀត ប៉ុន្តែមកពី Swat ។
Hajji Adbul Wadood អានកំណាព្យរបស់គាត់ឈ្មោះ Pabbi
នៅក្នុងការប្រជុំ កវីបានអាន (ឬដូចជា Pervez ច្រៀង) កំណាព្យរបស់ពួកគេ ដោយអន្ទះសារចង់បានមតិកែលម្អពីសមាជិកផ្សេងទៀត។ ជំនួបនេះមានភាពសប្បាយរីករាយដោយមានការសើចសប្បាយនិងការរអ៊ូរទាំនៃការអបអរដែលអមជាមួយការអានភាគច្រើន។ DSZT បានណែនាំគំនិតនៃការរិះគន់កំណាព្យដល់ក្រុម។ មុននឹងកវីនេះបានអានស្នាដៃរបស់ខ្លួន ហើយមានមតិតិចឬច្រើន។ ដំបូងឡើយ កវីមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានគេជេរ ឬអាក់អន់ចិត្តពេលការងាររបស់ពួកគេត្រូវបានគេរិះគន់ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ ពួកគេបានដឹងគុណចំពោះមតិត្រឡប់។ DSZT បានផ្តល់យោបល់ថា វាជាការល្អបំផុតដែលពួកគេមិនឆ្លើយតបទៅនឹងការរិះគន់ ឬមតិកែលម្អណាមួយពីក្រុម លើកលែងតែនៅពេលឆ្លើយសំណួរនៃការបំភ្លឺ។ នេះឆ្លុះបញ្ចាំងពីដំណើរការនៃការបោះពុម្ព ព្រោះនៅពេលដែលសៀវភៅមួយត្រូវបានបោះពុម្ព វាមិនមានឱកាសសម្រាប់ការសន្ទនារវាងអ្នកអាន និងអ្នកសរសេរនោះទេ សៀវភៅនេះត្រូវចំណាយពេលលើជីវិតផ្ទាល់ខ្លួននៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នកអាន។
បុរសស្តាប់តន្ត្រី, ការ៉ាជី
ប្រហែលជានៅក្នុងកំណាព្យ យើងអាចរកឃើញថាបានបង្ហាញពីការចង់បាននៃស្មារតី Pukhtun សម្រាប់មិនត្រឹមតែបំណងប្រាថ្នាប្រពៃណីរបស់ពួកគេសម្រាប់សេរីភាពនយោបាយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែសេរីភាពពីអ្វីទាំងអស់ដែលជាប់ទាក់ទងនឹងស្មារតីរបស់មនុស្ស។ នេះអាចជាតំបន់ស្រាវជ្រាវដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយ។ គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ កវីដែលពេញនិយមបំផុតក្នុងចំណោម Pukhtuns គឺជាកវីអាថ៌កំបាំងរបស់ Peshawar Rahman Baba (AD 1650-1715) ។ ប្រសិនបើ Kattak គឺជាគំរូនៃបុរស Pukhtun គំរូមួយ នោះ Baba អាចជាការប្រឆាំងរបស់វា។ បាបាស្ទើរតែមិនខ្វល់ខ្វាយនឹងការគោរពតាមបទដ្ឋានសាសនា ជំនួសមកវិញការងូតទឹកក្នុងវត្តមានដ៏គួរឱ្យស្រលាញ់របស់ព្រះ។ សម្រាប់អ្នកដែលមានអារម្មណ៍ត្រេកត្រអាលបែបនេះ តើត្រូវមានទំនៀមទម្លាប់ និងច្បាប់អ្វីខ្លះ?
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ