នេះគឺជារឿងមួយពីតំបន់ហ្កាហ្សាដែលរួមចំណែកដោយ Barbara Lubin ដែលជាអ្នកដឹកនាំមនុស្សធម៌ដែលមានការគោរពយ៉ាងល្អនៃសម្ព័ន្ធភាពកុមារមជ្ឈិមបូព៌ា ដែលជាអង្គការមិនរកប្រាក់ចំណេញដែលធ្វើការដើម្បីសិទ្ធិ និងសុខុមាលភាពរបស់កុមារនៅមជ្ឈិមបូព៌ាដោយបញ្ជូនការដឹកជញ្ជូនជំនួយទៅ ប៉ាឡេស្ទីន អ៊ីរ៉ាក់ និងលីបង់ និងគម្រោងគាំទ្រដែលធ្វើឱ្យជីវិតកាន់តែប្រសើរឡើងសម្រាប់កុមារ។
"មានរឿងជាច្រើនដែលត្រូវនិទានពីថ្ងៃដំបូងរបស់យើងនៅហ្គាហ្សា។ ការឈឺចាប់ និងការបំផ្លិចបំផ្លាញជាច្រើន ប៉ុន្តែមានរឿងមួយជាពិសេសដែលខ្ញុំគិតថាពិភពលោកត្រូវស្តាប់។ ខ្ញុំបានជួបម្តាយម្នាក់ដែលនៅផ្ទះជាមួយកូនដប់នាក់របស់នាងនៅពេលនោះ។ ទាហានអ៊ីស្រាអែលបានចូលទៅក្នុងផ្ទះ ហើយទាហានបានប្រាប់នាងថានាងត្រូវជ្រើសរើសកូនប្រាំនាក់ក្នុងចំណោមកូនរបស់នាងដើម្បី 'ជូនជាអំណោយដល់អ៊ីស្រាអែល'។ ពេលនាងស្រែកដោយភាពភ័យខ្លាច ពួកគេបានទាមទារម្តងហើយម្តងទៀត ហើយប្រាប់នាងថា នាងអាចជ្រើសរើសបាន ឬក៏ពួកគេនឹងជ្រើសរើសឱ្យនាង រួចទាហានទាំងនេះបានសម្លាប់កូនរបស់នាងចំនួនប្រាំនាក់នៅចំពោះមុខនាង»។ – Barbara Lubin, "Notes from Palestine", ថ្ងៃទី 22 ខែ មករា ឆ្នាំ 2009 ។
ប្រហែលជាពួកយើងដែលមានកូនអាចដាក់ខ្លួនយើងនៅក្នុងស្បែកជើងរបស់ស្ត្រីនោះ ហើយសញ្ជឹងគិតអំពីជម្រើសដែលនាងត្រូវបានបង្ខំឱ្យធ្វើ។ ទោះបីជាមិនមានពាក្យសម្រាប់អ្វីដែលបានធ្វើចំពោះស្ត្រីនេះ និងពាក្យណាមួយដែលខ្ញុំអាចផ្តល់ជូននៅទីនេះនឹងធ្វើឱ្យឈឺចាប់ខ្លីនៃអ្វីដែលត្រូវនិយាយ និងធ្វើក៏ដោយ ខ្ញុំនឹងស្វែងយល់ដោយសង្ខេបអំពីការតស៊ូដែលនៅពីក្រោយទង្វើដែលមានតែព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះដែលអាចអត់ទោសបាន។
អស់រយៈពេលហុកសិបឆ្នាំមកហើយ ជនជាតិអាមេរិកត្រូវបានការពារជាប្រព័ន្ធពីការពិតរបស់ប៉ាឡេស្ទីន។ ប្រាកដជាអ្នកដែលយកចិត្តទុកដាក់ពិតជាអាចរកឃើញការពិត។ សព្វថ្ងៃនេះការរកឃើញបែបនេះអាចត្រូវបានធ្វើឡើងជាមួយនឹងការសាកសួរតាមអ៊ីនធឺណិតបឋម ប៉ុន្តែប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានសំខាន់ៗដែលប្រជាជនអាមេរិកភាគច្រើនពឹងផ្អែកជាមូលដ្ឋានបង្ខូចទ្រង់ទ្រាយការពិតរបស់ប៉ាឡេស្ទីន។ ដោយមើលឃើញពីភាពរសើបរបស់អ៊ីស្រាអែល ពួកគេបានពិពណ៌នាជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនថាមិនមែនជាមនុស្សដែលមានតម្រូវការ និងបំណងប្រាថ្នា និងតម្លៃសីលធម៌ស្រដៀងនឹងមនុស្សយើងទេ ប៉ុន្តែជាប្រភេទនៃមនុស្សពាក់កណ្តាលដែលជំរុញដោយការជ្រុលនិយមយ៉ាងខ្លាំង។ រាល់ការបំផ្ទុះគ្រាប់បែកអត្តឃាតត្រូវបានបំប្លែងទៅជាទស្សនីយភាពដ៏ឃោរឃៅ ដែលមិនមានការឆ្លុះបញ្ចាំងពីបរិបទប្រវត្តិសាស្ត្រ ប៉ុន្តែការខ្វះចន្លោះក្នុងចិត្តចំពោះភាពមិនសមហេតុផលនៃទង្វើនេះ។ អ្នកដែលអាចអនុវត្តទង្វើបែបនេះត្រូវតែជាកម្មសិទ្ធិរបស់ប្រភេទផ្សេងគ្នាទាំងស្រុងពីសមាជិក "ស៊ីវិល័យ" នៃពិភពលោក ដែលលោក Benjamin Netanyahu បានអំពាវនាវមុនពេលការសម្លាប់រង្គាលនៅហ្គាហ្សា។
សំណួរដែលហាមប្រាមគឺតែងតែមានថា "តើអ្វីនឹងជំរុញមនុស្សសាមញ្ញឱ្យប្រព្រឹត្តបែបនេះ?" សម្រាប់ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនដែលអនុវត្តទង្វើទាំងនេះ និងបានបោះឆ្នោតឱ្យក្រុមហាម៉ាសឡើងកាន់អំណាចនៅក្នុងការបោះឆ្នោតដោយយុត្តិធម៌បំផុតនៅមជ្ឈិមបូព៌ាអារ៉ាប់ គឺជារឿងធម្មតាដូចក្មេងជំទង់នៅ Burger King ក្នុងស្រុក។ ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនភាគច្រើនមិនត្រូវបានធ្វើពុតជាដោយពួកមូឡាដ៏អាក្រក់នោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេប្រឈមមុខនឹងជម្រើសប្រចាំថ្ងៃដែលអាច និងសម្លាប់ពួកគេ និងគ្រួសាររបស់ពួកគេ ហើយពួកគេគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីឆ្លើយតបទៅនឹងបរិយាកាសនយោបាយ និងយោធារបស់ពួកគេ។
Tជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនបានលាក់បាំងយុទ្ធសាស្ត្រយោធារបស់ពួកគេចំពោះប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនដើមកំណើតទាំងនៅក្នុងការបង្កើតរដ្ឋអ៊ីស្រាអែល ឬក្នុងអំឡុងពេលការសម្លាប់រង្គាលចុងក្រោយបង្អស់នោះទេ។ សូមពិចារណាពាក្យរបស់អ្នកវិភាគយោធាដ៏លេចធ្លោបំផុតរបស់អ៊ីស្រាអែល Ze'ev Schiff ក្នុងឆ្នាំ 1978 "... កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលតែងតែវាយប្រហារប្រជាជនស៊ីវិលដោយចេតនា និងមនសិការ ... កងទ័ពគាត់បាននិយាយថា កងទ័ពមិនដែលបែងចែកជនស៊ីវិល [ពីយោធា] គោលដៅ ... [ប៉ុន្តែ ] បានវាយប្រហារដោយចេតនាលើគោលដៅជនស៊ីវិល សូម្បីតែនៅពេលដែលការតាំងទីលំនៅរបស់អ៊ីស្រាអែលមិនត្រូវបានវាយប្រហារក៏ដោយ។ (Haaretz ថ្ងៃទី ១៥ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៨)។ ហេតុផលនយោបាយត្រូវបានពន្យល់ដោយរដ្ឋបុរសដ៏មានកិត្តិយស Abba Eban ថា "'មានការរំពឹងទុកដ៏សមហេតុផល ដែលទីបំផុតត្រូវបានបំពេញ ដែលប្រជាជនដែលរងផលប៉ះពាល់នឹងដាក់សម្ពាធឱ្យបញ្ឈប់អរិភាព"។ Eban បាននិយាយថា ឥទ្ធិពលដូចដែល Eban យល់ច្បាស់ គឺនឹងអនុញ្ញាតឱ្យអ៊ីស្រាអែលអនុវត្ត កម្មវិធីនៃការពង្រីកខុសច្បាប់ និងការគាបសង្កត់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ Eban កំពុងធ្វើអត្ថាធិប្បាយលើការពិនិត្យឡើងវិញនៃការវាយប្រហាររបស់រដ្ឋាភិបាលការងារប្រឆាំងនឹងជនស៊ីវិលដោយនាយករដ្ឋមន្ត្រី Begin ដោយបង្ហាញរូបភាព។ 'នៃអ៊ីស្រាអែលដែលចង់បានតែគ្រប់វិធានការដែលអាចកើតមាននៃការស្លាប់ និងការឈឺចាប់ដល់ប្រជាជនស៊ីវិលក្នុងអារម្មណ៍ដែលនឹកឃើញដល់របបដែលលោក ប៊េហ្គីន និងខ្ញុំមិនហ៊ាននិយាយដោយឈ្មោះ។'" - Noam Chomsky, "Gaza 15", ខែមករា។ 1978, 2009. របបដែលមិនហ៊ាននិយាយឈ្មោះរបស់វា ធ្វើអោយមានការចងចាំពី Sophies' Choice ។ នៅក្នុងរឿងនេះ ស្ត្រីជនជាតិប៉ូឡូញម្នាក់បានមកដល់ជំរុំប្រមូលផ្តុំណាស៊ី ហើយត្រូវបានបញ្ជាដោយពួកណាស៊ី ឱ្យជ្រើសរើសថាតើកូនមួយណានឹងរស់នៅ ហើយមួយណានឹងស្លាប់។ មិនដូចម្តាយប៉ាឡេស្ទីនកាលពីម្សិលមិញទេ នាងបានជ្រើសរើស។
ការពិនិត្យមើលពាក្យសំដី និងសកម្មភាពរបស់អ៊ីស្រាអែល បង្ហាញយ៉ាងរហ័សថា ការវាយប្រហារនាពេលថ្មីៗនេះ ទៅលើជនស៊ីវិល ត្រូវបានគិតទុកជាមុន និងរៀបចំយ៉ាងល្អិតល្អន់។ ប៉ុន្តែនេះគ្រាន់តែជាធាតុមួយនៅក្នុងគោលបំណងយុទ្ធសាស្ត្រធំជាងនេះ។ "អ៊ីស្រាអែលភាគច្រើននឹងដកដង្ហើមធូរស្បើយប្រសិនបើប៉ាឡេស្ទីនត្រូវបាត់ខ្លួន។ ហើយវាមិនមែនជាអាថ៌កំបាំងទេដែលថាគោលនយោបាយដែលបានដំណើរការស្របតាមអនុសាសន៍របស់ Moshe Dayan ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីសង្រ្គាមឆ្នាំ 1967៖ ប៉ាឡេស្ទីននឹង 'បន្តរស់នៅដូចសត្វឆ្កែ។ ហើយអ្នកណាដែលចង់បានអាចចាកចេញបាន។' អនុសាសន៍ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបន្ថែមទៀតត្រូវបានធ្វើឡើងដោយមនុស្សជាតិនិយមឆ្វេងដែលត្រូវបានគេចាត់ទុកថាខ្ពស់នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក ឧទាហរណ៍ លោក Michael Walzer នៃវិទ្យាស្ថានសម្រាប់ការសិក្សាកម្រិតខ្ពស់នៅព្រីនស្តុន និងជានិពន្ធនាយកនៃទស្សនាវដ្តីសង្គមនិយមប្រជាធិបតេយ្យ Dissent ដែលបានណែនាំកាលពី 35 ឆ្នាំមុនថាចាប់តាំងពីប៉ាឡេស្ទីនគឺជា "តិចតួចបំផុតសម្រាប់ ប្រជាជាតិ' ពួកគេគួរតែត្រូវបាន 'ជួយឱ្យចាកចេញ។' - Frank Barat, "On the Future of Israel and Palestine", ថ្ងៃទី 6 ខែមិថុនា ឆ្នាំ2008។
ដើម្បីរំលេចការពិតនៃជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនដែលមានស្រាប់ លោក Michael Neumann ថ្មីៗនេះបានពណ៌នាអំពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេដូចតទៅ៖ "ប៉ុន្តែឧបមាថាក្រុមចោរមួយក្រុមបានដំឡើងខ្លួនពួកគេជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេជុំវិញកសិដ្ឋានរបស់អ្នក។ ពួកគេបានយកដី និងធនធានភាគច្រើនរបស់អ្នកទៅ។ ច្រើនទៀត។ ប្រសិនបើរឿងនេះនៅតែបន្ត អ្នកនឹងស្រេកឃ្លាន ប្រហែលជាស្លាប់។ ពួកគេត្រូវបានប្រដាប់ដោយធ្មេញ ហើយមានឆន្ទៈក្នុងការប្រើអាវុធទាំងនោះច្រើន។ មធ្យោបាយតែមួយគត់ដែលអ្នកអាចការពារខ្លួនអ្នកបាន គឺធ្វើឱ្យពួកគេបង់ថ្លៃឱ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបានសម្រាប់ការឡោមព័ទ្ធរបស់ពួកគេ។ ការរំលោភបំពានឥតឈប់ឈររបស់ពួកគេមកលើកន្លែងរស់នៅរបស់អ្នក។ អ្នកមានកម្រិតទាបខ្លាំងចំពោះអាហារ និងការផ្គត់ផ្គង់ថ្នាំពេទ្យ ហើយក្រុមចោរបានកាត់ផ្តាច់ការផ្គត់ផ្គង់ទាំងនោះនៅពេលណាដែលពួកគេចង់បាន។ លើសពីនេះទៅទៀត អាវុធតែមួយគត់ដែលមានសម្រាប់អ្នកគឺគ្មានការរើសអើង ហើយនឹងធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់គ្រួសាររបស់ពួកគេ ក៏ដូចជា ចោរខ្លួនឯង អ្នកអាចប្រើអាវុធទាំងនោះ ទោះបីជាដឹងថាពួកគេនឹងសម្លាប់មនុស្សស្លូតត្រង់ក៏ដោយ។ អ្នកមិនចាំបាច់អនុញ្ញាតឱ្យពួកចោរបំផ្លាញអ្នកទេ ដោយហេតុនេះការលះបង់មនុស្សស្លូតត្រង់របស់អ្នក (រួមទាំងខ្លួនអ្នក) ដើម្បីទុកជីវិតរបស់ពួកគេ។ អ្នកមិនត្រូវការអ្នកវាយប្រហារទៅលើខ្លួនអ្នកទេ»។ Michael Neumann, "Hamas and Gaza", ថ្ងៃទី 13 ខែមករា ឆ្នាំ 2009 ។
នាយករដ្ឋមន្ត្រី Olmert បានជូនដំណឹងដល់សម័យប្រជុំរួមនៃសភាក្នុងខែឧសភា ឆ្នាំ 2006 ថា "ខ្ញុំបានជឿ ហើយរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ នៅតែជឿជាក់លើសិទ្ធិដ៏អស់កល្ប និងជាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ប្រជាជនរបស់យើងចំពោះទឹកដីនេះ" ។ ក្នុងនាមជាកាតូលិក ខ្ញុំត្រូវតែសួរខ្លួនឯងថា "តើមនុស្សទាំងនេះមិនមានសិទ្ធិការពារខ្លួនទេ?" ប្រសិនបើវាជាគ្រួសាររបស់ខ្ញុំដែលរងការគំរាមកំហែង តើខ្ញុំនឹងមិនធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងតាមអំណាចរបស់ខ្ញុំដើម្បីធ្វើឱ្យអ្នកជិះជាន់មានអារម្មណ៍ឈឺចាប់រហូតដល់ពួកគេអត់ទោសទេ? បើខ្ញុំត្រូវបានគេផ្តល់ជម្រើស Sophies តើខ្ញុំនឹងឆ្លើយតបយ៉ាងណា? ទោះបីជាភាពឃោរឃៅនាពេលថ្មីៗនេះបានបង្ខំឱ្យជ្រើសរើសតាមព្យញ្ជនៈរបស់ Sophies លើម្តាយដែលគ្មានទីពឹងក៏ដោយ ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនបានប្រឈមមុខនឹងជម្រើសរបស់ Sophies អស់រយៈពេល XNUMX ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ។ ពួកគេអាចរស់នៅដូចសត្វឆ្កែ ដូចដែលលោក Moshe Dayan បានស្នើ ដោយប្រថុយជីវិតរបស់ពួកគេ និងកូនរបស់ពួកគេពីការវាយប្រហារពីសំណាក់អ្នកតាំងលំនៅ ឬ IDF ឬពួកគេអាចធ្វើដូចដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលចង់ឱ្យពួកគេធ្វើ ហើយរត់ចេញពីស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេ ជួយសង្គ្រោះជីវិតគ្រួសាររបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែ ថ្កោលទោសពួកគេចំពោះការខ្មាស់អៀនដែលបានបោះបង់ចោលជីវិតដែលពួកគេមានសិទ្ធិដឹកនាំ។ ជម្រើសចុងក្រោយនេះមិនមែនជាការស្លាប់ពិតប្រាកដនោះទេ ប៉ុន្តែជាជម្រើសខាងវិញ្ញាណដែលកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ។ តើអ្នកនឹងជ្រើសរើសអ្វី?
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ