Қайырлы таң Босс!
Элиталық үйсіздер класы
Тал Ариэль
Қаңтар 8, 2007
Желден дірілдеп, жарқыраған түссіз аспан соқыр болып, мен бүгін қыстың таңында үйден шығып, жұмысқа бара жатқанда вокзалға қарай бет алдым. Мен таңертеңгілік жол жүруге арналған сұрақ-жауап жаттығуларын бастадым. Түскі асқа не ішейін? Биылғы бонусым қанша болады? Келесі американдық идол кім болады? Мен бірнеше кафелердің, кітап дүкендерінің және басқа да жалдамалы құл зомбилерінің нанын табу үшін жүріп өткенде, мен өзімді сынап көрдім.
Жабайы көзді велосипедші, анархист болса керек, әрең қашып, мен Маркет-стриттен өтіп, 16-шы көшенің бұрышына жақындадым, онда бірнеше үйсіз адамдар әдетте түнде қыста қытырлақ самал мен нәзік жаңбырдан ләззат алады. Бүгін жаяу жүргіншілер жолында лас жыртық көрпеге оранып, бос арбамен адалдықпен күзетілген бір ғана адам ұйықтап жатты. Кенеттен мен полиция қызметкерінің көлігін қойып, шығып, көрпеге қарай жүріп, "Қайырлы таң бастық! Тұратын уақыт... кеттік!" деп айқайлағанын байқадым. Кенеттен қатты серпілумен, белгісіз ұйқас ашылып, оның бетінде ұйқылы таң қалған сақалды жас жігіт көрінді. Мен де таң қалдым. Бұл полиция қызметкері оянатын уақыт болғанын қайдан білсін? Олар дос болды ма? Немесе іскер серіктестер болуы мүмкін бе? Көршілес мерзімі өткен паркомат автокөліктерден басқа тротуар шпалдарына қатысты ма? Қандай жұмбақ!
Сондықтан мен бұл оғаш құбылысқа басымды тырнап жүріп жүре бердім. Бұл 90-жылдардың ортасында Нью-Йорктегі музыка мектебінде оқып жүрген кезімде болған оқиғаны еске түсірді. Көктемнің әдемі күнінде сабақ арасындағы ұзақ үзілісте мен Вашингтон сквер саябағына кітап оқу, адамдар көру және негізінен демалу үшін жүрдім. Саябақ әдеттегі діни уағыздар мен акробатикалық би топтарынсыз өте тыныш болды. Бұл үшін ол жерде көп адам болған жоқ. Сондықтан мен рюкзактарыммен басымды жастықтап, күннің жылуына сіңіп кетуді шештім (бақытымызға орай, музыкалық мектеп маған бұрыштары өткір, қатты мұқабалы үлкен кітаптарды алып жүруді талап етпеді). Бірнеше минуттан кейін маған полиция қызметкері келіп, жатуға рұқсат етілмегенін айтты. Мен қате естідім деп ойлап, мүмкін күн әсерінен уланғандықтан, мен одан не болғанын сұрадым. Жата алмай, отыруға тура келетінін қайталады. Мен ол кезде жас, аңғал әрі колледж студенті болғандықтан, мен демократиялық қоғамның нағыз тіректері – жеке меншік пен билікке сөзсіз мойынсұнуды толық түсінбедім. Әрқашан ізденімпаз жас бала, мен одан себебін сұрадым. Ол: «Себебі!» деп нық жауап берді. Әрине, полицейдің жауабы маған ұнамады, бірақ мен қарсыласуға тәуекел еткім келмеді, сондықтан мен тік тұрып, жақсы бала сияқты үндемедім.
Сонда да мені неге жатуға және демалуға рұқсат етпей, дәл сол жерде отыруға және демалуға рұқсат етті деп ойладым. Жерге параллель болған кезде арқамның бұрышы ерекше қорлайтын нәрсе болды ма? Жату арқылы мен рұқсат етілгеннен көбірек орын алды ма? Өйткені, Нью-Йорк адам көп шоғырланған жер. Неліктен отыруға мәжбүр болғанымды жылдар өткен соң түсіндім. Қарап отырсаңыз, саябақта түнде ұйықтап жатқан панасыздардың бәріне құрметсіздік. Мен жұмыста жүргенде төсегімде бейтаныс адам ұйықтап жатқандай болар еді. Әрине, мен бұл заңның қисынды табиғатын мойындаймын, бірақ мен әлі күнге дейін қоғамымыздағы барлық үзілістерді баспанасыздардың басып алуын әділетсіздік деп есептей алмадым.
Менің әріптесім бірнеше апта бұрын үйсіз-күйсіздердің қасынан өтіп бара жатқанда: «Мен үйсіз адамдарға ешқашан ақша бермеймін, өйткені олар ештеңе жасамай-ақ көп ақша табады және бұл оларға үйсіз қалуға мүмкіндік береді», - деді. Ал, иә?!?! Баспанасыздықтың көңілді, оңай және табыс әкелетін кәсіп екенін бәрі біледі. Неліктен біреу көшеде өмір сүреді? Қарғыс атқан либералдар барлық ақшаларын беруді тоқтатса, үйсіздердің ақыры өз тағынан түсіп, өз үйлерін сатып алудан және басқаларымыз сияқты жабық күйде азап шегуден басқа амалы қалмас еді. Кейбіреулерімізде сауықтыруда табысты болу үшін қажетті дағдылардың жоқтығы қабырғаларды, шатырларды, төсек-орындарды және үйдегі барлық басқа жанды соратын ыңғайлылықты көтеру керек дегенді білдірмейді. Бұл ақылға сыйымсыз!
Пойызым аялдамаға таяп қалғанда көзім бір газетте шыққан мақаланы (поезда басқалардың газеттерін оқып отырғанда оқитындардың бірімін) көріп қалдым, ақыры ол маған соқты. Мұның бәрі мағынасы болды. Қалада 2008 жылы жаңа муниципалды қызметті енгізді, оның көмегімен полиция қызметкері сізді жұмысқа кешікпеуіңізге және табысыңыздан айырылып қалу қаупіне көз жеткізу үшін жеке оятады. Менің ойымша, олар оны дабыл полицейі немесе көкек полициясы немесе осындай ақылды нәрсе деп атайды. Айта кету керек, бұл қызмет элиталық баспанасыздардың құрметті өкілдеріне ғана ұсынылады. Ол тіпті жайлы тротуарда сәл қосымша құшақтасып тұруды қалайтындар үшін кейінге қалдыру опциясымен бірге келеді.
Кеңсеге келгенде, мен 4X4 фут корпоративті терра фирмаға жету үшін сұр текшелердің лабиринтінен өттім. Мен отырдым да, блокнот пен қаламымды алып, мүлде табандылық танытқандай қасымды түйіп, мынаны жаздым: «Мен көп жұмыс істеймін. Мен бағытты ұстанамын. Мен, Тал Ариэль, баспанасыздыққа жетемін. Аумин!» Жазбаны әмияныма салып, осы мақаланы жазуға кірістім.
ZNetwork өз оқырмандарының жомарттығы арқылы ғана қаржыландырылады.
сыйлау