რამდენიმე კვირის წინ პენტაგონის პატიმრები ძველი ფილმის სპეციალურ ჩვენებაზე მიიწვიეს. ეს იყო ალჟირის ბრძოლა, გილო პონტეკორვოს ანტიკოლონიური კლასიკა, რომელიც თავდაპირველად აკრძალული იყო საფრანგეთში. ერთი ვარაუდობს, რომ სკრინინგის მიზანი იყო წმინდა საგანმანათლებლო. ფრანგებმა მოიგეს ეს ბრძოლა, მაგრამ წააგეს ომი.
ყოველ შემთხვევაში, პენტაგონს ესმის, რომ წინააღმდეგობა ერაყში ნაცნობ ანტიკოლონიურ სტანდარტს მიჰყვება. ფილმში ისინი ნახავდნენ ალჟირელი მაკიას მიერ თითქმის ნახევარი საუკუნის წინ განხორციელებულ ქმედებებს, რომლის გადაღებაც შეიძლებოდა ფალუჯაში ან ბაღდადში გასულ კვირას. მაშინ, ისევე როგორც ახლა, საოკუპაციო ძალამ ყველა ასეთი ქმედება „ტერორისტულად“ შეაფასა. მაშინ, როგორც ახლა, იყვანდნენ და აწამებდნენ პატიმრებს, ანადგურებდნენ სახლებს, სადაც ისინი ან მათი ნათესავები ცხოვრობდნენ და რეპრესიები მრავლდებოდა. საბოლოოდ ფრანგებს უკან დახევა მოუწიათ.
იმის გამო, რომ ამერიკელთა „ომისშემდგომი“ მსხვერპლი ახლა აღემატება შემოჭრის დროს მიღებულს (რაც ერაყელებს მინიმუმ 15,000 სიცოცხლე დაუჯდა), ერთგვარი დებატები დაიწყო აშშ-ში. ცოტას შეუძლია უარყოს, რომ ერაყი აშშ-ს ოკუპაციის ქვეშ არის ბევრად უარეს მდგომარეობაში, ვიდრე სადამ ჰუსეინის დროს იყო. რეკონსტრუქცია არ არის. მასობრივი უმუშევრობაა. ყოველდღიური ცხოვრება უბედურებაა და ოკუპანტები და მათი მარიონეტები ვერ უზრუნველყოფენ ცხოვრების ელემენტარულ კეთილმოწყობას. აშშ არც კი ენდობა ერაყელებს ყაზარმების გაწმენდაში და ამიტომ სამხრეთ აზიელ და ფილიპინელ მიგრანტებს იყენებენ. ეს არის კოლონიალიზმი ნეოლიბერალური კაპიტალიზმის ეპოქაში და ამიტომ უპირატესობა ენიჭება ამერიკულ და „მეგობრულ“ კომპანიებს. საუკეთესო პირობებშიც კი, ოკუპირებული ერაყი გადაიქცევა მეგობრული კაპიტალიზმის ოლიგარქიად, ბეხტელისა და ჰალიბერტონის ახალ კოსმოპოლიტად.
სწორედ ამ ყველაფრის ერთობლიობა აძლიერებს წინააღმდეგობას და ბევრ ახალგაზრდას უბიძგებს ბრძოლისკენ. ცოტანი არიან მომზადებული ღალატისთვის, ვინც იბრძვის. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია, რადგან მოსახლეობის მდუმარე მხარდაჭერის გარეშე მდგრადი წინააღმდეგობა პრაქტიკულად შეუძლებელია.
ერაყელმა მაკიამ შეასუსტა ჯორჯ ბუშის პოზიცია შეერთებულ შტატებში და მისცა დემოკრატ პოლიტიკოსებს თეთრი სახლის კრიტიკის საშუალება, ჰოვარდ დინმა გაბედა და შესთავაზა აშშ-ს სრული გაყვანა ორი წლის განმავლობაში. ბიენ პენსანტებმაც კი, რომლებიც ეწინააღმდეგებოდნენ ომს, მაგრამ მხარს უჭერენ ოკუპაციას და გმობენ წინააღმდეგობას, იციან, რომ ამის გარეშე ისინი მეომრების ტრიუმფალისტურ გუნდს დაუპირისპირდებოდნენ. რაც მთავარია, ერაყში მომხდარმა კატასტროფამ განუსაზღვრელი ვადით გადადო შემდგომი თავგადასავლები ირანსა და სირიაში.
ბოლო თვეების ერთ-ერთი ყველაზე კომიკური სანახაობა იყო პოლ ვოლფოვიცი ერთ-ერთი მისი მრავალრიცხოვანი ვიზიტის დროს, რომელმაც ბაღდადში გამართულ პრესკონფერენციაზე აცნობა, რომ „მთავარი პრობლემა ის იყო, რომ ძალიან ბევრი უცხოელი იყო ერაყში“. ერაყელების უმეტესობა საოკუპაციო ჯარებს ნამდვილ „უცხო ტერორისტებად“ მიიჩნევს. რატომ? იმიტომ, რომ მას შემდეგ რაც დაიკავებ ქვეყანას, უნდა მოიქცე კოლონიალურ რეჟიმში. ეს ხდება იქაც, სადაც წინააღმდეგობა არ არის, როგორც ბოსნიასა და კოსოვოს პროტექტორატებში. იქ, სადაც წინააღმდეგობაა, როგორც ერაყში, ერთადერთი მოდელია ღაზასა და გუანტანამოს ნაზავი.
არც დასავლელ კომენტატორებს ევალებათ, რომელთა ქვეყნებიც ერაყის ოკუპაციას ახდენენ, პირობები დაუწესონ მის მოწინააღმდეგეებს. ეს მახინჯი ოკუპაციაა და ეს განსაზღვრავს პასუხს. ერაყის ოპოზიციური წყაროების თანახმად, არსებობს 40-ზე მეტი წინააღმდეგობის სხვადასხვა ორგანიზაცია. ისინი შედგებიან ბაასისტებისაგან, დისიდენტური კომუნისტებისაგან, რომლებიც შეძრწუნებულნი არიან ერაყის კომუნისტური პარტიის ღალატით ოკუპაციის მხარდაჭერით, ნაციონალისტებისაგან, ოკუპაციის შედეგად დაშლილი ერაყელი ჯარისკაცებისა და ოფიცრების ჯგუფები და სუნიტური და შიიტური რელიგიური ჯგუფები.
ერაყის დიდი პოეტები - საადი იუსეფი და მუდაფარ ალ-ნავაბი - ოდესღაც სადამის მიერ სასტიკად დევნილები, მაგრამ ჯერ კიდევ ემიგრაციაში მყოფი, თავიანთი ერის სინდისი არიან. მათი მრისხანე ლექსები, რომლებიც აკრიტიკებენ ოკუპაციას და ციყვების - ანუ კვისლინგების მიმართ სიცილს, ხელს უწყობს წინააღმდეგობისა და განახლების სულის შენარჩუნებას.
იუსეფი წერს: ჯაკალებს სახეში ჩავფურთხებ/ მათ სიებს შევაფურთხებ/ ვაცხადებ, რომ ჩვენ ერაყის ხალხი ვართ/ ჩვენ ვართ ამ მიწის საგვარეულო ხეები.
და ნავაბი: და არასოდეს დაუჯერო თავისუფლების მებრძოლს/ ვინც ჩნდება იარაღის გარეშე/ დამიჯერე, მე დავწვი იმ კრემატორიუმში/ სიმართლე ისაა, რომ შენ ისეთივე დიდი ხარ, როგორც შენი ქვემეხი/ ხოლო ვინც დანებს და ჩანგლებს აქნევს/ უბრალოდ აქვს თვალები მათი კუჭისთვის.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, წინააღმდეგობა ძირითადად ერაყულია - თუმცა არ გამიკვირდება, თუ სხვა არაბები საზღვრებს გადაკვეთენ დასახმარებლად. თუ ბაღდადში და ნაჯაფში არიან პოლონელები და უკრაინელები, რატომ არ უნდა დაეხმარონ ერთმანეთს არაბები? წინააღმდეგობის მთავარი ფაქტი ისაა, რომ ის დეცენტრალიზებულია - პარტიზანული ომის კლასიკური პირველი ეტაპი საოკუპაციო არმიის წინააღმდეგ. გუშინდელი ამერიკული ჩინუკის ვერტმფრენის ჩამოგდება იმავე სქემს მიჰყვება. გადავლენ თუ არა ეს ჯგუფები მეორე ეტაპზე და დააფუძნებენ თუ არა ერაყის ეროვნულ-განმათავისუფლებელ ფრონტს, ჯერ გასარკვევია.
რაც შეეხება გაეროს, როგორც „პატიოსანი შუამავლის“ მოქმედებას, დაივიწყეთ ეს - განსაკუთრებით ერაყში, სადაც ეს პრობლემის ნაწილია. გვერდის ავლით მისი წინა ჩანაწერი (როგორც მკვლელობის სანქციების ადმინისტრატორი და ყოველკვირეული ანგლო-ამერიკული დაბომბვის მხარდამჭერი 12 წლის განმავლობაში), 16 ოქტომბერს უშიშროების საბჭომ კვლავ შეარცხვინა თავი და მიესალმა „საერთაშორისო საზოგადოების დადებითი პასუხი… ფართო წარმომადგენლობითი მმართველი საბჭო... [და] მხარს უჭერს მმართველი საბჭოს მცდელობებს ერაყის ხალხის მობილიზებისთვის...“ იმავდროულად, თაღლითს, აჰმედ ჩალაბის, ერაყის ადგილი დაუთმეს გაეროში. არ შეიძლება არ გავიხსენოთ, როგორ დაჟინებით მოითხოვდნენ აშშ-მა და ბრიტანეთმა, პოლ პოტს შეენარჩუნებინა თავისი ადგილი ათ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში ვიეტნამელების მიერ ჩამოგდების შემდეგ. უშიშროების საბჭოს მიერ აღიარებული ერთადერთი ნორმა არის უხეში ძალა და დღეს არის მხოლოდ ერთი ძალა, რომელსაც შეუძლია მისი განლაგება. სწორედ ამიტომ, ბევრისთვის სამხრეთ ნახევარსფეროში და სხვაგან, გაერო არის აშშ.
არაბული აღმოსავლეთი დღეს ორმაგი ოკუპაციის ადგილია: პალესტინისა და ერაყის აშშ-ისრაელის ოკუპაცია. თუ თავდაპირველად პალესტინელები დემორალიზებულნი იყვნენ ბაღდადის დაცემით, წინააღმდეგობის მოძრაობის გაჩენამ ისინი წაახალისა. ბაღდადის დაცემის შემდეგ, ისრაელის ომის ლიდერმა არიელ შარონმა უთხრა პალესტინელებს: „გონს მოეგოთ ახლა, როცა თქვენი მფარველი წავიდა“. თითქოს პალესტინის ბრძოლა სადამზე ან რომელიმე სხვა ინდივიდზე იყო დამოკიდებული. ეს ძველი კოლონიური წარმოდგენა იმის შესახებ, რომ არაბები მეთაურის გარეშე დაიკარგნენ, სადავოა ღაზასა და ბაღდადში. ხვალ სადამი რომ მოკვდეს, წინააღმდეგობა გაიზრდებოდა ვიდრე მოკვდებოდა.
ადრე თუ გვიან, ყველა უცხოურ ჯარს მოუწევს ერაყის დატოვება. თუ ნებაყოფლობით არ გააკეთებენ ამას, გაძევებულნი იქნებიან. მათი მუდმივი ყოფნა ძალადობის სტიმულია. როდესაც ერაყის ხალხი საკუთარ ბედზე კონტროლს დაიბრუნებს, ისინი გადაწყვეტენ თავიანთი ქვეყნის შიდა სტრუქტურებსა და საგარეო პოლიტიკას. შეიძლება იმედი ვიქონიოთ, რომ ეს აერთიანებს დემოკრატიას და სოციალურ სამართლიანობას, ფორმულას, რომელმაც ლათინური ამერიკა გაანადგურა, მაგრამ იმპერია ძალიან აღიზიანებს. იმავდროულად, ერაყელებს აქვთ ერთი რამ, რითაც შეუძლიათ იამაყონ და რითაც ბრიტანელი და აშშ-ის მოქალაქეებს უნდა შურდეს: ოპოზიცია.
. თარიქ ალის ახალი წიგნი, ბუში ბაბილონში: ერაყის ხელახალი კოლონიზაცია, ამ კვირაში გამოქვეყნდა Verso-ს მიერ.
ZNetwork ფინანსდება მხოლოდ მისი მკითხველების გულუხვობით.
შემოწირულობა