ინდოეთის კონსტიტუციაში უზენაესი სასამართლო და უმაღლესი სასამართლოები განიხილებოდა, როგორც დამკვირვებელი ორგანოები, აღმასრულებელი ხელისუფლებისგან დამოუკიდებელნი და ევალებოდათ, რომ ყველა ინსტიტუტი ფუნქციონირებდეს კონსტიტუციისა და კანონის უზენაესობის შესაბამისად. მათ მინიჭებული ჰქონდათ არა მხოლოდ ხელისუფლების აღმასრულებელი აქტების გამოცხადების და გაუქმების, არამედ პარლამენტისა და სახელმწიფო საკანონმდებლო ორგანოების მიერ მიღებული კანონების განადგურების (თუნდაც არაკონსტიტუციურად გამოცხადების) უფლებამოსილება.
წლების განმავლობაში სასამართლო ხელისუფლებამ გააფართოვა საკუთარი უფლებამოსილებები კონსტიტუციის კრეატიული ინტერპრეტაციით, განსაკუთრებით 21-ე მუხლით, რომელიც გარანტირებულია სიცოცხლის უფლებაზე. ეს უზენაესმა სასამართლომ განმარტა, რომ მოიცავს უფლებას ჯანსაღი გარემოზე, ჯანმრთელობაზე, დაწყებით განათლებაზე, საარსებო წყაროზე და თავშესაფარზე. ამრიგად, უზენაესმა სასამართლომ ბრძანა დელიდან „დამაბინძურებელი“ ინდუსტრიების ამოღება, აგრაში ტაჯ მაჰალის მიმდებარედ მრეწველობის სრული გაყვანა, ყველა კომერციული მანქანის შეცვლა CNG საწვავზე და ყველა კომერციული საქმიანობის შეჩერება. საქმიანობა ტყეში. ყველა ამ ბრძანებას ჰქონდა შორსმიმავალი ეფექტი და მკვეთრად იმოქმედა მილიონობით ჩვეულებრივი ადამიანის ცხოვრებასა და საარსებო წყაროზე.
ბოლო წლებში და განსაკუთრებით სტრუქტურული კორექტირების პროგრამის (ე.წ. ეკონომიკური რეფორმების პროგრამა) განხორციელების შემდეგ, ზემდგომი სასამართლოების იურისდიქცია ასევე გამოიყენეს ამ პროგრამის ზოგიერთი ელემენტის კონსტიტუციური მართებულობის გასაჩივრების მიზნით. Ეს მოიცავს -
* Enron-ის საქმე, რომელიც ეჭვქვეშ აყენებს პრივატიზებულ კონტრაქტის მინიჭების მეთოდს * ტელეკომის საქმე, რომელიც ეჭვქვეშ აყენებს ტელეკომის პრივატიზებულ კონტრაქტების მინიჭებას * Balco-ს საქმე, რომელიც ეჭვქვეშ აყენებს სამთავრობო კომპანიის დეინვესტიციის წესს * Panna Mukta ნავთობის საბადოების საქმე, რომელიც ეჭვქვეშ აყენებს სახელმწიფო სექტორის საკუთრებაში არსებული ნავთობსაბადოების გაყიდვისა და პრივატიზაციის წესს.
სხვა საქმეა, რომ არცერთ ამ შემთხვევაში სასამართლო არ ჩარეულა მთავრობის გადაწყვეტილებებში. მართლაც, ზოგიერთ ამ საქმეში, როგორიცაა Balco-სა და Telecom-ის საქმეები, სასამართლოს გადაწყვეტილებები ფაქტობრივად გამოიყენებოდა აღმასრულებელი ხელისუფლების მიერ მისი პოლიტიკისა და პროგრამების ლეგიტიმაციისა და პოპულარიზაციისთვის, რომლებიც უკვე განხორციელებული იყო სხვადასხვა საჯარო კამპანიებისა და მასობრივი მოძრაობების თავდასხმის ქვეშ.
მართლაც, სასამართლოები ხშირად სცილდებიან მის წინაშე წამოჭრილ საკითხს და იყენებდნენ შემთხვევას, რათა დაამტკიცონ თავიანთი დამტკიცება მთავრობის პროგრამებსა და პოლიტიკაზე. ეს არის ის, რაც მოხდა Balco-ს დეინვესტიციის საქმეში, სადაც სასამართლომ დაამტკიცა და მიესალმა მთავრობის მთელი დეინვესტირების პოლიტიკას და სარდარ საროვარის საქმეში, სადაც სასამართლომ განაგრძო დიდი კაშხლების სათნოება, თუნდაც არარსებობის შემთხვევაში. ეს საკითხი მის წინაშეა.
კონსტიტუციურად დაჯილდოვებული უზარმაზარი უფლებამოსილებით, ინდოეთის სასამართლოების გავლენა კიდევ უფრო გაიზარდა - ისინი ფაქტობრივად ფართოდ განიხილება, როგორც ყველაზე ძლიერი სასამართლოები მსოფლიოში. ამის მიუხედავად, ინდოეთის სასამართლოები პრაქტიკულად არაანგარიშვალდებულია. აღმასრულებელი ხელისუფლებისგან მათი დამოუკიდებლობის უზრუნველსაყოფად, იმპიჩმენტი კონსტიტუციაში მოსამართლეთა პასუხისმგებლობის ერთადერთ მეთოდად იქცა. ეს მოჩვენებითი აღმოჩნდა, როგორც ეს ასე მკაფიოდ იყო ნაჩვენები ვ. რამასვამის საქმეში. ამავე დროს, სასამართლოები და მოსამართლეები არ სურდათ თვითკონტროლირებადი ანგარიშვალდებულების შიდა სისტემის განვითარებასაც კი. შედეგი არის სიტუაცია, როდესაც მათ აქვთ უზარმაზარი ძალაუფლება ყოველგვარი პასუხისმგებლობის გარეშე - სიტუაცია მორგებული სიზარმაცის, ამპარტავნებისა და ძალაუფლების ბოროტად გამოყენებისთვის.
სწორედ ამ ფონზე უნდა გამოიკვლიოს უფლება - მართლაც აუცილებლობა - თავისუფალი განხილვისა და კრიტიკის როლზე, რომელსაც ასრულებენ სასამართლოები ამ ქვეყანაში. ჩვენს მსგავს დემოკრატიაში, სადაც ყველა ინსტიტუტი ახორციელებს ძალაუფლებას ხალხის სახელით, არ აქვს თუ არა ხალხს უფლება სასამართლოს ქმედებების შესწავლის, განხილვისა და კომენტარის გაკეთების უფლება? ცხადია, ყველა დაწესებულება, მათ შორის სასამართლო სისტემა შეიძლება შეცდეს. ყველა დაწესებულებას, მათ შორის სასამართლოს ჰყავს თავისი წილი შავი ცხვარი და კორუმპირებული მოსამართლეები. ინდოეთის მთავარმა მოსამართლემაც კი თქვა ასე ცოტა ხნის წინ კერალაში.
სასამართლო სისტემა დაკომპლექტებულია მოსამართლეებით, რომლებიც ადამიანები არიან და, როგორც ადამიანები, ისინი ზოგჯერ მოტივირებული არიან სხვა მოსაზრებებით, გარდა კანონისა და სამართლიანობის ობიექტური შეხედულებისა. სისულელე იქნებოდა იმის მტკიცება, რომ არცერთი მათგანი, ზოგჯერ მაინც, არ არის მოტივირებული საკუთარი პირადი იდეოლოგიის, კუთვნილების, მიდრეკილებების, მიკერძოების და, მართლაც, ნეპოტისტური და კორუმპირებული მოსაზრებებით. პოლიტიკოსებსა და მოსამართლეებს შორის საერთო და ხშირი სოციალური ურთიერთქმედების დღესა და დროში, ასევე არ არის უცვლელი შემთხვევები, როდესაც მოსამართლეებს „ელაპარაკეთ“ სასამართლოში მათ წინაშე არსებულ საკითხებზე.
ყოველგვარი კრიტიკის ჩახშობისას ზიზღის ძალაუფლების მუქარის გამოყენებით, დემოკრატიულ საზოგადოებაში საკითხი საბოლოო ჯამში თავად სასამართლოს ანგარიშვალდებულებაა. იმისათვის, რომ ჩაახშოს სიტყვის თავისუფლება და სასამართლოებზე კომენტარები, ამ უფლებამოსილების დროდადრო გამოყენებაც კი საკმარისია იმისათვის, რომ შეაჩეროს ადამიანების უმეტესობა იმის თქმისგან, რამაც შეიძლება გააღიზიანოს მათი ბატონობა. შესაძლოა, სასამართლო სისტემაში რეფორმების არარსებობის ყველაზე მნიშვნელოვანი მიზეზი არის პრესის უხალისობა, წეროს და განიხილოს მასში არსებული მდგომარეობა, ზიზღის შიშით.
სწორედ ამ მიზეზის გამო, რომ არუნდატი როის საქმე არის საცდელი შემთხვევა, რომელშიც მოქალაქის უფლება გააკრიტიკოს სასამართლოები და განიხილოს მისი მოტივები ეწინააღმდეგება სასამართლოს უფლებამოსილებას, დაისაჯოს უპატივცემულობა. გადაწყვეტილება ამ საქმეში და ხალხისა და პრესის პასუხი გადაწყვეტილებაზე გადამწყვეტი მომენტი იქნება ამ ბრძოლაში.
ZNetwork ფინანსდება მხოლოდ მისი მკითხველების გულუხვობით.
შემოწირულობა