გმადლობთ, ჯორჯ ბუშ. ფედერალური მთავრობა საბოლოოდ მოქმედებს, რათა დაიცვას ავტო ინდუსტრია წარუმატებლობისგან.
17.4 მილიარდი დოლარის სესხი GM-ისთვის და Chrysler-ისთვის არ იქნება საკმარისი ინდუსტრიის გადასარჩენად - მაგრამ ეს გააგრძელებს ამ კომპანიებს მანამ, სანამ მომავალი ადმინისტრაცია არ დაიკავებს თანამდებობას.
დიდი სამეული მალე დაბრუნდება მეტი თანხის სანაცვლოდ და კონგრესს და ობამას ადმინისტრაციას ექნებათ შესაძლებლობა შექმნან შესაბამისი დახმარების პაკეტი.
გადარჩენის შესახებ კონგრესის დებატების ძალიან სამწუხარო შედეგი და ამ საკითხზე ბუშის ადმინისტრაციის შემდგომი დამუშავება იყო ინდუსტრიის უახლოესი სიცოცხლისუნარიანობისა და მოკლევადიანი მომგებიანობის ამაღლება, როგორც ნებისმიერი გადარჩენის მთავარი მიზანი.
ეს არარეალური და არასასურველი მიზანია. ბევრად უკეთესი იქნებოდა ფოკუსირება გრძელვადიან ეკოლოგიურ მდგრადობაზე.
A quick return to profitability is unrealistic, because whatever the deep structural problems of the industry (and they are legion), the proximate cause of its revenue shortfall is the collapse of auto sales and the deepening recession.
სიცოცხლისუნარიანობის სწრაფ დაბრუნებაზე აქცენტი არასასურველია მინიმუმ ორი თვალსაზრისით.
პირველ რიგში, როგორც დემოკრატების, ისე რესპუბლიკელების მხრიდან, ეს დაკავშირებულია ავტომუშაკების მხრიდან დათმობების ახალი რაუნდების უსამართლო მოთხოვნებთან. ეს მოთხოვნები უგულებელყოფს სამი ათწლეულის მუდმივ დათმობებს ავტო მუშაკებისგან, მათ შორის 2007 წლის კონტრაქტის პირობებს, რომლებიც ბევრ ახალ მუშაკს საათში 14 დოლარად იწყებენ. ეს მოთხოვნები გულისხმობს პენსიაზე გასული მუშაკებისთვის მიცემული დაპირებების გაუქმებას, მათ შორის არსებული ჯანმრთელობის დაზღვევის შეღავათებისა და შესაძლოა საპენსიო გადასახადების შემცირებით.
And the demands suggest — explicitly from President Bush and Congressional Republicans — that unionized workers reduce their wage levels to those of non-unionized workers in Japanese company-owned plants in the
სიცოცხლისუნარიანობაზე აქცენტი ასევე საფრთხეს უქმნის იმას, რაც უნდა იყოს უმაღლესი პრიორიტეტი ავტოინდუსტრიასთან დაკავშირებით, რაც არის მისი ტრანსფორმაცია ტრანსპორტის უზრუნველყოფაზე, რომელიც საფრთხეს არ უქმნის პლანეტის კეთილდღეობას.
მართალია, კომპანიების გრძელვადიანი სიცოცხლისუნარიანობა, რა თქმა უნდა, ეყრდნობა მათ უნარს, გარდაქმნან თავიანთი პროდუქტის მიქსი, გაყიდონ ბევრად უფრო საწვავის ეფექტური მანქანები გონივრულ ფასად და განახორციელონ ძირითადი ინვესტიციები ტრანსფორმაციულ ტექნოლოგიებში. საბოლოო ჯამში - და არც ისე შორეულ მომავალში - ეს უნდა ნიშნავდეს შიდა წვის ძრავის მიტოვებას.
მაგრამ ამჟამინდელი ბაზრის რეალობა განსხვავებულია. მოკლევადიან პერსპექტივაში გაზის ფასები დაბალია და მომხმარებელთა სასიყვარულო ურთიერთობა ჰიბრიდებთან დასრულდა (ან სულ მცირე, შეჩერებულია). დიდი სამეული არ ახერხებს საწვავის ეკონომიური მანქანების შექმნას, რაც მათ ფულს გამოიმუშავებს და მათ სწავლას შრომა, დრო და ფული დასჭირდება. ტრანსფორმაციული ტექნოლოგიები საჭიროებს დიდ ახალ ინვესტიციებს R&D-ში, შემდეგ კი ფიზიკურ ქარხანაში; კომპანიებს, რომლებსაც უბიძგებენ, შეცვალონ თავიანთი ბალანსები რამდენიმე თვეში, ამის გაკეთება არ შეუძლიათ.
ის
ქვეყანას კი ავტოინდუსტრია სჭირდება დადებითი მიზეზების გამო: მას უნდა შეეძლოს საკუთარი სატრანსპორტო საჭიროებების მართვა ეკოლოგიურად მდგრად საფუძველზე.
ქვეყანას და მსოფლიოს სჭირდება რევოლუციური ტრანსპორტის სექტორი. ეს კრიზისი არის ამ ტრანსფორმაციის მიღწევის შესაძლებლობა. მაგრამ ეს იქნება დაკარგული შესაძლებლობა, თუ წარმატება შეფასდება დიდი სამეულის მოკლევადიანი „ეკონომიკური სიცოცხლისუნარიანობით“.
When they come back to
The financial crisis, the deepening recession and the climate crisis each in their own way require abandoning a belief that unregulated markets can best measure (and reward or punish) economic success.
რობერტ ვაისმანი არის ვაშინგტონში მოქმედი გამოცემის რედაქტორი მრავალეროვნული მონიტორი, და დირექტორი არსებითი მოქმედება.
ZNetwork ფინანსდება მხოლოდ მისი მკითხველების გულუხვობით.
შემოწირულობა