ჩემი მკაცრი სათაური არ არის დაფუძნებული იმ რწმენაზე, რომ აშშ-ს ლიდერები არიან ყველაზე მეტი
მანკიერი ოდესმე, თუმცა ისინი საკმარისად ამპარტავანი, დაუნდობელი და თუნდაც მანკიერი არიან,
უფრო თვალთმაქცურად არის გამოცხადებული საკუთარი თავის სიმართლისა და „ღვთისმოსავით“
სერვისი. უფრო მეტიც, ეს ეყრდნობა, პირველ რიგში, იმ ფაქტს, რომ მათ აქვთ ბევრად უფრო დესტრუქციული
ძალა, ვიდრე ნებისმიერმა წინამორბედმა, უკვე გამოიყენა იგი, ემუქრება ესკალაცია
მათი ძალადობა და არა მხოლოდ ექვემდებარება არაადეკვატურ შეზღუდვებს, არამედ
მოქმედებენ პოლიტიკურ კულტურაში, რომელიც არასტაბილურია, მანიპულირებადია და შეიცავს
მუქარის ირაციონალური ელემენტები. აშშ-ს დესტრუქციული ძალაუფლების ზრდა, შორს
ეროვნულ „თავდაცვასთან“ დაკავშირებული ყველაფრის მიღმა და შესაძლებლობების მიღმა
ნებისმიერი პოტენციური კონკურენტისგან, აშკარად მიზანმიმართული იყო და შექმნილი იყო ორივეს მოსამსახურებლად
აშშ-ის ელიტის ტრანსნაციონალური ბიზნეს და ფინანსური ინტერესები და
კონტრაქტორი-პენტაგონი-პოლიტიკოსი მილიტარიზაციის ინტერესებს ფლობდა
სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსი (MIC).
ეგრეთ წოდებულ „თავდაცვის ბიუჯეტს“ სათანადოდ უნდა ეწოდოს „შეტევის ბიუჯეტი“.
ეს ბიუჯეტი არის უზარმაზარი ზომის და ახლა აღემატება მთლიანი დანარჩენს
მსოფლიო ერთად აღებული და აშშ-ის მზარდი აგრესიულობა
ელიტა თავისი სამხედრო უპირატესობის გამოყენებაში „ძალაუფლების საპროექტოდ“ მუქარით და
ძალადობა შორეულ ადგილებში, დიდი ზეწოლა მოახდინა სხვა ქვეყნებზე
ააშენონ საკუთარი იარაღი. მათ იარაღი სჭირდებათ არა მხოლოდ საკუთარი თავის დასაცავად
შეერთებული შტატების შესაძლო თავდასხმის წინააღმდეგ, არამედ მისი სამხედრო ძალების გამოყენების წინააღმდეგ
მათ საზღვრებზე საფრთხის შემცველი ალიანსებისა და ბაზების დამყარების უპირატესობა.
ასეთი ალიანსის აგება და ბაზირება განხორციელდა არსებითი წინააღმდეგ
ისეთი ძალები, როგორებიცაა რუსეთი და ჩინეთი, ისევე როგორც ნაკლებად რეგიონალური ძალები, როგორიცაა
როგორც ირანი. იმპერიალისტური ქედმაღლობით, აშშ-ის ოფიციალურმა პირებმა და ექსპერტებმა აღმოაჩინეს
იარაღის ბიუჯეტი იზრდება და იარაღის ტესტირების პასუხები ამ მცირე
უფლებამოსილება იყოს „პროვოკაციული“ და „გამომწვევი“. მაგრამ ეს პასუხები აბსოლუტურად არის
გარდაუვალია და აშშ-ს დანაშაულის ბიუჯეტი და დენის პროექცია ხელს უწყობს
უკვე წარმოქმნილი ახალი შეიარაღების რბოლის წინსვლა.
შეიარაღების რბოლას ასევე ეხმარება აშშ-ს პოლიტიკის მთელი რიგი, რომლებიც ხელს უშლის
შეიარაღების კონტროლი, როგორიცაა:
1972 წელს 2001 წლის ანტიბალისტური რაკეტების ხელშეკრულებიდან გამოსვლა
1972 წლის ბიოლოგიური და ტოქსიკური იარაღის კონვენციის საბოტაჟი უარის თქმით
დათანხმდეს ადგილზე ინსპექტირებას, ასევე 2001 წ
ეწინააღმდეგება გაეროს შეთანხმებას მცირე იარაღის საერთაშორისო ნაკადის შეზღუდვის შესახებ
2001 წელს, ერთადერთი ერი, რომელიც ამას აკეთებს
უარის თქმა მიწის ნაღმების ხელშეკრულებაზე (კლინტონი 1997 წ.)
უარი თქვა შეერთებაზე 123 ქვეყანა, რომლებმაც პირობა დადო, რომ აიკრძალა პერსონალის საწინააღმდეგო იარაღის გამოყენება და წარმოება
ბომბები 2001 წელს
უარყო ყოვლისმომცველი [ბირთვული] გამოცდის აკრძალვის ხელშეკრულება 1999 წელს
უარს ამბობს საერთაშორისო სასამართლოს იურისდიქციის აღიარებაზე
ამ ქვეყნის მიერ ნიკარაგუას წინააღმდეგ „ძალის უკანონო გამოყენების“ გამო 1986 წელს
ბირთვული იარაღის გაუვრცელებლობის შესახებ ხელმოწერით მიცემული დაპირების შეუსრულებლობა
ხელშეკრულება, რომ ის იმუშავებს ბირთვული იარაღის აღმოფხვრაზე
ეს უარს ამბობს საერთაშორისო სამართლის დაცვაზე და საერთაშორისო კანონმდებლობის დაცვაზე
შეთანხმებები ჩვეულებრივი პრაქტიკაა, სადაც ამან შეიძლება ხელი შეუშალოს აშშ-ს გეგმებს
ძალაუფლების პროექტირება.
აშშ-ს სამხედრო ფორმირებას აქვს საკუთარი შინაგანი იმპულსი, როგორც უზარმაზარ ჟილეტს
ინტერესები იარაღისა და ომის მიმართ მუდმივად ეძებს ტექნიკურ მიღწევებს და
ახალი მისიები, რომლებიც გაამართლებენ უფრო დიდ ბიუჯეტებს. ეს იყო დამაჯერებლად
ამტკიცებდა, რომ შეერთებული შტატები სხვა სახელმწიფოებს თავდაცვითი რეაგირებისკენ უბიძგებს
„თავდაცვის“ ხარჯების გაზრდის გასამართლებლად (მაგ., რობერტ ა.
პეიპი, "რბილი ბალანსი შეერთებული შტატების წინააღმდეგ", საერთაშორისო უსაფრთხოება,
2005 წლის ზაფხული). გარდა ამისა, სამხედრო უპირატესობა და გამოცდის სურვილი
და დაამტკიცოს მოწინავე სამხედრო ძალების ეფექტურობა - და ამოწუროს ეს მარაგი
შემდეგ დასჭირდება შევსება-გამომწვევი ქცევა და მზადყოფნა
მიიღოს რისკები, რომლებიც უფრო ადვილად მიგვიყვანს ომამდე. ქვეყანასაც აქცევს
უფრო მეტად მზად არის თავდასხმა დაუცველ პატარა ქვეყნებზე, ნაწილობრივ იმიტომ
ეს ასე მარტივია და მადლენ ოლბრაიტის სიტყვებით, „რა აზრი აქვს ქონას
ეს საოცარი სამხედრო... თუ არ გამოვიყენებთ მას?” ეს უბიძგებს აშშ-ს ლიდერებს
გადაჭარბებულად შეაფასონ, რამდენად ადვილად შეუძლიათ დაშინება ან სცემეს დაქვემდებარებაში
ქვეყნები, როგორიცაა ვიეტნამი და ერაყი.
როგორც გარე, ასევე შიდა შეზღუდვები მილიტარიზაციასა და ომში არის
სუსტი. აშშ-ს სამხედრო და ეკონომიკურმა ძალამ მას საშუალება მისცა ჩაერთოს სამში
აგრესიული ომები გაეროს წესდების დარღვევით ბოლო ათწლეულის გარეშე
გაეროს ან „საერთაშორისო საზოგადოების“ (ანუ მთავრობების) ნებისმიერი სერიოზული წინააღმდეგობა
შეუძლია ჰეგემონური ძალაუფლების ნებისმიერი ეფექტური წინააღმდეგობა). უფრო ადრეც კი,
მან შეძლო მილიონების მოკვლა და ფაქტიურად გაანადგურა ინდოჩინეთი, განადგურება
ცენტრალური ამერიკა მკვლელი მარიონეტების მეშვეობით და მხარს უჭერს სამხრეთ აფრიკის დარბევას
ფრონტის ხაზის სახელმწიფოებისა და ისრაელის შემოსევების წინააღმდეგ ლიბანში, გარეშე
გაეროს ან საერთაშორისო საზოგადოების ნებისმიერი დაბრკოლება. მისი თავდასხმის შემთხვევაში
ერაყზე შეერთებულმა შტატებმა გაეროს ექსპოსტ ფაქტო აღიარებაც კი მიიღო
მისი ოკუპაციისა და დამშვიდების უფლებების შესახებ - რაც ხელს უწყობს აგვისტოს ახსნას
19 წლის 2003 ბაღდადში გაეროს ოფისების დაბომბვა. გაერო ასევე აქტიურად არის ჩართული
შეერთებულ შტატებსა და ისრაელს რაიმე სახის კვაზი-ლეგალური მიწოდებაში
სანქცია აშშ-ს სერიული აგრესიის შემდეგი ეტაპისთვის.
გლობალურმა მოქალაქეებმა არ მოიწონეს ეს აგრესია და პროტესტი
გაიზარდა სიგანით და ზომით, მაგრამ აქამდე ვერ შეძლეს გაჩერება
თავდასხმები. დემოკრატია არ მუშაობს კარგად მთელ მსოფლიოში, როგორც ელიტა
მმართველები რეგულარულად იგნორირებას უკეთებდნენ საზოგადოებრივ ანტისაომარ განწყობებს, როგორც ეს გამოიხატება
როგორც არჩევნები, ასევე გამოკითხვები. სადაც არა, როგორც საფრანგეთსა და თურქეთში
2003 წელს ეს მმართველები შეურაცხყოფა მიაყენეს შეერთებულ შტატებში და გააკრიტიკეს
იბრძოდა მათი დემოკრატიული ექსცესების კომპენსაციისთვის. შეერთებულ შტატებში,
არა მხოლოდ მმართველმა ელიტამ შეძლო გამოკითხვის უმრავლესობის მომხრეების იგნორირება
ერაყიდან გასვლა, 2006 წლის დემოკრატების არჩევნებში გამარჯვება - ფართოდ ჩანს
რომ ყოფილიყო საზოგადოების ინტერესის გამოხატულება გაყვანის შესახებ - არ ყოფილა
თავიდან აიცილა ბუშის ომის შემდგომი ესკალაცია, მხოლოდ ნომინალური დემოკრატიით
პარტიის წინააღმდეგობა. დემოკრატიული წარუმატებლობის კიდევ ერთი ნიშანი, დემოკრატები
დათანხმდა მოხსნას დაფინანსების კანონპროექტის მოთხოვნა, რომლითაც ბუში ეძებდა კონგრესს
დამტკიცება ირანზე თავდასხმის დაწყებამდე.
აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ შეერთებულ შტატებში აღმასრულებელი ხელისუფლება იყო
იმდენად ცენტრალიზებული და კონტროლისა და ბალანსის სისტემა ისე დასუსტდა, რომ ერთი
ადამიანს ან კლიკას შეუძლია ქვეყანა ომში წაიყვანოს (რაც მათ
უკვე გააკეთეს ერაყის შემთხვევაში, თავხედური ტყუილის საფუძველზე). რომ სინგლი
პირს ან კლიკას ასევე აქვს ძალა გამოიყენოს ბირთვული იარაღი, რომელიც გაერთიანებულს
შტატები იყენებდნენ ადრე (ცალკეულად) და რომელსაც აშშ-ს ხელმძღვანელობა გავრცელებული ინფორმაციით
მსურველი და თუნდაც სურვილი გამოიყენოს ირანის წინააღმდეგ მეორეს დასასრულებლად (თაღლითური)
„სოკოს ღრუბლის“ საფრთხე და ასწავლოს მსოფლიოს გაკვეთილი იმის შესახებ, თუ ვინ არის ბოსი.
მოკლედ, მსოფლიოში ყველაზე გადაუდებელი და რეალური „სოკოს ღრუბლის“ საფრთხე მდებარეობს
აღმასრულებელი ხელისუფლების მქონე რამდენიმე დადასტურებული უპასუხისმგებლო პირის ხელში
შეერთებული შტატები.
მეორე მიზეზი, თუ რატომ უქმნის შეერთებული შტატები ასეთ დიდ საფრთხეს ცივილიზაციისთვის
არის ის, რომ, მიუხედავად იმისა, რომ მოსალოდნელი კლიმატური და გარემოსდაცვითი კრიზისი ფესვგადგმულია
შეუზღუდავ ეკონომიკურ ზრდაში, ნაცვლად იმისა, რომ მსოფლიო ა
გადაადგილება და თავშეკავება, შეერთებული შტატები აგრძელებს მათ წინააღმდეგობას
და სამაგიეროდ მოკლევადიანი ეკონომიკური უპირატესობის მოპოვება. როგორც ლიდერი
ნეოლიბერალური რევოლუცია, ის ითხოვს მეტი მესამე სამყაროს ბაზრების გახსნას
და უფრო ბრმა ზრდას და აქტიურად ეწინააღმდეგება კოლექტიურ და შინაარსობრივ ქმედებებს
რამაც შესაძლოა შეზღუდოს ან შეამციროს ადამიანის წვლილი გლობალურ დათბობაში.
ეს არის მყისიერი დაკმაყოფილების ტრიუმფის მშვენიერი ილუსტრაცია
და დომინანტური ბიზნესისა და MIC ელიტის უმაღლესი უპასუხისმგებლობა.
მესამე მიზეზი, რის გამოც ეს ქვეყანა ასეთ სერიოზულ საფრთხეს წარმოადგენს, არის ის, რომ
მსოფლიოს არ შეუძლია გაუძლოს არც შეიარაღების რბოლას და არც სოციალურ ხარჯებს
ნეოლიბერალური რევოლუციის შესახებ, რომელსაც შეერთებული შტატები ახორციელებს.
გლობალური უთანასწორობა გაიზარდა, მილიარდობით ადამიანს წყალი აკლია,
საკვები, ადეკვატური სამედიცინო დახმარება და ღირსეული საგანმანათლებლო რესურსები. ესენი, პლუს
დასავლეთის ბატონობის ომებმა გაზარდა ეთნიკური დაძაბულობა, დანაშაული,
კლიენტელიზმი და მასობრივი მიგრაცია, რაც იწვევს უფრო მეტ კონფლიქტს, ტერორიზმს,
და ომები, ისევე როგორც ადამიანთა უზარმაზარი ტანჯვა.
მსოფლიოს სჭირდება ლიდერობა ამ რეალური პრობლემების გადაჭრაში, მაგრამ რა
შეერთებული შტატებისგან მიღებული პოლიტიკაა, რომელიც ხარჯავს რესურსებს,
სტოკ კონფლიქტი, მოკვლა და განადგურება და ფაქტიურად ბრძოლა კონსტრუქციულის წინააღმდეგ
ეკოლოგიურ კატასტროფებთან გამკლავება. "ბოლო დრო" ეგ
ბუშის ადმინისტრაციასთან მჭიდრო კავშირში შეიძლება არმაგედონი იყოს
ყოველგვარი ღვთიური დახმარების გარეშე, მხოლოდ ბუში-აშშ-ის პოლიტიკით, როგორც ყოველთვის.
Z
ედვარდ ს. ჰერმანი არის ეკონომისტი, მედიაკრიტიკოსი და მრავალი წიგნის ავტორი
სტატიები და წიგნები, მათ შორის ის ვაშინგტონის კავშირი და მესამე სამყარო
ფაციზმი, წარმოების თანხმობა (ნოამ ჩომსკისთან ერთად) და ბაზრის ტრიუმფი.