Ég sé fyrirheitið í augum þeirra
Þau eru falleg og hræðileg, ná til mín
og ég hrynja eins og hljóð fallandi trés sundrar höfuðkúpu minni,
Hjartað mitt
en þeir heyra það ekki
mörg tré hafa verið felld þeim til heiðurs
Þeir hafa verið heyrnarlausir fyrir þeim öllum
en kannski hef ég líka verið heyrnarlaus
umkringdur trjánum mínum svo lengi
umvefjandi hljóð þeirra kæfandi tilfinningu
í skipandi þögn
Andardrátturinn minn, vindurinn
Tárin mín, rigningin
Hlátur minn, ylur úr laufblöðum
sátt,
fornt lag rís
það er minn eigin skógur
ljúka
innan þess get ég andað
en þegar ég er hugrökk
og taka í útréttar hendur þeirra
að leiðbeina þeim niður hljóðláta brautina
í átt að hjarta skógarins míns
Þeir kafna
erlent og viðkvæmt,
kæfður af undarlegu trjánum mínum
og hinn forni söngur rís
og fyllir skilningarvit mín
þangað til ég gleymi sjálfum mér
og þeir flýja og horfa á þegar ég flýg inn í syngjandi trén, villt, dimmt, grænt
og ég rölti og þramma og veislu
og lifa
undir grenjunum
undir stjörnunum
einn
í friðsæla skóglendisbúrinu mínu
Þeir ná til mín enn
en ég get ekki farið
ekki fyrir þá
ekki einu sinni til að bjarga sjálfum mér
frá trjánum
Svo ég bíð, heyrnarlaus í skóginum mínum
tuða í myrkrinu
þangað til ég finn einn af þeim
hver getur andað undir þessum trjám
undir þessum stjörnum
Einn sem getur kallað hjarta skógar míns
Heimili hennar