Það eru liðnar meira en tvær vikur síðan bandarískir sérsveitarmenn handtóku og drápu Osama bin Laden í einum af víggirtustu hervarðarbæjum Pakistans - þar sem hin virta herakademía Pakistans er, ekki síður. Manni hefði kannski verið fyrirgefið að halda að hitastigið hefði að minnsta kosti kólnað að hluta núna. Þess í stað eru opinberar orðsendingar og fjölmiðlafréttir í vestrænum höfuðborgum að verða meira, frekar en minna, afturhaldssamt.
Frá innrásinni og hernáminu í Afganistan hefur Pakistan verið undir alþjóðlegu sviðsljósinu sem helsti vettvangur hernaðarátaks undir forystu Bandaríkjamanna. Framferði pakistanska hersins hefur margoft verið dregin í efa undanfarinn áratug, en öflugasta stofnun landsins stendur nú greinilega á tímamótum eftir að „hættulegasti maður heims“ fannst rétt fyrir neðan nefið á honum.
Þrýstingurinn hefur byggt á hershöfðingjum Pakistans hægt og rólega. Það er ekki eins og Bandaríkjastjórn – fyrst undir stjórn George W. Bush og nú Bara Obama – hafi ekki verið meðvituð um stefnumótandi hugsun pakistanska hersins og tilraunir hans til að koma á og viðhalda tvískiptingu milli „góðra jihadis“ og „slæma jihadis“. . Reyndar eru Bandaríkjamenn að gerast áskrifendur að svipuðum tvíliðaleik í Afganistan þar sem verið er að biðja um „hófsama“ talibana til að vera hluti af endaleiknum þegar bandarískir hermenn hefja „hvörf“ sína.
Svo er skýringin á nýlegri spennu milli Washington og hershöfðingja í Pakistan sú staðreynd að Obama er staðráðinn í að fækka hershöfðingjunum niður í stærð (í samanburði við Bush, sem virtist líka við kúrekamálið sem þáverandi hershöfðingi og forseti Pervez Musharraf notaði)? . Staðreyndin er sú að pakistanska herinn heldur áfram að fá fullt af dollurum frá Washington jafnvel núna. Og til hliðar við allar þær uppstillingar sem eiga sér stað á Capitol Hill til hliðar, það kæmi verulega á óvart ef útgreiðslur í gegnum svokallaða „Coalition Support Fund“ yrðu hætt í bráð. Það sem raunverulega þarf að spyrja er hvort allar armbeygjur og huldu hótanir muni raunverulega stuðla að baráttunni fyrir lýðræðisvæðingu sem pakistanskir framsóknarmenn hafa háð í áratugi, þrátt fyrir heimsveldisins og skítkast þess.
Frá því seint á árinu 2001 hefur herinn varið sig gegn reglubundinni vantrausti með því að benda á ofgnótt af staðreyndum og tölum sem segjast benda til skuldbindingar hans við átakið gegn hryðjuverkum. Þúsundir öryggisstarfsmanna – her, hermenn og lögreglumenn – hafa týnt lífi í bardögum við ýmsa herskáa hópa; enn fleiri óbreyttir borgarar hafa tapast; og efnahagslífið hefur eflaust orðið fyrir tjóni upp á milljarða dollara vegna þess að Pakistan hefur verið stimplað „skjálftamiðja hryðjuverka“ á heimsvísu.
Þrátt fyrir tölurnar var skyldan alltaf á hernum að sanna að naflastrengurinn á milli sín og „stefnumótandi eignir“ hans hefði örugglega verið skorinn af. Hvort Osama bin Laden hafi verið hýst af pakistönskum hernaðarfræðingum eða ekki er álitamál - sönnunargögnin um hópa sem starfa í indverska Kasmír eins og Lashkar-e-Tayyaba eða Haqqani netið í Afganistan eru ótvíræð.
En framsóknarmenn í Pakistan hafa efast um yfirráð hersins og tortryggilega notkun „íslamisma“ til að ná settum stefnumarkmiðum í mörg ár áður en hið svokallaða „stríð gegn hryðjuverkum“ hófst. Reyndar höfum við grátið illa síðan á áttunda áratugnum þegar vestrænar ríkisstjórnir voru alveg sáttar við að styðja herforingja í múslimalöndum sem notuðu trúarbrögð sem pólitískt vopn til að afnema veraldleg, vinstrisinnuð öfl. Svo að einhver gleymi sögulegum orðum Ronalds Reagans frá 1970: „Mújahídeen eru siðferðileg ígildi stofnfeðra Bandaríkjanna“. Já, við vorum að öskra blóðug morð þá, alveg eins og við gerum í dag.
Því heilagara en þú sem birtist í flestum vestrænum fjölmiðlum og yfirlýsingum stjórnvalda ber því að taka með frekar stóru saltkorni. Á hæla Osama-vandans hafa komið fram tugir „greininga“ sem eru sammála um að þessir „Pakistanar“ séu háðir samsæri og í gíslingu í einangruðum og ofsóknarkenndri heimsmynd. Sumir taka þessa greiningu að rökréttri niðurstöðu með því að halda því fram að Pakistanar séu fulltrúar þeirrar hugsunar – eða skorts á henni – sem ríkir í öllum múslimaríkjum. Í þessari frásögn krefjast pakistönsku (lesist: múslimar) að djöflast í framfara- og skynsemisöflum og neita að horfa inn á við og viðurkenna að kreppur þeirra séu frumbyggja.
Það verður að segjast eins og er - og það er mjög miður - að þessari fyrirlitlegu frásögn er deilt af fjölda framsóknarmanna innan Pakistan (eða á dreifbýlinu) sem einu sinni voru eins staðráðnir and-heimsvaldasinnar og allir aðrir en þeir sjá í dag " hryðjuverk“, og í framhaldi af því trúarleg heimsmynd, sem mun stærri óvinur framfara en til dæmis heimsvaldastefnu eða neyslukapítalisma.
Kaldhæðnin er sú að það er þessi sami gáfumaður sem hefur talað gegn hugmyndafræðilegri verkfræði fulltrúalauss ríkis og hryggleysi fjölmiðla sem neitar að taka á sig ríkjandi heimsmynd í mörg ár, og örugglega löngu áður en nokkur vestræn ríkisstjórn eða fjölmiðill var skoðanir um einangrunar- og ofsóknarviðhorf Pakistana (lesist: múslima).
Enginn er ósammála því að múslimsk samfélög, þar á meðal Pakistan, eru háð mýmörgum félagslegum og pólitískum deilum sem ekki er einfaldlega hægt að líta á sem handaverk utanaðkomandi valds. En vissulega verður að taka tortrygginn deilur vestrænna og annarra svæðisvelda með í hvers kyns þýðingarmikla greiningu á því sem hefur gerst í Pakistan (og öðrum múslimskum samfélögum) undanfarna áratugi. Þetta er hvorki fráleitt né táknar tilraun til að kenna „hinum“ um vandamál sín á sama tíma og hann neitar að viðurkenna eigin galla. Reyndar er það eina sanngjarna og sögulega nákvæma aðferðin til að skilja hlutina eins og þeir eru til hér og nú að tengja hið innlenda og erlenda.
Siðferði sögunnar er að sú vinsæla frásögn sem nú fer í hring í bæði vestrænum höfuðborgum og meðal hluta „innfæddra menntamanna“ er ekki síður sértækur en sú sem er útbreidd af hinum einbýlislega og ofsóknaræði „Pakistönum“. Og hvað er allt þetta um „Pakistanar“ eins og Pakistan sé einliða? Er enginn greinarmunur á milli íbúa Pakistans og valdastéttarinnar, eða að minnsta kosti á milli borgaralegrar og hernaðarelítu?
Þess má geta að vestræn stjórnvöld og fjölmiðlar vanrækja vísvitandi í greiningum sínum á Pakistan þá miklu uppreisn sem geisar í stærsta héraði landsins, Balochistan, sem er veraldlegt í eðli sínu og reynir að laga þjóðernisójafnvægið í ríkinu. Reyndar hafa Baloch, Sindhi, Pashtúnar og aðrir tiltölulega lítt fulltrúar þjóðernishópa alltaf verið andvígur frásögn ríkjandi ríkis í flest þau sextíu og þrjú ár sem liðin eru frá stofnun pakistanska ríkisins.
Vissulega er meira en skrítinn austurlenskur blær á „greiningunum“ sem fara í hringinn – það virðist sem vandamálið við „pakistana“ sé menningarlegt, en það sem kallað er eftir er mun kraftmeiri skýring sem skilur menningarlega tilhneigingu eins vel. undir áhrifum frá verkefninu íslamvæðingu sem stjórnað er af ríkinu, landfræðilegum deilum (þar sem vestrænar ríkisstjórnir koma mjög við sögu) og eyðileggingu nýfrjálshyggjukapítalismans.
Þetta gæti að vísu verið að biðja blaðamenn og stjórnmálamenn um of mikið en að láta sér nægja að varpa fram einföldum frásögnum. En er það örugglega ekki handan „innfædda menntamannsins“? Eða hafa hinir síðarnefndu sætt sig við að vestræn stjórnvöld og fjölmiðlar fái að taka þátt í samsæriskenningum í átt að „göfugum“ markmiðum? Er sameiginlegt minnisleysi okkar svo mikið að við höfum gleymt því hvernig aðeins sjö árum síðan bylgja skelfingar skapaðist í öllum „siðmenntuðum“ samfélögum vegna hryðjuverkaógnarinnar, Saddam Husseins, al-Qaeda og gereyðingarvopna (WMD)? Með þeirri rökfræði sem virðist vera í gangi um þessar mundir mætti halda því fram í ljósi Íraksvandans að allir Bandaríkjamenn – ásamt öllum öðrum þjóðum sem tóku þátt í innrásinni og hernáminu í Írak – séu í gíslingu einbýlis og ofsóknaræði heimsmynd.
Auðvitað væri slík krafa ekki svo víðfeðm. Howard Zinn eyddi öllu lífi sínu í að skrifa um hvernig Bandaríkjamenn hafa verið nærðir á „goðsögninni um undantekningarhyggju“ miðað við eðli samfélags þeirra og einstakt hlutverk þeirra í heiminum. En rétt eins og það eru margir Pakistanar sem hafna ríkjandi heimsmynd einkarekinnar trúarlegrar þjóðernishyggju sem ríkið stendur fyrir, neita margir Bandaríkjamenn að sitja með hendur í skauti og réttlæta það að ríki þeirra sé traðkað á réttindum og auðlindum fátækari og veikari þjóða í nafni frelsis. og lýðræði. Vissulega verða framsóknarmenn að reyna að ná til sífellt fleiri Pakistana sem aðhyllast heimsmyndina „Pakistan undir umsátur“ og koma þeim yfir á hina hliðina? Eða ættum við bara að gefast upp á baráttunni við að byggja upp mótofríki, yfirgefa meginreglur alþjóðahyggju og sætta okkur við hina „með okkur eða á móti okkur“ þulu sem knýr vestrænar ríkisstjórnir og fyrirtækjafjölmiðla áfram?
Þegar öllu er á botninn hvolft er það framsóknarmanna innan Pakistans (ásamt félögum í kviði dýrsins) að tryggja að baráttan við að skera niður öflugt og óábyrgt ríkisöryggiskerfi landsins sé ekki blandað saman við epic hægrimanna. bardaga gegn „vantrúuðum Vesturlöndum“. En að svo miklu leyti sem „Vesturlöndin“ krefjast eigin „átaka siðmenningar“ frásagnar, gagnast það almenningi Pakistans hvorki í langvarandi baráttu sinni né eyðir það úr sögunni meðvirkni sinni í hervæðingu pakistanska ríkisins og stjórnmálavæðingu þjóðveldiseinkenna í pakistönsku samfélagi.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja