Meira vonbrigði en að horfa á Habs tapa fyrir Tampa í Stanley Cup úrslitum voru auglýsingarnar í leikjunum í sjónvarpinu. Þegar Lytton, BC, sló hitamet Kanada allra tíma þrjá daga í röð og var síðan þurrkað út af kortinu í skógareldi, kynnti kanadíska ríkisútvarpið auðlindafreka, plássfreka og kolefnisspúandi vörubíla.
Fyrir áratugum, þegar ljóst var að mannkynið var að stefna í loftslagsvandamál, hefði átt að banna bílaauglýsingar. Að stöðva óvægnar hugmyndafræðilegar árásir bílafyrirtækja á íbúana er mikilvægt, líklega nauðsynlegt, skref í að hverfa frá flutnings-/lífskerfi sem byggt er upp í kringum hinn umhverfisskemmandi einkabíl.
Kynning CBC á bensíngleypum meðan á dagskránni er mest skoðað er áminning um að okkur er ekki alvara með að draga úr loftslagskreppunni. Að enginn stór hópur sé að ögra kanadískum útvarpsstöð um málið endurspeglar vistfræðilega náttúru stjórnmálamenningar okkar.
Það er ekki bara CBC. Almenningssamgöngur stofnanir og umhverfismál tímarit keyra bíl auglýsingar. Jafnvel vinstri háskóli erindi nemenda með vel skilgreindum siðferðilegum leiðbeiningum um auglýsingar setja sig í þjónustu bílaiðnaðarins, sem er stærsti auglýsandinn.
Fáir innan grænna hópa mótmæla hugmyndafræðilegri árás bílafyrirtækja á íbúa. Jafnvel færri ræða um að útrýma einkabílnum, sem eyðileggur heilsu og lífvænleika en eykur loftslag og aðrar vistfræðilegar kreppur til muna. Siðmenningin gæti vel hrunið ef við endurmótum ekki samgöngu-/lífskerfi okkar í burtu frá einkabílnum.
Jafnvel þótt vinstrimenn væru sammála um nauðsyn þess að fara út fyrir einkabílinn, væri það stórkostlegt afrek að ná þessu verkefni. En vinstrimenn eru langt frá því að hafa skýra auga á málinu, eins og fram kemur óbeint í nýlegri Z Comm grein sem ber titilinn "Degrowth stefnur Get ekki afstýrt loftslagskreppu. Við þurfum grænan nýjan samning“. Þar heldur Robert Pollin því fram að fræðimenn um afnám vaxtar hafi ekki útfært hugmyndir sínar almennilega, bjóði ekki upp á áætlun sem myndi kolefnislosa nógu hratt og að það sé hægt að aftengja hagvöxt frá losun gróðurhúsalofttegunda.
Þetta getur allt verið satt. En hugmyndin um afvöxt kemur ekki í veg fyrir aðrar viðleitni til kolefnislosunar og róttæklingar ættu ekki að óttast merkimiðann innan um vistfræðilega hörmung. Reyndar værum við betur sett í dag ef framsóknarmenn hefðu byrjað að stuðla að vexti fyrir hálfri öld þegar ljóst var að mannkynið væri að fara fram úr burðargetu jarðar og að siðmenningin væri Líklegur að hrynja á þessari öld. Þó Pollin gefur í skyn, er mikilvægasta málið að aftengja skilning okkar á vexti/VLF frá vellíðan/samfélagslegu gagni.
Í samgöngu-/lífskerfum gerir afvöxtur borgir yfirleitt sjálfbærari, heilbrigðari og skemmtilegri. Því meira sem samgöngur eru byggðar upp til að nýta skó, hjól og járnbrautir, því færri fjármunir fara í ferðalagið. Á landsvísu eyðir ofur sjálfvirkt miðlægur Bandaríkin um tvisvar hlutdeild af landsframleiðslu sinni í samgöngum eins og Japan. Samanburður milli borga er einnig gagnlegur. Fólk í bíla-stilla Houston, Dallas og Tampa eyða miklu meira en í New York, Boston eða Portland í flutningum. Í göngu- og hjólamiðuðum borgum eins og Kaupmannahöfn, Fez eða Amsterdam eru flutningsútgjöld brot af jafnvel þeim borgum í Norður-Ameríku sem eru minnst bílaháðar.
Það er líka upplýsandi að skoða málið á einstaklingsvettvangi. Ég eyði nokkur hundruð dollurum á ári í samgöngur og hef greiðan aðgang að verslunum, skólum, dagvistun, almenningsgörðum, félagsmiðstöðvum, bókasöfnum o.s.frv. á meðan margir úthverfisbúar í Montréal eyða 100 sinnum meira ferðalagi. Þeir eyða almennt miklu meiri tíma í ferðalög.
Sjálfvirk miðlæg flutnings-/lífskerfi geta verið stórfelld ræktuð og kolefnislaus um leið og það bætir líferni og lýðheilsu.
(Að stækka bandaríska heilbrigðiskerfið myndi líka skapa gríðarlegan félagslegan ávinning. Bara með því að taka upp hið opinbera fjármagnaða, alhliða heilbrigðismódel Kanada gætu Bandaríkin rakað fimm punkta af landsframleiðslu sinni og aukið lífslíkur. Á sama hátt, skera bandaríska herinn niður í stærð Kanada á mann gæti skorið fleiri stig niður af landsframleiðslu með miklum félagslegum og vistfræðilegum ávinningi.)
Framsóknarmenn þurfa að taka skýrt fram að við leitumst við að skera niður fjármuni til samgöngumála. Einkabíllinn er ferðamáti/lífsmáti sem verður að sigrast á ef við höfum áhyggjur af lifun tegunda. Að binda enda á fíkn okkar í einkabílinn krefst róttækra breytinga á borgarskipulagi, öllu byggðu landslagi, lögum, samgöngumöguleikum o.s.frv. En önnur hindrun er hugmyndafræðileg, stöðug kynning á þeirri hugmynd að vörubíll eða bíll geri einhvern „karlmannlegan“, „há staða“, „mjöðm“ o.s.frv. Góður staður til að hefja mótspyrnu gegn því að plánetan eyðileggi skaðlega árás bílafyrirtækja á sálarlíf okkar er með því að þrýsta á almannaútvarpið í Kanada að hætta að kynna eldsneytis-, auðlinda- og plássfreka vörubíla.
Að minnsta kosti á meðan Montréal Canadiens eru að spila.
Yves Engler er fyrrum yngri íshokkí vinstrimaður og meðhöfundur Stop Signs: Cars and Capitalism on the Road to Economic, Social and Environmental Decay
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja
1 athugasemd
Ummæli herra Engler eru svo skynsamleg, hvers vegna að hafna þeim? Það er eins konar tregða í umhyggjuleysi okkar sem er auðvitað banvænt. Framleiðsluöfl, græðgi, kapítalísk gróðamyndun, skipuleggja gamlar eyðileggjandi venjur, hvað sem við köllum það er banvænt. Því miður hefur siðmenningin byggst að mestu leyti á einkasamgöngum. Einu sinni þegar ég bjó í Rómönsku Ameríku og var aðallega háð almenningssamgöngum og eigin fótum, gerði ég tilraun í endurheimsókn til Bandaríkjanna. Ég var í fallegum, meðalstórum bæ í Flórída og reyndi að komast um eins og ég gerði í Rómönsku Ameríku. Borgin var með almenningsvagnakerfi sem leit vel út en var algjörlega óútbúið til að gera notkun þess mögulega án þess að bæta bókstaflega klukkutímum við sólarhringinn og ég hjólaði næstum tómum rútum. Á einum tímapunkti ætlaði ég að ná borgarrútunni til að fara í miðbæinn og útvega mér langferðabíl til að koma mér til Miami til að fara aftur til Suður-Ameríku með flugvél.
5-7 mínútna fjarlægð með strætó tók 45 mínútur vegna biðstöðvunar og leiðar. Síðan ráðlagði rútufyrirtækið sem er langt í burtu mér að treysta ekki á þjónustu þeirra ef ég „þyrfti raunverulega að mæta á réttum tíma“. Reyndar var mér sagt að rútan til Miami í fyrradag hafi alls ekki mætt! Svo að treysta á það var erfitt, engin trygging. Ég endaði á því að leigja venjulegan bíl til að komast þangað.
Á hinn bóginn notaði ég strætisvagna og langferðabíla (í mjög góðu ástandi fyrir lengri fjarlægð) allan tímann í Suður-Ameríku. Reyndar kom mér á óvart í fyrstu hversu fínir þessir rútur voru þarna. Og þeir voru vel notaðir af öllum, og ég meina alla.
Borgir okkar og viðskiptaþróun í Bandaríkjunum er þróuð fyrir bensíneyðandi einkabíla þar sem kostnaður (umhverfi, eldsneyti, fyrstu kaup o.s.frv.) er stjarnfræðilegur sem fólk tekur lán til margra ára til að kaupa og eyðir þúsundum í tryggingar. Þetta er geðveiki ef við þurfum mynd.