Þegar ég kem til Bretlands á miðvikudagsmorgun tilkynna allar fyrirsagnirnar um hörmulegt ástand breskra eftirlauna. Um kvöldið kemst ég að því að ekki margir Bretar vita að tugþúsundir hugsuða og aðgerðasinna víðsvegar um Evrópu og víðar koma saman í þessari viku í London fyrir þriðja evrópska félagslega vettvanginn (ESF). Þessar tvær athuganir virðast tengdar. Nýfrjálshyggja, sem hófst opinberlega hér með frú Thatcher, hefur ekki enn lokið sínu skítaverki. Eins og fyrirsagnir miðvikudagsins sýna, er það enn einbeitt að því að eyðileggja áunnin réttindi - því miður, "forréttindi". Margir virðast telja þetta sjálfsagðan hlut og telja alla mótspyrnu fánýta.
Þegar hugtakið félagslegur vettvangur var fyrst hleypt af stokkunum í Porto Alegre, Brasilíu, árið 2000, var henni ætlað að veita mótvægi við þá nýfrjálshyggjuhátíð, árlegu World Economic Forum í Davos. Hugmyndin var frjó og tilhlýðilega margfölduð, og sleppti smærri eftirlíkingum af sjálfri sér í ýmsum borgum, svæðum og heimsálfum. Í því ferli hefur fólkið í Davos tilhneigingu til að gleymast, stundum jafnvel yppt öxlum sem óviðkomandi af þeim sem boða að „annar heimur sé mögulegur“.
En Davos, fólkið sem hobbnar þar, og stofnanirnar sem þeir eru fulltrúar fyrir, hafa ekki horfið. Hugmyndafræði þeirra, peningar og reglur ráða enn ríkjum í heiminum, skapa sífellt meiri félagslegan ójöfnuð, eyðileggja lýðræði og leiða okkur öll í átt að plánetuhruni. „Hnattvæðing“, orð sem er fundið upp til að tjá falska von um samþættan heim án aðgreiningar, hefur í raun þýtt hið gagnstæða: höfnun og útilokun hundruða milljóna sem leggja lítið sem ekkert til framleiðslu og neyslu og eru þar með taldar gagnslausar fyrir 21. -aldar kapítalismi.
Þátttakendur ESF eru alfarið á móti skoðun Davos um „hnattvæðingu“. Áskorunin sem þeir standa frammi fyrir er dauðans alvara. Það á skilið bestu stefnumótandi hugsun sem þeir geta tileinkað sér til að virkja á áhrifaríkan hátt gegn öflugum andstæðingum, til að breyta núverandi aflajafnvægi og að lokum, já, til að breyta heiminum.
Hingað til hafa samfélagsvettvangar uppfyllt það markmið að skapa rými fyrir umræður og átök sjónarmiða; þeir hafa veitt borgarahreyfingunni nákvæma greiningu og komið með heilmargar áþreifanlegar tillögur. Án fyrsta ESF (Flórens, nóvember 2002) og World Social Forum í Porto Alegre tveimur mánuðum síðar hefði hin stórbrotna, fordæmalausa og alþjóðlega fjöldahreyfing gegn Bush/Blair stríðinu í Írak aldrei getað gerst. Þrátt fyrir að fjöldahreyfingunni hafi ekki tekist að stöðva stríðið (ekkert hefði getað gert það), hlaut hún New York Times viðurkenningu sem „annað stórveldi“. Það er heilmikið afrek fyrir hreyfingu sem er varla fimm ára, ef talið er frá Seattle í nóvember 1999.
Við þurfum nú að beita sömu ástríðu og ákveðni í bardaga sem við getum í raun unnið, ólíkt þeirri sem er gegn Íraksstríðinu. Hver þátttakandi hefur sinn eigin lista; mitt myndi fela í sér alþjóðlega skattlagningu og endurdreifingu, niðurfellingu á skuldum þriðja heimsins; losna við erfðabreyttar lífverur; og bjarga opinberri þjónustu, heilsu og menntun úr greipum Alþjóðaviðskiptastofnunarinnar. Listinn er langur, en vel hægt.
Það sem við þurfum ekki lengur eru trúarlegar fordæmingar og stöðugar áminningar frá vettvangi um að við erum hlynnt sumum hlutum (félagslegu réttlæti, mannréttindum, lýðræði, vistfræðilegri ábyrgð ...) og á móti öðrum (stríði, fátækt, kynþáttafordómum, hlýnun jarðar ...). Endurtekning á þessum þemum hefur orðið aðalhlutverkið í ofnmiklum þingmannafundum ESF. Ég get ekki ímyndað mér að neinn Davos meistari alheimsins skjálfti í stígvélum sínum vegna þessara athafna.
Porto Alegre World Social Forum árið 2005 mun taka það kærkomna skref að útrýma stjörnukerfinu með öllu til að einbeita sér eingöngu að málstofum og vinnustofum. Hlutverk félagslegs vettvangs ætti að vera að bera kennsl á hópa um allan heim sem vinna að svipuðum málum og hafa samband við þá löngu fyrir viðburðinn þannig að þeir geti sett sér eigin dagskrá og, þegar þeir koma, hafið brautir. Þetta er leiðin til að vinna.
Fólki hvaðanæva að úr heiminum hefur verið boðið til London, en við ættum að hafa í huga að þetta er fyrst og fremst European Social Forum og Evrópa hefur nú bara mikið á sinni könnu. Hversu margir Evrópubúar, þar á meðal þeir sem sækja ESF, hafa nokkurn tíma heyrt um Bolkestein tilskipunina, skaðlega tillögu ESB sem finnur á þægilegan hátt upp heilan helling af nýjum lagahugtökum eins og „upprunalandið“? Fyrirtæki sem veitir hvaða þjónustu sem er þarf aðeins að setja upp höfuðstöðvar sínar í einu af 25 ESB löndum – td Slóveníu – og hey presto, félags- og vinnulöggjöf Slóveníu mun gilda um starfsemi þess fyrirtækis um allt ESB. „Viðtökulandið mun ekki einu sinni hafa rétt á því að vita hvaða fyrirtæki hafa sett upp verslun á yfirráðasvæði þess – ábyrgðin á eftirliti verður eingöngu Slóveníu og fyrrnefnd fyrirtæki geta líka „flutt inn“ vinnuafl hvaðan sem er svo framarlega sem þau hafa dvalarleyfi í, þú giskaðir á það, Slóveníu.
Ég er sjálfur sannfærður Evrópumaður en ég get ekki greitt atkvæði með fyrirhugaðri stjórnarskrá sem myndi festa í sessi frjálsan samkeppnismarkað sem hjarta sjálfsmyndar Evrópu, útiloka allt minnst á samstöðu og samvinnu; gera undirgefni við NATO að skyldu og gera öll ákvæði þess óafturkræf í áratugi.
Viðskiptastjóri ESB hefur veitt WTO heilshugar stuðning, þar á meðal þjónustusamninginn (Gats) sem hefur lokamarkmiðið að breyta öllum mannlegum þörfum og starfsemi í vörur. Ég óttast að þátttakendur ESF kunni að læra lítið um slík hneykslismál – vísvitandi flókin af yfirvöldum til að gera andstöðu erfiðari – og flestir munu yfirgefa London ekki betur í stakk búnir til að berjast gegn þeim en þegar þeir komu.
Við þurfum því að taka „E“ í ESF alvarlega, bæta bandalag okkar og ákveða leiðir til að sameina krafta okkar. Á meðan suðurlöndin hafa gengið í gegnum áratuga „skipulagsaðlögun“, betur þekkt sem niðurskurð og eyðileggingu allrar félagsþjónustu, eru flestir Norðlendingar aðeins farnir að skilja að nýfrjálshyggjustefna á einnig við um þá. Árásin gegn evrópskum borgurum, gegn velferðarríkinu, jafnvel gegn félagslegri samheldni, er langt komin. Allt sem áunnið hefur verið með baráttu fólks undanfarin 100 ár er aftur uppi á teningnum. ESF hefur ekki þann munað tímans að vera á hliðarspori.
Hugsjón nýfrjálshyggjunnar leggur áherslu á ábyrgð einstaklinga, frelsi til viðskipta og markaðslausnir; það staðfestir að einkamál er alltaf betra en opinbert, að fólk „fá það sem það á skilið“. Í staðinn leggjum við til að réttarríkið hefti óseðjandi matarlyst fjölþjóðlegra fyrirtækja og fjármálamarkaða; félagslega samstöðu með fátækum og veikum hvar sem þeir búa; og þátttökulýðræði sem leið til að verja og bæta „velferðarlíkanið“.
Hjá ESF, eins og á öllum öðrum félagslegum vettvangi, ættum við að hætta helgisiði, síendurteknum kvartunum yfir meinleika heimsins og frekar gefa okkur tíma til að skoða vald kalt, ákvarða stefnumótandi veikleika þess og ákveða, í sameiningu, hvernig á að ýta undir nýsköpun okkar. -frjálslyndir andstæðingar aftur þangað til þeir falla um síðir yfir brún hins pólitíska bjargbrúna.
• Susan George er aðstoðarforstjóri Transnational Institute; Nýjasta bók hennar er Another World Is Possible If …
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja