ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
StyrkjaSíðustu kosningar í Sviss og Póllandi eru góðar vísbendingar um hvað mun gerast annars staðar í Evrópu, með ómótstæðilega vaxandi bylgju flóttamanna.
En fyrir þá sem leita að heildrænni lestur á alþjóðlegu klúðrinu skulum við fyrst gera nokkrar mikilvægar athugasemdir, sem er vaxandi samstaða um. Setjum viðburði í stærri ramma.
Í fyrsta lagi er að núverandi kerfi alþjóðasamskipta og innlendra stjórnarhátta virkar ekki lengur. Við erum á breytingaskeiði en enginn veit hvert. Vinstri er án stefnuskrár og hægri er bara að rífa óbreytt ástand.
Annað er að við erum í „nýju hagkerfi“ sem byggir á yfirburði fjármála yfir framleiðslu mannsins. Ókjörnir embættismenn, eins og seðlabankastjórar, hafa sífellt meiri völd en áður.
Þetta „nýja hagkerfi“ lítur á ótrygg störf sem sjálfsögð, félagslegan ójöfnuð sem lögmætan veruleika, markaðinn sem eina grundvöll samfélagsþróunar og ríkið sem óhagkvæmt og hemill á einkageiranum.
Hið þriðja er að stjórnmálastofnanir hafa misst ljóma. Enginn stjórnmálaflokkur hefur lengur ungliðahreyfingu. Þeir eru í auknum mæli litnir á sjálfa sig, líta á borgara bara sem kjósendur, og þeir eru álitnir meira hluti af valdakerfinu en talsmenn borgaranna.
Kostnaður við stjórnmál (og spillingu) eykst ár frá ári. Komandi bandarísku kosningar munu kosta yfir 4 milljarða dollara og fram að þessu hafa aðeins 145 styrktaraðilar greitt meira en 50% af kosningabaráttunni.
Samkvæmt London School of Economics hefur kostnaður við kosningabaráttu í Evrópu aukist um 47% á síðasta áratug. Með öðrum orðum, margir telja að við búum núna í lýðræðisríki sem er að breytast í plútókratík.
Sú fjórða er að fjölþjóðastefna er í kreppu. Bandaríkin hafa hætt við að fullgilda hvaða alþjóðlega sáttmála sem er, allt frá rétti barna til hafréttar. Sameinuðu þjóðirnar hafa verið jaðarsettar.
Svæðissamtökin, eins og Afríkusambandið, ASEAN eða Samtök Bandaríkjanna, eru alræmd tannlaus. Og Evrópusambandið er að fara úr tilvistarkreppu á evrunni (Grikkland), í alvarlegri kreppu, flóttamennina. Bretland leiðir ákæru fyrir valddreifingu frá Bruxelles, sem mun skapa fordæmi sem aðrir munu beita sér fyrir.
Ef þær forsendur (meðal margra annarra) eru taldar gildar, þá er ekki erfitt að skilja að evrópskir kjósendur séu að kjósa á grundvelli pólitískrar fortíðarþrá og öryggisleysis. Fyrir framan óvissa framtíð er draumurinn um að hverfa aftur til betri fortíðar sterkur.
Bæði svissnesku og pólsku kosningarnar verðlaunuðu flokkinn sem vildi verja þjóðerniskennd gegn útlendingum, sérstaklega múslimum, og þjóðartrúarhefð gegn evrópskum gildum kynfrelsis, hjónabands samkynhneigðra, frjálsra fóstureyðinga og hrörnunar lífsstíls.
Pólska hulstrið er táknrænt. Pólland hefur verið einn af stærstu viðtakendum ESB-aðstoðar. Austur-Evrópa gekk í ESB til að fá fjármuni og stuðning, en án þess að ætla að gefa neitt í staðinn, eins og neitunin á að taka við innflytjendum hefur skýrt...
Rétt er að minnast þess að fram að fjármálakreppunni 2007 voru útlendingahaturs- og hægriflokkar jaðar stjórnmálaeiningar í næstum allri Evrópu.
Á skömmum tíma hafa þeir orðið mikilvægir leikmenn um alla Evrópu, jafnvel í löndum sem eru þekkt fyrir borgaralega tilfinningu og umburðarlyndi, eins og Holland og Norðurlöndin.
Það er furðulegt að sjá verkafólk og lágtekjufólk kjósa Þjóðfylkinguna í Frakklandi, í Cinquestelle á Ítalíu, eða UKIP í Bretlandi, og nú frið og réttlæti í Póllandi.
Það sem færir þá til útlendingahaturs, hægri sinnaðs og and-evrópuflokks er draumurinn um að hverfa aftur til öruggrar og skipulegrar fortíðar. Þeir vilja ekki kjósa um óvissa framtíð: þeim finnst meira traustvekjandi að kjósa um tíma þar sem stjórnmál voru þjóðleg, það var ekki andlitslaust skrifræði í Brussel sem réði því hvernig ætti að pakka tómötum og ofurþjóðlegur gjaldmiðill, evra, stjórnaði af ókjörnum öflugum bankamönnum í Frankfurt f.Kr., með ofurvaldið Þýskaland sem ræður öðrum löndum.
Það er líka rétt að muna að stór hluti evrópskra borgara á enn eftir að endurheimta þau lífsgæði sem þeir hafa fyrir árið 2007. Og að ungt fólk greiðir óhóflegan kostnað fyrir kreppu sem stafar af fjármálum, sem hafa fengið til björgunar miklu meira fé sem hvaða stefnu sem er í atvinnumálum eða félagslegum bata.
Draumurinn um að snúa aftur til fortíðar er einnig ástæðan fyrir stofnun róttæka lýðveldisvængsins, Teboðsins, í Bandaríkjunum, og sigurs Justin Trudeau í Kanada.
Munurinn á milli Bandaríkjanna og Kanada hefur minnkað verulega af fráfarandi forsætisráðherra Harper og Kanadamenn vildu hverfa aftur til gömlu góðu daga Pierre Trudeau.
Og á meðan Vesturlönd eiga sér nýlega gullöld til að dreyma um, í suðurhluta heimsins, er þjóðernishyggja, tvíburi pólitískrar fortíðarþrá að aukast. Þetta á við um löndin með glæsilega fortíð, eins og Japan, með Abe, og Kína með Xi, en einnig um Tæland, Indland og Srí Lanka.
En fyrir Vesturlönd er vandamál. Það eru nú 60 milljónir flóttamanna og í þessari tölu eru ekki þeir sem sleppa við kynlífsofsóknir, eins og hommar í Afríku eða konur frá Boko Haram í Nígeríu; þeir sem eru þvingaðir vegna loftslagsbreytinga (aðrar 15 milljónir árið 2025 samkvæmt SÞ); og þeir sem flýja hungur og einræði. Innflytjendur er hugtak sem er miklu meira dæmigert fyrir raunveruleikann en flóttamenn, sem eru fyrir Evrópu þeir sem flýja frá greinilega viðurkenndum átökum.
Og Vesturlönd standa að baki mörgum þessara átaka. Það er reiknað út að þar sem Rússar hafa gripið inn í Sýrland séu nú 150.000 Sýrlendingar til viðbótar að flýja stríðið. Lýðfræði er skýr. Afríka mun verða einn milljarður manna árið 2030 og Evrópa myndi missa að minnsta kosti 15 milljónir manna þá.
Eðlislögmálið kennir okkur hvað gerist þegar ofgnótt af vökva finnur tómt rými. Evrópa sem við þekkjum, einsleit, hvít, kristin og umburðarlynd, mun hverfa. En það verður ekki án mikillar þjáningar.
Bandaríkin verða fjölmenningarlegt og fjölþjóðlegt land á yfir hundrað árum. Samkvæmt heimildum um mikilvægasta innkomustaðinn, eyjan Ellis, 9 milljónir Íra, Þjóðverja, Austurríkismanna og Skandinavíu, komust inn á gufubátatímanum, með meira en 8 milljónir Pólverja Búlgara, Rúmeníu, Ungverja, Rússar og Eystrasaltsríkin og meira en fimm milljónir Ítala og Grikkja.
Á nokkrum áratugum verða alls 22.5 milljónir Evrópubúa Bandaríkjamenn. Evrópa er ekki tilbúin jafnvel að tíunda af þessu…
Roberto Savio, stofnandi og forseti emeritus Inter Press Service (IPS) fréttastofunnar og útgefandi Other News.