Þegar Tariq Ali fór til Víetnam til að safna sönnunargögnum og vitnisburði um hernaðaríhlutun Bandaríkjanna um miðjan sjöunda áratuginn, sögðu víetnamskir hermenn í Hanoi honum eftirfarandi sögu.
Aðeins nokkrum mánuðum áður kom sendinefnd ítalska kommúnistaflokksins til að sjá Ho Chi Minh. Eftir langan fund spurðu Ítalir víetnamska leiðtogann: „Hvernig getum við hjálpað þér? Ho Chi Minh svaraði: „Besta leiðin til að hjálpa okkur er að hefja byltingu á Ítalíu.
Þó svo að allir séu sammála um að nýlegar Evrópukosningar hafi sýnt stórkostlega uppgang róttækra hægrimanna, þá skulum við hætta eftirfarandi tilgátu: Evrópska vinstrisinnar eru aftur í leik.
Og það gerðist einmitt vegna þess að evrópskir vinstrimenn viðurkenndu og innleiddu gamla Ho Chi Minh kjörorðið. Það er ekki nóg að dást að og óska til hamingju með ótrúlegan árangur gríska róttæka vinstriflokksins SYRIZA, það þarf að stofna slík ný samtök um alla Evrópu.
Staðan er örugglega langt frá því að vera bjartsýn. Frá Þjóðfylkingunni í Frakklandi til UKIP í Bretlandi, frá Jobbik í Ungverjalandi til Frelsisflokksins í Austurríki, frá Sannra Finnum í Finnlandi til Þjóðfylkingarflokksins í Þýskalandi, hafa öfgahægriflokkarnir nýtt sér yfirgnæfandi óánægju. um meginland Evrópu.
Á hinn bóginn, í fyrsta skipti í Evrópu síðan 1984, þegar ítalski kommúnistaflokkurinn vann Evrópukosningarnar, náði vinstri flokkur fyrsta sæti í landi sínu. Með 26.5 prósent atkvæða SYRIZA sigraði. Ef Grikkland myndi halda þjóðarkosningar á morgun myndi SYRIZA fá allt að 130 sæti á gríska þinginu.
Og það er ekki bara SYRIZA lengur. Aðgerðarsinnar sem tengjast „Indignation“ hreyfingunni á Spáni ákváðu að stofna nýja stofnun sem heitir Podemos („Við getum“) og hafa unnið 8 prósent – sem þýðir 5 sæti á Evrópuþinginu. Þeir hafa verið til í aðeins fjóra mánuði og eru nú 4. stærsti flokkurinn á Spáni og 3. í Madríd.
„L’Altra Europa“ („Hin Evrópa“), vinstrisinnaður kosningalisti á Ítalíu til stuðnings Alexis Tsipras, stofnaður í mars 2014 hlaut 4 prósent, sem eru 3 sæti á Evrópuþinginu.
Sameinaðir vinstriflokkar í Slóveníu fengu ekki sæti á Evrópuþinginu, en þeir fengu 5.9 prósent. Aftur, breytt í tölur í landskosningum, hefðu þeir fengið 6 sæti á slóvenska þinginu. Og þeir voru, eins og Pademos frá Spáni, stofnaðir fyrir aðeins nokkrum mánuðum.
Það ætti ekki að koma á óvart að allir þessir ungu evrópsku vinstriflokkar nefna SYRIZA sem innblástur sinn. Og það kemur svo sannarlega ekki á óvart að flestir þeirra hafi komið upp úr mótmælahreyfingum undanfarinna ára. Þar að auki, flestir SYRIZA kjörnir nýr MEPS eru meira og minna tengdar þessum hreyfingum. Að auki hefur það innihaldið áberandi andfasista persónur eins og Manolis Glezos, sem árið 1941 klifraði upp á Akrópólis og reif niður hakakrossinn og mun nú taka sæti sitt á Evrópuþinginu sem elsti þingmaðurinn. Ennfremur kosningar búlgarska ríkisborgarans og verkalýðssinnans Kostadinka Kuneva í Grikklandi í gegnum SYRIZA listann sýnir að þessi nýja vinstriflokkur hefur möguleika á að fara yfir landamæri.
Í stuttu máli má segja að það sem Evrópukosningarnar hafa sýnt er ekki aðeins ákveðinn endalok tvíflokka í Evrópu eða velgengni öfgahægriflokka, heldur einnig uppgangur nýs vinstri sem er reiðubúinn að taka áhættu, jafnvel þótt það geti þýtt bilun („málamiðlun“, „sósíaldemókratísk beygja“, „hin langa ganga í gegnum stofnanirnar“ o.s.frv.).
Það sem við áttum fram að þessum Evrópukosningum – og það sem gildir að miklu leyti um „samtíma getuleysi“ vinstri manna – er það sem Hegel myndi kalla „fallegu sálina“ (die schöne Seele). Viðfangsefni - annaðhvort aðgerðarsinnar, menntamenn eða kjósendur - eru að draga sig úr trúlofun, vilja ekki óhreina hendur sínar.
Er hinn frægi texti úr „Fyrirbærafræði andans“ eftir Hegels ekki besta lýsingin á öllum þeim sem kvarta yfir uppgangi öfgahægrimanna, en gera ekkert til að berjast gegn því eða eru jafnvel andvígir því að kjósa í Evrópukosningunum?
Hin fagra sál „lifir í ótta við að svívirða dýrð innri veru sinnar með athöfnum og tilveru; og til að varðveita hreinleika hjarta síns, flýr það frá snertingu við raunheiminn og heldur áfram í þrjósku getuleysi sínu til að afsala sér sjálfu sem er minnkað í öfgafullan óhlutbundinn?
Já, við þekkjum öll viðhorf anarkista sem oft er nefnt „Ef atkvæðagreiðsla breytti einhverju, væri það ólöglegt“, en það kemur ekki í veg fyrir að kjósendur öfgahægriflokksins ljái rödd sína til nýnasistaflokka og hjálpar þannig til við að lögleiða áður ólöglegar ráðstafanir (lög gegn innflytjendum o.s.frv.). Er þá betra að sitja hjá við atkvæðagreiðslu og gefa þeim orðið?
Hér hefur leiðtogi spænska Podemos, Pablo Iglesias, rétt fyrir sér þegar hann sagði Guardian að hugmyndin á bak við flokkinn sé einföld: „Það eru borgarar sem stunda pólitík. Ef borgararnir taka ekki þátt í stjórnmálum munu aðrir gera það. Og það opnar dyrnar fyrir þá sem ræna þig lýðræðinu, réttindum þínum og veskinu þínu.“
Er þetta ekki besta uppskriftin hvernig á að berjast ekki aðeins við öfgahægri heldur einnig „fallegu sálir“ samtímans? Kannski munu hinir nýju vinstri MEPS ekki ná neinu nema sýnileika á Evrópuþinginu, en sæti þeirra eru nú þegar að breyta pólitísku landslagi í þjóðlöndum þeirra.
Ef SYRIZA nær raunverulega árangri í kröfu sinni um fyrri landskosningar og kemst til valda í Grikklandi, er enginn vafi á því að þessi atburður myndi breyta núverandi evrópskum hnút. Á hinn bóginn, ef öfgahægriflokkum og evru-efasemdum takist að breyta kosningabaráttu sinni í pólitískan veruleika gæti meginland Evrópu enn og aftur staðið frammi fyrir verstu martraðir 20. aldarinnar.
Þar sem núverandi evrópska stofnunin er aðeins að dýpka kreppuna og þar með beinlínis tilefni til allra þessara opinberlega nýnasistaflokka, er eina framtíð Evrópu vinstri. Og eina vinstriflokkurinn sem getur breytt eigin framtíð er vinstri án „fallegrar sálar“, tilbúinn til að láta óhreina hendur sínar.
Srecko Horvat er heimspekingur frá Króatíu. Meðal nýjustu bækur hans eru „After the End of History. Frá arabíska vorinu til hernámshreyfingarinnar" (2013) og "Hvað vill Evrópa?" (2013), höfundur með Slavoj Zizek og þýddur á tíu tungumál.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja